En wat hebben we allemaal beleefd!

Reeds ongeveer 4000 km hebben we er op zitten en onze trip naar het oosten vordert langzaam. Vaak kiezen we voor kleine baantjes die toeristen wat te bieden hebben. Zo namen we een pas in een onbeschrijflijk mooie bergstreek. Voor de chauffeur was het voorwaar een zware karwei. Geen honderd meter recht, smalle baantjes met hier en daar de nodige kuilen in het wegdek, haarspeldbochten gekoppeld aan hellingen van rond de 15% maar het leverde unieke beelden. Waar we konden hielden we halt maar uitwijkzone’s is iets waar ze in dit land nog niet veel over gehoord hebben. Uiteindelijk kwamen we bij een op drie na grootste meer van Turkije uit met alle mogelijke schakeringen van turkoois water. Schitterend!

Euforisch als we waren gingen we voor het vervolg van de reis nog zulke baantjes kiezen maar daar hadden we ons misrekend. De omgeving was prachtig maar het wegdek was niet te doen. Voortdurend moesten we slalommen tussen de putten. Het baantje werd smaller om smaller, richtingaanwijzers bestonden er niet meer en daar stonden we. Dan maar op de kaart verder gaan maar dat liep ook op een sisser uit. We belandden in een voorhistorisch dorp met alweer sterk hellende straten. Wegbedekking was er nog niet uitgevonden. Kuilen bleven kuilen en ze werden alleen maar dieper. De rotsblokken lagen gezaaid op die kleigronden en tot overmaat van ramp hadden we een temperatuur van 9 graden en regende het; Wim kon niet meer voor- of achterwaarts. Ik, samen met de ganse bevolking van het dorpje, probeerden hem meter per meter terug achterwaarts te loodsen want in het straatje kon hij niet verder. Het werd gladder en gladder door de regen en wegens de helling hing de camper praktisch tegen de grond. Niet te doen!!! Rood van spanning heeft mijn chauffeur het toch gehaald. De modder hangt in kluiten onder ons huisje maar hopelijk is er verder geen beschadiging. We hebben dezelfde weg terug genomen tot we de “jendarma” ontmoette. Die hebben ons op het rechte pad gezet en wij weg. Als overnachtingsplek kozen we dan ook de parking van die jendarma. We werden er door hen uitgenodigd op de thee. Een uur lang hebben we daar gezellig samen gezeten met elk een ander woordenboek in de handen. Zo konden we toch iets converseren. Intussen was er een zijn revolver aan het oppoetsen en zag ik hem die laden. Wanneer hij mijn verbaasde blikken zag heeft hij dat gevaarlijk ding braaf weggeborgen in een lade. Erg leuke ervaring. Graag had ik het ganse tafereel op papier vastgelegd maar dat mocht niet.

Moe als we waren hebben we het de twee volgende dagen wat rustiger aan gedaan. Na het bezoeken van de grootste en best bewaarde Karavanserai te Sultanhani trokken we verder tot aan de poort van Cappadocië. In een karavanserai vonden reizende handelaars in de 13^de eeuw gratis onderdak, eten en stallen voor hun kamelen. Nu nog zijn ze een bezoek meer dan waard.

Cappadocië kenden we reeds van vorig jaar maar het is zo bijzonder en feeëriek dat we er niet zo maar konden doorrijden. Om er alleen in te wandelen, zonder begeleiding, wordt steeds afgeraden en vandaar dat we een gids onder de arm namen. Het contact ermee verliep zeer vlot. Het was een taalleraar die zelf verschillende jaren in België gewoond had om daar het Turks te onderrichten. Hij sprak het Frans behoorlijk en heeft ons gedurende vier uur rondgeleid in dat sprookjeslandschap. Intussen vertelde hij ons in geuren en kleuren het ontstaan ervan en de dag werd afgesloten met een kop koffie in onze camper. Het was alweer leuk. Zo kwamen we aan de weet dat dit unieke landschap ontstond door verschillende uitbarstingen van de vulkaan Erciyes, voor ons voldoende om die berg te verkennen. Wij ’s anderendaags er naartoe; Tot op 2 600 meter klommen we zodat we de talrijke askegels duidelijk konden onderscheiden, prachtig. Terug bij de camper kregen we dadelijk bezoek van de “jendarma”. Die worden inderdaad duidelijk onze vrienden. Eén van de hunnen, die bedreven was in het Engels, werd uitgestuurd om ons uit te nodigen op de thee. Dat slagen we natuurlijk niet af alhoewel we al klutsen van dat goedje maar het is steeds interessant om goed te staan met die mannen. Wat was nu de onderliggende reden? Ze hadden onze camper gezien en waren zo nieuwsgierig als ze groot waren. Amper in hun kazerne binnen moest de vertaler al optreden. Wat wilde hun ‘grote chef’ toch graag ons huisje aan de binnenkant zien!!! Met 6 man kwamen ze mee; in graad van hoog naar laag en dat was duidelijk te zien aan hun pak. Ik moest niet denken van nog binnen te kunnen want Wim speelde gids, de vertaler moest volgen en die zes anderen kwamen maar al te graag binnen kijken. Dus geen plaats meer voor mij. Ze waren zo verrukt dat we zelfs, indien we daar zin in hadden, ’s avonds bij hen mochten eten: voor 3 miljoen TL, ongeveer € 1,50, een lekkere vis. Dat sprak me wel aan omdat ik doodgraag vis eet maar ons programma liet het niet toe. We moesten verder want zaten al achterop op ons schema. Voor de overnachtingplaats kozen we dan een klein dorpje uit maar dit viel deze keer niet bijster mee. Er liepen daar enkele vervelende jongetjes rond die we maar niet weg kregen. De meisjes daarentegen waren heel galant en hadden voor mij een mooie ruiker veldbloemen geplukt. Cup, su zegden ze: daaruit begreep ik dat ze een vaasje en water bedoelden om die in te zetten hetgeen dan ook prompt gebeurde. Nog even een controle van de jendarma, onze vrienden, en we konden rustig naar het dromenland.

