Waar ik oorspronkelijk dacht van niets meer te schrijven, kan ik het me toch niet laten. We hebben zulke leuke contacten dat ik jullie graag mee wil laten genieten.
Na onze omzwervingen in het grootste deel van Lycië rijden we richting Antalya. We weten dat we daar zaken kunnen doen op gebied van lederen handtassen en dat laten we natuurlijk niet links liggen. Het is zondag en dan is elke Turk op stap naar een leuk groen plekje om te picknicken, dus het is erg druk op de baan. Plots zien we midden de straat een rij stoelen staan verbonden met een touw. Dat hadden we nog niet meegemaakt maar al snel merken we dat het een vorm van signalisatie is. Er ligt een auto ondersteboven in de kant en zo worden we gewaarschuwd dat we op onze hoede moeten zijn. Erg origineel!.Trouwens, op de baan moeten we steeds attent zijn want een rood licht dient hier om door te rijden, van twee rijvakken maakt een Turk er drie en voor de rest geldt de macht van de sterkste; dus oppassen geblazen! Na de middag dan wil Wim absoluut een klein baantje rijden, een scenic way. Ik hou mijn hart al vast want weet wat dat hier betekent. En inderdaad, een smal pad waarvan de kanten niet te vertrouwen zijn en waar de autos elkaar amper kunnen kruisen, voert ons door de bergen. Het landschap is onvergetelijk mooi maar oh wee, in welke omstandigheden hebben we ons toch weer gewrongen. Voor een gewone auto is het wel te doen maar wij met ons rijdend huis zouden beter andere banen kiezen. Ik kan amper ademen van angst maar voor Wim is er geen vuiltje aan de lucht. Langzaam vordert hij terwijl ik maar blijf hopen dat hij rechtsomkeer zou maken. Het zweet breekt me uit en ik ben echt blij wanneer de weg zo eng wordt dat we niet meer verder kunnen. Kalm zoeken we een plaatsje om te keren en terug te rijden. Wat ben ik blij dat ons dat lukt. Intussen is het al 15 uur en moeten we nog lunchen. Alweer zoeken naar een geschikte plek en heel devoot, in de nabijheid van een moskee, kunnen we stoppen om de inwendige mens te versterken. Maar we staan er nog maar amper en daar staan ze alweer met tomaten aan onze deur als verwelkoming. Die hebben we nu zo stilaan wel voldoende maar toch danken we graag. Als tegenprestatie geven wij enkele flesjes Belgisch bier en Belgische chocolade voor de kindjes. Zo is iedereen tevreden. Wanneer we terug willen vertrekken worden we in het Frans, met een Hollands accent aangesproken. Een Nederlands echtpaar wil dat we bij hen op de koffie gaan. Jawel, jullie lezen goed, er bestaan gulle Nederlanders. Zij waren twee jaar terug uitgeweken naar dit land en wonen nu in een leuk huisje midden de bergen. Samen brengen we een aangename middag door en wij passen onze reisplannen wat aan. Wel heb ik ze duidelijk gemaakt dat we Vlamingen zijn en dat ze gerust in het Nederlands mogen verder gaan.
Nog één maal wil Wim een opgraving bezoeken want hij heeft er genoeg van. En geloof me vrij, het was en topper. Aspendos heeft een amfitheater zoals we er nog nergens anders een gezien hebben. Onvoorstelbaar hoe goed dat bewaard is gebleven door al de eeuwen heen. De akoestiek is buitengewoon. Zelfs mijn hardhorige Wim kan alles verstaan van om het even waar. Regelmatig worden er nog operas opgevoerd en balletten gebracht. Hadden we dat maar in onze planning voorzien, het zou de moeite geloond hebben maar we mogen er niet aan toegeven. De datum van de boot voor onze terugreis staat vast en die moeten we respecteren. Voor de nacht zoeken we dan een plekje midden de natuur en wat krijgen we bij aankomst? Jawel, twee kindjes brengen ons tomaten en verse basilicum. We geraken echt niet meer door onze voorraad heen. En verder hebben we weer hetzelfde probleem van afvalverwerking; waar moeten we ermee heen? Nergens een vuilnisbak te vinden. Wat doen we? De oplossing ligt zo voor de hand. Een man komt ons gezelschap houden en ik vraag hem waar ik mijn spullen kwijt kan. Dadelijk neemt hij ze mee en zal er zelf voor zorgen. Dat probleem is ook weer opgelost.
