over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
10-02-2008
Koopkrachtdaling is leugen zegt UNIZO
"De koopkracht is helemaal niet gedaald!" Met deze toch wel merkwaardige uitspraak stelde vorige week UNIZO-voorzitter Karel Van Eetvelt de meestal goed in het financiële vet zittende Trends-lezers gerust. (voor zover dezen zich daar zorgen over maakten)Volgens deze selfmade economische goeroe valt het allemaal nog wel mee en is het allemaal een kwestie van "pure perceptie". Of wat had je verwacht van iemand die gezien zijn positie, mandaten en bijgevolg niet onaardig inkomen, de brandstof-, energie- en voedselprijzen een minder belangrijk deel van zijn uitgaven uitmaken.
Volgens deze steeds sympathiek ogende kop met minder sympathieke inhoud, hebben de recente loonstijgingen en de indexaanpassingen heel wat van de recente prijsstijgingen gecompenseerd en is de koopkracht vrijwel gehandhaafd.. Wie zoals ik, niet in de automobielsector is tewerkgesteld, en dat zijn er heel wat, heeft niets van loonstijgingen gemerkt. En de twee procent indexaanpassing, mag gezien de hoogte van zijn mandaatvergoedingen voor Van Eetvelt wel een aardig bedrag betekenen, voor nettolonen van 1000 -1500 euro is het effect heel wat minder denderend.
Probleem in deze maatschappij is dat wij geregeerd, bestuurd, tewerkgesteld en zelfs vertegenwoordigd worden door een allegaartje van omhooggevallen yuppies die geen flauw benul hebben van wat de koopkracht, levensomstandigheden, middelen en mogelijkheden zijn van de minder- en modaal gegoeden. Met universitaire studies en duur betaalde onderzoeken kan men, naargelang de doelstelling, veel bewijzen. Maar als het over koopkracht gaat is alleen de maandelijkse rondgang in de supermarkt, gekoppeld aan de afrekeningfacturen van water, gas, elektriciteit en stookolie, afgewogen tegen het loon- pensioen- of uitkeringsstrookje, de enige reële barometer.
Wat mij, afgezien van de uitspraak zelf, nog het meest ergerde was dat ik na het verschijnen ervan in het voornoemde weekblad, in vrijwel geen enkele krant daarover wat te lezen was. Als hoofdredacteur van een krant had ik op de voorpagina geblokletterd: "Van Eetvelt noemt Testaankoop en vrijwel de hele media leugenaars, en de rest van de Vlamingen dommeriken". Of was zijn uitspraak alleen maar voor zijn 'soortgenoten' bedoeld?...
In Afghanistan, het thuisland van het moslim -terrorisme -fundamentalisme, proberen sinds enkelen jaren ongeveer 40 landen met bijna 42.000 militairen, waaronder een kleine 400 Belgen onder UNO-mandaat de resten van het door de Amerikanen verdreven Talibanregime op te ruimen en het land te heropbouwen. Die officiële versie mag dan de enige of voornaamste reden zijn, dat neemt niet weg dat het resultaat ervan te wensen over laat. Dat zelfs tot de tanden gewapende conventionele legers niet opgewassen zijn tegen niets ontziende guerrillastrijders met de Koran in de hand, is doorheen de geschiedenis zonder uitzondering gebleken. Ook het zo gevreesde Russische Rode Leger heeft er jarenlang zijn tanden op stukgebeten en heeft het uiteindelijk moeten opgeven. Na Bosnië, Kosovo, Tsjetsjenië, wordt vandaag zowel in Afghanistan als in Irak bewezen dat men, om welke reden ook, geen lessen trekt uit de geschiedenis.
Naar eigen zeggen stuurt onze regering extra manschappen en materiaal enkel en alleen om de Afghaanse bevolking te helpen in de wederopbouw van hun land. Vraag is hoe Belgische troepen met een honderdtal soldaten meer, plus 4 bovenop hun reeds 6 aanwezige F16-oorlogsvliegtuigen kunnen meewerken aan het 'wederopbouwen' van terwijl die tuigen juist bedoeld zijn om de dingen kapot te schieten? Zoals in Irak, heeft men ook in Afghanistan, na het verdrijven van het regime en haar 'regulier' leger, nagelaten om onmiddellijk te zorgen voor een massale aanwezigheid van troepen die de nog her en der overblijvende smeulende vuren konden opsporen en doven. Bij gebrek aan voorafgaandelijke planning en organisatie is men onmachtig geweest om op korte termijn de ontredderde of totaal vernielde basisvoorzieningen zoals water, energievoorziening en werkgelegenheid terug op te starten. Men voert nog steeds oorlog zoals in de negentiende eeuw: men doet heelkundige ingrepen, infecteert bij het toenaaien het lichaam en negeert bovendien de nazorg.
