moe!!!!!!!!!!!!!!!! alles wat ik van plan was te doen vandaag heb ik gedaan, het is weeral 22 uur geweest , mijn pc is weer in orde maar nadien kwam de buurvrouw nog op de koffie en kwam mijn zus nog even langs, op het einde van het liedje zijn we nog iets gaan drinken,pfffffffffffff............... mijn broer was te laat in de garage, dus daar heb ik een eind staan schilderen, zijn eerst naar het ouderlijk huis gereden om de zak van het huisvuil buiten te zetten, toen met twee naar het ziekenhuis, met het avondeten helpen maar ze kan het weer alleen, naar de apotheker geweest, afspraak gehad met de cardioloog, haar bed op orde gebracht, blauwe plekken ingesmeerd, voor het bed gebeld, dat brengen ze morgen tussen 10 en 12 uur, dus heb ik mijn broer gevraagd om hen op te wachten want ik kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn,de verpleegster en familiehulp gebeld, daarna met mijn broer iets gaan eten en hem weer afgezet bij de garage, maar daar moest hij nog wachten. morgen moet ik kleren gaan halen om aan te doen als moeder weer naar huis komt, na 2 uur mag ik haar gaan halen, nadat ze geinstalleerd is moet ik nog boodschappen doen voor het eten, en dan zal de dag weer goed gevuld zijn; gelukkig is dan dat heen en weer gerij voorbij! als alles weer een beetje op orde is ga ik een ander hoofdstuk aansnijden maar dat is voor de volgende keer, gelukkig eindigde de dag nog met een telefoontje van mijn zoon en schoondochter in spanje! toch iets leuks om de dag te eindigen! slaapwel, want ik ben zo moe!!!!!!
vandaag ben ik er van tussengemuisd! maar toch nog even naar het ziekenhuis geweest! vandaag hebben ze radiografieen gemaakt van mijn moeder haar rug en haar hielen, maar vanavond hadden de verpleegsters nog geen uitslagen, dus dat wordt afwachten tot morgen, hopelijk mag ze dan toch vrijdag naar huis! vandaag zijn er vijf broers en zussen bij haar op bezoek geweest, dus ze heeft niks te klagen, en toch heb ik het druk gehad! in het kort: vanmorgen om halftien vertrokken met de bus naar de zoo, om vier uur uitgeregend, de bus van vier uur dertig en om zes uur thuis, daarna om een matras gegaan, dan nog een bezoek en een afspraak voor morgen met een vriendin die naar het ziekenhuis moet, ik ben namelijk ook nog vrijwilligster bij de kankerfederatie en doe vaak vervoer van en naar het ziekenhuis, daarna naar huis, eten en in bad en nu zit ik hierweer, maar niet lang, ik ben moe, zo de hele dag buiten ben ik niet gewoon, bij mijn moeder zit ik bijna altijd binnen. morgen wordt een zéér drukke dag, om halftien naar de paradontoloog, daarna naar het ziekenhuis om mijn moeder te helpen bij het eten, en om mijn vriendin op te zoeken, als ze geholpen is neem ik haar weer mee naar huis, maar ik moet ook mijn broer afhalen in de garage, hij heeft een ongeval gehad en zijn wagen moet binnen van drie tot zeven uur, dus die breng ik ook nog vlug even naar het ziekenhuis, helpen bij het avondeten en niet vergeten de verpleegster en de familiehulp te bellen,tussendoor moet ik mijn zus ook nog zien en 's avonds rond acht uur komen ze mijn pc nazien, dus ik weet niet of ik morgen nog iets toe kan voegen, maar nu ga ik naar bed, uitgeteld!!!!
