ik ben al weer terug, in het huis van mijn moeder kan ik nu niets doen, en dus zit ik weer in mijn eigen apartementje,een beetje verloren en de dag overdenkend;deze morgen ben ik naar het ziekenhuis geweest en mijn moeder geholpen bij het eten, ze had niet veel trek, gisteren in de loop van de dag werd de baxter verwijderd en vandaag is haar toestand weer achteruit gegaan, ze kloeg van hoofdpijn, ze was weer slecht te verstaan en ze had weer hallucinaties; rond 11 uur kwam de dokter en in de loop van de namiddag kreeg ze weer een infuus met medicijnen. vanavond ben ik weer geweest en ze voelde zich beter, ze wilde zo graag op haar rechterzij liggen dus heb ik de verpleger gehaald, ze knapte er van op. gisteren had ze ook haar infuus uitgetrokken, dus bloeden en weer maar een blauwe plek erbij! of ze er nog niet genoeg heeft! ik heb dan ook tweemaal haar billen en knieen en armen ingesmeerd met reparil, dat verzacht de pijn wat.om 20 uur ben ik vertrokken. morgenochtend ga ik eerst even naar de stad om te kijken of er koopjes zijn, daarna de hele dag weer naar het ziekenhuis.ik heb ook drie artsen gesproken, ze heeft algehele hartverzwakking, daardoor is ze zo moe, en haar nieren werken slecht, voor de pijn in haar hielen hebben ze blijkbaar nog geen oplossing, telkens als we gaan, ik of mijn zus , zegt ze dankje wel, om de rillingen van te krijgen! waarom en waarvoor????? is het niet normaal dat wij haar helpen? ik heb haar een belofte gedaan zes jaar geleden, ik hoop dat ik die kan houden! 13 jaar geleden werd ik ook gesteund en geholpen toen ik borstkanker kreeg, vooral dan door mijn zus, ik wil hier geen namen noemen, ik wil niemand kwetsen, maar de ene staat je wat nader dan de andere, ik denk dat zoiets normaal is in elk groot gezin, bovendien is er een groot leeftijdsverschil tussen mij en mijn jongere broers en zussen. de jongsten waren zowat mijn kinderen, moeder was altijd in de weer in de zaak, dus de verhoudingen waren wel wat anders. er waren ook twee periodes in mijn leven, die van toen mijn vader nog dronk, en die na zijn ziekte ( hij had tbc) en dat was rond mijn 15 jaar, de jongeren hebben mijn vader niet meegemaakt zoals de vijf oudsten en hebben dus ook een andere kijk op hun jeugd en hun vader.dus ik denk dat ik dat verzorgende altijd wel wat in me heb gehad, later ben ik gaan werken in een kinderhome voor geplaatste kinderen, dat is bijna 30 jaar geleden, en kijk, sinds een tijdje heb ik opnieuw kontakt met enkelen van hen, we hadden een grote reunie vorig jaar en een deugd dat dat gedaan heeft! we blijven nog steeds in kontakt, ook op de chat. daarna heb ik voor mijn schoonmoeder gezorgd, zij had spierdystrofie en kon het bed niet meer uit, ik reed om de twee dagen 65 km om voor haar te zorgen, helaas is ze veel te vroeg overleden, (59 jaar), het was een schat van een mens! toen mijn schoonvader ouder werd en dement is hij bij ons komen wonen, ik heb hem 5 maanden voor zijn dood naar een instelling moeten brengen omdat het te zwaar werd en dat knaagt nog steeds, toen ik 51 werd, kreeg ik borstkanker, en 8 maanden chemo, jongens! ziek dat ik daar van was, maar ik heb nooit een woord gezegd tegen mijn man, ik reed alleen naar het ziekenhuis voor de chemo, en was op de been als mijn man thuiskwam, 's morgens vertok hij vroeg dus hij zag niet dat ik moest overgeven, ik wilde niet dat hij afgeleid werd, hij reed wel met een ding van een paar millioen rond, dus zei ik niks, hij heeft het wel gezien hoor, en gevraagd ook, maar hij heeft het nooit echt geweten. daar bij moest ik alle dagen naar de kine, ben 80 keer geweest en heb 2 keer moeten afbellen omdat ik te misselijk werd. lieve deugd, wat ben ik afgedwaald, ik kom morgen wel weer terug!!!
graag wilde ik weten of er war respons komt op mijn blog en ontving ik hierover een paar mailtjes, de bedoeling van mijn blog is om mensen te konfronteren met de moeilijkheden,die mantelzorgers tegen komen en hun ervaringen uit te wisselen, en vijf keer na te denken voor er aan te beginnen
ik krijg maar geen volgorde in wat ik eigenlijk wil vertellen! er gebeuren zoveel dingen dat ik dat graag eerst wil vertellen. zoals ik vorige week al zei, mijn moeder zou voor een epidurale inspuiting naar het ziekenhuis gaan, maar kreeg uiteindelijk medicijnen. daar ze al een tranquilizer had en er nog eentje bijkreeg besloot ik op eigen houtje om die oude er uit te laten, ik was bang voor haar reactie, wel ,die is er dan ook gekomen! en hoe!dus ik begon zaterdag met de nieuwe medicatie, langzaamaan werd ze stiller, moeilijker te verstaan, ze zei dingen die nergens op sloegen, daarna kon ze niet meer staan, even daarna kon ze niet meer zelfstandig eten, maandag is ze in een onbewaakt ogenblik opgestaan om naar haar kamer te gaan en een zakdoek te halen terwijl ze er eentje had en is ze gevallen, mijn zus vond haar op de grond terwijl ik in de winkel was, gelukkig weten mijn zussen en broers de sleutel liggen; in paniek belde ze me op, ze kon haar niet tillen, dus ik naar huis alle verkeersregels overtredend, en samen hebben we haar weer op haar zetel gelegd. daarna werd ze onrustig, at bijna niets en 's nachts wou ze maar uit haar bed of moest ze naar de wc, een moeilijke klus want ze werkte niet mee, dus heb ik de hele nacht gewaakt. de volgende dag, dinsdag, ging het nog slechter, ' s nachts heeft ze haar nachtpon in stukken gescheurd, haar onderbroek in reepjes, haar bed afgebroken en ik kon haar niet stoppen, ze schopte haar wc stoel naar mij dus een flinke blauwe plek op mijn knie, daarna heeft ze me enkele blauwe plekken op mijn armen gegeven toen ik haar hielp om naar de wc te gaan, ze wou geen pamper, die gooide ze naar mij, ze sloeg en toen begon ze te praten en te praten en te praten, er was niet veel van te verstaan, ze wou naar scherpenheuvel, en haar moeder moest mee, en waar wij allemaal bleven, dat we niet op tiijd klaar waren etc. beangstigend hoeveel kracht dat mensje nog had. rond elf uur viel ze plots stil, ik had haar gewassen en op de zetel gelegd, en plots bewoog ze niet meer, ze lag met haar mond open en ze had een diepe adelmhaling, dus 's morgens de dokter gebeld, om halfelf nog eens en de dokter zei dat ik haar plat moest leggen, de dokteres zou komen, uiteindelijk was ze daar om zes uur!!!!!!! ik was razend en heb de dokter uitgemaakt voor al wat lelijk was, ze had al een kast vol met pijnstillers en iedereen moest zijn graantje meepikken en als ik twee keer op een voormiddag belde dat het dan wel ernstig zou zijn , dat ze me daarvoor al te lang kenden, en dat ik mijn eigen dossier wel naar een andere dokter zou overbrengen want dat hij er mer zijn pet naar gooide de laatste tijd, enfin , een hele boel verwijten waar de dokteres niks aan kon doen, maar ik kreeg het helemaal te kwaad toen ze zei dat op de duur zoiets voor iedereen te veel was en dat ik ook eens aan mezelf moest denken, jezus, toen werd ik helemaal woest, ik zei dat als ze beter aan mijn moeder gedacht hadden dat ik dan helemaal niet aan mezelf hoefde te denken! het einde van het liedje was dat ze per ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht naar spoed, en je kent dat wel, een boel onderzoeken en naar een kamer; om tien uur was ik thuis, mijn oudste broer was direkt naar het ziekenhuis gekomen , ze waren erg van streek, want overmorgen is het een jaar geleden dat hun zoon verongelukt is met de motor en dat brengt slechte herinneringen mee; ze hebben me naar huis gebracht want ik was meegegaan met de ambulance. nu zijn we drie dagen verder, van deze middag begrijpt mijn moeder dat ze in het ziekenhuis is, ik heb al een paar keer met de dokter gepraat, ze heeft een ernstig hartfalen en haar nieren werken niet goed, ze heeft ook tekenen van uitdroging. de laatste twee dagen heb ik de boel opgeruimd, gewassen etc. en nu ga ik elke dag vroeg naar het ziekenhuis om haar 's middags te helpen met eten, 's avonds doet dat één van mijn andere broers of zussen. hoelang ze moet blijven weten we niet, maar er is afgesproken dat ze naar huis komt als ze in levensgevaar mocht verkeren, haar wens was thuis te sterven en die wens wil ik respecteren. dus nu zit ik hier alleen en kan de slaap niet vatten, ben vanavond met broer en schoonzus iets gaan eten want zij hadden nog iets tegoed van mij. nu wachten we af, later vertel ik verder.
graag wil ik vertellen over mijn familie en mantelzorg, maar er is weinig interesse, ik weet niet of ik er mee door zal gaan; ik wilde iets doen voor het nut van het algemeen, volgende week zie je me weer groetjes
de inhoud is steeds hetzelde, mijn familie en mantelzorg.soms ben ik die mantelzorg wel eens beu,nooit kan ik mij eens ontspannen ,of voor een paar uurtjes weg, ze is zo krakkemikkig en met zoveel pijn dat ik wel eens hoop dat ze 's morgens niet meer wakker wordt, het is lelijk om te zeggen maar ze is het volledig met me eens.vorige nacht om 1.15 was ze door de gang aan het dwalen omdat ze iemand aan de voordeur had horen bellen wat natuurlijk niet waar was. en wat een rompslomp van papieren en keuringen je dan moet ondergaan, je zou er de moed bij verliezen. graag zou ik wel eens een reactie krijgen die het ook meegemaakt hebben,zodat ik er wat aan heb.ik heb gezorg dat ze een premie krijgt voor mantelzorg, een andere boor haar invliditeit, maar je moet het allemaal zelf uitzoeken,en het doet me zo'n pijn om haar te zien lijden, ze zei wel eens nijp me maar dood,ik ben hier alleen als een last voor een ander, dat maakt haar depresief,niks meer te kuinnen doen, niet leren, geen handwerk, niet zingn, niet dansen ,niet kegelen,niet fietsen,en geen tv kijken,ik vind het onwaardig zo aan zijn einde komen! , dus haar leven is beperkt tot de zetel , de tafel en het bed dus tot de volgende keer maar weer!
hier ben ik weer, van maandag terug uit spanje waar ik de verjaardag van mijn zoon heb gevierd, maar dat heb ik weer geweten!ik was net aangekomen toen mijn zus belde, ik dacht oei! er is iets met mijn moeder, maar het was een vraagje over haar medicijnen, maar ' savonds opnieuw telefoon op weg naar een restaurant en toen was het de huisdokter, was me dat even schrikken!!ze moest de namen weten van de medicijnen die mijn moeder nam want mijn zus had haar opgebeld omdat ze zo'n pijn had in haar hielen. ik heb de dokter haast gesmeekt om haar naar de pijnkliniek te laten gaan, ze heeft al een hele apotheek pijnstillers op die niet helpen, dus ze zou het overleggen met haar vaste huisarts ( ze werken met twee in de praktijk) en ze zou me dan iets laten weten. gisteravond kwam ze binnen om te zeggen dat ik vandaag een afspraak had bij de anesthesist, dus vanmorgen de rolstoel in de auto, de verpleegster kwam haar eerst in bad doen, de familiehulp kwam want die kon ik gisteravond niet meer afbellen en hup, naar het ziekenhuis. ze werdt onderzocht en blijkt ze het ribtip syndroom te hebben , zoveel fotos gemaakt in het verleden en nu komen ze daar pas achter, het is een extra rib die naar binnen groeit en haar zenuwen raakt, daardoor heeft ze zoveel pijn altijd; nu moet ze vijf weken twee nieuwe medicijnen nemen, daarna een scan en daarna waarschijnlijk een epidurale inspuitng; nu ben ik nog niet toegekomen aan wat ik de vorige keer beloofd heb maar dat zal voor de volgende keer zijn,tot ziens
dit is een foto van mijn kleinste kleinzoon, robin, een wonderkind dat moeite had om op de weeld te komen! nu is hi j en flinke goedlachse peuter geworden waar ik trots opben!
wel, alhoewel het geen vrijdag is ben ik toch maar gauw even op mijn stekje. gisteren was ik dus op het feest van mijn tante die 100 jaar geworden is, sommige mensen zullen haar wel op de tv gezien hebben; ze zag er schitterend uit en we hebben een fijn feest gehad met de hele familie.een nichtje heeft op mijn moeder gepast maar toen ik gisteravond om 11 uur een keer ging kijken was ze nog wakker, en toen ik thuis kwam van ' t zelfde! maar ze heeft deze morgen langer geslapen. vandaag trok dus de stoet door het dorp, 21 wagens die het leven van mijn tante uitbeeldden,het weer zat wel mee en je kon over de koppen lopen, er was veel belangstelling, ook van de pers.ik ben steeds maar even op en neer gereden, en om 5 uur heb ik het voor bekeken gehouden, deze week ga ik met mijn moeder een keertje bij haar op bezoek, dat is wat rustiger, in de mis kon ze het amper uit houden van de pijn in haar rug. jammer dat ze de rest niet mee kom maken!maar er wordt een dvd gemaakt van deze twee dagen, misschien kan ze dan iets van de sfeer opsnuiven want nu heb ik keelpijn van het vertellen. natuurlijk kwamen er veel herinneringen boven, zowel goede als kwade, in de kerk heb ik het even moeilijk gehad door al de emoties en gingen mijn gedachten weer naar mijn jeugd, maar dat is voor de volgende keer!
weer vrijdag, weer avonturen! sinds twee weken komt de verpleegster twee maal per week mijn moeder in bad doen,maar dat gaat niet zonder comentaar, de eerste keer was het water niet warm genoeg, toen kwam de verpleegster te laat, ze had pijn in haar rug zonder korset, vorige keer had ze haar haar niet goed uitgespoeld en vandaag vroeg ze om vroeger te komen.! vorige nacht was ze aan het avonturieren, om 1 uur werd ze wakker en kon het licht niet vinden, dus gooide ze weer haar beker water in bed, lakens en dekens nat, ik had haar niet gehoord, dus had ze het beddegoed afgehaald en in de woonkamer gehangen, ze had zich verschoond en is toen op de bank in de living gaan liggen. hoe ze dat allemaal voor elkaar gekregen heeft is mij een raadsel, om 5 uur werd ik wakker en ging kijken, ze vroeg of ze in mijn bed mocht slapen dus ik eruit en zij erin! vroeg hé? woensdag na de middag was het goed weer en heb ik haar in de rolstoel gezet en een ommetje gemaakt, ze genoot er van, maar als ze iets wou zien moest ik wel dichterbij gaan want anders ziet ze niet veel, maar de warmte deed haar deugd, de zon mag niet fel schijnen want dan doen haar ogen pijn,dus het was een ideale dag voor haar. volgende week vrijdag moeten we naar het feest van mijn tante die 100 jaar wordt, ben benieuwd, ze wil wel naar de mis maar niet naar het feest,dus breng ik haar in de rolstoel naar de kerk en terug; ik heb oppas geregeld voor de avond, eerst maak ik haar eten, dan komt mijn nichtje en ga ik naar het avondfeest, ik moet wel want ze hebben mij als zangeres gebombardeerd samen met een paar broers en een paar zussen, wij zijn nu eenmaal een zingende familie, mijn moeder kon machtig goed zingen en was bij drie zangkoren,en haar doopkind is operazangeres en geeft les op het conservatorium, mijn moeder is heel trots op haar.dus volgende vrijdag geen berichtjes, sorry, zal proberen om door de week eens wat te schrijven en mijn belevenissen van het feest te vertellen.tot later!
