Honger: het moderne “fait divers”

In 1984 slaagde de BBC-journalist Michael Buerck er in om met zijn reportage de ogen van de wereld te openen voor de miljoenen van honger stervende Ethiopiërs. De naoorlogse westerlingen die nooit de ontberingen van de beide wereldoorlogen hadden meegemaakt, raakten geschokt (want wegens het verdringingseffect, eigen aan de egocentrische mens, waren zij ondertussen Biafra al lang vergeten) en toen ze dag na dag de dodencijfers hoorden aanzwellen tot het miljoental, werden steeds meer nationale organisaties bereid gevonden daar wat trachten aan te doen en kwam een wereldwijde hulpactie op gang. (weliswaar pas na een paar miljoen hongerdoden)

Vandaag, twintig jaar later lijden er dubbel zoveel Ethiopiers aan honger, maar schrijver dezes twijfelt er aan of, U lezer, bij ontstentenis van de nodige schokkende beelden, zich daar bewust van bent, laat staan dat hij zou denken dat U daar de slaap voor zou laten.

Tussen twee nieuwsitems over plaatselijke “rampen” zijpelt er af en toe wel een kort berichtje over door, maar zoals chirurgen geen probleem hebben om na een bloederige operatie zich een lekker eetmaal te laten smaken, zo kunnen beelden van uitgemergelde zwartjes met waterbuiken ons niet echt meer bewegen om wat te doen aan onze ‘morele’ vetzucht. Je zou haast denken dat men de tv-afstandsbediening hoofdzakelijk heeft uitgevonden om als er beelden op het scherm verschijnen die veel weg hebben van mislukte E-T-klonen , verveeld naar één of ander reclameblok te kunnen zappen.

Honger in de wereld is er, sinds ik me kan herinneren, altijd geweest, en aangezien wij, bij gebrek aan ervaring, niet weten hoe dat aanvoelt, zal dat er waarschijnlijk nog een poosje blijven. Hoe dan ook, er is geen menselijk aanvaarbare verklaring, waarom wij met al onze wetenschap en technologie, gekoppeld aan onze ontzaglijke rijkdom aan geld en middelen r nog steeds niet in geslaagd zijn om wereldwijd ieder gebied de mogelijkheden en knowhow te bezorgen opdat alle mensen in de gelegenheid zouden gesteld worden om de basisbehoefte , welke men voedsel noemt, in voldoende mate te produceren.

Ondertussen behoort ‘honger in de wereld’ tot de ‘faits divers’ en houden politici zich bezig met de kleine (luxe) zorgen van diegenen die hen verkozen hebben, en deze laatste zijn dan weer enkel met zichzelf bezig.

Renaat van Poelvoorde

21-11-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Meer dan honderd jaar geleden waren Engels, Marx en Lenin van mening dat er wereldwijd een dam moet opgeworden worden tegen de desintegrerende werking van het kapitalisme. De basisidee van hun leer was, dat in een solidaire maatschappij de mensen moesten werken volgens hun vermogen en krijgen naar hun behoefte.

Zoals elke idealistische theorie gaat ook het communisme voorbij aan het reële feit dat de mens in regel egoïstisch en egocentrisch is, en dat een solidaire maatschappij al begint te sputteren van zodra enkelen zich niet solidair gedragen.

Al kort na de revolutie, in Rusland onder Stalin, en in China onder Mao, vervormde het communisme tot een staatskapitalisme en functioneerde de economische maatschappij als één nationaal bedrijf met ontelbare filialen, waar alle burgers de “aandeelhouders” van waren. De nadelen van een dergelijke bestel, waar een doorgedreven “gelijkberechtiging” weinig impuls tot “presteren” gaf, en de tienjarenplannen en vooropgestelde doelstellingen weinig persoonlijke vrijheid lieten, waren voor heel wat intellectuelen onaanvaardbaar.

Daar tegenover stond dat het communisme. de burgers zekerheid, zeer goedkope verzorging, basisvoeding en een onderkomen bood . Er was weinig afgunst en een sociale cohesie waar wij enkel van kunnen dromen. Iedereen had werk en waardigheid. Iedereen (behalve de tegenstanders van het regime) voelde zich veilig en straatcriminaliteit was er vrijwel onbestaande.

Vandaag de dag heeft het communisme in de Oostbloklanden er het bijltje bij neergelegd en zich ten prooi geworpen aan het kapitalisme. Het (nog steeds bij naam) communistische China, is aardig op weg om een “begin- 19^deeews”-kapitalistisch land te worden waar mensen lange uren werken voor een loon waarvan men amper kan leven.

De stemmen die pleiten voor de sociale en ecologische redding van onze samenleving klinken niet echt door in de media, zoals TV, dag- en weekbladen en het internet. De media moeten hebben van de sponsering en reclame van kleine middenstanders tot wereldwijde multinationals.

Afgezien van ons, door velen geminimaliseerd ecologisch probleem, sluit men liefst ook de ogen voor het groeiend sociaal probleem die deze wereld op termijn onleefbaar maakt. Wereldwijd is 30% van de werkwillige wereldbevolking werkloos. Zelfs in China, die stilaan de wereldfabriek voor alle speelgoed, huishoudtoestellen en elektronische apparatuur aan het worden is, stijgt de werkloosheid als gevolg van het invoeren van de efficiënte Westerse productietechnieken.

Steeds meer worden arbeidskrachten door computers en robotten vervangen. Steeds meer groeit het overaanbod aan goedkope arbeidskrachten. Hierdoor vermindert het inkomen en de koopkracht van de mensen die dat inkomen uit verrichte arbeid halen Made daardoor dreigt ook de draagkracht van de sociale zekerheid te vervallen.

Dat alles zal er op middellange termijn voor zorgen dat de brandstof voor de “consumptiemaatschappij-motor” op raakt waardoor het kapitalistisch systeem uiteindelijk zichzelf zal vernietigen.

Vanaf het moment dat de groep werkwillige arbeidskrachten waarvoor er geen werk meer is, te groot wordt zal men noodzakelijkerwijs de koopkracht moeten gaan “uitdelen” aan de bevolking opdat de motor van onze economie niet vast zou lopen.

Misschien krijgen op die manier Engels, Marx en Lenin, toch nog gelijk

Renaat Van Poelvoorde.

22-10-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Eindelijk een degelijke én betaalbare autorijopleiding?

De heer Renaat Landuyt, minister van mobiliteit, lanceert een nieuw (?) idee om de ervaring van (oudere) autobestuurders te gebruiken voor de opleiding ter voorbereiding op het praktisch autorijexamen. Zijn bedoeling is om een beter alternatief te scheppen voor de dure professionele opleiding in de autorijscholen (500 – 1000 EUR) dan de huidige systeem van “vrije opleiding”. Terecht merkt de minister op dat de wetgeving daaromtrent veel te beperkend is, en er in de praktijk op gericht is om het bestaansrecht van het huidig autorijschoolsysteem niet in het gedrang te brengen.

Als eerste stap om de beslotenheid en het daaraan verbonden monopolie m.b.t. prijsbepaling van de bestaande rijscholen te doorbreken, heeft hij het mogelijk gemaakt dat vanaf december 2004, onder bepaalde competentievoorwaarden, iedereen een autorijschool kan beginnen. Hierdoor hoopt hij de prijzen (die nu door de rijscholen onderling overeengekomen worden naar beneden te halen.)

