Mijn visverhaal: zoals hieronder beschreven, ben ik op uitnodiging van de Russische reisorganisatie Zesar naar Astrakan - Rusland gegaan om hen te assisteren met het opzetten van de buitenlandse tak van hun reisorganisatie die meer dan 12 jaren bestaat.
Op een dag viel het mij op, al slenterend op de markt, dat via vele viskramen er veel - en grote vissen ter verkoop werden aangeboden. Karpers, zeelt, snoek, snoekbaars, witvis, haring, steur, noem het maar op! Het waren niet alleen kleine visjes, maar ik zag bijvoorbeeld karpers die een gewicht hadden van tussen de 10 kilo en 25 kilo per stuk.
Hier moet ik meer van weten. Ik trof het, want nog dezelfde avond in mijn hotel, waren 4 Russen druk aan het borrelen met de wodka die men op straat voor circa 100 Roebel ( 3 Euro) gekocht had. Alhoewel ik hun taal niet verstond, kon ik begrijpen dat ze het over karper vissen hadden. Na nog enkele wodka glaasjes achterover te hebben geslagen was de fles leeg en ging een van hen buiten het restaurant een nieuwe fles halen. Ik was eigenlijk bezig ze stiekem gade te slaan, echter dat scheen bij hen op te vallen (en waarom niet). Men kwam mij naar mij toe, met een leeg wodka glaasje in hun hand, en nodigde me uit om bij hen aan tafel te komen eten en drinken. Dat was niet aan dovemansoren gezegd. Ik wou wel eens weten hoe zon avond met Russen zou verlopen.
De Russen vertelden mij (met handen en voeten en sommige woorden in het Engels en.of Duits) dat men speciaal uit Sint Petersburg naar het zuiden van Rusland was gevlogen om ontspannen te gaan vissen. Ze vertelden mij waar ze gevist hadden en wat ze gevangen hadden. Ze lieten mij hun fotos zien van hun vangsten, en die logen er niet om.
Natuurlijk wilden ze van mij ook weten wat ik in Astrakan aan het doen was en of ik ook wel eens wilde zien waar men goed en succesvol kon gaan vissen.
We wisselden veel informatie uit over de beste visstekken in de wereld. De Russen vertelde mij dat ze onder meer in Bulgarije, Canada, Florida, Frankrijk op karper en andere vissen hadden gevist, maar dan voor hun astrakan de beste plaats was met een praktisch trefzekere kans om groot en veel te vangen.
Nog diezelfde avond belde ik mijn Russische reisorganisatie en ze reserveerden mij een dag vissen in de Wolga Delta.
Rond 08.00 uur in de ochtend stond de auto van de reisorganisatie (met vertaalster) voor mij klaar. We lieten de stad Astrakan achter ons en reden vervolgens door grote grazige weide velden richting aanlegsteiger alwaar een snelle boot, geschikt voor transport van vissers, voor ons gereed lag. De afstand van de stad naar deze aanlegsteiger is ongeveer 70 kilometer.
Nadat we aan boord waren gegaan, zoefde de snelle boot gedurende een afstand van circa 20 kilometer door de Wolga Delta. Langs rietkragen waar de zilver - en koereigers, de zwanen plotseling het luchtruim kozen. Hier zijn, in dit zeer uitgebreide waterwegensysteem, maar weinig mensen te vinden. Hier is de ideale plaats voor vissers, natuur liefhebbers, vogelkenners. Hier domineert de stilte en de rust. Nadat we de 20 kilometer overbrugt hadden, zagen we de hotelboot al liggen. De boot lag aan, en op de steiger stonden 2 dames, die ons op een Russische manier verwelkomden. Dat is met zwarte kaviaar, brood, wodka en zout. Op de oever, direct bij de hotelboot, stond een vleugellamme pelikaan (huis pelikaan) te bedelen om wat van de rijke oogst van de vissers te krijgen.
Plotseling zag de pelikaan een grote karper aan de oppervlakte van het water verschijnen. De pelikaan dook er vlug naar en probeerde, de veel te zware karper voor hem, in zijn grote snavel te krijgen. De karper gaf een klap met zijn zware staart, de peilkaan schrok, de buit voor de pelikaan was al weer verdwenen.
Aan boord van de hotelboot was het net lunch tijd. De tafels waren netjes gedekt en de lunch was geweldig. Vissoep, bier, wijn, wodka, gebakken baars en karper, koffie, cake en wanneer Russische vissers elkaar treffen (en een of meer wodkas op hebben) dan wordt het zingen.
Na de lunch ging ik naar de vissersboten. Mijn gids vertelde mij dat, volgens de veiligheidsregels, alles aan boord van de boten waren. Zoals een verband trommel, ruimte waar de gevangen vis nat gehouden kan worden, blusmiddelen, etc. De visserboten zagen er schoon en goed onderhouden uit. Terwijl ik de huis pelikaan nog een visje toewierp, kwam een visboot aan de steiger aanleggen. De natte ruimte aan boord was vol met allerlei soorten van vis. Op mijn vraag hoelang men met hoeveel personen hieraan gevist had, kwam het antwoord: met 2 personen nog geen 2 uurtjes. De vissers vertelden mij dat de professionele visgids aan boord hen naar de beste stekjes hadden gebracht, vandaar dat de vangst zo goed was. Even later kwam er een andere visser die mij zijn buit wilde laten zien. Een hele grote karper die zeker 15 kilo was vertelde de visser. De karper werd voorzichtig uit het water gehaald, gewogen (het klopte die 16 kilo), gefotografeerd en weer teruggezet. De karper kreeg dus weer zijn vrijheid terug. De Russen vertelden mij dat het doel was van zijn vissen niet om de vissen te eten, het doel was het vissen.
We stapten in een visserboot, voorzien van en buitenboordmotor en verlieten rustig - en zachtjes varend de aanlegsteiger richting de visstekken.
U bent natuurlijk benieuwd wat ik gevangen heb?
Na mijn verblijf in de Wolga Delta, voeren we weer terug naar de hotelboot voor een glaasje en een verder gesprek en (sterke?) verhalen van de vissers.
Of ik wat in het gastenboek wilden rondneuzen en of ik ook wat in het gastenboek wilde schrijven. Dat deed ik met alle plezier. In het gastenboek trof ik buiten de Russische vissers ook vele Franse -, Duitse -, Scandinavische namen van vissers aan. Zelfs sommige van Nederlandse zeer tevreden vissers.
De snelle boot lag weer voor ons aan de steiger, de scheepsbel werd geluid ter afscheid en wij vertrokken richting Astrakan stad. Vissen in de Wolga Delta, een geweldige ervaring.
Het is wel even reizen naar Astrakan, maar dan heb je wel wat.
Overigens, je bent sneller in astrakan dan op sommige andere visplekken in de wereld en in Astrakan is vis buit praktisch gegarandeerd.
FRED Vorstenbosch
Op deze site treft u tevens een reisverslag aan over Astrakan algemeen.
Om naar de Wolga Delta te komen, vloog ik met de Russische vliegtuigmaatschappij in circa 3,5 uur van Amsterdam rechtstreeks naar Moskou.
Vervolgens vloog ik van Moskou in circa 2,5 uur naar Astrakan.
Voor hen die een compleet vis arrangement geboekt hebben bij bovengenoemde reisorganisatie, is ter plaatse alles geregeld. Vanaf het vliegveld Astrakan naar de hotelboot en terug naar het vliegveld, inclusief de vergunningen.
Indien men op de Wolga Delta privé wenst te vissen is dat mogelijk, maar ook onpraktisch, omdat u over zowel vervoer over de weg en het water zal moeten beschikken. Vanaf de kades van de stad wordt er ook gevist.
De Wolga Delta is gelegen in het zuiden van Rusland en kent honderden rivieren, riviertjes, kanaaltjes en kanalen, die uiteindelijk uitlopen in de Kaspische Zee. In de Kaspische Zee zijn vele vissoorten waaronder een voortreffelijk smakende zoute haring. In de Kaspische Zee komen zeehonden voor en in de Wolga Delta treft men pelikanen aan.
Visperioden;
De lekkere lente.
In de lente, zingende vogels, warme lucht, groene bomen. De natuur is wakker geworden en de vis is bereid om zich aan de vishaken te laten vangen. De lente is een zeer goede tijd voor vissers. De actieve vissers genieten in de Avant Delta van hun vangsten op: baars, roodkarpers, snoek, etc.. En voor diegene die in de stilte en rust vertoeven willen, kunnen bijvoorbeeld karper en witvis vangen.
De zuidelijke zomer.
Vissen, scuba duiken en rust!
Dat zijn de drie hoofd componenten van de Astrakan zomer. Men kan in alle rust in de vissersboot zitten, met de hengel in de hand, of de geweldige schoonheid van de onderwaterwereld met behulp van zwemvliezen en masker genieten door middel van scuba duiken.
De onderwater visjacht wordt in de Avan Delta op een diepte van 3 meter gedaan. De hoofdzaak is de uitrusting: masker, zwempijp, zwemgeweer of harpoen en de loodgordel niet te vergeten. Wat men vangt is afhankelijk door wat u onderwater tegen komt en uw liefde voor de natuur.Melancholieke witvis en mooie kapers met goud kleurige schubben wachten op u.
Goede onderwater jacht!
De natuur heeft ons veel interessants geschonken. Zoals bijvoorbeeld de water lotusbloemen. U kunt genieten van de betoverende schoonheid van deze reusachtige velden met bloemen. Of, indien u dat wenst, genieten van de Kaspische Zee robben.
De herfst is rijk aan buit!
De visvangst is in volle gang.U heeft de kans om de reuze prooivis (welse) tot 50 - 60 kilo, roofblei gewicht tot aan 9 kilo, snoekbaars tot 7 kilo, baars tot circa 2 kilo, brasem tot circa 5 kilo, rietvoorn tot circa 2 kilo, te vangen.
In de herfst kunt u snoeken en karpers tot circa 25 kilo vangen.
Winter wonderland!
Het is onmogelijk het ijs toestand in de winter te Astrakan te voorspellen. Maar het moeten de aanhangers van wintervissen niet afschrikken. In dit jaargetijde kunt u in de Wolga Delta zowel op ijsvlakten, alsook vanaf de boten op de volgende vissoorten vissen: wels, karpers, snoekbaars, baars, brasem, zahrte en Wobla vangen.
Zolang de Delta bevroren is, wordt u naar de gewenste visstek met een luchtkussenboot gebracht. Bij een tekort aan ijs, wordt u met een gewone snelboot naar uw stek gebracht. Gedurende de winter van 2003 werd op de klassieke blinker vismethode karpers en andere soorten vis gevangen met een gewicht van 15 kilo en 19 kilo per stuk.
De vis / hotelboot.
Het comfortabele, twee etages hoge waterhotel ligt in de Wolga Delta op een schilderachtige plaats aan het Schemacha kanaal.
Het ligt circa 70 kilometer van de stad Astrakan.
Er zijn 4 categorieën van kamers in het hotel:
Categorie - Luxes - 2 twee persoon kamers op de 2 e etage (gescheiden ingangen, slaapkamer, woonruimte, douche, toilet, koelkast, satelliet TV.
De eerste categorie - 4 twee persoon kamers (gescheiden ingangen), douche, toilet, TV, koelkast.
De tweede categorie - 2 twee persoon kamers (een gemeenschappelijke douche, toilet, koelkast en in elke kamer een TV.
De derde categorie - 3 twee persoon kamers (gemeenzame douche / toilet in de gang)
Het hotel heeft 220 volt stroom, stromend water en verwarming.
In de prijs is inbegrepen: transfer vanaf het vliegveld Astrakan naar de boot en weer terug, vol pension, services van reisleiding met een motorboot voor 2 personen / vissers, vertaler.
Extras te boeken.
- bezoek aan visvang plaatsen, naar wens begeleiding door beroepsvissers bij de visvangst met grote netten.
- excursie naar de nabij gelegen Kaspische Zee.
- excursies in het land (een aanrader).
- roken en het bereiden van de gevangen vis
- het invriezen van uw vangst
- mobiele telefoonverbinding
- parkeren
- sauna
- bar, biljart, kareoke, restaurant.
- verhuur van hengels en uitrusting voor onderwater jacht.
Belangrijke kleinigheden:
- Het is 2 uur later dan in Nederland
- Neem anti insecten middelen mee. Na zonsondergang kunnen er muggen opduiken, die als voer voor de vissen bestemd zijn, maar een prachtige vakantie kunnen bederven.
- In het koude jaargetijde warme - en waterdichte kleding niet vergeten mee te nemen.
- In de zomer zijn zonnebrandmiddelen nodig en een pet aan te raden.
- Neem voldoende foto - en videoapparatuur mee.
- Houdt er rekening mee dat u ver van de bewoonde wereld vist.
Talen kennis:
In Astrakan wordt Russisch gesproken en geschreven. (Cyrillisch).
Indien u een mailtje stuurt naar de als hieronder gemelde - belangrijke adressen - dan adviseer ik u deze of in het Engels of in het Duits te doen. Lokale vertalers zoals Julia, Alina, Sergy en anderen kunnen u helpen met vertalen vanuit het Engels en / of Duits in het Russisch.
Verantwoordelijkheid:
Fred Vorstenbosch is als vrijwilliger voor de PUM (zie www.pum.nl ) naar Astrakan geweest van 30/4 - 12/06.06 om de toeristen industrie te adviseren. De uitvoering van de reizen valt onder de verantwoordelijkheid van de desbetreffende aanbieder.
Prijzen: deze zijn afhankelijk van bij welke toeroperator u boekt en in welke seizoen. Vraag hun er naar en bezoek hun websites.
Een vliegticket naar Astrakan is via internet gemakkelijk te vinden en te boeken.
Het leven in Astrakan is voor ons erg goedkoop.
Wat moet u nog meer weten.
De Russen zijn erg vriendelijke mensen. Ze nodigen u graag uit voor een hapje, een drankje en een gesprek. Men heeft voor een bezoek aan Rusland een geldig paspoort en een visum nodig.
Ik boekte een Austrian Airlines vliegreis en vloog via Wenen (overstappen) rechtstreeks naar Kathmandu. Op het vliegveld was het een drukte van belang. Een vliegtuig uit Hong Kong was voor mij geland en het lijkt er op dat dit een zogenaamd shopping toer vliegreis is geweest voor Nepalezen die, zoals het er op lijkt, van alles wat los en vast zit hebben gekocht. Dat geeft een hele rij bij de douane, want alles moet gecontroleerd worden. Zelf had ik daar geen last van want ik hoefde niets aan te geven. In de aankomsthal is het een drukte van belang. Taxi chauffeurs en vervelende kinderen staan in rijen te dringen om service te verkopen en natuurlijk om wat bij te verdienen. Iedereen wil wat aan je verdienen en waarom niet. Het schijnt dat de Nepalezen het laagste inkomen van de wereld hebben, dus elke verdienste is meegenomen. Toen ik eenmaal door de drukte in de aankomsthal was, stond, na veel zoeken, toch de auto van het Summit Hotel voor mij klaar. De rit naar het hotel, door de nachtelijke- donkere uren, duurde maar even. Het hotel biedt een oase van rust in een zeer drukke stad. Omdat Kathmandu op circa 1400 meter hoog is gelegen en ook omdat het winter was, was het fris buiten. In mijn kamer deed ik de verwarming aan en als extra service van het hotel lag er een warme kruik in mijn bed, wat heerlijk aanvoelde. De volgende dag heb ik, geassisteerd door reisleiding van het Nepal Verkeersbureau veel van Kathmandu mogen zien. Er zijn bijzonder veel bezienswaardigheden zoals Hindi maar ook Boeddha Tempels. Het merendeel zijn Hindi tepels. Als je jezelf aan de regels houdt van het land, krijg je een indrukwekkende hoeveelheid aan schatten te zien. De gidsen vertelden mij dat er vele Hindi Goden waren zoals b.v.: goede en Kwade Goden, maar ook een levende God was te bezichtigen. De tempels zijn indrukwekkend mede door hun vele houtsnijwerken en de Pauwen, als opgelegde houtsnijwerken, zijn prachtig om te zien. Het leven zoals de Nepalezen dat leven is totaal anders dan dat wat wij gewend zijn. Do not hurry be happy, schijnt hun credo te zijn. Verwacht dan ook niet dat Nepalezen op tijd op hun afspraken zijn, ze nemen klaarblijkelijk voor alles de tijd. De volgende dag terug naar de Middeleeuwen we bezochten het antieke stadje Bakhtapur. Vele Tempels, indrukwekkende slenterstraatjes, verkoop gebeurt op straat van allerlei souvenirs, lekker eten, Musea bekijken, aardige mensen spreken je vaak aan. Wat een leuke ervaring was om te zien hoe de plaatselijke pottenbakkerij klei bewerkte naar diverse soorten van schaaltjes die later in de zon staan te drogen. Van een oud autowiel (met band) was een draaischijf gemaakt die met de blote voeten werd aangeduwd.
Een volgende dag zijn we van Kathmandu richting Chitwan gaan rijden. Onze eindbestemming was het niet toeristische plaatsje Naryangarh. Over een afstand van slecht 146 kilometer deden we met de auto ongeveer 4 uren. De wegen zijn overdruk met vee op de weg, spelende kinderen, mensen die al lopend met bijvoorbeeld koopwaar op hun hoofd de tijd nemen. Men rijdt aan de linkerzijde van de weg en het lijkt er op dat de verkeersregels er niet zijn of niet toe doen, vaak worden ze niet nageleefd. Wel kan men genieten van eindeloze uitzichten. Niets voor niets is de hoogste berg, de Himalaya, gelegen in Nepal en zijn er eindeloze trektochten hier te maken. Via diverse kleine dorpjes, verscholen in het groen of direct gelegen naast de drukte van de autoweg, maar ook vaak gelegen aan snelstromende en lichtblauw gekleurde rivieren, apen in de bomen, heilige koeien al rustig wandelend op straat, kom ik in Naryangarh aan. Een stadje, niet ver van het Chitwan Nationaal Park gelegen, waar voor de verwende toerist niet veel te doen is dan de lokale markten te bezoeken. Echter ik ben daar verschillende dagen gebleven en heb daar erg aardige mensen ontmoet zoals Asha. Ik sliep in een soort van lokaal pension. (Goed voor rugzakreizigers) die ervaring heeft in eenvoudig reizen. Omdat het winter was (overdag circa 20 graden Celsius en gedurende de avond circa 1 tot 5 graden) had ik verwacht dat er een verwarmede kamer was en dat ik dan ook heerlijk warm kon gaan douchen. Wat bleek: er was geen verwarming maar wel een kleuren TV op mijn eenvoudige kamer. Omdat ik niet kon wennen aan mijn koude kamer met op het bed nog koudere lakens, heb ik de receptie (die gewoon buiten is, dus ook zonder verwarming) gevraagd om een elektrische verwarming, die dan ook prompt de volgende dag op mijn kamer werd bezorgd. Hij was speciaal voor mij aangeschaft. Het douchen was ook een avontuur op zichzelf. Stel je voor: een steenkoude doucheruimte met blauwe en een rode waterknop bij de douche, waar uiteindelijk blijkt dat er geen warm water uitkomt, terwijl je nakend reeds onder de douche staat, gewoon omdat er geen warm water is. In de hoek van de doucheruimte staat een plastic emmer van circa 15 liter inhoud met daarbij een elektrisch waterdompelaar (zo een die men vroeger ook in Nederland gebruikte om koud water te verwarmen in bijvoorbeeld de pulsator wasmachine). De bedoeling nu is dat men, voordat men wilt gaan douchen, de emmer vult men water, vervolgens het warmte element zijn werk laat doen, jezelf gaat inzepen, vervolgens je gaat afspoelen (indien het water nu warm genoeg is) met behulp van een soort van plastic maatkannetje die je in de emmer met (warm?) water doopt en die je over je lichaam uitgooit. Dit werd hier een zogenaamde Indiase douche genoemd. Het is wel even wennen. Achter het Pension is een snelstromende rivier waar de vrouwen hun was in doen en de mensen ook zich (gekleed) wassen in. Op het strand van deze rivier zitten mensen van kapok dekens te maken. Ook zijn er kinderen aan het sporten. Op de andere oever van deze rivier was van tijd tot tijd een groot vuur te zien. Het bleek dat daar de doden werden verbrand en dat de as en overblijfselen in dezelfde rivier (na verbranding) werden gedeponeerd. Naast het Pension is een Hindi Tempel alwaar onder meer getrouwd wordt. Meer dan 90% van de huwelijken zijn gearrangeerde huwelijken, vertelde mij een aanwezige man op een huwelijks ceremonie. Hij vertelde dat men hier eerst trouwde en vervolgens op elkaar verliefd zou gaan worden en dat in het Westen eerste wordt uitgeprobeerd in- en voor het huwelijk en vervolgens gaat men dan scheiden. In Nepal gaat men niet scheiden, men blijft gewoon bij elkaar, vertelde hij mij trots. Of dit de juiste manier is, ik weet het niet. De mannen doen ook vaak wat ze zelf willen en de vrouwen (wel of niet echt verliefd op haar man) mogen thuis blijven bij de kindertjes, de was doen, het eten verzorgen, op het land werken, etc. De man is de baas. Ook heb ik verschillende dagen doorgebracht nabij het Chitwan Nationaal Park. Dit moet je echt beleefd en ervaren hebben. De logeer mogelijkheden zijn erg divers. Van eenvoudige slaapplaatsen tot luxe hotels. Op mijn aankomstdag was er een barbecue georganiseerd, veel vlees, veel bier en sterke lokale dranken, een gezelligheid van belang. De laatste roddels worden hier klaarblijkelijk besproken. Weer was het een typische mannenwereld, er waren geen vrouwen aanwezig. Het dorpje waar ik verbleef, is een typisch Zuid Aziatisch plaatsje. Loop je op straat, dan kan een olifant je zomaar passeren. Hier heb ik een bijzondere ervaring mogen meemaken. Gezeten op de rug van een olifant zijn we de bush ingegaan, niet via gebaande paden, maar via weggetjes die de olifantendrijver wenste te gaan (of de olifant). Je ziet allerlei wilde dieren maar heel spectaculair was het face to face komen te staan met verschillende neushorens (met jong). Dezelfde dag heb ik in een uitgeholde boomstam een boottocht gemaakt op een rivier waar je van tijd tot tijd vergezeld werd door krokodillen. Chitwan district is een gebied weet zeer veel te doen is. Slecht 2 dagen verblijven, wat vele toeristen deden, is veel te weinig. De plaatselijke hoteliers, georganiseerd in de HAN, bieden onder meer ook fietstochten, een Nepalese trouwerij, eten bij dorpelingen en nog veel meer andere dingen aan. Het eten, de sfeer en de service van Hotel Parkside (Mr. Shirial Pariyar) was meer dan voortreffelijk. Via hobbelige wegen, hutjes met rieten daken, lemen wanden, naar kruiden ruikende marktjes reed ik weer terug met de taxi naar Kathmandu alwaar ik de laatste nacht van mijn verblijf in Nepal verbleef in het veel goedkopere Greenwich hotel, wat werkelijk niet slecht was.
Nepal is een uitstekend vakantieland voor ontdekkers, natuurliefhebbers, levens genieters, vogelaars, klimmers, rondreizen, actievelingen, religieuze reizigers en nog veel meer. Kom en ontdek het zelf.
Ik heb het naar mijn zin gehad en veel beleefd in dit door nog velen te ontdekken prachtige vakantieland Nepal. Ik zal er beslist nog wel eens komen.
Als PUMMER (zie www.pum.nl)reis ik met al mijn toeristische ervaringen naar die landen die mijn gratis uitgebreide informatie en kennis over het toerisme willen hebben en in praktijk willen brengen. Dit is mijn manier van ontwikkelingshulp.
Nepal is niet het land waaraan ik denk om daar zelf te gaan rondreizen in een huurauto. De wegen zijn niet altijd van een goede kwaliteit, zeg maar slechte kwaliteit. De autos rijden aan de Engelse kant van de weg en er wordt luid toeterend gereden in vaak oude - en stinkende- en tevens walmende autos, die vaak hun tijd wel gehad hebben. Daar in tegen zie je erg veelSuzukis Alto die als taxis worden aangeboden:
P.S. wist U dat een fabriek nieuwe SUZUKI MARUTI ( Alto in Nederland), welke gefabriceerd wordt in India, slechts $ 2000,00 kost.)
Ik denk dat de meeste plaatsen of per bus, of per vliegtuigje bereikbaar zijn. Vertrek je per vliegtuig vanuit of naar Kathmandu, dan dien je er rekening mee te houden dat er in de ochtend uren grondmist kan zijn, dus het vliegtuig kan pas vertrekken als deze is opgetrokken.
We bezoeken in dit verhaal de volgende plaatsen;
1 District hoofdstad Kathmandu + Bakhtapur
Informatie onder andere te krijgen via Nepal Toerisme Board
Ik kwam in Nepal aan in de loop van de avond. Het vliegveld is wat aan het renoveren, maar toch je moet wel even de weg vinden.
Nadat ik mijn bagage van de band gehaald had liep ik door het groene poortje (ik had namelijk niets aan te geven) richting aankomsthal alwaar iemand voor me klaar zou staan van het hotel welke voor mij geboekt was.
Ik trof, achter een grote glazen ruit honderden mensen aan waarvan zeker de meeste taxi chauffeurs waren of hen die er voor door wilden gaan. Ook staan er vele kleine kinderen gereed om je koffer te pakken en je service te verlenen en op die manier wat bij te verdienen.
Toen ik mijn hotelchauffeur niet kon vinden, ging ik naar een taxi chauffeur en vroeg hem of hij mijn chauffeur van het Summit (waar ook Prins Alexander geslapen had) hotel had gezien.
Hij vertelde me met een zo eerlijk mogelijk gezicht, dat ik geluk had om hem te treffen, want helaas het hotel, wat ik geboekt had, was vannacht afgebrand en dat hij me wel naar een soort gelijk hotel kon brengen.
Daar trapte ik niet in en na 15 minuten zoeken, stond mij hotelchauffeur gewoon op mij te wachten. Die Januari nacht sliep ik in mijn koude hotel kamer, wel was mijn bed (standaard) voorzien van een warme kruik en dat was lekker !!!!!!!!!.
In de loop van de dagen heb ik Kathmandu kunnen bezoeken. Een zeer drukke stad, krioelt er van de mensen die ergens van - of naar onderweg zijn. Luid tetterende autos, knetterende motoren razen je voorbij. Roetende vrachtwagens en bussen. Veel cultuur, tempels, levende godin, kleurrijke mensen die deze drukke stad bevolken. Overdag was de temperatuur in Kathmandu circa 21 graden Celsius en snachts kon het zelfs wat licht vriezen. Het opvallende was, dat de 21 graden Celsius temperatuur. Voor mij was dat aangenaam, maar voor de Nepalezen was dat schijnbaar veel te koud. Je ziet mensen met winterjacks aan lopen, shawls om, handschoenen aan, en je ziet zomaar in de straat zelf gefabriceerde vuurpotten in de brand staan. Gek gezicht, ik loop in mijn overhemd met korte mouwen en de Nepalezen zitten, dik ingepakt achter de hete vuurpotten. Als je sávonds in je hotel verblijft voelt het koud aan, het is ook koud, en op speciaal verzoek wordt er wel een kachel aangemaakt voor je, maar voordat het warm of aangenaam is, ben je al klaar met je maaltijd. TIP: neem er een Nepalese brandy bij die niet alleen lekker is maar je ook warm van binnen maakt.. Zijn er geen of weinig gasten, dan blijft het koud in het hotel. Het personeel, ook die achter de receptie werken, zitten dik gekleed, vaak met shawls om en wollen handschoenen aan, te werken. Een vreemde gewaarwording voor mij.
Kathmandu is een stad met vele bezienswaardigheden en slingerstraatjes waarin je gemakkelijk verdwalen kan, wat ik dan ook deed. Vele tempels vind je in het oude centrum. Met levende God, tempels met apen, een tempel met een Gouden dak, alles kleurrijk, alles druk, biddende mensen op straat bij de kleurrijke en versierde tempels. Een heel indrukwekkend gezicht. Als je fotos maakt, doe dat dan discreet en vraag de mensen om toestemming, dat toont je respect voor hun religie en hun manier van leven en geloven. Vriendelijke meisjes, in prachtige klederdrachten, bieden je hun koopwaar aan zoals, zijden shawltjes, thee in verpakt in kleurrijke stoffen, houtsnijwerk, messen en nog veel meer.
In de straatjes rond de vele tempels is het een kakofonie van allerlei winkeltjes en restaurants. Voordat je wat koopt, kijk eerst nog wat verder want de prijzen zijn onderhandelbaar. Ga eerst zeker 50 % naar beneden en ziet waar je uitkomt. Hetzelfde geldt voor een taxirit: neem je overnachtingadres mee, geschreven in de taal en schrift van de Nepalezen, toon dat de chauffeur en vraag hem of hij echt weet waar dat is en vraag hem de ritprijs vooraf. Ik had zelf een nare ervaring hiermede. Hij wist zogenaamd waar mijn hotel was, wij kwamen een prijs overeen, ik wist dat mijn hotel op ongeveer 15 minuten lopen was, de taxi chauffeur presteerde het om mij de hele stad te laten zien (waar ik niet omgevraagd had) en we kregen uiteindelijk bijna ruzie om de wijziging in de afgesproken ritprijs. Kathmandu is een must om er een paar dagen te blijven. Hier is het regering centrum, het paleis van de Koning, hier leeft kleurrijk Nepal op een totaal andere manier dan in de plaatsen streken waar ik later over zal vertellen.
Op een dag zijn we naar het nabij gelegen bezienswaardige- en historische plaatsje Bakhtapur gereden. Na een entree ticket gekocht te hebben bij de plaatselijke VVV, kregen we toestemming om de stad te gaan bekijken. Je kunt, indien je dat wenst ook een Engelstalige gids inhuren bij de VVV, die je alles van het plaatsje niet alleen kan laten zien, maar ook een verklaring bij zal geven van het vele moois wat je daar zien kunt. Bakhtapur is een levend openlucht museum, waar dus veel soorten van tempels, oude gebouwen, leuke restaurants, musea en veel wat met het verleden te maken heeft, te vinden is. De straatjes slingeren zich door de plaats heen, vele middenstanders bieden hun koopwaren op een kleurrijke manier aan, jonge meisjes gekleed in prachtige gewaden, pottenbakkers die op straat op een met hun voeten schoppen tegen een ronddraaiende autoband, maken hier hun potjes, schaaltjes en dekseltjes op en laten die dan vervolgens drogen in de zon. Een kleurrijk schouwspel.
Ondanks het feit dat deze plaats een beschermd gebied is, knetteren de lokalen op motoren vrolijk daar het plaatsje heen, wat naar mijn idee niet de bedoeling zou moeten zijn. Maar ja, onze waarden en normen zijn (gelukkig) niet de hunne. Je blijft rondkijken, prachtige houtsnijwerken die pauwen uitbeelden, prachtig gebeeldhouwd als een schitterende tropisch decor. Klim de trappen op (bij die hitte) van een van de vele tempels zodat je een prachtig uitzicht hebt over het plaatsje. Bakhtapur is een must en is geweldig.
2 District Natuurprak Chitwan
Vanuit Kathmandu zijn er vele manieren om naar Chitwan te rijden. Hier volgen er een paar: taxi, huurauto met chauffeur, vaak overvolle bussen, vliegtuigje, liften, etc. Een ding is zeker, je zult je niet vervelen wanneer je de route over de weg neemt. De afstand is nog geen 200 kilometer, maar door de drukte en gekte op de weg, doe je er meerdere uren over. Hete lijkt er op dat de verkeersregels niet voor Nepalezen gelden, het lijkt er op wie de zwaarste auto heeft, schijnt voorrang te krijgen of te nemen.Maar je krijgt wel wat te zien (voor je geld). Om uit Kathmandu te rijden ga je eerst door een drukke wijk om vervolgens in de rij aan te sluiten om al langzaam klimmend de stad te gaan verlaten. Autos, bussen en vrachtwagen zoeken gaatjes om toch nog even snel in te halen en al luid toeterend te laten weten dat ze er aan komen. Gedurende een afstand van circa 200 kilometer verschijnen vele diverse soorten van landschapen en kleine en in onze ogen rommelige dorpjes en plaatsjes. Koeien op de straat houden het verkeer op, maar het schijnt dat er niemand bezwaar tegen heeft. De weg is al klimmend en dalend bezig om na ettelijke uren aan te komen in Chitwan. Denk er maar niet aan dat je een behoorlijk toilet langs de weg zal aantreffen. Je zult het met de natuur moeten doen. Dus gewoon een groene stop maken als het nodig is.
Eenmaal in Chitwan aangekomen, kom je in een speciaal hoteldorpje waar je van tot zeer eenvoudige - tot redelijk luxe hotels tegen zult komen, in allerlei prijsklassen worden onderkomen aangeboden. Dat kan zijn in lemen hutten tot aan de betere 3 tot 4 sterren hotels. Zelf verkreeg ik mijn onderkomen door middel van de bemiddeling van Hotel Association Nepal (kortweg de HAN) die ergens in het midden van het dorpje een kantoor heeft. Ik kwam in een familie hotel die gerund wordt door 2 broers van rond de 20 - 30 jaar. Geweldige service, heerlijke kamers met douche en toilet. Het eten wordt vaak door de toeristen op een soort van bakstenen oventje klaargemaakt, indien ze dat wensen. Gedurende de avond is er een kampvuur waar bij een drankje nog nagegeten en gesproken wordt en plannen gesmeed worden voor de komende dag(en). Wat direct opvalt in Chitwan is het Nationaal Park en de plaatselijk heldere rivier. Ook erg opvallend is dat er gewoon olifanten (met hun begeleiders) in de straten rondlopen met naast hen gewoon wandelaars en fietsers, die hiervan geen aanstoot aan nemen.
Ik ben eerst op die heldere rivier in een uitgeholde boomstam gaan varen. De bootsman vertelde me over de dieren die er in - en rond de rivier leefden. Het is hier een oase voor vogelliefhebbers. Ik had het warm en was mijn handen aan beiden zijden van de boot in het water aan het hangen om af te koelen, tot dat plotseling de bootsman mij luid en duidelijk wees op het gevaar dat van achteren op mij afkwam. Een grote krokodil zwom bijna geluidloos plotseling vanaf de kant op de boot, c.q. mijn hand af. Ik had mijn handen, met enige schrik, snel uit het water. Langs de rivier zijn drinkplaatsen voor onder meer olifanten, neushoorns, apen, tijgers, herten.
Ook heb ik meegedaan aan een zogenaamde olifanten safari. Vanuit de olifant fokkerij zijn we vertrokken al zittend met zijn 4 tjes in een houten mand op de rug van een grote olifant gingen we dwars door de wildernis. Gebaande paden groeien zo snel vol met nieuwe planten dat er nauwelijks echte gangbare paden zijn. De groep van olifanten alwaar ik meeging, baanden op hun gemak hun eigen paden en wij vielen van de ene in de andere verbazing. Wat is Chitwan indrukwekkend. Plotseling stond de groep van olifanten stil, begon luid te trompetteren, want men had in de bosjes een neushoorn met een jong aangetroffen. De olifanten vormden uit zichzelf een hoefijzerachtige vorm rond de 2 neushoorns en dreven de neushoorns het oerwoud in. Gelukkig had iedereen zijn fotos wel hiervan gemaakt. De olifantenrit was zeer indrukwekkend en we hebben heel wat wild gezien. Na uren hobbelen op de ruggen van de olifanten gingen we weer terug naar ons hotel toe voor de avondmaaltijd, die dan ook weer zeer smakelijk was.
Chitwan is meer dan de moeite waard en een uitvalsbasis voor vele andere tripjes en wegen die verder Nepal aan je laten zien.
3 District Phokhara, the garden of Nepal.
Vanuit Kathmandu kan je per openbaar vervoer, per auto of per vliegtuig naar de TUIN VAN NEPAL gaan. Phokhara is geleden temidden van de machtige Himalaya bergen, dus als je kiest voor het openbaar vervoer dan heb je geweldige uitzichten maar duurt de tocht van 170 kilometer meer dan 4 uren en soms veel langer. Ga je per vliegtuig, dat wat ik gedaan heb, dan zijn er vele maatschappijen die je er heen (en terug) vliegen. Ik had gekozen voor zekerheid (grapje) en vloog met Buddha Air. Gedurende een circa 40 minuten vlucht, al zwevend tussen de machtigste bergtoppen van de wereld, wat uiteraard een adembenemend uitzicht garandeert, kom je in Phokhara aan. Een klein vliegveldje, gelegen nabij het nieuwe gedeelte van deze plaats. Phokhara bestaat uit een oud - en een nieuw gedeelte. In het oude gedeelte zijn de meeste hotels en overnachting- mogelijkheden. Van zeer hoog staande kwaliteit hotels tot de meest eenvoudige slaapplaatsen alwaar men op een matje op de grond kunt gaan slapen, de toiletten en was gedeeltes moet delen met weet ik hoeveel andere reizigers. Dus er is voor allen wat.
Zelf sliep ik in Bahari hotel, het hotel waar SERVICE MET GROTE LETTERS geschreven wordt. Je komt in je hotel aan waar de medewerkers je WELKOM THUIS wensen. Je wandelt via een stenen pad langs het zwembad naar je kamer. Hierin treft je buiten de normale dingen zoals bed, stoelen, gevulde koelkast, ligbad en toilet, tevens een schaaltje fruit aan en een fles fris water. Elke dag krijg je de nieuwste Engelstalige krant op je kamer zodat, wanneer je dat wenst, op de hoogte wordt gehouden van wat er in Nepal en de rest van de wereld zich afspeelt. Het hotel ligt ongeveer midden in het dorp zodat je overal snel bij bent en niet ellenlange wandelingen hoeft te maken, wat soms wel een lekker is. Phokhara kun je zien als een hele lange straat met vele zijstraten, waar veel hotels, eettentjes, barretjes (zelfs bar Amsterdam), souvenir zaakjes te vinden zijn. Vlakbij ligt een prachtig meer, met in dit meer een eiland die voor gelovigen zeer veel betekent. Motoren kan je hier huren, maar ook fietsen. Wil je meer, dan kan je abseilen en parasailing bedrijven, maar natuurlijk bergbeklimmen. Er zijn vele kleine en grote touroperators die hier hun programmas aanbieden. Overschat jezelf niet, de bergen zijn zeer hoog, de lucht begint op grote hoogte ijl te worden. Neem je maatregelen en denk niet zomaat: oh dat doe ik wel eventjes.
Wij zijn langs de rivier stenen gaan zoeken, vele stenen die als souvenir worden aangeboden zijn met afdrukken van planten en dieren en worden tegen een goede prijs te koop aangeboden. Je kunt deze stenen echter zelf ook vinden als je maar even je best er voor doet. Je hebt die dag een geweldige wandeling en je komt aardige mensen tegen die vinden dat Nederlanders een grote neus hebben.
Ik heb diverse uren doorgebracht op een Toerisme Universiteit en 1 van de onderwijzers, zijn naam is Ramjee, vroeg me of ik, met mij kennis van zaken, enige lessen wilde overnemen. Dat hoefde men mij niet twee maal te vragen en ik heb dat met zeer veel plezier gedaan. Het viel me direct op dat de leerlingen ( 18 - 27 jaar) zeer aandachtig luisterden, goede vragen stelden, en prachtig gekleed zijn in schooluniform. Wanneer de leraar in de klas komt, staat iedereen op en wanneer de les voorbij is, wachten de leerlingen hun beurt af met vertrekken nadat de leraar de klas heeft verlaten. Het leek wel op mijn schooltijd. Gehoorzamen en respect, de klas muisstil wanneer er les wordt gegeven. Wil je ook meer weten over het toerisme onderwijs aldaar, neem dan eens contact op met Ramjee.
Heilige bomen, prachtige tempels, mensen gekleed in prachtige sarongs, maar geen olifanten en andere wilde dieren, maar veel avontuur.
Ik kan nog wel uren door schrijven maar dan heb ik nog niet alles verteld, dus waarom ga je niet eens zelf om NEPAL te gaan beleven, ervaren en er van te gaan genieten.
Fred Vorstenbosch over:TROUWEN IN NEPAL. Hoe gaat dat eigenlijk ?
Het is al weer een tijdje geleden, dat ik in Nepal geweest ben en mijn seminar toerisme daar gegeven heb. Hierover heb ik twee reisverslagen geschreven en deze zijn hier op internet te vinden. Het ene reisverslag handelt over ondermeer mijn bezoeken in de winter en het andere over mijn bezoeken gedurende de zomer in Nepal.
Erg amusant, leerzaam en indrukwekkend was mijn seminar toerisme die ik nabij het Chitwan Nationaal park gaf. Chitwan, de Himalaya , Budha Airlines, het land en de bevolking, zijn slechts een paar redenen om naar Nepal af te reizen.
Met meerdere van de personen houd ik nog regelmatig mail contact. Een er van is Hari en hij heeft een reisorganisatie in Nepal. (zie informatie beneden).
Zoals geschreven, we houden nog regelmatig contact met elkaar en zo blijft hij op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen in het reiswezen en ik , als ik vragen heb over dingen die ik van Nepal wilt weten, kom ik dat onder meer via Hari te weten.
Omdat ik gedurende mijn verblijf in Nepal, van zeer dichtbij diverse meerdere typen van trouwerijen had meegemaakt, ging ik me afvragen hoe dat eigenlijk was, het trouwen in Nepal. En dus vroeg ik het Hari.
Hieronder zijn verhaal.
Wat betreft trouwen in de gehele wereld , daar kan ik niets over vertellen. Wel kan ik het een en ander vertellen over mijn ervaringen met trouwen in Nepal.
Voor zover ik dat ervaren heb zijn er 4 typen van trouwen in Nepal.
1 Het geheel gearrangeerde systeem.
2 Gedeeltelijk gearrangeerd: dit is Liefde en gearrangeerd.
3 Het huwelijkssysteem van echte verliefden.
4 Trouwen via de rechter.
1 Het geheel gearrangeerde systeem. Als we onze oude Nepalese geschiedenis bestuderen, werden toen al geheel gearrangeerde huwelijken door de ouders geregeld, in het speciaal door de vader, zoals dat nu ook is. Deze huwelijken zijn in de meerderheid van meer dan 50 %.
2 Gedeeltelijk gearrangeerd: dit is Liefde en gearrangeerd. Dit gebeurt het meest in de (grote) steden waar mensen elkaar ontmoeten bij allerlei gelegenheden. Ze leren elkaar kennen en van elkaar te gaan houden. Ze praten via hun bloedverwanten / families met de wederzijdse ouders hierover. Vrienden en mannen gaan naar de ouders van het meisje om toestemming te vragen voor een huwelijk en indien dit wordt geaccepteerd wordt het huwelijk gesloten conform het gearrangeerde huwelijk systeem. Ongeveer 10 + procent trouwen op deze manier. Opgemerkt is dat hiervan meestal goed opgeleide personen en werkende mensen gebruik maken.
3 Het huwelijkssysteem van echte verliefden. Dit gebeurd in steden, in dorpen, maar in ieder geval daar wisten / weten de ouders ervan dat het stel zelf zou beslissen.
In bewoonde gebieden trouwen 20 jarige vrouwen en 25 jarige mannen. In dorpsgebieden zijn dat 17 jarige meisjes en 20 jarige jongens. Dit komt door het gebrek aan opleiding. Het percentage is ongeveer 10 %.
4 Trouwen via de rechter / stadhuis. Slechts goed opgeleide koppels, nadat ze van elkaar zijn gaan houden, trouwen op deze manier en zijn de meerderheid en sommigen worden ook gearrangeerd.
Mensen die een volledig gearrangeerd huwelijk hebben gesloten, voelen zich meer comfortabel omdat in het begin het stel elkaar niet kent, maar nadat ze getrouwd zijn, beginnen ze elkaar lief te hebben. Deze huwelijken blijven lang bestaan, de reden is omdat iedereen relatie van elkaar is. Vrienden zijn verantwoordelijk, bieden hun hulp in goede - en in slechte tijden en lossen problemen eenvoudig op.
Hari gaat verder en verteld over zijn eigen ervaringen in zijn familie / vriendenkring met betrekking tot het huwelijk.
Afgelopen 4 mei 2009 ging 1 van mijn familieleden een gearrangeerd huwelijk aan.
Het werd op 15 april 2009 geregeld.
De man is 27 jaar oud, hij werkt in Bahrein en vroeg gedurende 3 jaar om een huwelijk. In Januari 2009 begonnen we met onze zoektocht om een meisje te vinden en we vonden haar, via een familielid, in ons district, circa 12 kilometer ten oosten van ons huis. We gingen naar het huis van dat meisje, spraken met haar over het huwelijk en de kandidaat.
Daarna gingen we naar de man, spraken over onze pogingen tot nu toe gedaan en de resultaten ondervonden en vertelden hem dat het meisje een geschikte kandidate voor hem zou zijn. Ik wist dat ze de jongere zuster van mijn schoolklas kameraden was in 1987. Op 1 April besloten we om de verloving op 14 April te houden. We gingen naar het huis van het meisje waar circa 25 personen waren uitgenodigd om de verloving bij te wonen. Men gaf elkaar gouden ringen. Bloemen slingers en maaltijden werden aangeboden en de datum voor het huwelijk werd vastgesteld op 5 mei 2009.
Op 4 mei 2009 was de ceremonie als volgt:
Aan beide zijden voor de ingang van het huis werd een stellage gebouwd met onder meer daarbij verschillende ingrediënten, zoals bananen, meel, drank, etc. en er was ook speciaal brood, diverse soorten van bewerkt rijst zoals Kasar ( rijst meel ballen).
Op 5 mei 2009 ging de man die ging trouwen, samen met 175 familieleden naar het huis van het meisje die met hem in het huwelijk gaat treden. De hele dag duurde de ceremoniën van het trouwen, dansen, maaltijden, drinken, de rituelen tussen het huwelijkspaar, het gaan naar het huis van de bruid, het verwelkomen door de wederzijdse ouders, het kennismaken met elkaar, etc.
Na een ½ uur gingen we naar het huis van de bruidegom en verwelkomden de bruid en socialiseerden ons met de familie.
Op 6 mei 2009hadden we een feest. Er waren 500 mensen uitgenodigd om op dit feest te komen. Nadat het feest was afgelopen, ging het nieuwe bruidspaar naar het huis van het meisje haar ouders.
Er worden grote - en vele cadeaus aan het bruidspaar gegeven. Het feest duurt eindeloos (zeer vermoeiend) en is een geweldige ervaring, die, als men de kans krijgt, je ook eens moet meemaken, al zou het alleen langs de zijlijn zijn.
Een bonte kleurenpracht, een geweldige herrie, en verder vertel ik u nog niet wat je te verwachten staat.
In 1 van mijn reisverhalen over Nepal, vertel ik ook het een en ander over de bruidskamer in het hotel, waar de jong geliefden de huwelijksnacht doorbrengen.
Dit - trouwen - artikel is geschreven door mijn Nepalese vriend Hari.
Voor verdere vragen over Nepal en het reizen in Nepal, neem contact op met hem.
Hieronder zijn adres.
Hari Timilsina Team Leader(CEO) Exciting Nepal Holidays (P.)Ltd Email:timilsina_hari@hotmail.com
Fred Vorstenbosch in Armenia van 27/07/2010 tot 08/08/2010.
Welkom in het land van Legendes!
Dinsdag 27/07/2010
Armenië ligt op circa 4,5 uurtjes vliegen vanaf Amsterdam. Met Armavia airlines, vlieg je in modern materiaal van Amsterdam, over Duitsland, Polen, Oekraïne, Rusland, Georgië en daarna land je in Yerevan.
Het vliegveld is gelegen op korte afstand van de hoofdstad. In Armenia, welke iets groter is dan Nederland, wonen circa 4,5 miljoen mensen. De hoofdstad is Yerevan en is niet te vergelijken met andere Oost Europese steden die ik tot nu toe gezien heb. Het centrum van de stad is indrukwekkend en modern en praktisch iedere avond zijn er gekleurde waterfonteinen aan het spuiten, welke begeleid worden door heerlijke klanken van lichte en klassieke muziek. Dit moet ik beter eens gaan bekijken, want het is pas mijn eerste avond in Yerevan. Mensen zitten tot laat in de nacht in cafeetjes rond het zwanenmeer met elkaar te kletsen en eten en drinken.
Er zijn verschillende wijken in Yerevan. De eerste welke we passeren is het Las Vegas wijk van Yerevan. Veel wordt er gegokt in vele kleurrijke gokhuizen. De een nog mooier voorzien van lichtjes dan de andere. Een andere wijk is genoemd naar Bangladesh, gezien het type van flats (lijken verdacht veel op de oude Russische massa flats) zoals ik ze zag.
Armenia wordt onder meer begrenst door Georgië,Iran, Turkije, Azarbadjan, etc. Als je naar Turkije zou willen gaan moet je eerst door Georgië reizen. Een directe verbinding met Turkije, mede gezien de geschiedenis tussen beide landen, heeft dit onmogelijk gemaakt. Ook kan je niet zomaar de grens oversteken naar Azarbadjan.
Via goed begaanbare wegen wordt ik naar mijn appartement gebracht in Yerevan, welke gelegen is op loopafstand van het centrum. Het gebouw is oude Russische stijl, maar ik mag niet klagen over mijn appartement.
Volgens de chauffeur die me ophaalde van het vliegveld is Yerevan niet alleen een gastvrije stad maar ook een heel veilige stad. Rond 22.30 uur, toen ik in het centrum van de stad was, waren er nog heel veel mensen in de stad.
Er zijn verschillende bierbrouwerijen en natuurlijk ook fabrieken waar wodka, wijn en heerlijke Armeense Ararat brandies worden gemaakt. Zeker zal ik deze komende dagen ze gaan proeven.
Kunst en cultuur gaan hand in hand met elkaar in Yerevan. Ik ben benieuwd wat ik allemaal nog verder gaat zien en beleven.
Vele westerse moderne hotels zijn in Yerevan te vinden en kunnen ook geboekt worden door mijn gastgever LLC Elitar Travel in Yerevan, www.armeniaholidays.com . Ik ben gevraagd door de PUM (www.pum.nl) om deze reisorganisatie te gaan assisteren en begeleiden in hun toeristische werkzaamheden. Dit is waarschijnlijk al mijn 25 ste missie voor de PUM (vrijwilligers organisatie) en het bevalt me. Ik kom in landen waar nog niet veel Nederlanders zijn geweest. Leuk om deze landen te ontdekken en mensen te informeren over mogelijkheden van Armenia door middel ondermeer dit reisverslag.
Toen we landen, konden we gelijk onze horloges 3 uur voor uit zetten. Ik landde om 19.00 uur Nederlandse tijd en het was gelijk 22.00 uur plaatselijke tijd in Armenia. Voor Armenië heb je een geldig paspoort nodig. Een visum koop je voor 7 Euro op het vliegveld. De kapitein in het vliegveld deelde ons mede dat bij landing de buiten temperatuur 30 graden was. Dat is even wennen om avonds 22.00 uur. Gelukkig heeft het appartement waar ik verblijf een airco.
Het is inmiddels 01.00 uur Armeense tijd, en ik ga maar naar bed om aan de nieuwe tijd te wennen.
Woensdag 28/07/2010
In het appartement legt vers brood, kan ik koffie of thee zetten , eieren bakken, dus een beetje voor mijzelf moet ik iedere ochtend zorgen.
Even wat basis toerisme informatie over Armenië. (zie Yerevan Guide voor meer informatie) Er zijn vele kunstuitingen zoals beelden in de stad , op pleinen en in parken. Er is veel cultuur te vinden in Yerevan zoals vele (historische) musea, kunst galerijen, circa 15 theaters, verschillende culturele organisaties, natuurlijk Aram Khachaturian Concert Hal, kamermuziek theater,etc.
Uitgaan mag natuurlijk niet ontbreken, cafés, bars, vele lokale en internationale eetgelegenheden, u zult zich niet vervelen, tenzij men dat wenst om rustig een boek te lezen en zich terug te trekken op zijn (hotel) kamer of rond het zwanenmeer. Bent u gek op winkelen, bijvoorbeeld een leuk souvenir voor thuis of voor vrienden vinden, ook dan zult u beslist aan uw trekken komen in de verschillende winkels en op de lokale markten.
Meer zien van Armenia: Via de reisorganisatie waar ik door ben uitgenodigd zijn natuurlijk verschillende reizen in Armenië te maken. Of dat gewoon een stadsrondrit is, een rondreis, wandelen, fietsen, cultuur, natuur, winter of juist uw vakantie, met of zonder internationaal sprekende talen gids. U kunt ook een Hertz auto voor 1 of meerdere dagen bij hen huren. Of boek een taxi via hen, zekerheid voor alles!
Natuurlijk kan men ook met het openbaar vervoer gaan. In Yerevan rijden metros, taxi's en bussen. Let wel op, Armenia heeft niet alleen zijn eigen taal maar ook zijn eigen alfabet. Veel jongeren spreken een buitenlandse taal.
Klimaat: Continentaal klimaat. Vochtigheidsgraad laag. Zomers kunnen de temperaturen oplopen tot wel 40 graden Celsius. In de winter kan de temperatuur teruglopen tot min 10 tot 15 graden. Door de verschillende landschappen en bergen in Armenie, kunnen de temperaturen ver uit elkaar lopen.
Elektriciteit: gewoon 220 volt en men hoeft geen verloopstekkers mee te nemen.
Banken zijn 6 dagen op de verschillende tijden geopend om geld te wisselen.
Om 10.00 uur wordt ik opgehaald om naar mijn vrijwilligerswerk te gaan. Ben heel benieuwd wat deze nieuwe dag in Armenië me gaat brengen.
We reden weg van het appartement alwaar ik verblijf, de zon was al behoorlijk op temperatuur, welke in de middag opliep tot ongeveer 37 graden Celsius. Het vreemde is dat deze temperatuur niet zo heet aanvoelt als in Nederland. Eigenlijk is het best wel uit te houden.
Gedurende de ochtend hebben we aan ice breaking gedaan en de echte vragen langzamerhand op papier gezet zodat we meer structureel kunnen werken in de loop van de dagen dat ik in Armenië zal zijn.
We reden door behoorlijk drukke straten en met ook veel westerse autos maar ook de oude Ladas zijn er nog volop te vinden. Ik kreeg nog een kleine rondrit door overigens een schoon Yerevan. Oude gebouwen en moderne stijl gebouwen wisselen elkaar af. Verschillende soorten van kleine en grote winkels in winkelstraten en gelegen aan drukke boulevards met veel westerse merken welke in kunnen Yerevan gekocht worden. Ik kan me indenken om bij de operahuis te gaan zitten, gelegen aan een meer, met een lekker glas wijn en dan lekker mensen bekijken. De mensen lopen er modern bij, de jongeren gekleed in moderne kleding al flirtend naar de andere sekse.
Dus veel ouderwets zult u niet in Yerevan aantreffen. In Armenia kan je ook als 50 plusser en single reizigers heerlijk ontdekken door middel van een uitgestippelde fietstocht van 8 dagen voor de matig geoefende fietser. Voor de getrainde fietser zijn er werkelijk prachtige bergfietstochten gedurende 15 dagen te fietsen. Wel, zoals ik begrepen heb, je eigen fietsen meenemen naar Armenia. U zult opvallen, fietsen is niet het ding voor Armeniërs. Natuurlijk kan je het je meer gemakkelijk maken door middel van een 8 daagse culturele rondreis in een goede en rookvrije bus. Men slaapt iedere avond in een ander hotel en streek en leert heel veel van het land Armenië kennen. Volgens de reisorganisatie draagt de chauffeur en reisleiding zelfs de koffers van 50 plussers naar en van het hotel. Wat een service!
In de middag zijn we rond 15.00 uur gaan lunchen.Dit is een normale tijd om te gaan lunchen. Op nog geen 5 minuten lopen van mijn werkplek zijn meerdere luxe restaurants gelegen. Ik had Nederlandse honger naar iets met kaas en melk erbij. Voor Armeniërs iets vreemd, ze eten gedurende de lunch een warme maaltijd inclusief vlees. De chef-kok gaf ons een rondleiding in zijn nieuwe restaurant tot in de keuken toe. Hij verteld dat hij ook workshops koken geeft.
Terug naar mijn vrijwilligers werkplek. De medewerksters van deze reisorganisatie zijn verbaasd over mijn kennis en over de nieuwe mogelijkheden die ik aan hun toeristisch product kan gaan toevoegen en dan te bedenken dat ik pas mijn eerste dag tezamen met hen is.
Om 19.00 uur stoppen we met werken. Ik ben best moe en wordt naar mijn appartement gebracht voor 1 uurtje voor mijzelf. Vanavond rond 20.00 uur gaan we in een Armeens restaurant eten. BBQ is een welkome aanvulling van speciale maaltijden.
Eerst bezochten 4 verschillende restaurants, de een nog mooier en interessanter dan de andere.
Omdat we met elkaar wilden praten, kozen we voor een restaurant waar geen (luide) muziek werd gespeeld. Er werd een Armeense grill besteld. Het valt te vermelden dat de meeste groenten welke aangeboden worden (dus ook in supermarkten) biologisch geteelde groenten zijn. Dus wat let u als u op zoek bent naar gezonde maaltijden gedurende uw vakantie, u zult het in Armenië vinden. Het typische van Armeense maaltijden is dat er van elk product wat besteld wordt, slechts 1 schotel wordt opgediend. Men eet met elkaar van dezelfde schotels. Wijn, water, cola, bier bij de maaltijden is heel normaal. Ik eet niet zoveel en dus ging er veel voedsel terug naar de keuken.
We hebben vanavond heel wat gesproken over wat er van mij verlangd wordt, dus mijn programma voor morgen staat nu vast. Het is inmiddels over twaalven en dus tijd naar bed te gaan in mijn airco appartement.
Donderdag 29.07.2010.
Na mijn zelf gemaakte ontbijt ben ik naar mijn vrijwilligerswerk gegaan. In de middag rond 3 uur is de warme middagmaal. Dit maal in een kelderrestaurant waar het heel gezellig is om te zijn. Typische Armeens brood, heel dun, heel breed, lijkt een beetje op een hele grote pannenkoek, aangevuld met veel salades en andere spijzen. De naam van dit brood is lavash.
Verder gegaan met werken voor deze reisorganisatie tot de avond. In een ander restaurant in Yerevan gingen we eten waar ook de gasten van deze reisorganisatie hun afscheidsdiner hadden. Ik kreeg de kans om in contact te komen met hun Spaanse en Italiaanse gasten van hen en daarmee te praten. Op mijn vraag of ze klachten hadden (typisch Nederlands deze vraag) of ze het naar de zin hadden gehad, of ze suggesties hebben, vertelden ze mij dat ze uiterst tevreden waren over de services van deze reisorganisatie en over de reis waren ze zeer tevreden. Na het diner werd ik hartelijk bedankt voor deze reis die ze gemaakt hadden, terwijl ik er niets aangedaan had. Grappig. Om 21.00 uur wilde ik deze maal eens vroeg naar bed. De directeur van deze reisorganisatie bracht me naar mijn appartement, maar voordat ik daar naar toe ging, reden we naar het gezellig en drukke centrum waar vele barretjes zijn, welke merendeels gelegen zijn aan het zwanenmeer, nabij het standbeeld van Khatchaturian, de Armeense componist, bekend om zijn muziekstukken onder meer van de zwaarddans.
Na het gezellig treffen rond het zwanenmeer (zwanen zijn zeldzaam in Armenië) zijn we lopend naar de gekleurde spuitende fonteinen gegaan, alwaar op de achtergrond passende klassieke muziek wordt gespeeld. Een waar spektakel om te zien en te horen. Ondanks dat het 22.15 uur was, was het heel erg druk met toeschouwers. Later liep ik terug naar mijn appartement en viel als een blok in slaap. Ik was echt heel moe.
Vrijdag 30.07.2010
Ik sliep uit tot 08.30 uur en heb eigenlijk de hele dag bij de reisorganisatie doorgebracht. Tegen 18.00 uur zijn we richting mijn appartement gegaan om te gaan dineren. Eerst een ½ liter smakelijke Armeens bier en daarna de maaltijd. Gedurende het diner hebben we gezellig over andere dingen gesproken dan toerisme zoals over wel of niet samen wonen, trouwen, homos en lesbos en zulke zaken in Armenië.
Je gaat niet samenwonen in Armenia, dat past niet en men vindt dat niet juist. Eerst trouwen vanaf 18 jaar, eigenlijk moet je op je 21 ste getrouwd zijn en ben je 27 en nog niet getrouwd, dan kom je bijna niet meer aan de bak.
Homos en lesbos worden (bijna) niet geaccepteerd, maar er zijn in Yerevan wel clubs voor hen. Op het platteland wil men er niet over praten.
Het minimum inkomen is 100 Euro per maand. Een gemiddeld inkomen is zon 200 tot 300 euro per maand. Het pensioen is zeer laag, dus wonen vele oudjes bij hun kind(eren) in.
De vele typen autos, van Wolga tot Mercedes, van Lada tot dure 4 wheel drives, de nieuwe autos behoren dus veelal aan de bank tot ze zijn afbetaald. De oude autos rijden soms langer dan 20 jaar.
Ik was dus rond 20.00 uur in mijn kamer, ik heb koffie gezet en tot 22.00 uur heb ik gelezen. Ben daarna moe in mijn bed in slaap gevallen.
Zaterdag 31.07.2010
Vanochtend pas om 09.00 uur opgestaan. Het was warm in mijn kamer, ik had vergeten om op tijd de airco in te schakelen. Ging douchen en eten en omdat de zaak pas om 12.00 uur geopend werd, had ik de tijd om wat te gaan wandelen. In de straat naast me is een straatmarkt. Honderden kraampjes, bedekt met blauw zeil, tegen de hete zon,bieden allerlei koopwaar, van nieuwe spullen tot oude spullen aan.
Wat kwam ik tegen: Armeense handgeknoopte tapijten, barnstenen souvenirs, kleding, geborduurde tafelkleden, muziekinstrumenten (fluiten, gitaren, etc), vele schilderijen, houtsnijwerken, ect. De markt is enkele kilometers lang en wanneer het niet te heet is, lekker om er langer op te vertoeven. Na een uurtje te hebben rond gedwaald, ben ik naar mijn appartement gewandeld, wel onder de bomen, want daar is het lekker koel.
Kopje koffie gedronken, nog wat in mijn boek gelezen en toen naar de zaak gaan wandelen. Ik was de eerste bij de zaak. Niemand was er nog en na een paar minuten kwam er gelukkig een medewerker die de deur opendeed. Gelijk werd er Armeense sterke koffie voor me gemaakt. En nu aan het werk.
Op tijd komen is in Armenia niet altijd gewoon, behalve bij de firma waar ik nu ben. Ze zeggen, jullie hebben het horloge en wij de tijd. Dat klopt ook, soms rennen ze zich rot, soms ze hebben genoeg tijd om te kletsen.
De dag ging, zoals gewoonlijk met werken door tot aan 17.00 uur. Iedereen was dan vrij, dus ik ook. Tot nu toe gingen we met twee personen ergens dineren, maar nu stond ik er alleen voor. Ik ging op een bankje zitten in de meest belangrijkste winkelstraat die verbonden is met de hart van de stad, namelijk het operagebouw, alwaar het zwanenmeer is gelegen. Het was warm en ik ging in de schaduw zitten en keek hoe de mensen door de winkelstraat hun contacten opdeden of gewoon hoe ze bij de dure merken winkels inkopen deden.Ik heb er zon 2 uurtjes gezeten en genoten van wat er rond mij om gebeurde. Veel erg jonge meisjes, korte rokken, mooi om te zien. Vlot gekapte jongens, op meiden jacht. Meisjes zijn vaak uitdagend gekleed. Wanneer de meisjes trouwen, moeten ze maagd zijn en dat weten de meeste jongens en gedragen zich er naar.
Rond 20.00 uur ben ik gaan eten. Het restaurant was leeg en ik zat daar alleen te eten. Bier, vlees, gebakken aardappelen, wat groenten, dit was mijn maaltijd. Na korte tijd ben ik weggegaan en vroeg me af of ik weer de fantastische watershow met allerlei kleurende fonteinen weer wilde zien. De keuze was of naar mijn kamer of weer naar de show. Deze begon om 21.00 uur en eindigt om 24.00 uur. Ik koos voor het laatste en had een beste tijd daar. Buiten de spuitende kleurrijke fonteinen, waren er veel mensen op de been. Ik genoot van de klassieke muziek en de kleurrijke fonteinen.
Naast me kwam een jonge moeder (weduwe) met haar dochter te staan. Zoals het gaat: het meisje (ik denk 23 jaar jong) vroeg me waar ik vandaan kwam en ze had meer vragen. Aldoende kwamen we in gesprek dat uiteindelijk tot 24.00 uur zou duren. Ze is leerling journaliste en vertelde honderd uit over wat ze aan het leren was. Ze zou me gaan mailen en later deze week wilde ze me een interview afnemen die dan in de krant gepubliceerd gaat worden. Toen ik eenmaal in mij kamer was, heb ik nog een ½ uurtje gelezen en viel kort daarna in slaap.
Zondag 01 08 2010
Ik werd door de reisleiding/ chauffeur precies op tijd opgehaald. We reden binnen korte tijd de stad uit, op weg naar de bergen. Via afglijdende wegen, reden we richting de berg Ararat met een hoogte iets boven de 5000 meter.
Volgens het verhaal in de bijbel, strandde Noah met zijn boot hier op deze berg. Een fragment van de ark van Noah wordt in Armenië bewaard. Een verlaten landschap met op de achtergrond deze geweldige berg. De wegen nabij de bergen hier, zakken bijna elk jaar meer en meer scheef en dat schijnt, volgens mijn gids, niet te repareren te zijn, alhoewel ze verwoede pogingen hiervoor doen.
De weg gaat hoger en hoger en op een gegeven moment is er het einde van de weg. Hier is een klooster met de naam Khor Virap welke voor een gedeelte uitgehouwen is in de rotsen. Wat mij opvalt is dat er geen iconen en muurschilderingen zijn. In de rotsen zijn in de verschillende tijden heilige beeltenissen uitgehouwen. Er zijn verschillende ruimtes en in 1 van de ruimtes stroomt er heilig water uit de rotsen.
Ter info: Armenia staatsgodsdienst was reeds in het jaar 301 het Christelijke geloof. Nu zijn de meeste mensen in Armenië die het Christelijk geloof aanhangen.
Armenië heeft belangrijke en bekende personen voortgebracht. Een van hen is Charles Aznavour, bij u bekend als zanger.
Na het bezoek aan het klooster, waar vele bezoekers aanwezig zijn en niet alleen om de diensten bij te wonen, dalen we weer de bergen af en gaan op bezoek aan een tempelcomplex met de naam Garni, stammend uit de 1 eeuw na Christus. Rond dit complex, gelegen in de symfonie bergen is het prettig om te zijn. Nabij het marktje (huiden, snoep, jam, honing, etc ) is er een uit de oudheid stammende sauna welke lijkt op een aantal paaltjes die in de grond verankerd zijn alwaar heet water langs geleid werd. Heel speciaal. Je kunt er alleen onder begeleiding van een gids binnenkomen. Er zijn heel veel vossen in Armenia.
Verder gingen we naar een dorpje alwaar op een oude boerderij allerlei feesten voor toeristen worden gegeven zoals: Armeense trouwerij, leren koken, haken, leren schilderen,lavash maken, etc. Een geweldige ervaring is de rust van deze streek.
We reden verder naar Meer Sevan, een prachtig blauw gekleurd meer, hoog gelegen in de bergen, waar menig toerist komt om te ontspannen en wandelen. Een bezoek aan het Klooster uit de 4 e eeuw is een must, welke niet te ver is gelegen van het prachtige meer.
We reden naar de wintersport plaatsen en informeerden ons over wintersport en zomer activiteiten. Rond 16.00 uur reden gedurende 1 uur terug naar Yerevan voor het diner en verdere ontspanning op deze indrukwekkende dag. Na mijn diner, die ik weer alleen deed, heb ik nog een tijdje op een bankje gezeten, genoten van het wandelen van de mensen in de winkelstraat. Vervolgens terug naar mijn appartement. Kopje koffie en mijn boek, daarna naar bed.
Maandag 02.08.2010
Werkdag en avond heerlijk gedineerd.
Dinsdag 03.08.2010
Vanavond ben ik uitgenodigd bij Sati om bij haar thuis te komen eten. Sati werkt bij de firma waar ik nu ben. Ze is getrouwd en haar man en Sati hebben een baby.
Eten is later dan gemiddeld in Nederland en iedereen eet van dezelfde schalen.Men prikt met de vork van het bord of schaal wat men hebben wilt en eet dat op.
Sati had haar best gedaan. In haar piepkleine 1 kamerwoning, waarin de huiskamer ook het twee persoon bed staat en ook het kleuterbed, werd de tafel gedekt met daar aan 6 zitplaatsen, waarvan 2 mensen op de zitbank achter de tafel kunnen zitten. In de kleine keuken werd de maaltijd getoverd, samen met haar zus die in Rusland woont en nu op vakantie is in Armenië.
De dames hadden hun best gedaan. Op het menu stonden: boersj ( een soort van meelproduct welke voor mij veel op rijst leek, aangemaakt met vlees en kip), tomaten en komkommer, een andere scherp gekruide soort slierten groenten, brood, lavash (een plat en zeer dun brood, die je eenvoudig van het grote stuk lavash met de handen afscheurt), Armeense kaas. Sati had zelf zeer smakelijke vruchtensap gemaakt en werd in grote glazen ingeschonken. Een fles Armeense wijn completeerde het eerste deel van het diner. We kletsten lekker met elkaar, tot dit deel van de maaltijd klaar was. Twee soorten meloen werden op tafel gezet. Koffie werd ingeschonken en toen de door Sati zelf gebakken grote taart ter tafel werd op tafel gesneden in grote stukken en ons gegeven.
We hebben lekker zitten kleppen en genoten van de kook en bak kunst van Sati. Na het diner ben ik rond 22.30 uur weer naar mijn appartement gebracht door een zeer druk centrum waar heel veel mensen nog genoten van het buiten zijn. In mijn kamer heb ik nog een hoofdstuk uit mijn boek gelezen.
Woensdag 04.08.2010 enDonderdag 05.08.2010 Werkdagen en savonds heerlijk gedineerd.
Vrijdag 06.08.2010
Vandaag reeds om 09.00 uur opgehaald voor een vlug bezoek aan 2 kerken gelegen op enkele tientallen kilometers van Yerevan. Met een Lada en snelle chauffeur reden we naar Echmiadrine Kathedraal. Rondom deze kathedraal zijn er vele gebouwen waarin nonnen en monken wonen en leven.
In deze Kathedraal zijn geen banken. Er zijn wel schilderijen van Heiligen te zien, echter geen iconen, maar ze noemen deze wel zo. De kathedraal is indrukwekkend en omgeven door groene tuinen. Priesters lopen er af en aan. Hier is een fijne plek om rustig in het zonnetje te relaxen en te ontspannen. Het kloostercomplex rondom deze kerk is groot en wordt nog verder uitgebreid. Tijdens mijn rit naar zowel de beide kerken werden mijn verschillende verhalen verteld over de godsdienst in Armenia en over de kerken die ik gezien heb. Iets verder op de weg terug naar Yerevan ligt de Sint Gayaneh kerk. Via stijl oplopende trappen komt men in een geheel andere stijl kerk. Interessant is de grafkelder met een geschilderde afbeelding van een vrouw, die ik aanneem in deze grafkelder is gelegen. Het is een klein graf. Nu ben ik weer even terug op kantoor voor de koffie en daarna ga ik naar een twee musea.
Het Nationaal museum is gelegen in het centrum van Yerevan. 4 etages met historische opgravingen, tafelkleden, gebruiksvoorwerpen, oude wapens, potten, vloerkleden en nog veel meer. Fijn dat de voorwerpen zeer duidelijk en goed te zien zijn opgesteld. Bijna bij elk voorwerp is de verklarende tekst met betrekking tot dit onderwerp ook te lezen in het Engels. Nadat we het een en ander op onszelf gezien hadden (er zijn ook gidsen aanwezig die een heel gedetailleerd rondleiding geven) zijn we verder getrokken maar nu naar het genocide museum. Boven de grond is een gedenknaald en een eeuwig durende vlam, rustige muziek is er te beluisteren, toeschouwers zitten rustig naar de vlam te kijken en naar de muziek te luisteren. Via grote zuilen worden de provincies aangegeven waar de massa moorden hebben plaatsgevonden. Een indrukwekkend gezicht, een stilteplaats in de warme zon (40 graden).
We dalen het museum binnen. Ik krijg een Engelstalige gids toegewezen, die van begin tot eind een lezing geeft over deze massamoorden. Alles wordt gedocumenteerd. Er is toen (rond 1915 ?) een film van gemaakt en in 20 minuten te zien, die dit afschuwelijke laat zien. Er zijn vele fotos, getuigen, situaties van voor de verwoestingen, te zien. Indrukwekkend is een tweeledige foto. De eerste toont de stad, inclusief moskee, van voor de verwoestingen, op de andere fotos is dezelfde plaats te zien waarop de moskee alleen nog is te zien en de rest van deze stad is in puin. Ik vertel er liever niet gedetailleerd over wat ik in het museum gezien heb. Ga zelf maar kijken om te zien waar de mensen toe in staat waren en nog zijn.
Oordeel zelf. Overtuig uzelf.
Vrijdagavond ben ik uitgenodigd bij de twee directieleden van de firma thuis welke mij uitnodigde om naar Armenia te komen.
In eerste instantie dacht ik toen we bij hun huis kwamen, ben benieuwd wat ik achter deze façade van woningen zal aantreffen. Alles wat ik negatief dacht werd gelogenstraft. Een oud flat van buiten is een super modern flat aan de binnenzijde. Luxe meubelen, luxe keuken, een groot dakterras, grote kamers met alle moderne spullen. Alles wat wij in het zogenaamde rijke westen verwachten voor ons en onze kinderen stond daar ook. Het eten werd rijkelijk opgediend en de discussie over zaken werd gelardeerd met menig glas voortreffelijke Armeense Cognac. Brandy zouden we zeggen, ware het niet dat reeds in 1905 deze Armeense brandy toestemming kreeg om het van die tijd af COGNAC te noemen.
De spijzen aan tafel waren veel en veelzijdig.Een aparte zoetwater vissoort met een lange snuit stond ook opgediend. We discussieerden over de vele mogelijkheden van Armenia, wel of niet in combinatie met Georgië, als vakantieland. We waren het met elkaar eens. Armenië heeft zoveel aan cultuur en natuur te bieden. Diep blauwe meren, de Ararat berg, kloosters, fiets vakanties, eco vakanties, fly and drive, etc. Noem het maar op en men kan er in Armenia van genieten. Ik neem aan dat mijn uitnodiger zich zal melden op de Vakantiebeurs in Utrecht. Inmiddels hebben ze zeer tevreden groepen uit onder meer: Polen, Duitsland, Italia, Spanje, etc. Nu nog de vriendelijke Nederlanders vertelde mijn uitnodiger.
Rond 22.00 uur ben ik naar mijn appartement gebracht. Hetzelfde recept: boek lezen en daarna naar bed. Op naar het volgende avontuur.
Zaterdag 07.08.2010
Om 09.00 uur wordt ik opgehaald voor een 250 kilometer reis door Armenië. Precies op tijd, zoals gewoonlijk, rijdt de auto voor. Een nette chauffeur en weer de perfecte reisbegeleiding. Sirik doet haar enorme best om het mij naar de zin te maken.
Binnen de kortste tijd zijn we uit Yerevan en volgen de Armeense grote weg nabij de Turkse.grens. De berg Ararat komt al snel in zicht. Langs de autoweg zitten mensen met hun koopwaar zoals abrikozen en andere vruchten. De zon schijnt uitbundig, in de auto hebben we vele gesprekken over allerlei onderwerpen. Na een tijdje de grote weg gevolgd te hebben, slaan we rechtsaf bij het bord Khor Virap. We rijden in dorpje in, waar we veel fietsers zien. In de stad zegt men dat fietsen niets voor hen is, dat is, volgens hun zeggen veel te gevaarlijk. Ik denk dat de waarheid is dat men liever in hun bolide rijden dan zich onder de warme zon uit te sloven op een fiets. Nog steeds zien we, maar nu oor ons, de berg Ararat met er vlakbij een ommuurd klooster in de directe nabijheid aan de Armeense grens vlakbij de Turkse grens liggen. Armenen kunnen niet de Turkse grens over, dit in verband met de geschiedenis van de Turkse genocide. De genocide leeft nog zeker bij zowel de ouderen als de jeugd in Armenia. We parkeren de auto nabij een begraafplaats. Graven worden door families gekocht en bijgehouden. De grafstenen zijn werkelijk adembenemend. Hoge gepolijste grafstenen, met daarin de beeltenis van de overledene er in ge-etst. We lopen de trappen op en komen, door onder een poort heen te gaan, op het kloosterplein aan. Een Italiaanse toeristenbus heeft zojuist een groep toeristen gebracht. Een gids verteld honderd uit over het klooster en de geschiedenis er van. Zelf zoek ik de koelte in het klooster en bewonder de schoonheid er van. Onder het kloostercomplex is een smalle gevangeniscel waar, nu een heilige, zijn geïsoleerde gevangenschap moest ondergaan.
Na enige tijd rond en door het klooster gewandeld te hebben, dalen we de trappen af en rijden terug naar de grote weg voor een bezoek (na circa 125 kilometer) een ander kloostercomplex met de naam Noravark. We rijden langs zeer kleurrijke voedsel en fruitstalletjes. Vele tientalen bieden hun etenswaren aan. Tegenover de fruitstalletjes, staan op hoge palen, nesten van ooievaars met op de verschillende nesten ooievaars met hu jongeren. Niet ver van hun nesten zijn meren. Je kunt gewoon naar die nesten lopen en de ooievaars vliegen niet weg.
Het landschap varieert van zware rotsen, zandstenen duinen, waar de zon niet kan komen of komt liggen in groene oasis dorpjes verscholen, die direct aan een stroompje water zijn gelegen. Een heel opmerkelijke natuur, vol van afwisselingen en tegenstellingen.
We komen op Areni wijn fabriek aan. In geen velden of wegen zie ik wijnranken. Overal fruitbomen waaronder appels, peren, abrikozen, etc. We zijn uitgenodigd om in het binnenste van deze wijnfabriek te komen kijken en van hun wijnaanbod te proeven. We dalen diep de kelders in waar grote eikenhouten wijnvaten, vol met wijnen, liggen opgeslagen. Het is er lekker koel. We gaan wijnproeven. Eerst rode wijnen en daarna rosé en vervolgens witte wijnen. Het is nog vroeg in de dag en nu al stevig aan het proeven gaan,dat is teveel gevraagd. Ik proef een slokje rode, rosé en witte wijn en wordt door de toastmaster geïnformeerd, dat de lege flessen uit Armenië komen maar de kurken uit Portugal. Een heerlijke fles wijn kost echt bijna niets.
Tegenover de wijnfabriek is een wederom een rots met daarin holen. In deze holen zijn archeologen bezig met opgravingen. Onder meer heeft men hier de oudste leren schoen gevonden die door mensen is gedragen. De schoenen zijn te zien in het oudheidkundig museum in Yerevan. Via een smalle weg, uitgehouwen in de rotsen, stijgen we langzaam meer zeker (stijgingspercentage van 9 procent) door donkere bergspleten welke met bomen begroeid zijn. Iets verder draait de smalle weg richting zon en gelijk daarmee wordt de kleuren van de rotsen geheel anders. Na een tijdje gereden te hebben komen we bij een klein klooster complex. Door de priester word ik in het Duits wilkommen- geheten. Ik laat hem horen dat ik uit Nederland kom en hij zegt dan welkom -. De mensen worden door hem gezegend. Als we later in de openluchtbar een Cola willen gaan drinken, is de priester plotseling de barman. Hij zegt vrolijk tegen mij: God is goed, maar ik ben ook maar een mensen en moet toch ook eten hebben.
Er zijn vele mensen die deze twee kerkjes, zo hoog gelegen in de bergen, komen bezoeken. Je hebt hier niet alleen de kerkjes, waarvan 1 met een levensboom door middel van trappen uitgebeeld tegen de voorkant van de kerk, maar ook prachtige vergezichten.
We rijden in1 x terug vanaf dat wonderschone complex naar Yerevan. We bezoeken de drukke groenten en fruitmarkt. Wat ik tot nu nog nooit gezien heb is de manier hoe gedroogde vruchten via een soort van schilderachtige vormen gedrapeerd op een achtergrond, tot een soort van schilderrij worden gemaakt. Het is een prachtig gezicht. Ik koop er eentje voor thuis. Dit is een, voor mij, uniek geschenk. Heel wat anders dan het regulaire toeristische cadeau, die hier ook te koop is.
Het is mijn laatste avond in Armenie. De firma www.armeniaholidays.com en heel het personeel zoals bijvoorbeeld Annie, Robert, Lola, Sirik, etc , inclusief het management heeft als verrassing een BBQ avond in de tuinen van een speciaal restaurant, welke gelegen is aan de rand van de stad mij aangeboden. Het personeel (vrouwen) laat me horen dat vanaf het moment dat ik hen begon te informeren over toerisme, dat ze veel van mij hielden. Ik kreeg mijn afscheids cadeautjes en tevens kreeg ik de uitnodiging om in april 2011 terug te komen. Wat een eer, wat een verrassing te horen dat de mensen me zo goed vinden.
We lopen nog even de stad in richting mijn tijdelijk appartement. Om 22.15 ga ik naar bed. Om 5.15 uur zal mijn wekker afgaan.
Zondag 08.08.2010
Vertrek naar huis. Rond 5.15 ben ik wakker. Niet door de wekker, maar ik stel me er op in.
Om 05.45 gaat de telefoon af, of ik al wakker ben.. Tien minuten later ben ik op weg door het donkere Yerevan naar het vliegveld.
Iets later dan gepland gaat het vliegtuig van Armavia vertrekken. Ondanks dat ik economy vlieg, zit ik ruim in mijn leren zetel en val later zowel in slaap. Gedurende de vlucht krijg je een ruime-, echte maaltijd aangeboden, die meer is dan alleen maar een droog broodje. Tien minuten te vroeg landen we in stromende regen op Schiphol. Een geweldige ervaring rijker in Armenië.
Armenië, een aanrader.
Fred Vorstenbosch
Zaterdag 07.08.2010
De dag voor vertrek maak ik een reis van circa 250 kilometer in Armenia.
Op 2 en 3 februari 2008 was er de wandel - en fietsbeurs in de RAI te Amsterdam. Deze beurs werd bijzonder goed bezocht.
Er is naar aanleiding van inspanningen en contacten, van de in dit reisverhaal genoemde personen / wereldfietsers en anderen, een delegatie van het Tourist Office van Georgië op deze beurs geweest.
De bekende Georgische wereldfietser Mister Jumber Ledjava was aanwezig en vertelde honderduit over zijn fietservaringen en tochten in - en buiten zijn moederland Georgië.
Hieronder treft U de beide verhalen aan, welke geschreven zijn door John Telleman naar aanleiding van zijn fietstochten met Gudy Rooijakkers die verantwoordelijk is voor de gemaakte foto's in Georgië.
In de grote zaal van de RAI op de wandel - en fietsbeurs te Amsterdam, werden er door de wereldfietser Frank van Rijn twee lezingen gehouden over zijn fietstocht in Georgie.
De fietstocht begon in Turkije. In Georgië fietste hij via allerlei uithoeken van het land naar de hoofdstad Tbilisi om uiteindelijk een onderhoud te hebben met de President van het land en zijn Nederlandse vrouw Sandra Roelofs.
De gepensioneerde vader van Sandra Roelofs , die een wielrenner is, fietste samen met Frank van Rijn een gedeelte van deze tocht mee. Deze fietstocht was niet de gemakkelijkste en ging door een woest steppelandschap, donkere bossen en over zeer hoge bergen over gravelpaden, daar waar een jeep niet zou kunnen rijden.
Een grappige - en ware opmerking van de wereldfietser Frank van Rijn over Georgië ging over GASTVRIJHEID.
Hij vertelde dat het woord GASTVRIJHEID een te klein woord voor de Georgische gastvrijheid was, maar er is helaas geen overtreffende trap van dit woord in de Nederlandse taal.
Indien we Nu de overtreffende trap van het Nederlandse woord GASTVRIJHEID zouden moeten uitvinden, dan moet het tenminste het woord GEORGIË zijn, vertelde hij.
Frank van Rijn heeft over zijn fietsreis in Georgie een boek geschreven, welke binnenkort op de markt komt.
Hierin geeft hij tips en adviezen m.b.t. fietsen in Georgië.
Zoals ik al reeds in andere reisverslagen over de Georgiërs geschreven heb, zijn de mensen zeer uitnodigend en binnen de korste keren slaan ze , goed bedoelt, als vrienden de armen om je heen.
Kamperen deden de wereldfietsers op allerlei plekken in de open natuur, maar ook vroegen ze aan mensen in kleine dorpjes, af ze hun tentje bij hen in de tuin mocht zetten. Dat was practisch altijd goed. Nadat het tentje was opgezet, werd men al snel naar binnen gehaald voor de thee , een hapje eten en / of iets veel sterkers.
Indien u niets sterks wenst te drinken, adviseerde Frank van Rijn, om dan te vertellen, dat je van je geloof geen alcohol mag drinken of dat de dokter thuis je dat verboden had. Of het veel zal helpen?
De Georgische wereldfietser Mister Jumber Ledjava was ook aanwezig op de wandel - en fietsbeurs te Amsterdam en beantwoorde menige vraag.
Zover ik het goed begrepen had, is Mister Jumber in zijn eigen land - en in het buitenland een bekende persoon.
Hij verteld: na een ingewikkelde operatie kreeg hij van de dokter te horen dat het niet zo goed met hem ging, en dat zijn dagen geteld waren. Mister Jumber kon daar niet mee leven en begon als een gek te trainen door middel van fietsen en wandelen.
Hij is nu (2008) 69 jaar jong.
Hij komt uit een streek in Georgië waar de mensen vaak ouder dan 100 jaar worden.
Mister Jumber is waarschijnlijk de meest actieve wereldfietser die mede als specialisatie heeft, fietsen in extreem koude. Hij heeft ondermeer op Antartica gefietst (op een gewone Russische mountainbike), Canada, USA, trok van Zuid naar Noord in Zuid Amerika, is verschillende malen in Rusland geweest om te fietsen, kent Mongolie en China op zijn fiets duimpje. Zelf zegt Mister Jumber dat hij nog 6 landen moet fietsen om alle landen van de wereld gezien te hebben. Wie doet hem dit na. Verder is MisterJumber coach van het zangkoor van 100 jarigen in Georgia. Doet dagelijks vele pushups, welke hij minitieus bijhoudt. In het Guiness Book of records staat zijn naam vermeld met verschillende van zijn prestaties.
.
Per ATB door Svaneti - GEORGIË.
De Alpen maar dan anders.
Vijf jaar terug hadden we de wens om door Svaneti in Georgië te fietsen, maar toen was het daar onveilig. Al eeuwen zijn de bergen van de Kaukasus berucht vanwege rovers. In oktober 2007 fietsen John Telleman en Gudy Rooijakkers twee weken door dit unieke berglandschap.
Tot voor kort was een reis door de Georgische provincie Svaneti onmogelijk. Rovers ontdeden je op de heenweg van alles wat enige waarde heeft. De regering Saakashvili heeft een paar jaar geleden met helikopters invallen gedaan bij maffia families in Svaneti. De meeste rotte appels zitten nu in de gevangenis. Dit is voor ons het signaal om de sprong te wagen.
Svaneti is bekend om zijn woontorens. Deze woontorens zijn in de twaalfde en dertiende eeuw gebouwd en dienden vroeger om bescherming te hebben tegen vijandige stammen. De landschappen lijken op die in de Alpen. Svaneti is meer ongerept, want er zijn veel minder wegen en dorpen. Vanuit Zugdidi rijden we noordwaarts richting de bergen van de hoge Kaukasus. In de laagvlakte groeien bolgeschoren thee struiken. Omdat het klimaat heel gunstig is, groeien hier citrusvruchten, druiven en vijgen in overvloed. Via het langgerekte Jvari stuwmeer komen we aan in Svaneti. Langs het Jvari stuwmeer en de Inguri vallei zijn geen twee vierkante meter vlak. Rechts van ons gaan de rotswanden steil omhoog en links kijken we een diep dal in.
Vreemden in het bos
We moeten binnen een uur een plek voor de tent vinden zegt Gudy. Doorfietsen tot het dal zich verbreed is de enige optie. De laatste 30 kilometer hebben we geen enkele boerderij gezien. In de schemer zien we een zijdal. We zijn dolblij als we in de eikenbossen enkele golfplaten daken zien glimmen. In de schemer lopen we naar de eerste boerderij waar twee honden gevaarlijk staan te blaffen. Door het struikgewas heen zien we een hartelijk lachende boerin, genaamd Noya. Ze runt ook een eethuisje wat in het midden van het donkere eikenbos staat. Ze stookt haar fornuis op hout en maakt een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Met ons woordenboekje proberen we met haar te communiceren. Noya is trots om Svan te zijn en zingt een prachtig lied voor ons. Zij laat ons ook de traditionele dans zien.
De Matterhorn van Georgië
Verkruimeld asfalt brengt ons langzaam naar het hooggebergte. Overal om ons heen zien we witte bergkammen. Vlak voor het dorpje Becho slaat de weg een flink zijdal in. Kijk de Georgische Matterhorn, roept Gudy buiten adem. Het uitzicht op de Mount Ushba is overweldigend. We stappen af en bewonderen deze berg. Twee piramides tegen elkaar, flink veel sneeuw, een knalblauwe lucht en dorpen met woontorens. We hebben geluk, dit uitzicht is nog mooier dan de fotos in de reisgids zegt Gudy. Richting Mestia zien we steeds meer dorpjes met middeleeuwse woontorens. Dezelfde avond bereiken we Mestia, de hoofdstad van Svaneti. In heel Svaneti zijn geen hotels, maar in sommige dorpen hebben enkele families een bed and breakfast. Voor ongeveer 12 euro per persoon krijg je ontbijt, een bed en avondeten. Als we vertellen dat we naar Ushguli gaan, bakt onze gastvrouw een paar extra kachapuris, (kaasbroden).
Terug in de tijd
Kom je op de hoofdweg vanuit Zugdidi al weinig autos tegen, het stuk naar Ushguli is voor de ware autoliefhebber een echte kwelling. De weg is onverhard en klimt flink over naamloze pas. We komen in een schitterend dal, waar de tijd heeft stilgestaan. Boeren halen hun laatste hooi oogst op. Twee koeien slepen een primitieve slee met een stapel hooi van de weide naar de schuur. Ze loeien flink als ze de steile helling van de schuur opmoeten. Het leven is hier puur. Knoestige kerels met handen van leer en roodverbrande gezichten nodigen ons uit voor kachapuri en wijn. Voor Georgiërs is een gast een geschenk van god, zegt Gudy. Qua eten en drinken is bijna iedere Georgiër rijk. Velen hebben een stukje land met groenten, wijn en vee. Je ziet rijk gevulde tafels met eerlijke gerechten.
Naar het hoogste dorp van Europa
Ushguli ligt in een groene vallei op 2200 meter boven de zeespiegel. Georgië claimt dat Ushguli het hoogste permanent bewoonde dorp van Europa is. Er zijn bijna geen autos en tussen de middeleeuwse woontorens scharrelen varkens en koeien. Achter het dorp rijst de enorme wand van de Mount Shkhara omhoog. Dit is met 5068 meter de hoogste berg van Georgië. In Ushguli nemen we een rustdag en wandelen door de vier buurtschappen van het dorp. We wandelen ook naar de gletsjer van de Mount Shkhara.
We vervolgen onze weg over de Sagar Ughelt, of wel de suikerpas. We klimmen naar een hoogte van ongeveer 2700 meter. De afdaling is steil. We lopen kilometers omdat diepe geulen het fietsen onmogelijk maken. Er volgt een diep dal waar het zonlicht nooit komt. Door de vele riviertjes is de weg een afwisseling van modder en plassen die even breed als de weg zijn. Afdalen over dit wegdek is geen fluitje van een cent, het is meer een trompet van euro. Besmeurd met modder arriveren we in Sasasi.
Water, wijn en grenzeloze gastvrijheid
Aan een stel oude mannen zittend op een bankje vraagt Gudy Karawi?. Karawi betekent tent. Even wachten is het enige wat we van het antwoord begrijpen. Na tien minuten komt Omechi, een student informatica en hij spreekt Engels! We mogen in de tuin van zijn moeder kamperen. Onder de pruimenboom geeft hij ons water te drinken. Bronwater! roepen we in koor. Er liggen rondom het dorp vier bronnen allemaal met verschillende smaken mineraalwater vertelt Omechi. Tegen de schemer lopen we naar de dichtstbijzijnde bron. We lopen via een donker eikenwoud en langs een kerkhof waar de vader van Omechi begraven ligt. De bron ligt in een voormalig vakantieoord uit de Sovjettijd. Het bronwater zijpelt uit een vervallen Sovjet monument. In navolging van Omechi spoelen we onze ogen met het koolzuurhoudende water. Al je vermoeidheid is direct verdwenen belooft Omechi. Hij heeft gelijk, dit zou je ook in Nederland moeten hebben mompel ik terwijl we naar Omechis huis lopen.
Gaumarjos
Ondertussen heeft Omechis moeder een supra voorbereid. Een supra is een ceremoniële Georgische maaltijd. Nieuwsgierig naar twee Hollanders komen Omechis vrienden en broers binnen. Op de lange tafel staan de heerlijkste gerechten. Er wordt veel geproost. Gaumarjos! Dat betekent op uw overwinning of proost! We proosten op Georgië, op Nederland, op de first lady van Georgië, Sandra Roelofs, en uiteindelijk op Omechis overleden vader. Omechi is de tamada, ofwel toastmeester. Zijn rol is filosoof, dichter, grappenmaker en zanger. Tijdens zijn toast op zijn vader kijkt hij naar de foto waar zijn vader op prijkt. Hij slaat een kruis en morst wat wijn op zijn bord. Dit doet hij uit respect voor de doden. Gaumarjos en de wijnglazen raken elkaar en worden in één teug leeggedronken. De tent op zetten wordt niet geaccepteerd. Twee bedden zijn al door Omechis moeder opgemaakt. De volgende morgen eten we de resten van de supra op. Met buikpijn van het vele eten nemen we afscheid. Gastvrijheid is een van de mooiste schatten die Georgië te bieden heeft. Met voldoende stof om te overdenken en op onze kleding rijden we naar Kutaisi, de tweede stad van Georgië.
Informatie
Georgië is voor 40% bedekt met bos. In het westen grenst het aan de Zwarte zee en hier heerst een subtropisch klimaat. In het oosten grenst het aan Azerbeidjaan en hier vind je een golvend steppe landschap. De noordgrens met Rusland wordt begrensd door de hoofdkam van de hoge Kaukasus. Hier vind je tientallen 4000 ers en enkele bergen halen de 5000 meter. Heel Georgië is bergachtig. Bijna iedere dorp of stad heeft een antieke kerk, klooster of kasteel.
Geschiedenis
De Grieken kenden het land als Colchis, hier speelde de mythe van Jason en de Argonauten zich af. Georgiërs zijn voor het grootste deel Georgisch orthodox en zijn al sinds de 4e eeuw Christelijk. Georgië heeft vele veroveringen te verduren gehad. Mongolen, Turken, Perzen en als laatste de Russen. Georgië heeft vanaf 1800 onder Russische invloed gestaan, en is na 1991 een onafhankelijke republiek geworden. Op Abchazië en Zuid Ossetië na is het rustig in het land.
De beste reistijd
De winter is te koud en de zomer te heet. De lente en herfst zijn ideaal om Georgië te verkennen. In de vroege lente zijn de wegen in de bergen onbegaanbaar wegens sneeuw.
Gezondheid
Georgië is een land in opbouw. Alleen in steden als Tbilisi en Kutaisi kan je op ziekenhuizen van enige kwaliteit rekenen. Het water hebben we overal gedronken. Voor inentingen kijk je op de site van b.v. de GGD.
Hoe er te komen
Georgian Airlines vliegt in ongeveer vijf uur rechtstreeks naar Tbilisi. British Airways, Austrian Airlines en Turkish Airlines vliegen via hun hoofdsteden.
Vervoer ter plaatse
Bijna alle wegen zijn slecht. Als fietser zigzag je om de kuilen en hobbels heen. Op de rustige B-wegen rijden de autos langzaam vanwege dezelfde kuilen en hobbels. De fiets kan gemakkelijk mee in de trein. Er is een vrachtruimte in ieder rijtuig.
Geld
De valuta is de Lari. Voor grote bedragen wordt de Amerikaanse Dollar geaccepteerd.
In grotere plaatsen kan je geld halen met de pinpas, creditcard en travellercheques.
Fiets
Je fiets moet in topconditie zijn. Een racefiets of lichte hybride is door het slechte wegdek ongeschikt. Een stevige hybride of ATB met brede banden is noodzakelijk. 26 inch banden zijn op enkele plekken in het land te vinden.
Wegennet
Volgens de huidige president Mikheil Saakashvili worden de wegen in rap tempo geasfalteerd. Veel wegen in de bergen zijn uiterst slecht en vaak onverhard. Deze wegen zullen als laatste geasfalteerd worden.
=================================================
Wereldfietser Frank van Rijn in de Kaukasus.
Tekst John Telleman en Gudy Rooijakkers
Een bijzondere fietstocht samen met de vader van de first Lady van Georgië en een leuke ontmoeting met de first lady Sandra Roelofs. Wereldfietsers John Telleman en Gudy Rooijakkers fietsen een aantal dagen met Frank en Eduard en doen een verslag.
Wereldfietser Frank van Rijn is nog lang niet in alle landen van de wereld geweest. Het is bekend dat hij niet van koude gebieden houdt. Ten noorden van Ameland ben ik nog nooit geweest en een aantal landen bij de Zwarte Zee heb ik nog niet gezien, zegt Van Rijn lachend.
Na het zien van een lezing over Georgië op de fiets en wandelbeurs in de RAI neemt Frank definitief zijn besluit. Op 21 mei 2007 stapt Frank van Rijn in zijn woonplaats Doldersum op zijn Gazelle en zet zijn koers richting het Oosten. Na een tocht van 9000 kilometer bereikt hij Georgië. De komst van Frank is al langer bekend bij Eduard Roelofs, de vader van de first lady van Georgië. Eduard is een fanatiek wielrenner en heeft een aantal boeken van Frank gelezen. Frank en Eduard zijn aan elkaar gewaagd. Zij nemen zich voor om verschillende tochten in Georgië te gaan fietsen.
Zij ontmoeten elkaar bij het nationaal park Borjomi. Borjomi is een kuuroord en beroemd om zijn mineraalwater en hier vandaan fietsen de avonturiers over slecht wegdek en kronkelende bergpassen naar het prachtig gelegen Kasbegi in de Hoge Kaukasus. De mensen zijn gastvrij en de heren eten regelmatig met families kachapuri (kaasbrood) en andere lekkernijen. Het eten in Georgië is goed fietsvoer. Ik ben niet zo culinair ingesteld, zegt Frank en bij voorkeur eet hij op plek in de zon. Eduard daar in tegen zoekt meestal de schaduw op. Frank wil regelmatig pauzeren om zo het land te leren kennen en Eduard houdt van doorfietsen. Ondanks deze grote verschillen kunnen ze het prima met elkaar vinden. Ze houden beiden van klassieke muziek en bezoeken verschillende uitvoeringen in de opera in Tbilisi.
Op een gewone fietsdag na een bezoek aan de kloosters in grotten van Davit Gareji gebeurt er iets waar Frank al heel lang bang voor is. Honden achtervolgen de eenzame fietser. Frank schreeuwt en stapt af en gooit stenen, maar helaas wordt hij gebeten. In paniek belt hij Eduard. Die rotmormels hebben me in mijn kont gebeten. De manier waarop Frank dat vertelde is heel vermakelijk voor Eduard. Hij haast zich naar de plek waar Frank zich bevindt en brengt hem naar een ziekenhuis in Tbilisi. De injecties tegen hondsdolheid en tetanus zijn noodzakelijk.
Ondertussen is er een ontmoeting geregeld met Sandra Roelofs, de First Lady van Georgië en mr. Onno Elderenbosch, de Nederlandse ambassadeur van Georgië en Armenië. Tijdens een traditionele Georgische maaltijd stellen wij een aantal vragen aan first Lady Sandra en wereldfietser Frank.
Noem een aantal redenen om in Georgië op vakantie te gaan?
Sandra: Jezelf leren kennen, want je komt met je gevoelens in aanraking als je op de Georgische gastvrijheid in gaat. Georgië is sinds de 4e eeuw christelijk en heeft vele oude kerken, kastelen en kloosters. Georgië is een klein land en heel rijk aan natuur en heeft alle klimaatgordels.
Frank: Landschappen, gravelwegen, potholes en weinig verkeer. Een land waar je met veel plezier door heen kan fietsen. De mensen en hun gastvrijheid is ook een reden. Als je de tent in de tuin wil opzetten wordt je direct uitgenodigd om in hun huis te slapen.
Hoe communiceer je met de bevolking?
Frank: Een nadeel is de ingewikkelde taal. Ik spreek geen woord Georgisch. Ik weet een paar Russische woorden. Anders communiceer ik niet en dat is soms jammer, want dan voel je je net zo verloren als in sommige delen van Azië. Soms ontmoet ik mensen die Engels of Spaans of Duits spreken en dan gaat het communiceren prima.
Noem een aantal toeristische highlights van het land?
Sandra: Polifonische zang. Als je als toerist de kans krijgt, ga dan naar een voorstelling van een Georgisch ensemble. De zang is met drie verschillende stemmen en een prachtige klank, diep uit het hart. Batumi is een ander highlight van het land. Het doet denken aan Nice. Alles is daar de laatste jaren opgeknapt en je hebt er palmen en citrusvruchten. Verder heeft het land veel kerken met de eeuwenoude frescos.
Frank: Ik ben geen zeeman, ik ben echt een man van het binnenland. Voor mij was Svaneti een highlight. De eeuwenoude woontorens in een ongerept berglandschap van de Kaukasus. Verder nog Vardzia, wat doet denken aan Capadocië in Turkije maar toch anders omdat het in een canyon ligt. Het contrast van de archeologie van 1000 jaar oud aan de ene kant en aan de andere kant het wegrottende beton van het communisme is aardig om als contrast te zien. Kasbegi en Shatili, twee dorpen in de bergen zijn ook prachtig om te zien.
Welk gebied verwoordt de ziel van Georgië het meest?
Sandra: Emereti, de streek rond Kutaisi, een gastvrij gebied met veel kerken, landbouw en een fijn klimaat.
Voor welk soort toeristen is Georgië het meest geschikt?
Sandra: Avonturiers, want hier valt veel te ontdekken op het water, of in de bergen. Te voet of met de fiets. Ondertussen is ook het strandtoerisme erg toegenomen aan de Zwarte zee. Hier kun je attractieparken en vele restaurants bezoeken. Ook als skigebied wordt Georgië steeds populairder. Het is hier sneeuwzeker en je kunt hier heli skiën. Dit kan maar op een aantal plekken in de wereld. Er is veel groei in het toerisme, want dit jaar kwamen er al twee keer zoveel toeristen als vorig jaar.
Kadori kloof in Zuid Ossetië, Abchazië, Tjechenië, we zien het allemaal in het journaal. Moet een toerist zich zorgen maken om haar of zijn veiligheid?
Sandra: In Georgië is het veilig. Vermijn Abchazië en Zuid Ossetië. Binnenkort hoopt Georgië lid te worden van de NATO. Hopelijk gaan de noorderburen zich dan beter gedragen.
Met welke landen kan je Georgië vergelijken?
Sandra: Toen ik hier voor het eerst kwam vond ik het op Zuid Frankrijk lijken vanwege het landschap en de wijn. De streek rond Batumi en Kobuleti vond ik heel bijzonder.
Frank: Ook Frankrijk, De binnenlanden van Spanje en Griekenland wat betreft de kerken en religie.
Frank, vertel een anekdote over een indrukwekkende gebeurtenis in Georgië?
Frank: Toen ik de grens van Turkije en Georgië passeerde ontmoette ik in een hotel een filmploeg die een documentaire maakte over apostel Andreas. Ze gaven informatie over Svaneti, ik moest oppassen voor slangen. Ook moest ik van hen de groeten doen aan de Meoepe (geestelijke) van Mestia, een dorp in Svaneti. Ik stond daar in mijn korte broek voor de deur en deed de groeten. Ik mocht alleen naar binnen als ik mijn lange broek aan zou doen. Even later stond er een tafel met eten voor ons klaar en ik kon zo lang blijven als ik zou willen.
Frank, waarom wilde je naar de Kaukasus en Georgië?
Frank: Het eerste doel was een leuke tocht. Zoals ik iedere reis eigenlijk een leuke tocht wil maken. Er leefde al lang een vaag idee om Georgië, Azerbeidjaan en Armenië te bezoeken. Ik wist niet precies hoe de landjes tussen de zwarte en Kaspische zee lagen. Als mijn dias gelukt zijn hou ik een lezing op de fiets- en wandelbeurs in de RAI. Als ik voldoende materiaal heb, schrijf ik misschien een boek over Georgië, Armenië en Turkije.
En? Heb je in Georgië gevonden wat je zocht?
Frank: In zekere zin heb ik gevonden wat ik zocht. Mooie landschappen, hoge bergen, ruige weggetjes en een aantal Bert Sitters weggetjes (zoevend asfalt). Ik heb veel gastvrije mensen ontmoet en mooie ervaringen opgedaan.
Liggen hier enge reizigersziektes op de loer?
Frank: Nee, je hoeft eigenlijk niets te hebben. Informeer van te voren bij een GGD. Een rabiës prik raad ik fietsers en wandelaars wel aan. Het barst hier van de enge grote honden die het op fietsers hebben voorzien. Het is rot voor hondenliefhebbers maar probeer eens een hond over zijn bol aaien en te doen alsof het je eigen hond is. De grote kans is dat je hand er met 27 hechtingen moet worden aangenaaid.
Sandra, heeft u nog iets vertellen aan de Nederlandse toerist?
Sandra: Lees eerst iets over Georgië en kom beslagen ten ijs. Het land is overweldigend qua natuur, cultuur en de mensen. De ambassadeur van Georgië vertelt uit eigen ervaring dat bijna iedere toerist weer terug komt.
Frank van Rijn fietst na zijn Georgische avontuur naar Armenië. Gudy en John fietsen een stuk met hem mee. In de tweede helft van oktober keert hij weer terug naar Tbilisi en reist per vliegtuig terug naar Nederland.
Voor meer informatie over fietsreizen in Georgië, kunt u contact opnemen met:
John Telleman
http://tellemania.spaces.live.com/
Mrs Gvantsa Razmadze
E-mailadres(sen):
grazmadze@tourism.gov.ge
12, Kazbegi Ave. 0160, Tbilisi, Georgia
Telefoonnummer: +995 32 381554
Webpagina: http://www.georgia.travel
Deze artikelen geschreven door John Telleman en de fotos zijn gemaakt door Gudy Rooijakkers ,
en zijn met toestemming van John Telleman op internet geplaatst door
Georgië is geweldig en nieet alleen om te wandelen. DEEL 1
Met heel veel dank aan Mevrouw Manana, de gids en Bondo, de chauffeur, die zonder hun inzet mijn 9 daagse rondreis door Georgië, misschien wel heel gewoon zou zijn geweest.
De 2 uur durende middernacht vlucht vanuitTurkije bracht mij naar Tbilisi in Georgia. Het was rond half vier in de ochtend, toen ik gebroken in mijn bed viel in het Georgië Huis Hotel te Tbilisi. Pas laat in de middag werd ik wakker en in het kleine restaurant van mijn hotel ging ik proberen mezelf aan te leren wat ik lekker aan de Georgische keuken zou kunnen vinden. Dikke zure room met daarbij iets heel lekkers zoals grote sneeën lekker - en vers warm brood, met daarop vijgen jam met daarbovenop een lekkere schep room.
Mijn gids Manana kwam bij mij op tijd aan en het klikte direct tussen ons. Ze is midden 30 jaar, een hoog opgeleide jonge vrouw, spreekt verschillende talen en is zeer gepassioneerd over haar land, in het speciaal over het berggebied van Svaneti. Gedurende de gehele reis reden we in een praktische nieuwe Zwitserse 4 wiel aangedreven auto, met Bondo onze chauffeur. Werkelijk een heer.
Tbilisi stad ( 2 miljoen inwoners) is gelegen aan de oevers van de rivier de Mtkvari (waarvan gedeeltelijk op rotsen) en heeft een geweldig Oud Centrum met heel veel kerken, kloosters en vergeten pleinen.
Het kent ook brede boulevards en straten met veel bomen en er zijn nu behoorlijke verbouwingen aan de gang ( maart 2009) dit naar aanleiding van ondermeer het dispuut met de Russen.
Maar wat opvalt, bijna iedereen is optimistisch en de toeristische firmas verwachten U.
U weet toch; Georgiërs zien gasten als een geschenk van God.
Er is een aantrekkelijk gebied in Tbilisi van gerenoveerde gebouwen, huizen,, cafés , eettentjes met buitenterrassen en trendy kleine winkeltjes. Het is nu nog niet zo toeristisch.
Duidelijk zichtbaar aan de skyline van de stad is het Narkilo fort waarvan de oudste verdedigingsmuren dateren uit de 4 e eeuw. Het uitzicht van hier uit zijn geweldig. In de Oude Stad zijn zwavelbaden die zijn ondergebracht in een groep van lichtrode stenen gebouwtjes. De ingang van de baden lijken op de gevel van een moskee. Vele kerken en standbeelden stammend uit verschillende perioden, een stop voor een lunch in een van de vele cafetarias . Ongelukkig is dat de fabuleuze collectie van goud, juwelen, relikwieën, religieuze artikelen en andere kostbare objecten op een wereldtoer zijn en daarom heb ik het belangrijkste museum niet bezocht.
De volgende dag begon goed met wijn en wodka na het ontbijt! Daarna gingen we verder met mijn bezoek aan de stad. Er is geen twijfel mogelijk dat ik meer mijn best op de zondagschool had moeten doen omdat ik helaas niet het verschil tussen de ene Heilige van de andere Heilige kon onderscheiden op de prachtige frescos in de vele kerken die ik in Tbilisi bezocht. Onnodig te zeggen dat ze geweldig waren en een enorme indruk op mij maakten.
We bezochten vele interessante - en mooie plaatsen in Georgië.
Het stadje Gori, was de geboorteplaats van Jozef Stalin is. Een bezoek aan het museum die aan hem is opgedragen was interessant als was het maar om de rijkdom aan materiaal die hij vergaarde gedurende zijn leiderschap te gaan zien. Buiten het museum staat zijn geboortehuisje en zelfs de Jozef Stalin trein met daarin zijn werk- en vergaderruimte, maar ook zijn slaapruimte kan bezocht worden.
Het berggebied van Svaneti is verbazingwekkend mooi, alle aanblikken lijken op postkaarten. Boven de 5000 meter hoge rotsachtige bergen met daarop een heleboel sneeuw. Het lagere gebergte is bedekt met of pijnbomen en / of andere soorten van bomen die in de herfst een werkelijke bonte kleurenpracht bieden. Melk blauwe rivieren, grijze stenen gebouwen en interessante uit de 10 e eeuw stammende torenforten. Veel vee, geiten, eenden, ganzen en varkens in de velden of op de smalle wegen onderweg naar hun grazige weiden.
In het centrum van Svaneti is de stad Mestia alwaar we 2 dagen verbleven bij de mooie Irma en haar man. Mestia is omgeven door de met sneeuw bedekte bergtoppen. Om te illustreren hoe koud het in dit huisje buiten de deur kan worden ; het water van het toilet blijft almaar doorlopen, want wanneer het zou stoppen, zou het water direct bevriezen in de winter.
We hadden een hele dag uitgetrokken om naar het dorp Ushguli te gaan bezoeken , gelegen op 2200 meter hoogte, het hoogste dorp in Europa dat permanent bewoond is. Het kostte ons over slechts een afstand van 50 kilometer, 3 uren om er te komen. Een combinatie van ruig terrein en een beetje de weg kwijt geraakt zijn, omdat er maar heel weinig wegbewijzering was. Maar het uitzicht was spectaculair. Ushguli is een samenstel van stenen huizen en een paar torens. Een kerk op de top van een heuvel en een klein museum. Het is het thuis van een zeer bekende Georgische schilder en ook van handwerkslieden. Maar er waren ook naar beneden gevallen gebouwtjes.
Interessante plaatsen in Georgië zijn de rotsen steden en op mijn laatste dag voordat ik verder trok naar Armenië bezochten wij Vardzia. Het is te bereiken via een spectaculaire rit door de Semi woestijn. Een spectaculaire rotswand waarin zich verschillende rotswoningen en kerken bevinden. Ze bestaan over het algemeen uit een systeem van kamers die uitgehouwen zijn uit de rotsen, 13 etages hoog, die via looppaden en trappen, met kerken aan elkaar verbonden zijn. Vardzia stamt uit de 12 e eeuw en op een gegeven moment woonden er 50.000 mensen. In de rotskerk bevinden zich verschillende mooie - en kostbare frescos, zowel aan de binnen - als aan de buitenzijde. Zoals dat wel voorkomt (echter dat verschilt van kerk tot kerk) is het verboden om het interieur te fotograferen, maar toen niemand keek, heb ik toch mijn opnamen gemaakt, zoals velen dat doen.
Dichtbij hadden we onze lunch. In landelijk gebied was dat vaak een picknick. De spullen voor de lunch kochten we vers zoals brood en tomaten en andere dingen. Simpele maaltijden met verse plaatselijke ingrediënten, aangevuld met koffie en thee, in een prachtige bergachtige omgeving waarvan de uitzichten geweldig zijn.
In Zugdidi moest ik batterijen kopen omdat ik vergeten had deze op te laden. Dit is de streek waar Bondo opgroeide en dus kent hij iedereen in dit plaatsje. Zugdidi is ook het thuis van de aristocratische familie Dadiani en hun residentie wordt nu gebruikt als een museum. Prachtig gemeubileerd met Franse objecten en sommige exquise van hout gesneden plafonds boven de balkons.
Een van de beste lunches hadden wij bij de stad van Vani in een klein café (naam: Apaches) die uitgebaat werd door Abgazische vluchtelingen. De topkok was een vrouw.
Gedeelten van Georgië zijn heel vruchtbaar en werden gebruikt als de broodmand voor de toen USSR. Nu zijn vele van deze voedsel fabrieken gesloten. Tabaksplanten rotten weg in de velden, maar Georgië produceert wel fruit, druiven (voor uitstekende wijnen) groenten, noten en granen. In de late herfst is iedereen hard bezig om te oogsten voordat de winter komt en dus is het tijd voor grote activiteiten.
Er zijn vele prachtige kathedralen in Kutaisi en omgeving en we waren getuige van een doopdienst in het Gelati Klooster. De naam van de baby is Barbara, een heiligennaam in Georgië. De achtergrond muziek (a capella) was geweldig en mooi om te zien was de kleurrijke kleding van de priesters die baden voor de toekomst van het kind.
We verbleven een nacht in Bakuriani, een skigebied in een extreem comfortabele herberg en werden meer dan verwend. Deze avond was op het menu; soep, kippen salade, de fameuze kaastaart, gegrilde kip met walnotensaus, spaghetti net kruiden, cakerolletjes met room met daarboven op dikke aardbeienjam en gemixte peer, pruimen en appelsap en natuurlijk daarbij yaya (Georgische sterke drank). O ja, en daarbij heel brood en boter.
We waren in Borjomi en omgeving, alwaar een heleboel minerale bronnen zijn. Tintelend - en bruisend mineraal water kan overal gekocht worden. Het is behoorlijk zout dit in vergelijk met ons water. Natuurlijk kan je dit water ook gratis uit de bron halen. Een overdekt gebouwtje in een beeldschoon parkje, wat eeuwig stromende kraantjes met mineraalwater. In vele winkeltjes kan men plastic flessen kopen zodat je het echte mineraalwater gewoon kan aftappen uit de oorspronkelijke bron. Neem ook eens de kabellift naar boven. U zult genieten van het uitzicht aldaar.
Het viel ons zwaar om afscheid te nemen van mijn vrienden Manana en Bondo aan de Armeense grens, omdat we ons allen heel erg met elkaar vermaakt hadden.
De pijn van het afscheid werd verzacht omdat ik wist dat we elkaar, na mijn bezoek aan Armenië terug zouden zien aan een andere grensovergang, wanneer ik terugkeerde naar Georgië. Tot mijn schrik, moest ik in Armenië constateren, dat ik mijn Cortex jack in hun auto had achtergelaten.
Georgië is geweldig. DEEL 2 VAN MIJN REIS IN GEORGIË.
Helaas zag ik Bondo niet weer, maar zijn vervanger, wiens naam ik me niet weet te herinneren. Hij was een charmante man. Zijn eigenlijk alle Georgische mannen prachtig? Nu ja, ik heb eigenlijk alleen maar aardige mensen ontmoet. Ik ontmoette Manana weer aan de grens (ze droeg mijn jacket) . We hadden nog een heel eind te rijden voordat we terug waren in Tbilisi.
Veronderstelt werd om naar DE grotten stad van Georgië te gaan, maar het weer werd zo slecht en we konden nauwelijks meer dan 30 meter vanuit de auto voor uit zien. Het rijden was moeilijk, het woei en het was koud. Manana stelde voor om een bezoek te brengen aan het Bobde Nonnen Klooster te gaan die toegewijd is aan de heilige Nino die aldaar begraven is. De Heilige Nino bracht het Christelijk geloof in 380 - 390 naar Georgië. Een kort verhaal over Nino verteld: ze bekeerde de koningin en van toen af werd dit geloof populair. Deze kerk / klooster heeft mooie schilderingen, vanuit de kerk zouden we mooie uitzichten vanaf de berg hebben, maar helaas de mist liet ons dat niet toe. De mist werd dikker en dikker.
Het was het een relatief korte rit de heuvel af naar het nieuw geopende en gerenoveerde Italianate dorpje van Kakheti, met zijn kinderkoppen geplaveide straten, pastel kleurige houten huizen en winkeltjes, overhangende balkons. Je kunt hier bijvoorbeeld 24 uren per dag en 7 dagen in de week trouwen.
Een typisch 18 e eeuw voorbeeld van Georgische architectuur, gerestoreerde gevels, met de hoop dat toeristen vanuit de hele wereld in grote getallen hierheen komen. Ik zie dan ook geen enkele reden waarom dit niet zou gaan gebeuren. Lekker slenterend door de soms steile straten, eten bij de ommuurde vestingwallen of in andere restaurantjes een glaasje wijn drinken.
Ik kwam laat in Tbilisi aan voor roomservice snack, te weten; gekookte eieren, brood, jam en thee. Ik was te moe om bijvoorbeeld iets verderop bijvoorbeeld bij de Chinees te gaan eten. De volgende ochtend vroeg ik Manana om me mee te nemen om te gaan winkelen. Ik wilde heel graag geld gaan uitgeven op mijn laatste dag in Georgië. Enige uren later hadden we koffie en gebak in het Marriot hotel, een voortreffelijke typische Georgische lunch van een grote gevulde knoedel (kinkali) , brood, bier en een gemixte bonen ragout. Ik kocht enige Georgische muziek Cds en erg mooie geglazuurde zilveren artikelen. Ook bezochten we het kantoor van Manana en downloaden al mijn Georgische fotos voor haar op haar computer.
Weer was het afscheid treurig. Manana behandelde me als een oudere vriendin en ik hoop dat dit zo zal blijven. Ze is een geweldig mens. Dus mijn bezoek aan Georgië kwam tot een eind met mijn vertrek om al 5 uur in de ochtend, dus betekende om 3 uur opstaan.
Een bezoek van een familie uit Israël aan Georgie / Europa..
Georgië, gelegen op de grens van Europa en Azië, is een land die U eigenlijk zou moeten bezoeken. Velen uit andere landen, zoals uit bijvoorbeeld uit Israël, gingen al voor u.
Nederlanders schijnen een beetje vreemd tegenover Georgië te staan en dat is niet nodig.
Mevrouw Manana, die deze toeristen uit Israël begeleidde , dat deze mensen bijzonder tevreden waren over de reis en mijn services, en mij hun reisverslag inzake hun bevindingen aan mij toestuurde.
Hierbij hun reisverslag over hun jeepreis door Georgië.
Ik moet u vertellen dat ik heel veel genoten heb van mijn bezoek aan uw land. Ik ben dankbaar aan de geweldige gids (Manana) die we daar hadden, welke inmiddels een vriend van ons is geworden. Ze werd door een El Al piloot aan ons aanbevolen.
Ik kan U vertellen, het was in 1 woord GEWELDIG.
Mijn zoon Guy, was de geweldig chauffeur van onze jeep in Georgia, hij was een zeer kundig rijder. Hij reed 2040 kilometers met ons over de wegen van Georgië. Van Tbilisi en terug naar Tbilisi in een 4 X 4 jeep. We toerde door de hele stad Tbilisi heen, zagen de grote Kathedraal, het paleis, alle belangrijke plekken, het nieuwe park op de berg nabij de radiotoren en ( mijn favoriete standbeeld) het zilverkleurige Vrouwen standbeeld van Moeder Georgië. We aten in het geweldige restaurant Maydan, (alwaar ik mijn nieuwe digitale camera op de grond liet vallen, toen ik een plastic fles belette om op de grond te vallen) en mijn camera, waarmee ik slechts 27 fotos gemaakt had, ging kapot. Aansluitend gingen we naar de Yom Kippur dienst in de synagoge. Ontmoette een Amerikaanse Luitenant Kolonel van Atlanta, wiens ouders ik kende.
De volgende morgen vertrokken we naar Mtskheta, de kathedraal, Jvari kerk - gelegen op een heuvel met uitzicht op de stad, Ananure, de prachtige kerk, voeren over de rivier de Pasanouri (alwaar het waterpeil wel wat laag was, maar we hadden veel lol.We bezochten Uplistsikhe, samen met een geweldige plaatselijk gids en heer. In Gori zagen we de synagoge en het Stalin museum en we overnachtten in een hotel dat naast een fabriek was gelegen die zeer grote hoeveelheden appels verwerkt.
In Kutaisi bezochten we de Baghat Kathedraal, de Gelati Academie, de synagoge, van verre zagen we de Nikorsminde kerk en gingen onderweg naar het dorpje Ori
( dit is een speciale plaats gelegen in een geweldige omgeving met een geweldig mooie synagoge die waarschijnlijk spoedig zal verdwijnen). Vijftig jaren geleden waren hier nog 24.000 joden, nu nog slechts 8 families.
De remmen van de jeep begonnen te - zingen -, maar we bleven er mee doorrijden. We gingen via Kutaisi verder door naar Abasha, Senaki (synagoge), Zugdidi, het Dadianis bezochten we daar en gingen daarna naar een heel mooi meer met een waterkrachtcentrale, verder naar Mestia, Ushguli, Mesari.
Wat kan je van Georgië zeggen?
Dat het MOOI is. Maar dit is nog te weinig uitgedrukt.
We verbleven 2 nachten in een pension met 3 geweldig lieve mensen, die zoveel voor ons deden. Nadat we het museum hadden bezocht, gelegen in het berggebied, wandelden we door het plaatsje Ushguli, beklommen de torens en namen fotos hiervan. We moesten helaas dit surrealistische plaatsje op onze planeet, gelegen in Georgië achter ons laten. Terug naar Zugdidi om een bezoek te brengen aan een grote tandartskliniek die door de regering werd gedreven.
Poti, konden helaas niet op tijd zijn om de synagoge te bezoeken. Er is er een daar en dus gingen we verder naar Batumi om ook een kijkje te nemen aan de Turkse grens aldaar. We aten een snack in een koffiehuis op het strand en aten lokale lekkernijen. We gingen ook naar de synagoge in Batumi.
Gedurende al de tijd die we in Georgië gereden hebben, hadden 2 lekke banden en kwamen zonder remmen te zitten in onze Mitsubishi. Jeep. De 4 x 4 drive werkte nooit goed en de man waarvan onze gids de auto huurde, wist dat en vertelde dat ons niet.. Dus halverwege, op een bergroute richting Mestia, kregen een lekke band en tegen die tijd dat dit gemaakt was, stopten we 3 trucks, een persoonauto met daarin 3 geweldige mensen, tevens de politie, hielpen ons om eindelijk de band te verwisselen.
In Batumi kunnen we gelukkig de remmen van de jeep laten maken bij een garage die dealer was voor Mercedes, Ford, BMW en VW, maar gelukkig had hij ook passende remmen voor onze auto.
We zagen daar de synagoge maar konden helaas niet in dit prachtige witte gebouw. Manana deed meer dan haar best en belde naar de eigenaar van de synagoge. Eerder had Manana al georganiseerde groepen van Israëlische toeristen hier gehad, zelfs groepen die er op stonden dat ze Glatt Kosher voedsel moesten hebben. Dat moet heel moeilijk voor Manana zijn geweest, te weten dat er groepen bezoekers zijn die de gids tot het einde pijn kunnen doen met hun gedrag.
Wij vinden dat Manana tot chef reisleidster van Georgië gekroond moet worden. Ze kent iedereen en alles, zelfs het kopen van plaatselijke snoepjes, gemaakt van noten, opgehangen aan een touwtje en bedekt dan met pruimen jelly. Manana leerde ons de ceremonie van hard gekookte eieren, het werpen van een munt in de rivier en dat er in Georgië zoveel verschillende dialecten en gewoonten zijn die verschillen van gebied tot gebied. We moesten eigenlijk maar terugkomen, zei Manana, om dit alles te leren en te ontdekken.
We zagen de Koningin Tamara en Dondalo bruggen, reden over bergpassen Wij raakten haast de weg kwijt omdat de verkeersborden niet aanwezig waren. Maar gelukkig voor ons kwam in tegenover gestelde weg een auto aan, die ons de weg wees. Daarna gingen we naar Akhasltikhe om weer een andere synagoge te bekijken (eigenlijk 2 stuks, maar 1 van deze was inmiddels omgebouwd tot een boksersring en andere boksattributen en het was de gymzaal voor de boksers.
De begraafplaats op de heuvel, achter de synagoge dateerde van voor 3 tot 7 honderd jaren (afhankelijk van wie je erover aanspreekt). Vandaag de dag zijn er nog 3 families overgebleven en het zal waarschijnlijk niet meer zo lang duren voordat de laatste synagoge ook is omgebouwd naar een gymzaal in de oude stad.
We gingen verder naar Borjomi, bezochten de waterfabriek en brachten de nacht door in een geweldig klein hotel in het andere ski dorpje Bakturiani.
We reden weer terug naar Tbilisi, maar voor die tijd bezochten we Svetitdkhoveli een geweldige Kathedraal om de tombes van de 3 Koningen te zien en reden daarna terug naar het centrum van de stad, passeerden het standbeeld van Koning David de Bouwer en het grappig uitziende gebouw van het ministerie van transport die David hoogstwaarschijnlijk niet gebouwd heeft.
We brachten onze smerig geworden jeep naar de carwash Wij werden opgehaald door de chauffeur van Manana, vonden een Engelse boekenzaak en een koffiehuis in de stad, met heerlijke koffie (P.S.: in de straat van het Kunst Instituut). Toen gingen we naar de luchthaven voor een tranentrekkend vaarwel en beloofden om Cds te sturen, fotos en tapes en om elkaar later weer te zien in Israël wanneer Manana naar de Vakantiebeurs komt.
Deze vakantiebeschrijving van ons zal waarschijnlijk niet helemaal accuraat zijn, misschien ook niet de juiste namen of de juiste spelling van de plaatsen gebruikt hebben, en zeker niet compleet over wat we echt allemaal ervaren hebben, zoals onze rit op paarden door de bergen.
Dus indien u meer van Georgië wenst te weten te komen, wij kunnen Manana van harte aan u aanbevelen.
Wat ik u in ieder geval wel graag wil vertellen aan je Manana, dat je land geweldig is, de mensen zeer gastvrij zijn en ik hoop dat velen na mij ook op bezoek naar Georgië komen en al deze mooie dingen te gaan zien. Hartelijk dank Manana voor je geschenken die je ons gaf, zodat mijn familie ook een beter inzicht krijgen over het land Georgië.
Met hartelijk dank namens Steve, Stuart en Guy. Uit Israël
Alhoewel ik al voor 2005 en tot mei 2008 in Georgië geweest ben en u al verteld heb over hoe mooi Georgië is, wat het allemaal de reiziger en toerist te bieden heeft aan gastvrijheid, ben ik u nog een verhaal schuldig.
Dat komt, omdat ik na 5 jaren weer plotseling contact kreeg via Linkedin.com met Zizi, een lerares van de Staats Technische Universiteit afdeling toerisme te Tblisi.
Het is vreemd, zo ben je elkaar een paar jaar uit het oog verloren, nu ineens vinden we elkaar. Dus we zijn bezig om de banden weer te gaan verstevigen. Inmiddels is ze getrouwd, heeft kinderen en een lang zwangerschapsverlof. Na dit verlof wilt ze een eigen reisorganisatie opzetten en vroeg mijn assistentie hierin, die ik haar zal geven.
Zoals ik vertelde, Zizi was lerares toerisme op de bovengenoemde Universiteit. Ik werd uitgenodigd om toen 2 dingen te doen in Georgie:
1 Een reisorganisatie te helpen met mijn kennis m.b.t. toerisme
2 Les gaan geven aan de examenklas van bovengenoemde Universiteit.
Eigenlijk ben je er zo. Je boekt een ticket, gaat naar het vliegveld en je vliegt in circa 4,5 uur naar Tblisi, de hoofdstad van Georgië. Nu heb je een geldig paspoort nodig en geen visum. Gemakkelijker kan dus niet.
Ik werd afgehaald door de uitnodiger van de reisorganisatie die gespecialiseerd is in speciale reizen,zoals bergbeklimmen, paardrijden, fietsen, wandelen, raften en nog veel meer.Natuurlijk biedt deze firma ook rondreizen in de diverse varianten aan. Zijn doelgroepen zijn de toerist en de reiziger.
Een torist gaat meestal geheel georganiseerd op reis. Een reiziger plant dit helemaal zelf, zoals vlucht, reis en accommodatie en reist vaak niet in georganiseerde groepen.
Ik heb in mijn vorige informaties over Georgië al veel verteld over het land, de gewoonten, gebruiken, feestdagen, speciale gelegenheden.
Waar ik niet veel over verteld heb zijn mijn reiservaringen met de twee Universiteiten alwaar ik als gastdocent toerisme werkzaam was.
Dit verhaal gaat dus over de Technische Universiteit, afdeling toerisme, gelegen aan de rand van Tblisi.
Deze Universiteit is geen zeer grote en moderne Universiteit in aantal leerlingen en was in 2005 gevestigd in een heel oud hoog gebouw, waar het een en ander nog aan verspijkert moest gaan worden.
Vanuit mijn in het centrum gelegen eenvoudige hotel, maar met uiterst warm, behulpzaam en vriendelijk personeel, werd ik in de ochtend opgehaald door de vertegenwoordigster Laila van de reisorganisatie. We reden naar door het zeer drukke verkeer van de hoofdstraten, passeerden vele winkeltjes, propvolle bussen en busjes. Overal reden taxis. Fietsen zag je er niet. De Georgiers vinden fietsen levensgevaarlijk. Daarentegen is het rijden met de auto in Tblisi, vind ik, een gevaarlijke kunst. Soms luid toeterend, soms gewoon uitwijkend zonder richting aan te geven, proberen de voertuigen zich een weg te banen door het drukke verkeer. Gelukkig dat er ondergrondse oversteekplaatsen zijn. Het is niet altijd goed om in de hoofdstraten de weg over te steken.
In een nauw kort straatje is het kantoortje van de reisorganisatie gelegen die me met de universiteit heeft uitgenodigd om naar Georgië te komen.
Ik word prettig ontvangen en na de begroeting is het tijd voor een sterke mok koffie, die bijna altijd bestaat uit een soort van Moccona poeder koffie.
Koffie wordt duur betaald, maar wat is er voor ons duur in Georgië.
De levensstandaard is er voor ons erg goedkoop. Het enige wat duur is zijn de 4 en 5 sterren buitenlandse hotels in het centrum van Tblisi.
Na een tijdje de reisorganisatie van mij informatie te hebben voorzien, was het tijd voor mijn gastcolleges aan de toerisme afdeling van de universiteit.
Terug in de auto, terug het drukke verkeer in, al zigzaggend reden we naar de Universiteit, alwaar een medewerkster van de reisorganisatie mij heen bracht.
Je komt niet zomaar de Universiteit binnen. Nadat je de draaideur bent doorgegaan, staat er pal daarna een controleur die je in het Georgisch vraagt wat je kom doen en waar je heen wenst te gaan. Gelukkig wordt ik geholpen door Laila en spoedig staan we voor een batterij liften die ons naar een van de bovenste van de circa 20 etages tellend gebouw zullen brengen.
Ik ben voor de Universiteit een bijzondere gast en mag dan ook gratis met de oude liften mee. De studenten hebben de keuze; of ze lopen gewoon via het trappenhuis naar hun leslokaal, of ze betalen aan de vrouwelijke (oude) liftgirl voor de rit in de lift. Het is wel apart deze ervaring. Vele studenten nemen toch nu vaker de benenwagen dan de lift. Ze gebruiken alleen de liften tegen betaling, indien de leslokalen op de hogere etages zijn gelegen. Zo sla je twee vliegen in 1 klap. Trimmende - traplopende studenten en geld vragen voor het gebruik van de liften en hun onderhoud.
Ik kom op 1 van de hogere etages aan. Het lijkt niet echt op een Universiteit, maar het is toch echt zo. Wij hebben een beeld van onze klaslokalen in Nederland. Deze zijn op dit moment (2005) geheel afwijkend van onze denkbeelden en klaslokalen. (de Universiteit die ik in 2008 in Georgie behulpzaam was met mijn kennis, was zeer modern ingericht en voorzien van alle denkbare moderne snufjes).
Zodra ik of andere leraren het klaslokaal binnentreden, is het er heel stil en de leerlingen staan beleefd voor de leraar op, tot het moment dat de leerlingen van de docent toestemming krijgen om te gaan zitten. Oh ja, petjes etc. zijn niet toegestaan in de klassen. De leerlingen zijn super beleefd en zeer leergierig.
Alhoewel ze allemaal Engelse les in hun pakket hebben, moeten ze eraan wennen dat ze het dan ook moeten verstaan en nog moeilijker, ze moeten terug kunnen praten, en dat is voor de leerlingen een vreemde uitdaging.
Ik wordt de bestuurskamer ingetrokken en voorgesteld aan de directie en aan diverse leerkrachten, waaronder Zizi. In de Uni zal ze me helpen om in de juiste klaslokalen te komen, me te voorzien van mij natje en droogje en hulp te bieden indien er geholpen moet gaan worden.
Trots word ik voorgesteld aan de leerlingenraad, die bezig is het geleerde in de toerisme praktijk als oefening te brengen. Meisjes en jongens, vaak in de leeftijd 18 plus, luisteren zeer aandachtig naar mij, wanneer ik hen in het kort vertel wat de reden van mijn bezoek aan de Uni is. Ze komen al direct met vragen die ik helaas niet direct ga behandelen maar wel zal gaan behandelen gedurende mijn gastcolleges.
De directeur verontschuldigd zich voor de staat van onderhoud van zijn Uni en vraagt mij of ik het niet koud heb. Het waait in de kamer van de directeur. Hij verontschuldigd zich met het feit dat er momenteel geen ramen in zijn kamer zijn, maar ze zijn wel besteld.
Ik stel hem gerust en maak de volgende opmerking:
Alle nadelen hebben ook zijn voordelen. Dus vraagt hij mij dit uit te leggen. Ik vertel hem het volgende: Als je geen ramen hebt kan het koud zijn en dat is een nadeel. Geen ramen als voordeel is dat je dan ook niet de ramen behoeft te wassen. De directeur lacht hartelijk om mijn opmerking, maar of hij er blij mee is?
Zizi wenkt me en verteld me dat de lessen beginnen en dat ik verwacht wordt in een eigen klaslokaal. Met de lift zakken we af naar de begane grond, steken het schoolplein over en achter een zware eikenhouten deur, in een slecht verlichte zaal zitten zeer braaf een volle klas met meisjes en jongens studenten op me te wachten. Bij mijn betreden van de klas staan de leerlingen beleefd en muisstil op. Op mijn teken gaan ze weer zitten.
Ik vertel hen wie ik ben en dat ik heel informeel les geven zal. Dat is geheel in tegenstelling tot hoe de Georgische leerkrachten dat doen. Deze zijn zeer formeel bezig en gaven toen les gebruikmakend van oude stof uit een ver verleden toen toerisme nauwelijks een item was voor Oost Europese landen.
Gedurende mijn lessen mag er direct gediscussieerd worden, dat in tegenstelling tot de toen Georgische lesmethoden.
Ook dat is vreemd voor de leerlingen.
Eigenlijk vinden de leerlingen mijn manier van ontspannen en open lesgeven wel heel aantrekkelijk en grappig.
De leerlingen zijn een en al oor en slurpen zoveel mogelijk van mijn informatie op. Allemaal vragen ze om mijn @ mail adres zodat ze me kunnen schrijven. Ik geef aan dat dit beter via Zizi afgehandeld kan worden.
Ik geef de leerlingen, op een speelse manier, ook lessen over de taken, voor- en nadelen van reisleiding te zijn. Dit doen ik niet alleen mondeling maar ga ook oefeningen met ze doen. Als voorbeeld spelen we na het waar gebeurde spel dat 1 van hun gasten plotseling dood is gegaan op de achterste rij in de toeristenbus terwijl ze onderweg waren naar een bezienswaardigheid . Ik vraag de leerlingen om door middel van het nabootsen van een toeristenbus, hun stoelen achter elkaar in 2 rijen te zetten, waarop de achterste rij een vrijwilligster als dood moet gaan zitten. Ik wijs iemand aan die voor chauffeur moet spelen en vraag een vrijwilligster, die ik dus aanwijs, om als reisleidster op te treden en het probleem van de dode persoon in de bus, op te gaan lossen.
Algehele hilariteit, je zult nu plotseling ,dat wat je net geleerd heb in de praktijk moeten brengen met daarbij je eigen kritische medeleerlingen. Het is niet eenvoudig. Uiteindelijk help ik hen uit de brand en geef hen de juiste oplossing voor dit dode probleem.
We doen meer oefeningen op deze manier. Bijvoorbeeld wat doe je als je als reisleidster in een niet roken toeristenbus geconfronteerd wordt met een gast in je bus die wel gaat roken en waarop de diverse gasten van je protest gaan aantekenen en de hulp van de reisleiding eisen. Als u het weet, laat mij dat dan ook weten. Ik weet wat ik zou doen.
Aan het einde van al mijn gastlessen, hebben de leerlingen veel geleerd. Dat zeg ik niet, dat vertellen de leerlingen mij en weer komen er leerlingen naar me toe en vragen ze mij of ze me mogen mailen. Ze zijn van plan een eigen project op te gaan zetten en indien er moeilijkheden c.q. vragen zijn willen ze mijn hulp hebben. Natuurlijk mogen ze me altijd mailen m.b.t. toerisme.
Zizi en haar staf hebben we Tblisi en omstreken laten zien. Geweldig wat een cultuur en natuur. Heerlijk uitgebreid gegeten. Lekkere wijnen gedronken, heerlijke lokale cognak gedronken. Examenfeesten meegemaakt. Natuurlijk naar het Shavnabada Klooster geweest, etc.
Leuk om dit vrijwilligerswerk te doen, vind ik. Ik geniet er met volle teugen van.
Nu 5 jaar later ben ik weer in contact met Zizi gekomen. Ze verteld me honderd uit over haar 2 kinderen die ze toen nog niet had. Ze brengt me weer in contact met sommige van haar / mijn leerlingen.
Ik hoop weer eens naar Georgië te komen. Dat zal een feest van herkenning worden.
Vandaag is het 26 mei, de nationale bevrijdingsdag in Georgië, die ik samen in 2005 in Georgië samen met Zizi en haar groep heb mogen vieren.
Op het vliegveld van Tbilisi, na de douane, waar ik heel gemakkelijk doorheen kwam met mijn bagage, staat mijn reisbegeleidster Nutsa Jorbenadze op me te wachten.
Een leuke- , jonge meid die zeer serieus met haar toerisme vak bezig is.
Ze weet heel veel van Georgië en zal me dat ook op dit mini reisje laten zien.
De chauffeur neemt mijn bagage over, wat niet veel is voor deze reis, en brengt ons naar een goede luxe auto, die weldra wegzoeft over het beton en later asfalt van de brede wegen die het vliegveld verbindt met de hoofdstad van Georgië, te weten Tbilisi, alwaar mijn hotel is.
De straten in Tbilisi zijn van behoorlijk breed naar zeer smal, van geasfalteerd tot kinderkopjes. Wat opvalt dat vele straten met veel bomen zijn voorzien.
Eenmaal in het hotel aangekomen, drinken we een kop koffie. Ik ga voor eventjes naar mijn kamer om me op te frissen en iets later ben ik weer terug in de receptie, alwaar Nutsa op me staat te wachten.
Samen met Nutsa en de chauffeur, gaan we het onbekende Tbilisi bekijken. Ik ben al verschillende malen in Tbilisi geweest en ben benieuwd naar de onbekende plekken in Tbilisi, daar waar Nutsa en haar vrienden heen gaan en waar het echte Georgische leven zich afspeelt.Vaak weten de toeristen deze gelegenheden niet te vinden.
Nutsa wil mij heel veel laten zien. Hieronder een paar adressen die ik met haar bezocht heb. Ik denk dat deze informatie zeker van nut zal zijn, wanneer U naar Georgië gaat en eens andere dingen wilt zien dan de gebruikelijke zaken
Wij gingen in Tbilisi onder meer naar:
1. 46 Tabukashvili street cafe : " AKO".
2. Very nice restaurant in Digomi : " Monopoli".
3. Erekle street , cafe " Estela" .
4 In Peking street is een interessant cafe, waar lokale mensen culturele feesten houden. Hier kan je een heleboel over Georgië vinden. De naam van het café is Books Café.
Wilt u meer interessante adressen hebben, daar waar weinig toeristen komen, mail Nutsa en geef precies op wat u wenst en Nutsa zal vertelleen of dat ook mogelijk is in Tbilisi.
Laat in de avond, moe en voldaan, brengen de chauffeur en Nutsa mij terug naar het hotel. Na nog een afzakkertje, een heerlijk glas rode wijn, met Nutsa te hebben gedronken (de chauffeur mag niet drinken, hij moet rijden) spreken we af om morgenochtend gezamenlijk in mijn hotel het ontbijt te hebben.
De volgende dag. Nutsa zit al op mij te wachten. Niet alle Georgiërs komen altijd op tijd. Nutsa wel. De Georgiërs zeggen me vaak: buitenlanders heb de klok, maar wij hebben de tijd!
Nutsa weet waarvoor ik kom, dat hadden we per @ mail al met elkaar besproken.
Ik kom deze maal eigenlijk en alleen voor Borjomi. Wat ik daarna ga doen, zullen we wel zien.
Ik meer wilt weten over - Het Gezonde Water - . De Georgiërs vertelden me al hierover en gedurende al mijn reizen in Georgië, heb ik vaak van dit minerale water mogen proeven. In bijna elk restaurant krijg je, indien je om mineraalwater vraagt - Borjomi water - te drinken. Licht, met of zonder bubbels, dorstlessend, zoals wij een bekend watermerk in Nederland krijgen, indien je water besteld in de diverse hotels en restaurants.Borjomi water is een groot exportproduct voor Georgië.
Ik ga er van uit dat Nutsa mij en de lezer hierover goed kan informeren.
Ze gaf me, om alvast in de auto te lezen (of later thuis), de volgende informatie.
Borjomi Minerale waters.
De echte verworvenheid van Borjomi, is zijn unieke minerale waters, die zeker kunnen worden vergeleken met andere minerale waters die je in de wereld kunt krijgen.
Het water is van een hoge reinheid en gezonde componenten maken het niet alleen plezierig om het te drinken, maar bieden ook een perfecte bescherming tegen een aantal ziektes door het drinken van dit geneeskrachtig water. Het water is rijk aan diverse noodzakelijke micro elementen voor het menselijke organisme.
Elke bron in de regio van Borjomi wordt gekarakteriseerd door de verschillende chemische samenstellingen en de medische effecten hiervan.
De temperaturen van elke bron kunnen verschillen van elkaar.
Het geneeskrachtige effect op mensen, was reeds bekend in vroegere tijden, te weten vanaf de eerste eeuw na Christus. Het water werd toen al gebruikt om hierin een thermaal bad te nemen. Lange tijd duurde het voordat het Borjomi water weer echt werd herontdekt. Dat was in de 19 e eeuw. Een regiment soldaten was bezig houtgewas te kappen, toen ze de warme minerale bronnen terugvonden temidden van de bossen. Eerst verrast door de lekkere smaak van dit water, hadden de soldaten het er over, dat dit water wel eens zou kunnen helpen bij het genezen van ziekten. Spoedig bereikte dit bericht hun commandant .Ook hij probeerde zijn ziekte te laten genezen door middel van dit Borjomi water. En raadt eens wat er gebeurde, hij werd genezen van zijn aandoening door dit bronwater.
Een aantal gouden medailles en diplomas, dit naar aanleiding van diverse testen alwaar het water als perfect werd geclassificeerd, verkreeg Borjomi water op verschillende internationale beurzen.
Vandaag de dag is het Borjomi Mineraal water - wereld beroemd - als een medisch - en tafelwater.
We verlieten Tbilisi vroeg in de morgen. Een drukte van belang is het naar de uitvalswegen van Tbilisi. Niets voor niets is Tbilisi de hoofdstad van Georgië. Echt een bezige bij is deze stad. Eenmaal buiten de stad zie je internationale straatmarkten, voor mensen die daar marktstands hebben op deze, voor mij, overvolle markt, om hun handelswaar, uit binnen - en buitenland, aldaar te verhandelen. Mensen uit omringende landen van Georgië kennen deze markt en komen er in grote getale heen om boodschappen te doen. Echt de moeite waard om daar eens op een verloren dag (bestaan deze echt in Georgië?) heen te gaan en je slag te slaan. We hebben nu geen tijd, we gaan naar Borjomi.
Via KAKGETHI, de wijngebieden, olie ja knikkers, marktjes, paarden en wagens van tijd tot tijd op de tweebaansweg , rijden we na een tijdje de heuvels in. Hier is het landelijk en rustig. Na weer een tijdje bereiken we Borjomi, gelegen in een groen dal , vol met bomen. Een snel stromend riviertje deelt de plaats Borjomi in twee gedeeltes.. In Borjomi zijn: Gekleurde huizen, gewone oude huizen, een hangbrug over de rivier die uiteindelijk lijdt naar een rustiek aangelegd - en rustgevend park alwaar we de eerste bronnen tegenkomen. Je kan natuurlijk het extra gezuiverde water in de winkeltjes kopen, maar je kunt natuurlijk ook vers van de bronnen je water gratis aftappen. Op diverse plaatsen in de stad en nabij de bronnen, kan je lege 5 liter - en andere formaten doorzichtige jerrycans kopen. We kopen een 2 liter jerrycan, gaan naar de bron en vullen de kan met bronwater. Het water ruikt vreemd en smaakt een beetje zout, naar ijzer of zoiets. Geef mij maar het gebottelde Borjomi water, dat is veel lekkerder. In het rustgevende parkje, dat heel netjes is onderhouden, is er ook een kabelbaan. Voor een paar centjes gingen we naar boven. Een machtig uitzicht over het Borjomi dal, je kunt hier geweldig fotos ,maken. Boven op deze platte heuvel is een speeltuin, een restaurant, verder niet zoveel te beleven. Maar toch: het uitzicht is heel mooi. Dus toch maar goed dat we dit gedaan hebben.
We konden terug gaan lopen maar gingen toch liever met de kabelbaan. Weer op de begane grond aangekomen, zijn we verder het plaatsje Borjomi gaan verkennen. Het stikt er van de restaurantjes, van simpel tot heel speciaal. Mannen zitten in groepen of kaart te spelen of een soort van schaakspel te spelen. Hier zou je uren kunnen genieten van mensen kijken, een boek lezen, spelende kinderen, het aanhoren van het ruisen van het stromende vlugge riviertje, en nog veel meer.
In de bossen van Borjomi zijn schitterende huizen te zien, zou daar zich de kuurcentra bevinden. Ik vergeet het te vragen aan Nutsa..Bent u geïnteresseerd omdat te weten te komen, neem dan contact met haar op. Nutsa zal het beslist wel weten.
Nog wat meer informatie over de plaats Borjomi.
Borjomi is sinds oude tijden gebruikt als de zuidelijke grenspoort van Georgië. In de nauwe ravijnen zijn heel wat oude vijanden verslagen..Forten en kastelen die gebouwd zijn op de heuveltoppen, informeerden elkaar over de aankomst van de vijand. Ze creëerden een complex alarm systeem door middel van het maken van grote vuren op de heuveltoppen.
Twee van deze sterk gebouwde forten getuigen ons over de vijandelijkheden in het verleden en 2 middeleeuwse torens zijn nog zichtbaar aanwezig op de heuvels en in de omgeving van de stad. Deze behoren tot de feodale Heren van Borjomi, de Avaloshvilis en de torens hebben de namen Petre en Gogia.
Het Park en de Minerale waters.
Het park met het Minerale water van Borjomi is geweldig gedurende alle seizoenen van het jaar. Het is moeilijk om te zeggen welk seizoen het meest plezierig is. Alle seizoenen hebben hun eigen uitstraling.Het park is in het centrum van Borjomi en van de recreatie en is voor een groot deel beplant met diverse soorten van bomen.
In het jaar 2005 hernieuwde - en herbouwde de president van Georgië deze plaats. Prachtige uitzichten, naturel warm mineraal water in het midden van het park, paarden carrousels, een film theater , fonteinen, paviljoenen, zwembaden en andere attracties die het de bezoekers (van elke leeftijd) naar de zin zal maken.
Vanuit het park is een 3 kilometer lange wandeling te maken door een prachtig natuurlijk woud, alwaar je warme sulfer bron vind, die het hele jaar door aan het stoom afblazen is.
Daarbij die bron zijn twee zwembaden, de ene is voor volwassenen en de kleine is voor de kinderen.
En wil je dan daar gaan eten waar de Georgiërs en niet zo vaak de toeristenbussen heengaan, kom dan in Borjomi naar:
1. restaurant : "LIkani"
2. Een leuke bar " Chitakhevi"
3 Voordat je in Borjomi aankomst, is er een interessante plaats, een dorpje met de naam Akaldaba. Het is gelegen op een hoge berg en vandaar uit zie je Borjomi. De natuur is hier prachtig en hier is ook het kasteel van Koning Tamar. Ik weet zeker dat er praktisch nog nooit een toerist hier geweest is.
Dat Nutsa mij van al hierboven genoemde zaken heeft laten genieten is zeker.
Op de terugweg hebben we voortreffelijk gegeten iets buiten Borjomi, in een van houten palen gemaakte restaurant, met een overhangend balkon over de rivier.
Een orkestje speelde heerlijke Georgische muziek en de Georgiërs zaten bijna allemaal mee te zingen. Dat werkt toch aanstekelijk!
Enige glazen yaya (een soort van Georgische sterke drank) en wijn maakten de maaltijd compleet. Proost!
Later op de dag reden we terug naar mijn hotel in Tbilisi.
Ik ging verder op onderzoek uit in Georgië.
Ik wil de nationale parken bezoeken zoals die van;
Of een verder bezoek aan alle regios in Georgia brengen zoals die van;
Tbilisi, Kakheti, Sighnaghi, Telavi, Mtskeheta, Mtianeti, Inner Katreli, Samstkhe, Java Khetr, Imereti, Racha, Lechkhumi, Svaneti, Samegrela, Guria en Adjara. Ik wilde op de hoogste berg van Europa, gelegen in Georgië, per heli staan.
Zoals u ziet, wensen en mogelijkheden genoeg.
Voor meer informatie over Georgië, vraag mijn reisbegeleidster Nutsa Jorbenadze via www.exotour.ge
P.S.: Nutsa haar vader en moeder verbouwen op hun landgoed druiven. Deze druiven worden in september geplukt en verwerkt tot uitstekende wijn. Rond deze pluk zijn grote feesten. Nutsa heeft me uitgenodigd om in september bij haar familie te gast te zijn.
Gedurende een van mijn reizen voor de PUM (zie: www.pum.nl) waar het doel is om mijn meer dan 30 jarige ervaring op het gebied van het toerisme te delen met hen die er om vragen, gaf ik een seminar (als vrijwilliger) op de Technische Universiteit, afdeling Toerisme te Tbilisi - Georgië.
Gedurende mijn seminars behandel ik allerlei toeristische vakgebieden.
Dat kan zijn van het opzetten van een toeristisch bedrijf tot en met alles wat je daarvoor nodig heb, en dat is heel veel. Zeker als je eerst les gehad heb van een leraar die nog onderwezen is in het oude - en voormalige lessysteem, die toen gold in de tijd van de USSR, welke niet gebaseerd was op winst maken.
In mijn klas zaten toen, behalve het lerarencorps, ongeveer tussen de 30 en 40 leerlingen (voornamelijk jonge vrouwen), die wanneer ik de klas binnenkwam, allen keurig gingen opstaan en vervolgens op mijn teken weer gingen zitten. Dus gewoon de ouderwetse discipline.
Mijn seminars worden gegeven in het Engels en, gelukkig deze maal sprak, schreef en verstond ieder van de studenten en leraren Engels.
Dat kan je (nog) niet voor alle door mij bezochte landen zeggen, helaas.
Dan moet er een vertaler aan te pas komen.
Deze klas was een zeer leergierige klas en wanneer er of pauze was of het programma van die dag zat er voor mij op, dan kwamen vele leerlingen naar me toe om nog meer te weten te komen van mij over hun (komende) vakgebied.
Aan het einde van de derde (van de vier dagen) dag, kwam een leerlinge naar mij toe. In haar handen had ze een project welke door haar in vlekkeloos Engels was geschreven. Dit project handelde over het feit dat vele kleine - en boerendorpen te weinig veelzijdig waren en dat de jeugd er geen zin meer in had om in die kleine plaatsjes te blijven wonen zonder een redelijk inkomen te kunnen verdienen.
De dorpen vergrijzen en de jeugd zoekt zijn heil in de hoofdstad van Georgië.
De leerlinge, haar naam kwam ik pas veel later te horen, maar ik introduceer haar nu al; Haar officiële naam is Mariam Gagnidze en haar vrienden noemen haar Maka. Vele Georgiërs hebben een bijnaam, om het makkelijk te maken.
Nadat ik haar summier toerisme plan van haar ontvangen had, nam ik het mee naar mijn pension, alwaar ik het die avond las en herlas en het, op een apart papier, voorzag van aantekeningen en suggesties, die naar mijn idee het plan meer kans van slagen zou kunnen geven.
De volgende dag gaf ik haar het project en mijn tips hierop terug aan haar en ging verder met mijn seminar.
In de loop van deze dag deed ik met hen een reisleiding training. Hierin bootste ik ondermeer na, dat een gast in een nachtbus, gedurende de aanvang van de Kerstvakantie en op weg naar een kuuroord, plotseling en in het pikkedonker kwam te overlijden.
Dit voorval werd pas bij de overige busgasten bekend, toen de buschauffeur plotseling en hard moest remmen, zodat de overleden persoon, min of meer uit haar achterste stoel, juist voor het middenpad gezeten, gelanceerd werd en dood op de grond bleef liggen. Ze was al voor die fatale stop overleden bleek later.
Mijn vraag aan de leerlingen was duidelijk; hoe gaan jullie dit probleem oplossen, met de wetenschap dat je met je gasten in het buitenland bent en ergens waar geen huizen staan?
Het was niet gemakkelijk voor de leerlingen en eigenlijk is er geen pasklare oplossing, wel zijn er heel veel regels waar de reisleiding zich aan moet houden.
Na afloop van mijn seminar kwamen de leerlingen op mijn af om nog verder bij te praten. Men vroeg heel beleefd of ze mijn visitekaartje met @ mail adres er op konden krijgen, want mijn seminar was zo leerzaam, ze wilden nog veel meer van mij weten. Ik liet veel van mijn in het Engels geschreven informatie achter op een CD ROM, zodat ze hier verder gebruik van konden maken.
Ook Maka kreeg mijn visitekaartje van de PUM en dat heb ik geweten!
ECO en AGRO TOURISM GEORGIË.Maka Gagnidze - contact.
Het is inmiddels ongeveer 2 maanden geleden, toen er in de loop van de avond mijn telefoon thuis overging, en er een Engels sprekend meisje zich aankondigde, die liet weten dat ze Maka uit Georgië is.
Ik knipperde even met mijn ogen, wie was Maka dan wel ook weer (Ik doe wel meer seminars in allerlei landen).
Maka vertelde waarvan ik haar zou moeten kennen en na diep gegraven te hebben in mijn geheugen, kwam het beeld van haar bij mij door, zonder dat ik haar echt wist te herinneren. Maka was de leerlinge die namens haar vader een project over ECO en AGRO toerisme toen aan mij had gegeven namens haar vader Irakli Gagnidze, om door mij bekeken te worden. Ik vroeg Maka hoe ze aan mijn telefoonnummer kwam. Nadat Maka had uitgelegd wat de bedoeling was, namelijk toerisme in boerendorpen, zijn we begonnen met elkaar te gaan mailen.
Ik heb al heel veel ervaring in het toerisme en allerlei vormen van toerisme. Niet alleen over zon, zee, strand en lol, maar ook ben ik bekend op het gebied van onder meer: kuren, actieve vakanties, cultuur - en natuur, etc.
Ik had wel eens op een boerderij in Oostenrijk zomervakantie gehouden, echter dat was al een tijdje terug.
Van Maka kwamen er steeds meer vragen en ik ging me steeds meer verdiepen in het onderwerp waar Maka mee bezig was.
Ik ging me steeds meer hierin specialiseren en de informatie die ik Maka verstrekte was voor haar bijzonder interessant.
Ik deelde Maka mee, dat het beter was dat ik eerst naar Georgië zou komen, om ter plekke te gaan bekijken hoe de situatie in elkaar stak, zodat ik meer gericht kon adviseren en helpen.
Na een korte tijd, wederom een telefoontje uit Georgië (en dat werd een lang en duur gesprek). Ze vertelde heel enthousiast dat ze in Georgië diverse sponsoren gevonden hadden, die brood zagen in hun plannen. Het werd, volgens de sponsoren nu eens tijd, dat ze zelf eens in het buitenland gingen kijken hoe dat daar werd gedaan. Voor Maka was het niet zo moeilijk. Ze stelde voor aan de sponsoren om naar Nederland te gaan om daar te gaan kijken. De sponsoren gingen akkoord en men moest maar gaan.
ECO en AGRO TOURISM GEORGIË. Reis naar Nederland.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, gewoon even naar Nederland gaan. Tickets kopen, overnachtingen in Nederland boeken, auto huren, geld wisselen, etc.
Voor ons klinkt dat heel gewoon, even weg. Natuurlijk moet er heel wat, ook voor ons geregeld worden als we op vakantie gaan, maar als je vanuit Georgië als Georgiërs naar Nederland wenst te komen, moet er nog meer geregeld worden.
Eerst moet een Georgiër een visum hebben en pas daarna kan je een vliegticket kopen en de rest van de reis boeken, tenminste als je geen geld wenst te verliezen en dus op zeker speelt. Natuurlijk kan je als Georgiër ook eerder een ticket boeken, maar je hebt dan nog niet de garantie dat je een visum voor de Schengen landen krijg. En wanneer je deze niet krijgt, jammer dan, dan ben je al je geld kwijt. Zo simpel is het!
Maka vroeg me om een reis programma voor in Nederland te maken voor eerst 5 personen vanuit Georgië, om te zien hoe hier boerderij vakanties worden georganiseerd en verkocht en waaraan men zich moet houden en nog veel meer. Omdat ze allen ook nog eens uit kleine dorpjes komen en deze in Georgië ook wensen te betrekken in hun toerisme plan, vroeg ze ook of ik diverse van de Nederlandse historische - en toeristische dorpjes in hun bezoek konden worden opgenomen.
Haar vraag was gemakkelijk voor mij in te vullen en dus ging ik aan de slag voor hen.
Voordat de eerste groep Georgiërs hun visum hadden opgehaald bij de Nederlandse Ambassade in Georgië, had ik een dag programma gemaakt. Natuurlijk gaan we uitgebreid pnder meer boerderijen in Noord Holland en te Giethoorn bekijken waar men zich bezig houdt met het toerisme.
Natuurlijk gaan we ook naar allerlei (openlucht) museumdorpjes en musea.
Ze krijgen gebrek aan tijd om alles te gaan bezoeken.
De opdracht van de Georgische sponsoren is, om in Nederland een minibus te kopen omdat deze dan in Georgië kan worden ingezet ten behoeven van het toerisme.
Na het bezoek van de eerste groep Georgiërs aan Nederland, ben ik uitgenodigd om met hen en andere Georgiërs het een en ander te gaan bezien en te controleren en hen van verdere informatie te gaan voorzien in Georgië.
Daarna staat in de planning weer een volgende delegatie Georgiërs naar Nederland, die ook toerisme van over de hele wereld in hun boerderijen en dorpjes willen hebben. Plotseling willen meerdere boerderijen en dorpjes in Georgië over het project van Maka en haar vader Irakli geïnformeerd worden en er naar gaan handelen.
De president van Georgië heeft zijn moeder als beschermvrouwe aan het bovengenoemde project aangesteld.
De regering ziet er ook het nut van dit project er van in. Het ministerie van Toerisme heeft interesse getoond en nog meer mensen in Georgië hebben interesse in het ECO en AGRO project.
Inmiddels heeft ook de Technische Universiteit, afdeling Toerisme in Georgië dit project als zeer belangrijk bestempeld en heeft alle hulp en kennis ter beschikking gesteld aan Maka en haar vader Irakli.
Maka en haar vader Irakli (aldus Irakli) zijn benaderd door de Georgische pers en TV.
De Georgische TV wil na de groepsreis ook naar Nederland komen om de Nederlandse projecten te gaan filmen en deze op hun TV te laten zien.
Nu was het zover. De eerste 5 Georgiërs komen voor het project
- GEORGIË vakanties op de boerderij - naar Nederland en ik ga ze mede begeleiden en verder ook helpen in Georgië waar mogelijk.
Wat kan toerisme een leuk vak zijn, ook als je gestopt ben met werken en dit nu doet als vrijwilliger !
P.S. Als je als West Europeaan naar Georgië op vakantie wilt, dan heb je alleen een geldig paspoort nodig, reispapieren en gewoon gaan, zonder problemen.
Overigens; De Georgiërs zien de toeristen als een geschenk van GOD!
ECO en AGRO TOURISM GEORGIË - het project gaat verder.
` De groep van 5 personen arriveerde met Georgian Airlines stipt op tijd op het vliegveld van Schiphol. Men had de juiste inreisvisa en konden snel en gemakkelijk Nederland binnen komen. Er was voor transport zorggedragen en al snel was men, moe van de zeer vroege vlucht vanuit Georgië, in het geboekte hotel aangekomen. Ik kreeg een telefoontje van hen en ik spoedde me naar hun hotel om een intake gesprek met hen te hebben over het hoe en wat.
De groep splitste zich op in twee groepen. De ene groep bestond uit 3 vrouwen en de tweede groep was voor mij, namelijk twee mannen te weten Irakli en Kahka. Deze twee mannen zijn uiteindelijk mede verantwoordelijk voor het slagen van het project en niet alleen in Nederland maar ook in Georgië.
Ik ging dus op stap met de 2 mannen en daar kan ik het een en ander over vertellen.
Ze hadden een zeer druk programma en delen er van kon men zelf doen, wanneer men gebruik zou maken van het openbaar vervoer, wat voor hen een grote ervaring was. Ze zijn gewend dat de treinen niet stipt rijden in Georgië. Dat was, althans voor hen, hier wel het geval.
Natuurlijk wilde men ook deze ervaring hebben en er werden door gebruik maken van het openbaar vervoer meerdere plaatsen en bezienswaardigheden zelfstandig bekeken.
Op een dag zijn ze naar het Openlucht Museum te Arnhem geweest. Op mijn vraag wat men er van vond, bleek dat men het GEWELDIG had gevonden en vele ideetjes hadden opgedaan die men kan gebruiken voor in eigen land.
Op een andere dag zijn ze per trein naar Gouda gegaan. Zoals u weet heeft Gouda ook veel aan hen te bieden. Kaaszaken, het oude centrum, de kerk met kleurrijk gebrandschilderde ramen. Men keek zich de ogen uit. Ook nog even een bezoek aan een kaasboerderij stond ook in de planning.
Ook werd een bezoek aan Hoogezand gepland alwaar familie van hen woont.
Tevens werd een Georgische vriend bezocht die in Hilversum woont en mij assisteerde indien er hulp nodig was.
Maar terug wat de twee Georgiërs met mij gezien hebben.
Natuurlijk een bezoek aan de Zaanse Schans. Daar werden we vaak heel enthousiast ontvangen wanneer we lieten horen waar ze vandaan kwamen en wat hun project was. Vele mensen hebben de Georgiërs van waardevolle informatie voorzien die ze kunnen gebruiken voor hun project.
Al wandelend door de Zaanse Schans vertelde ik hun over het doel van het toerisme en dat je daar gewoon je brood mee kunt verdienen, dit indien je het goed doet. Zaanse Schans is een perfect voorbeeld voor hen.
Na ons bezoek aldaar, gingen we naar een van de vele pension / boerderijen bezoeken in Noord Holland, waar we zeer hartelijk werden ontvangen, ondanks het feit dat we zomaar binnen kwamen vallen. De gehele accommodatie werd ons door de zeer vriendelijk boer en eigenaar getoond en ook hier werden vele tips aan elkaar gegeven.
Ik kan het u aanraden om eens op een boerderij te gaan slapen. De kamers die wij gezien hebben, doen in vele gevallen niet onder voor menig hotelkamer. De sfeer is geweldig en ontspannen (en de prijzen veelal interessant). Men zit midden in de natuur en wordt wakker van de boerderij geluiden. Een zeer aparte ervaring.
Natuurlijk werd ook Volendam aangedaan. Het trof, er was een markt en terwijl we over de markt liepen, zagen de Georgiërs een snoepkraam alwaar men dacht dat er een soort van chocolade was uitgestald. Ik vroeg hen of ze deze chocolade wensten te proeven en dat wilden ze wel. In plaats van chocolade bleek het dus dubbel zoute drop te zijn en toen ze dat in de mond kregen werd deze snel uitgespuugd. Dat jullie dat lekker vinden, was de opmerking van de Georgiërs. Volendam is ook voor hen een goede toerisme leerschool en hebben hier vele ideetjes opgedaan en natuurlijk moesten er ook souvenirs voor thuis hier gekocht worden.
Ik kan natuurlijk niet alle ritten beschrijven die we gemaakt hebben, maar eentje wil ik nog wel beschrijven.
De volgende rit ging eerst naar Biddinghuizen alwaar op de Riviera Camping ook zomers gewoon met echte sneeuw gespeeld kan worden en waar men ook skiën kan leren. Sneeuw in de zomer, daar wilde men alles over weten. Vandaar uit reden we naar de Orchideeën Hoeve en ook daar keek men de ogen uit en werd er heel wat gefotografeerd en ideetjes opgedaan voor hun eigen project in Georgië. Verder ging de route over het vlakke Nederlandse land. We reden Giethoorn binnen en ook hier werden we zeer vriendelijke en behulpzaam te woord gestaan in een boerderij pension. Later wandelden we door Giethoorn en er was speciaal aandacht voor de boerderijen die talrijk zijn in Giethoorn. Ook bezochten we Blokzijl en de sluis was weer een andere ontdekking voor hen.
Zo werden vele plaatsen in Nederland aangedaan die als voorbeeld kunnen dienen voor hun project in Georgië.
De Georgiërs hebben ook geslapen in een vakantie bungalow in de Eemhof van Centerpark, ook dat was leerzaam om van groot belang om meer te weten te komen over deze vorm van toerisme.
Op de voorlaatste dag van hun verblijf in Nederland zijn we in Almere Buiten naar een tuincentrum gegaan. De Georgiërs keken hun ogen uit, dat was nieuw voor hen, een supermarkt met planten, bloemen, tuinbenodigdheden, dieren benodigdheden. Dat kennen we (nog) niet in Georgië, dat moeten we ook hebben. Vele fotos werden hier gemaakt, tot een medewerker van het tuincentrum ons dat verbood, wat de Georgiërs niet begrepen. Vele bloembollen werden nog snel even gekocht. Dat moesten ze ook in hun tuin hebben, een stukje herinnering aan Nederland. Verder gingen we per auto richting Soestdijk om het voormalige Koninklijke Paleis te aanschouwen. Ook verkenden we de Lage Vuursche en haar omgeving. Verder bezochten we Naarden vesting, dat was voor hen ook een ontdekking.
Gedurende de laatste paar dagen werd er tijd gereserveerd voor het kopen van een autobusje in Nederland die voor hun project in Georgië gaat gebruikt worden. Met behulp van hun Georgische vriend uit Hilversum werd er een geschikte auto gevonden voor hun project en deze werd per container via Rotterdam Haven verscheept naar Georgië.
Nu ze vele indrukken en ervaringen in Nederland hebben gekregen is het tijd om te starten. Veel hebben ze te vertellen aan hun sponsoren en families, vele fotos zijn gemaakt, meer dan 1000 kilometer heb ik met hen in de auto in Nederland doorgebracht.
Ik ben door de Georgiërs uitgenodigd om hen in Georgië verder te gaan helpen om het project te gaan begeleiden en tot realiteit te gaan brengen. Veel kan ik vanuit Nederland doen, maar eerst naar Georgië om de projectdorpen te gaan voorzien van de noodzakelijke basis informatie.
Wat de groep van de 3 Georgische vrouwen ontdekt hebben? Ik weet het niet, ik vermoed ook heel veel.
Ik heb de Georgiërs gevraagd om een dagboek te gaan bijhouden. Ik ben benieuwd wat ze er met deze Nederlandse ontdekkingsreis in Georgië er mee gaan doen.
Op Woensdag zijn de Georgiërs gekomen, 11 dagen later op Zaterdag gingen ze weer terug naar huis. Koffers met herinneringen, souvenirs en ideetjes die uitgewerkt moeten gaan worden om het AGRO en ECO toerisme te gaan introduceren en te gaan uitwerken in Georgië . Laten we eens kijken hoe ze er verder mee omgaan.
Nu ze weer terug zijn in hun moederland voorzie ik ze nog steeds van nieuwe ideetjes zoals boerengolf en nog veel meer.
Indien u tips heeft, laat mij dat weten, ik zal ze doorsturen, zij zijn er erg dankbaar voor.
Om 10.40 vertrek de Boeing van Georgian Airlines voor een directe vlucht, dus zonder overstappen, vanaf Schiphol naar de hoofdstad van Georgië, gelegen in de Caucasus, te weten Tbilisi.
Om maar extra informatie te geven over dit schitterende land, wist U dat:
1 Georgië verteld, dat van oudsher Europa in Georgië is begonnen.
2 Dat in Georgië de oudste sporen te vinden zijn van de eerste Europese beschaving.
3 Dat de eerste Christenen in Europa zich eerst in Georgië vestigden.
4 Dat Georgië de hoogste bergen van Europa heeft, ja zelfs hoger dan in Zwitserland en dat ze boven de 5642 meter hoog zijn.
5 Dat de hoofdstad van Georgië, Tbilisi, gelegen is op de kruising tussen Azië en Europa.
6 Dat U heel Europa in een klein land zoals Georgië is, hier kunt vinden.
7 Dat in Georgië de eerste wijn ooit werd geproduceerd.
8 Dat Georgië geschikt is voor zowel zomer en wintervakanties en het hele jaar door.
9 Dat U in Georgië kunt ontdekken, beleven, genieten en nog veel meer met hun zeer gastvrije bevolking en dat de toerist gezien wordt als een geschenk van God.
Naar dit land ben ik dus weer onderweg. Het wordt voor mij inmiddels de 6 e maal dat ik hier geweest ben voor de PUM (www.pum.nl) .
Na een vlucht van circa 4,5 uur komen we aan op het nieuwe vliegveld van Tbilisi. Alles ziet er gelikt uit, zeker wanneer men dat vergelijkt met het oude vliegveld waar ik reeds 5 x ben op geland. Tegenover het vliegveld ligt, ook nieuw aangelegd, het moderne treinstation. De trein brengt je in luttele minuten van het vliegveld naar Tbilisi. In de stationshal is een modern winkelcentrum. Wat is er veel veranderd sinds ik voor de laatste maal in Georgië (november 2003) geweest ben. Er is en er wordt keihard gewerkt aan de infrastructuur. Oude gebouwen zijn kleurrijk geworden en opgeknapt. Georgië moet ook het vakantieland worden voor Westerse toeristen. De toeristen die hier komen zijn voornamelijk uit Estland, Letland, Litouwen, Duitsland, Engeland, Amerika, uit Israël en anderen bezoekers zoals uit Nederland.
De zon schijnt uitbundig en het is lekker warm.
Mako (haar officiële naam is Manana) komt ons ophalen, ze werkt voor het Ministerie van Economische Ontwikkeling, afdeling Toerisme. Ze heeft de taak ons verder, gedurende ons verblijf, te gaan assisteren en helpen.
De werkzaamheden bij de paspoortcontrole, die vroeger nog wel eens stroef liepen, zijn gemoderniseerd en gecomputeriseerd, welke de afhandeling gemakkelijker en sneller maakt. Mako vangt ons op en direct daarna worden we naar de Mercedes gebracht waar onze, overigens keurige, chauffeur ons ook verwelkomt.
We worden naar het eenvoudige hotel Europa gebracht, dat ergens wat verder weg in een buitenwijk van de miljoenen stad is gelegen. Overal rijden gele bussen. Velen daarvan zijn een paar jaar geleden al geschonken door de Nederlandse firmas Connexxion en de HTM. Ook rijden er kleinere gele bussen rond, echter die zijn zelf aangeschaft. Niet ver van ons hotel ligt een bus opstapplaats.
Het hotel is oubollig, die op internet veel aan service aanbiedt, echter dat niet echt levert. De kamers zijn ouderwets ingericht, sommige hebben een zitbad en anderen een jacuzzi. Maar wat geeft het, de kamers zijn schoon, de lakens en handdoeken worden elke dag verschoont, het ontbijt is simpel, echter ik klaag niet over het eten in Georgië. De middagmaaltijden zijn meer dan uitbundig en het diner overtreft dat.
Wij slapen dus (dit in verband met de kosten) in dit eenvoudige hotel, echter er zijn ook meerdere zeer moderne 4 en 5 sterren hotel in Tbilisi. Georgië heeft veel te bieden aan investeerders en zakenmensen. Er worden nieuwe, zeer moderne flats en huizen, gebouwd en te koop aangeboden, voor elk wat wils. Er staan voor 2008 en 2009 enkele nieuwe 5 sterrenhotel te bouwen in de planning. En zo ontwikkeld Georgië zich in een razend snel tempo.
Alles wordt er aangedaan om het toerisme op een hoog plan te brengen en wij helpen hun hiermee.
Georgië is zowel voor de voormalige bezetters, Rusland als voor de Amerikanen van groot belang. Beiden hebben hier hun troepen gelegerd.
Het verwonderd me, dat er zo vele moderne autos rondrijden, de oudjes zijn bijna helemaal uit het straatbeeld verdwenen. In het binnenland zal je de oudjes nog wel eens aantreffen. Georgië is hard van plan, en men werkt er keihard aan, om een modern land te worden.
In - en buiten de stad worden vele - nieuwe (hoge en lage ) gebouwen opgeleverd en nieuwe gebouwd. De stad is aan het groeien in kwantiteit als is kwaliteit. Het oude centrum wordt behouden en opgeknapt.
Om 20.00 uur worden we door het Ministerie van Toerisme van ons hotel afgehaald voor een Georgische diner. Een heel smakelijk diner. Bij de ingang van het restaurant worden we verzocht even te wachten,. Het is verkiezingsdag in Georgië en daardoor is het heel erg druk in de vele restaurants zowel in en buiten de stad. Het lijkt er op dat uit eten gaan een nationaal gebruik is. Na enige tijd wachten krijgen we een tafel bij het raam met uitzicht op de straat. Er worden vele spijzen besteld en je denkt, dat kan ik niet allemaal opeten. Dat er veel spijzen worden besteld betekend dan ook niet dat jij dat allemaal zelf en alleen moet opeten. De bestelling is voor alle tafelgenoten en die prikken allemaal vanaf de vele schalen en schaaltjes , lekker hun eigen vorkje mee. Typisch voor het uit eten is, dat men hiervoor ruim de tijd neemt en daarbij ook zeer lekkere wijnen bij drinkt.
Gedurende het diner krijgen we informatie hoe ons verblijf er uit gaat zien en over het seminar toerisme dat wij gaan geven gedacht wordt.
Gedurende ons seminar toerisme, dat later gedurende ons bezoek is, komen vertegenwoordigers van de inkomende tour operators, mensen van het Ministerie van Toerisme, studenten van diverse universiteiten die te maken hebben met toerisme, etc.
Rond 22.00 uur zijn we weer terug in ons hotel. Het is nu nog te vroeg om naar onze kamers en naar bed te gaan. Buiten is het nog aangenaam warm en we besluiten om nog even op het terras te gaan zitten. Plotseling krijg ik nog, zomaar uit het niets komend, bezoek van een kennis (Irina) , die ik inmiddels meer dan 6 jaar geleden ontmoet heb in Georgië. We kletsen heel wat af en voordat we in de gaten hebben is het 00.00 uur en dus tijd om te gaan slapen.
Dinsdag 22/5/08.
Al rond 05.00 uur in de ochtend is het al licht en omdat ik geen overgordijnen in mijn kamer heb die ik kan sluiten, zodat het wat donkerder is in mijn kamer, is het ook licht in mijn kamer. Ik heb geen zin om op te staan en blijf tot half acht liggen. Ik neem een bad en daarna daal af naar het restaurant van het hotel. In het restaurant is het nog donker, ik ga weer terug naar mijn kamer en zie dat achter de receptie de receptionist op een leren bank ligt te slapen. Die heeft zeker nachtdienst gehad. Om 8 uur probeer ik het nog weer een keer om te kijken of inmiddels het restaurant geopend is en ik heb geluk, er is iemand aanwezig. Ze wijst er vriendelijk op dat het ontbijt pas vanaf 09.00 uur wordt neergezet dat in plaats van het door Mako opgegeven tijd van acht uur. Wij blijven in het restaurant, we gaan zitten en langzaam maar zeker wordt er stuk voor stuk ons een ontbijt gemaakt en rond 09,15 uur zijn we klaar met ons ontbijt. Onze reisleidster Eliza, die ik ken van een vorige reis in Georgië en mij derhalve enthousiast mij kust ter begroeting, staat samen met onze geweldige chauffeur reeds vanaf precies 09.00 uur voor ons klaar. Vandaag gaan we een rit van ongeveer 300 kilometer maken over de militaire highway tot aan de Russische grens ( 7 kilometer voor deze grens kunnen we niet verder) over de hoogste bergen van Europa, de Caucasus.
Wij rijden Tbilisi uit en zijn dus onderweg naar de meest sneeuwzekere en hoogste bergen van Europa. Na ongeveer 50 kilometer uit de stad gereden te hebben over goede 2 baanswegen, langzaam aan stijgende wegen en prachtige uitzichten, geiten, koeien en schapen op de wegen die in grote getallen onderweg zijn naar over de bergen sappige en grazige weiden, komen we bij het Ananure fort aan . Dit fort is gelegen op een soort van kleine landtong direct aan het mooie groene water van een stuwmeer. In dit fort zijn verschillende kerken en kerkjes. De grootste kerk is te bezichtigen. Helaas moesten wij ook constateren en horen, dat toen Georgië onder Russische invloed stond, dat toen simpelweg de kostbare frescos, door middel van witkalk overgeverfd zijn. De oorspronkelijke iconen zijn ook niet meer aanwezig en deze zijn nagemaakt en een paar hangen weer in deze kerk.
De zon schijnt uitbundig, het is warm, je kunt je beter insmeren met zonnecrème om niet te verbranden. Buiten het fort zitten een paar oude dametjes veelkleurige sokken te breien met het doel om deze aan de toeristen te verkopen. Ook verkopen ze ondermeer namaak icoontjes, fruit, snoep en wat er nog meer te vinden is in hun stalletjes. Na wat rond gelopen hebben, vraagt David, onze chauffeur , of we weer willen instappen om verder te rijden. Hij en Eliza willen ons nog veel meer laten zien van hun mooie land met zijn vriendelijke en open bevolking.
We bevinden zich op de zogenaamd - militaire highway - een verbindingsweg die hoog over de Caucasus bergen verbinding geeft tussen Georgië en Rusland en andere landen. Het is een tweebaansweg die vroeger zwaar bereden werd en nu (eindelijk) rustig is geworden. Met de auto kan men dus niet via deze weg (op dit moment) naar Rusland rijden. Per vliegtuig rechtstreeks van Georgië naar Rusland is geen probleem.
We hebben nog heel veel kilometers en ontdekkingen voor de boeg, tot nu toe zijn de wegen goed te berijden. Soms moet de chauffeur stevig op de rem gaan staan. Een koppel koeien ligt dan gezapig op het warme wegdek te herkauwen., ook deze zijn in afwachting van hun 120 kilometer lange wandeling naar Kazbeki, waar de koeien de zomer gaan doorbrengen. Wanneer de herder, zijn Kazbeekse herdershonden en de koeien zijn uitgerust, gaat de groep weer verder de bergen in, door de sneeuw , richting grazige weiden.
Ook wij gaan verder, we rijden door een schitterend groen berglandschap die meer op een palet lijkt aan geschakeerde veelkleurig groene bergen. Hier en daar wat huisjes die aangeplakt liggen tegen de wanden van de bergen. Via heel veel haarspeldbochten en nog mooier wordende uitzichten komen we uiteindelijk in het sneeuwzekere wintersportgebied van Gudauri aan. Voordat we van de witte sneeuw mogen genieten, krijgen we een voortreffelijk lunch uitgeserveerd in 1 van de vele kleine hotelletjes ( www.hoteltruso.com ) . Deze lunch smaakt ons meer dan voortreffelijk. We nemen afscheid van het personeel van dit hotel, stappen weer in de auto om verder te gaan. Tot in juni ligt hierr vaak nog sneeuw en dus hebben we nog dikke lagen sneeuw op deze hoogte in het vooruitzicht, Gudauri is vanaf einde oktober tot eind april sneeuwzeker en de wintersportplaats voor vele nationaliteiten.
We laten Gudauri, waar inmiddels ook veel in geïnvesteerd wordt, achter ons liggen en de auto brengt ons verder omhoog naar de sneeuw. Het hoogste te bereiden punt op deze berg is bijna 3200 meter hoogte. De piek van deze Caucasus bergen ligt iets hoger dan 5600 meter. Er is veel sneeuw, lekker zonnetje, weinig wind. Ik besluit uit de auto te stappen en een wandelingetje in de sneeuw te gaan maken. Ik sta in de sneeuw in mijn poloshirt, het is helemaal niet koud, althans zo voelt het aan.
Het is rustig op de weg. Tor circa 2 jaar geleden reden hier vele zware vrachtwagens zuchtend en steunend over deze bergkam die Georgië verbindt met de Russische grens. Op dit moment gaat dat niet meer, de Georgisch - Russische grens is gesloten..
Wij vervolgen onze weg verder, de weg is kapot, deels is dat toen gebeurd door het zware vrachtverkeer, deels omdat de reparaties aan deze weg alleen in de maanden juli en augustus kunnen plaatsvinden, pas dan is de vorst tijdelijk uit de grond. Na de reparatie is de weg weer goed te berijden, echter snel valt op deze hoogte de vorst weer binnen en heeft weer zijn negatieve effecten op het pas gerepareerde wegdek.
Langzaam aan verdwijnen de sneeuwwallen en rijden we het dal tegemoet. Ook hier weer gigantische schapenkuddes die naar Kazbeki onderweg zijn. We moeten weer stoppen op deze smalle bergweg om deze kuddes voor te laten. De Georgiërs vertellen mij dat wij de - klok - hebben en zei de - tijd -, en dat is waar.
Hoe dichter we bij het dal komen, hoe stukken beter de weg is, de vorst heeft hier geen invloed op de weg. Na aangekomen te zijn in zonnig Kazbeki rijden we door naar het centrum van het plaatsje, waar vroeger kooplieden veel verdienden aan de passerende vrachtautos richting Rusland. Op eenzame hoogte ligt het Gergeti Trinity kerkje in de bergen op ons te wachten. We wandelen eerst nog wat rond in het dorpje waar de randen van het dorpje omringd worden door de vele besneeuwde bergen, een geweldig vreedzaam plaatsje is het hier. Er staan vele standhouders in de straat te wachten op de vele klanten van weleer, de vrachtwagens die de grens van Rusland gaan oversteken. Dat was in het verleden, niet zo ver terug in het verleden. Men hoopt dat spoedig dit weer zal gebeuren, nu is er geen droog brood te verdienen.
We besluiten toch richting Russische grens te rijden, daar moet en heel smalle pas zijn die uitzonderlijk mooi moet zijn. Vroeger reden de vrachtwagens door de nauwe bergspelonken, nu zijn wij er alleen. Onderweg liggen er twee circa 10 centimeter dikke pijpleiding over de rivier. Beiden zijn de gaspijpleiding die onder meer vanuit Rusland via Georgië naar en Georgië en andere landen lopen.
Ik weet van mijn bekenden dat er op circa 400 meter van de Russische grens een Georgisch Orthodox Klooster is gelegen. In dit klooster wonen enkele monniken die ik van voorheen kende. Toch moeten we de poging afbreken, er is verder geen berijdbare weg meer naar Rusland en dus ook naar het Klooster. We keren om en rijden dezelfde weg terug alwaar we vandaan zijn gekomen.
Op ongeveer 20 kilometer voor Tbilisi ligt de plaats MTSKHETA. Ik was hier eerder en bezocht hier het nonnenklooster (erg apart dit als man te doen), het oude centrum met zijn grote kathedraal, etc.
Wat me al een tijdje is opgevallen is dat nu alle verkeersborden, die vroeger in zowel het Georgisch als het Russisch werden beschreven, nu alleen in de Georgische - en in de Latijnse taal opschriften worden gepresenteerd. Voor ons is dat wel heel makkelijk geworden. Je kunt nu eenvoudiger de weg door het land vinden.
We draaien MTSKHETA in en zien vele vernieuwen, nieuwe - en opgeknapte gebouwen, nieuw geverfde huizen. Dat was 3 tot 6 jaar geleden nog niet. Het plaatsje wordt hierdoor super interessant om te zien. Wij rijden langs de spoorlijn en na enige kilometers gereden hebben, passeren we een antiek Romeins badhuis, althans de ruines hiervan. Vlak daarbij is het restaurant die we hebben uitgezocht om te gaan dineren. Op de drukke parkeerplaats staan heel veel autos. Dit unieke restaurant is gelegen aan - en boven een watervalletje. Boven de waterval hangen aparte zitgroepen, gebouwd om hier zeer apart te gaan uit eten. Het is een fantastische plek en het eten smaakt als vanouds en dat is zeer goed. Rond de tafeltjes, die in hutten zijn geplaatst, klettert de waterval zich een weg naar beneden de rivier in. De zon schijnt door het bladerdak heen. Wij genieten van ons diner terwijl gezellige Georgische muziek alom klinkt ter opvrolijking van een verjaardag. Later dan verwacht rijden we terug naar ons hotel.
Vrijdag 23 mei 2008.
Vanochtend is er om 08.00 uur ons eenvoudige ontbijt Thee of oploskoffie, twee droge boterhammen met boter en jam, een ei of omelet, yoghurt, en als je er naar vraagt zelfs een glas melk. Eliza en Alexander staan precies om 09.00 uur voor ons klaar om nog meer veel moois van hun land te laten zien. Zodra we Tbilisi hebben verlaten rijden we over een pas juist gereedgekomen moderne 4 baansautoweg, richting Gori. De wegen zijn tot een bepaald punt nieuw en dus perfect, er wordt keihard gewerkt aan de verbetering van de infrastructuur.
Er wordt doorgereden, maar omdat er overal, goed zichtbaar, politie rondrijdt, houdt men zich meestal aan de snelheid. Op een gegeven moment is de nieuwe weg ten einde, er wordt verder gewerkt aan meer nieuwe autobanen, maar voor ons wordt het weer rijden op 2 baanswegen die geasfalteerd zijn. Wij rijden afwisselend door een heuvelland en ver weg kan je nog steeds de besneeuwde bergtoppen van de hoge Caucasus zien. Na circa 60 kilometer gereden te hebben komen we de stad Gori aan alwaar ik eerder geweest ben. Toen was de stad vol met oude zogenaamde Chroetsjof flats (slechte kwaliteit en eentonig van opzet), nu zijn die gebouwen in diverse kleuren geverfd en zijn de balkonnen van vrolijke kleuren voorzien. Gori is de plaats waar het enige Russische stijl museum nog te vinden is. Gori is de stad waar Stalin zijn geboortehuis en zijn trein te vinden zijn. Ik had het al eens gezien en wil het niet weer zien.
Iets verder staat zijn standbeeld en veel interessanter voor mij het machtig fort die op een heuvel staat, met daarom heen talloze Georgische vlaggen.
Wij zijn op weg naar de grottenstad UPLISTSTIKH, gelegen op zon 10 kilometer buiten Gori. Door kleine dorpen rijden we langs de rivier aan de ene kant en andere kant ligt het spoor. We zien dat de verschillende dorpjes andere kleuren deuren en schuttingen hebben. In het ene dorpje is dat geel, in een andere blauw, weer in een ander dorpjes is het een combinatie tussen verschillende kleuren. Een leuk en verfrissend gezicht. Nadat we diverse dorpjes achter ons hebben gelaten steken we met de auto een zeer smalle brug over en komen uiteindelijk in de grottenstad aan. In de zachte rotsen hebben hier circa 20.000 mensen geleefd en gewoond. Deze nederzetting is gebouwd vanaf de 17 e eeuw voor Christus en later steeds aangepast. In deze holen, door mensenhanden gemaakt, waren bakkerijen, wijnverwerking en opslag, groenopslag, een apotheek, 2 theaters en een Koningshof, compleet met zetel die ook uitgehouwen is in steen. Helaas komen er tot nu weinig toeristen, slecht schoolreisjes en kleine groepen aan toeristen, komen hier op bezoek. Dus indien u het nog in zijn oorspronkelijke setting wil zien, zonder dat het platgetreden wordt door grote groepen van bezoekers, zou U er nu heen moeten gaan. Van tijd tot tijd worden hier oude spelen en festivals gehouden. Dat moet een feest voor het oog en de oren zijn.
Na een tijdje rondgewandeld te hebben (dus goede wandelschoenen meenemen), verlaten we deze Grottenstad via een geheime tunnel die pas onlangs gevonden is. Wie weet is er nog veel meer te vinden. De toekomst zal het ons leren.
Wij rijden terug richting Gori. Iets buiten Gori is een geweldig houten restaurant met de naam Venice, die grotendeels van hout is gemaakt en boven een kristalheldere vijver lijkt te hangen. Weer is de lunch meer dan smakelijk een weer zeer uitgebreid. Er wordt de tijd genomen hiervoor. Het lijkt er op dat Georgiërs overal de tijd voor nemen. Eigenlijk zouden we moeten opschieten want we hebben best nog wel heel wat kilometers voor de wielen. Ons einddoel voor vandaag is de spa stad Borjomi alwaar uit bronnen geneeskrachtig - en warm ijzerhoudend water uit de grond komt, die door vele mensen als geneeskrachtig wordt ervaren.
De zon schijnt weer uitbundig. De begroeiing in de velden en langs de wegen is Mediterraan en ik moet me regelmatig insmeren tegen zonnebrand. We rijden over de grote weg die snel te berijden is en slaan op een zeker moment af richting Borjomi. Het wordt nu weer wat bergachtig, echter de bergen zijn niet zo hoog als de Hoge Caucasus bergen verderop. We rijden door een kleurrijke natuur voorzien van allerlei kleurenschakeringen. Borjomi is voor praktisch alle Georgiërs een begrip. Zoals wij Spa water hebben, kennen de Georgiërs (en andere landen) Borjomi als leverancier van flessen water. We komen in Borjomi aan. In de straten langs de snel stromende rivier, staan allerlei verkoop stalletjes opgesteld waar men ondermeer lege - en doorzichtige 5 liter watercontainers kan kopen. Menigeen doen dat dan ook en vult men de containers met geneeskrachtig water. Borjomi doet me denken aan het Tsjechische Karlovivari, maar dan een stuk rustiger. Het grootste verschil tussen de ene en de andere plaats is dat Borjomi in een subtropisch klimaat is gelegen en dat kan je van die andere plaats niet zeggen. Borjomi kent meer dan interessante en veel kleurige gebouwen. In de diverse parken staan overal bankjes waarop ondermeer oude mensen gezellig zitten te keuvelen, te kaarten, te eten en te drinken en vooral te genieten. Borjomi is een aanrader, U moet het echt gezien hebben om er over mee te kunnen praten. Het is weer diner tijd. We eten in een houtenbalken restaurant die zijdelings over een snelstromende rivier is gebouwd. Het eten is weer heerlijk en zeer uitgebreid. U zult in Georgië beslist niet omkomen van de honger en de dorst en dat voor een wel heel schappelijk prijs.
We vertrekken om 19.00 uur uit Borjomi. Na een tijdje rijden we een stadje binnen waar men houten meubelen (bedden) en hangmatten maakt en langs de weg verkoopt. Voor de prijs hoeft u het niet te laten om zon veelkleurige hangmat te kopen. Rond 22.00 uur komen we weer bij ons hotel aan. Het was het dagje wel met veel ervaringen en met, ook voor mij, veel nieuwe dingen die ik voorheen nooit gezien had.
Zaterdag 24/05/2008 - regio KAGETHI deel 2.
In mijn tweede verslag van deze reis gaan we verder in het land in.
Om 10.40 vertrek de Boeing van Georgian Airlines voor een directe vlucht, dus zonder overstappen, vanaf Schiphol naar de hoofdstad van Georgië, gelegen in de Caucasus, te weten Tbilisi.
Om maar extra informatie te geven over dit schitterende land, wist U dat:
1 Georgië verteld, dat van oudsher Europa in Georgië is begonnen.
2 Dat in Georgië de oudste sporen te vinden zijn van de eerste Europese beschaving.
3 Dat de eerste Christenen in Europa zich eerst in Georgië vestigden.
4 Dat Georgië de hoogste bergen van Europa heeft, ja zelfs hoger dan in Zwitserland en dat ze boven de 5642 meter hoog zijn.
5 Dat de hoofdstad van Georgië, Tbilisi, gelegen is op de kruising tussen Azië en Europa.
6 Dat U heel Europa in een klein land zoals Georgië is, hier kunt vinden.
7 Dat in Georgië de eerste wijn ooit werd geproduceerd.
8 Dat Georgië geschikt is voor zowel zomer en wintervakanties en het hele jaar door.
9 Dat U in Georgië kunt ontdekken, beleven, genieten en nog veel meer met hun zeer gastvrije bevolking en dat de toerist gezien wordt als een geschenk van God.
Naar dit land ben ik dus weer onderweg. Het wordt voor mij inmiddels de 6 e maal dat ik hier geweest ben voor de PUM (www.pum.nl) .
Na een vlucht van circa 4,5 uur komen we aan op het nieuwe vliegveld van Tbilisi. Alles ziet er gelikt uit, zeker wanneer men dat vergelijkt met het oude vliegveld waar ik reeds 5 x ben op geland.
Het eerste deel is al eerder aan U gepresenteerd.
Ik vervolg mijn reisverhaal over Georgie hieronder.
Zaterdag 24/05/2008 - regio KAGETHI deel 2.
Weer een volgende ontdekkingsreis door Georgië. We verlaten met de auto Tbilisi en rijden naar een meer warm gebied va het land. De weg is goed te berijden en geasfalteerd. Het zijn hier de landbouwgronden die de streek belangrijk maken. De oogsten zijn hier eerder te oogsten dan in andere delen van het land. In het gedeelte waar we nu doorrijden staan klein formaat oliepompen te werken. Georgië heeft dus olie in de grond zitten, echter vertelde de reisleidster me, te weinig om Georgië geheel te voorzien van olie, men moet dus ook importeren (overigens op dit moment kost een liter benzine aan de pomp omgerekend 0,70 per liter). Nu rijden in de streek met de naam SIGNAGI welke een van de belangrijkste wijnstreken van Georgië is. Links als zowel recht van de wegen zijn praktisch onmetelijke wijndruiven velden. De natuur is geweldig en kent een prachtige kleurschakering van diverse tinten groen. Het is hier licht heuvelachtig.
Ik had gisteren al hevige niesbuien, snotterende neus, etc. Bij de apotheek koop ik tien tabletten tegen allergie van de plataanbomen. Na twee uren werken ze al. Oh ja, de prijs voor deze 10 tabletten bedroeg 0,50 totaal. Ik heb er nu genoeg tot het einde van mijn verblijf in Georgië.
Buiten de wijn is er ook een kaasproductie in deze streek. Langs de wegen, innde dorpjes, staan kleine stalletjes alwaar je deze en andere goederen kunt kopen. Meestal zijn dit soort standjes onbemand.Pas wanneer er een klant komt om iets te vragen c.q. te kopen, dan komt er iemand naar de stand toe om af te rekenen.
Men zegt dat ook de KAGETHI streek het beste schasliek vlees komt. Derhalve zie je pas geslachte varkens (zonder hoofd) aan de weg aan rekken ondersteboven hangen. Men kan een heel (geslacht) varken kopen of gedeeltes hiervan.
Er zijn al heel wat fietsers uit diverse landen in Georgië geweest (ziet mijn fietsartikel over Georgië) . We passeren meerdere groepen fietsers die, gezeten op hun mountainbikes zich door middel van zich in te spannen, zich ontspannen. Er zijn geen fietspaden, maar autos passeren de fietsers met een grote bocht, zodat je veilig kunt genieten van je fietstocht door Georgië.
Het wordt warmer, de klokt laat ons zien dat het 12.00 uur is. De herders, hun honden en schapen, parkeren zich onder de schaduwrijke bomen voor hun middagdutje. Niet elke hond zal een dutje doen, de boel wordt door zeer waakzame honden in de gaten gehouden, zodat deze kunnen ingrijpen, mocht dat nodig zijn.
Onderweg passeren we een burcht die uit de 16 e eeuw stamt. Deze burcht staat moederziel alleen in het veld. Na circa 3 uren gereden te hebben, komen we bij een, in de bergen gelegen, indrukwekkend gerestaureerd nonnenklooster aan. Het is erg druk op de parkeerplaats. Grote toeristenbussen, kleine busjes, allemaal volgeladen met geïnteresseerden. Voornamelijk worden er schoolkinderen (leeftijd circa 15 jaar) bij dit klooster afgeleverd.
Dit zeer oude nonnenklooster is zeer geïsoleerd gelegen en ademt een rustieke sfeer uit. Het is heel druk in de kloosterkerk. In dit kerkje liggen de overblijfselen van de heilige NINO, een vrouw die als roeping meekreeg om het Christendom in de 4 e eeuw naar Georgië te brengen. Nino is in een wit marmeren graf gelegen en vele meisjes staan in een rij om het graf te mogen aanraken. De naam van het kloostercomplex is BOBEBE.
Mijn reisleidster heeft mij vele prachtige verhalen over deze vrouw Nino verteld. Deze verhalen zijn vastgelegd in dit kloostercomplex. U zou kunnen denken dat in dit klooster alleen oude nonnen wonen. Het tegendeel is waar. Ik kwam gedurende mijn rondwandelingen op het kloosterterrein ook 18 jarige nonnen tegen, gekleed in hun zwarte kleding, die zich ten dienste van Nino hebben gesteld.
Nu de fotos gemaakt zijn, na genoten te hebben van de rust en orde van dit klooster, vervolgen we onze weg. We rijden door een licht berggebied en weer komen we fietsers tegen. Uiteindelijke komen we in het zuurstokkleurige oude, maar geheel vernieuwde en / of plaatsje SIGNAGI aan alwaar je onder meer 7 dagen per week en 24 uren per dag kunt trouwen en / of scheiden.
Het dorpje bestaat uit een nieuw en oud gedeelte. Wij bezoek al lopend het oude gedeelte van dit plaatsje. We bezoeken een bedrijfje die zelf handgeknoopte tapijten maakt en verkoopt.
In de periode vanaf de 11 e tot de 18 e eeuw, is er een soort van Chinese verdedigingmuur met 23 torens gebouwd. De 23 torens dragen de namen van de omliggende dorpjes. Wanneer je op deze verdedigingsmuur zou klimmen, heb je een prachtig uitzicht over de ALAZANI vallei met uitzicht op de KAGETHI Caucasus bergen. We bezoeken het geheel gerenoveerd museum. Het is voor mij nieuw dat in een Georgisch museum de teksten en in het Georgisch en in de Engelse taal zijn geschreven. Na de lunch, in een restaurant gebouwd in de stijl van een burcht, rijden we via een hobbel en bobbel weg weer richting Tbilisi. Vlak voor Tbilisi is er een heel grote markt waar niet alleen Georgiërs - maar ook mensen uit omringende landen hun in - en verkopen doen. Een bont spektakel. Helaas hebben we geen tijd om deze markt te bezoeken. De parkeerplaatsen, inclusief de openbare - en snelweg, staan vol met geparkeerde autos van mensen die wel de markt bezoeken.
Vanavond diner in een zeer luxe restaurant, waar naar mijn idee alleen maar mensen komen die het een en ander uit te geven hebben.
Het diner is geweldig van smaak, presentatie en service met een
glimlach. Gedurende het diner is er een bandje die Georgische muziek ten horen geeft, aansluitend treed er een Georgische dansgroep op met een spetterende show in vrolijke nationale kostuums.
Tijd om terug te keren naar ons hotel alwaar we moe van alle indrukken van vandaag snel in slaap vallen.
Zondag 25 mei 2008. Shavnabada Klooster.
Dit klooster is gelegen op circa 20 kilometer uit de stad Tbilisi. Ongeveer 6 jaar gelden was dit mijn eerste bezoek aan Georgië, ik was uitgenodigd door Mama ( = vader) Shio en zijn monniken om te beginnen, tezamen met hen, met toerisme. Dat ik er verschillende malen in dit klooster ben teruggekomen, komt omdat Mama Shio en zijn monniken vrienden van mij zijn geworden, dus elke maal wanneer ik in Georgië ben, moet ik even langs gaan.
Hoog bovenop de heuvel, moeilijk te bereiken met en gewone auto, via een hobbel de bobbel weg, een lust - en rust oord.
Vandaag is het Zondag en Mama Shio begint zijn circa 5 uren durende orthodoxe kerkdienst om 10.00 uur en dus zal de dienst om ongeveer 15.00 uur stoppen. Wij komen rond 13.30 uur aan bij het kloosterkerkje en zien vele autos daar geparkeerd staan. Vaste bezoekers van de dienst, naar het blijkt. Je moet er veel voor over hebben indien je de dienst wenst bij te wonen. Maar Mama Shio en zijn team zijn meer dan de moeite waard. Ik ga het kerkje binnen en ziet dat de kerk propvol is. Aan de linkerzijde in de kerk staan de vrouwen en aan de rechterzijde de mannen. Er is geen orgel in een orthodoxe kerk, men zingt a capella en dat is schitterend. Na een tijdje ga ik de kerk uit, daar ontmoet ik de monniken en wordt ik uitgebreid ter verwelkoming gekust op beide wangen. Ik kus mijn vrienden terug. Probeer wat met hen te praten, maar mijn kennis van het Georgisch en hun kennis van de Nederlandse taal zijn niets, dus wordt het handen en voeten taal. We komen er wel uit. Het is heel gewoon om van tijd tot tijd de kerkdienst voor eventjes te verlaten, bijvoorbeeld om met andere even gewoon bij te kletsen.
Voor het einde van de kerkdienst is er een openbare biecht. De biechteling knielt neer bij Mama Shio en doet in het openbaar zijn biecht. Een omstander verteld mij dat Mama Shio de kunst verstaat om van grote problemen binnen enkele minuten deze te reduceren tot een miniem , bijna onbelangrijk probleempje. Wie doet het hem na?
Na de biecht volgt zijn zegen. Dit gebeurd per persoon. Men kust de - heilige icoon - vervolgens buigt men verder het hoofd en tikt met het voorhoofd tegen de icoon aan. Vervolgens stapt men naar Mama Shio toe, kust het goudkleurige metalen en / of houten kruis waar Jezus op zichtbaar is en daarna kust men de hand van Mama Shio. De volgende stap is dat je door een monnik rijkelijk gezegend wordt door middel van een wijwaterkwast die in een emmer met gezegend water is gestopt.
Ik ben die gang niet gegaan, toch werd ik door de Monniken en met toestemming van Mama Shio, ook meer dan rijkelijk met wijwater besproeid. Aan het einde van dienst, in de uitgang van de kerk, kan men een stukje brood en wat wijn nemen. In het voorportaal van de kerk staat Irakli die het beheer heeft over de souvenirs die de kerk hier verkoopt en gezegend worden door Mama Shio.
Mama Shio wist van mijn komst en had alle tijd voor mij vrijgemaakt, zover dat in zijn functie kan. Wij gingen naar het appartement alwaar de Patriarch verblijft wanneer hij in Shavnabada verblijft.
De tafel werd gedekt, we waren vriendschappelijk met elkaar aan het praten, toen er plotseling even een pauze was. Wat bleek: een belangrijke Buitenlandse ambassadeur was met zijn vrouw bij het Shavnabada Klooster aangekomen. Zijn veiligheidsman controleerde de situatie ( de ambassadeur was nooit eerder in dit klooster geweest) en gaf toestemming aan de Ambassadeur en zijn vrouw de kamer van Mama Shio te betreden. Wij kletsten heel wat af over voor mij belangrijke zaken zoals de Georgische wijnverkoop in zijn land. We kletsten niet alleen, dronken en proosten, aten en genoten van het klooster en zijn kloosterteam, die er alles aandeed om ons tevreden te stellen.
De ene -- proost - volgende na de andere, het was gezellig en dus snelde de tijd voort. Na ons bezoek gingen we naar de Klooster wijnkelder, alwaar in grote aarden kruiken de wijnen in de grond zijn opgeslagen. Mama Shio liet ons niet eerder gaan voordat we de voortreffelijke wijn, die de Koning van Spanje Juan Carlos voor zijn 70 ste verjaardag (dus 70 flessen) van het klooster had gekregen ook mochten proeven.
Mama Shio gaf ons ook een fles van een ander jaar, die ook voortreffelijk smaakte.
Tot ziens mama Shio, ik hoop tot een volgend bezoek, binnenkort of in de toekomst.
Maandag 26 mei 2008.
Vandaag is het vrijheidsfeest in Georgië, een nationale feestdag. Op een paar doelgroepen na, die altijd moetenwerken, is iedereen vrij. Al gedurende een paar dagen wordt er hard gewerkt op - en aan de Rustavelli Avenue, de meest belangrijkste straat van Tbilisi om deze nog meer op te vrolijken. Overal staan dranghekkern, overal hangen de Georgische vlaggen.
Er wordt niet alleen in de stad, maar ook ver erbuiten, veel verbeterd, de steden zijn nu ook weer kleurrijk om te zien. Het oude centrum is binnenkort aan de beurt om gerenoveerd te worden. Wel zal het oude karakter worden behouden, dat hoort ook zo.
In het centrum zijn gezellige kroegjes, gewone - , mondaine - en exclusieve restaurants en hotels en nog veel meer. Verschillende fonteinen spuiten hun water hoog de lucht in, alwaar de zon weer zich van zijn warme en vrolijke kleuren laat zien. Het is echt een feestdag.
In Tbilisi worden op dit moment diverse 4 en 5 sterren hotels gebouwd.
Ook diverse oudere hotels worden omgetoverd naar hotels die in de nieuwe tijd passen.Het buitenland en meerdere andere investeerders hebben vertrouwen in Georgië, en waarom wij dan ook niet. Ik zou zeggen, kom en overtuig jezelf.
Op de Rustavelli Avenue wordt nog in de vroege ochtend hard gewerkt om de enorme toeloop van mensen in goede banen te leiden. In de straten die uitlopen op de Rustavelli Avenue, staan onze Connexion en HTM bussen geparkeerd met het doel om de wegen te blokkeren zodat de festiviteiten door kunnen gaan en niet worden gestoord door de enorme autostroom die Tbilisi kent.
Op sommige hoeken van de straat, staat de Georgische ME, die we later in de gele bussen van Connexion en de HTM worden afgevoerd. De ME was niet nodig, alles ging ordentelijk.
Maar wat ging er dan zeer ordentelijk? Er is een indrukwekkende militaire parade die afgenomen wordt door het Ministercorps en de President van Georgië. Er word gelachen, geklapt, gezongen en genoten. De ijsverkoper doet goede zaken. Verschillende USA soldaten lopen langs de Georgische soldaten door en wederzijds spreken ze met elkaar. De Georgische mannen, die bij elkaar bekend zijn, kussen elkaar 1 x op de wang ter begroeting. Zo doen ook de Georgische militairen dat ook. Op het gezicht van de USA soldaten kan je lezen dat ze dit wel heel erg vreemd vinden, zoiets gebeurd thuis niet!
Dan is het er het moment! De show gaat beginnen. Vredelievende troepen uit Georgië starten hun parades. Er wordt door hen vrolijk en uitbundig gezongen en verschillende malen zie ik een super wave beweging die gevolgd wordt door alle Georgische militairen door de straten gaan. Een geweldig en apart gezicht om dat te zien. Geweldig dit spontane spektakel. Rollend materiaal, allen voorzien van de Georgische vlag , wisselen de Georgische mandschappen af. Een aantal vliegtuigen vliegen hoog boven de Rustavelli Avenue en laten kleurrijke rookslierten in de lucht achter. Deze show is geen uiting van militaire kracht, het is ter herdenking van de Georgische vrijheid, alwaar het gros van de mensen erg blij mee zijn. Men heeft slechte tijden gekend, maar nu verder met de goede tijden die beslist zullen komen, voor zover die er niet al zijn.
De zon wordt steeds warmer, op straat wordt het steeds drukker, vele mensen, veel kinderen. Verkopers die van alles verkopen, van Georgische vlaggetjes tot hotdogs en nog veel meer. Het is een geweldig samenzijn.
De show is opgevoerd, het normale leven herneemt zich weer. De soldaten zijn vertrokken, het rollend militair materieel wordt de stad uitgereden.
De hoogwaardigheidsbekleders (bijna allemaal met rood verbrande koppen), de internationale - en lokale pers, ze hebben het allemaal weer gezien. Tot een volgend jaar!
Wij lopen verder de oude binnenstad in, die meer dan de moeite waard is om gezien te worden.
De Rustavelli loopt nu leeg, veel mensen proberen met de bus weer naar huis te gaan. Het aanbod van mensen is veel groter dan het aantal bussen beschikbaar. Ik wacht een ½ uur op mijn bus, die nog steeds niet wil komen. Ik besluit de taxi terug naar mijn hotel te nemen. Voor een luttele 4 Lari ( = 2 Euro) wordt ik naar mijn hotel gereden.
Ik heb nog een afspraak vandaag met een vriend en moet beslist op tijd zijn.
Er komen zon 100 personen die werkzaam zijn of gaan werken in het toerisme op af. Allen zijn super geïnteresseerd in dat wat we hen te vertellen hebben. Met mijn meer dan 30 jaren ervaring in het toerisme kan ik hen op velerlei gebied assisteren en helpen, zoals ik dat ook toen gedaan heb.
Gedurende deze dagen ben ik tot 5 x toe voor de Georgische TV cameras geïnterviewd. Mij werd gevraagd over het toerisme in Georgië, welke ik een zeer grote kans geef.
Op Zaterdag 30/05/2008 houden we een - brain picking - session, die ook druk wordt bezocht. Aan het einde van deze cursus krijgt iedere deelnemer en deelneemster een CERTIFICAAT als bewijs dat ze deel hebben genomen aan het Seminar Tourism.
Wij hebben gesproken met de Chairman van het Toeristen Buro van Georgië, die ons vertelde dat we voor hen nodig zijn en hij hoopt dat we weer spoedig naar Georgië komen.
Waarom gaat U niet eens naar Georgië? Er is zoveel te zien aan cultuur, natuur en natuurlijk is er ook voor sporters veel te doen.
Fred Vorstenbosch
ziet ook: http://www.wereldwijzer.nl/groepen en ga dan naar Georgie / Caucasus
P.S. de volgende Georgische Touroperators leverden mij passende fotos en / of informatie:
Voor ontdekkers, genieters, cultuur, natuur, sport en nog veel meer.
Georgiërs zien toeristen als een geschenk van GOD.
U bent dus al van harte uitgenodigd.
Georgië is een heel speciaal en bijzonder vakantieland.
Georgië heeft veel te bieden zoals: de hoogste bergen van Europa (boven de 5000 meter hoog - dus sneeuwzeker), volop cultuur en natuur.
Georgië beschikt over zeer veel vakantie - en ontdekkingsmogelijkheden.Zeker ook voor U.
Georgië is eigenlijk een land om: te gaan ontdekken, te gaan genieten, beleven en ervaren.
Tot nu toe (april 2006) ben ik er voor de PUM (zie www.pum.nl) 6 maal naar dit vriendelijke kleine land geweest.
Diverse Airlines brengen u er in circa 5 uurtjes tijd heen.
Georgië is gelegen aan de Zwarte Zee en
strekt zich uit tot aan de Grote Caucasus bergen.
Een overweldigende natuur en cultuur bieden zich aan u aan.
Georgië is zeker een ontdekking voor hen die zich in kunnen inleven in andere gewoonten en tradities (daar later wat meer over).
Zoals ik schreef: Georgië heeft zeer veel te bieden, niet alleen cultuur, natuur, hoge bergen, maar nog veel meer.
Ik heb me in Georgië altijd daar veilig gevoeld.
Vriendelijke mensen, heerlijk eten en drinken. Georgische wijnen zijn een must en houd U van Brandy, Georgië heeft er volop van en produceert zijn eigen typen van andere sterke dranken. Zoals YaYa.
Even iets meer over het zogenaamde moderne toerisme in Georgië:
Het toerisme is zich snel aan het ontwikkelen, dus als u nu gaat treft u nog het authentieke Georgië aan, zoals ik het beleefde.
Er wordt hard gewerkt om het toerisme en zijn aspecten op een hoger peil te brengen, zonder dat hierdoor de vriendelijkheid en spontaniteit verloren gaat.
Georgië beleefde op 23/11/2003 de vreedzaam verlopen Rozen revolutie en is nu een zelfstandige republiek. De democratisch gekozen president is Misha Saakashvili en overigens, hij is getrouwd met onze Nederlandse Sandra Roelofs.
Meer dan 90 procent van de Georgiërs is lid van de Georgisch Orthodoxe kerk.
Indien wij, vanuit ons westerse oogpunt, kijken naar deze kerkvorm, zien wij, dat de kerk niet alleen op het gebied van het religieuze leven, maar ook op het gebied van de werkgelegenheid, veel voor haar leden doet.
Georgië is een land in opbouw. Het belang van toeristen, die hun welverdiende vakantie in Georgië gaan genieten, is voor iedere Georgiër van groot belang. Immers op iedere 8 nieuwe gasten is 1 vaste werkplaats gecreëerd. De kerk heeft zich mede tot taak gesteld om hieraan hun steetje bij te dragen. De kerk participeert in het maken van cadeautjes die gebruikelijk zijn in het toerisme zoals: aardewerk, houtsnijwerk, schilderwerken, etc, dit alles ten behoeven van de toerist.
Zo hebben de leden en kloosterlingen van het Shavnabada Klooster, eenzaam gelegen op een berg op circa 20 kilometer van de hoofdstad Tblisi, bewust gekozen om het toerisme mede te gaan opstarten, niet alleen om Georgië bekend te maken onder de komende toeristen, maar hierdoor ook gekozen voor het opstarten van een grote vorm van werkgelegenheid welke te maken heeft met het toerisme. Eigenlijk is het een MUST om er eens te gaan eten en er een wijntje te gaan drinken, dit na afloop van hun kerkdienst op Zondag.
Alvast: EET SMAKELIJK en alvast PROOST (In Georgisch - GAUMARJOS) .
Bij mijn eerste aankomst in Georgië,
werd ik opgehaald door - zoals beschreven in mijn reispapieren - een iemand die gekleed zou zijn in KERKKLEDING.
Direct nadat het vliegtuig van Georgian Airlines stopte op het platform in Tblisi, stapte een monnik op mij af. Het bleek dus dat deze Monnik (getrouwd met een Non en inmiddels vader van 8 kinderen) David heette. Ook monnik Koba en anderen waren bij mijn aankomst aanwezig. Het was inmiddels donker en ik wist echt niet waar ik precies was behalve dan dat ik in Georgië was op het vliegveld.
Het bleek dat de monniken goede relaties overal (dus ook op het vliegveld) hebben, en dus was ik zonder problemen door de douane heen. (Overigens men heeft voor Georgië alleen een geldig paspoort nodig en dus geen visum.
Vervolgens stond er een grote BMW met chauffeur op mij te wachten, klaar voor een snelle rit, over toen hobbelige wegen, richting hoofdstad Tblisi, alwaar ik dacht dat daar mijn hotel zou zijn. Tblisi is een oude cultuur volle stad, echter hierover later.
We reden dwars door het oude centrum, langs de rivier, het centrum en de stad uit, en nog steeds had ik geen idee waar ik heen ging.
Eenmaal buiten de stad gekomen, sloegen we - na enkele kilometers - plotseling rechtsaf, verlieten hier de asfalt- en beton wegen en kwamen op een hobbel de bobbel weg, dus een onverharde weg, die langzaam maar zeker zich al slingerende aan het stijgen was.
Aan het einde van deze weg, voor min gevoel, ver weg van de beschaafde wereld (althans dat was op dat moment mijn gevoel), lag op een heuvel het Shavnabada klooster.
Het Klooster bestaat uit een kloosterkerkje, slaapgebouwtjes voor de (aankomende) monniken en een groot gebouw die dient als tehuis wanneer de Patriarch van Georgië op visite komt. Dit laatste gebouw werd het de komende 14 dagen mijn tehuis.
Contact met de wereld geschiedde door middel van een soort van veld telefoon.
Dit kloostergebouw werd dus gedurende mijn eerste paar reizen mijn onderkomen.
Ik denk er met veel plezier aan terug.
Direct was er een groot probleem dat er niemand Engels of een andere taal sprak dan Georgisch
Gelukkig werd ik, door stom toeval, later in contact gebracht met Irina, een afgestuurde kinderdokter, die gelukkig wel Engels sprak. Voor Irina was niets te veel en ze heeft me veel geholpen. Na haar studie in Georgië is ze anno april 2006 werkzaam in een kinderziekenhuis in Sint Petersburg Rusland.
. Ook voor de monniken was niets te veel. Ik kreeg een Patriarch behandeling. Voor Georgiërs is service met een glimlach blijkbaar heel normaal.
Het Klooster heeft ongeveer 40 monniken en is selfsupporting. Buiten het verbouwen van groenten en fruit hebben de monniken ook koeien en wat zeer belangrijk is: ze beschikken over een geweldige wijnkelder, zelf uitgehouwen in de bergen onder het Klooster. De monniken bemiddelen ook in de verkoop van wijnen voor met name kleine wijnboeren in het land. Veel van deze wijnen worden in het Shavnabada Kloosters zelf gebotteld. Dit gebeurt met de hand, Zelfs het etiketten plakken en de kurk inzetten gebeurt hier nog met de hand. Vele van deze wijnen worden verkocht (tegen goede prijzen) in Moskou Rusland.
De ontvangst en het verblijf bij deze Kloosterlingen in het Mannen Klooster Shavnabada is geweldig. Ze doen er alles aan om het je naar de zin te maken, voor zover dat mogelijk is voor hen. Ik heb er een geweldige tijd gehad en kan het iedereen aanraden om eens daar op bezoek te gaan.
De hoofdstad Tblisi is een oude stad, gelegen aan de oevers van een snel stromende rivier. Het recente Russische verleden heeft er zijn sporen achtergelaten. Nu een paar jaar verder sinds mijn eerste bezoek zijn er vele dingen zeer positief veranderd, ten gunste van de toerist en de bewoners van Georgië. De stad is kleurrijk geworden.
Alhoewel Georgië, volgens hun zeggen, in Azië is gelegen, komt de stad over als een Oost Europese stad.
Er zijn veel moderne restaurants en vele uitgaansmogelijkheden.
Van moderne hip hop bars tot cultuur paleizen.
Het verkeer is erg druk. Luid toeterende autos, oude HTM bussen (geschonken door de HTM Den Haag aan het openbaar vervoer van Georgië), minibusjes, trolleybussen rijden overal heen. Ook kan je met de ondergrondse eenvoudig en betaalbaar van de ene naar de andere kant van de stad gaan. Ben je van plan verder uit de stad weg te gaan, dan boek je natuurlijk een excursie bij een toeroperator. Ook kunt U, indien U de tijd heeft, de trein nemen.
Overal waar je kijkt zie je kerken en Kloosters, vaak rijk beschilderd met frescos en iconen. Midden in de stad Tblisi ligt er een geweldig imposante kathedraal. In totaal zijn er 3 kathedralen op elkaar gebouwd. Hiervan liggen er twee verzonken in de berg waar de deze Kathedraal opstaat.
Er moeten er wel honderden Kerken en Kloosters zijn in Tblisi, de een nog mooier dan de andere.
Het is beslist meer dan de moeite waard om op Zondag een kerkdienst mee te gaan vieren.
Ik heb het meerdere malen mogen beleven in het Shavnabada Klooster. Je zult versteld staan van de lengte van deze kerkdiensten (meer dan 3 uren is normaal), maar ook de grote opkomst van de kerkgangers die de hele dienst in de kerk staan, (mannen en vrouwen apart van elkaar) zult u blij verrassen.
Overigens het schijnt heel normaal te zijn dat U uzelf een onderbreking gunt wanneer U denkt dat u nu wel erg lang in de kerk bent. U kunt later altijd nog terug komen.
Georgiërs zijn rokers, Zolang zonder sigaret . Dat is onmogelijk!
Dan gewoon de kerk verlaten, een pafke opsteken en daarna gewoon weer verder aan de dienst meedoen.
Het gevoel van de dienst meemaken in het Shavnabada Klooster is het best als volgt te beschrijven: het is net of er een warme chocolade over je heen stroomt.
Het zingen gedurende de kerkdienst, gebeurt zonder orgel begeleiding. Alleen de menselijke stemmen gelden, gezongen in harmonie. Geweldig!
Na de dienst blijven de meeste gelovigen nog even bij het klooster rondhangen voor een Pick Nick of gebruikt men de eenvoudige maaltijd die door de kloosterlingen worden aangeboden.
Men eet veel brood en verse groeten, schapenvlees en zelf gemaakte kaas en worst. Natuurlijk hoort hier een stevig glas wijn bij.
Indien er een schaap, geit of kip op het menu van het Klooster staat, dan kan je er van uit gaan, dat deze geschonken is door een kerkganger. Hij is er eerst 3 maal rond de kerk mee gelopen om het vervolgens daarna het offerdier te doden en hem aan het Klooster te schenken
. Overigens het vlees is dan niet alleen voor de Kloosterlingen, maar ook voor de ouderen en armlastigen van de gelovigen.
Muziek in Georgië.
Een geweldige ervaring zijn de klassieke en culturele uitvoeringen van muziek in Georgië
Ga beslist naar 1 van de cultuurpaleizen, u zult het berouwen als u er niet geweest bent.
Tot zelfs zeer kleine muzikantjes tonen u, vanachter hun veel te grote muziek instrumenten, het grootste waar ze in staat toe zijn, en dat is niet weinig.
Als U nu toch op de culturele toer in Tblisi bent, bezoek dan ook een uitvoering in het Operagebouw (inrichting: kant en fluweel als decor.en als het Nationale Folklore Theater optreedt, moet U er beslist bij aanwezig zijn.
Deze missen, is Georgië niet echt beleven en ondergaan.
De Georgiërs zijn nieuwsgierig, uitnodigend en behulpzaam en geven je een veilig gevoel.
Ik heb nooit het gevoel gehad, dat ik onveilig op straat gedurende de avond of de nacht liep en dat is toch wel erg prettig.
Ik heb gedurende mijn reizen al heel wat van Georgië mogen zien en ervaren.
Hieronder enige bijzonderheden.
Military Highway
Een rit, welke meer dan de moeite waard is, dit in verband met zijn overweldigende flora, fauna en uitzichten, is een rit in een 4 wiel aangedreven jeep over de Military Highway welke zich al slingerend en hobbelend en bobbelend.zich door de Grote Caucasus bergen begeeft. Verwacht dus geen gebaande wegen, verwacht hier kuilen en gaten gedurende een aantal kilometers, maar dit te ervaren is geweldig. Tegen de bergranden liggen kleine dorpjes geplakt, die ook uitzicht bieden aan de hoogste bergen van Europa, afgezet met besneeuwde toppen. U ziet en ervaart vriendelijk mensen in de straten en op de wegen, loslopend vee, rotsen waaruit helder en drinkbaar water uit sijpelt.
Op de weg naar de Russische grens komen we ook voorbij de wintersport plaatsen.
Ga met de kabellift eens naar de top van de berg - een aanrader.
De natuur is hier overweldigend, de fauna en flora wachten op uw bezoek, ze willen u het mooiste aan u laten zien.
De eco toerist, de wandelaar kunnen hier hun hart ophalen.
Ook de sportieveling kan ongeremd zijn gang gaan.
Fietsen, wandelen, Mountainbiken en bergbeklimmen, om er maar een paar te noemen.
Hier kan je de stilte horen . Een geweldige ervaring!
Als je eenmaal over de hoogste top van deze weg heen bent, wachten weer andere uitzichten op u. Klop eens aan bij een van de vele Kloostertje, ze zullen u het beste bieden wat ze hebben en dat is veel meer dan hun gastvrijheid.
Heeft U interesse in hun Stalin Cultuur? Ook daarvoor zijn mogelijkheden. U kunt een bezoek brengen aan zijn kleine geboortehuisje, of aan het museum of aan de trein waarin Stalin vervoerd werd gedurende zijn vele reizen toen.
Voor liefhebber kan het indrukwekkend zijn.
Georgië lag ook aan de zijde route en is druk bezocht door de Mongolen.
Bezoek ook de grottenwoningen, uitgehouwen uit zachte steen en neem de weg via de semi woestijn, prachtige uitzichten
Kerkjes, woningen, alles om er toentertijd bestaande economie draaiende te houden in die moeilijke tijden vind u op het platteland, heerlijk om te zijn, geweldig om uitgenodigd te worden door de plattelands bevolking.
Eten, Georgiërs hebben de tijd!
Over het uit gaan eten behoeft u zich geen zorgen te maken.
Georgiërs hebben een voortreffelijke keuken die erg smakelijk is.
U hoeft niet bang te zijn voor onaangename neveneffecten.
Men gebruikt geen olijfolie in Georgië bij het bereiden van de maaltijden.
Veel vlees, excellente vis, lekkere wijnen, neemt er meer dan de tijd voor. Georgiërs hebben geen haast, Georgiërs hebben de tijd en wij de klok.
Ook voor vegetariërs is er meer dan genoeg aan smakelijke maaltijden.
Men drinkt er een uitstekende fles wijn bij, vooraf gegaan door een stevige borrel.
Bij het toosten hebben de Georgiërs hun eigen rituelen. Slecht 1 persoon spreekt de toosten uit en dat kunnen er heel veel zijn. Er wordt onder meer getoost op: de levenden, de overledenen, de vrouwen, de mannen, de kinderen, de schoonmoeders, de schoonvaders, de zieken, de babys, op u, op henzelf, etc. Ze hebben meer dan 1000 toosten (GAUMARJOS) die de tooster stuk voor stuk uitbrengt voordat men de volgende slok van hun drank neemt.
Wijn.
Bent u gek met wijn dan zijn er vele mogelijkheden.
Op mijn reis richting Telavi hadden we al om 10.00 uur in de ochtend de eerste wijn proeverij. In de wijnkelder lagen vele flessen wijn waaronder flessen wijn uit het jaar 1819. Die dag hebben 6 wijn proeverijen moeten doen (Verschrikkelijk?).
In Tblisi is ook een wijnkelder en ook een wijnrestaurant waar het voedsel wordt klaargemaakt in Georgische wijnen. Werkelijk een aanrader. Hier liggen zoveel soorten wijnen opgeslagen uit zeer oude tijden tot circa 450 jaar terug, dat uw mond hiervan waarschijnlijk van verbazing zal van openvallen. Wat een enorme - en uitgebreide collectie.
Georgiërs zijn geen mensen van de agenda en de klok, trouwens ze hebben zelden haast, alleen als het gaat om geld te verdienen, dat is dan een uitzondering.
Ooit heb ik min of meer gekscherende tegen een van hen gezegd:
In het Westen hebben de KLOK, maar jullie hebben de TIJD in Georgië.
Buiten de waarschijnlijk duizenden Kloosters zijn er Kastelen en Ommuurde gebouwen waarin zeer veel cultuur en kunst te zien is, is er natuurlijk zoveel meer te zien
MEN KAN NIET ALLEEN OP VERSCHILLENDE RIVIEREN SPORTIEF VAREN,
MEN KAN ER OOK UITSTEKEND VISSEN.
Bent u gek op jagen, dan is Georgië ook het land voor U.
Houd U er meer van om wild te gaan zien, vraag dan eens bij uw toeroperator om een wild safari of een foto safari. U krijgt de kans om heel wat wild te zien.
Bezoek het Openlucht Museum in Tblisi. Een verzameling van boerderijen en huizen uit verschillende streken uit geheel Georgië op slechts 1 plek verzameld. (een soort van openlucht museum in Arnhem maar dan in Georgië)
Ook in Georgië is een levendige handel in handgeknoopte tapijten. Afdingen mag, hoeft niet en heeft u nog plaats over in uw bagage, koop dan zon uniek stuk, het zal prachtig passen in uw woning of als cadeau.
Ik heb zoveel gezien en er is zoveel te vertellen over Gastvrij Georgië.
Bijvoorbeeld over hun hotels en accommodaties (van super luxe tot heel eenvoudig), over hun manier van geloven en leven.
Over de instelling tot het maagd blijven tot de trouwdatum.
Over de rechten welke de mannen denken te hebben tegen over der vrouwen (die overigens steeds meer van zich afbijten.
Over hun feestdagen, hun sporten (voetballen is hier ook favoriet).
Over de vele reisprogrammas welke u geboden worden door de toeroperators in Nederland en in Georgië.
Voor meer informatie over reizen in - en naar Georgië: ziet onderstaande toeroperators en bezoek hun websites, of neem contact op met het Ministerie van Toerisme in Georgië. Ze wachten op uw vragen en zullen deze adequaat beantwoorden.
Georgie, de Heilige Nino, brengster van het Christelijk geloof
Fred Vorstenbosch over Georgië / Europa.
De Heilige Nino, brengster van het Christelijk Orthodox Geloof
in 296 naar Georgië.