Men hoeft niet echt een strateeg te zijn om deze bedenking te maken. Tenzij men politicus is, natuurlijk.
Een tot de meerderheid behorende politicus moet een regeringsbeslissing positief uitleggen, nietwaar Bart Tommelijn?; Daarentegen kan je als oppositielid mijn hierboven aangehaalde bedenking hanteren, nietwaar Dirk Van der Malen?
Maar...drie jaar geleden keurde de Sp.a het sturen van zes F16 vliegtuigen naar Afghanistan toch goed...?
Ons land kan en mag geen wapens of onderdelen van wapens leveren aan regimes die de mensenrechten schenden. Dat is zowat het principe dat de regeringspartijen (en de linkse oppositie) 'hoog in hun vaandel voeren'. Maar wat blijkt? Als die levering voor andere landen is bestemd, waar men met de onderdelen wapens samenstelt en verder verkoopt aan de bedoelde regimes, is er (wettelijk) niets aan de hand. Juridisch noemt men dergelijke handelingen 'medewerking verlenen aan...' of ' het mogelijk maken dat...'. Maar in de politiek is jurisdictie een heel breed interpreteerbaar begrip. Zodoende...
Even in herinnering brengen dat enkele jaren geleden, al wie enigszins tegen de oorlog in Irak was, de barricaden opklom om de doorvoer van Amerikaans legermateriaal te verhinderen, want dat noemde men 'steun verlenen aan'. Alhoewel daar 'wettelijk' ook niets aan de hand was, kwam dat de toenmalige regering niet goed uit, maar toch...
Hoe dan ook, als voorbeeld van hypocrisie kan dat tellen. Want indien wij alle handel met-, en alle economische- en ontwikkelingsteun aan landen en regimes die de mensenrechten schenden zouden stopzetten, zou dat een meer dan onprettig gevolg hebben voor onze economie. Daarom dat wij ter meerdere glorie en rijkdom van een vadsige middeleeuwse koningsfamilie, Saudi-Arabië helpen voorzien van boor- en kunstmatige toeristeneilanden. Dat Belgische bedrijven bovendien meewerken aan de bouw van hospitalen waar kleine meisjes seksueel verminkt worden (besneden), is een wetenswaardigheid waar wij na elke televisiereportage hoogstens 'verbolgen' over kunnen zijn. Er is daar trouwens veel Olie...
Maar wapens leveren? Neen toch! Het regime zou die wel eens kunnen gebruiken tegen moslimextremisten, en dat kan natuurlijk niet...
Eén van de favoriete liberale stokpaartjes, zijn de knelpuntberoepen. Beroepen waar de mensen niet staan voor te springen, niet enkel omdat de arbeidsomstandigheden niet bepaald dàt zijn, maar vooral omdat de verloning in verhouding tot de prestatie op zijn minst ondermaats mag genoemd worden.
Men zou denken dat ons zo aanbeden vrije-marktsysteem daar vlug een mouw zou weten aan te passen door het vraag- en aanbodprincipe te laten spelen. Maar in de arbeidsmarkt is de waardering van prestaties eerder op theoretische competenties en toegevoegde winstwaarden afgestemd. Daarom kan het uurloon van bvb een reisbusbestuurder nooit meer dan een paar eurocent boven het minimumloon uitstijgen. Dat een busbestuurder niet alleen de directe verantwoordelijkheid heeft over het leven van vijftig tot tachtig passagiers, maar ook over de weggebruikers die in zijn verkeersomgeving vertoeven, speelt daar blijkbaar geen enkele rol in.lzie wet moest uitvoeren
Als die luie werklozen en bruggepensioneerden niet willen werken in die lage loon-knelpuntberoepen, dan moeten wij de illegalen die dat wel willen maar legaliseren, heeft de minister bedacht. Dus gaat hij dat nu aanpraten bij zijn collegas in de deelregeringen. Analoog aan hun migratiestandpunt is het liberale vreemdelingenbeleid nu ook aangepast aan het het principe: wie wij kunnen gebruiken mag er in of mag blijven, wie wij niet nodig hebben, blijft buiten of vliegt er uit Dat doet men in een bedrijf ook, en volgens de liberale visie moet een gemeenschap gerund worden zoals een bedrijf!