Een van de volgende dagen overnachten we in een dorpje waar we vorige keer ook waren. Daar was het file, geen ochtendfile maar avondfile, om ons te komen verwelkomen met allerhande lekkers en ons uit te nodigen voor het eten. We zetten alles op een rijtje en gaan eerst typisch Turks eten bij één gezin en nadien op de thee bij een ander gezin. Intussen worden de kersen aan alle kanten aangevoerd en we krijgen ze niet meer opgegeten. Waar moeten we met al dat fruit naartoe; Door de grote hoeveelheid abrikozen te eten, loopt het al van onze billen en nu nog die kersen bovenop. En het is nog niet gedaan. Na het avondeten worden we uitgenodigd om de dag nadien samen met hen te ontbijten. Dat slaan we niet af want we willen wel eens weten hoe er een Turks ontbijt uitziet en het kan tellen. Watermeloen, gebakken aubergines, geroosterd brood met kaas erop, gewoon brood, sla en komkommer, tomaten, twee soorten kaas, olijven, jam en koffie of thee. Hebben jullie nog geen honger? Na dat ontbijt laten ze ons nog niet gaan. We moeten de auto in en ze rijden met ons naar hun tuintjes!!! Twee stuks van elk 1 ha. In de eerste tuin, een rozentuin, is men druk doende om de rozenblaadjes te plukken. Daarvan maken ze dan rozenolie en rozenzeep. Zelf krijgen we een ganse zak blaadjes mee naar de camper en nu kunnen we zalig wegdommelen met een uiterts fijne geur boven ons. De andere ha staat vol fruitbomen vnl. Granny Smith, lekkere kersen, pruimelaars en wijndruiven. Met man en macht beginnen ze de dikke vleeskersen te plukken en jawel; een ganse emmer krijgen we mee. Ongeveer 6 kg hebben we nu en weten niet meer waar ze te bewaren. De wijndruiven verwerken ze zelf. Alhoewel ze vertellen dat ze Ataturk moslim zijn, drinken ze toch ook graag een glaasje. En van de wijndruiven maken ze dan zelf wijn. We hebben er samen van gesmuld en het liep goed binnen. En wij die dachten dat men in de Islam geen alcohol mocht drinken. Ze weten het mooi aan te passen aan hun eigen noden! De volgende dagen krijgen we hetzelfde stramien. We komen ergens aan en dadelijk staan ze er met de nodige kersen of aardbeien. Zelfs een vers gebakken brood van 2 kg, nog warm uit de oven, komen ze ons brengen. Verhongeren zullen we hier zeker niet. We kunnen niet meer volgen met eten. Daarbij wordt Wim op de rooster gelegd en moet hij met de plaatselijke jeugd een basketmach spelen. Twee ploegen; één van 1 persoon nl. Wim tegen een ploeg van 14 jongeren. Zien jullie dat al gebeuren! Het is echt plezierig om dat gade te slaan.
Langzaam maar zeker loopt onze trip op zijn einde en rijden we terug richting Isatnboel. Om het rijden te onderbreken doen we het in kleine trajecten en bezoeken we dagelijks een verlaten dorp. Daar is het gewoonlijk ook leuk staan voor de nacht. Comfort moet je er niet zoeken. De mensen leven er midden hun dieren en de stank en vliegen krijgen ze er zo bij. En geef toe, de giften worden meer en meer gevarieerd. We kregen al een nog warm zelfgebakken brood, de kersen zijn er ook nog bij. Daarbij komen nog aardbeien en voor Wim zelfs een paternoster. Zou hij dat echt nodig hebben? Vandaag dan nog een leuk verhaal. We komen pas ergens aan en daar staat al een jongeling die ons aan het verstand wil brengen dat we uitgenodigd zijn op een warme maaltijd. Het duurde even alvorens we het begrepen maar na het maken van een