Ik ben reesa, en gebruik soms ook wel de schuilnaam reesa.
Ik ben een vrouw en woon in alkmaar (nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 29/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Johannes van der Steur vertrok op 10 september 1892 met de oude "Conrad" naar Oost Indie, 8 dagen nadat hij als zendeling was ingewijd in het kerkje aan de Parklaan in Haarlem. Op weg naar de kolonialen, omdat hij wist dat die niet genoeg hadden aan brieven alleen (die er maanden over deden) maar dat ze daar in de oost een vriend nodig hadden.
Zijn eerste werk was de inrichting van een eenvoudig militair tehuis, een ongekende weelde. In Magelang, waar 5 bataljons militairen lagen, een kaderschool en het depot-bataljon van 4 compagnieen. Hij deed dit alleen, zonder enige sociale zekerheid of geld. Een eenvoudig bamboehuis was het, maar de militairen kwamen er graag.
In dit huis verzorgde Pa de eerste vier kinderen
In 1893 - Johannes was toen 28 jaar oud - kwam een dronken koloniaal bij hem in het tehuis en vertelde dat een sergeant gestorven was en een inlandse vrouw met vier kinderen achterliet. Als hij nu zo "verdomd" vroom was, dan moest hij dat maar eens tonen. Het antwoord: wordt nuchter en breng me er heen.
De vrouw en haar kinderen werden de dag erop in het bamboehuis opgenomen. Het werd een sneeuwbal: de soldaten vonden het leuk en hielpen met wassen en dergelijke zaken. Binnen twee maanden waren er 14 van zulke verweesde kinderen. Een van hun vroeg hoe ze hun pleegvader moesten noemen. Dat moeten jullie zelf maar uitmaken vond Johannes en de jongen zei: dan noemen we u Pa want dan hebben we lekker weer een papa. En het werd Pa van der Steur, tot op heden, jaren na zijn dood.
Voor Pa's kinderen moet het een wonder geweest zijn: een blanke meneer, die niet hovaardig voorbij reed in een koets, die niet als dronken soldaat een voorwerp was van minachting, maar die een echte vader was met wie ze samen aan tafel zaten, met wie ze konden praten in hun eigen "kromme" taaltje. Die hun kleren en schoenen gaf en hen lezen en schrijven leerde. Zij waren geen kamponggladakkers meer, zij hadden echt een echte Pa. Vandaar dat vele Steurtjes hun leven lang dankbaar blijven. Door Pa kregen zij immers de kans MENS te worden.
In 1903 had Pa al 350 kinderen onder zijn hoede. Hij werd echter ziek en moest met spoedverlof naar Nederland. Het was zijn enige verlof in 55 tropenjaren. Zijn gehele verloftijd gebruikte hij om belangstelling te wekken voor zijn kinderen en te trachten de gelden bijeen te brengen die hij zo dringend behoefde. Koningin Emma, bekend om haar sociale mededogen, stond Pa een gesprek van anderhalf uur toe. Opgeknapt ging hij er op uit. Van haar en van andere vooraanstaande personen kreeg hij geld. 20.000 gulden! Pa ging, voordat zijn ziekteverlof om was, terug naar Java. Hij kon toen voor een matige prijs een oude kazerne voor politiesoldaten kopen, waarbij een groot terrein hoorde.
In 1907 trad Pa met Anna Maria Zwager in het huwelijk. Hij trouwde met de handschoen. Misschien was zijn huwelijksaanzoek het wonderbaarlijkste dat onze geschiedenis kent: Anna, wil je de moeder worden van mijn kinderen?. Zo deed Moe van der Steur haar intrede in het tehuis. Zij had de leiding van de meisjesafdeling, die beter aan een vrouw kon worden toevertrouwd. Tot aan haar dood op 30 april 1936, is zij door haar liefdevolle en onbaatzuchtige arbeid, voor velen, ook voor Pa zelf, tot grote zegen geweest.
Pa en kind
Zijn gehele leven zette Pa van der Steur zich in voor de opvoeding van zijn kinderen. 7000 verlaten, en verweesde kinderen heeft hij opgevoed tot nuttige leden in de maatschappij. Zijn invloed op de kinderen die hij gevoed en opgevoed had als zijn eigen vlees en bloed, was heel groot. Voor hen was en blijft hij "Pa" hun vader. Voor deze duizenden betekende zijn werk een ommekeer in hun leven.