Dat ook de niet bruikbare of onnodige Vlamingen daar eens goed over nadenken
Als gevolg van een BBC-reportage, daterend van november vorig jaar, over de toestanden in het Bulgaarse Mogilino-weeshuis, wil TV-maker Chris Dusauchoit een solidariteitsactie opstarten voor de weeshuizen in dat land. Dat 17 jaar nadat de Roemeense weeshuizen in het nieuws kwamen, dan nog in een lidstaat van de EU, dit nog kan bestaan, geeft aan hoe het is gesteld met de normen die men hanteert om tot de Euro-'club' te behoren.
Dat een televisiemaker nodig is om dit probleem in de belangstelling te brengen, ook al was het binnen de media blijkbaar al enkele maanden bekend, is niet goed te praten. Onze minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht zegt het probleem bij zijn Bulgaarse collega te zullen "aankaarten" om samen te werken en zo de toestand in die weeshuizen te verbeteren. Naar zijn zeggen zou de tv-reportage ook hem met verstomming hebben geslagen.
Bij dergelijke verklaringen rijst mij het weinige haar waarover ik nog beschik ten berge. Wie verantwoordt dat anno 2008, binnen het de muren van de Europese Unie die zich voordoet als het walhalla van welvaart en welzijn, dergelijke toestanden kunnen bestaan zonder dat dit geldverslindend monsterapparaat van die organisatie daar op de hoogte van is, laat staan dat ze er wat aan doet.
In plaats van onmiddellijk de nodige stappen te doen, van de verantwoordelijken in dat land te eisen dat er 'onverwijld' wat aan gedaan wordt, en daar ook de nodige middelen ter beschikking voor te stellen, gaat onze buitenlandminister "het probleem bij zijn Bulgaarse collega's aankaarten". En dan maar leuteren over 'de rechten van de mens' en 'de rechten van de kinderen'. Staat er in al die verdragen dan niets over 'de plichten van de bestuurders'?
En wij ondertussen maar zuchten en kreunen over de staatshervorming, de stijgende energieprijzen, de dalende Beurzen...
Volgensde VOKA-voorzitter, Urbain Vandeurzen, zouden de Vlaamse partijen uit de regering moeten stappen indien er tegen Pasen geen uitzicht is op een (voor Vlaanderen) goede staatshervorming. Zodoende komen wij, zoals hij het noemt in een communautaire windhoos terecht. Alsof dat het probleem dichter bij een oplossing zou brengen. Als zelfuitgeroepen politiek strateeg zou deze vetbetaalde CEO toch moeten weten dat de natte droom van een volledig autonoom Vlaanderen waar 'rechts' het voor het zeggen heeft, alleen realiseerbaar is met de medewerking van de Franstaligen?
De stilaan afgezaagde en ergerlijke onzin, dat Wallonië ons verhinderd om het (nog) beter te hebben en teert op onze gulle geldstromen, is uiteraard conform de menselijke individualistische ingesteldheid, en kan daarom op veel aanhang rekenen.
Eén van de rijkste regio's in Europa dat steen en been klaagt omdat één van de armste regios als blok aan haar been voorkomt dat het nog rijker wordt! Een angstwekkend voorbeeld van wat de minder gegoeden en hulpbehoevenden in Vlaanderen te wachten staat als mensen zoals de VOKA-voorzitter het hier volledig voor het zeggen krijgen. Want analoog aan dergelijke stelling verhinderen gepensioneerden, zieken, werklozen, al diegenen die om één of andere reden afhankelijk zijn van de bijdrage die de anderen aan de gemeenschap leveren, ook, dat wij het beter hebben. Dus de spaarrekeningen en aandelenkorven van de gegoede Vlamingen zouden er beter bij varen als ook die blokken kunne afgeschud worden! Ja toch?