tekening wordt ons alles duidelijk. Wij samen met hem naar zijn huis. Daar lag er een babytje van 10 dagen oud en werd er voor ons lekker gekookt. Een klein tafelkleedje wordt op de grond uitgespreid en wij twee moeten er rond zitten, op de grond. Het eten wordt geserveerd: soep, gebakken stukjes vlees, komkommers, brood en lekkere kersen. Zijzelf aten apart. Na de maaltijd volgde dan de çai. Tijdens de gesprekken was duidelijk geworden dat de gastheer werkloos was en dan worden wij toch nog uitgenodigd. Met het geven van onze laatste chocolade en een geldsom voor de baby hebben we dan onze dank betuigd. We zijn blij wanneer we terug kunnen naar de camper om rustig iets te drinken op mijn verjaardag. Maar de rust duurt niet lang. Na een kwartiertje staat diezelfde man terug aan onze camper. Hij wil ons de omgeving laten kennen zodat ik uitgebreid kan fotograferen. Als een gek rijdt hij met ons rond en onder het mom dat we nu wel gaan slapen keren we terug naar huis. Na een uurtje alweer bezoek aan de camper; een dorpsbewoner brengt ons dik gevulde pannenkoeken voor het ontbijt. Is dat niet lief! En zo gaat dat hier steeds door. Intussen proberen wij dorpjes te bezoeken en zien we in welke barre omstandigheden de mensen op het platteland wonen. Maar het is wel daar dat we het hartelijkst ontvangen worden. Zo stopten we vandaag in een dorp en moesten we dadelijk in een huisje binnen voor de thee. Er was geen ontkomen aan. Na een tijdje worden de kussens van de zetels opgetild en daaronder ligt heel hun inboedel dus is het duidelijk dat die zetels een dubbel doel hebben; en als zitbank en als berging. En hun geld! Wel dat leggen ze gewoon buiten het huis onder een versleten mat. Van onder die zetel haalde de vrouw dan een sjaaltje te voorschijn, best passend bij mijn kledij. Het werd me omgeknoopt, ze haalt nog een zelf gemaakt pareltasje vanonder een andere zetel en dat moet ik aan de schouder dragen. Als een echte Turkse verlaat ik het huis en zo wandelen we samen verder het dorp rond.
De adrenalinebaantjes die Wim uitkiest zijn gewoonweg onbeschrijfelijk mooi en zeer gevarieerd. Het landschap doet ons dan eens aan Cappadocië denken, dan weer aan Zion N.P. of Arches N.P. en dan weer aan Yusefedi. Alle kleuren van het schilderspallet vinden we erin terug; Van oker over geel, roestbruin, rood, donkerrood, grijsblauw tot groen, we zien ze allemaal. Jammer dat ik nu geen 360° foto kan nemen want dat zou ideaal zijn. Ook de meren mogen we niet vergeten. Het turkooisblauwe water met weerspiegelingen van de omliggende bergen erin, een azuurblauwe lucht en groen riet als afboording doen ons denken aan de mooiste prentkaarten. De eindeloze vlakten, goudgeel van het overrijpe graan, met daartussen plukjes groen van heesters en een heiige lucht zijn zeker het vermelden waard. Kortom: de natuur is zo fascinerend en moeilijk te verwoorden. Kijken, vaststellen en genieten is onze leuze en daarbij hopen dat onze eigen harde schijf nog plaats genoeg biedt om heel de omgeving op te stockeren.
En zo hobbelen we verder om over een drietal dagen Turkije definitief vaarwel te zeggen. Het zal met spijt in het hart zijn want het loonde alweer de moeite.
Waar ik oorspronkelijk dacht van niets meer te schrijven, kan ik het me toch niet laten. We hebben zulke leuke contacten dat ik jullie graag mee wil laten genieten.