Als tweede stap denkt hij er aan, de beperkingen af te schaffen die begeleiders van kandidaat bestuurders in het raam van de “vrije opleiding” verbiedt om meer dan één persoon per jaar “op te leiden” Deze beperking zou dan niet meer gelden voor ervaren (oudere) bestuurders die, in een daartoe opgestelde proef, bewijzen dat zij over voldoende bagage en talenten beschikken om hun praktische kennis naar kandidaat bestuurders over te brengen.

Als voormalig praktisch lesgever in één van de grootste autorijscholen in het land, zelfs een paar jaar dienstdoende als administratief directeur, werd ik na 18 jaar, ondanks een perfecte staat van dienst (82% geslaagden bij de eerste deelname in het rijexamen) wegens vakbondswerking ontslagen. Dus meen ik, zowel op administratief als op praktisch vlak met kennis van zaken te praten.

In een autorijschool is de prijs van een rijles zowat het vijfvoudige van het nettoloon, drievoudige van het brutoloon en meer dan het dubbele van de totale loonkost van een lesgever. Daarvoor zijn enkel het loon van de lesgever de winstmarge en de 6% btw verantwoordelijk, maar in grote mate de onnodige “werkingskosten” van de school alsook de (door de school overdreven) kosten van het lesvoertuig. Een zelfde rijles, zonder de huidige rijschoolstructuur, gegeven door een professionele begeleider met dezelfde loonkost, zou in het geval dat de leerling zelf het voertuig levert, minder dan de helft bedragen, en indien met het voertuig van de lesgever, zou de prijs nog niet hoger zijn dan 60% dan deze die de rijscholen aanrekenen .

Als, zoals de minister voor ogen heeft, oudere ( gepensioneerden en bruggepensioneerden), maar competente ervaren bestuurders met tijd, als bijverdienste, kandidaat bestuurder zouden kunnen begeleiden, zou dit, met het voertuig van de kandidaat al voor 7 tot 9 EUR per uur kunnen(1/4 van de rijschoolprijs), en met het voertuig van de begeleider toch nog niet meer dan €11 tot €13 bedragen (1/3 van de rijschoolprijs) Rijopleidingen van € 1000,-n en € 1600,- worden op die wijze teruggebracht tot € 200,- en € 300,-

Bedenkende hoeveel ex-autorijschoolinstructeurs in dat geval verkeren, is het begrijpbaar dat er in de erkende autorijscholen wel enige mate van paniek te ontwaren is.

Misschien krijgen wij dan toch eindelijk ,een voor iedereen betaalbare en tegelijkertijd degelijke professionele rijopleiding.

03-10-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Gelijke kansen? Gelijke middelen?

Na regen komt zonneschijn…en omgekeerd… Er is niets nieuws onder de zon…, en ook moet het warme water niet opnieuw worden uitgevonden. Zo kent iedereen wel nog een aantal steeds weerkerende gezegden die, vooral in het politieke milieu, afgedaan worden als goedkope toog- filosofie.

Sinds enkele decennia mag de onderwijswereld zich verheugen in beleidsverantwoordelijken die zich in een steeds terugkerende nieuwe ‘verlichtingsperiode’ waanden. Zodoende gaat ons onderwijs, dat zowat als het beste in Europa wordt beschouwd, gebukt onder de politieke werkelijkheid dat elke onderwijsminister door doorgedreven hervormingen en hernieuwingen, later wil herinnerd worden als een Jozef II-cloon. Probleem is echter dat Jozef II de alleen-zeggenschap had over de nodige financiële middelen. Aangezien dat dit bij onze moderne onderwijsbeleidsmakers niet het geval is, heeft het één en ander op zijn zachts gezegd, een onaangenaam gevolg.

Hoewel de onderwijsbegroting de laatste jaren aanmerkelijk is gestegen, vraagt menig ouder zich af waar die bijkomende gelden aan besteedt worden.. Het grootste deel er van blijkt opgeslokt te worden door de, misschien wel gerechtvaardigde, wedde-aanpassingen van het onderwijspersoneel. Het resterende bedrag dient om de kosten van nieuwe projecten, zoals het de met populistische naam gekende “gelijke-kansen-onderwijs” De resterende kruimels worden gebruikt om de steeds groter wordende administratieve rompslomp te enigszins te verlichten.

Toen ik het begrip “gelijke-kansen-onderwijs” voor het eerst hoorde, dacht ik dat het hier ging om het bieden van “gelijke middelen” aan de leerlingen (ouders), zodat ook kinderen van onvermogenden over het zelfde studiemateriaal zouden kunnen beschikken en onverminderd aan alle uitstappen, school- en studiereizen zouden kunnen meedoen. Het blijkt echter (enkel) over de “verstandelijke” middelen te gaan, die men door methoden en individuele begeleiding, van leerlingen met leer- achterstand en/of moeilijkheden, wil aanscherpen.

Wie ben ik om daar wat tegen te hebben? Maar werd dàt voorheen al niet gedaan door het CLB en (vrijwillig) door inventieve leeraars? En wat te denken van het gros van het lerarenkorps, dat zich sterk maakt, dat het resultaat waarschijnlijk beter zou zijn indien men de splitsingsnorm (maximum klaspopulatie) aanmerkelijk zou verlagen?

Maar dat is nog niet alles. Om dergelijke arbeidsintensieve projecten uit te voeren is het beschikbare onderwijsbudget onvoldoende. Daarenboven moet er ook bespaard worden, vooral dan om de reeds uitgevoerde en beloofde belasting- en lastenverminderingen waar te maken. En aangezien het onderwijsbudget, samen met de sociale zekerheid, de grootste hap uit de begroting betekent, worden de inrichtende machten gedwongen om de tekorten aan te vullen via besparingen in de secundaire werkingsmiddelen van de scholen. Zo wordt het budget van onderhoud van gebouwen steeds kleine, alhoewel dat, gezien de lamentabele toestand van heel wat infrastructuren; eigenlijk zou moeten verveelvoudigen. Ook wordt het personeel dat instaat voor het dagelijks onderhoud van de lokalen (poetsen en kleine herstellingen) stelselmatig afgebouwd. Tevens moeten andere kosten, zoals vervoer naar zwembaden, tentoonstellingen e.d., beknot worden. En dit is lang niet de volledige lijst.

Hier en daar zijn er verlichte liberale genieën die menen dat een inbreng van de commerciële sector in de onderwijswereld, de ultieme oplossing is…Aan de horizon bemerk ik het sluipende gift van de geleidelijke (gedeeltelijke) privatisering van het onderwijs. Scholen met gebouwen en onderhoudspersoneel die dank zij de bijdragen van firma’s, instellingen en kapitaalkrachtigen de kinderen van de ‘betere’ burgers aantrekt, en de resterende zuivere-overheidscholen die bij gebrek aan voldoende middelen in aftandse gebouwen de minder vermogende schoolbevolking huist, met een staf van ongeïnteresseerde of ietwat wereldvreemde idealistische leerkrachten. Is het dat, wat wij willen?