Zou het kunnen, mijnheer Vandeurzen, dat de Franstalige (linkse) partijen tè veel de belangen van dié blokken aan het been dienen, en U daarom van ze af wil?...
In een regionale editie van een bekende krant (ik zal beleefdheidsgewis de naam niet noemen) verscheen op 5 januari het bericht dat een ruime meerderheid van de burgemeesters in de provincie Antwerpen voorstander is om de euromuntjes (1 en 2 eurocent) af te schaffen. Volgens UNIZO zouden ook heel wat winkeliers willen overgaan tot het "afschaffen" van de twee kleinste munten.
Als voorbeeld van desinformatie kan dat tellen. Alsof winkeliers, of zelfs burgemeesters de bevoegdheid hebben om dat te beslissen. Zelfs de Belgische regering heeft daar de bevoegdheid niet toe. Het eventueel afschaffen (dus het niet meer gebruiken als betaalmiddel) van bepaalde euromunten is de exclusieve bevoegdheid van de Europese Nationale Bank.
Uiteraard is het iedereen die handel drijft of betalende diensten verleent, toegelaten om zijn prijzen steeds op vijf- of een veelvoud van vijf eurocent te laten uitkomen. Maar door het begrip 'afschaffen' te hanteren geeft men de indruk dat de consument de muntjes van 1 en 2 cent dan niet meer zou mogen gebruiken. En hier gaat men zijn boekje natuurlijk te buiten. Zoals men een artikel van één euro met tien muntjes van tien eurocent mag betalen, zal ik bij prijzen afgerond op vijf eurocent of een veelvoud ervan, onverminderd de laatste vijf eurocent mogen blijven voldoen met muntjes van één of twee eurocent.
Zelfs al bepalen alle handelaars, privé- en overheidsdiensten hun te betalen bedragen zodanig dat ze steeds zonder de twee kleinste muntjes te voldoen zijn, toch blijven de één en twee eurocentmunten een wettelijk betaalmiddel, en kan men ze niet weigeren.
Er is dus helemaal geen sprake van "afschaffen", maar van een prijsafronding!
Beter het geklungel dan een door de Cd&V gewenste staatshervorming
In tegenstelling tot de Vlaamse partijen zijn, op uitzondering van de MR, de franstalige partijen niet te spreken over de nota-Verhofstadt welke als basis zou moeten dienen voor de gesprekken over de staatshervorming. Nogal wiedes zou ik zeggen. Vrijwel alle Vlaamse eisen zijn er in opgenomen,sommige weliswaar in sterk gereduceerde vorm, maar de belangrijkste Franstalige verzuchtingen worden er ofwel niet in vermeld (uitbreiding van het Brussels gewest) of zijn tot een eerder symbolische blauwdruk herleid (federale kieskring). Enerzijds zijn de Vlaamse taboes er vakkundig uit geweerd terwijl anderzijds de Waalse taboes gewoonweg genegeerd worden. Tussen de regels van wat Leterme, De Wever, Somers en Van Deurzen te zeggen hebben hoor je dat de Franstaligen geen andere keuze hebben dan toegeven aan de Vlaamse eisen. Denken dat men op die wijze tot een vergelijk zal komen is op zijn zachts gezegd ronduit hautain te noemen.
Op de vooravond van Pasen zal blijken in hoeverre de pseudostaatsmannen (en vrouwen) die nu de twijfelachtige eer genieten om dit land te 'hertekenen', gehecht zijn aan hun postje en de daarbij horende macht en status. Samen met de herdenking van Christus verrijzenis komt er misschien wel een volwaardige regering, maar wie hoopt op een duidelijke, evenwichtige en duurzame regeling zal er hoogstwaarschijnlijk aan zijn voor de moeite.
Hoe dan ook, voor het gros van de Belgen, Vlamingen, welen en zeker voor de minder fortuinlijken van beide landsdelen zal zelfs het groots mogelijk geklungel nog altijd beter zijn dan dat de rechts-vlaamse CD&V-NVA-OpenVLDclan haar zin zou krijgen.
Jean-Marie Dedecker, een light-editie van Pim Fortuin?
