de actieve 60 plusser Begin te lezen van 1st verhaaltje !
04-01-2014
De zwijgmuur
Vol verwijt keken ze elkaar aan. Er was niemand meer over om de schuld te geven.
Elk jaar was er wel iemand, die ze dachten te straffen, door er plots niet meer tegen te spreken. Eerst een paar dagen, dan een paar maanden, aaneengeregen tot jaren van stom lopen. Telkens opnieuw werd een geschil beantwoord door stilzwijgen. Elke onenigheid botste op een muur van zwijgzaamheid. Niets werd er uitgeklaard. Gewoon stommetje spelen.
Toen broers, zussen, vrienden en zelfs hun kinderen niet meer de moeite namen om de muur van stilte te doorbreken, maar hun schouders ophaalden en vrolijk doorgingen met hun leven, zochten zij nog steeds de oorzaak niet bij zichzelf. Geen moment kwam het in hun op, dat hun koppig zwijgen alleen henzelf pijn deed.
Hun leefwijze en hun wil opdringend, gaven ze onbeschoft kritiek op andermans leven. Commentaar van anderen verwerkten zij met een levenslang koppige stilte. Jaloersheid op andermans geluk werd weggeduwd achter een zwijgmuur.
Niemand zat nog te wachten op hun verontschuldigingen, die nooit kwamen.
Na al die jaren bleven ze nu alleen over. Hun zwijgmuur was een klaagmuur geworden.
Twee mensen met een berg verwijten en een frustratie die ze nu slechts aan zichzelf kwijt konden.
Het verwijt dat hij alle dagen doofstom voor de televisie rondhing. Het verwijt dat hij misschien veel gelukkiger met die andere zou geweest zijn. Het verwijt dat zij door hypotheken en een berg stenen vastgeketend zat in een liefdeloos huwelijk. Het verwijt dat het elkaars schuld was, dat niemand hen nog wou kennen.
Maar een leven lang geleden, hadden zij elkaar gezocht, waren ze verliefd geworden en hadden buiten elkaar ook niemand nodig gehad…alleen was dat toen anders.
Een jaar is uit, een jaar begint, ik wens U als een minzaam kind, dat heel het jaar en al zijn dagen, U geven mag, wat Uw hart mag vragen en dat dit bloggertje al begin ik klein, een deel van Uw leesplezier mag zijn
Toen ons kleinzoontje, twee weken geleden, hoestend, proestend en snotterend, kwam logeren, hadden wij al een sterk vermoeden, dat dit zich voor ons wel eens zou kunnen wreken.Onze vluchttickets waren nog niet uitgeprint, of manlief voelde de virusjes al in zijn neus kriebelen ! ’t was allemaal snot, begot ! En solidair als hij was, gaf hij zijn microben onmiddellijk aan zijn reismaatje door.
De koffer werd stante pede verzwaard met een grote hoeveelheid papieren zakdoeken, hoestsiroop en een neusspray.
Berlijn werd dan ook voor het eerst met waterige oogjes bekeken.
Voor de Brandeburger Tor lagen een twintigtal asielzoekers honger te lijden. Zij duwden een pamflet in onze handen, met een gebrekkige Duitse tekst : dat deze hongerstaking onze schuld was, dat het onze schuld was dat zij hier(in Berlijn, maar dus nu ondertussen ook overal) illegaal waren, dat het onze schuld was, dat zij hun thuisland ontvlucht waren, dat het onze schuld was.enfin het was een uiterst warme welkom.
Toen wij ons omdraaiden richting centrum, zagen wij, dat alles één grote bouwwerf was , van de Brandeburger Tor tot aan de Alexanderplatz ! Op de zo gezegde romantische en gezellige Unter den Linden werd een nieuw stuk metro aangelegd en in plaats van er lekker te kunnen flaneren, kon men nu onder het lawaai van de graafmachines, ter compensatie naar foto’s kijken die aangebracht waren op de hoge afsluitmuren. Foto’s van Berlijn kort na het einde van de oorlog, na het vallen van de muur en afbeeldingen hoe alles er nu anno 2013 “zou moeten” uitgezien hebben. Wel, we hebben in een reality versie, een goed beeld van het naoorlogse Berlijn gekregen.