Na onze omzwervingen in het grootste deel van Lycië rijden we richting Antalya. We weten dat we daar zaken kunnen doen op gebied van lederen handtassen en dat laten we natuurlijk niet links liggen. Het is zondag en dan is elke Turk op stap naar een leuk groen plekje om te picknicken, dus het is erg druk op de baan. Plots zien we midden de straat een rij stoelen staan verbonden met een touw. Dat hadden we nog niet meegemaakt maar al snel merken we dat het een vorm van signalisatie is. Er ligt een auto ondersteboven in de kant en zo worden we gewaarschuwd dat we op onze hoede moeten zijn. Erg origineel!.Trouwens, op de baan moeten we steeds attent zijn want een rood licht dient hier om door te rijden, van twee rijvakken maakt een Turk er drie en voor de rest geldt de macht van de sterkste; dus oppassen geblazen! Na de middag dan wil Wim absoluut een klein baantje rijden, een scenic way. Ik hou mijn hart al vast want weet wat dat hier betekent. En inderdaad, een smal pad waarvan de kanten niet te vertrouwen zijn en waar de autos elkaar amper kunnen kruisen, voert ons door de bergen. Het landschap is onvergetelijk mooi maar oh wee, in welke omstandigheden hebben we ons toch weer gewrongen. Voor een gewone auto is het wel te doen maar wij met ons rijdend huis zouden beter andere banen kiezen. Ik kan amper ademen van angst maar voor Wim is er geen vuiltje aan de lucht. Langzaam vordert hij terwijl ik maar blijf hopen dat hij rechtsomkeer zou maken. Het zweet breekt me uit en ik ben echt blij wanneer de weg zo eng wordt dat we niet meer verder kunnen. Kalm zoeken we een plaatsje om te keren en terug te rijden. Wat ben ik blij dat ons dat lukt. Intussen is het al 15 uur en moeten we nog lunchen. Alweer zoeken naar een geschikte plek en heel devoot, in de nabijheid van een moskee, kunnen we stoppen om de inwendige mens te versterken. Maar we staan er nog maar amper en daar staan ze alweer met tomaten aan onze deur als verwelkoming. Die hebben we nu zo stilaan wel voldoende maar toch danken we graag. Als tegenprestatie geven wij enkele flesjes Belgisch bier en Belgische chocolade voor de kindjes. Zo is iedereen tevreden. Wanneer we terug willen vertrekken worden we in het Frans, met een Hollands accent aangesproken. Een Nederlands echtpaar wil dat we bij hen op de koffie gaan. Jawel, jullie lezen goed, er bestaan gulle Nederlanders. Zij waren twee jaar terug uitgeweken naar dit land en wonen nu in een leuk huisje midden de bergen. Samen brengen we een aangename middag door en wij passen onze reisplannen wat aan. Wel heb ik ze duidelijk gemaakt dat we Vlamingen zijn en dat ze gerust in het Nederlands mogen verder gaan.
Nog één maal wil Wim een opgraving bezoeken want hij heeft er genoeg van. En geloof me vrij, het was en topper. Aspendos heeft een amfitheater zoals we er nog nergens anders een gezien hebben. Onvoorstelbaar hoe goed dat bewaard is gebleven door al de eeuwen heen. De akoestiek is buitengewoon. Zelfs mijn hardhorige Wim kan alles verstaan van om het even waar. Regelmatig worden er nog operas opgevoerd en balletten gebracht. Hadden we dat maar in onze planning voorzien, het zou de moeite geloond hebben maar we mogen er niet aan toegeven. De datum van de boot voor onze terugreis staat vast en die moeten we respecteren. Voor de nacht zoeken we dan een plekje midden de natuur en wat krijgen we bij aankomst? Jawel, twee kindjes brengen ons tomaten en verse basilicum. We geraken echt niet meer door onze voorraad heen. En verder hebben we weer hetzelfde probleem van afvalverwerking; waar moeten we ermee heen? Nergens een vuilnisbak te vinden. Wat doen we? De oplossing ligt zo voor de hand. Een man komt ons gezelschap houden en ik vraag hem waar ik mijn spullen kwijt kan. Dadelijk neemt hij ze mee en zal er zelf voor zorgen. Dat probleem is ook weer opgelost.
Een van de volgende dagen overnachten we in een dorpje waar we vorige keer ook waren. Daar was het file, geen ochtendfile maar avondfile, om ons te komen verwelkomen met allerhande lekkers en ons uit te nodigen voor het eten. We zetten alles op een rijtje en gaan eerst typisch Turks eten bij één gezin en nadien op de thee bij een ander gezin. Intussen worden de kersen aan alle kanten aangevoerd en we krijgen ze niet meer opgegeten. Waar moeten we met al dat fruit naartoe; Door de grote hoeveelheid abrikozen te eten, loopt het al van onze billen en nu nog die kersen bovenop. En het is nog niet gedaan. Na het avondeten worden we uitgenodigd om de dag nadien samen met hen te ontbijten. Dat slaan we niet af want we willen wel eens weten hoe er een Turks ontbijt uitziet en het kan tellen. Watermeloen, gebakken aubergines, geroosterd brood met kaas erop, gewoon brood, sla en komkommer, tomaten, twee soorten kaas, olijven, jam en koffie of thee. Hebben jullie nog geen honger? Na dat ontbijt laten ze ons nog niet gaan. We moeten de auto in en ze rijden met ons naar hun tuintjes!!! Twee stuks van elk 1 ha. In de eerste tuin, een rozentuin, is men druk doende om de rozenblaadjes te plukken. Daarvan maken ze dan rozenolie en rozenzeep. Zelf krijgen we een ganse zak blaadjes mee naar de camper en nu kunnen we zalig wegdommelen met een uiterts fijne geur boven ons. De andere ha staat vol fruitbomen vnl. Granny Smith, lekkere kersen, pruimelaars en wijndruiven. Met man en macht beginnen ze de dikke vleeskersen te plukken en jawel; een ganse emmer krijgen we mee. Ongeveer 6 kg hebben we nu en weten niet meer waar ze te bewaren. De wijndruiven verwerken ze zelf. Alhoewel ze vertellen dat ze Ataturk moslim zijn, drinken ze toch ook graag een glaasje. En van de wijndruiven maken ze dan zelf wijn. We hebben er samen van gesmuld en het liep goed binnen. En wij die dachten dat men in de Islam geen alcohol mocht drinken. Ze weten het mooi aan te passen aan hun eigen noden! De volgende dagen krijgen we hetzelfde stramien. We komen ergens aan en dadelijk staan ze er met de nodige kersen of aardbeien. Zelfs een vers gebakken brood van 2 kg, nog warm uit de oven, komen ze ons brengen. Verhongeren zullen we hier zeker niet. We kunnen niet meer volgen met eten. Daarbij wordt Wim op de rooster gelegd en moet hij met de plaatselijke jeugd een basketmach spelen. Twee ploegen; één van 1 persoon nl. Wim tegen een ploeg van 14 jongeren. Zien jullie dat al gebeuren! Het is echt plezierig om dat gade te slaan.
Langzaam maar zeker loopt onze trip op zijn einde en rijden we terug richting Isatnboel. Om het rijden te onderbreken doen we het in kleine trajecten en bezoeken we dagelijks een verlaten dorp. Daar is het gewoonlijk ook leuk staan voor de nacht. Comfort moet je er niet zoeken. De mensen leven er midden hun dieren en de stank en vliegen krijgen ze er zo bij. En geef toe, de giften worden meer en meer gevarieerd. We kregen al een nog warm zelfgebakken brood, de kersen zijn er ook nog bij. Daarbij komen nog aardbeien en voor Wim zelfs een paternoster. Zou hij dat echt nodig hebben? Vandaag dan nog een leuk verhaal. We komen pas ergens aan en daar staat al een jongeling die ons aan het verstand wil brengen dat we uitgenodigd zijn op een warme maaltijd. Het duurde even alvorens we het begrepen maar na het maken van een tekening wordt ons alles duidelijk. Wij samen met hem naar zijn huis. Daar lag er een babytje van 10 dagen oud en werd er voor ons lekker gekookt. Een klein tafelkleedje wordt op de grond uitgespreid en wij twee moeten er rond zitten, op de grond. Het eten wordt geserveerd: soep, gebakken stukjes vlees, komkommers, brood en lekkere kersen. Zijzelf aten apart. Na de maaltijd volgde dan de çai. Tijdens de gesprekken was duidelijk geworden dat de gastheer werkloos was en dan worden wij toch nog uitgenodigd. Met het geven van onze laatste chocolade en een geldsom voor de baby hebben we dan onze dank betuigd. We zijn blij wanneer we terug kunnen naar de camper om rustig iets te drinken op mijn verjaardag. Maar de rust duurt niet lang. Na een kwartiertje staat diezelfde man terug aan onze camper. Hij wil ons de omgeving laten kennen zodat ik uitgebreid kan fotograferen. Als een gek rijdt hij met ons rond en onder het mom dat we nu wel gaan slapen keren we terug naar huis. Na een uurtje alweer bezoek aan de camper; een dorpsbewoner brengt ons dik gevulde pannenkoeken voor het ontbijt. Is dat niet lief! En zo gaat dat hier steeds door. Intussen proberen wij dorpjes te bezoeken en zien we in welke barre omstandigheden de mensen op het platteland wonen. Maar het is wel daar dat we het hartelijkst ontvangen worden. Zo stopten we vandaag in een dorp en moesten we dadelijk in een huisje binnen voor de thee. Er was geen ontkomen aan. Na een tijdje worden de kussens van de zetels opgetild en daaronder ligt heel hun inboedel dus is het duidelijk dat die zetels een dubbel doel hebben; en als zitbank en als berging. En hun geld! Wel dat leggen ze gewoon buiten het huis onder een versleten mat. Van onder die zetel haalde de vrouw dan een sjaaltje te voorschijn, best passend bij mijn kledij. Het werd me omgeknoopt, ze haalt nog een zelf gemaakt pareltasje vanonder een andere zetel en dat moet ik aan de schouder dragen. Als een echte Turkse verlaat ik het huis en zo wandelen we samen verder het dorp rond.