Sommigen zien in de 'afvallige' liberaal, Jean-Marie Dedecker, een light-editie van Pim Fortuin. Mij doet hij eerder aan een afgestroopte Jean-Pierre Van Rossem denken. De flair en het charisma van de overleden politiek-flamboyante Nederlander behoren niet bepaald Jean-Maries sterkste kwaliteiten. Daartegenover verstaat hij de kunst om zijn populistische en dikwijls onzinnige voorstellen te naperen met een dosis flink tegen het establishment aanschoppen. Iets wat altijd goed ligt bij de gemiddelde Vlaming die toch meestal niet begrijpt waar het over gaat.
Het onderzoeksbureau TNS Media wist al in juni vorig jaar te vertellen dat maar liefst 20 procent van de Vlamingen er sterk aan denkt om bij de komende gewestverkiezingen op de lijst Dedecker te stemmen. Dat de ex-judokacoach een groot deel van zijn stemmen bij voormalige VB-kiezers haalde, zal niemand verbazen, en dat heel wat gefrustreerde liberalen voor de donkerblauwe strandjutter kozen, heeft de links-liberale Verhofstadclan lijdzaam moeten ondergaan.
Verder wijst het onderzoek uit wat een simpele geest zoals ik al eerder aangaf; namelijk dat in tegenstelling tot wat men steevast vooropstelt, de Vlamingen in het stemhokje eerder aan de sociale zekerheid, gezondheidszorg en pensioenen dachten, dan aan een staatshervorming.
Bedenkende wat er de komende maanden nog allemaal te gebeuren staat, of er met Pasen een definitieve regering komt, en zo ja welke, en wat die in het licht van de komende gewestverkiezingen allemaal wel en niet zal presteren, houdt schrijver dezes 'zijn hart vast'.
Eén ding is zeker: voor wie het moeilijk heeft zijn levenssteil op een redelijk aanvaarbaar niveau te houden, zijn de vooruitzichten niet veelbelovend. Mèt of zonder een verder geregionaliseerd België...
Democratische voorverkiezingen: Hillary Cinton of een Republikein
In de Verenigde staten wordt einde dit jaar een nieuwe president gekozen. Tot vandaag twijfelden weinigen er aan dat na acht jaar Bush, de volgende president(e) een Democraat zou zijn. En Hillary Clinton zou, uiteraard met de steun van haar immens populaire echtgenoot Bill ,de race naar het Witte Huis op haar kousenvoeten winnen. Hillary, die tijdens de bewindsperiode van haar man, zich als een gemoderniseerde versie van Evita Peron ontpopte, zou als Amerikaanse presidente, voor de minderbedeelde Amerikanen, uitzicht op een beter leven betekenen. Maar als de trend die zich aftekent bij het begin der voorverkiezingen van de Democratische partij zich voortzet, ziet het er niet zo goed uit voor de deze partij. Clintons's belangrijkste partijopponent, de zwarte Barack Obama, zou tegen alle verwachtingen in, wel eens de democratische presidentskandidaat kunnen worden.
Natuurlijk zou een zwarte Amerikaanse president al even verfrissend zijn als een vrouwelijke Amerikaanse president. Wie echter gelooft dat de meerderheid van het Amerikaanse volk rijp is om zicht door een zwarte de les te laten spellen, dwaalt, om niet te zeggen: hallucineert. Een democratische zwarte presidentskandidaat leidt (vooralsnog) met zekerheid tot een Republikeinse President!
Waar de voorverkiezingen bij de Democraten in feiten nu over gaan, is niet zozeer het kiezen van een presidentskandidaat. In de praktijk kiezen de Democraten nu al voor een Democraat, of een republikein als president: Als zij voor Hillary Clinton kiezen, wint zij de presidentverkiezingen, en komt er dus een Democraat in het Witte huis. Als zij voor Barack Obama kiezen, verliest hij de presidentsverkiezingen en wordt opnieuw een republikein president. Zo eenvoudig is dat.
Hopelijk is er in de Verenigde Staten ook iemand die dat inziet, en kan hij dat de voor Obama stemmende democratische luchtfietsers aan het verstand brengen...
