We gingen enkele dagen naar West Vlaanderen, naar Aartrijke,

Om kennis te maken met een bevriend blogger, en de streek te bekijken.

Zaterdag 13 augustus vond er een concert plaats,

Wat ons te wachten stond, heeft ons met stomheid verbaasd.

De band RUDE ROOTS speelt machtige, prachtige blues,

De grote bezieler ervan is de sympathieke Joel Loose.

Geert is de immer rustige bassist,

Hij speelt onverstoord zodat hij geen enkele noot mist.

Johny hanteert met flair zijn accordeon,

Zijn vingers vliegen gezwind over z’n keyboard, zonder pardon.

Pancrase is een zwarte zanger-gitarist,

Een opmerkelijk performer, die geen enkele emotie mist.

De benjamin van de groep is de getalenteerde Jan,

Met z’n lead-gitaar en zang houdt hij iedereen in de ban.

Niet te missen ook is een goede engineer,

Erwin vervult deze deze taak met heel veel plezier.

Joël is de drummer van de band en speelt met hart en ziel,

Menig vrouwelijke fan die voor hem viel.

Het gastoptreden van een zangeres begon een beetje broos,

Het ging echter vlug crescendo, ze vertolkte onder meer The Rose.

Ik weet niet welk nat het meest heeft gevloeid,

Was het bier of zweet, ik weet enkel dat iedereen was geboeid.

Het was een super-fantastisch, een gigantisch plezant optreden,

Met allemaal toffe mensen en een ambiance om nooit te vergeten …

Tekst by Hilde Quo – illustratie by Jef Quo

http://www.belgianmusic.net/ruder.htm

http://blog.seniorennet.be/joeltje/

Concertagenda Rude Roots – sterk aanbevolen !!!

Zaterdag 27 augustus-Kroegentocht(Lichtervelde W-VL)

Zondag 28 augustus-Streetfestival (Lo-Reninge W-VL)

Zaterdag 12 november-Bluesfestival (Haringe W-VL)

Zaterdag 10 december - Rembrandt (St-Baafsvijve W-VL)

15-08-2005 om 19:57 geschreven door jef deckx

1962 In het tweede jaar van de middelbare school vormt Francis Rossi een team met Alan Lancaster en Alan Key. Met twee gitaren en een orgel, aangesloten op een versterker die Lancaster kreeg als kerstgeschenk, beginnen ze te oefenen. Alan wordt echter al spoedig vervangen door Jess Jaworski op orgel en Barry Smith komt er bij aan de drums. Gestart onder de naam The Scorpions, wijzigt de band zijn naam naar THE SPECTRES en spelen ze hun eerste optreden in de Samual Jones Sportsclub in Dulwich, Zuid Londen.

1963 The Spectres repeteren in de nabijgelegen basis van de luchtcadetten in Dulwich, en komen er in contact met John Coghlan, drummer bij The Cadets. Al gauw komt John in de plaats van Barry en begint de band eigen nummers te schrijven.

1964 Na een jaar van doorgedreven repetities begint de band een breder publiek aan te spreken. Roy Lines komt erbij als toetsenist. Ze krijgen ook contact met Pat Barlow, een plaatselijke loodgieter, die beweert contacten te hebben in de muziekbranche. Pat wordt hen manager en spoort de band aan om hun optredens verder uit te breiden. Een vast contract bij het legendarische Café des Artistes in de Fulham Road te Londen volgt.

1965 The Spectres maken voor het eerst kennis met Rick Parfitt, die met zijn band THE HIGHLIGHTS zomeroptredens doet in Minehead. Op het einde van het seizoen beslissen Rick en Francis, die ondertussen hechte vrienden zijn geworden, om in de toekomst samen te werken.