Misschien moet het onderwijspersoneel eens overwegen om dààrvoor te staken, Voor meer werkingsmiddelen, meer ondersteuning, meer en langer blijvende onderwijsstructuren, meer vertrouwen, meer resultaat gerichte beoordeling, betere gebouwen, en minder steeds-wijzigende doelstellingen, minder onprofessionele inmenging, minder non-educatieve opdrachten en kleinere klasbevolkingen. Misschien zou dit wel de eerste onderwijsstaking zijn waar de ouders zich volledig kunnen achterstellen. (behalve dan de asociale egoïsten die zich er van bewust zijn dat zij dat, naar rato van hun inkomen en bezit, via hun belastingen zullen meebetalen.)

Misschien krijgen we wel ooit een gelijke-middelen-onderwijs; gelijke middelen voor alle netten; gelijke middelen voor alle scholen; voor alle directies; voor alle leerkrachten, voor alle kinderen…Enkel dàn is er sprake van gelijke-kansen-onderwijs.

Renaat van Poelvoorde

29-09-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Over Langer werken en minder werk, minder inkomsten en meer uitgaven.

Waarschijnlijk is, zoals dat bij mij het geval is, ook uw verstand, te beperkt om de ongerijmdheden in de hersenspinsels van studiediensten, planbureaus en USO’s, kunnen te begrijpen.

Waarschijnlijk heeft ook u enige moeite met het feit dat onze gedreven politici, wars van alle schaamte, enerzijds verkondigen dat de economie “aantrekt”, en er tweehonderd nieuwe bijkomende banen aankomen en op de koop toe de inkomstbelastingen en loonlasten gestaag verminderd worden, terwijl ze anderzijds vermanend er op wijzen dat de werkgelegenheid blijft dalen; de tekorten in de sociale zekerheid blijven stijgen en begrotingen enkel in evenwicht kunnen gehouden worden door het regulariseren van frauduleus geld op buitenlandse rekeningen, het uitverkopen van openbare gebouwen en bedrijven (ons aller eigendom) en drastisch te besparen.

Om later de pensioenen van de steeds groter wordende groep 65-plussers te vrijwaren hebben wij zowaar een “zilverfonds”, hoewel het geld dat er in wordt gestort voorlopig gebruikt wordt om de overheidsschuld te delgen. Omdat één en ander wat ingewikkeld ligt vindt men het helemaal niet nodig om de onwetende burger uit te leggen hoe het kan, dat dit zelfde geld later nog eens kan gebruikt worden om pensioenen te betalen zonder die overheidsschuld terug te vergroten.

Als oplossing voor de voortschrijdende vergrijzing en het in de toekomst slinkend aantal werkkrachten op de arbeidsmarkt, wordt het tot heden geroemde en veelvuldig gebruikte brugpensioenstelsel afgezworen. Maar niet alleen de werkelijke pensioensleeftijd moet verhoogd worden, ook denkt men er aan om de theoretische grensleeftijd van 65 op te trekken. En omdat wij te weinig kinderen verwekken, zullen wij een nieuwe vloed “gastarbeiders” moeten absorberen om het toekomstige tekort op de arbeidsmarkt op te vangen. Voorlopig zijn er in ons Belgenland nog geen verlichte politici die in navolging van de Duitse supersalonsocialisten en Nederlandse surrogaat Christen-democraten door halvering van de werkloosheidsuitkeringen en verlaging van het minimumloon terug naar de 19^de eeuw willen.

De meerderheid van de 50-plussers is inactief, (de ene al wat minder vrijwillig dan de ander) en een groot deel van de 65-plussers schijnt nog best in staat om, zij het deeltijds, te werken. Dus de eersten moeten weer aan de slag, en de tweeden later op pensioen… Tiens…

Voor wie zijn geheugen verder reikt dan tot voor enkele jaren, zal zich herinneren dat het brugpensioen in de eerste plaats niet werd uitgevonden ter wille van vroegtijdig ‘uit-gewerkte’ werknemers, maar juist om arbeidsplaatsen vrij te maken voor het legertje jonge werklozen dat sinds eind jaren zeventig wat te groot in omvang werd. Daarom werden 58- plussers (in sommige sectoren, zelfs 55-plussers) aangezet om, mist een klein inkomensverlies, op rust te gaan.

Vooruitzichten van planbureaus en studiediensten gaan enkel over korte termijn, (2-4 jaar) en het verleden heeft spijtig genoeg bewezen dat de kwaliteit van hun voorspellingen niet veel hoger ligt dan de weersvoorspellingen van 30 jaar geleden. Ook de brainstormingresultaten uit de jaren 70-80 van gerenommeerde economen en profesoren, over hoe de wereld er vandaag zou uitzien, blijken niet veel meer dan hoopvol optimisme of bangelijk pessimisme te zijn geweest. Dus, alles behalve realisme.

Hoe dan ook, volgens diegenen die geacht worden het ‘te weten’, ziet de toekomst er, alles in acht genomen, toch rooskleurig uit: Als de aanbevelingen van de nieuwe visionisten opgevolgd worden hoeven wij ons, volgens hen, geen zorgen te maken, noch voor onszelf, noch voor onze kinderen. Voor onze kinderen zal er een quasi volledige tewerkstelling zijn, en onze plaats in het bejaardenhuis en de serviceflats zullen voor het grootste deel kunnen betaald worden door de arbeidsafdrachten van de nog steeds babyboomachtige allochtonen. Voor dat laatste is het in de ogen van (zelfs linkse) liberalen, nodig dat wij toch voor een gedeelte zelf moeten sparen voor onze oude dag. Hoe de kleine- en minimumloners dat moeten doen is, althans voor velen die daar niet toe behoren, niet zo belangrijk.

Tot zover in grote lijnen de toekomstperspectieven van de positiefdenkende orakels.

Antwoorden op vragen over de grenzen van de groei, zowel wat betreft bevolking, economie, vervuiling, en uitputting van grondstoffen, en verdere verloedering van het milieu komen er niet. Is het omdat die niet gesteld worden? Of is het omdat niemand er een werkbaar antwoord op weet?. Misschien heeft het te maken met wetmatigheid in de communicatiewetenschappen, die stelt dat je geen vragen moet stellen waarop je geen antwoord weet te verzinnen.

Een automobielassemblagebedrijf herstructureert en ontslaat werknemers omdat onze loonlasten zo hoog zijn, terwijl zijn concurrent uitbreidt en aanwerft omdat onze productiviteit zo hoog ligt. Leg dat maar eens uit! De begrippen zondagsrust en nachtwerk worden in de arbeidswet door de bladzijdenlange uitzonderingen zodanig uitgehold dat elk raakpunt tussen hun wettelijke en taalkundige definitie ontbreekt. Desondanks stelt het bedrijfsleven dat een doorgedreven flexibiliteit vanwege de werknemers, drastische lastenverlagingen, en langere werkweken noodzakelijk zijn om onze concurrentiepositie tegenover het buitenland te verbeteren.

Wie in de kranten niet onmiddellijk naar de assisen- lifestyle- en/of sportpagina’s doorbladert zal al gemerkt hebben dat onze economische en financiële goeroes proberen om opnieuw het warme water uitgevonden. In de landen die onze voornaamste handelspartners zijn, wordt diezelfde taal gesproken. Wij verbeteren onze concurrentiepositie tegenover hen, en zijn herstellen de hunne tegenover ons. Men hoeft dus helemaal geen marktanalist te zijn om te twijfelen of de beoogde maatregelen het gewenste resultaat zullen opleveren. Dan nog te zwijgen over de concurrentie van de lage loonlanden.