De adrenalinebaantjes die Wim uitkiest zijn gewoonweg onbeschrijfelijk mooi en zeer gevarieerd. Het landschap doet ons dan eens aan Cappadocië denken, dan weer aan Zion N.P. of Arches N.P. en dan weer aan Yusefedi. Alle kleuren van het schilderspallet vinden we erin terug; Van oker over geel, roestbruin, rood, donkerrood, grijsblauw tot groen, we zien ze allemaal. Jammer dat ik nu geen 360° foto kan nemen want dat zou ideaal zijn. Ook de meren mogen we niet vergeten. Het turkooisblauwe water met weerspiegelingen van de omliggende bergen erin, een azuurblauwe lucht en groen riet als afboording doen ons denken aan de mooiste prentkaarten. De eindeloze vlakten, goudgeel van het overrijpe graan, met daartussen plukjes groen van heesters en een heiige lucht zijn zeker het vermelden waard. Kortom: de natuur is zo fascinerend en moeilijk te verwoorden. Kijken, vaststellen en genieten is onze leuze en daarbij hopen dat onze eigen harde schijf nog plaats genoeg biedt om heel de omgeving op te stockeren.
En zo hobbelen we verder om over een drietal dagen Turkije definitief vaarwel te zeggen. Het zal met spijt in het hart zijn want het loonde alweer de moeite.
Turkije 2007 Middellands Zeegebied en voornamelijk Lycië
AFLEVERING 3
Onze tocht doorheen het land verloopt verder heel gevarieerd. Dan eens bezoeken we oudheidkundige nederzettingen en andere keren gooien we ons weer op het wandelen. Xantos, Chimrae, Demre en Myra, de stad van de brave goedheilige man, staan op ons programma. De een ervaring valt al beter mee dan de andere. Qua opgravingen zijn ze allen interessant maar die toeristen! Ladingen bussen met Russische toeristen worden gedropt. En nu moeten jullie niet denken dat het leuke mensen zijn. Integendeel, ze zijn heel arrogant en lopen alles behalve fijn gekleed en gedragen zich heel platvloers. Aangepaste kledij om een kerk te bezoeken kennen ze niet. Hun billen puilen uit hun veel te korte short en dat in een land als Turkije. De Nicolaaskerk, genaamd naar de brave sint is het zien waard en zijn verhaal krijgen we duidelijk te lezen aan de ingang van de basiliek.
Op onze wandelingen of de weg er naartoe hebben we keer op keer aangename contacten. Zo rijden we doorheen een vallei waar massaal trostomaten gekweekt worden. Ze zien eruit om dadelijk in te happen. Terwijl ik even de weg vraag, hij was alweer zeer onduidelijk aangegeven, profiteer ik ervan om te proberen een kg van die groenten te kopen. Met drieën springen ze recht en halen uit elk bakje de mooiste exemplaren. Met een zak van 5 kg komen ze terug en wilden niet dat ik er ook maar iets voor betaalde. Wanneer ons dat lukt telkens wanneer we het proberen voor ons geliefkoosd fruit dan kan onze vakantie niet meer stuk. Een volgend verhaaltje! De auto krijgt dorst en we moeten tanken. Ook onze watervoorraad slinkt goed en die moet eveneens bijgevuld worden. Ik heb vooraf heel goed gestudeerd om in het Turks te vragen of het water drinkbaar is en zowaar, ze verstaan mij. Met een brede glimlach neemt de pompbediende een waterslang van 6 à 7 cm diameter en begint met een krachtige straal de tank te vullen. Vermoedelijk is het water hier gratis want er spuit meer naast de auto dan erin, maar geen enkel probleem. Met een overvolle voorraad kunnen we weer verder.
Enkele dagen later. We wandelen van Demre, waar we de St-Nicolaaskerk bezochten, naar Myra om de rotsgraven te bewonderen. Onderweg zien we een tuin vol sinaasappelen. Geïnteresseerd loop ik op de binnenkoer en vraag ik of ik hun oventje mag fotograferen waar ze brood in bakken. Uiteraard geen enkel probleem. Integendeel, ze zijn erdoor geëerd. Meteen vraag ik ook of ze 1 kg sinaasappelen willen verkopen. Geen probleem. Elf stuks worden voor ons gewassen en in een plastiekzak gestopt. Alweer gratis voor niets. Eigenlijk voelde ik er mij niet gemakkelijk bij. Als tegenprestatie heb ik het gezin dan uitgebreid op de foto gezet met de belofte de fotos door te sturen. Dat is het grootste plezier dat je de bevolking kunt doen en dan gaan we daar ook ons werk van maken .
Volgend verhaal. We wandelen terug een traject van The Lycian Way. Deze keer iets makkelijker want we volgen in grote trekken de kustlijn. Alweer fijne tafereeltjes die we bij ons niet meer tegenkomen. We zijn in de streek waar volop zuiderse groenten gekweekt worden zoals tomaten aubergines, paprikas en pepertjes. Om tomatenmoes te maken hebben ze hier alweer een ingenieus systeem bedacht. De tomaten worden in grote plastiek zakken gedaan en dichtgebonden. Zo laten ze die groenten op het strand liggen tussen al de vieze boel die er aangedreven en gegooid is en waar de schildpadden rondkruipen. Onder invloed van de zon beginnen de tomaten overrijp te worden en de plastiek zak komt volledig bol te staan. Nadien worden ze dan manueel geplet en in grote bekkens weggedragen. Hygiënisch is volgens ons toch wat anders maar het werkt. Enthousiast zoals ik ben fotografeer ik er maar op los en wat dacht je? Jawel, we gaan weer naar huis met ongeveer 2 kg gekregen groenten en de thee moesten we ook samen met hen drinken. Gastvrijheid is hier geen loos begrip! Tijdens diezelfde wandeling zijn we er nog maar eens in geslaagd om mekaar te verliezen, niet op de openbare weg maar in een bos tussen struikgewas. Ikzelf blijf er rustig bij en neem de terugweg naar de camper maar Wim kent mijn oriënterings-vermogen en was er niet zo gerust in. Verschillende mensen heeft hij staande gehouden en met hand en tand uitgelegd dat we elkaar kwijt waren. Ze kregen de boodschap mee om, wanneer ze mij zagen, mij te verwittigen dat ze hem gezien hadden. En inderdaad, meerdere mannen hielden me staande maar ik begreep niets van wat ze vertelde. Integendeel, ik dacht dat ze mij wilden meeloodsen en dat ze andere bedoelingen hadden. Ik weigerde dan ook alle tussenkomsten. Intussen was Wim in alle staten en iets later zag ik hem achter op een moto. En het was al de tweede moto waarop hij meekon. De eerste geraakte onder het gewicht van twee personen de helling niet op! Samen met die chauffeur waren ze op weg naar de jandarma om mij te zoeken. Gelukkig is dat niet nodig gebleken. Zo zie je maar tot wat het kan leiden wanneer je de taal van een land niet spreekt.
Op onze rustdag zijn we de kleurrijke marktjes gaan afschuimen. Onvoorstelbaar hoe mooi al het fruit en de groenten hier geordend zijn. Tot de aardappelen toe liggen mooi gestapeld. Al wat eetbaar of drinkbar is vinden we er. Zo verkopen ze zelfs de melk van hun enige koe in grote Cola flessen. En er is zulk een aanbod dat het gevaarlijk is voor de geldbeugel. Maar wat geeft het dat we veel kopen; kilos fruit en nog geen geld kwijt. Het grootste probleem is om alles in de koelkast te krijgen. Diezelfde dag willen we ook internetten. Nergens iets te vinden en ik stap recht op de politie af. Die is zo charmant dat we in de combi mogen en ze rijden ons tot voor de deur van het internetcafé. Wat een service!
Na het lopen van een laatste traject van The Lycian Way trekken we dan richting binnenland. Daar genieten we nog van de bijzondere hartelijkheid van de mensen alvorens heel rustig de terugweg aan te vangen. Of er nog een volgende deel komt valt nog te bezien maar hou het toch in de gaten.
Alvast als samenvatting deze bedenking:
De wereld is een boek. Wie niet reist, leest enkel één bladzijde