1966 Ronnie Scott, tekstschrijver voor o.a. Rock ’n Roll zanger Marty Wilde, speelt een tape van The Spectres’ numme ‘I (Who Have Nothing)’, voor John Schroeder. Schroeder is een producer en talentenjager en de band tekent een vijfjarig contract bij Picadilly platenlabel. Ze brengen 2 singles uit I (Who Have Nothing) en ‘Hurdy Gurdy Man’, geschreven door Alan Lancaster. Beide singles floppen. The Hightlights beginnen ondertussen een Europese Cabaret tournee.

1967 Rick Partfitt verlaat The Highlights ten gevolge van een onenigheid na een optreden in Liverpool. The Spectres vervolledigen een muzikale hattrick wanneer hun derde single ‘We Ain’t Got Nothing Yet’ flopt. Ze wijzigen hun naam nogmaals, in Traffic Jam, brengen nog een flop op de markt ‘Almost But Not Quite There’; dit was het eerste nummer geschreven door Francis Rossi. Hier besluiten ze zich definitief te vestigen onder de naam STATUS QUO. Rick krijgt een telefoontje van Francis en vervoegt de groep, in november, net voor de release van ‘Pictures of Matchstick Man’.

15-08-2005 om 18:02 geschreven door jef deckx

1968 STATUS QUO scoort z’n eerste twee hits met ‘Pictures of Matchstick Men’ (nr 7), geschreven door Francis en ‘Ice In The Sun’ (nr 8), geschreven door Ronnie Scott en Marty Wilde. De band vertrekt op een grootscheepse Britse tournee met Gene Pitney als hoofdact. Deze tournee gaat vooraf aan hun debuutalbum ‘Picturesque Matchtickable Messages’.

1968 Uitgave van een bescheiden hit single ‘Are You Growing Tired Of My Love’ (nr 46) en de twee album ‘Spare Parts’. Quo maakt kennis met Bob Young, deze wordt hun manager en begint samen met de band aan het schrijven van een derde album. Quo besluit dat het tijd is om hun kostuumpjes in te ruilen en kleding aan te trekken waarin ze zich vrij voelen ….. in jeans.

1969 Het Quo geluid wordt ruwer met hun album ‘Ma Kelly’s Greasy Spoon’, en twee singles ‘Down The Dustpipe’ (nr 12) en ‘In My Chair’ (nr 21). Roy Lines (keyboards) verlaat de groep. De langharige bandleden reageren aanvankelijk geschokt, maar al vlug dient zich een ander publiek aan, dan meer rock gericht is.

1971 De eerste hard rock album van Quo ‘Dog Of Two Head’ verschijnt en bezorgt de band een fris imago.

1972 Na twee jaar onafgebroken op tournee te zijn wordt Quo eindelijk erkend als een echte hardrock groep. Er volgen triomfantelijke optredens in The Great Western and Reading Festivals. Quo tekent een groots platencontract bij het Vertigo platenlabel.

1973 Voor het eerst brengt Quo hun nieuwe album ‘Piledriver’ uit zonder producer. Hun doel is immers om het gevoel van een live optreden vast te leggen op plaat. De album komt de hitlijst binnen op nr. 5. Twee enorme singles volgen ‘Paper Plane’ (nr 8) en ‘Mean Girl’ (nr 20).Later op dit jaar verschijnt het klassieke ‘Hello’ op nr. 1 in de hitlijsten en ‘Caroline’, geschreven door Francis en Bob Young tesamen, verschijnt op nr. 5.

1973 De Britse tournee brengt Quo naar de Wembley Arena waar ze drie avonden voor een volledig uitverkocht publiek optreden. ‘Break The Rules’ bereikt nr. 8. ‘Down Down’ wordt nr. 1 en de ‘Quo’ album blijft steken op nr. 2.

1974 ‘Roll Over Lay Down’ komt binnen in de top 10 terwijl ‘On The Level’ nr 1 wordt bij de albums.