Eén en ander heeft een aantal bedenkelijke bijwerkingen. ‘Lastenverlaging’ wil ook zegen minder inkomsten voor de staat (gemeenschap, dus wij allen) Minder inkomsten generen uiteraard minder uitgaven (aan de gemeenschap, dus aan ons allen) Maar, kapitaalkrachtigen weten dat het bezuinigen voor het grootste deel op sociale voorzieningen zijn gericht en dus niet zozeer hen aanbelangen. Bovendien zegt de theorie dat verlaagde loonlasten zichzelf terugverdienen door de hogere tewerkstelling die dat als gevolg heeft. (al heeft die theorie zichzelf tot heden nog steeds niet bewezen) Het feit dat in de Verenigde Staten , ondanks een sinds meer dan een jaar gestage groei, de tewerkstellingscijfers bedroevend zijn, maakt mijn pessimisme eerder realistisch.

K. Marx stelde in 1913 al dat “ De mensen zijn steeds het onnozele slachtoffer van bedrog en zelfbedrog, en ze zullen dat steeds blijven, zolang zij zich niet bewust worden dat achter alle godsdienstige, politieke en sociale frasen, verklaringen en beloften, de belangen van deze of gene klasse schuilen” Een stelling die tot op vandaag nog steeds overeind is gebleven.

Zijn theorieën hebben ook niet gewerkt, hoor ik u al zeggen… De vraag is echter of het aan de inhoud er van lag, dan wel aan het opportunisme van diegenen die ze uitvoerden…

Renaat van Poelvoorde

15-08-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Zoals de meeste plichtsgetrouwe burgers zijn wij op 13 juni naar het ons opgegeven stemlokaal getrokken. Misschien hebt U, zoals menig ander, tot in het stemhokje getwijfeld boven welke lijst, of naast welke namen je het bolletje rood zou kleuren.

U kon kiezen voor de liberalen die, alsof het een nieuwe religie is, geloven dat door lastenverlaging (dus minder inkomsten voor de gemeenschap) onze consumptiemaatschappij overeind kan blijven. Of misschien lagen de socialisten U bete,r en vindt U het best dat in deze fysiek en mentaal slopende slopende kennis- communicatie- en mobiliteitsmaatschappij, de gezondheidszorg, het onderwijs, de post, het internet en het openbaar vervoer, zoniet gratis, dan tocht voor iedereen betaalbaar moet zijn. Wie weet vond U zoals de Christen-democraten dat er wat te veel beloofd en te weinig gerealiseerd was en hebt U meer vertrouwen in de boertige en hautaine intelligentie van een Dehaene, en meent U dat de Stevaerts en Ancieaux’s beter achter de cafétoog en de jeugdbeweging waren gebleven. Of zag U wat in de Vlaams-nationalistische theorie die stelt dat een multiculturele maatschappij een utopie is en andere culturen hoogstens een bevruchtingsfactor kunnen zijn, maar dat immigranten zich uiteindelijk toch moeten assimileren in onze maatschappij. Ook kan ik mij voorstellen dat U het verdwijnen van de Groenen uit het federale parlement, wat te veel van het goede vond en denkt U dat zonder hen de groene reflex die de laatste jaren in andere partijen aanwezig was, zal verdwijnen bij het ontbreken van een ecologische zweeppartij.

Misschien kon U niet kiezen en zocht U naar een partij die het “linkse” sociaal-economische gedachtengoed met de “rechtse” sociaal-ethische waarden verenigde, en hebt U bij het ontbreken daarvan, gewoon een streep over uw stembrieven getrokken. Misschien zou U helemaal niet gaan stemmen indien de opkomstplicht er niet was.

Alhoewel er uit vrijwel alle partijen voorstellen worden gedaan om het participeren van burgers aan de besluitvorming te verhogen en verbeteren, zijn er wel meerdere partijen voorstander om de stemplicht af te schaffen. Men heeft het dan over de "mondige burger" het optimaliseren van de democratie en het dichten van de kloof tussen de mensen en het beleid.

Waar de afschaffing van de stemplicht daar een plaats in vindt is mij niet direct duidelijk, noch heeft mij daar iemand het nut er van kunnen uitleggen. Wat is er nu democratischer dan aan iedereen te vragen wie en welke strekking hij vertegenwoordigd wil zien?

Hoewel ik zelf, sinds de invoering van de kiesdrempel, niet hoog oploop met ons kiesstelsel, waardoor er steeds een klein deel van de stemmen in feite naar een andere partij gaan dan waarvoor zij bedoel waren, komt het er (voorlopig) toch nog op neer dat de meerderheid die gevormd wordt toch kan bogen op het stemgedrag van de meerderheid van de bevolking. In geval van stemrecht, en een lage opkomst, gebeurd het al eens (zoals in Nederland) dat er aardig wat minder dan 50% van de bevolking heeft gestemd op de partijen die de meerderheid vormen.

In feite brengt de afschaffing van de stemplicht juist het verminderen van de participatie van de bevolking aan zijn eigen bestuur met zich mee, en is dus ondemocratisch.

Ja, ik hoor het allemaal wel: minder plichten en meer rechten, vrije keuzes.

Voorstanders van de afschaffing stellen dat ongeïnteresseerden in de politiek daar dus ook geen doelbewuste mening over hebben, dus moet je die mensen ook niet verplichten om te gaan stemmen...en een mening te hebben.

Een recht moet vrij kunnen uitgeoefend worden en mag geen plicht zijn, zeggen progressieven. Op sommige vlakken moet men burgers, in hun eigen belang verplichten om van hun recht gebruik te maken, menen anderen (zijn ze daarom minder progressief?)

Hoe dan ook is er, sinds de toekenning van stemrecht aan allochtonen zonder de Belgische nationaliteit, een vorm positieve van discriminatie… Zij hebben nu stemrecht, maar geen stemplicht!

Een oeverloze discussie, waar zeker de in vorige alinea genoemden geen boodschap aan hebben.

En bovendien, wordt er iemand beter van? En zo ja, wie dan wel, en waarom? Als mij dat iemand kan uitleggen, dan kunnen we verder zin geven aan dit onderwerp!

Renaat van Poelvoorde

08-07-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

In onze moderne democratie, waar de globalisering nu ook in de politiek opgang maakt, ( waardoor de stem van het individu, door de uitbreiding van het aantal, steeds minder waarde krijgt) worden op steeds meer beleidsniveaus overleg- advies- en bestuursorganen geïnstalleerd. De stelling is dat de “basis” op alle vlakken “gehoord” dient te worden om zodoende de beslissingen beter af te stemmen op hun noden en verzuchtingen (?) . Men gebruikt daar een ietwat vreemd aandoend woord voor: Participatie! Weliswaar niet direct goed begrijpbaar voor Jan met de pet, maar die schijnt daar toch geen boodschap aan te hebben, denkt men.

