over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
14-04-2006
De actieve probleemstaat
Het probleem
De belastingen zijn te hoog, en de loonkost is te hoog. Met andere woorden: individueel dragen wij te veel bij aan onze gemeenschappelijke huishouding. De liberale doctrine stelt dat minder lasten, zowel voor personen als bedrijven, goed zijn voor de economie, werkgelegenheid verschaffen, en bijgevolg weer meer inkomsten voor de gemeenschap betekenen. Tegenwoordig behoort dit simplisme zelfs tot het gedachtegoed van de moderne socialisten.
België heeft, zoals de meeste geïndustrialiseerde landen, zijn welvaart te grotendeels te danken aan een sociaal gestuurde economie en een sociaal zekerheidsstelsel. Dat zorgt er voor dat minder bedeelde en minder fortuinlijke personen toch een klein deel van de welvaart mee kunnen pikken. Dat Achiel Van Acker er destijds de nakomelingen van de 19de- eeuwse industriebaronnen er toe kon bewegen om een deel van hun winsten te spenderen aan een werknemersverzekeringsstelsel, was eerder te danken aan hun opportunistische angst van het dreigende communisme, dan aan een humane opwelling van solidariteit.
De reeds uitgevoerde en nog op stapel staande maatregelen, die een al dan niet belangrijke vermindering van de personeninkomstenbelasting, vennootschapsbelasting, erfenisrechten en de werkgeversbijdragen beogen, hebben het logische gevolg dat de staatsinkomsten (gemeenschapsinkomsten) per eenheid verminderen. De beoogde positieve effecten die het totaal volume van die inkomsten moet vergroten en zodoende de balans in evenwicht brengen, laten voorlopig op zich wachten. Enkele (tijdelijke) effecten, zoals een vermeerdering van de aangiften van erfrechten, is eerder een voorbeeld van het gezegde dat één zwaluw de lente nog niet maakt.
Aan de andere kant kent de gemeenschap een gestage groei van haar uitgaven. Het fenomeen van de vergrijzing en het verhogen van de levensduur, zorgen er voor dat er steeds meer, en voor een langere periode, pensioengerechtigden zijn. Het spreekt voor zich dat juist deze categorie een groot aandeel heeft in de gezondheidskosten. Mede door de gestage winstgroeihonger van de farmaceutische bedrijven en de industrialisatie en commercialisering van de ziekenhuizen, groeien die kosten op onverantwoorde wijze
Bij gebrek aan een degelijk onderbouwde argumentatie van zowel voor- als tegenstanders ben ik bang dat maatregelen zoals een zilverfonds (is dat nu leeg of niet?), langer werken, levenslang leren, activeren en innoveren, allemaal spreekwoordelijke druppels op de hete plaat zijn.
Na zeven jaar streven naar een actieve welvaartstaat is België misschien wel actief, maar dan eerder een actieve probleemstaat. Zoals zijn illustere voorgangers van de vorige drie decennia, zal ook Verhofstadt en de zijnen niet de geschiedenis ingaan als diegenen die een oplossing wisten te vinden voor de ouderdomskwalen van een terminale kapitalistische egocentrische maatschappijvisie waar de mens ten dienste van de economie, en de economie ten dienste van het kapitaal staat; waar groei van individueel bezit en welvaart een noodzaak is om het ganse systeem draaiende te houden.
Aan alles komt een einde. Maar vooralsnog blijft men echter vasthouden aan de gedachte dat de groei van de economie en welvaart daar een uitzondering zou op zijn, of dat het einde daarvan nog lang niet in zicht is.
De oplossing?.
Behalve in dictatoriale regimes, is het bij ons niet mogelijk om zonder meer maatregelen te treffen, tegen de wil in van een meerderheid van de politieke macht, de media, de mensen of sterke belangengroepen. Dus zijn maatregelen meestal compromissen tussen recht- en onrechtvaardigheden, waar- en onwaarheden, winsten en verliezen, geven en nemen. Bij compromissen wint of verliest iedereen. Ons sociaal zekerheidstelsel is in heel wat van haar facetten een voorbeeld van een compromis waar iedereen bij wint. Iedereen, ook diegenen die het niet nodig hebben, geniet bij werkloosheid een uitkering, bij ziekte van gedeeltelijke terugbetaling van de kosten, en bij het ouder worden een pensioen. ( in veel gevallen de welstellende zelfs veel meer dan de arme)
Juist dat was indertijd het compromis: De rijken waren wel bereid bij te dragen, zelfs naargelang hun inkomen (op arbeid), maar die solidariteit geldt enkel voor wat betreft de meer-bijdragen. Van solidariteitsbijdragen zonder daar zelf van te kunnen genieten was geen sprake. Het gevolg daarvan is dat heel wat gemeenschapsgeld uitgedeeld wordt aan mensen die het, gezien hun inkomen niet nodig hebben, en het best zonder kunnen stellen.
Misschien is ons ganse gemeenschapsstelsel (directe en indirecte belastingen, werkgevers en werknemersbijdragen) aan een diepgaande hervorming toe.
