Donna Summer

"No More Tears (Enough is Enough)" is een duet samen met Barbra Streisand. Het werd een wereldhit en de eerste platinum maxi single in de Verenigde Staten. Bekend is dat beide diva's zo onder de indruk van elkaar waren dat beiden zelf (ondanks eerdere pogingen) het nummer apart hebben ingezongen. Het langzame intro is zelfs door de songwriters voor Barbra geschreven omdat disco toch meer Donna's ding was. Summer heeft in 1978-1979 vier nummer één hits op rij weten te scoren in de Billboard Hot 100. Dat was toen een unicum en voor zover bekend is dat nadien door geen enkele andere artiest geëvenaard.

Daarna volgt nog eind 1979 de grote hit "On the Radio", waarna Summer compleet instort. De enorme druk van haar grote successen wordt ondragelijk en ze krijgt psychische klachten en gezondheidsklachten. Ze keert terug tot het geloof (christendom) en krabbelt weer uit haar diepe dal omhoog begin jaren '80.

De jaren '80

Ze is na dit herstel begin jaren '80 een geheel andere weg ingeslagen, zowel persoonlijk als artistiek. Dit wellicht omdat ze meer het eigen heft in handen neemt wat haar imago en muzikale richting betreft. Dat is ook duidelijk terug te vinden in haar nummers. Er staan vanaf dan regelmatig nummers op haar albums met invloeden van de gospel. Regelmatig benadrukt ze dat ze haar inspiratie put uit haar geloof en God. Er ontstaat een onbewezen gerucht^[1] dat Donna Summer zich tegen de gays heeft uitgelaten, wat nooit echt is bewezen en zelfs publiekelijk door haar is ontkend. Toch blijft dit gerucht regelmatig de kop opsteken. Vermeld dient hier wel te worden, dat zij daarna mee heeft gedaan aan vele benefietoptredens en donaties voor de homoseksuelen. Haar carrière leeft vervolgens weer wat op, maar vervalt weer in midden jaren '80. Donna Summer is nog steeds verbonden als "Queen of Disco" met haar glorieuze discoperiode en kan zich na het einde van de discohype moeilijk daarvan lostrekken. Of zijn het de fans die Donna als discokoningin blijven zien? Wel is zij de enige superster die de Discoperiode blijvend heeft nagelaten.

Het nieuwe album "The Wanderer" in 1980 is een matig succes, het volgende album, "I'm a Rainbow", wordt niet uitgebracht in 1981, maar pas in 1996. De reden is dat David Geffen van Geffen Records de plaat niet goed genoeg vond, en hierna Donna combineerde met Quincy Jones. Het is de bedoeling van de producers dat dat haar hoogtepunt zal gaan worden in haar carrière. Verder eindit in die tijd de oude samenwerking met Giorgio Moroder en Pete Belotte. Het album dat dan in 1982 uitkomt heet "Donna Summer". Met het nummer State of Independence (oorspronkelijk van Vangelis en Jon Anderson) scoort ze in 1982 een nummer 1-hit in de Top 40. In de Nationale Hitparade komt het tot de derde plaats. Grote namen die in het achtergrondkoor zitten zijn o.a. Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Quincy Jones, Stevie Wonder, Christopher Cross en Brenda Russell. Het album verkocht uiteindelijk goed, maar is niet het best verkochte album van haar geworden; dat is nog steeds het album "Bad Girls" uit 1979. Verdere hits van het 1982-album zijn "Love Is In Control (Finger on the Trigger) en "The Woman In Me".

In 1983 scoort ze nog een hit met "She Works Hard for the Money". De overige singles uit 1982 en 1983 scoren nog redelijk. Het album uit 1984 ("Cats Without Claws") met o.a. de matig scorende hit "Supernatural Love" en "There Goes My Baby" scoort ook als album redelijk. Wel krijgt ze een Grammy voor het gospel nummer "Forgive Me", het volgende album uit 1987 ("All Systems Go") scoort zelfs matig, evenals de twee singles daarvan ("All Systems Go" en "Dinner with Gershwin"). Steeds meer neemt het succes af, tot ze eind jaren '80 gaat samenwerken met Stock, Aitken & Waterman. Van dit album komen de grote hits "I Don't Wanna Get Hurt", "Love's About To Change My Heart" en "This Time (I Know It's For Real)".