1976 ‘Blue For You’ wordt een volgende nr 1 elpee. Er volgen nog drie hit singles met ‘Rain’ (nr. 7), ‘Mystery Song’ (nr. 11) en ‘Wild Side Of Life’ (nr. 9). Andrew Bown komt bij de band aan de keyboards.

15-08-2005 om 17:52 geschreven door jef deckx

1977 ‘Quo Live’ – opgenomen in Glasgow Apollo – komt de hitlijst binnen op nr 3. De groep besluit voor hun nieuw album in zee te gaan met producer Pip Williams. Ze vertrekken op een grootse wereldtournee om ‘Rockin All Over The World’, deze tournee brengt hen in het Verre Oosten, Nieuw Zeeland en Europa.

1978 Quo is de voornaamste act op het Reading Festival en ‘If you can’t Stand The Heat’, hun tweede album met Pip Williams, komt binnen op nr 3 op de albumhitlijst. Hit singles van dit jaar zijn ‘Again And Again’ (nr 13) and ‘Accident Prone’ (nr 36).

1979 ‘Whatever You Want’ scoort als nr 4 bij zowel de singles als de albums; ‘Living On An Island’ bereikt nr 16. Zoals altijd is Quo op tournee, met een Europese tour van 28 shows op 30 dagen tijd in extreem slechte weersomstandigheden en een 40 dagen durende Britse tournee, beginnend in Wembley Arena en eindigend in het Odeon, Hammersmith, met alle concerten uitverkocht.

1980 ’12 Gold Bars’ is een compilatie van alle Quo hits en komt de hitlijst binnen op nr 5, terwijl het ‘Just Supposin’ album het één plaatsje bet doet. Verdere hitsingles dit jaar zijn ‘What Your Proposing’ (nr 2) en ‘Lies/Don’t Drive My Car’ (nr 11).

1981 Quo ontvangt de Muziek Therapy Zilveren Sleutel Trofee voor hun bijdrage aan de Britse Muziek. ‘Never Too Late’ (nr 2), ‘Something ‘Bout You Baby I Like’ (nr 9) en ‘Rock ‘n’ Roll’ (nr 8) zien het levenslicht.

1982 John Coghlan, die reeds geruime tijd de drums bespeelt, verlaat de groep en wordt vervangen door Pete Kircher, die voorheen bij de ‘Original Mirrors’ speelde. Het album ‘1+9+8+2’ komt binnen op nummer 1. Quo wordt de eerste rock groep die speelt op een liefdadigheidsshow, bijgewoond door leden van het Koninklijk Huis. Een televisieshow op Birmingham’s NEC voor HRH Prins Charles, wordt gehouden om zijn Prince’s Trust Charity te lanceren. Hitsingles van het jaar zijn ‘Dear John’, ‘She don’t Fool Me’ en ‘Caroline (Live in het NEC)’. Quo is de hoofdact op het reusachtige Monsters of Rock Festival in het Donnington Kasteel.

1983 ‘Back To Back’ wordt een zoveelste Top Tien album en de groep brengt een hattrick van hitsingles uit met ‘Ol’ Rag Blues’ (nr 9), ‘A Mess Of The Blues’ (nr 15) en ‘Margarita Time’ (nr 3).

1984 Quo brengt z’n dertiende single uit ‘Goin Down Tonight’ (nr 20), net voordat ze aankondigen te zullen stoppen met live optredens, na hun laatste

Wereldtournee ‘End Of The Road’. ‘The Wanderer’ komt binnen op 7. Francis en Rick doen mee met de Band Aid single ‘Do They Know It’s Christmas’. ‘The End Of The Road’ video wordt de snelst verkochte muziekvideo ooit.

1985 Quo komt terug bijeen om Live Aid te openen met ‘Rockin’ All Over The World’, dit nummer werd het volkslied van het grootste live muziekevenement dat ooit heeft plaatsgevonden.

15-08-2005 om 17:50 geschreven door jef deckx

1986 Quo komt terug met een nieuwe bezetting. Voor de opname van ‘In The Army Now’ worden Rossie, Parfitt en Bown vervoegd door John ‘Rhino’ Edwards (bass) en Jef Rich (drums). De groepsleden genieten zo erg van hun optredens dat ze besluiten om terug op tournee te gaan. Een gigantische Europese tournee houdt tevens een unicum in van drie shows in verschillende landen binnen 24 uren in Denemarken, Engeland (Knebwordth) en Zwitserland. Het album ‘In The Army Now’ bevat vier top hitsingles : ‘Rollin’ Home’ (nr 9), ‘Red Sky’ (nr 19), ‘In The Army Now’ (nr 2) en ‘Dreamin’ (nr 15).

1987 Dit wordt een jaar ‘on the road’ met een grootse wereldtournee met ondermeer optredens op de grootste Europese en Scandinavische festivals.

1988 Tijdens een uitverkochte Europese tournee breekt Quo een record door veertien shows te spelen voor meer dan 300.000 fans in het Olympische Stadium van Moskou. ‘Ain’t Complaining’ (nr 19), ‘Who Gets The Love’ (nr 34), ‘Running All Over The World’ (nr 17) en ‘Burning Bridges’ (nr 5).

1989 Samen met de release van het album ‘Perfect Remedy’ wordt het nieuws bekend gemaakt dat Quo’s wereldwijde verkoop de kaap van 100 miljoen stuks heeft overschreden.

1990 Quo speelt op het grootse Knebworth Music Tharapy Festival en samen met gelijken als Paul McCartney, Elton John, Pink Floyd, Eric Clapton, Dire Straits and Genesis, helpen ze om een opbrengst te realiseren van meer dan 6 miljoen pond voor Music Therapy en de Britse School voor Artiesten. Quo viert zijn zilveren jubileum door terug te keren naar Butlin’s in Minehead voor een gigantische verjaardagspartij. ‘The Anniversary Waltz’ (deel 1)’ wordt nr 2; ‘(deel 2)’ bereikt nr 16. Het album ‘Rockin’ All Over The Years’ wordt de snelst verkocht album ooit, krijgt driedubbel platinum en verkoopt meer dan één miljoen stuks in Engeland alleen al.

1991 ‘The Anniversary Waltz’ video (nr 2) volgt de ‘Rockin’ All Over The Years’ video (nr 1) in de video hitlijsten. Tijdens de Wereld Muziek Trofees in Monaco, uitgereikt door HSH Prins Albert van Monaco worden tevens de Brit Trofees uitgereikt en hier ontvangt Quo een erkenning voor hun Uitmuntende Contributie Aan De Britse Muziek. Francis en Rossie onthullen de Rossie en Parfitt beelden in Madame Tussaud. Samen met Rod Stewart doet Quo een achtdaags Britse stadium tournee en gaan dan een dag ‘binnen’ om een muziekworkshop te openen in HM’s Pentonville Gevangenis. De release van ‘Rock Till You Drop’ album valt samen met een vermelding in het Guiness Book of Records door vier shows te spelen in 11 uren 11 minuten in het Sheffield Arena, Glasgow’s SE & CC, Birmingham NEC en Wembley Arena.

15-08-2005 om 17:48 geschreven door jef deckx

1992 In Sutton Park, Birmingham, vindt de ‘Party In The Park’ plaats ter gelegenheid van de 25^ste verjaardag van Radio One. Een toeschouwersaantal van meer dan 125.000 brengt het totale Quo publiek waarvoor Quo gedurende de afgelopen 15 maanden heeft gespeeld tijdens 150 optredens op meer dan 2,5 miljoen. Het Sutton Park optreden werd opgenomen voor de ‘Live Alive Quo’ album en ‘Roadhouse Medley’ single. De band wordt voorgesteld aan HRM Queen Elisabeth tijdens hun optreden bij ‘The Last Tattoo’ in Berlijn.