Misschien moeten wij wat de inkomsten betreft, afzien van ons systeem om aan elke bijdrage en een deel van de belasting een aparte naam en bestemming te geven. Op die wijze ontneemt men de indruk dat ik voor mijn pensioen, mijn ziekteverzekering en mijn risico op werkloosheid betaal, i.p.v. dat ik dat doe voor diegenen die NU op pensioen, ziek of werkloos zijn. Misschien moet men eindelijk eens écht werk gaan maken van de strijd tegen belastingontduiking en de inspectiediensten daarvoor voldoende middelen en mensen geven.
Misschien moeten wij voor wat de uitgaven betreft, naar de essentie van het begrip sociale zekerheid en naar een systeem dat een periodieke vergoeding verstrekt, enkel en ALLEEN aan diegenen, die al dan niet tijdelijk, niet of onvoldoende in staat zijn (of gesteld worden) om voor zichzelf een menswaardig en sociaal aanvaardbaar inkomen te verwerven en/of bij ziekte of ongeval moeilijk of niet de bijkomende kosten kunnen dragen. Misschien moeten wij , zoals bij studiebeurzen, het toekennen van kinderbijslag afhankelijk van het inkomen maken. Als wij er dan ook nog kunnen (willen) voor zorgen dat men de zorgsector, via dokters, specialisten, zieken- en verzorgingshuizen en farmaceuticabedrijven, de gezondheid- en bejaardenzorg, niet misbruikt om onverantwoorde winsten te maken of rijkdom te verwerven, zal de gemeenschap heel wat minder onnodige ziektekosten dienen te financieren.
Ik ben mij echter wel bewust dat één en ander enkel op Europees vlak kan veranderd worden en dat, zowel bij personen, bedrijven als instellingen, het afnemen van waar men recht op heeft (?) en wat men altijd al heeft gekregen, niet bepaald iets is waar men in een democratisch bestel als politieker mee scoort. Maar het feit dat een dergelijke stelling politiek, en/of sociaal niet haalbaar of verkoopbaar is, mag een socialist er niet van weerhouden om ze te verkondigen, ook al zou een groot deel van zijn partijsympathisanten en zelfs een deel van zijn kameraden bij dergelijke maatregelen zelf heel wat moeten inleveren.
De actieve welvaartstaat zal dus tot nader order een probleemstaat blijven.
Betekent het eerbiedigen van iemands geloof, dat je de regels ervan naleeft?
Wat moest doorgaan voor doordeweekse brave karikaturen over de links die moslimterroristen zelf leggen tussen hun daden en de koran, is in de moslimwereld uitgegroeid tot een uitbarsting van zowel geweldloos als gestuurd en gewelddadig protest.. Daar heeft een Zweedse Iman voor gezorgd, door de gepubliceerde afbeeldingen in het Midden Oosten persoonlijk onder de aandacht van zijn radicale geestesgenoten te brengen.
Om escalatie te vermijden, en in de hoop de verhitte moslimgemoederen te bedaren, doen de westerse politici hun best om het grootste begrip aan de dag te leggen voor de gevoeligheden van de moslims, en te stellen dat zij helemaal niet gelukkig zijn met de publicatie van de aanstootgevende cartoons. Aan de andere kant wijzen zij op het betrekkelijk onaantastbaar principe van de vrije meningsuiting, welke één der grondslagen is van onze westerse democratische samenleving.
Voor wie het nog niet duidelijk mocht zijn: eens te meer laat de belangrijkste splijtzwam tussen de westerse en islamitische cultuur zich hier voelen. Aan de ene kant een seculiere maatschappij, waar godsdienst, voor zover ze praktisch beleden wordt, een strikt persoonlijke beleving is, en aan de andere kant een godsdienst die in de meeste Arabische landen bij het gros van de bevolking , niet enkel hun geestelijk maar ook hun praktisch en maatschappelijk leven, van geboorte tot de dood, op een meer dan dominante wijze bepaalt.
Naar gelang van welke kant het komt, van de islam gezegd dat het tolerant, menslievend en vredelievend is, dan wel radicaal, intolerant, discriminerend, oorlogszuchtig en gevaarlijk zou zijn. Zoals men zowel uit de Joodse Tora-rollen als uit de Christelijke bijbel, voldoende geschriften kan lichten die aan één of meerdere van de aangehaalde begrippen beantwoorden, zo kan men elk van deze ook in, meer dan één Koranvers terugvinden. Het grote verschil tussen de beide grote religies ligt hem enerzijds in de verlichting die het Katholieke geloof is ten deel gevallen, en de relativerende evolutie die haar belijders hebben ondergaan, en anderzijds het feit dat door gebrek aan beide, de islam haar volgelingen in de eenentwintigste eeuw blijft indoctrineren met teksten, waarden, normen, waar- en onwaarheden (en interpretaties ervan) van tweeduizend jaar oud.
