Ik ben Trees, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Puckey.
Ik ben een vrouw en woon in Almere () en mijn beroep is heel veel.
Ik ben geboren op 31/12/1961 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: heel veel.
Vriendschap is zonder woorden, verlegen als een kind het is vragen zonder antwoorden vanzelfsprekend als de wind.
Vrienden zijn heel normaal, maar zonder kan er geen, nodig hebben we het allemaal, alleen is maar alleen.
Praten over vriendschap is tegenwoordig taboe, emotie en gevoelens vinden we allemaal gedoe.
Maar toch is het fijn te horen, dat er iemand voor je is, dat er iemand naar je luistert, als je even iemand mist.
Het is fijn om te horen, het voelt goed als je weet, dat je echt niet alleen bent, als je dat even vergeet.
Dat zeggen is soms heel erg zwaar, maar het niet zeggen is een gemis, soms heb je geen mooie woorden klaar, maar de waarheid is het enige wat echt belangrijk is
Ik weet nog dat we een paar dagen voor kerst een echte boom kochten. Die boom rook heerlijk. Voorzichtig met de kerst spullen want het was toen nog erg breekbaar. Toen ik nog klein was moest mijn vader de lampjes voor in de boom verzorgen, maar al gauw mocht ik dat doen. ik was namelijk heel goed in knopen uit halen en ik had er het geduld voor. mijn vader niet zo, hij deed liever andere dingen die nodiger waren. Kadootjes onder de kerst boom hebben we in het begin nooit gehad want wij vierde sinterklaas. maar toen we ouder werden vroeg mijn jongste broer Gerard om wel kerst te vieren, en zo werden de kadootjes met sint verplaatst naar de kerst, in het begin was dit wel erg raar, ik misste de gedichtjes er bij. Ma kookte lekkere dingen, de tafel werd mooi gedekt en er werden kaarsjes gebrand, en dat vond ik het leukste, dat doe ik nog steeds heel graag. Wat ik wel altijd raar vond is het liedje van o dennen boom o dennenboom, want het is geen dennenboom maar een spar, maar ja o sparreboom o sparreboom klinkt niet zo goed he. dus vooruit maar weer, maar voor een kind is dit toch heel verwarrend. Maar owee als die boom ging uit vallen, dan kon mijn moeder zo lekker mopperen op dat ding. en eigenlijk had ze nog gelijk ook, want de sparre naalden lagen er tot wel in de zomer toe, ondanks haal dagelijkse poets beurt. De boom bleef staan tot 3 koningen dan kwamen er jongens langs om de boom op te halen en in brand te steken, dit vond ik altijd heel erg. Toen dacht ik al als ik later groot ben en op me zelf woon neem ik een boom met kluid en zet deze buiten in de tuin neer, er bestonden toen geen kunstbomen voor ons . zo gezecht zo gedaan. Binnen staat er een kunst boom en buiten in het bos de echte bomen, want mijn tuin is te klein voor een kerst boom, de kerstbomen lucht komt uit een geur schaaltje. Lampjes overal en leuke dingen, kleedjes en natuurlijk kaarsen. Zo was de kerst heel lang voor me totdat me moeder ziek werd, ze kreeg eerst griep en dat ging over in een longontsteking, en op 1e kerst dag is zij heen gegaan(2003), de kerst is nu niet meer de kerst van vroeger, hij is veranderd. hier moet ik ook maar mee leren leven, Ik mis haar nog elke dag en op deze dagen iets meer. maar ja op een gegeven moment wen je er wel aan hoop ik. De kerst word nu anders ingevuld, en elke X anders.
