De geschiedenis van het neogotische kasteel van Marnix de Sainte Aldegonde gaat terug tot de 9^de eeuw toen een feodale burcht werd opgericht aan de oever van de Schelde. Door een loopwijziging van de Schelde omstreeks 1240 kwam het kasteel aan de Oude Schelde te liggen. Op het einde van de 18^de eeuw kwam het domein in het bezit van de familie de Marnix.

Het huidige uitzicht van het kasteel dateert van het einde van de 19^de eeuw, toen het werd herbouwd onder leiding van architect Hendrik Beyaert. Thans wordt het kasteel bewoond door de 14^de graaf van Marnix de Sainte Aldegonde en zijn echtgenote gravin Amélie.

Het kasteel herbergt in zijn bijgebouwen een zeldzame maar prachtige koetsenverzameling. Met enige fantasie kan men zich hier het vroegere leven op een kasteel voorstellen

In het zorgvuldig onderhouden kasteel wandelden we door het groot salon, het kleine salon, de rookkamer, de eetkamer, de bibliotheken, de kantzaal. We zagen meubelen Louis XV, Chinees porselein, stoelen uit 1753 met borduurwerk van de fabels van La Fontaine, gravures van Pieter Breughel de Oude, kantwerken uit de 18^de en 19^de eeuw, schilderijen uit de 17^de eeuw, kortom teveel om op te noemen.

Via de wenteltrap (120 treden van de kelder tot het hoogste punt van het kasteel) kwamen we in de kelder bij een permanente tentoonstelling over de beroemde Philips de Marnix van Sainte Aldegonde, in 1583 burgemeester van Antwerpen en rechterarm van Willem de Zwijger.

Met wat heimwee naar vroegere tijden verlieten wij dit sprookjesachtig kasteel en begaven wij ons naar Puurs, waar wij onze maag vulden mat paling in ’t groen of asperges met zalm.

Frans Kerremans

Een regenachtige dag kon ons niet tegen houden om de volkssterrenwacht Urania in Hove te bezoeken. Wat het hoogtepunt moest worden ‘de observatietoren’ ging aan ons voorbij door het dichte wolkendek waar geen telescoop doorheen kon. Doch de gids, met zijn deskundige uitleg wist ons toch te boeien hoe het werkelijk zou zijn met een geopende koepel.

Met de spaceshuttle beleefden we een reis door het heelal naar de zon, de maan en de planeten Mars, Jupiter en nog vele anderen met een temperatuur van meer dan 200° onder het vriespunt. Neen, geef ons dan maar onze blauwe aarde met haar temperatuur van 13°.

In de tentoonstellingszaal werden wij wegwijs gemaakt over de verschillende zware gesteenten, de meteorieten, die onze aarde bombarderen. Zelfs een ijzerertssteen van 7 kg. konden we bewonderen.

Terug in het auditorium kregen onze aspirant-kosmonauten te zien welke zware opleiding hun te wachten staat alvorens het heelal te kunnen doorklieven. Sensatie genoeg bij het vertrek van de shuttle, het leven in gewichtloosheid in de kleine ruimte, het leren eten van alle voedsel dat rondzweeft, en zeker vanuit de cockpit de landing te beleven op de lange landingsbaan.

Na de zware maaltijden tijdens de paasdagen was een alternatieve maaltijd welkom: een oud Vlaamse broodmaaltijd met veel beleg en koeken als afsluiter, waarna we op de begane grond huiswaarts keerden.

Marcel Michielsens