Op 15 Februari 1944 werd Pa door de Japaners geinterneerd. Zelfs gedurende zijn interneringsjaren was Pa een zegen voor zovelen.
Op 16 September 1945 - na de capitulatie van Japan - stierf Pa van der Steur. Zetten jullie het werk door als ik er niet meer ben. God zal jullie steeds helpen. Niet mijn naam en persoon, maar mijn werk moet jullie indachtig blijven. Dit waren zijn laatste woorden. Hij die zovelen eten en een tehuis heeft gegeven is zelf gestorven aan hongeroedeem.
Voor degenen die het werk van Pa van der Steur van voor de oorlog gekend hebben, was daarna de vanzelfsprekende vraag: "Wat is er na Pa's dood van zijn levenswerk geworden? Is het blijven bestaan?" Is de sombere visie van Mw. Langhout in "Herinneringen uit het leven van Johannes van der Steur" bewaarheid? Zij besloot haar boekje met: God heeft Pa van der Steur een levenswerk gegeven dat met hem begon en eindigde.
Even leek het erop alsof haar woorden bewaarheid zouden worden. Als mens heeft zij het werk gemeten met menselijke maatstaven: het werk zoals zij dat zag na Pa's overlijden. Het was inderdaad een ruine geworden. Velen herkenden het zelfs niet, speciaal na de exodus van vele oud-Steurtjes en sympathisanten in de 50-jaren naar Nederland en elders.
Maar God beschikte anders...
De Yayasan Pa van der Steur
Het nagelaten werk van deze grote Nederlander die in zijn eigen land niet veel bekendheid geniet, werd rondom de zestiger jaren door enkelen van zijn oud pupillen krachtig ter hand genomen. God heeft hun arbeid gezegend.
In maart 1957 nam Bram Bernard (een oud Steurtje) de leiding van de Yayasan Pa van der Steur over. Gedachtig de wens van Pa: Niet mijn naam maar mijn werk zij gedacht, heeft Bram, vaak onder zware druk en onder zeer moeilijke omstandigheden, het werk voortgezet.
In 1970 groeide het plan het werk uit te breiden. In 1973 werd het "denken" omgezet in daden door het aankopen van een stuk grond van 2 ha in Pondok Gede, ongeveer 15 km ten oosten van Jakarta. In de daarop volgende jaren gingen zij stap voor stap verder om het bouwprogramma te realiseren.
Op 3 mei 1975 werd het Jongenstehuis in Pondok Gede bewoond. Vervolgens kwamen de Hoofdkeuken, het Meisjestehuis, de Lagere school, de Kleuterschool, de Polikliniek, de MULO, het Bejaardentehuis in Depok, het Ontmoetingscentrum en de Bibliotheek.
Het werk van Pa van der Steur is niet - zoals Mevrouw Langhout schreef - geeindigd bij zijn heengaan. Het werk is als een phoenix uit zijn as herrezen...
Johannes van der Steur is heengegaan maar zijn werk, opgebouwd uit liefde tot de naasten, leeft voort!
Kolonie van Nederland: Indonesië is een groot land, er wonen honderd verschillende volkeren(etnische groepen) en er worden even zoveel talen gesproken. Dat de eenheid toch bewaard bleef is mede het gevolg van de koloniale staatsvorming zoals die vanaf 1870 plaatsvond In de negentiende eeuw werden de grenzen van Nederlands-Indië duidelijk afgebakend ten opzichte van de Britse,Duitse en Portugese koloniale buren. Het beleid was er op gericht dat alle gebiedsdelen geleidelijk aan indien nodig met geweld zoals de ruim dertigjarige Atjhe (Aceh)-oorlog aantoont en onder Nederlands bestuur kwamen te staan. Het bestuur diende er vooral voor te zorgen dat de belangen van Europese ondernemers zo goed mogelijk werden gewaarborgd. dit betekende zorgen voor rust en orde-de Pax Neerladica-waartoe een effectieve politie en legermacht werd opgebouwd, ook moest wetgeving worden ontwikkeld die waarborgen schiep voor de koloniale inversteerders, tegelijkertijd moesten deze wetten echter voor verschillende etnische groepen algemene regels bieden, die de eigen adat (gewoonterecht) overstegen. Bovendien voerde koliniale staat infrastructurele werken uit, zoals de aanleg van havens, wegen, spoorlijnen en grote irrigatiesystemen, waarvan in de eerste plaats de inversteerders profiteerden. Door deze gestage uitbreiding van overheidstaken ontstond de noodzaak een competente overheidsbureaucratie te ontwikkelen. Om de kosten