zoals gezegd, afspraak om 13 uur bij de dokter die haar laatste medicijnen opgestart had; mijn dochter mee, maar ze was er niet, dus ik naar beneden een beker koffie halen, en wat dacht je? ze was geweest en heeft tegen de verpleegster gezegd een nieuwe afspraak te maken,maar even later liep ik haar tegen het lijf. haar conclusie was simpel; ze verdroeg de medicijnen niet,maar de pijn in haar rug kwam van het ribtipsyndroom en daar was niks aan te doen en een epidurale om een epidurale zou ze nooit doen, dan kon ze wel bezig blijven, toen ik vroeg hoe het zat met de ct scan die ze gepland had zei ze dat ze het zou bekijken en in samenspraak met de hartspecialist; een paar uurtjes later kreeg ik de mededeling dat er morgen fotos gemaakt worden van haar hielen en dat ze vrijdag nar huis mocht.!dat was het dan, ze hebben opgelost wat ze veroorzaakt hebben en daarmee is de zaak opgelost, dus ze zit nog altijd in hetzelfde schuitje, ze vinden haar te oud om nog iets drastisch te proberen, de enige uitweg is nog paracetamol en die heeft ze al kilos op! je moet er maar mee leren leven zegt men dan! ik was er al vroeg vanmorgen, heb haar uit bed gehaald, een wandelingetje gemaakt op de gang en dat ging reuzegoed, ze praat ook weer norrmaal en heeft weer eetlust, ze doet het weer bijna alleen! rond drie uur ben ik naar de mediotheek gereden om een ziekenhuisbed te huren, morgen wordt haar eigen bed in de living gezet en het andere op haar kamer, zo kan ze 's nachts er niet uitvallen en ik denk dat ik haar 's nachts maar van die nachtluiers aan ga doen, dan hoeft ze er niet meer uit en kan ze ook niet meer vallen , ze is er nu een beetje aan gewend alhoewel het vreselijk stinkt! (sorry) maar als het alleen voor de nacht is zal het wel meevallen denk ik! altijd optimistisch blijven!!!! morgenmiddag gaat mijn zus haar helpen want ik neem een dagje vrij, ik ga met dochter en kleinzoontje mijn broeders en zusters opzoeken in de antwerpse zoo! alles is al geregeld voor morgen en ik ga nog vlug 's avonds even kijken, dus voor morgen zal ik weinig te vertellen hebben alhoewel......... je weet maar nooit!
vlug even een klein berichtje, vanavond kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis,ik moet morgen om 13 uur in het ziekenhuis zijn voor een gesprek met de dokter die de laatste medicijnen opgestart heeft! ben benieuwd wat dat zal geven! spetters! want ik ben nog altijd boos, het had helemaal niet zo moeten lopen. deze middag zat mijn moeder in de zetel tot mijn stomme verbazing,dus heb ik ook maar wat uitgeprobeerd en haar en stukje laten lopen tot aan de tafel om te eten en met wat steun lukte dat wonderwel! ze heeft ook zelf gegeten , met de nodige pros, maar enfin, lang geleden. wat me dan weer verwonderde was dat ze voortdurend wartaal uitsprak, ze gebruikte zelfs het woord 'katafalk' , waar ze dat ooit gehoord heeft mag de duivel weten! deze avond bij het eten ging het ook redelijk en heeft ze een stukje in de gang gelopen, gesteund door mijn zussen, ik was er niet, moest nodig naar de kapper.morgen ben ik er weer om 11 uur om haar te helpen bij het eten en daarna dat fameuze gesprek, mijn dochter gaat mee, zij is verpleegster en begrijpt beter dat koeterwaals dat dokters gewoonlijk gebruiken. ik ben er klaar voor! tot de volgende keer.