De jaren '90 en daarna

Halverwege de jaren '90 scoort ze een grote hit met een remix van I Feel Love, de rest van de in de jaren '90 uitgebrachte singles verkopen aanzienlijk minder. Een aantal namen daarvan zijn "Work that Magic" (1991), "Melody of Love (Wanna be Loved)" (1994), clubremixes van "The State of Independence (1996), "Carry On" en "I Will Go With You" (1999) en voor de film "Pokémon" het nummer "The Power of One" (2001). Ook zong ze voor de Disneyfilm De Klokkenluider van de Notre Dame, uit 1996, de soundtrack genaamd 'Someday' en een duet met Liza Minelli "Does He Loves You". De meeste van deze nummers scoren echter wel hoog in de dance charts wereldwijd. Met de single "Carry On" (een hernieuwde samenwerking met Giorgio Moroder) wint zij de eerste Grammy in de Categorie Dance. In 1994 komt er een compleet kerstalbum uit, genaamd "Christmas Spirit". Dit album ontvangt veel positieve recensies, de verkopen echter zijn ook hier niet erg hoog. Verder volgen in de jaren '90 nog o.a. optredens bij Oprah Winfrey en de Diva's III concerten.

Begin 21e eeuw brengt ze een cd/dvd uit "Live & More, Encore!" van een concertregistratie in New York, waarop ze ook een paar nieuwe nummers ten gehore brengt. Verder schildert ze al vanaf de jaren '80; hiermee treedt ze in de 21e eeuw steeds meer mee naar buiten. Ook schrijft ze begin 21e eeuw nog een boek over haar eigen leven en volgt er een daarop gebaseerde musical, genaamd "Ordinary Girl". In de jaren daarna toert zij nog regelmatig door Amerika en is ze in Europa te zien op "Night of the Proms"-concerten.

Op 20 mei 2008 verschijnt, na een stilte van 17 jaar, weer een compleet nieuw studio-album, getiteld 'Crayons'. Met drie nummers "I'm A Fire", "Fame (The Game)" en "Stamp Your Feet" haalt ze wederom de nummer 1 positie in de Dance Charst in de VS. Ze treedt in verschillende programma's op (o.a. American Idols). In 2009 maakt ze een grote concerttour met haar nieuwe album door Amerika en doet ook Europa aan (Parijs, Berlijn, Lokeren). Momenteel is zij diverse keren voorgedragen voor de "Rock and Roll Hall of Fame" maar nog niet toegelaten. Eind 2009 trad zij op bij de uitreikingsceremonie van de Nobel Prijzen in Stockholm.

Indeling carrière in fasen

Terugkijkend op haar carrière kunnen drie fasen worden onderscheiden. In de jaren '70 is zij de sensuele en aantrekkelijke wat wilde jonge zangeres die veel meisjes als voorbeeld dient en ook door veel jongens als aantrekkelijke vrouw wordt gezien. Het succes wordt haar teveel (overigens waardeert zij het zelf helemaal niet dat ze in die periode wordt afgeschilderd als een soort seksbom, vooral met en n.a.v. nummers als "I Love to Love You Baby", "Try Me, I Know We Can Make It", "I Feel Love", "Deep Down Deep Inside" en "Hot Stuff"). De combinatie van haar sensuele verschijning, haar stem met een hoog en breed bereik en de samenwerking met producers Pete Bellotte en Giorgio Moroder zorgt voor de rest; ze wordt een ster, een idool. De samenwerking van Summer met Giorgio Moroder en Pete Bellotte is een belangrijke bijdrage geweest aan het doorbreken van zowel de disco als de latere techno. Met name het nummer "I Feel Love" was zijn tijd (1977) ver vooruit. Elk nummer op dat betreffende album, "I Remember Yesterday", belichaamde de muziekstijl van een decennium uit de 20e eeuw. I Feel Love was het laatste nummer van dat album en moest de jaren 90 belichamen. Achteraf gezien heeft het grote invloed gehad op enkele muziekstijlen uit de jaren 90, met name de techno en house. Een later album, uit 1980, "The Wanderer", is samen met het album "Bad Girls" uit 1979 van invloed geweest op de muziekstijlen van andere grote namen later uit de jaren 80, waaronder David Bowie, Billy Idol, Whitney Houston, Cyndi Lauper en Madonna.

