|
Om de grijze wintermaanden te ontvluchten hadden we 6 weken geboekt op La Palma. Jawel, niet Palma de Mallorca maar één van de Canarische Eilanden. Aan zwemmen hoef je daar niet te denken want er is gewoon geen kans toe. Het is louter een wandeleiland en dat zullen we geweten hebben!!
Op de luchthaven stond men ons op te wachten en kregen we de autosleutels en een gans dossier met alle nuttige inlichtingen; pico bello in orde.Op weg naar ons huisje maakte we al dadelijk kennis met het landschap EN het wegennet. Dat laatste is in zeer goede staat maar oh wee, de route zelf!!! Geen 100 meter recht of vlak. Voortdurend is het bochtenwerk en zorgen dat we in de juiste versnelling de berg oprijden. Doorheen het driehoekig eiland loopt een bergketen waar we so wie so over moeten. Via talloze bochten, steile hellingen en tussen wanden van bergen, waar men een strook in uitgehaald heeft, rijden we tot op onze plaats van afspraak.
Tomás, onze huisbaas wachtte ons daar op en reed ons voor naar hetlogement. Een stralende zon verwelkomde ons en het witte huisje glinsterde voor een rimpelloze oceaan. Een sprookje!! Dadelijk waren we er ons hart verloren.
Gerwapend met het nodige kaartmateriaal hebben we dag na dag wandelingen uitgestippeld. Zes weken lang hebben we gestapt en nog waren we niet rond. Van een onvergetelijk eiland gesproken! Elke windstreek toont een ander gelaat.
Het zuiden is louter vulkanisch. We wandelden er van de ene vulkaan naar de andere doorheen gestolde lava in alle vormen en kleuren. Zwart, bruin, roest, oker met al zijn schakeringen passeren de revue. Op verschillende plaatsen maakten de lavabrokken plaats voor lavagruis. Tot grote ergernis kwam dat steeds in mijn bergschoenen terecht.
We beklommen de Teneguia die voor het laatst in 1971 nog uitgebarsten was. Ruw en woest toonde hij zijn flanken en van begroeiing was er nog geen sprake. Een andere vulkaan heeft dan voor een uitbreiding van 2 km² van het eiland gezorgd. Hij heeft zijn lava tot aan de oceaan gespuwd en daar- door is het eiland op die plek heel wat breder geworden. Nu staat het daar vol met bananenplantages. Heel dat vulkanisch gedeelte stemt wel tot nadenken. Wat moet er toch onder onze voeten gaande zijn?
Het noorden kenmerkt zich door woeste barranco's of zeg maar kloven. Het ganse eiland is trouwens een aaneenschakeling van kloven, weelderig begroeid. Daar deden we een onvergetelijk mooie tocht doorheen een zeer woeste gedeelte. Om de haverklap stopten we om te genieten van de wonderbaarlijke natuur.
In het westen bloeiden de amandelbomen weelderig. Net op het juiste moment waren we daar. We reden en wandelden temidden van roze flanken: witte, lichtroze en donkerroze bloemen sierden de omgeving.
In het noordwesten maakten we kennis met de drakebloedbomen en in het noordoosten staan er grote laurierbossen en is een zelfs een nevelwoud. Dat laatste hebben we nog niet bezocht en staat op onze agenda voor volgend jaar.
Centraal gelegen hebben we de Caldera de Taburiente, een ingevallen krater. Wanneer men daarin niet gewandeld heeft, heeft men het eiland niet bezocht. Met een jeep worden we naar boven gereden langsheen een baantje om U tegen te zeggen. Het is maar best om niet te veel naar de afgrond te kijken en vertrouwen te hebben in de chauffeur, de auto en de stevigheid van de ondergrond. Eens boven aangekomen kan de wandeling beginnen. Het eerste deel valt nog best mee en kan men volop van de machtige omgeving genieten met zijn mooi begroeide bergflanken waar bijna steeds wat wolkenslierten rondhangen. Na een vijftal kilometer gedaald te hebben komen we aan een 'acampada', een soort camping waar we rustig kunnen lunchen in het bijzijn van enkele hongerige vogeltjes en dan nadien begint het grote werk. We dalen verder af tot aan een rivier en gedurende zeven kilometer moeten we er doorheen tot bij onze auto . En voorwaar dat is geen klein bier. Over rotsblokken klauteren we verder, dan eens in een droge rivierbedding en dan eens waadend doorheen de rivier. Voortdurend is het uitkijken waar de voeten plaatsen en evenwicht is enorm belangrijk. Daarbij komt nog dat het op sommige plekken toch wat zoeken is naar het juiste pad. We maken kennis met alle maten en alle vormen en kleuren van rotsblokken, min of meer geërodeerd. Eindelijk na verschillende uren stappen ziet men dan het einde en hopen we vlug bij het eindpunt te zijn om wat te kunnen rusten. Mooi en onvergetelijk was het zeker maar de moeilijkheidsgraad is niet te onderschatten.
Wat ik nu nog niet vermeld heb, is onze rit naar het hoogste punt: de Roque de los Muchachos. Hoog boven de passatwolken staan daar observatoria waarvan de gegevens tot in Engeland kunnen gelezen worden. Het uitzicht is er zeer indrukwekkend en de rit er naartoe is geen doetje. Het vraagt van de chauffeur een constante aandacht. Hij krijgt de ene bocht op de andere te verwerken met daarbij echte haarspeldbochten met een steigingspercentagevan 15%. Maar goed dat mijn ventje al heel wat in de bergen gereden had want anders zou ik me zeker niet gemakkelijk gevoeld hebben.
En zo kan ik nog zeer veel neerpennen van een eiland dat gekend is bij moedige stappers. Het weerbeeld is er zeer wisselvallig en verschilt van oost naar west en van noord naar zuid. Elke ochtend is het uitkijken waar de bewolking hangt en in functie daarvan kiest men dan een wandeling. De temperaturen variëren eveneens en men moet erop bedacht zijn zich steeds te voorzien op alle weersomstandigheden. Maar de winteronderbreking in ons grijs en grauw Belgenland was een topper en zeker voor herhaling vatbaar.
|