ik ben al weer terug, in het huis van mijn moeder kan ik nu niets doen, en dus zit ik weer in mijn eigen apartementje,een beetje verloren en de dag overdenkend;deze morgen ben ik naar het ziekenhuis geweest en mijn moeder geholpen bij het eten, ze had niet veel trek, gisteren in de loop van de dag werd de baxter verwijderd en vandaag is haar toestand weer achteruit gegaan, ze kloeg van hoofdpijn, ze was weer slecht te verstaan en ze had weer hallucinaties; rond 11 uur kwam de dokter en in de loop van de namiddag kreeg ze weer een infuus met medicijnen. vanavond ben ik weer geweest en ze voelde zich beter, ze wilde zo graag op haar rechterzij liggen dus heb ik de verpleger gehaald, ze knapte er van op. gisteren had ze ook haar infuus uitgetrokken, dus bloeden en weer maar een blauwe plek erbij! of ze er nog niet genoeg heeft! ik heb dan ook tweemaal haar billen en knieen en armen ingesmeerd met reparil, dat verzacht de pijn wat.om 20 uur ben ik vertrokken. morgenochtend ga ik eerst even naar de stad om te kijken of er koopjes zijn, daarna de hele dag weer naar het ziekenhuis.ik heb ook drie artsen gesproken, ze heeft algehele hartverzwakking, daardoor is ze zo moe, en haar nieren werken slecht, voor de pijn in haar hielen hebben ze blijkbaar nog geen oplossing, telkens als we gaan, ik of mijn zus , zegt ze dankje wel, om de rillingen van te krijgen! waarom en waarvoor????? is het niet normaal dat wij haar helpen? ik heb haar een belofte gedaan zes jaar geleden, ik hoop dat ik die kan houden! 13 jaar geleden werd ik ook gesteund en geholpen toen ik borstkanker kreeg, vooral dan door mijn zus, ik wil hier geen namen noemen, ik wil niemand kwetsen, maar de ene staat je wat nader dan de andere, ik denk dat zoiets normaal is in elk groot gezin, bovendien is er een groot leeftijdsverschil tussen mij en mijn jongere broers en zussen. de jongsten waren zowat mijn kinderen, moeder was altijd in de weer in de zaak, dus de verhoudingen waren wel wat anders. er waren ook twee periodes in mijn leven, die van toen mijn vader nog dronk, en die na zijn ziekte ( hij had tbc) en dat was rond mijn 15 jaar, de jongeren hebben mijn vader niet meegemaakt zoals de vijf oudsten en hebben dus ook een andere kijk op hun jeugd en hun vader.dus ik denk dat ik dat verzorgende altijd wel wat in me heb gehad, later ben ik gaan werken in een kinderhome voor geplaatste kinderen, dat is bijna 30 jaar geleden, en kijk, sinds een tijdje heb ik opnieuw kontakt met enkelen van hen, we hadden een grote reunie vorig jaar en een deugd dat dat gedaan heeft! we blijven nog steeds in kontakt, ook op de chat. daarna heb ik voor mijn schoonmoeder gezorgd, zij had spierdystrofie en kon het bed niet meer uit, ik reed om de twee dagen 65 km om voor haar te zorgen, helaas is ze veel te vroeg overleden, (59 jaar), het was een schat van een mens! toen mijn schoonvader ouder werd en dement is hij bij ons komen wonen, ik heb hem 5 maanden voor zijn dood naar een instelling moeten brengen omdat het te zwaar werd en dat knaagt nog steeds, toen ik 51 werd, kreeg ik borstkanker, en 8 maanden chemo, jongens! ziek dat ik daar van was, maar ik heb nooit een woord gezegd tegen mijn man, ik reed alleen naar het ziekenhuis voor de chemo, en was op de been als mijn man thuiskwam, 's morgens vertok hij vroeg dus hij zag niet dat ik moest overgeven, ik wilde niet dat hij afgeleid werd, hij reed wel met een ding van een paar millioen rond, dus zei ik niks, hij heeft het wel gezien hoor, en gevraagd ook, maar hij heeft het nooit echt geweten. daar bij moest ik alle dagen naar de kine, ben 80 keer geweest en heb 2 keer moeten afbellen omdat ik te misselijk werd. lieve deugd, wat ben ik afgedwaald, ik kom morgen wel weer terug!!!