Waar en wanneer in de geschiedenis, heeft een beschaafd land het meer dan zes maand (en waarschijnlijk nog langer) zonder een volwaardige regering of leider moest stellen? In minder democratische gebieden op deze wereld zou een dergelijk van politiekeonmacht getuigend gedrag een revolutie, of op zijn minst een staatsgreep door één of andere legergeneraal hebben veroorzaakt.
Een volk verdient de leiders die het heeft, is een oud gekend gezegde. Zoals voor een niet te verwaarlozen aantal volkeren, gaat dit ook op voor de Belgen, en niet in het minst voor de Vlamingen. Bewijs daarvan zijn de recente peilingen welke uitwijzen dat de Vlamingen grotendeels de retoriek van de Van Deurzens, De Wevers, Somersen, De Deckers en de Letermes, zondermeer slikken. De Vlaamse media, de zogenaamde vierde macht speelt dat spel naarstig mee, waarschijnlijk omdat het meehuilen met de wolven financieel voordeliger is dan onbevooroordeelde analyses en duiding.
Uiteraard is ook de Franstalige politieke klasse, media en bevolking, onderhevig aan datzelfde virus. Maar eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat, gezien hun bedenkelijke gezondheidstoestand hun weerstand beperkter is en zij toch heel wat verzachtende omstandigheden kunnen pleiten. Het onbegrip dat wij Vlamingen hebben voor de paniekerige en in onze ogen sterk overdreven reactie van de Franstalige media is mijn inziens te wijten aan ons gebrek aan inlevingsvermogen, als ben ik mij bewust dat weinigen het met mij eens zullen zijn.
Diegenen die wij hebben aangewezen als politiek (en dus sociaal) deskundig, menen hun gedrag te kunnen verantwoorden met uitspraken zoals: Op 10 juni 2007 hebben de Vlamingen zich uitgesproken voor een grote staatshervorming en De Vlaamse kiezer heeft gekozen voor een Rooms-blauwe coalitie met Yves Leterme als Eerste minister.
Betwijfelend of de meerderheid van de CD&V/NVA-kiezers, en in mindere mate de VLD-aanhang, voor die partijen gekozen hebben om reden van de in haar programma opgenomen staatshervorming, stel ik ook in vraag in welke mate zij zich bewust waren wat die staatshervorming dan wel inhield.
De redenering dat de kiezer heeft gekozen voor het samengaan van de Christendemocraten met de liberalen omdat die samen 48,4% van de stemmen in Vlaanderen halen, is natuurlijk absurd. Met dezelfde redenering kan men evengoed een coalitie CD&V/NVA-SP.A-GROEN (52.2%) of zelf CD&V/NVA-VLD-VB (67.4%) in gedachten hebben, temeer omdat men dan zoals bij een klassieke tripartiete over een tweederde meerderheid beschikt.
Hoe dan ook: aangezien geen enkele partij vooraf gesteld heeft met wie zij exclusief een meerderheid zou vormen, heeft niemand de mogelijkheid gekregen om voor het even welke regeringsvorm te kiezen. Ook de bewering dat Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen door de kiezer als Eerste Minister is aangewezen, is gewoonweg belachelijk. Niet allen zijn naar mijn weten Senaatsverkiezingen geen Eerste-ministersverkiezingen, maar hebben bovendien 5.678.805 van de 6.478.805 Belgische kiezers NIET voor Leterme gekozen.
Het is een steeds weerkerende politieke leugen te stellen dat in onze democratie het de kiezer is die bepaald welke regering zij wenst, laat staan wie er eerste minister dient te worden. In feiten zijn het de partijen die dat in onderling overleg overeenkomen. Dat interviewende persmensen hen bij dergelijke uitspraken daar niet op wijzen, blijft onverminderd mijn verbazing en ergernis opwekken.
De democratische logica wil dat bij gebrek aan een volstrekte meerderheid van een partij, deze met het grootste aantal stemmen de coalitievorming moet leiden, en de voorman met het grootste aantal voorkeurstemmen de eerste minister of burgemeester moet worden. Dat deze democratische logica enkel opgaat in zoverre ze als aanvaardbaar wordt geacht, wordt bewezen in de stad Antwerpen waar men voorheen, sinds jaren de partij met de meeste stemmen en de persoon met het grootste aantal voorkeurstemmen weghoudt van het bestuur. Laat staan dat zij de coalitie leidt en de burgemeester levert. Democratische begrippen kan men dus blijkbaar gebruiken en misbruiken zoals het best uitkomt.