Stilaan naderen we nu het oostelijk deel van het land en moet ik in lange ‘sleuren’ rondlopen. Dat zal nog wennen worden!!!

Vandaag was het dan zover. Via een onbeschrijflijk mooie weg reden we Oost-Anatolië binnen. Voor de natuur schieten woorden tekort; om het uur kregen we andere landschappen te verwerken die met geen enkel ander berglandschap te vergelijken waren. Eens waren de bergen hoog en met sneeuw bedekt, nadien waren de heuvels afgerond en kregen we een gamma aan pasteltinten te verwerken. Het deed me wat aan David Hamilton denken. Wat verder kregen we een bloemenpracht te zien, te groot om op beeld vast te leggen. Wat verder meanderde er een riviertje in het dal met hoge siergrassen ernaast die stonden te waaien in de wind en ga zo maar verder.We zouden blijven fotograferen maar ja, dat plaatje geraakt ook eens vol.

Uiteindelijk in de loop van de late namiddag gingen we een eerste overnachtingplaats bij Koerden zoeken. We gaven intussen een lift aan een Turks koppel dat in Duitsland woont en nu voor een paar maand met vakantie was in hun land. Die deden ons aan een klein dorpje stoppen en dadelijk waren we omsingeld door een horde mannen.die ons een plaatsje bezorgden achteraan in hun dorp. temidden van schamele huisjes en… wat was het vervolg? Dat kunnen jullie toch al raden niet? Chai!!! en we konden het weer niet afwijzen. Het halve dorp kwam erbij zitten en vermits ongeveer 1 op de 3 Turken in Duitsland gewerkt heeft verliep het gesprek vrij vlot. Nog maar net weg worden we aangeklampt door een ander koppel dat ons mee loodst naar hun woning. Nu bleek het een verkoper te zijn van Herbalife afslankingsthee en die wilde ons absoluut iets doen kopen. Maar hij is er niet in gelukt. Onder het mom dat we in de camper moesten zijn voor een telefoontje met de kinderen zijn we er buiten geraakt en intussen zat daar ook weer een horde mensen samen.
We kregen honger en begonnen aan eten te denken en daar alweer aan onze deur: hello!! Kunnen we nu echt niet eens rustig van de avond genieten! Nee hoor, we worden uitgenodigd om naar het schoolfeest te gaan van de Koerden. Vrijdag is hier immers de laatste schooldag en dat moesten we meemaken. Wij die dachten dat we hier in een sterk Islamitisch dorp gingen belanden moesten dringend onze mening herzien. De jongeren heel westers gekleed met spijkerbroeken en uitgesneden T-shirts, anderen in een uitgesneden kleedje met een truitje over en hoge witte geveterde laarzen aan. De volwassen mannen in een nette zwarte broek waar de plooi mooi in gestreken was met een sneeuwwit hemd en de vrouwen ook heel modieus uitgedost. Van onze gastheer vernamen we dat ze hier alle opinies aanvaarden en van de hoofddoeken stilaan beginnen afzien. Dit was trouwens ook te merken op het schoolfeest. Zo gaven de leerlingen daar een modeshow met alle mogelijke kledij die hier gedragen werd. Dat ging van de typisch Turkse kledij over jeans, vrijetijdskledij, strandkledij en noem maar op. Om te besluiten kwamen er dan twee maal een in bruidspaar gekleed koppeltje bloemen werpen in de menigte. Van allerhande gezangen en toneeltjes hebben we genoten en vaak gingen die over respect en liefde voor de medemens. Dat wordt hier bij de jeugd ingepompt. En wat dachten jullie van onze finale. Een dorpsbewoner koopt voor ons twee genummerde briefjes die moesten doorgaan voor een soort tombola. Als ik ooit met een tombola win mag het zeker hier niet zijn, zegt Wim. Volgende nummer was jawel hoor, niet zijn nummer maar het mijne. Onder groot applaus ik naar voor en daar won ik een boek: Paris’te Bes Gün, ‘Vijf dagen te Parijs’. Nadat al mijn andere lectuur die ik hier mee heb doorgemaakt is zal ik dan maar beginnen met Turks te studeren zodat ik het kan lezen.

Op naar het vervolg.