1993 Rossie en Parfitt scoren op de Top Tien bestsellers lijst met Quo’s autobiografie ‘Just For The Record’. Quo wordt uitgenodigd om de kerstverlichting aan te steken in Blackpool; dit lokt een publiek van 25.000 man, het grootste ooit sinds Jayne Mansfield (*) deed hetzelfde in 1959.De Royal Doulton China Company vervaardigd een beperkt aantal karakter koffiemokken van Rossie en Parfitt.

1994 Quo speelt een speciale eenmalige liefdadigheidsshow in de Londense Royal Albert Hall welke wordt bijgewoond door HRH Prince Charles voor zijn Prince’s Trust. Quo produceert een nummer 1 single voor het Manchester United Footbaal Squad met een remake van ‘Burning Bridges’ tot ‘Come On You Reds’. 300.000 man ziet Quo optreden in Berlijn tijdens de ‘Farewell Party’ van de Geallieerde Troepen van Groot Brittannië, Frankrijk en America. ’Thursty Work’ is de eerste nieuwe studio album sinds drie jaar.

1995 Tijdens een serie zomeroptredens in Europa en Scandinavië treedt Quo op voor meer dan 1,25 miljoen fans. Quo kondigt de ‘Don’t Stop’ album en wereldtournee aan. Tevens vieren zij hun 30^ste verjaardag met de publicatie van hun boek ‘Quotographs’, een boek met meer dan 250 eigenaardige en klassieke foto’s, van alle aspecten van de geschiedenis van de band, persoonlijk getrokken door Francis en Rick.

1996 De release van het album ‘Don’t Stop’ gebeurt tijdens hun show ter gelegenheid van hun 30^ste verjaardag in Brixton Academy. Deze show, speciaal voor de leden van hun fanclub ‘From The Makers Of …’, speelt Quo de gehele show aan de zijde van zeer speciale gastartiesten met onder meer de Beach Boys, Brian May van Queen, Maddy Prior van Steeleye Span en Tessa Niles, achtergrondzangeres van Eric Clapton. De show werd gefilmd voor de video ‘Don’t Stop’; alle deelnemende artiesten gaven hun royalties op deze video af ten bate van de Music Industry Charity Nordoff Robins Music Therapy. De ‘Don’t Stop’ album kwam binnen op nummer twee in de hitlijst, wat de hoogste score was sinds de compilatie album ‘Rockin’ All Over The Years’ in 1990. De single ‘Fun, Fun, Fun’ verschijnt op nummer 24. Quo gaat op tournee in Engeland en Europa met de ‘Can’t Stop’ tournee.

1997 De ‘Can’t Stop’ tournee brengt Quo in Japan, Australië, America en het Midden Oosten. In april wordt Rick Parfitt met spoed naar het hospitaal gebracht voor een viervoudige hart-bypass; alle concerten voor de zomermaanden werden afgelast. In augustus kwam Quo terug op het podium tijdens een show in Norwich F.C. en vervolgde met de jaarlijkse tournee in Engeland in december, met ex-Free zanger Paul Rodgers en zijn band als speciale gasten. In oktober vond de release plaats van ‘Whatever You Want – The Greatest Hits’, met 41 hits op 2 CD’s.

1998 Quo speelt een promotietournee doorheen Europa, Australië en Duitsland voor hun Greatest Hits. Later op het jaar spelen ze tijdens festivals doorheen Europa en Engeland. Op het einde van dit jaar starten de voorbereidingen en opnames voor hun volgende studioalbum, welke begin 1999 uit zal komen.

(*) Jayne Mansfield : werd geboren op 19 april 1933 in Pennsylvania als Vera Jayne Palmer; ze was een Hollywood–actrice die meer gekend was voor haar grote boezem dan voor haar acteerprestaties; op 29 juni 1967 overleed ze om door een auto-ongeluk.

15-08-2005 om 17:43 geschreven door jef deckx