Met de nationale verkiezingsresultaten nopen partijen zoals het CD&V/NVA-kartel en Open VLD wel te enige nederigheid. Hoewel het oranje kartel de grootste partij van het land is, vertegenwoordigt het met 18,51% van de stemmen toch maar een kleine minderheid van de Belgen. Bovendien gaat men blijkbaar boorbij aan het feit dat een volstrekte meerderheid van de Vlamingen (70,4%) NIET voor CD&V/NVA heeft gestemd. Ook de Open VLD met amper 11,83% van de nationale en 18,8% van de Vlaamse stemmen doet er goed aan zich wat nederiger op te stellen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de Franstalige partijen, al is de halsstarrige opstelling van het CDH eerder het gevolg van de voor hen veel te ver gaande eisen van de rechtse Vlamingen dan wel van het historische hautain gedrag van de voormalige Franstalige baronie.
Het zou de voorstanders van een vergaande autonomie van de deelstaten heel wat geloofwaardiger maken indien zij aan de bevolking zouden uitleggen waarom men enerzijds, binnen de Europese Unie er alles aan doen om zowel het economisch als het arbeidsbeleid te centraliseren, en anderzijds binnen de Belgische context die materies zo nodig wil decentraliseren? Misschien men terloops ook eens uitleggen waarom op Europees vlak een centraal economisch beleid beter de concurrentie met de rest van de wereld zou aankunnen, en anderzijds de Belgische bedrijven voordeel zouden hebben aan een regionaal beleid?
De sporadisch aangehaalde motivering m.b.t. het regionaliseren van delen van de sociale zekerheid lijken mij eerder stellingen op drijfzand. Zo is de bewering dat een werkloze uit La Louvière niet dezelfde zou zijn als zijn lotgenoot uit Diksmuide, gestoeld op het verschil in het aantal werklozen en/of de mate van werkaanbod in die regios. Alsof binnen het gewest Vlaanderen de werkloosheidsgraad en werkaanbod overal ongeveer dezelfde zou zijn. Bovendien is er geen enkel aanvaardbare reden waarom men op nationaal vlak geen maatregelen zou kunnen nemen welke aangepast zijn aan de noden van de verschillende regios. In de federale werkloosheidsreglementering staan trouwens meerdere bepalingen die afhankelijk worden gemaakt van regionale cijfers en gegevens.
Ook de vraag, waarom de economische hefbomen welke men in Vlaanderen zou nodig hebben om het nog welvarender te maken, niet evengoed nationaal gebruikt kunnen worden om zodoende de welvaart in Vlaanderen èn Wallonië te verbeteren, hoor of zie ik nergens gesteld, laat staan beantwoord. Of zijn gelijkaardige bedrijven verschillend al naargelang in welk landsgedeelte ze zijn gevestigd? En zo ja, wat mag dat verschil dan wel zijn?
En dan is er de sociale zekerheid, pensioenen, ziekteverzekering Die zou er alle baat bij hebben indien de Vlamingen enkel voor zichzelf zouden bijdragen en ontvangen? Vanuit egoïstisch standpunt kan dat natuurlijk kloppen. Zo kan men evengoed de werkende en niet werkende voor zichzelf laten betalen, evenals de gezonde en de zieke, de arme en de rijke. Men zou dan hun ontvangen vergoedingen afhankelijk kunnen maken van de mate waarin zij hebben bijgedragen. Met andere woorden: responsabeliseer alles en iedereen: Weg met dat (oubollig socialistisch?) solidariteitsgedoe!
Bij dat alles valt op te merken dat een doorgedreven regionalisering, vooral voor de rechtse en centrumrechtse partijen positieve gevolgen heeft qua machtsuitoefening. Het ontbreken van een sterke PS en een al even links CDH, geeft rechts een dominant machtspositie binnen Vlaanderen. Ook dat speelt ontegensprekelijk een rol in hun drang naar meer Vlaamse zelfstandigheid.