Als zelfmoordaanslagplegers ter voorbereiding van hun actie, publiekelijk en ritueel de link leggen tussen hun daad, de Koran en hun profeet, kan je een tekening van Mohammed met een bom in zijn tulband, enkel omschrijven als het karikaturaal weergeven van die daad.
Het is dus niet de karikaturist die de Islam in een verkeerd daglicht stelt, maar de zelfmoordaanslagpleger zelf!
Dat het volgens de Koran verboden is om de profeet Mohammed af te beelden, is mijn inziens een regel die enkel geldt voor de gelovige Moslims. (tenzij de islam de pretentie heeft om haar wetten aan iedereen in deze wereld op te kunnen leggen )
Maar goed, als tolerant en vredelievend persoon zal ik het maar bij de gedachte houden dat het hier helemaal niet over de gewraakte afbeeldingen gaat , maar over één van de geschikte opportuniteiten voor de, zowel geestelijke als wereldlijke, radicale leiders van de islamitische volkeren, teneinde deze te gebruiken om hun frustraties en antiwesterse gevoelens aan te wakkeren.
Van niet-gelovigen mag men verwachten dat zij respect hebben voor het geloof. Maar van gelovigen mag men ook respect verwachten voor de vrijheid van de niet-gelovigen om de uitwassen ervan in vraag te stellen of aan te klagen. Ook al gebeurt dat op karikaturale wijze.
Af en toe komt er, tussen de dagelijkse berichten over generatiepacten, levensduurte, bomaanslagen, ministeriele diplomatieke uitschuivers en migrantenproblemen in, een bericht van één of andere, al dan niet gerenommeerde nationale of internationale instantie of persoon, die er ons (nog maar eens) komt op wijzen dat het op die manier met ons milieu niet meer verder kan.
Ondanks alle campagnes en maatregelen die een zuiniger gebruik van energie beogen, blijkt dat ons verbruik van benzine, gasolie, huisbrandolie,en aardgas steeds maar in stijgende lijn gaat. Ook al maken wij minder vervuilende motoren en slagen wij er in om steeds zuinigere huishoudtoestellen te produceren, toch blijft de uitstoot van schadelijke stoffen in de lucht (ook andere dan co2) vermeerderen. Het effect van minder verbruik en vervuiling per eenheid wordt tenietgedaan doordat wij steeds meer autos, televisies, vaatwasmachines computers en andere electrotoestellen gaan gebruiken . Door ons (voor de economische groei noodzakelijke) steeds groeiend consumptiegedrag, blijft, ondanks alle sorteer- en recyclagemaatregelen, de afvalberg groeien. De grote toename van waterzuiveringstations heeft er nog steeds niet voor gezorgd dat de oppervlaktewateren van een aanvaardbare kwaliteit worden, en alle mestdecreten ten spijt stijgt het fosfaatgehalte in het grondwater. Dat heel wat andere landen het niet beter doen is op zijn zachtst gezegd, een magere troost.
Zowel op nationaal als op internationaal niveau doen politici grote uitspraken en beloven normen na te streven die theoretisch dan wel haalbaar schijnen, maar die wegens het in de weg staan van de economische groei en bij gebrek aan motivatie bij mij en u, bij voorbaat gedoemd zijn om de spreekwoordelijke dode letter te blijven. Ook jij doet waarschijnlijk nog steeds je verplaatsingen met de auto, ook deze die je evengoed met de fiets of zelfs te voet kan doen, omdat het je tijd en inspanning bespaart. Je spoelt nog steeds verschillende keren per dag het toilet door met vijf tot tien liter drinkwater omdat je het proper en reukloos wilt. Je neemt nog steeds elke ochtend, en misschien ook nog elke avond, een douche omdat je nou eenmaal hygiënisch bent. En zoals iedereen wil je dat de producten die je koopt naar prijs/kwaliteit, de beste zijn, zodat de productieprocessen noodzakelijkerwijs kostenbesparend en productieverhogend, dus milieuonvriendelijk dienen te verlopen.
Het resultaat van dat alles aanhoren wij dan met enige ergernis; want wij vinden dat wij toch al genoeg betalen aan allerhande milieu- taksen en maatregelen, en zappen verveeld naar een andere zender.
De vervuiler betaalt is het moto! Maar met geld kan men (behalve op reis gaan naar een plaats waar men tijdelijk gespaard blijft van milieugepalaver) geen beter milieu kopen. Het afbouwen van onze verspilling en vervuiling is tot nader order enkel mogelijk als wij aanmerkelijk minder energie verbruiken en zoveel mogelijk afval, dat niet op een milieuvriendelijke wijze recycleerbare is, voorkomen. Maar omdat de afbouw van onze verspilling tevens ook de afbouw van onze welvaart inhoudt, zijn jij en ik daar voorlopig geenszins toe bereidt.
Dus wachten wij maar tot het milieu zelf, het ons betaalt zet, en hopen we dat het ons, en ook onze kinderen, en als het even kan ook onze kleinkinderen, bespaard zal blijven.