graag wilde ik weten of er war respons komt op mijn blog en ontving ik hierover een paar mailtjes, de bedoeling van mijn blog is om mensen te konfronteren met de moeilijkheden,die mantelzorgers tegen komen en hun ervaringen uit te wisselen, en vijf keer na te denken voor er aan te beginnen
ik krijg maar geen volgorde in wat ik eigenlijk wil vertellen! er gebeuren zoveel dingen dat ik dat graag eerst wil vertellen. zoals ik vorige week al zei, mijn moeder zou voor een epidurale inspuiting naar het ziekenhuis gaan, maar kreeg uiteindelijk medicijnen. daar ze al een tranquilizer had en er nog eentje bijkreeg besloot ik op eigen houtje om die oude er uit te laten, ik was bang voor haar reactie, wel ,die is er dan ook gekomen! en hoe!dus ik begon zaterdag met de nieuwe medicatie, langzaamaan werd ze stiller, moeilijker te verstaan, ze zei dingen die nergens op sloegen, daarna kon ze niet meer staan, even daarna kon ze niet meer zelfstandig eten, maandag is ze in een onbewaakt ogenblik opgestaan om naar haar kamer te gaan en een zakdoek te halen terwijl ze er eentje had en is ze gevallen, mijn zus vond haar op de grond terwijl ik in de winkel was, gelukkig weten mijn zussen en broers de sleutel liggen; in paniek belde ze me op, ze kon haar niet tillen, dus ik naar huis alle verkeersregels overtredend, en samen hebben we haar weer op haar zetel gelegd. daarna werd ze onrustig, at bijna niets en 's nachts wou ze maar uit haar bed of moest ze naar de wc, een moeilijke klus want ze werkte niet mee, dus heb ik de hele nacht gewaakt. de volgende dag, dinsdag, ging het nog slechter, ' s nachts heeft ze haar nachtpon in stukken gescheurd, haar onderbroek in reepjes, haar bed afgebroken en ik kon haar niet stoppen, ze schopte haar wc stoel naar mij dus een flinke blauwe plek op mijn knie, daarna heeft ze me enkele blauwe plekken op mijn armen gegeven toen ik haar hielp om naar de wc te gaan, ze wou geen pamper, die gooide ze naar mij, ze sloeg en toen begon ze te praten en te praten en te praten, er was niet veel van te verstaan, ze wou naar scherpenheuvel, en haar moeder moest mee, en waar wij allemaal bleven, dat we niet op tiijd klaar waren etc. beangstigend hoeveel kracht dat mensje nog had. rond elf uur viel ze plots stil, ik had haar gewassen en op de zetel gelegd, en plots bewoog ze niet meer, ze lag met haar mond open en ze had een diepe adelmhaling, dus 's morgens de dokter gebeld, om halfelf nog eens en de dokter zei dat ik haar plat moest leggen, de dokteres zou komen, uiteindelijk was ze daar om zes uur!!!!!!! ik was razend en heb de dokter uitgemaakt voor al wat lelijk was, ze had al een kast vol met pijnstillers en iedereen moest zijn graantje meepikken en als ik twee keer op een voormiddag belde dat het dan wel ernstig zou zijn , dat ze me daarvoor al te lang kenden, en dat ik mijn eigen dossier wel naar een andere dokter zou overbrengen want dat hij er mer zijn pet naar gooide de laatste tijd, enfin , een hele boel verwijten waar de dokteres niks aan kon doen, maar ik kreeg het helemaal te kwaad toen ze zei dat op de duur zoiets voor iedereen te veel was en dat ik ook eens aan mezelf moest denken, jezus, toen werd ik helemaal woest, ik zei dat als ze beter aan mijn moeder gedacht hadden dat ik dan helemaal niet aan mezelf hoefde te denken! het einde van het liedje was dat ze per ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht naar spoed, en je kent dat wel, een boel onderzoeken en naar een kamer; om tien uur was ik thuis, mijn oudste broer was direkt naar het ziekenhuis gekomen , ze waren erg van streek, want overmorgen is het een jaar geleden dat hun zoon verongelukt is met de motor en dat brengt slechte herinneringen mee; ze hebben me naar huis gebracht want ik was meegegaan met de ambulance. nu zijn we drie dagen verder, van deze middag begrijpt mijn moeder dat ze in het ziekenhuis is, ik heb al een paar keer met de dokter gepraat, ze heeft een ernstig hartfalen en haar nieren werken niet goed, ze heeft ook tekenen van uitdroging. de laatste twee dagen heb ik de boel opgeruimd, gewassen etc. en nu ga ik elke dag vroeg naar het ziekenhuis om haar 's middags te helpen met eten, 's avonds doet dat één van mijn andere broers of zussen. hoelang ze moet blijven weten we niet, maar er is afgesproken dat ze naar huis komt als ze in levensgevaar mocht verkeren, haar wens was thuis te sterven en die wens wil ik respecteren. dus nu zit ik hier alleen en kan de slaap niet vatten, ben vanavond met broer en schoonzus iets gaan eten want zij hadden nog iets tegoed van mij. nu wachten we af, later vertel ik verder.
