Fiscale fraude is een ietwat té zachte omschrijving voor wat gewoonweg plat egoïsme is, of het weigeren om een deel van je inkomsten af te staan aan de gemeenschap. Een gemeenschap die op heel wat vlakken zorgt voor de mogelijkheden om die inkomsten te verwerven.

Alleen al bij het parket in Brussel, vertegenwoordigen de dossiers van onderzoek naar fiscale fraude een berg van 1.478 kartonnen dozen. In die dozen steken een kleine driehonderd dossiers waarvan het onderzoek al lang is afgerond maar die wachten op een procesbehandeling. Het parket moet de inhoud van de berg dozen nog samenvatten in een kleine driehonderd eindvorderingen en de raadkamer vragen de processen te starten. Daarvoor beschikt het Brusselse financiële parket amper over tien mensen. Door die magere bezetting liggen afgeronde dossiers stof te vergaren, en zal een groot deel ervan uiteindelijk verjaren, en dus onbestraft blijven.

Het zijn hallucinante cijfers ,en sinds jaren vraagt men zich af waarom zo veel fiscale onderzoeken ‘systematisch mislukken’.
Alsof het om een ongekend en/of recent probleem gaat, heeft men eindelijk beslist om een parlementaire onderzoekscommissie op te starten die moet leiden tot bruikbare aanbevelingen om de fiscale fraude snel en efficiënt aan te pakken. Het valt ook te hopen dat de regering-Leterme - als ze dan nog bestaat - krachtdadig genoeg is om die aanbevelingen ook ter harte te nemen.

Voor brave burgers die, laat ons eerlijk zijn, in min of meerdere mate en voor zover mogelijk ,ook wel eens een belastingseuro achterover pleegt te drukken, is het toch frustrerend om bij elke regeringsverklaring of jaarlijkse beleidsnota van de regering, te aanhoren dat men de strijd tegen de fiscale fraude zal optimaliseren.

Duidelijke wetten maken en handhaven is één van de kerntaken van een overheid. Een gemeenschap, en zeker een democratische samenleving, heeft duidelijke spelregels nodig. Het is geen anarchie waar de wet van de sterkste geldt. Niemand wil namelijk veel van zijn inkomen aan de gemeenschap afstaan wanneer niet duidelijk is wat de regels zijn, en er mag van uitgaan dat iedereen die dient na te leven. Als belastingfraude in vele gevallen onbestraft blijft, krijg je de situatie dat degene die het verst durft te gaan in frauderen, het meest winst maakt. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Burgers moeten weten dat iedereen, naar draagkracht zijn 'steentje' bijdraagt aan de gemeenschappelijke kosten, en bedrijven moeten met elkaar concurreren door te proberen het beste product te maken aan de beste prijs, niet door om het sluwst de belastingen te omzeilen.

Een betere controle op fiscale fraude heeft voor- en nadelen. Enerzijds zullen heel wat, zowel particulieren als bedrijven, daardoor meer belastingen gaan betalen dan voorheen, en anderzijds valt één der voornaamste reden weg waarop men de gepleegde fraude denkt te kunnen verantwoorden.

Misschien moet men zich ook eens afvragen of het huidige ondoorzichtige pakket belastingsvoordelen en -aftrekken zo een goede zaak zijn. Enkel boekhoudkundig goed gestructureerde bedrijven en kapitaalkrachtige particulieren vinden de voor hen voordeligste weg in het onoverzichtelijke en frauduleusgevoelige belastigbos. Uiteindelijk is het in hoofdzaak de 'kleine man' die moet opdraaien voor de inefficiënte inning van de belastingen.

Maatregelen zoals de notionele intrestaftrek, welke in theorie om lovenswaardige reden werden opgesteld, maar in de praktijk door de bedrijven misbruikt worden om te ontsnappen aan hun financiële verplichtingen aan de gemeenschap, dragen er niet toe bij om het individu aan te zetten zijn burgerplicht te vervullen.

In totalitaire regimes en dictaturen opteert men voor 'opvoedingskampen' om onwillige en hardleerse burgers, wat zij dan noemen 'burgerzin' bij te brengen. Misschien moeten wij vanaf het lager onderwijs het wat meer hebben over 'de samenleving', 'de gemeenschap', 'de burgerzin', 'het algemeen belang' en de vruchten daarvan die uiteindelijk ten goede komen aan het individu. Misschien houden wij beter op om termen te gebruiken zoals het 'ontvetten van de staat', lastenverminderingen, hard werkende Vlamingen, zakkenvullers, autochtonen, allochtonen, individuele vrijheid, privacy , en andere begrippen die de mens bevestigen in zijn natuurlijk egoïsme.

'De staat' zijn wij met ons allen: de gemeenschap. Op hier en daar een uitzondering na, hebben wij onze individuele welvaart en welstand grotendeels te danken aan deze samenlevingsvorm . Wie daar o. a. door belastingsfraude afbreuk aan doet, is onrechtstreeks mede de oorzaak van het feit dat enerzijds diegene die zijn burgerplicht ten volle uitvoert, te veel belasting betaalt en anderzijds vijftien procent van onze bevolking niet of nauwelijks deel heeft aan die welvaart...