Sinds enige jaren vindt men ook in de inflatie van decreten, richtlijnen en omzendbrieven van de onderwijsoverheid dit woord steeds meer en meer terug. Blijkens die geschriften moet het maar eens gedaan zijn met de conservatieve structuur van de allesbepalende overheid, inrichtende machten, raden, directeurs en onderwijzers. Ouders en zelfs leerlingen moeten meer inspraak krijgen, ja zelfs meebeslissen; althans in theorie dan…

Zoals het een goede mondige burger van dit land past, vraag ik mij af wat de oorzaak, en nog meer, wat de bedoeling daar van is. De “nieuwe politiekers” (of zijn het hun verlichte ambtenaren) menen blijkbaar, dat de onderwijswereld nood heeft aan inbreng en ondersteuning (?) vanwege de leerlingen en hun ouders, ofwel dat diezelfde leerlingen en hun ouders ook een aantal spreekwoordelijke vingers in de pap dienen te hebben.

Ik kan mij best voorstellen dat kinderen in hun pubertijd, en zeker als ze de meerderjarigheid naderen, wat meer “Frenet-achtige” ideeën in hun school willen zien. Evenzo valt het niet te ontkennen dat er ouders zijn die vinden dat men eigenlijk wel wat mag doen aan de voor hen “lastige bijwerkingen” die een schoolgaand kind met zich meebrengt. Aangezien dergelijke ouders wegens hun drukke bezigheden menen dat de school, behalve onderwijs verstrekken, ook best wat van hun ouderlijke taken kunnen overnemen, menen zij dan ook aardig wat inspraak te mogen eisen dienaangaande, en waarom niet, in een ruk door ook bij het onderwijs zelf!

Die roep om inspraak komt mijn inziens (en ervaring) van een heel kleine minderheid. Gedurende de achttien jaar dat ik, zowel in het vrije als in het gemeenschapsonderwijs aan, oudercomités, ouderraden en schoolraden heb meegewerkt heb ik echter steeds één constante waargenomen, namelijk dat het aantal ouders die prijs stellen op advies- inspraak- en medezeggingsrecht verwaarloosbaar klein is. Als op een school van ongeveer 300 leerlingen nooit meer dan 15 ouders naar algemene (voor alle ouders) vergaderingen komen, waarvan een groot deel meer voor de gezelligheid dan voor wat anders komt, kan men moeilijk beweren dat “de ouders” vragende partij zijn voor participatie (“deel hebben- of nemen aan”) aan het reilen en zeilen van de school. Bovendien is het de aanwezige ouders meestal, zoniet enkel, dan toch voornamelijk om hun eigen kind en dus eigenbelang te doen.

Zelfs de ‘’verkozen’ vertegenwoordigers van schoolraden kunnen bezwaarlijk stellen dat zij iets anders dan eigen zienswijze naar voor brengen (vrijwel onbekend voor diegene die hen verkozen hebben), omdat ze uiteraard onwetend zijn over wat de meerderheid van de ouders met betrekking op de besproken onderwerpen al dan niet willen.

Als gevolg daarvan is de inhoud, de kwaliteit en de waarde van dergelijke bijeenkomsten, zoniet waardeloos, dan toch ondermaats. Bovendien is de zogenaamde medebeslissingsmacht van de ouders en personeel, die in het nieuwe decreet door sommigen als vrij revolutionair wordt geprezen, een nieuwe uiting van de traditionele volksverlakkerij, eigen aan sommige politici. Als enkel consensus (gelijkgezindheid) en bij ontstentenis er van, de echte beleidsmakers de beslissingsmacht uitmaken, verandert er eigenlijk niets aan het feit dat de beslissingsbevoegdheid blijft waar ze hoort te zijn, nl. bij de schooldirecties, raden van bestuur der scholengroepen en of inrichtende machten. Het is enkel spijtig dat die door de en langdurige procedures van adviesbevraging het hen dikwijls moeilijk en soms onmogelijk zal zijn om tijdig en op het goede moment de gepaste beslissingen te nemen.

En dat allemaal door de capriolen van een minister wiens baas zegt dat we afmoeten van de overreglementering, en voorstander is van “kort op de bal te spelen” en beslissingen moeten genomen worden in plaats van oeverloos te discuteren!

Afgezien dat het Vlaamse onderwijssysteem in Europa, ja zelfs wereldwijd behoort bij de beste behoort, en er dus weinig reden is om het te veranderen, is mijn stelling steeds geweest dat scholen “zelfregulerend” zijn. Waar het leerlingenaantal stabiel of stijgend is, zijn de ouders dus in regel tevreden van de werking er van. Laat dus wie goed werk levert, dat verder doen, en tracht dat voorbeeld te volgen, zou ik zeggen8

Renaat van Poelvoorde

Voorzitter schoolraad Basisschool Park

17-06-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Wat schuilt er onder een hoofddoek?

Zoals President Bush indertijd de oorlog tegen Irak trachtte te verkopen onder het mom van de dreiging met massavernietigingswapens, terwijl het allemaal veel dieper lag, en hij op die manier een dam wil opwerpen tegen het steeds meer de kop opstekende fundamentalisme, welke een bedreiging voor de bevriende oliesjeikregimes betekent. Zo gaat de discussie over het dragen van hoofddoeken door moslimmeisjes op scholen en in openbare functies, niet over de hoofddoeken op zich, maar over wat zo’n hoofddoeken, voor ons westerlingen (kunnen) symboliseren.

Het is een eindeloze discussie of de Koran al of niet verplicht aan moslimvrouwen om een hoofddoek te dragen. Het is een ieder met enig inzicht bekend dat oude geschriften zoals Bijbel en Koran in de loop der geschiedenis al ettelijke keren gebruikt en misbruikt zijn door leiders, groepen, en volkeren, om al dan niet gerechtvaardigde doelen te bereiken De geschriften zijn in hoofdzaak meer dan 2000 jaar geleden geschreven in een taal eigen aan die tijd en uiteraard bedoeld voor mensen die tijdens die periode leefden.

Zoals Jehova’s getuigen een eigen interpretatie geven aan de Bijbeltekst “ge zult andermans bloed niet drinken” zo geven moslems ook enkele verscheidene interpretaties aan de Korantekst “de vrouw zal zich bedekken” Voor de ietwat modernere moslims beantwoordt het bedekken vanaf de schouders tot onder de knie daar al ruimschoots aan, en voor de fundamentalisten in Afghanistan vereist dat dan weer dat de vrouw zich geheel van kop tot teen verstopt.

Maar er is meer. Enkel analfabeten en éénogen ontkennen dat in de Koran aardig wat verplichtingen en aanbevelingen staan die op zijn minst strijdig kunnen genoemd worden met de moderne westerse, zelfs universele rechten, vrijheden en zeden, en dat sommige er van zelfs de toetsing onzer wetten en reglementeringhen niet kunnen doorstaan.

Wat te denken van het feit dat een vrouw ondergeschikt is aan de man, een man een vrouw mag slaan, dat hij ze mag verstoten, hij meerdere vrouwen mag hebben enz.? Zelfs een rechtgeaarde moslim kan en mag niet anders dan toegeven dat hij, in geval van contradictie, eerder de Koranwetten dan de wereldse wetten dient na te leven?

Zoals heel wat mensen die, zowel op sociaal-economisch als ethisch vlak als links kunnen beschouwd worden, maar daarom niet per definitie de ogen sluiten voor sluimerende ontstekingsmechanismen, stel ik mij vragen over de steeds verdergaande toegevendheid en tolerantie, aan wat ik zou durven noemen, de bijna aan semi-fundamentalisme grenzende opvattingen die men in naam van de Koran tracht in onze maatschappij te introduceren.

