|
Turkije 2007 Middellands Zeegebied en voornamelijk Lycië
AFLEVERING 1
Hier ben ik dan voor een eerste kort verslag.
Kennen jullie dat? Vroeg willen vertrekken om een grote afstand te overbruggen en ineens tot de bevinding komen dat er iemand zijn schoenen niet aangetrokken heeft. Waarschijnlijk heeft niemand van jullie dat al meegemaakt maar Wim, mijn verstrooide professor, is daar toch in geslaagd. Wij terug naar huis en natuurlijk komen we dan nadien in de overbekende ochtendfiles terecht. Maar eens Diegem voorbij, rijdt het heel vlot en kunnen we zonder al teveel problemen de kilometers van de eerste dag vreten. Het is broeierig warm en we puffen. Ons huis op wielen had voor het vertrek een grote opknapbeurt gekregen maar blijkbaar heeft men niet naar de airco gekeken en die doet het niet. Daar verschijnt ons tweede probleempje! Toch overbruggen we die eerste dag al zwetend en s avonds krijgen we een verkoelend onweer op ons dak.
De volgende dag begint koel en we rijden verder. Maar eens in Italië is het opnieuw heet en zoeken we een Mercedes garage op. Die lossen het foutje snel op en waar we de vorige dagen wegsmolten in de auto moeten we nu de koeling wat minder zetten of we vliegen eruit.
Terug verder richting Turkije. Oorspronkelijk schijnt alles nu naar wens te verlopen tot we beiden ons niet al te best voelen. Iets later beginnen we te niezen en snuiten zonder einde en dadelijk weten we vanwaar het komt. De dag voor het vertrek waren we bij vrienden uitgenodigd en de gastvrouw had zulk een verkoudheid dat het maar een klein kunstje was om die microben door te geven. Die hebben we dan ook spontaan gekregen met het gekende gevolg. Vijf dagen lang hebben we voor een snuit- en niesconcert gezorgd. Op de ferry van Italië naar Griekenland hadden we veel bezien. Iedereen die de camper langs kwam keek binnen met een vragende blik maar we konden er niets aan verhelpen. De Kleenex ging er vlot van door en tegen dat we, na vijf dagen onderweg te zijn, en effectief al 2 250 km gereden te hebben, de Turkse grens bereikten begon het wat te beteren.
Als eerste stap in het land bezochten we het schiereiland Gelibolu waar er tijdens de Eerste Wereldoorlog een ware veldslag heeft gewoed met als gevolg meer dan 500 000 doden. Indrukwekkend wanneer we al die kerkhoven zien met namen van gesneuvelden, allen tussen de 17 en 25 jaar.
Nadien trekken we verder om ons met de ferry over de Dardanellen te laten varen naar het Aziatische landsgedeelte. Om zeker geen plat getreden paden te berijden kiezen we voor een alternatieve route en dat hebben we geweten! Zulke slechte banen hebben we vorig jaar zelfs in het Oosten van het land niet gekend: wegen vol met putten, een lappendeken van opgegoten asfalt om andere putten te dichten. Maar denk niet dat ze dat mooi afwerken! Neen hoor, niets dan bulten en gerafelde kanten met een groot niveauverschil die we best constant trachten te mijden. Op andere delen is er van asfalt geen sprake meer en rijden we in een stofwolk.Daarop zien we dan inlanders met met een soort Vespa met een karretje achteraan. Van de twee karrenwielen was er één volledig plat maar geen nood; en de boer, hij ploegde voort. Gekleed in een militair pak en kanariegele rubberen laarzen hobbelde de man verder op zijn vehikel. Mooi om zien en hij stopte zelfs graag om op de foto te mogen.
Van militaire pakken gesproken: de jandarma is hier duidelijk zichtbaar in het land aanwezig en er zijn meerdere troepenbewegingen. Zouden ze een aanslag vermoeden? Dat ze maar wachten tot wij weg zijn.
Om onze cultuur terug wat bij te schaven hebben we de opgravingen te Bergama bezocht. Gezien hun ligging, hoog op berg, hebben we het voor twee jaar niet gedurfd om met ons rijdend huis er naartoe te rijden. Nu zijn we blijkbaar stouter geworden en wagen we het. Natuurlijk komt er net op een smal bergpad waar er maar een breedte voor één auto is, een bus als tegenligger aan. Met een erwt in ons broek zetten we ons behoedzaam aan de kant. Maar de buschauffeur is zo vriendelijk om traag maar zeker achteruit te rijden op dat moeilijk en kronkelig gedeelte tot er een plaats is waar we kunnen kruisen. Ik ben de man er eeuwig dankbaar voor. De opgravingen waren subliem en we dachten er nog een andere bezienswaardigheid aan vast te knopen. Maar zoals overal in Turkije was de streek één grote werf en denk maar niet dat alles hier stil ligt wanneer het zondag is. Neen hoor, zondag is hier werkdag en door Bergama geraken was geen lachertje. We hebben onze plannen dan maar aangepast en zijn tot ver buiten de stad gereden om bij een coöperatieve van tapijten een rustige overnachtingsplek gevonden te hebben. Al dadelijk maken we kennis met de bewaker, zijn dochtertje en zijn vrouw. Door aan onze woorden de nodige tche, dche, che of je toe te voegen en daar bovenop vele gebaren te gebruiken, kunnen we ons wel verstaanbaar maken. Onder zijn waakzaam oog en dat van een paar gevaarlijke honden gaan we, binnen de omheining, een rustige nacht tegemoet.
Tot hier de eerste aflevering en zoals ze in Turkije zeggen:
Allaha ismarladik uit te spreken zoals allaischmarladisj
|