Mijn afkeer voor een staatshervorming die zogezegd nodig is om een beter beleid voor de bevolking te kunnen voeren is groot. De reden daartoe dient gezocht te worden in de moeilijk tegen te spreken veronderstelling dat zij grotendeels bedoeld is om de last van het linkse en noodlijdende Wallonië af te schudden. Niet dat ik mij bijzonder gehecht voel aan het huidige België of dat mijn Franstalige landgenoten op meer sympathie kunnen rekenen dan mijn volksgenoten uit de vroegere historie. Maar het gebrek aan logische en waarachtige motiveringen, gekoppeld aan het feitelijk verlaten van het nationale solidariteitsprincipe, zijn de oorzaak van mijn wantrouwen tegenover alles en iedereen die onvoorwaardelijk het verder uitkleden van de Belgische staatstructuur voorstaat.
Ook de socialistische familie, aan beide zijden van de taalgrens, geeft niet echt duidelijk aan wat voor hen binnen de krijtlijnen van een staatshervorming mogelijk is. Het wachten op voorstellen die dan zullen geëvalueerd worden is niet echt een voorbeeld van transparantie te noemen. Bovendien toont, vooral wat de Sp.a betreft, het aan de zijlijn gaan staan omdat de kiezer dat zo gewild heeft weinig respect voor hun kiezers die hen ondanks alles trouw zijn gebleven.
In een democratie heeft iedereen het recht op een eigen mening. Men mag die mening dan gerust via de politiek proberen in de praktijk uit te voeren. Maar in een democratie heeft het volk ook recht om de ware bedoelingen van zijn leiders te weten. Het volk voorliegen of de ware toedracht verzwijgen is geen democratie. Dat is volksverlakkerij en bedrog!
Tot zolang mijn vragen over het waarom onbeantwoord blijven, lijkt het mij dat CD&V/NVA en Open VLD met de door hen vooropgestelde staatshervorming, de theorie Eigen volk eerst in de praktijk willen brengen. Dat men met eigen volk niet het Belgische bedoeld, is ondertussen meer dan duidelijk.
Misschien ligt het antwoord op al mijn vragen al vervat in de hierboven aangehaalde bedenkingen. Het is nog maar de vraag hoe de Vlaming daar zou tegenaan kijken indien daarover een breed-maatschappelijke discussie zou zijn gevoerd.
Spijtig dat, als die er ooit zou komen, het veel te laat zal zijn.
Achteraf kunnen wij er ons nog steeds van afmaken met de historische woorden: daß haben wir nicht gewusst
Dat men in Nederland aardig war minder scrupuleus omspringt met de islam is algemeen geweten. Alhoewel men sinds de moord op Theo van Gogh en de rellen over de Deense Mohammedcartoons, ook in kunstzinnige kringen, eerder terughoudend omspringt met de islam, is daar sinds kort een nieuwe Mohammed-rel in de maak: Het Haags gemeentemuseum exposeert namelijk een seksueel getint kunstwerk waarin twee homos zijn te zien die maskers dragen van de islamitische profeet Mohammed en diens schoonzoon Ali. Spreekt voor zich dat voor gelovige moslims zon werk gevoelig ligt omdat de meesten menen dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld, laat staan in de context van homoseksualiteit.
Volgens de maakster van het werk, Sooreh Hera, is het een aanklacht tegen de hypocriete houding in de islamitische wereld tegenover seks in het algemeen en homos in het bijzonder. Dat de mannen die op de foto zelf homo zijn, geeft het geheel een diepere inhoud, aldus de kunstenares.
Anders-geaarden worden in islamitische landen zoals Iran en Saoedi-Arabië keihard aangepakt. Nochtans schijnt het daar heel gewoon te zijn dat getrouwde mannen er seks hebben met andere mannen. Iets wat voor de buitenwereld wordt verborgen gehouden.
Nou ja, in het katholieke westen was het vroeger ook niet zo uitzonderlijk dat, vooral lesgevende geestelijken de 'zonde der onkuisheid' bedreven met vooral mannelijke gelovigen, liefst van jongere leeftijd. In dat opzicht waren (en zijn?) de katholieken ' steeds evenwaardig' geweest aan de islamieten. Het enige verschil bestaat er hem in dat ,uitgezonderd een wereldvreemde Paus en enkele dito kardinalen, de katholieken daar niet zo hypocriet (meer) over doen.