Ja het is alweer Sinterklaas. Vroeger hadden we grote sint feesten, met de gehele familie. dan zaten we wel met zn 10 om de tafel. en ma had een grote doos naast haar staan en een was mand met de pakjes. Buiten de geijkte pepernoten speculaas borstplaat marsenpein, en chocoletters. kregen we allerlei soorten kadootjes, het meeste natuurlijk dingen die je toch nodig had. maar het was leuk ingepak, en er zat bij elk pakje een gedichtje, mijn moeder kon heel goed rijmen. Tevens kwam er een grote kan warme chocolademelk op tafel. en ze maakte vaak met mijn middelste broer Pieter een sinterklaas portret op het bakblik van de oven, dit werd bekleed met eetbaar papier, en van allerlei snoepjes werd er dus een sint gemaakt. jammer dat daar nooit een foto van gemaakt is. En iedereen kreeg natuurlijk een stuk van sinterklaas.en lekker dat hij was Later toen we groot waren geworden en niet meer in sint geloofde moesten we het zelf doen. We gingen lootjes trekken en voor een afgesproken bedrag voor die genen leuke dingen kopen van het verlanglijstje,verplicht waren we om er een leuke surprise van te maken en een gedicht.In die tijd bestond er geen boekjes met vaste teksten die je zo kon over nemen, en laat staan internet. Alles moesten we zelf doen. Maanden waren we er eigenlijk al mee bezig. De allerlaatste sintfeest waarbij me vader was(ik was 13 jaar), was erg leuk. Die gingen we vieren bij me zusen en haar fam, dus elke X als ik haar zag dan had ik iets bijme en dat moest ze dan bewaren. toen we naar haar toegingen had iedereen maar een klein tasje bijzich. Dus elk van ons had dit bedacht, en elk van ons dacht ha ha mijn kadootjes zijn er al. Corrie had deze zo goed verstop dat je ze niet zag. De kamer was leeg, de tafel was leeg, er stond geen grote doos of wasmand. iedereen legde zijn en haar kadootje in het midden van de huiskamer op de grond. de aantal kadootjes verzoop er in, ik raakte lichtelijk in paniek want waar waren me andere kadootjes, was zij die misschien vergeten. later hoorde ik dat de ander dit ook dachten. maar me zus had de grootste lol, haar sint feest was eigenlijk al geslaagd, toen ze onze gezichten zagen, eerst van teleurstelling en paniek en toen van grootte blijdschap, want.... ze had de kadootjes overal verstopt, onder de bank kwam er een lading van daan, uit verschillende kasten. en dat was nog niet alles, want verschillende kadootjes had ze verder in het huis verstopt en die moesten we, en niemand uitgezonderd, op een soort speurtocht zoeken en vinden. Die sintfeest duurde de gehele dag. en we genoten allemaal heel erg hiervan. Natuurlijk ontbrak hier niet de geijkte koek snoep en chokolademelk. Dit Feest vergeet ik nooit meer. Later in de zomer kwam me zus met nog een pakje voor me, oorbelletjes die zij vroeger nog gedragen had. Die was ze vergeten om een rijmpje bij tedoen zo dat ik die ook kon op zoeken. Later toen mijn vader was overleden hebben we nog wel eens sint gevierd, maar dat was anders. We hebben nog wel eens pakjes bij de kerstboom gedaan, maar dat was het niet, er ontbrak iets. En toen niets meer. Een beetje heimwee er naar, ja dat wel, niet voor de heb, maar voor de sfeer die het met zich mee bracht. Dit blijft een dierbare herrinering.
Toen ik voor het eerst op een grote meisjes fiets mocht fietsen. Leerde ik dat van mijn vader. Hij had mij natuurlijk (bijna) alles verteld wat ik wel en niet moest doen, maar.... ik had weer eens iets niet begrepen of mijn vader had het gewoon niet verteld. Dat eene kleine dingetje was namelijk de rem, ik had een terug trap rem, maar die dorst ik niet te gebruiken want ik dacht door een of andere oorzaak of rede dat ik dan de fiets kapot maakte, dus als ik moest stoppen reed ik gewoon de heg in wel zo makkelijk. ik moest wel stoppen anders lag ik in de sloot. Nou de heg ging stuk en op die plaats dood. en dat vonden mijn ouders heel raar, ze begrepen er geen snars van wat er aan de hand was. Onder tussen maakte ik mij zorgen hoe ik thuis moest stoppen dus in de stad, want daar zijn geen heggen waar ik in kon rijden. Tot op een gegeven moment mijn moeder mij zag aan komen fietsen en voor al stoppen. Ze keek me aan als of ze water zag branden. ik kreeg de wind van voren. of ik gek was of zo iets ,om in die heg te rijden, en dat ik gewoon moest remmen. nou dat gewoon remmen kon ik dus niet. met een klein stemmetje vroeg ik waar de rem zat. ze keek me weer aan nu met grote ogen van ongeloof. ze riep mijn vader erbij, ze vertelde het in het kort. pa trok zijn schouders op en liet mij de rem zien. Ik moest een paar keer heen en weer fietsen en de rem demostreren. pa en ma hebben natuurlijk er om gelachen. ik toen niet, nu wel. Als ik dit wel eens vertel aan iemand dan moet ik er nu ook om lachen.
