AFLEVERING 3

Onze tocht doorheen het land verloopt verder heel gevarieerd. Dan eens bezoeken we oudheidkundige nederzettingen en andere keren gooien we ons weer op het wandelen. Xantos, Chimrae, Demre en Myra, de stad van de brave goedheilige man, staan op ons programma. De een ervaring valt al beter mee dan de andere. Qua opgravingen zijn ze allen interessant maar die toeristen! Ladingen bussen met Russische toeristen worden gedropt. En nu moeten jullie niet denken dat het leuke mensen zijn. Integendeel, ze zijn heel arrogant en lopen alles behalve fijn gekleed en gedragen zich heel platvloers. Aangepaste kledij om een kerk te bezoeken kennen ze niet. Hun billen puilen uit hun veel te korte short en dat in een land als Turkije. De Nicolaaskerk, genaamd naar de brave sint is het zien waard en zijn verhaal krijgen we duidelijk te lezen aan de ingang van de basiliek.

Op onze wandelingen of de weg er naartoe hebben we keer op keer aangename contacten. Zo rijden we doorheen een vallei waar massaal trostomaten gekweekt worden. Ze zien eruit om dadelijk in te happen. Terwijl ik even de weg vraag, hij was alweer zeer onduidelijk aangegeven, profiteer ik ervan om te proberen een kg van die groenten te kopen. Met drieën springen ze recht en halen uit elk bakje de mooiste exemplaren. Met een zak van 5 kg komen ze terug en wilden niet dat ik er ook maar iets voor betaalde. Wanneer ons dat lukt telkens wanneer we het proberen voor ons geliefkoosd fruit dan kan onze vakantie niet meer stuk.
Een volgend verhaaltje! De auto krijgt dorst en we moeten tanken. Ook onze watervoorraad slinkt goed en die moet eveneens bijgevuld worden. Ik heb vooraf heel goed gestudeerd om in het Turks te vragen of het water drinkbaar is en zowaar, ze verstaan mij. Met een brede glimlach neemt de pompbediende een waterslang van 6 à 7 cm diameter en begint met een krachtige straal de tank te vullen. Vermoedelijk is het water hier gratis want er spuit meer naast de auto dan erin, maar geen enkel probleem. Met een overvolle voorraad kunnen we weer verder.

Enkele dagen later. We wandelen van Demre, waar we de St-Nicolaaskerk bezochten, naar Myra om de rotsgraven te bewonderen. Onderweg zien we een tuin vol sinaasappelen. Geïnteresseerd loop ik op de binnenkoer en vraag ik of ik hun oventje mag fotograferen waar ze brood in bakken. Uiteraard geen enkel probleem. Integendeel, ze zijn erdoor geëerd. Meteen vraag ik ook of ze 1 kg sinaasappelen willen verkopen. Geen probleem. Elf stuks worden voor ons gewassen en in een plastiekzak gestopt. Alweer gratis voor niets. Eigenlijk voelde ik er mij niet gemakkelijk bij. Als tegenprestatie heb ik het gezin dan uitgebreid op de foto gezet met de belofte de foto’s door te sturen. Dat is het grootste plezier dat je de bevolking kunt doen en dan gaan we daar ook ons werk van maken .

Volgend verhaal. We wandelen terug een traject van The Lycian Way. Deze keer iets makkelijker want we volgen in grote trekken de kustlijn. Alweer fijne tafereeltjes die we bij ons niet meer tegenkomen. We zijn in de streek waar volop zuiderse groenten gekweekt worden zoals tomaten aubergines, paprika’s en pepertjes. Om tomatenmoes te maken hebben ze hier alweer een ingenieus systeem bedacht. De tomaten worden in grote plastiek zakken gedaan en dichtgebonden. Zo laten ze die groenten op het strand liggen tussen al de vieze boel die er aangedreven en gegooid is en waar de schildpadden rondkruipen. Onder invloed van de zon beginnen de tomaten overrijp te worden en de plastiek zak komt volledig bol te staan. Nadien worden ze dan manueel geplet en in grote bekkens weggedragen. Hygiënisch is volgens ons toch wat anders maar het werkt. Enthousiast zoals ik ben fotografeer ik er maar op los en wat dacht je? Jawel, we gaan weer naar huis met ongeveer 2 kg gekregen groenten en de thee moesten we ook samen met hen drinken. Gastvrijheid is hier geen loos begrip! Tijdens diezelfde wandeling zijn we er nog maar eens in geslaagd om mekaar te verliezen, niet op de openbare weg maar in een bos tussen struikgewas. Ikzelf blijf er rustig bij en neem de terugweg naar de camper maar Wim kent mijn oriënterings-vermogen en was er niet zo gerust in. Verschillende mensen heeft hij staande gehouden en met hand en tand uitgelegd dat we elkaar kwijt waren. Ze kregen de boodschap mee om, wanneer ze mij zagen, mij te verwittigen dat ze hem gezien hadden. En inderdaad, meerdere mannen hielden me staande maar ik begreep niets van wat ze vertelde. Integendeel, ik dacht dat ze mij wilden meeloodsen en dat ze andere bedoelingen hadden. Ik weigerde dan ook alle tussenkomsten. Intussen was Wim in alle staten en iets later zag ik hem achter op een moto. En het was al de tweede moto waarop hij meekon. De eerste geraakte onder het gewicht van twee personen de helling niet op! Samen met die chauffeur waren ze op weg naar de ‘jandarma’ om mij te zoeken. Gelukkig is dat niet nodig gebleken. Zo zie je maar tot wat het kan leiden wanneer je de taal van een land niet spreekt.

Op onze rustdag zijn we de kleurrijke marktjes gaan afschuimen. Onvoorstelbaar hoe mooi al het fruit en de groenten hier geordend zijn. Tot de aardappelen toe liggen mooi gestapeld. Al wat eetbaar of drinkbar is vinden we er. Zo verkopen ze zelfs de melk van hun enige koe in grote Cola flessen. En er is zulk een aanbod dat het gevaarlijk is voor de geldbeugel. Maar wat geeft het dat we veel kopen; kilo’s fruit en nog geen geld kwijt. Het grootste probleem is om alles in de koelkast te krijgen. Diezelfde dag willen we ook internetten. Nergens iets te vinden en ik stap recht op de politie af. Die is zo charmant dat we in de combi mogen en ze rijden ons tot voor de deur van het internetcafé. Wat een service!

Na het lopen van een laatste traject van The Lycian Way trekken we dan richting binnenland. Daar genieten we nog van de bijzondere hartelijkheid van de mensen alvorens heel rustig de terugweg aan te vangen. Of er nog een volgende deel komt valt nog te bezien maar hou het toch in de gaten.

Alvast als samenvatting deze bedenking: