de dokter is weer geweest , maandagavond voelde mijn moeder zich niet al te best en vroeg zelf om de dokter te bellen, haar bronchitis verbetert niet, nog altijd geel sputum en ze heeft de kracht niet meer om ze op te gooien. dus een ander medicijn, de kinesiste die komt kloppen, leert hoesten en oefeningen doet, die is gisterenavond geweest; ondertussen ben ik een flesje eucalyptus gaan halen, een essentiele olie en heb enkele druppels in de verdamper gedaan; daarbij heeft ze een obstructie in de dikke darm en krijgt ze lavementen en zakjes, maar tot nu zonder succes, ze heeft erge pijn! lieve Heer help haar toch uit haar lijden, het is niet om aan te zien. heb mijn post vlug doorgenomen en dit stukje toegevoegd maar moet weer terug groetjes, tot de volgende keer!
mijn moeder is weer thuis maar dat is geen onverdeelde vreugde geworden! vrijdag kwam ze thuis, maandag moest ik de dokter bellen, ze voelde zich ziek en hoesten, hoesten!! blijkt ze een bronchitis opgelopen te hebben in het ziekenhuis, dus het liedje van voor af aan! eerst de dokter, de apotheker, het eten dat ze niet wou en dat ik dan maar in de vuilbak moest gooien, ze moest antibiotica nemen en twee dagen later aan de dokter laten weten hoe het ging, morgen moet ik weer bellen, blijkbaar vertrouwen ze het niet en ik ook niet, ze wil niet eten, ze wil niet alleen blijven, dus vorige vrijdag was ik weer niet hier, maar vandaag ben ik er weer even. tussendoor de groenten uit de tuin oogsten en invriezen, naar de winkel en ondertussen was een broer op bezoek geweest bij mijn moeder wat haar erg zenuwachtig en bang gemaakt heeft, die kwam nl. al 6 jaar niet meer thuis, en heeft haar van alles naar haar hoofd geslingerd, stoer he! een mensje van 93 jaar lastig vallen, hij kon natuurlijk zien dat ik er niet was, mijn auto stond er niet. het verhaal was dat ik te veel van huis was, te veel mijn vrienden ontmoette, meer bij mijn moeder moest blijven, dat ik met alles weg was maar dat hij niks hoefde te hebben want hij had meer dan wij acht broers en zussen samen etc........het maakte me woedend en triestig tegelijk, ik heb medelijden met hem, vroeger, voor ik bij mijn moeder ging wonen gingen wij elk weekend samen eten, hij kwam mijn man wel eens ophalen als hij ergens naartoe moest enz, en plots, op de dag dat wij daar gingen wonen op mijn moeders verzoek en met instemming van mijn andere broers en zussen kwam hij niet meer ,tot enkele dagen voor het overlijden van mijn man, maar alléén omdat mijn zus hem geroepen had; daarna nog één keer omdat mijn moeder wat uitdeelde, en dat was alles. ik heb er lang verdriet over gehad, en nog, hij heeft al enkele jaren kanker en is nog altijd in behandeling, en daarom begrijp ik hem nog minder, je zou zeggen dat hij dan wat medelevender zou zijn geworden , maar nee, bij hem draait alles om geld! daarom vertrouw ik het niet dat hij nu op bezoek kwam, en ik denk ook dat mijn moeder dingen voor mij verzwijgt die hij gezegd heeft.Wat kwam hij doen??????????? mede daarom waagde ik het niet om vrijdag naar hier te komen. wat hij zei is oud nieuws, hij heeft dat allemaal al zo lang en zo vaak gezegd, maar de mensen in het dorp geloven en vertrouwen hem niet, hij is zakenman, maar ik wil er geen zaken mee doen! niemand van mijn broers of zussen heeft kontakt met hem, maar ook niemand van de familie van zijn vrouw heeft kontakt met hen, dat moet toch een oorzaak hebben?en dan had ze nog de brutaliteit om op de begrafenis van mijn neef tegen zijn moeder te zeggen dat ze niet op de uitvaart kwamen omdat ze ook nooit uitgenodigd werden op bruiloften! wie zegt nu zoiets tegen een moeder die pas haar zoon verloren heeft??? bovendien is dat een pertinente leugen, ze zijn altijd uitgenodigd geweest. dus de emoties laaiden weer hoog op, en dan als laatste kreeg ik een telefoontje van mijn dochter dat ze met drie voedselvergiftiging hadden opgelopen! dus ik daar naartoe, of mag dat ook niet meer? ik heb ook nog een gezin, familie die ik wel eens wil zien, en mijn zoon die ik zo mis, daar wil ik ook vaker naartoe maar kan ik niet door mijn moeder,dus ik ben al zo beperkt in mijn bewegingen,en dat komentaar kan ik dan ook slecht verdragen, ik doe wat ik kan, maar ik heb maar twee handen en twee benen en kan niet overal tegelijk zijn, ik heb ook nog een paar vriendinnen die kanker hebben, mag ik die dan ook niet meer bezoeken?. ik weet niet meer wanneer ik goed doe, ik heb het er erg moeilijk mee.morgen is het zes jaar geleden dat ik bij mijn moeder introk, maar ik vraag me nu wel eens af of ik daar goed aan gedaan heb;ik ben zo moe, moe, moe, moe.......
moe!!!!!!!!!!!!!!!! alles wat ik van plan was te doen vandaag heb ik gedaan, het is weeral 22 uur geweest , mijn pc is weer in orde maar nadien kwam de buurvrouw nog op de koffie en kwam mijn zus nog even langs, op het einde van het liedje zijn we nog iets gaan drinken,pfffffffffffff............... mijn broer was te laat in de garage, dus daar heb ik een eind staan schilderen, zijn eerst naar het ouderlijk huis gereden om de zak van het huisvuil buiten te zetten, toen met twee naar het ziekenhuis, met het avondeten helpen maar ze kan het weer alleen, naar de apotheker geweest, afspraak gehad met de cardioloog, haar bed op orde gebracht, blauwe plekken ingesmeerd, voor het bed gebeld, dat brengen ze morgen tussen 10 en 12 uur, dus heb ik mijn broer gevraagd om hen op te wachten want ik kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn,de verpleegster en familiehulp gebeld, daarna met mijn broer iets gaan eten en hem weer afgezet bij de garage, maar daar moest hij nog wachten. morgen moet ik kleren gaan halen om aan te doen als moeder weer naar huis komt, na 2 uur mag ik haar gaan halen, nadat ze geinstalleerd is moet ik nog boodschappen doen voor het eten, en dan zal de dag weer goed gevuld zijn; gelukkig is dan dat heen en weer gerij voorbij! als alles weer een beetje op orde is ga ik een ander hoofdstuk aansnijden maar dat is voor de volgende keer, gelukkig eindigde de dag nog met een telefoontje van mijn zoon en schoondochter in spanje! toch iets leuks om de dag te eindigen! slaapwel, want ik ben zo moe!!!!!!
vandaag ben ik er van tussengemuisd! maar toch nog even naar het ziekenhuis geweest! vandaag hebben ze radiografieen gemaakt van mijn moeder haar rug en haar hielen, maar vanavond hadden de verpleegsters nog geen uitslagen, dus dat wordt afwachten tot morgen, hopelijk mag ze dan toch vrijdag naar huis! vandaag zijn er vijf broers en zussen bij haar op bezoek geweest, dus ze heeft niks te klagen, en toch heb ik het druk gehad! in het kort: vanmorgen om halftien vertrokken met de bus naar de zoo, om vier uur uitgeregend, de bus van vier uur dertig en om zes uur thuis, daarna om een matras gegaan, dan nog een bezoek en een afspraak voor morgen met een vriendin die naar het ziekenhuis moet, ik ben namelijk ook nog vrijwilligster bij de kankerfederatie en doe vaak vervoer van en naar het ziekenhuis, daarna naar huis, eten en in bad en nu zit ik hierweer, maar niet lang, ik ben moe, zo de hele dag buiten ben ik niet gewoon, bij mijn moeder zit ik bijna altijd binnen. morgen wordt een zéér drukke dag, om halftien naar de paradontoloog, daarna naar het ziekenhuis om mijn moeder te helpen bij het eten, en om mijn vriendin op te zoeken, als ze geholpen is neem ik haar weer mee naar huis, maar ik moet ook mijn broer afhalen in de garage, hij heeft een ongeval gehad en zijn wagen moet binnen van drie tot zeven uur, dus die breng ik ook nog vlug even naar het ziekenhuis, helpen bij het avondeten en niet vergeten de verpleegster en de familiehulp te bellen,tussendoor moet ik mijn zus ook nog zien en 's avonds rond acht uur komen ze mijn pc nazien, dus ik weet niet of ik morgen nog iets toe kan voegen, maar nu ga ik naar bed, uitgeteld!!!!
zoals gezegd, afspraak om 13 uur bij de dokter die haar laatste medicijnen opgestart had; mijn dochter mee, maar ze was er niet, dus ik naar beneden een beker koffie halen, en wat dacht je? ze was geweest en heeft tegen de verpleegster gezegd een nieuwe afspraak te maken,maar even later liep ik haar tegen het lijf. haar conclusie was simpel; ze verdroeg de medicijnen niet,maar de pijn in haar rug kwam van het ribtipsyndroom en daar was niks aan te doen en een epidurale om een epidurale zou ze nooit doen, dan kon ze wel bezig blijven, toen ik vroeg hoe het zat met de ct scan die ze gepland had zei ze dat ze het zou bekijken en in samenspraak met de hartspecialist; een paar uurtjes later kreeg ik de mededeling dat er morgen fotos gemaakt worden van haar hielen en dat ze vrijdag nar huis mocht.!dat was het dan, ze hebben opgelost wat ze veroorzaakt hebben en daarmee is de zaak opgelost, dus ze zit nog altijd in hetzelfde schuitje, ze vinden haar te oud om nog iets drastisch te proberen, de enige uitweg is nog paracetamol en die heeft ze al kilos op! je moet er maar mee leren leven zegt men dan! ik was er al vroeg vanmorgen, heb haar uit bed gehaald, een wandelingetje gemaakt op de gang en dat ging reuzegoed, ze praat ook weer norrmaal en heeft weer eetlust, ze doet het weer bijna alleen! rond drie uur ben ik naar de mediotheek gereden om een ziekenhuisbed te huren, morgen wordt haar eigen bed in de living gezet en het andere op haar kamer, zo kan ze 's nachts er niet uitvallen en ik denk dat ik haar 's nachts maar van die nachtluiers aan ga doen, dan hoeft ze er niet meer uit en kan ze ook niet meer vallen , ze is er nu een beetje aan gewend alhoewel het vreselijk stinkt! (sorry) maar als het alleen voor de nacht is zal het wel meevallen denk ik! altijd optimistisch blijven!!!! morgenmiddag gaat mijn zus haar helpen want ik neem een dagje vrij, ik ga met dochter en kleinzoontje mijn broeders en zusters opzoeken in de antwerpse zoo! alles is al geregeld voor morgen en ik ga nog vlug 's avonds even kijken, dus voor morgen zal ik weinig te vertellen hebben alhoewel......... je weet maar nooit!
vlug even een klein berichtje, vanavond kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis,ik moet morgen om 13 uur in het ziekenhuis zijn voor een gesprek met de dokter die de laatste medicijnen opgestart heeft! ben benieuwd wat dat zal geven! spetters! want ik ben nog altijd boos, het had helemaal niet zo moeten lopen. deze middag zat mijn moeder in de zetel tot mijn stomme verbazing,dus heb ik ook maar wat uitgeprobeerd en haar en stukje laten lopen tot aan de tafel om te eten en met wat steun lukte dat wonderwel! ze heeft ook zelf gegeten , met de nodige pros, maar enfin, lang geleden. wat me dan weer verwonderde was dat ze voortdurend wartaal uitsprak, ze gebruikte zelfs het woord 'katafalk' , waar ze dat ooit gehoord heeft mag de duivel weten! deze avond bij het eten ging het ook redelijk en heeft ze een stukje in de gang gelopen, gesteund door mijn zussen, ik was er niet, moest nodig naar de kapper.morgen ben ik er weer om 11 uur om haar te helpen bij het eten en daarna dat fameuze gesprek, mijn dochter gaat mee, zij is verpleegster en begrijpt beter dat koeterwaals dat dokters gewoonlijk gebruiken. ik ben er klaar voor! tot de volgende keer.
ik ben al weer terug, in het huis van mijn moeder kan ik nu niets doen, en dus zit ik weer in mijn eigen apartementje,een beetje verloren en de dag overdenkend;deze morgen ben ik naar het ziekenhuis geweest en mijn moeder geholpen bij het eten, ze had niet veel trek, gisteren in de loop van de dag werd de baxter verwijderd en vandaag is haar toestand weer achteruit gegaan, ze kloeg van hoofdpijn, ze was weer slecht te verstaan en ze had weer hallucinaties; rond 11 uur kwam de dokter en in de loop van de namiddag kreeg ze weer een infuus met medicijnen. vanavond ben ik weer geweest en ze voelde zich beter, ze wilde zo graag op haar rechterzij liggen dus heb ik de verpleger gehaald, ze knapte er van op. gisteren had ze ook haar infuus uitgetrokken, dus bloeden en weer maar een blauwe plek erbij! of ze er nog niet genoeg heeft! ik heb dan ook tweemaal haar billen en knieen en armen ingesmeerd met reparil, dat verzacht de pijn wat.om 20 uur ben ik vertrokken. morgenochtend ga ik eerst even naar de stad om te kijken of er koopjes zijn, daarna de hele dag weer naar het ziekenhuis.ik heb ook drie artsen gesproken, ze heeft algehele hartverzwakking, daardoor is ze zo moe, en haar nieren werken slecht, voor de pijn in haar hielen hebben ze blijkbaar nog geen oplossing, telkens als we gaan, ik of mijn zus , zegt ze dankje wel, om de rillingen van te krijgen! waarom en waarvoor????? is het niet normaal dat wij haar helpen? ik heb haar een belofte gedaan zes jaar geleden, ik hoop dat ik die kan houden! 13 jaar geleden werd ik ook gesteund en geholpen toen ik borstkanker kreeg, vooral dan door mijn zus, ik wil hier geen namen noemen, ik wil niemand kwetsen, maar de ene staat je wat nader dan de andere, ik denk dat zoiets normaal is in elk groot gezin, bovendien is er een groot leeftijdsverschil tussen mij en mijn jongere broers en zussen. de jongsten waren zowat mijn kinderen, moeder was altijd in de weer in de zaak, dus de verhoudingen waren wel wat anders. er waren ook twee periodes in mijn leven, die van toen mijn vader nog dronk, en die na zijn ziekte ( hij had tbc) en dat was rond mijn 15 jaar, de jongeren hebben mijn vader niet meegemaakt zoals de vijf oudsten en hebben dus ook een andere kijk op hun jeugd en hun vader.dus ik denk dat ik dat verzorgende altijd wel wat in me heb gehad, later ben ik gaan werken in een kinderhome voor geplaatste kinderen, dat is bijna 30 jaar geleden, en kijk, sinds een tijdje heb ik opnieuw kontakt met enkelen van hen, we hadden een grote reunie vorig jaar en een deugd dat dat gedaan heeft! we blijven nog steeds in kontakt, ook op de chat. daarna heb ik voor mijn schoonmoeder gezorgd, zij had spierdystrofie en kon het bed niet meer uit, ik reed om de twee dagen 65 km om voor haar te zorgen, helaas is ze veel te vroeg overleden, (59 jaar), het was een schat van een mens! toen mijn schoonvader ouder werd en dement is hij bij ons komen wonen, ik heb hem 5 maanden voor zijn dood naar een instelling moeten brengen omdat het te zwaar werd en dat knaagt nog steeds, toen ik 51 werd, kreeg ik borstkanker, en 8 maanden chemo, jongens! ziek dat ik daar van was, maar ik heb nooit een woord gezegd tegen mijn man, ik reed alleen naar het ziekenhuis voor de chemo, en was op de been als mijn man thuiskwam, 's morgens vertok hij vroeg dus hij zag niet dat ik moest overgeven, ik wilde niet dat hij afgeleid werd, hij reed wel met een ding van een paar millioen rond, dus zei ik niks, hij heeft het wel gezien hoor, en gevraagd ook, maar hij heeft het nooit echt geweten. daar bij moest ik alle dagen naar de kine, ben 80 keer geweest en heb 2 keer moeten afbellen omdat ik te misselijk werd. lieve deugd, wat ben ik afgedwaald, ik kom morgen wel weer terug!!!