weer vrijdag, en hier ben ik weer; zoals ik vorige keer zei: er moesten bonen gezet worden en dat heb ik dan ook maar gedaan. ondertussen heb ik mijn bloed laten onderzoeken en moet met de uitslag volgende maandag naar de reumatoloog. deze week heb ik dan ook beslist om de verpleegster twee maal per week te laten komen om mijn moeder in bad te doen, ik vertrouw mijn pols niet meer, daar ben ik een half jaar geleden aan geopereerd en hij werkt nog altijd niet naar behoren, ik ben bang dat ik haar laat vallen, bovendien is het een lomp gewicht, ze geeft niet mee en dan is het moeilijk om haar op te tillen. eigenlijk ben ik een beetje geirriteerd, voor zo ver ze kan, schuifelt ze door het huis, zich vashoudend aan klinken en deurstijlen, maar ze presteert het wel om in mijn kamer te geraken en een opmerking te maken over de zak met oude kleren die ik uit mijn kast geruimd heb;die konden nog wel mee, altijd maar nieuwe kopen!!!!! ik word door haar behandelt alsof ik nog een kind ben, ze is slechtgezind als ik weg moet voor boodschappen of om te babysitten, ik heb ook nog een gezin buiten mijn moeder he, het gebeurt niet vaak maar altijd moet ze daar wel eens comentaar op geven! ze wil ook altijd haar zegje hebben over alles, ook de planning en de manier waarop ik werk, ik zou dat moeten doen zoals zij altijd gedaan heeft; ze heeft ook een rare manier van zich aan te kleden,alles over haar hoofd aan en over haar hoofd uit! soms geeft dat rare situaties waar ik dan weer om moet lachen. gelukkig is ze altijd tevreden met het eten, ze zegt wel eens dat ze alle dagen op rstaurant zit, en dat doet ook wel eens deugd! zo, tot de volgende keer!
weer vrijdag en weer een drukke week achter de rug. ik moest deze week een scan laten maken van de bovenbuik, de medicijnen die ik gekregen had voor mijn maag helpen niet veel,dus moet ik tot woensdag wachten op de uitslag.ondertussen maakt mijn moeder zich druk over mij, bovendien is mijn zus vorige zondag ongelukkig op de rand van haar bed gevallen en had ze een lichte hersenschudding, ik ben haar dan maar een handje gaan helpen een paar dagen, maar ze is al weer opgeknapt, haar bloeddruk stond plots te hoog, razende hoofdpijn, diarree enfin... ze moest eigenlijk naar de pijnkliniek maar ik heb een andere afspraak gemaakt en nu moet ze dinsdag gaan, dus ik breng haar weg en haal haar op. vandaag zijn we samen gaan winkelen en ze heeft voor mij een prachtig kerststuk gekocht, ze wil ook nooit iets voor niks he, ik vind dat je niet altijd moet betalen als je voor een ander iets doet! deze namiddag ben ik gaan inkopen doen met mijn dochter, verdorie! ik kan bete te voet gaan dan met de auto, overal is er omleiding en een drukte van jewelste! wat zal dat nog geven de volgende week? vanavond is mijn kleinzoon bij mij maar hij slaapt al, morgen komt de kleinste ook want mijn dochter moet werken en haar man ook. dus wordt het morgen weer een drukke dag, koken, huiswerk in de gaten houden en met de kleinste spelen. op kerstavond ben ik uitgenodigd bij mijn dochter, ze wou dat ik al vroeg zou komen om samen het eten klaar te maken maar dat wil ik mijn moeder niet aandoen, dan blijft ze te lang alleen, dus ik ga pas 's avonds en kom dan hier slapen in plaats van vrijdag, of ik nog tijd zal hebben om iets toe te voegen aan mijn blog weet ik niet. moeder heeft al schrik voor de drukte op nieuwjaarsdag, het is de gewoonte dat de kinderen met hun familie nieuwjaar komen wensen, dat is eigenlijk te druk voor haar, maar ik hoop dat ze allemaal komen, het is misschien de laatste keer. ze eet weer minder, de verpleegster heeft weer pleisters geplakt tegen het doorliggen en ze kan toch zo moeilijk van haar bed opstaan, ik kijk het altijd even af en gaat het niet dan help ik haar,maar zo verschrompeld ze nog meer, het is toch zo'n nietig mensje geworden en te zeggen dat ze haar hele leven zo hard gewerkt heeft! net een manskerel, het is niet te geloven. ik hoop dat mijn dochter nog wat overschot heeft van het kerstdiner, zo heeft mijn moeder ook een kerstmenu want ik zal geen tijd hebben om uitgebreid te koken. en dan is daar ook nog het verlangen om mijn zoon en schoondochter te zien, ik wilde dat ik me in twee kon delen,ik weet dat de hele familie dan samen is maar ik ontbreek, en dat doet pijn. dus al bij al zal het een sereen kerstfeest zijn voor mij, gelukkig vallen die dagen op een zondag. en dan wil ik ook nog iedereen van harte danken alle mensen die mijn blog bezochten en een reactie stuurden, ik voel me gesteund door jullie allemaal en ik wens jullie allemaal een fijne kerst toe.