Na de discoperiode, Donna's grootste tijd, worden veel van haar liedjes in de jaren '80 echter minder onstuimig, deels in de geest van de tijdsperiode van de jaren '80, deels waarschijnlijk vanwege haar eigen rustigere levensfase. Ze blijft wel nog steeds haar eigen songs schrijven en verdient miljoenen aan royalty's van haar oude hits. Haar nieuwe albums en singles verkopen nog steeds redelijk tot goed.

In de jaren '90 scoort ze echter vrijwel geen grote hits meer. Wel is ze met nieuwe singles in de Dance Charts nog steeds succesvol. Grote aantallen worden er echter niet meer verkocht van haar nieuwe album(s) en de verschillende nieuwe singles. Veel van haar nieuwe singles bevatten een groot aantal verschillende remixes van hetzelfde nummer. Na 14 jaar (gerekend vanaf haar laatste nieuwe album uit 1994), in 2008, is er weer een nieuw album van Donna, hiermee een record vestigend van hits (twee nummers van dit album krijgen een nummer één notering in de Amerikaanse Dance Charts) over een periode van meer dan 40 jaar. Met dit laatste album lijkt ze door te gaan op haar muzikale weg. Ze schrijft haar nummers nog steeds grotendeels zelf, in plaats van te rusten of alleen nog maar evergreens op te nemen. Ze blijft hiermee een kennelijk talent in de muziekbusiness.

Verkopen en onderscheidingen

Tot nu toe zijn er ruim 130 miljoen albums verkocht van Donna Summer. Ze heeft Grammy Awards gewonnen in 1978 (Last Dance), 1979 (Hot Stuff), 1983 (He's a Rebel), 1984 (Forgive me) en 1997 (Carry On). Ook heeft ze een Oscar ontvangen, naast andere onderscheidingen. Ze heeft inmiddels een eigen ster op de Walk of Fame.

Trivia

• Summer heeft nooit deel uitgemaakt van de Three Degrees, in tegenstelling tot wat sommige mensen denken. Ook worden Donna Summer en Diana Ross weleens door elkaar gehaald.
• Summer stond in de jaren zeventig in de Sovjet-Unie op een lijst met ongewenste buitenlandse personen, wegens haar volgens de regering van dat land te erotisch getinte nummers.
• Haar stem uit haar nummers wordt ook nu nog gebruikt door andere producers, dj's en remixers voor eigen nummers. Een voorbeeld is het Franse duo Cassius met het nummer "1999" (remix, radio edit); hierin is de stem van Summer uit "If it Hurts Just a Little" van het album "Donna Summer" uit 1982 gesampled.
• Donna Summer heeft drie dochters: Mimi, Brooklyn en Amanda.
• Summer steunt beginnende artiesten d.m.v. een door haar opgericht fonds. Verder is ze nog regelmatig te zien op grote evenementen, zoals op de Night of the Proms (in 2005 in Antwerpen, België, eind 2007 in Rotterdam, Nederland) en in 2007-2008 in American Idol.
• Donna Summer is de enige artiest die achter elkaar nummer 1 in Amerika heeft gestaan met dubbel albums: "Once Upon A Time", "Live & More", "On The Radio" en "Bad Girls".
• Donna Summer heeft als enige zangeres in elk van de laatste vier decennia (nummer 1) hits op haar naam staan.
• Men schat het totale aantal verkochte platen van Donna Summer op 130 miljoen.
• Naast zangeres is Donna ook songwriter. Ze heeft het grootste deel van haar songs en hits zelf (mee)geschreven en ontvangt hiervoor nog steeds grote bedragen aan royalty's.