graag wil ik vertellen over mijn familie en mantelzorg, maar er is weinig interesse, ik weet niet of ik er mee door zal gaan; ik wilde iets doen voor het nut van het algemeen, volgende week zie je me weer groetjes
de inhoud is steeds hetzelde, mijn familie en mantelzorg.soms ben ik die mantelzorg wel eens beu,nooit kan ik mij eens ontspannen ,of voor een paar uurtjes weg, ze is zo krakkemikkig en met zoveel pijn dat ik wel eens hoop dat ze 's morgens niet meer wakker wordt, het is lelijk om te zeggen maar ze is het volledig met me eens.vorige nacht om 1.15 was ze door de gang aan het dwalen omdat ze iemand aan de voordeur had horen bellen wat natuurlijk niet waar was. en wat een rompslomp van papieren en keuringen je dan moet ondergaan, je zou er de moed bij verliezen. graag zou ik wel eens een reactie krijgen die het ook meegemaakt hebben,zodat ik er wat aan heb.ik heb gezorg dat ze een premie krijgt voor mantelzorg, een andere boor haar invliditeit, maar je moet het allemaal zelf uitzoeken,en het doet me zo'n pijn om haar te zien lijden, ze zei wel eens nijp me maar dood,ik ben hier alleen als een last voor een ander, dat maakt haar depresief,niks meer te kuinnen doen, niet leren, geen handwerk, niet zingn, niet dansen ,niet kegelen,niet fietsen,en geen tv kijken,ik vind het onwaardig zo aan zijn einde komen! , dus haar leven is beperkt tot de zetel , de tafel en het bed dus tot de volgende keer maar weer!
hier ben ik weer, van maandag terug uit spanje waar ik de verjaardag van mijn zoon heb gevierd, maar dat heb ik weer geweten!ik was net aangekomen toen mijn zus belde, ik dacht oei! er is iets met mijn moeder, maar het was een vraagje over haar medicijnen, maar ' savonds opnieuw telefoon op weg naar een restaurant en toen was het de huisdokter, was me dat even schrikken!!ze moest de namen weten van de medicijnen die mijn moeder nam want mijn zus had haar opgebeld omdat ze zo'n pijn had in haar hielen. ik heb de dokter haast gesmeekt om haar naar de pijnkliniek te laten gaan, ze heeft al een hele apotheek pijnstillers op die niet helpen, dus ze zou het overleggen met haar vaste huisarts ( ze werken met twee in de praktijk) en ze zou me dan iets laten weten. gisteravond kwam ze binnen om te zeggen dat ik vandaag een afspraak had bij de anesthesist, dus vanmorgen de rolstoel in de auto, de verpleegster kwam haar eerst in bad doen, de familiehulp kwam want die kon ik gisteravond niet meer afbellen en hup, naar het ziekenhuis. ze werdt onderzocht en blijkt ze het ribtip syndroom te hebben , zoveel fotos gemaakt in het verleden en nu komen ze daar pas achter, het is een extra rib die naar binnen groeit en haar zenuwen raakt, daardoor heeft ze zoveel pijn altijd; nu moet ze vijf weken twee nieuwe medicijnen nemen, daarna een scan en daarna waarschijnlijk een epidurale inspuitng; nu ben ik nog niet toegekomen aan wat ik de vorige keer beloofd heb maar dat zal voor de volgende keer zijn,tot ziens