veel heb ik vanavond niet te vertellen, dus ik houd het kort.mijn moeder blijft last hebben van doorliggen, het lijken wel blaren in blaren, steeds op dezelfde plek, en wat ik ook doe, steeds komt er een andere blaar. ik smeer haar tweee keer per dag in, ze heeft speciale pleisters op haar tenen want ze heeft hamertenen, ze heeft een antidoorligmatras en ze heeft een kussen om haar voeten omhoog te leggen, maar niets helpt; ze zegt dat ze steken heeft in haar hiel, volgens de dokter heeft ze een slechte doorbloeding. ik had vorige week antibiotica gekregen van de dokter maar die heeft niet geholpen, vandaag moest ik een ander voorschrift gaan halen en andere pillen, hopelijk verdwijnt dan die hoest. vandaag ben ik me gaan bevoorraden bij de boerenbond, aardappelen, kalk, meststof, potgrond, plantajuin, enz. dus er komt weer werk aan. vanavond logeren de kleinkinderen bij mij dus het wordt nog een drukke avond, dus tot ziens!
ik heb weer wat nieuws toe te voegen. nadat de verpleegster geweest was ben ik met mijn zus naar de mediotheek gereden en heb voor mijn moeder een doorligmatras gekocht, het motortje moest ik huren aan 5 per maand en deze morgen heb ik die matras geinstalleerd, maar dat ging niet zonder problemen,of het was te hard of het had teveel bobbels en ze lag toch liever op dat ergonomisch kussen! het is altijd wat en deze morgen ben ik met het verkeerde been uit bed gestapt,om half acht stond ze weer al aan mijn bed, ik vlug eruit en dat is tegen mijn natuur, ik moet langzaam op gang komen zoals een dieselmotor, ik heb haar boterhammen gesmeerd en terwijl ik zat te ontbijten ging zij al lopen met het brood en de boter, ik had gezegd dat ik dadelijk haar nieuwe matras zou leggen en was ze toch maar in bed gekropen terwijl ik de keuken opruimde, toen was zij op haar beurt slechtgezind omdat ze terug uit haar bed moest, en daarna haar gejammer, jongens, ik hield het niet meer uit en ben boodschappen gaan doen, ondertussen was mijn broer ook weer op bezoek, maar die heb ik met haar alleen gelaten. na de middag ben ik even naar mijn stamcafetaria geweest, daarna kwam er een andere zus op bezoek en zo miste ik ook nog een deel van het schaatsen op tv! mijn dag kon niet meer kapot!!!voor ik naar hier kwam heb ik haar benen ingesmeerd, plakkers op haar tenen gedaan want daar begint het ook rood te worden, haar nagels gedaan, medicijnen gegeven, haar busje drinken voor de nacht gevuld en haar slaappil klaargezet, maar ik ben vergeten de verwarming lager te zetten!!!nu ja, dan is het morgenvroeg lekker warm! af en toe loopt mijn hoofd om! nu zit ik te wachten naar mijn hartonderzoek volgende maandag, ik wed dat er niks bizonders is en toch heb ik s'morgens een hartslag van meer dan honderd. in het verslag van de longarts stond dat het misschien aan te raden was om een slaaponderzoek te laten doen!!! ik besterf het van het lachen!!!!!!!!! wat ik niet goed kan is slapen!!!!!!!maar ik wacht het nog wat af tot volgende week, misschien heb ik dan iets meer te vertellen. wat betreft mijn zieke broer, wel , die ligt nog steeds in leuven, maar wat ze daar met hem doen weet ik niet, hij kwam al jaren niet thuis dus weten wij ook niets, desondanks wens ik hem het beste en daar stop ik nu dan mee, tot later