Ik heb niets tegen het dragen van hoofddoeken, welke ook de beweegreden er moge van wezen, zoals ik ook niets heb tegen het outen van homo’s en lesbiennes, joden, Vlaams-blokkers, kapitalisten, communisten, conservatieven, en weet ik meer. Maar er zijn plaatsen, functies en omstandigheden waar iedereen zijn “eigenheid” voor zichzelf dient te houden, en alle specifieke kentekenen er van, best achterwege kan laten.

Hoewel ik niet zo direct de noodzaak zie van een “wettelijk” algemeen verbod om de hoofddoek op school te dragen, zie ik er niet echt het verschil in om het al of niet toelaten van de plaatselijke schooldirecties te laten afhangen. Kan me voorstellen dat een rechter het moeilijk zou hebben om hier geen schending van het gelijkheidsprincipe in te zien!

Dus misschien is een wettelijke regeling hier over niet zo gek, en tegelijkertijd een signaal aan bepaalde mensen dat het behouden van eigenheid, daar waar het de integratie tegenwerkt, zijn grenzen heeft.

Renaat van poelvoorde

20-05-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Wat wij niet willen weten.

Er was een tijd, een tijd die er steeds is geweest, tot het voorlaatste decennium van de vorige eeuw steeds is geweest. In die tijden stoelde de rijkdom en de welvaart in de westerse wereld in het noordelijke halfrond op het goedkope gebruik van de bodemschatten uit de ‘derdewereldlanden’ in het midden oosten en het zuidelijke halfrond. Terwijl Engeland, Spanje en Portugal, na hen in armoede gedompeld te hebben al geruime tijd hun ‘wingewesten’, hadden achterlaten, moesten in de jaren zestig ook de laatste ‘bloedzuigers’, waaronder België, met tegenzin hun ‘ezeltjes strekje’ (welke hun koloniën waren) de onafhankelijkheid geven.

Toen in de jaren zeventig de met rijkdom overladen Emirs en olie-dictatortjes zich van hun macht bewust werden en er écht diende betaald te worden voor het ‘zwarte goud,’ werd hier en daar al eens de opmerking gemaakt dat, ook al bleven de bomen tot in de hemel groeien, er misschien ook aan die ‘hemel’ grenzen zouden zijnenzen waren.en de bomen tot in de hemel groeien, er misschien ook aan die 'atortjes zich van hun macht bewust en werden w.

Verlichte geesten (zijn er anderen in de politiek en zakenwereld?) deden hun best om via politieke druk, verborgen embargo’s, allerlei staatsgrepen, ja zelfs door gemanipuleerde ontwikkelingsprogramma’s, de met hun hulp ondertussen aan de macht gekomen regimes en zichzelf tot God uitroepende dictatortjes, hetzij te helpen, hetzij te vervangen door andere en ‘betere’. Alles in functie tot behoud van de grondslag onzer wereldeconomie: de beginwaarde van een ‘grondstof’ is per definitie nul!

De ondergang van het ‘Communistische Rijk’ was voor elk rechtgeaarde kapitalist het bewijs van de superioriteit, ja zelfs onfeilbaarheid van zijn systeem. Bleek dat vrijheid, geldingsdrang en persoonlijke zelfbeschikking zelfs voor decennialang geïndoctrineerde Oost-Europeanen en Aziaten, belangrijker waren dan werkzekerheid, gratis gezondheidszorg, en zorgeloze oude dag. Er ging niet enkel een immens nieuw wingewest open, maar tevens een enorme potentiële afzetmarkt. De hemel ging open…en de bomen zouden verder kunnen groeien

Dat de geschiedenis zich steeds herhaalt is niet zomaar een volkse boutade. Maar blijkbaar getuigt dit gezegde van een zodanige simpele logica dat ze nog steeds niet is doorgedrongen tot de hoog boven het gepeupel torende, en in werelds beste universiteiten gevormde planners en economen. Dus zoals destijds in Afrika ging men er, van de ene op de andere dag, een sociale levensvorm installeren, waar wij aan de ontwikkeling er van meer dan 100 jaar hebben gewerkt, en zelfs de dag van vandaag nog enige moeite hebben om er ons in te stellen .

Het ‘Afrikaanse’ scenario herhaalde zich dan ook in Oost-Europa: burgeroorlogen, machtsgrepen van ‘hervormde’ voormalige communisten, ineenstorting van bestaande structuren met als gevolg een totale verwarring, ontstaan van de ‘nieuwe rijken’ met hun tegengesteld equivalent: de nieuwe, maar dan werkelijke armen.

Het zogenaamde ‘nieuw wingewest’ is voor de kapitalist enkel bruikbaar als laatste schuilplaats voor zijn hier ter ziele gaande bedrijven waarvan de producten niet meer concurrentieel waren met deze uit de slaven- en kinderarbeidlanden in zuidoost Azië, Zuid-Amerika en de Stille Oceaan. Omdat wegens de hoge werkloosheid, en bij gebrek aan enige sociale zekerheid, de bevolking van de voormalige Sovjet-Unie, nog wilt werken voor een loon, die naam onwaardig, kunnen ze het daar nog een tijdje uitzingen. De daar geproduceerde goederen worden dan terug hier aan dumpingprijzen op de markt gegooid. In het land van herkomst blijven ze echter voor de arbeider die ze maakt, wegens zijn laag loon, onbetaalbaar. De enige die er echt beter van wordt is de vaandelvluchtige kapitalist die, naar zijn zeggen, door onze hoge loonkost, daar toe gedwongen wordt…

Tot daar dus, geef ik toe, wat summiere en volgens U, misschien zelfs, simplistische analyse.

Economen en zelfs heel wat zichzelf te buiten gaande intellectuelen zullen met allerlei studies van één of meerdere van het omvangrijke arsenaal Universiteiten, organisaties, studiediensten, die ons systeem rijk is, aantonen dat het wel wat ingewikkelder is dan wat ik hier kom te stellen. Wie ben ik om dit te ontkennen?

Sinds jaar en dag zijn het juist die instellingen die de weg tonen aan de planners en de uitvoerders. Zij zijn dus verantwoordelijk voor het resultaat.

Ik, zoals U, beste lezer, zijn hier maar observators. Wij zien enkel het resultaat. Maar wij ondergaan ook het resultaat. Dat geeft ons het recht om het te beoordelen. Ooit was er een tijd dat de economie ten dienste van de mens stond. Van de mens in zijn geheel, bedoelde men dan…van de ‘mensheid’. De Moderne kapitalisten, die zichzelf met het minder beladen begrip ‘liberalen’ omschrijven durven nog net niet te zeggen dat volgens hen de mens ten dienst staat van de economie, hoewel zij dat de praktijk, door stelselmatig de ‘sociale bijsturingen’ af te breken, wel die richting doen opgaan. In feite staat de economie dus nog ten dienste van de mens…maar dan enkel van deze die de economie in handen hebben!

Het heden is het kind van het verleden en de ouder van de toekomst. En dat kind heeft nu wel zijn mooiste tijd gehad en blijft tegen beter weten in, op zijn beurt kinderen baren. Alles rondom ons maakt ons duidelijk dat wat we niet willen, toch gebeurt en nog meer zal gebeuren, en dat wat wij willen, voor zover het nog gebeurt, in de toekomst steeds minder en minder zal gebeuren.

De Wereldbank, een organisatie die je moeilijk kan verdenken een links, simplistisch, groen clubje te zijn, rekent ons voor dat onze welvaart ons nu al meer kost dan ze oplevert. Volgens deze respectabele instelling gaat economisch gezien op (niet zo lange) termijn ons kapitalistisch systeem failliet. In tegenstelling tot vroeger, waar de rijken rijker werden en de armen, in verhouding arm bleven, worden nu de rijken rijker ten koste van de armen. Ook onze natuurlijke samenlevingsvorm als gemeenschap, waarop onze economie is geënt is op termijn niet meer werkbaar: Waar vroeger in gezinsverband het nodig was zichzelf te vermenigvuldigen in het kwadraat, ten einde er voor te zorgen dat er voldoende kinderen waren om voor hun ouders te zorgen, moet elke generatie zich op zijn minst verdubbelen opdat er voldoende werkenden zouden zijn om de steeds langer levende ouders en grootouders te ‘voeden’. Langs de andere kant is de enige oplossing om deze wereld ‘leefbaar’ te houden en de levenskwaliteit van de minder bedeelden te verhogen, het reduceren van de wereldbevolking. Van een contradictie gesproken die kan tellen!

Dat geen enkele geleerde kop noch daar voor doorgaande organisatie met enige ‘werkbare’ oplossing komt voor de, zowel in aantal als in omvang, groter wordende problemen m.b. t. de armoede, de overbevolking, de vervuiling van lucht, land en water, en globaal het voortbestaan van de mensheid zelf, stemt ons alleen tijdens enkele kortstondige periodes van bezinning tot nadenken. Soms willen we er ook eens tijdens een gezellige discussie als wereldverbeteraar over praten, maar besluiten uiteindelijk, onder het mom van “wat kan je’r als enkeling aan veranderen?” dan maar weer tot de orde van de dag over te gaan.

De geschiedenis herhaalt zichzelf. Volksverhuizingen… Hoogstaande welvarende beschavingen die zichzelf verteren…gebieds- en economische oorlogen…

In de wereldgeschiedenis, over alle werelddelen heen, is er steeds één constante geweest. Op een gegeven ogenblik zijn de “have-not’s” het gaan halen bij de “have’s” tenzij die laatste wijs genoeg waren om tijdig een deel van hun “rijkdom” af te staan.

Mijn simpele geest vertelt me dat het nu niet anders zal gaan. Wij, de ‘rijken’ geven jaarlijks 0,4% van wat we met zijn allen verdienen, aan de ‘armen’. Sinds ettelijke jaren hebben wij het goede voornemen om dat te verhogen naar 0,7%, maar omdat we naar onze goesting te langzaam ‘verrijken’ hebben we dat nog steeds niet uitgevoerd.

Wel…Deze simpele geest vreest dat zelfs die 0,7 niet voldoende zal zijn, en dat we misschien wel tot de voor ons onvoorstelbare orde van 30% zou moeten. Wie weet gaat het zelfs niet eens over “wat we met zijn allen verdienen”, maar over “wat we met zijn allen HEBBEN ”

Deze simpele geest weet dat hij het niet weet, en denkt dat ook de “verlichte” geesten het niet (meer) weten.

Maar dat laatste…zelf al weten die zelf dat ze het niet weten… één ding is zeker : wij WILLEN het niet weten!

Renaat Van Poelvoorde

02-04-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Voor of tegen (2de Golfoorlog)

De weken voor het Amerikaanse en Britse militaire offensief tegen het regime in Irak waren zwanger van de woorden oorlog en vrede. Af en toe hoorde je de hypothetische vraag stellen of men voor of tegen ‘de oorlog’ was, alsof enig zinnig mens op een antwoord zat te wachten. Massademonstraties waren er in overvloed, in tegenstelling tot de massavernietigingswapens die de UNO-inspecteurs in Irak maar niet konden vinden. De tegenstanders van een gewapend optreden tegen het Sadam-regime zeggen dat dit te wijten is aan het feit dar er geen zijn, terwijl de voorstanders er op wijzen dat het Irakese regime jaren de tijd heeft gehad om ze te verstoppen.

Deze oorlog is niet gerechtvaardigd, stelt men. Alsof dat ooit een reden is geweest om er al of niet een te starten. Alsof iets of iemand het ooit kan rechtvaardigen dat mensen sterven voor dingen waar zij zelf niets mee te maken hebben. Bovendien beschikken juist diegenen die menen er te moeten over oordelen, niet over de nodige elementen om dat te doen.

De Amerikaanse President stelde dat het Irak het wereldwijde terrorisme steunt en een bedreiging voor de vrije wereld betekent, terwijl de Franse, Duitse en Russische leiders zich als volleerde vredesduiven ontpopten. Aloude clichés werden en zijn weer ‘in’ : hoe linkser men is hoe meer men tegen de oorlog is, hoe rechtser hoe meer begrip men kan opbrengen voor een kordaat optreden.

Hoe nobel de gedachte ook is dat oorlog ten alle prijze vermeden moet worden, een onbevooroordeeld observator kan toch niet omheen het feit kijken dat zowel de politieke voor- als tegenstanders niet de euvele moed kunnen opbrengen om te zeggen waar het voor hen werkelijk op staat.

Voor de Amerikanen en Britten is het voor de overlevering van hun economie (en dus ook de onze) van kapitaal belang dat men in het Midden-Oosten een blijvende, zoniet betere controle verwerft omdat : - 1. Olie de komende decennia nog steeds voor het leeuwenaandeel van onze energie moet zal moeten instaan. – 2. Dat het grootste deel van de oliereserves in het Midden Oosten zich in de bodem van Saudi-Arabië, de Golfstaten en Irak bevinden. – 3. Dat de dagen (jaren) van de Despotische leiders in S.A en de golfstaten geteld zijn en dat, zoals in Iran het geval is geweest, via democratische weg dan wel burgeroorlog, fundamentalistische regimes op termijn de controle over het zwarte goud dreigen te verwerven.

Voor de Fransen, Duitsers en De Russen, die in het verleden elk om beurt nooit bang zijn geweest van enige hypocrisie als het om oorlog of vrede ging, zijn de contracten die ze met het regime in Bagdad hebben afgesloten om, eens de economische sancties zijn opgeheven, verzekerd te zijn van voldoende olieleveringen de, enige echte reden waarom ze zich verzetten tegen een militaire oplossing en het verwijderen van het huidige regime. De zogenaamde vredesduiven vliegen, zoals het staatslieden betaamt, voor eigen lands- en economische belangen.

Zoals in de tijd van de koude oorlog laat de onwetende man in de straat zich dankbaar misbruiken om, in massabetogingen als stoottroepen op te treden voor de belangen van een paar grote landen. Dat België, in tegenstelling tot menig ander klein Europees land daarin mee marcheert zal wellicht te wijten zijn aan het feit dat onze handelsbelangen met Frankrijk en Duitsland belangrijker zijn dan deze met de Verenigde staten. Bovendien is het in het vooruitzicht van de komende parlementverkiezingen niet raadzaam om stoere taal te gebruiken.