Een man die ervaren was in meditatie werd eens gevraagd, hoe hij´ondanks zijn vele bezigheden zo ingekeerd, zo rustig kon zijn. Hij antwoordt Àls ik sta, dan sta ik; Als ik ga, dan ga ik; Als ik zit, dan zit ik; Als ik eet, dan eet ik; Als ik spreek, dan spreek ik.....
De mensen die de vraag stelden zeiden: ´Maar dat doen wij toch ook! Maar wat doet u nog meer? Hij antwoordde wederom: Àls ik sta, dan sta ik; Als ik ga, dan ga ik; Als ik zit, dan zit ik; Als ik eet, dan eet ik; Als ik spreek, dan spreek ik.....
´Weer zeiden de mensen: `Dat doen wij toch ook? Maar hij zei tot hen: `Nee, als jij zit, dan sta je al; Als jij staat, dan loop je al; Als jij loopt, dan ben je er al; En als je eet, ben je al klaar
`......En op nieuw krijste de papagaai; ´Hier en Nu´.......
Toen ik voor het eerst m´n moeder mocht helpen ik was een jaar of 4 denk ik, met een appel taart te bakken voor de verjaardag van mijn vader. Was ik door het dolle heen. Want ik wist nog dat het deeg hier van heel erg lekker was. De appels schilde me moeder zelf. Maar wat was het deeg in het begin vies klef en plakkerig. de boter en ei glibberde door me vingers heen . Ik moest heel hard knijpen in het beginnende deeg. elke keer een beetje meel en suiker erbij pakken zodat alles op was en er een mooie deeg bal was gemaakt, die dus ook nog lekker zou smaken. Toen met een lik boter de vorm in vetten. m´n moeder bekleede de vorm deed de appels erin en ik mocht slangetjes maken voor er boven op. wouw wat was ik toen trots. Het voelde aan alsof ik het helemaal zelf had gemaakt. en pa die smulde natuurlijk want het was extra lekker gemaakt. Het appeltaart maken kan ik nu erg goed, beter dan koken. en dat geglibber tussen me vingers vind ik niet meer vies. bij me broer gerard kom ik er niet in als ik geen appeltaart mee breng, dus die les heeft heel goed geholpen.
