Is een woord dat niet in een woordenboek voorkomt. Voor mij heeft het echter een reële bestaanswaarde. Het leven is een aaneenschakeling van ups en downs. Een “Palindroom” dat verder gaat in het zichtbare of onzichtbare oneindige.
Ken je nog die kleine dingen die je vroeger deden zingen waar je zo vrolijk om was maar misschien, en dat besef ik nu pas zijn die kleine dingen die je vroeger deden zingen nog aanwezig, in je hart.
Lichtgewicht, als een donzig veertje gedragen door het woelen van de wind het pennetje, bezeerd bij het neerkomen stilletjes, wenen als een gekwetst kind.
Een koos kusje dat dan wonderen doet tijdens het spel, op regenboog jacht eerst ontroostbaar, zolang duurt de pijn wondteken, met waarde van een smaragd.
Vlug vergeten, hoe jong de wond ook is als een beeldschrift van smart wanneer het als een striemende teken ongewenst, in iemands hart is aangebracht.
Ieders hart, edel, net een bergkristal onherstelbaar, als een versleten deken onzichtbaar, zonder dat je het wilde voor eeuwig getekend, met het litteken.
Als moeder word je niet geboren moeder word je bij het baren van een kind dat uit uw schoot de weg naar liefde vind en soms voor even zich eens wil laten horen.
Als moeder moet je nog veel leren en dat kan je door het leven te aanvaarden dat een kindjes bestaan steunt op andere waarden soms onzeker maar niemand kan er voor studeren.
Als moeder gaat het leven voort verder in de tijd want eens dat kleine kind op eigen kracht de weg naar liefde vindt nog wat onzeker zal zoeken naar zijn eigen levens poort
Als de avond valt na de langste dag een dag die er heel gewoon uitzag was het voor zij die heel goed zagen of de zon werd gesplitst in enkele lagen alzo werden gevangen door de wolken die te keer gingen als draaikolken om dit prachtig zonnelicht te vangen net boven het water bleven hangen het kan je alleen maar verrijken door naar dit schouwspel te gaan kijken.
Wat zou ik graag bij het kraaien van de haan mij eens goed uitrekken en voor één keer eens onvermoeid kunnen opstaan.
Wat zou ik graag na het eten en het maken van toilet gewoon kunnen doorgaan niet eerst moeten rusten en een plaatje ophangen met Belet.
Wat zou ik graag zonder te trillen en te beven als een vrije vogel kunnen vliegen zonder het voelen van de pijn nog eens een gewone dag mogen beleven.
Wat zou ik graag verlost zijn, als zo een patiënt die vreugden des levens, niet meer kent en als het op een dag eens wat beter gaat zeldzaam moment, evenwel, er steeds het beste van maak.