Naast de Dom, de opera , het Rathaus en alle in renovatie getooide bezienswaardigheden, torende telkens een bos torenkranen, de hemel in.
Snotterend zochten wij naar onaangeroerde gezellige hoekjes…tevergeefs het leek wel of Berlijn op het reisduo Vercauteren-Cornelis gewacht had, om ineens in alle straten putten te graven, stukken uit te breken of stenen te herleggen. Als er dan al een onaangeroerde straat bewandeld werd, dan stonden er minstens drie mooie gevels in de stelling of waren ganse gebouwen ingepakt met doeken. Het leek wel of Cristo hier een snelcursus gegeven had.
Historisch is Berlijn natuurlijk wel belangrijk. Zo was ons logeeradres in een appartementscomplex, opgetrokken op de ondergrondse, maar na de oorlog vernietigde Hitler bunker. Door ons raam zagen wij het monument voor alle in de oorlog vermoorde joden. Een grote vlakte vol met stenen rechthoeken. Een bewaker moest regelmatig een hoop lachende, poserende toeristen en schoolkinderen, van de stenen halen, die waarschijnlijk de werkelijke betekenis van dit gedenkteken niet ten volle meer begrepen. Als ze durfden, en de zon had geschenen, zouden ze er zelfs hun picknick op uitgestald hebben.
Als we onze straat uitgingen kwamen wij onmiddellijk aan de resten van de Muur. Dit gedeelte was wel heel indrukwekkend en vol verwachting stapten wij, de regen trotserend door de plassen, richting Checkpoint Charlie.
Toen alle fotograferende Japanners uiteengeweken waren, konden wij deze “Disneyland”- toestand bekijken. Drie nep Amerikaanse soldaten, onder paraplu, stonden voor het wachthuisje. Als je tussen hen in ging staan, kreeg je een grote Russische pet op je kop gedrukt, en mocht je jezelf, weliswaar met je eigen camera voor 10 Euro voor de rest van je leven belachelijk op de foto laten vereeuwigen.
Na deze attractie, bezochten wij het Checkpoint Charly museum. 12,5 Euro ingang per persoon en als je een ecouteur wilde, dan kon je nog eens extra 3 Euro dokken. Het museum bestaat uit allemaal kleine kamertjes. Wat wij niet wisten, was dat er na ons, twee volle busladingen toeristen en een volledige ongeïnteresseerde groep Nederlandse pubers in diezelfde kamertjes geduwd werden. Als haringen in een ton, claustrofobisch warm probeerden wij de kilometers tekst te verwerken, maar er was geen beginnen aan. Aan de helft van de tentoonstelde attributen kon je niet aan of omtrent. Met een teleurgestelde rode kop vol snot en vijfentwintig euro lichter zakten wij parapluend af naar de Potsdammerplatz.
Hier was het nieuwe Berlijn. Wolkenkrabbers en een speciale met glas, overkoepelde winkelgalerij, waar het leek of je onder een gigantische paraplu liep.
Van hieruit plensden we verder richting Reichstag, die maar “ half” in de steigers stond. Binnen zijn we niet geraakt, want er stond een rij verkleumde toeristen aan te schuiven, die de lengte van de Meir* benaderde.
Even verder liepen er een twintigtal Roma zigeuners, die plotsklaps allemaal doofstom geworden waren .Hoeveel pech kan een mens hebben ? Allemaal hadden ze hetzelfde papiertje in hun hand en loerden ze naar achteloze slachtoffers. Met kinderwagens vol mini doofstommen, liepen ze op toeristen af, mimeden honger en wezen naar hun arme bloeikes.
Maar wat we met onze eigen ogen zagen, waren twee” doofstomme” zigeuner-haantjes, die twee lieve dikke dametjes aanspraken (enfin hier een misplaatste uitdrukking natuurlijk)
Van zodra deze door schuldgevoel overmande volslanke dametjes hun geldbeugel bovenhaalden, gritsten de twee dieven deze uit hun handen en liepen als een weerlicht elk een kant uit, de twee goedgevulde toeristes geshockeerd achterlatend… En natuurlijk geen Polizei in de buurt te bekennen, want die stonden allemaal op wacht bij een ambassade en rond de slapende asielzoekers voor de Brandenburger Tor.