zo laag mogelijk te houden werden inheemse krachten aangetrokken voor de lagere administratieve taken,deze ambtenaren konden evenals de politie en de militairen in de gehele archipel worden gezet, hierdoor ontstond onder hen het gevoel te behoren tot een groot geheel dan dat van de eigen etnische groep: men werd lid van de `compagnie`, de Nederlandse-Indische staat. Aan het eind van de vorige eeuw werd als gevolg van de groeiende kritiek op het naakte eigenbelang van het koloniale beleid, de ethische politiek ingevoerd, daarmee kwam er meer aandacht voor de levensomstandigheden van de Indische bevolking, waardoor de behoefte aan inheems personeel, b.v voor onderwijs en gezondheidstaken nog groter werd. Maar juist door het toenemende onderwijs werden deze ambtenaren zich tegelijkertijd meer en meer bewust van hun ondergeschikte posities. Zo legde de kolonialestaat zelf de kiem voor het onafhanklijkheidsstreven. In 1928 legde een klein groepje jonge scholieren en studenten van verschillende eilanden afkomstig een eed af: zij zouden een volk, een staat en een taal nastreven. Ondanks de Javaanse meerderheid koos men voor het Bahasa Indonesia, een aangepaste versie van Maleis, als nationale taal, hiermee was de basis gelegd voor de nationale eenheid die tot op heden is bewaard. Een tweede kenmerk van het koloniale beleid dat tot op heden doorwerkt, is de bewuste gevoerde politiek die moest voorkomen dat zich een economisch sterke middenlaag onder de Indische bevolking zou ontwikkelen. De ambtenaren die het koloniaal bestuur nodig had, werden in eerste instantie gerekruteerd uit de inheemse (voornamelijk Javaanse) adel en uit volkeren als de Ambonezen,Menadonezen en Bataks, die door langdurige onderwijsinspannigen van zending en missie makkelijker in de koloniale dienst konden worden opgenomen, de inheemse adel kreeg allerlei voorrechten in de hoop hem daardoor aan het Nederlandse bewind te binden. Angstvallig werd er voor gewaakt dat de edelen zich konden ontwikkelen tot een economische sterke groep van grootgrondbezitters, handelaren en ondernemers, ook de vooral de Islamitische, handelaren en ondernemers stonden onder strenge overheidscontrole om te voorkomen dat zij economische basis zouden gebruiken voor politieke doeleinden, de Chinese minderheid werd als buffer en `middenstand` tussen de Europese bovenlaag en de massa van de Indische bevolking geschoven. Gedurende de koloniale tijd kon zich dan ook geen Indische, economische onafhankelijke middenstand ontwikkelen, een situatie die zich tot op heden wreekt omdat het ontbreken daarvan een belangrijke belemmering vormt voor het onstaan van democratische beweging Een derde facet van de koloniale periode dat belangrijk is voor goed begrip functioneren van de Nieuwe Orde is het karakter van de `ambtenarenstaat`waarvan functionarissen zouden zorgen voor het welzijn van de bevolking. Daartoe werden allerlei programma`s op gezet die door de overheidsdiensten werden uitgevoerd De bevolking hoefde zich niet te organiseren, zeker niet op politiek terrein, om dit laatste afdoende te verhinderen werd vakkundig politieapparaat ingezet met tal van verklikkers in alle geledingen van de bevolking, ook op dit punt kan een vergelijking worden gemaakt met huidige politieke bestel.Het repressieve karakter van de koloniale tijd nam na de grote economische crisis van 1929 toe, de overheid zag als gevolg van die crisis de middelen die haar ter beschikking stonden voor het welzijnsprogramma`s sterk verminderen en was bevreesd dat de onvrede onder de bevolking zou toe nemen. Op een aantal incidetele opstandjes na leek de bevolking zich gedwee te schikken in haar lot zo gedwee zelfs dat in de jaren dertig gouverneur-generaal de Jong meende te voorspellen dat het Nederlands bestuur nog 350 jaar zou voortduren. Binnen 10 jaar zouden de Japanse bezetting en de daarop volgende onafhankelijkheidsstrijd deze hoogmoedige voorspelling logenstraffen.
Ik ben reesa, en gebruik soms ook wel de schuilnaam reesa.