Toen was de laatste dag van mijn vakantie aan gebroken. Heel vroeg op staan, voor mijn geen probleem,de restanten inpakken, arie knuffellen en de kat die er weer was. Een raar gevoel hoor. graag naar huis en de poesenkinderen willen zien, en toch ook niet weg willen gaan. de omgeving is erg mooi en rustig, ja ondanks de regen Een goede vriend van arie ging me weg brengen naar de trein in Oban. Jammer genoeg kon ik niet zo goed met die man praten, want hij had een erg dialect. De rit was snel voorbij. hij heeft me geholpen met het inladen van me koffers en tassen. ik dacht dat ik met minder thuis zou komen maar dat is dus niet zo. In de trein kon ik wel naar buiten kijken maar zag niks, want het was nog donker. wat wil je het was al half september geworden. dus vroeg donker en laat licht. Langzaam maar zeker werd het dus licht, en genoot ik van mij trein reis. Die zelfde mevrouw met het thee wagentje kwam langs en ik kocht het een en ander van haar. want ik zat toch wel een tijdje in die trein naar Glascow toe. Op het perron aan gekomen werd ik geholpen om naar de taxi te komen, die er nu wel stonden, dus ook nog voor de 1e X in een echte engelse taxi gezeten. wel erg ruim. arie had al verteld dat het een vast tarief was en dat ik met gepast geld moest betalen en dat ze geen fooi mochten aan nemen. Ik geloof dat het 10 pond was toen. Die meneer vertelde honderd uit over Glascow maar ik begreep er de helft maar van, misschien zelfs nog minder. maar ik kreeg er geen letter tussen. Op het vliegveld aan gekomen werd ik geholpen door die taxi chaffeur met mijn koffers en tassen om die op een al gereed staande karretje te zetten en hij bracht me helemaal bij de insjek balie. nou zo een servies heb ik nog nooit van gehoord laat staan meegemaakt. Met handen en voeten werk kreeg ik een mooi plaatsje bij het raam en op de vleugel, kon jammer genoeg nu niet naar beneden kijken.had graag die kleine bootjes geteld. De vlucht ging heel snel, het ging ook veel sneller want al die oponthoud van toen was er nu niet. Voor dat ik het wist stond ik op schiphol bij de lopende band mij koffers op een karretje te laden. Ik liep naar de uitgang en ineens zag ik mijn zus en schoonzus, ik huilde tranen met tuiten, al liet ik het ze niet zien of merken. stom he. Heerlijk geknuffeld en eindelijk in de auto naar huis. naar mijn poesenkinderen!!!!!. eindelijk thuis gekomen, was daar ook mijn moeder. deze ook geknuffeld. Heleboel verteld. de poesenkinderen waren wel blij om me te zien, maar ook waren ze boos op me, omdat ik zo lang weg was geweest dat vonden ze helemaal niet leuk, ik eigenlijk ook niet.en toch ook weer wel. Moe maar heel blij. wanneer ik weer ga, ja dat is iets, dat weet ik niet. deze reis heb ik in 1986 gemaakt en ben er nog steeds niet meer geweest. ik ben niet zo reislustig. maar misschien ooit.!!!????
Het is vandaag dierendag:D Voor mij een belangrijke dag. Want ik heb 2 poesenkinderen zo als ik ze altijd noem. broer en zus van 18,6 jaar Pollewop en Kruimeltje. Van ochtend maakte ze me vroeg wakker. 6 uur iets te vroeg voor mij, dus ik stuurde ze weg, maar ze konde toch niet wachten want een half uurtje later waren ze weer bij me, nou ja ze waren niet weg geweest want ze slapen bij me. Heerlijk hoor die katte kruikjes. De beessies hadden namelijk al gezien dat ik gisteren een andere zak knabbels voor ze had meegenomen, en die knabbels wouwen ze natuurlijk nu hebben, als of ze het weten he. Nou om 7 uur ben ik maar over stag gegaan en heb de knabbels eerst laten zien. ze werden helemaal opgewonden ervan, toen laten ruiken, nou dat was helemaal wat, en tot slot natuurlijk in hun bakje gedaan, het kon niet snel genoeg erin gedaan worden. Ze smikkelde en smulde als of hun leven er van af hing. wat is dat toch een fijn gevoel als je zo iets simpels kan doen. De kattebak verschoont, dat doe ik elke dag want ze gaan op kranten, die zijn toch gratis. toen ik terug kwam. Lagen er twee dik te vreden katten op me bed zich zelf en elkaar te wassen. Ik vroeg of het lekker gesmaakt had, de poesenkinderen keken me aan en knip oogde naar me om te zeggen dat het heerlijk was, ik durf eigenlijk wel te zeggen dat ze tegen me aan het lachen waren, en heel heel erg blij en tevreden waren. Toch heb ik ook eventjes stil gestaan bij de bijlmer ramp. met dat vliegtuig, dat was op dieren dag. ik was net van tevoren verhuisd anders had ik op de 1e rij gezeten want ik woonde toen aan de overkant op kleiburg. Ik heb wel verschillende dierbare vrienden met hun gezin inclusief dieren verloren. Zoiets ergs vergeet je nooit.
In Oban is een glasblaserij. Toen ik er was bestond hij 25 jaar. dat was in 1986. dus over 5 jaar zou ik er weer naar toe moeten gaan voor hun 50 jarig jubeleum.Ik heb toen voor me zelf een hele mooie presspaper gekocht, eivormig met groen erin en een letter T erop. Toch zou ik daar graag weer eens een kijkje willen nemen. Ik ga aan m´n broer vragen of het er nog wel zit. word vervolgd.
Als je denkt: ik ben verslagen is de nederlaag een feit Als je denkt:'k zal niet versagen" win je op den duur de strijd. Als je denkt:,,ik kan het niet halen". is de tegenslag op til Want het overslaan der schalen, hangt voornamelijk af van WIL . Moedeloze gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees. Vechters winnen, door een wonder, telken weer de zwaarste race. Denk:,,ik kan het," En dan gaat het, Ïdereen vindt bij wilskracht baat, en in zaken wint de daad het, van nutteloos gepraat. Als je jammert:ik ben zwakker dan mijn grote concurrent" blijf je levenslang de stakker, Die je ongetwijfeld bent. Niet de Goliaths en de rijke, tellen in de kamp voor zes, maar de ferme, die niet wijken Hebben vroeg of laat SUCCES.
Bij Nancy gedropt en daar voor het 1e X haar haren in krulspelden gedaan.Ik had nog nooit bij iemand andres de haren gedaan, zelfs niet bij m´n moeder of zus of vriendinnen. Ik moet zeggen het viel me vies tegen. Het haar was schoon hoor, maar wat een rot dingen die krulspelden zeg en dan die stommen pennen er in. ondanks dat vielen ze er tocht weer uit. maar ja we hadden de tijd, en nancy gaf me gelukkig goede aan wijzingen Ik weet nu wel ik wordt geen kapster, ik kan mijn eigen haar ook niet doen. ik heb hierdoor wel meer respect en bewondering voor kappers gekregen. Toen de krullers er eindelijk in zaten moest ik mee naar buiten, ze lied me kleine lammetje zien, en ik moest helpen met de fles te geven, nu had ik dit ook nog nooit gedaan dus voor het 1X de fled gegeven aan een lammetje. Dit was wel erg leuk werkje, wat kunnen die beestjes vlug drinken zeg en een kracht dat er achter zat. Toen dat gedaan was gingen we weer naar binnen. Daar heb ik geholpen met het eten voor te bereiden, ondertussen dus veel met handen en voeten werk en ik had een woordenboek meegenomen, dus ik kon iets meer scots en scheef dan in het beggin. zo vertelde ze dat we bloemkool met kaassaus gingen eten nou bloemkool met kaassaus, heb ik zo nooit gegeten, ik kreeg er altijd lammetjes pap over of gewoon jus, maar kaas hierbij nee, dus weer iets nieuws. Toen heb ik voor de !e X scoons gebakken, dit zijn soort broodjes, voor tussen de middag, en voor het 1e X muffins gebakken, dit zijn een soort minicakesjes. Het moest natuurlijk allemaal volgens haar rescept, die ik ook van haar mee gekregen heb. Ze heeft voor mij voor de 1e X theeblaadjes gelezen , gelukkig was arie erbij die kon me vertellen wat ze bedoelde hier mee.Dus verder een heleboel dingen voor het eerst gedaan wat ik nu niet meer weet, ik had het opgeschreven, als ik het tegen kom dan schrijf ik het als nog op. De dag was voorbij voordat ik er erg inhad, we hadden veel plezier met elkaar. Nog maar een paar dagen vakantie, het is voor bij gevlogen. Wat we morgen gaan doen ja dat is voor een andere X
Ik ben Trees, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Puckey.
In Oban is een glasblaserij. 
Bij Nancy gedropt en daar voor het 1e X