Proestend en niezend, bezochten wij ook Potsdam. Eventjes werd Berlijn dan toch nog spannend. Toen we op onze trein stonden te wachten, hoorden wij in de verte sirenes dichter en dichter komen. Een aantal politieagenten stormden ons perron op; Er was een verdacht pakket gevonden op de stilstaande trein op het andere spoor. Wij werden met zijn allen zo ver mogelijk bij de trein weg gemaand. Zes agenten sleepten de koffer uit het treincoupé en bleven er in een cirkeltje rond staan. Moest het ding op dat moment boem hebben gezegd…
Enfin even later kwam de verstrooide eigenaresse haar bagage opeisen. Ze kon vertrekken met haar koffer, een proces-verbaal en waarschijnlijk een flinke boete.
Aan het Sanssouci kasteel aangekomen, zagen wij dat de helft van het gebouw omringd was door een stelling, een gedeelte ingepakt en in de tuin stonden overal gravers en kranen . Eén derde van het kasteel was dan ook ter renovatie voor het publiek gesloten.
Potsdam zelf, was heel gezellig. Nog eventjes meegeven, dat men van bijna in het
stadscentrum tot aan het station, speciaal een voetgangersgedeelte had aangelegd. Alle gemotoriseerd verkeer werd omgeleid, omdat de weg volledig….. ja zeker …. Open geploegd was.
Manlief had zijn microben overwonnen, en ik zou ziek of niet ziek, de laatste dag naar het overweldigend mooie Pergamon museum gaan. Prachtig opgevat, leek het wel of je in de Tentoongestelde tempels zelf rondliep. We begonnen het stilaan gewoon te worden en waren dan ook niet verwonderd dat een aantal zalen voor de geïnteresseerde toerist gesloten waren.
Maar met mijn gebruikelijke niessalvo’s, met tranende oogjes, een kop waar het snot van links naar rechts leek te beuken en twee hoogrode koortswangen was voor mij de lol er al vlug af.
Ik deed voor de rest van de dag en de nacht, wat ik thuis ook zou doen. Ik kroop in mijn Berliner bed, nam twee paracetamols, en een hete thee. Onder het donsdeken zou ik gewoon de rest van de namiddag en de nacht uitzieken !
Hopelijk heb ik alle doofstomme zigeuners lekker met mijn bacillen aangestoken !
Heel lang geleden, in de tijd toen het mobiel bellen, de computer, de PC, de WIFI, en dee-mail nog niet bestonden, schreef ik al, van op de camping in het buitenland, hilarische brieven naar mijn bedlegerig vriendinnetje in de hoop haar wat mee te laten genieten van mijn vakantie.
Telkens als mijn andere wederhelft, zonnekloppend, met een long drink in de hand, blik op nul, zich weeral afvroeg, wat de zin van het leven was, voelde ik allerlei verhaaltjes opborrelen, die hoognodig richting België gestuurd moesten worden.
Ik stuurde zelfs eens een omslag vol fijn zand, met op de achterkant de verwittiging “opgepast gevaarlijke inhoud”,(iets wat je nu dezer dagen waarschijnlijk niet meer ongestraft zou kunnen doen) Hopend op alweer een plezant verhaaltje, scheurde mijn geadresseerde, gretig de enveloppe open, maar alleen een minuscuul stukje Frans strand, kwam in haar bed terecht.
Aan mijn ontluikende schrijverstalent kwam abrupt een einde, toen ik van partner verwisselde en de tijd van vervelen voorgoed voorbij was.
Maar toen we dit jaar, een minder actieve vakantie planden, kreeg ik er weer zin in.
Alles was voorhanden, PC meegenomen, gratis WIFI in de caravan, mailadressen, om de twee avonden voor manlief voetbal op één of ander satelliet kanaal, en dus twee maal 45 minuten om ongestoord verhaaltjes in elkaar te draaien.
Al na de eerste mailtjes kwamen de reacties; “superleuk” want iedereen kent ons, en ziet onze belevenissen als in een stripverhaal voorbijgaan. Iedereen heeft wel ergens een hardhorig familielid of een verloren artikel op camping of hotel.