Wie dacht dat, nadat de Verenigde staten aan de Irakese grenzen een troepenpacht van meer dan 250.000 soldaten had opgebouwd, welke dagelijks handen vol geld kosten aan de in de rood staande Amerikaanse begroting, er nog iets of iemand is die deze oorlog kon voorkomen, gaf blijk van ofwel verfoeilijke volksverlakkerij ofwel van een overdreven mate van simplisme. Enkel het vertrek van Sadam en zijn regime kon een dergelijke ommezwaai teweegbrengen, want daar, en daar alleen is en was het de Amerikanen en de Britten om te doen.

Op het ogenblik dat dit artikel geschreven is, is de oorlog al drie dagen een feit. Wat het uiteindelijk resultaat en gevolgen op termijn zullen zijn moet nog blijken.

De geschiedenis zal uitwijzen of President Bush en zijn entourage, miskende genieën, dan wel onverantwoorde debielen zijn geweest. En dan nog zal het afhankelijk zijn van wie die geschiedenis heeft geschreven. Meestal zijn dat de overwinnaars, en per defenitie hebben die altijd gelijk.
De verliezers zijn meestal oorlogsmisdadigers terwijl de overwinnaars altijd helden zijn. In dat opzicht is de mensheid niet geëvolueerd.

Renaat Van Poelvoorde

12-03-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Het heeft dit jaar (zoals ook vorig jaar) aardig gerommeld in de onderwijswereld.

Zoals haar voorgangers meende ook de huidige Minister van Onderwijs in een onstuitbare drang tot vernieuwing, verandering en rationalisering (samenvattend gezegd: besparing) de ene wijziging na de andere te moeten invoeren.Scholen moeten groter worden, samenwerken, meer eigen verantwoordelijkheid dragen, enfin,  op moderne, zeg economische, wijze ‘gerund’ worden.
Op een sluipende wijze wordt de ene  na de andere bevoegdheid, welke vroeger centraal bij de onderwijsoverheid of Argo lag, naar ‘scholengroepen’ doorgeschoven. Meer en meer laat men toe ( of hoopt men?) dat privé sponsering het gebrek aan voldoende toelagen aanvult.

Misschien verwacht men dat de tijd zijn werk zal doen en  het onderwijs op lange termijn zal evolueren naar het voor liberalen ideale systeem waaronder de Post,  en de Belgische Spoorwegen reeds enige tijd werken : een autonome instelling waar de overheid (de gemeenschap dus) zich enkel nog via een beheerscontract mee hoeft te bemoeien.

Eindtermen worden bepaald en herbepaald. Lessenpaketten herschikt, en leermethodes vernieuwd. Het jaar overdoen is uit den boze, en elke leerling wie dat nodig heeft dient persoonlijk begeleid worden.

Oudere leerkrachten (op 50 ben je tegenwoordig oud) zien zo niet zitten zitten, en jongeren bedanken voor een job welke door de onderwijsvakbonden als het meest afmattend, stresserend frustrerend en ondankbaar beroep wordt voorgesteld. (alsof er geen bandwerk,  marketingsector, e.d. zou bestaan)

Onlangs kreeg ik via de school een vragenlijst van de inspectie  ter invulling  waarin op zijn zachts gezegd, nogal wat onzinnige vragen. Of moet ik  zeggen: vragen waaruit men met de antwoorden de meest onzinnige dingen kan besluiten. 

Een voorbeeld:  op de vraag “Wat vindt U van de hoeveelheid huiswerk?” gaat zowel  iemand die vindt dat er teveel huiswerk is, als diegene die meent dat er te weinig huiswerk wordt gegeven,  hetzelfde antwoord geven (ontevreden) Wat is dan de waarde van zo’n antwoord? 

En, “bent U tevreden over de leraar?”  Hoe moeten wij dat nou beoordelen?  Beschikken wij daartoe over de nodige waardemeters?  Neen dus. Dus bepalen wij die zelf maar, en aangezien wij mensen, van natuur egocentrisch zijn, bepalen wij die waardemeters volgens  onze eigen individuele noden.

Ouders die (de mogelijkheid hebben om) hun kinderen voor en na de schooluren zelf op te vangen verwachten van een hoofdzakelijk goed onderwijs. Voor het onderdeel opvoeding en sociale vaardigheden kunnen zij zelf instaan.

Voor diegenen die op weekdagen beiden van 7 tot 19 uur (voor hen) belangrijker zaken te doen hebben, verwachten dat de school niet enkel tijdens de lesuren, maar ook tijdens de voorschoolse, tussentijdse, en naschoolse opvang voor de nodige begeleiding zorgen. Vroeger stuurden men hun kinderen in dat geval naar een internaat, maar ja die werden (worden) niet voor het overgrote deel door de gemeenschap gefinancierd.

Enige tijd geleden wou het Ministerie van Onderwijs van ons weten  hoeveel we verdienden, en welke opleiding we hadden genoten. Blijkt dat kinderen van lagere opgeleiden en kansarme gezinnen het moeilijker hebben op school, en daarvoor dus meer middelen dienen vrijgemaakt te worden. Dus: hoe dommer en armer we zijn, hoe meer geld de school krijgt.  Persoonlijk vond ik dat een “aanslag op mijn privacy”, maar goed, gelukkig is de meerderheid van de ouders in deze school niet zo moeilijk als ik. 

Als ouder (en voorzitter van de schoolraad) was is enigszins verbaasd over deze vraagstelling. Ik veronderstelde dat men dat in tijden van computers, databases en SIS-kaarten daarmee niet meer lastig moest vallen. Bovendien vraag ik mij af waarvoor al die statistieken, verslagen, rapporten en schema’s waar directies en leraars zich tegenwoordig allemaal moeten mee bezig houden, wel voor dienen. Blijkbaar hebben die weinig of geen nut en kan men die gerust afschaffen om zodoende meer tijd vrij te maken om te doen waarvoor ze gevraagd zijn: les geven.

Het eenvoudige principe van ‘oordelen volgens het resultaat’ is blijkbaar wat te simpel en dus niet passend in de denkwereld van diegenen wegens hun hoge opleiding misschien de begane grond niet meer raken.

Dat het Belgische onderwijssysteem, dank zij haar resultaten, al jaar en dag als de beste in Europa is en bij de besten in de wereld behoort, en men een winnend paard best niet wisselt, doet schijnbaar niets ter zake. Daarenboven lijken de wijzigingen en hervormingen van de laatste jaren, en de plannen voor de toekomst, beangstigend veel op de hervormingen die het onderwijs in Nederland de laatste twintig jaar heeft ondergaan. Wie weet hoe het onderwijs er in Nederland heden ten dage aan toe is kijkt met verbijstering toe hoe men ook hier één van de belangrijkste peilers van onze maatschappij door betonrot laat aantasten.

Op het einde van het schooljaar zou een wat meer positief artikel misschien beter geoogd hebben, maar behalve de directie en het lerarenkorps van deze school te prijzen voor hun inzet en prestaties (zowel individueel als in teamverband), kon ik niet zo gek veel bedenken, dus…

Renaat Van Poelvoorde

18-12-2003 om 00:00 geschreven door Renaat