Een ex collegaatje schreef even ludiek terug, dat onze vakantieverhalen voor haar en haar man heel herkenbaar waren. Nog andere schreven, dat toen ze het aan iemand voorlazen, deze bijna van het lachen van de stoel viel. Dat ze met plezier het vervolg zouden lezen…Eén familielid mailde zelfs, dat hij al die soap-verhaaltjes afdrukte, om ze dan ’s avonds nog eens glimlachend terug te lezen, veel leuker dan de eindeloze herhalingen op de TV.
Je laat de zon schijnen in het grijze België, dus meer, meer…..wij hebben er zo van genoten !
Door deze fanclub aangemoedigd, doorstond ik elke voetbalmatch, vrolijk typend
Toen we terug in het Belgenland kwamen, droogte mijn fantasie enigszins wat op en stopten mijn vakantie-epistels.
Maar manlief had ook al heel snel op de Belgische televisie de voetbalgekte terug gevonden.
Na een avondje voetbal kreeg ik ’s anderdaags onmiddellijk een mailtje van een ex-collegaatje “Helaba… ’t was gisteravond voetbal, waar blijft het ?????”
Dus terwijl de Rode Duivels zich Brazilië binnenschopten, heb ik zonder morren entypend, alle corners, strafschoppen en goals doorstaan. Viva gelijkspel met verlengingen;
Dus zo lang ik het leuk vind en jullie vinden het leuk, zal ik proberen jullie een glimlach op het gezicht te toveren.
Er zal nog heel veel voetbal op de televisie zijn. En voor diegene die het stoort, bovenaan jullie mailbox staat een groot rood kruis. Eén klik hierop en mijn verhaaltjes gaan ongelezen naar de mailtjes hemel.
Toen wij hier vorige zondag aankwamen, moesten wij even slikken. De ganse camping staat vol Duitsers ! Nog nooit meegemaakt.
Twee dagen hebben wij al tegen elkaar gezegd, zijn we nu in Duitsland of in Frankrijk. i.p.v de melodische zangerige franse taal, horen wij hier constant de harde afgekapte Duitse klinkers.
Als we ‘s morgens op het strand komen, lijkt het wel of ze opnieuw een bunkergordel langs de middellandse zee gegraven hebben. Daar valt ons fort, het putteke en bergje met omgedraaide emmertjes zand, in het niet.
Maar na het weekeinde begint in Bayeren ook de school terug en druppelsgewijs beginnen die schweinefleiss dikke spekbuiken, hun lawaaierige tieners en hun grote ego's in hun super BMW's en Audi's te proppen. De heimat roept !!!! Dus nog enkele dagen geduld en dan zullen de geallieerden de camping terug van de vijandige troepen terugwinnen !
Dan keert de rust terug... enfin, de campingleiding veronderstelt nog steeds dat wij tot 23.30 u moeten geanimeerd worden... maar tot vandaag valt dat reuze mee. We staan op de langste afstand denkbaar van het hele podium gebeuren. Geen Tommorowland bass-beats tot hiertoe!
De zee is knalblauw, het zonnetje schijnt, maar bij jullie blijkbaar ook ....moeten wij daar nu 1000 km voor rijden ? Maar wij hebben wel zuurstof bij 30 gr en jullie lekker niet, troosten wij ons dan maar.
Nee hoor voor de thuisblijvers, geniet nog lekker van de laatste zomerdagen.
Wij zijn reuze blij met onze nieuwe rijdende villa (in onze ogen een kasteel) Alleen toen wij hier aankwamen was het bloedheet en dan moet je eens een nieuwe nog nooit opgestelde voortent proberen op te zetten....het zweet liep langs mijn oren in mijn hals en in mijn ogen. Een sauna was er niets tegen.
Maar al lekker langs het strand gewandeld, een fietstocht gedaan langs Canal du Midi, marktje meegepikt waar nu alles 50 % goedkoper lijkt dan in het voorseizoen !
Enfin voor de rest al lekker gegeten en gedronken, Tielles de Sète enz Vive la France
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde secretaresse.
Ik ben geboren op 17/12/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, lezen, schrijven, fotografie en koken.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