In Mei 2008 was ik in Georgië, gelegen op de grens van Europa en Azië, alwaar ik al verschillende reisverhalen over geschreven heb.
Ik was in Georgië op uitnodiging van het Nationale Georgische Verkeersbureau te Tbilisi (hoofdstad van Georgië) om er een seminar Toerisme te geven.
Voordat ik deze gaf, heb ik, met een Georgische gids, een meerdaagse rondreis door Georgië gemaakt. Ik ging nu naar die plaatsen, waar ik van te voren nog niet geweest was.
Mijn uitvalsbasis was mijn hotel in Tbilisi, zodat we, nadat we elke dag een ander gedeelte van Georgië gezien hadden, we weer terug konden keren naar het hotel in Tbilisi. Dat is best prettig. Ik had mijn koffer in dit hotel staan en sliep dus ook iedere avond in dezelfde kamer, hetzelfde bed.Dat geeft rust en een vertrouwd gevoel.
Deze maal reden we eerste door een van de meerdere wijngebieden van KAGETHI, om na een heerlijk - maar veel te kort verblijf aldaar, door te rijden naar de plaats waar dit verhaal over gaat.
Vanuit de wijnvallei rijden we eerst nog tijdelijk door een laag platteland, met hier en daar een heuveltje, alwaar een - ja knikker -, zijn olie staat op te pompen. Door piepkleine dorpjes rijdend, met aan de weg staande, op een soort van campingtafeltjes, waarop zelf gevulde flessen wijn te koop worden aangeboden, met daarnaast andere etenswaren. Niemand staat of zit achter die verkoopwaren. Indien je wenst iets te kopen, stop je de auto, stapt uit, gaat naar de koopwaar en vanzelf komt er wel iemand (eens) uit het achtergelegen huis om je te woord te staan of om de verkoop af te ronden. De mensen schijnen elkaar hierin nog te vertrouwen, en dat kan in Georgië. De langzaam heuvelachtig wordende weg wordt langzaam maar zeker meer klimmen, de versnelling van de auto moet van tijd tot tijd teruggeschakeld worden naar zijn tweede versnelling. Ook de weg wordt smaller en smaller. Om met je auto een vrachtauto of tegenligger in te halen, wordt passen en meten. Maar de Georgiërs hebben de tijd, dus wij ook. Waarom haasten? Georgiërs zeggen: wij hebben de tijd en jullie de klok!
Langs de weg hangt een geslacht varken, die op een soort van houten stelling vastgebonden is, die je in delen, of geheel kunt kopen.
Het dode dier hangt netjes in de zon en de verkopers drinken er een glas wijn bij. Tot het moment dat er een koper komt, doen ze niets anders dan kletsen, eten en drinken.
Door een super groene natuur met geurende- en kleurrijke bloemen komen we uiteindelijk op een bomvolle- , geïmproviseerde - en aangestampte parkeerplaats aan. We kunnen nauwelijks onze auto hier parkeren. Bus na bus na bus, staan op de parkeerplaats. Vele vervoersmiddelen staan geparkeerd verderop op de weg in de berm. Een paar mountainbikes passeren ons en lachen ons vrolijk toe. Mountainbikers kennen geen problemen met parkeren, ze liggen gewoon hun fietsen op de grond of zetten ze gewoon tegen de bomen.
We zijn uiteindelijk aangekomen bij het Bodhe Klooster alwaar de schrijn van de Patroon Heilige van Georgië, te weten de Heilige Nino ligt begraven in een kleine kerk. De Heilige Nino is geboren, verteld mij de gids, in het jaar 296 na Christus in Cappadocia in het plaatsje Kolastra.
De juiste datum van overlijden is niet echt bekend en ze geeft op : circa 338 - 340 in Kakheti in Georgië.
Mijn gids verteld mij verder over de Heilige Nino als volgt:
De Heilige Nino was een vrouw die het Christelijk geloof introduceerde en preekte in Georgië tussen de jaren 296 - 338 na Christus.
Volgens de gegevens was ze van Kolastra Cappadocia naar Georgië gekomen. Er zijn ook verhalen bekend die zeggen dat de Heilige Nino van Rome, Jeruzalem of zelfs uit Frankrijk kwam. Mijn reisleidster vertelde: de Heilige Nino deed wonderen en niet alleen voor de gewone mensen, maar ook voor de leden van het Koninklijke Hof. Hierdoor werd het Christelijke geloof via de Heilige Nino in Georgië de officiële religie in 327. De Heilige Nino bleef tot haar dood actief in Georgia het Christelijk geloof prediken.
De meerderheid van de Georgiërs belijden het Christelijke Georgische Orthodox geloof en gaan trouw iedere Zondag naar de kerk. Een kerkdienst duurt soms meer dan 3 uren. Het is toegestaan om gedurende de kerkdienst even de kerk te verlaten en na een tijdje gewoon weer terug te keren en dan verder de dienst te volgen. Daar kijken de gelovigen helemaal niet van op.
Vanuit de parkeerplaats is het dringen geblazen, om via een lage ommuurde poort naar het houten -, lage entreehek van het Klooster te komen.
Vriendelijke verzoekt mijn reisleidster mij om geen fotos van de al om zijnde nonnen te maken, maar ze eerst beleefd om toestemming te vragen. Overal om mij heen zie ik nonnen. Jonge nonnen, oude nonnen, nonnen in zwarte kleding met op hun hoofd een soort van hogere - ronde -, zwarte hoofddeksel. De nonnen die ik zie, zijn onder meer aan het werken op de prachtige aangelegde groene velden die zich om het klooster heen draperen. Andere nonnen zijn bezig om de tuinen aan te leggen en te onderhouden. Begraafplaats nonnen, nonnen die de drukte aan bezoekers in de Heilige graftombe Kerk aan het regelen zijn, het is in deze kerk bij de tombe een enorme drukte van jewelste. In de klooster winkel, waar Kerkelijke Cds, ansichtkaarten, kruisen, en dergelijke religieuze artikelen te koop zijn, staat een verkoop non. Ik schat ze niet ouder dan tussen de 18 en 20 jaren.
Het is er druk met nonnen. Velen zijn jong, slechts enkele zijn ouder. Echt stokoude nonnen zie je niet.
Het is druk in het winkeltje, met name jonge schoolmeisjes, waarschijnlijk ook met de naam Nino, staan te kijken en te beslissen om wat te gaan kopen. De prijzen zijn niet hoog, de nonnen hoeven klaarblijkelijk geen winst te maken.
Even verderop, bij het kerkje alwaar Nino is in begraven is, staan wel
honderden, misschien wel duizenden meisjes en jongens te dringen om, heel eventjes, bij het graf van de Heilige Nino te mogen komen en het eventjes, heel devoot, te mogen aanraken. Een regelnon heeft het er maar heel druk mee.
Ik probeer ook in het overdrukke kerkje te komen. In dit kerkje bevindt zich een schat aan iconen, de ene nog mooier dan de andere. Kaarsen branden er overal, de geur van wierrok prikkelt je neus.
Mooie - , warme kleuren, sommige iconen zijn omringd met zilver om het lichaam van de heilige. Alleen dan is het gezicht geschilderd en de rest is in zilver gevat.
De regelnon telt het aantal bezoekers en bezoeksters die in de rij mogen gaan staan om een snel bezoekje te mogen brengen aan de tombe van de Heilige Nino.
Na dit indrukwekkende schouwspel aangekeken te hebben, en wetend dat het nog een hele tijd zal duren voordat ik eindelijk aan de beurt ben om het graf te mogen zien en het aanraken van het graf van de Heilige Nino, besluit ik de drukte uit te gaan en terug naar het alsmaar schijnende zonnetje te gaan.
De drukte ontvluchten betekend eigenlijk richting parkeerplaats trachten te gaan. Er zijn zoveel bezoekers aan dit klooster, dat heb ik nog nooit in Nederland gezien. Geloof betekend dus heel veel voor de Georgiërs.
Iets van de parkeerplaats gelegen is een restaurantje oude stijl.
De koffie smaakt ons. Er is een beperkte keuze aan koffie zoals oploskoffie en verse koffie die ook in de Italiaanse uitvoering wordt geserveerd.
Na nog een tijdje genoten te hebben van het uitzicht, de mensenmassa, de zon, gaan we richting auto, stappen in en verlaten deze rustieke groene - maar toch drukke omgeving.
We wurmen ons tussen het aankomende - en vertrekkende verkeer van - en naar de parkeerplaatsen. Het lijkt er op dat iedere Georgiër dit Klooster van de Heilige Nino eens gezien moet hebben.
Wanneer we met veel getoeter en geduw met onze auto de parkeerplaats hebben verlaten, zien we wat verder weer een groepje fietsers op mountainbiken die klaarblijkelijk de klim naar het klooster goed doorstaan hebben. Ik denk dat er op dit weggetje klimmetjes zijn die variëren tussen de 4 % en 7 %. Voor een auto is dat geen probleem, zelfs voor getrainde fietsers kan dit wel een probleem zijn. De fietsers staan na te puffen van hun inspanningen. Ik laat de auto stoppen en ga in gesprek met deze sportieve fietsers. Ze fietsen veel, vertellen ze me. Eigenlijk komen ze uit Tbilisi en dus hebben ze een heel eind vandaar naar het klooster er op zitten. Hoedje af hiervoor.
Na het gesprek met de fietsers, dalen we de berg af, slingeren via smalle wegen door piepkleine dorpjes, alwaar de schapen en ander vee gewoon in de straatjes op zoek zijn naar ondermeer voedsel, zich niets aantrekkend van het verkeer.
Via de eerder gereden route, die overigens zeer goed te berijden is, gaan we weer terug naar mijn hotel in Tbilisi.
Iets buiten het centrum van Tbilisi gaan we dineren in een fabuleus restaurant, welke een zeer intieme sfeer kent. Gelegen op 1 van de zoveel heuvels waarop de stad gebouwd is met uitzicht op Tbilisi, de rivier die zich door Tbilisi heen slingert. De vele maan en vele duizenden lichtjes verlichten de stad, alwaar het uitgaansleven bruisend is.
Veel cultuur oude - en nieuwe stijl, omringd door vele goedkope - en luxe eetgelegenheden. Kies maar uit wat en waar je wenst te gaan eten.
Na het diner en enkele goede glazen wijn komen de verhalen over vandaag. Ook maken we een planning voor de volgende dag, waar zal ik morgen heen gaan vraag ik me af?
Ik wordt teruggebracht naar mijn hotel en na wat gelezen te hebben, ga ik naar bed.
Zie ook: http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Nino
Voor meer informatie over Georgië, hierbij de internetsite van het Nationaal Georgische verkeersbureau. www.georgia.travel
Zoals u waarschijnlijk weet, ben ik meerdere malen naar Georgië / Europa geweest. Vanuit mijn vriendenkring aldaar, allen werkzaam in het toerisme, krijg ik van tijd tot tijd, opmerkelijke - en interessante wetenswaardigheden over hun Moederland Georgië. Deze maal gaat het over de streek Tusheti.
Ik wens u veel leesplezier toe.
Een vrolijk verhaal verteld ons, dat toen de God de aarde schiep en het aan alle volkeren van de wereld had toegewezen, de Georgiërs te laat aankwamen. Ze verontschuldigden zich en vertelden dat ze op een typisch feestelijke manier waren opgehouden om glazen wijn te drinken en op God te proosten en om hem te prijzen. God was met deze verklaring zo blij, dat hij de Georgiërs het beste deel van de aarde gaf, welke God eigenlijk voor zichzelf had gereserveerd.
Georgië is het land met een rijke cultuur en vele Christelijke monumenten die teruggaan naar de 6 de eeuw.
De oude archeologische bewijzen van deze beschavingen en het bewijs dat de eerste Europeanen Georgiërs waren, levert een waardevolle bijdrage tot de ontwikkeling van de wereldcultuur en de beschaving .
Het beste bewijs hiervan, zijn het feit dat één van de bestaande 14 alfabetten op de wereld Georgisch is.
Volgens historische bronnen, werd het Georgische alfabet gecreëerd in de 3 e eeuw voor Christus. Het is nauwkeurig en eenvoudig. Het heeft zoveel letters als geluiden in de spraak. De grafische vorm van het Georgische alfabet is origineel en heeft geen parallel met andere alfabetten in de wereld.
Tusheti is één van de schilderachtige plaatsen in Georgië. Het is gesitueerd in het noordwesten van Georgië. Het gebied wordt onderscheiden door zijn strikte - en unieke gebruiken en gewoontes.
Het Christendom kwam in Georgië in het jaar 330 na Christus, toen St Nino, een vrouwelijke evangelist, een kruis te Mtskheta' oprichtte; de hoogste bergtop aldaar.
De Tushetians (bevolkingsgroep) die weigerden om zich tot het Christendom te bekeren, verlieten hun huizen en verhuisden naar Tusheti om daar te gaan wonen. Vandaag zijn ongeveer 50 dorpen verenigd, volgens de vormen en mogelijkheden van de ravijnen en de vormen van vier gemeenschappen.
De Tushetians kozen altijd de verblijfplaatsen zeer zorgvuldig uit.
Over het algemeen kozen zij plaats op de zuidelijke helling van de Caucasus bergen ( de hoogste van Europa) , dichtbij het drinkwater en beschermden zichzelf tegen grond- en sneeuwverschuivingen. Zij bouwden vestingwerken. In de vestingwerk complexen vonden de Tushetians schuilplaatsen tijdens invasies.
Volgens de oude tradities, leefden de families samen met hun ouders.
In 4-6 verdiepingen hoge torens.
De huizen werden gebruikt zowel voor bescherming tegen de vijanden, als voor het houden van hun boerderijen.
De benedenverdieping bashte was de plaats voor vee - en van vrouwen activiteiten.
De laatste verdieping cherkho was voor mensen en voor de uitkijktorens.
De 'midden vloeren tussen bashte en cherkho waren voor individuele families.
In het centrum van het 'midden, waren er kera (haarden) die de ruimten verdeelden in de mannelijke - en vrouwelijke gedeeltes.
In het mannelijke deel was er een hoge stoel voor gasten, en een kleinere stoel voor het hoofd van de familie.
In het deel van de vrouwen, waren er een keuken en een hoek voor het naaldwerk.
Bero het hoofd van de familie, beheerde de activiteiten van de mensen.
Berbeda voerde de activiteiten van de vrouwen uit.
De Tushetians waren erg bezig met de ruimten en probeerden om positieve - en negatieve plaatsen te vinden. Zij wisten vanuit hun ervaringen, dat er op sommige plaatsen, de schapen zich niet wilden ophouden en bang waren om daar gras te eten.
Dat is waarom zij hun bijzondere methode hadden om de plaats te kiezen voor de bouw van hun huizen.
Zij kozen een plaats, groeven een gat en verpakten het in Nabadi (geiten vel) en verbleven vervolgens een nacht in dat gat.
Een droom zou hen een teken moeten hebben gegeven of het een gunstige plaats was wel of niet.
Dorpen en ravijnen van de Tushetians werden verbonden door middel van een gemeenschappelijk signaalsysteem. Door middel van brandsignalen, werd een teken van vijandelijke verschijning in de gebied en gevechtsbereidheid snel verzonden van één kasteel naar een ander en van één dorp aan een andere ter waarschuwing.
Tushetians zijn herders en leiden een nomadische levensstijl, enkel en alleen zoals nomadische schapenfokkers dat doen. Het nomadische schapenfokken werd beschouwd als om de waardige activiteit voor de mens. In de herfst komen zij op laaglanden aan en in de vroege lente keren zij naar het land van hun voorvaderen terug.
Sopel Bosloba (verandering van plaats) was een kenmerkende eigenschap van de dorpsbewoners. In de late herfst, na het oogsten, zijn de Tushetians gewend om met hun vee naar de Boslebi te komen om de winter door te brengen en in de lente als het zaaien en het maaien klaar zijn, en wanneer de sneeuw op de bergen gesmolten is, keren de dorpsbewoners terug naar het dorp, om de akkerlandpercelen tegen vee te beschermen.
Zij geven blijken van hulde aan hun plaatsen.
De berg is de heilige plaats voor hen.
De Tushetians verlaten nooit hun geboorteplaats zonder het bezoeken Elia Nakerli en Chikhale Khisostavi (heilige plaatsen) en de zegen bij de patroon van reizigers en heersers te vragen.
Op de manier stoppen ze bij hun herdenkingsplaatsen en brengen hulde aan de doden. Als de reizigers in openlucht moesten overnachten, voerden zij gewoonlijk een traditioneel ritueel uit. Met behulp van een zwaard trokken zij yrt plsstdr een cirkel rond hen heen en baden tot Adgilis Deda om hen te beschermen. Zij waren er dan zeker van, dat zij dan tegen de duivel werden beschermd.
Wanneer een reiziger nu een dorp nadert, moet hij van zijn paard afstappen, totdat hij voorbij het dorp is gegaan. Deze regel wordt zelfs vandaag nageleefd. De gasten worden geadviseerd om deze regels te volgen.
Het op de rug van het paard door het dorp gaan wordt geassocieerd met vijandelijke bedoelingen en een belediging voor het dorp.
Vandaag de dag heeft het zijn originele betekenis verloren .
In het algemeen is de nomadische levensstijl zeer hard.
Ondanks hun harde levensstijl zijn deze mensen hoogst gastvrij.
Zij geloven dat een gast wordt gestuurd naar hen door God.
Wanneer de gast over de drempel stapt, zegent de gast de basis, de haard en de engel van het huis. Traditioneel is een gast van het huis een gast van het gehele dorp. Hij wordt gewoonlijk uitgenodigd door een naburige familie. Het hoofd van de familie nodigt zijn buren uit aan het feest dat ter ere van zijn gast wordt georganiseerd. Als de gast een vrouw is, is de organisator van het feest een vertegenwoordigster van de familie. Het feest gaat van één familie over naar een andere. Voor het geval dat een gast ongepast handelt en zijn gedrag door de Tushetians wordt overwogen om zich morele en traditionele normen te verzetten, kan een gast veronachtzaamd voelen en een onzichtbare barrière zou tussen hen verschijnen. Traditioneel, in het algemeen zaten de mannen gescheiden van vrouwen. Nu wordt deze traditie bewaard bij huwelijken, begrafenismaaltijden en cultusceremonies. Een leider van het feest en een toostmeester in de familie, is gewoonlijk een gastheer en bij dorpsfeesten, een persoon van wijsheid, welsprekendheid, die goed bekend en ervaren is met gewoonten en rituelen. Vandaag proberen de Tushetians om hun oude tradities op deze manier te behouden.
Traditioneel zijn Tushetians zeer bijzonder over de geestelijke balans in het doen en denken.
Zij geloven in het bestaan van oppositie tussen de mening en het hart.
De schending van het saldo resulteert in het plaatsen van één van hen in een geringschattende positie.
Emotionele zwakheid en een koude gedachten werden beschouwd als wreed en losbandig zoals grenzeloze emoties van de mening.
De Tushetians hebben eerbied voor een evenwichtige mens en bewonderen het bewustzijn en de gevoeligheid van een mens.
Een Tushetians ruiter, had over het algemeen genomen, als gebruikt om van het paard te gaan en de Aloni valleigrens over te gaan bij de plaats Takhtibogiri.
Een passagier zou bij een grenssteen, wijn drinken en toosten op zijn grote voorvader, Zezva Gaprindauli om deze onophoudelijk te verheerlijken.
Hier is een zeer opwindende legende over de Tushetianse held Zezva Gaprindauli en zijn paard. In 1695 was er een woeste slag tussen de Perzen en de Georgiërs en de Georgiërs versloegen de vijand.
De Tushetians vochten dapper en velen werden gedood in deze oorlog.
De koning was tevreden met hun strijd en voor het offeren van hun levens aan het vaderland, werd besloten om de Tushetians te belonen. De leider van Tushetians, Zezva Gaprindauli deed de koning een verzoek. Hij zei dat zijn mensen veel behoefte hadden aan de winterweilanden voor hun schapen in de laaglanden.
Hij deed veel aarde in zakken om hierdoor hen zo veel mogelijk laaglanden te geven en dan had het paard de mogelijkheid om in galop in de vallei van Aloni te komen.
Eenmaal daar aangekomen was het paard totaal uitgeput door de oorlog en liep, voor zo ver het nog kon, en viel dood in de plaats Takhtibogiri.
De Tushetians begroeven het paard met eerbied, plaatsten een herdenkingssteen en dronken een glas ter herinnering aan dat paard.
In de maand Mei houden de Tushetians jaarlijks paardenraces van Takhtibogiri naar Alvani. Één van de oudste en buitengewone rituelen is het taboe op varkens. Een varken is een taboe huisdier in Tusheti en volgens hun traditionele normen is het verboden om het varken in deze heilige plaats te introduceren. Als de herders varkensleerschoenen droegen, alvorens het grondgebied van Tusheti in te gaan, hielden ze deze weg en verstopten ze deze in de rotsen en deden hen opnieuw aan bij het verlaten van het grondgebied.
De reizigers hadden altijd de schoenen gemaakt van de ossenhuid aan en overtraden nooit het verbod. Zij wilden de Tushetians niet irriteren aangezien zij bang van hen waren. De geschiedenis van het taboe op varkens, is terug te voeren naar de oude heidense wereld .
Vandaag de dag, doen de Tushetians nog steeds aan deze oude traditie.
Het niet naleven van zelfs één van de bovengenoemde tradities wordt gezien als een grote heiligschennis. De bezoekers van dit gebied worden geadviseerd om deze regel na te leven. Alle oude tradities worden nog bewaard in Tusheti. Het niet naleven van deze tradities wordt gezien als een belediging.
Iets over de GESCHIEDENIS VAN GEORGIË in een notendop.
Deze informatie werd mij toegezonden door de Georgische Tour Operator
http://www.georgian-caucasus-tours.com/
Met het verzoek om dit verhaal op internet te plaatsen, zodat men meer over Georgië als vakantieland te weten komt.
Georgiërs zijn geen Russen en hun taal is niet een Slavische taal.De Georgische samenwerking met de Slaven is van pas recente datum.
De meeste historici kiezen de datum 24 Juli, 1783, als het symbolische begin hiervan.
Dat was de datum waarop Herekle 2 een verdrag ondertekende, waarbij hij zijn kleine koninkrijk van Kartli-Kakheti plaatste onder de bescherming van het Russische imperium van Catherina de Grote.
Alhoewel de Bolsjewieken, de annexatie van Georgië door het Rode Leger in 1921 en verdere generaties hiervan, om Georgië alleen binnen het kader van de vroegere USSR te brengen, heeft het grootste deel van Georgische geschiedenis en culturele identiteit zich meer te doen met de verschuivende macht in het Midden-Oosten , dat door de invloed van de Hittiten, Assyriers, Scythians, Cimmerians, Grieken, Romeinen, Byzantijnen, Perzen, Turken, Mongolen en Russen er op wijst hoe veerkrachtig en ononderbroken de inheemse cultuur van Georgiërs is.
Georgiërs zelf vertellen het volgende verhaal over hun land en hoe ze er aan kwamen.
Toen God gedeelten van de wereld aan alle mensen van de Aarde verdeelde, hadden de Georgiërs een feest en waren aan het behoorlijk aan het drinken geslagen.
Dientengevolge kwamen zij te laat aan en werden door God verteld dat al het land van de wereld reeds was verdeeld.
Toen zij antwoordden dat ze te laat waren, omdat ze hun glazen uit lof van voor GOD had geproost, was God zo tevreden en gaf de Georgiërs het deel van Aarde welke hij voor zichzelf had gereserveerd.
Eigenlijk noemen de Georgiërs zich niet Georgiërs maar Kartvel-Ebi en hun land Sa - Kartvel Deze namen zijn afkomstig van een heidense god genoemd Kartlos, en genoemd om vader van alle Georgiërs te zijn.
De buitenlandse naam van Georgië, welke in heel westelijk Europa wordt gebruikt, wordt per abuis verondersteld om uit het land te komen, maar komt af van de patroonheilige,
St. George.
Eigenlijk wordt het afgeleid uit de woorden Kurj of Gurj, waar de Georgiërs bij de Arabieren en moderne Perzen om bekend zijn.
Een andere theorie beweert, dat de naam uit het Griekse woord - aarde - komt ,omdat toen de eerste Grieken naar Georgia kwamen , zagen zij de inwoners werken in het land.
De klassieke wereld kende de inwoners van oostelijk Georgië als Iberiërs, waarbij de geografen van de antiquiteit worden verward, die deze naam slechts op de inwoners van Spanje van toepassing houden .
Voor meer informatie over Georgië en dit onderwerp, mail: Kathuna
Fred Vorstenbosch in Georgië - mijn verblijf in het Shavnabada mannen klooster.
Voor een Nederlands vrijwilligers toerisme project, was ik uitgenodigd om voor de eerste maal naar Georgië / Europa te komen in 2002.
De vlucht er heen liep voortreffelijk, het eten aan boord was buitengewoon. Niet de hapklare brokken zoals nu menig airliner je tegenwoordig aanbiedt. Echte warme maaltijden op een gewone vlucht vanaf Amsterdam naar Tbilisi. Na iets meer dan 3,5 uur vliegen kwam ik op de oude luchthaven in 2002 van Tbilisi aan. Na enige bezoeken later aan Georgië , is er nu een nieuw en zeer modern vliegveld, compleet met shopping centrum en treinvervoer naar het centrum van de stad.
Ik vroeg me af, wie zou er in Georgië op het vliegveld op mij wachten en waar kom ik te slapen.
Op mijn @ mails inzake deze vragen kreeg ik als antwoord: iemand in kerkkleding zal op het vliegveld op je wachten, maar waar ik zou dan overnachten?
Na de vlucht kom ik in het donker op het vliegveld van Tbilisi aan. Voor mij toen een onbekend vliegveld. En dus was het de vraag of de term kerkkleding niet een grap zou zijn. Je kunt immers dit nooit weten. Buitendien, de Georgische taal, is mij onbekend, dus wat moet ik doen indien er niemand in kerkkleding op me zou wachten?
Burgers mogen niet op de landingsbaan van het vliegveld komen, zoals u weet, echter er zijn in Georgië uitzonderingen. Een van deze uitzonderingen zijn Monniken. Monniken zijn bijvoorbeeld een uitzondering in bijna alles en niet alleen op het gebied van het vliegveld.
Vlak nadat mijn toestel geland was stond David, een Georgisch Orthodoxe monnik (in kerkkleding) op het platform, aan de vliegtuigtrap op me te wachten. Hij loosde me met alle gemak door de douane heen en zorgde er voor, dat mijn bagage, in een BMW met chauffeur terecht kwam.
Binnen enkele minuten na landing waren we onderweg , maar waarheen? Ik testte de talenkennis van de monnik en de chauffeur, maar men sprak alleen Georgisch, dus geen enkel ander woord van over de grens. Ik kon wel vragen stellen maar ik kreeg geen antwoord. Ik had een vermoeden, dat ik wel in een simpel stadshotel zou worden ondergebracht, alwaar ik geen bezwaar zou tegen hebben. We reden de hoofdstad Tbilisi binnen en na enige tijd verlieten we de stad weer. Dus geen stadshotel, maar waar dan heen? We lieten de stad achter ons. Vanuit het donker verschenen de heuvels en de bergen rond Tbilisi. De monnik wees naar een top van een hoge heuvel waar ik, vanuit het pikkedonker, een soort van laag vreemd gebouw zag liggen. We reden nu de heuvel opwaarts, over ongeplaveide bobbelige paden, langzaam klimmend omhoog. Na een ½ uur klimmen over een soort van kinderkopjes, afgewisseld met zandstukken en diepe gaten, alwaar de chauffeur ons met alle gemak omheen zeulde, kwamen we uiteindelijk in het eerst vreemd uitziende gebouw aan. Dit was dus het Shavnabada mannen Klooster. Gelegen in een prachtige - en rustgevende omgeving, met heerlijke uitzichten op weiden met schapen en geiten, herders en hun honden, maar ook in de verte uitzicht op Tbilisi, de hoofdstad van hun moederland Georgië.
Ik werd voorgesteld aan de abtvan het Klooster en hartelijk verwelkomd door de abt Mamma ( = vader ) Shio (nu nog mijn vriend) en hij stelde, ook toen het zo laat inmiddels was, mij voor aan de andere 40 monniken van zijn klooster. Een uitgebreide warme maaltijd, voorzien van diverse wijnen, koffie, thee en frisdranken en nog veel meer werd mij aangeboden. gezamenlijk gingen we aan de maaltijd, die nog vele uren zou duren. Vele glazenwijn later ging ik slapen.
Mij viel de eer te beurt om in het luxe appartement van Patriarch Ilya te mogen wonen gedurende mijn verblijf in het Shavnabada Klooster. In het antieke -, krakende houten bed viel ik uiteindelijk in slaap.
Vroeg in de ochtend, na het ochtendgebed, wordt ik door de keukenmonnik gewekt met een uitgebreid ontbijt in mijn appartement. Eitjes, brood, yoghurt, kaas, thee, fruit uit eigen tuin, verse melk van de eigen koeien, honing uit eigen raten, het kon niet op.
De 10 dagen dat ik er geweest ben, zijn voor mij een onvergetelijke tijd geweest. Ik ben niet kerkelijk, maar zou het hier bijna wel worden.
De a capella gezangen in het klooster, voelen als warme melk chocolade, die je tot je neemt. Bij ieder bezoek (ik ben er nu meer dan 6 x geweest) werd ik door Mama Shio, als grapje, gevraagd om monnik te worden.
Dat zou goed voor mij en voor hem zijn. Ik vertelde hem dat ik getrouwd ben, echter daar had hij ook een oplossing voor. Mijn vrouw zou als Non in een ander klooster kunnen gaan wonen en ik in zijn klooster.
Regelmatig dronken we Georgische kloosterwijn en Georgische kloosterwhisky (yaya) en hadden zware gesprekken, onder leiding van mijn vriendin en vertaalster Irina, over de kerk, Georgië en het leven.
Een must is het om op zondag naar de kerkdienst te gaan in het Shavnabada Klooster. Je weet niet wat je overkomt. Van heinde en verre komen de gelovigen per auto, met de bus, al lopend, per muildier, naar de meer dan 3 uren durende kerkdienst. Mama Shio gaat zijn kerkgangers dan voor. Mama Shio wordt door zijn gelovigen op handen gedragen. Hij is voor velen de wijze persoon, die in contact met God, hen hulp, werk en vergiffenis biedt.
Gedurende de dienst staan de vrouwen aan de linkerzijde in het kerkje en de mannen aan de rechterzijde. Er zijn geen banken in de kerk. Voor heel oude mensen, of voor personen die echt niet meer kunnen staan zijn er enige klapstoeltjes. Die worden zelden gebruikt, tenminste ik heb het nog niet gezien.
Het is geen schande om gedurende de dienst even naar buiten te gaan, om bijvoorbeeld met de andere gelovigen of monniken een sigaretje te gaan roken en te staan keuvelen over de dingen van het leven. De kerkdienst en de mooie gezangen gaan inmiddels gewoon door.
Hierna weer gewoon de kerk in en doorgaan met het beleven en belijden van je geloof is heel normaal.
In het voorportaal van het kerkje worden - gezegende - kerkaandenken verkocht.
Buiten de kerk lopen mensen met hun dieren offergaven. Kippen, schapen, geiten, vis, soms een koe. Overgaven zoals fruit, groenten en andere giften zoals kleding, zijn ook meer dan welkom.
Na drie maal, via de wijzers van de klok gaande, rond de kerk te hebben gelopen, na de laatste zegen gekregen te hebben van een monnik, wordt het offerdier vakkundig uit het leven gehaald.
Het offerdier wordt soms direct al, als maaltijd in de refter mede ter beschikking gesteld aan echt arme mensen, die bijna niets hebben.
Gezamenlijk houden ze dan de middagmaaltijd, die ook nu weer uren kan duren. Men heeft de tijd in Georgië, en gekscherend, wijzend op onze horloges, zeggen de Georgiërs, dat wij alleen de klok hebben.
Na circa 3 uren geduldig de lezingen en de preken te hebben aangehoord van Mama Shio en zijn monniken loopt de dienst ten einde. Mama Shio zegent in het algemeen zijn schare. Daarna is de biecht, die in het openbaar wordt gehouden, dus waar alle kerkgangers bij aanwezig zijn, aan de beurt. Menigeen doet deze openbare biecht. Tegenover Mama Shio belijd men de zonden. Daarna is het tijd voor de persoonlijke zegen.
Gewapend met een emmer, waarin gewijd water is en een kwast, staat Mama Shio klaar om een ieder persoonlijk te zegenen. Maar eerst wordt de Icoon met moeder Gods door de gelovigen gekust, daarna maakt met het Orthodoxe Kruisteken, en vervolgens sprenkelt mama Shio door middel van de kwast en heilig water, de gelovigen.
Een monnik had eens een keer niet naar Mama Shio geluisterd en kreeg zijn straf hiervoor. Niet zo maar 3 weesgegroetjes bidden. Neen, dat ging anders.
De Leerling monnik had uit de grote wijnopslag uit de gewelven van het klooster, een fles wijn meegenomen, niet om zichzelf te voorzien van dit vocht, maar om een bezoeker er een glaasje van te geven en zelf te ervaren hoe heerlijk deze wijnen smaakten, dit zonder toestemming, c.q. medeweten van Mama Shio. Toen Mama Shio er achter kwam, vond hij dit zelf initiatief niet goed en besloot de Leerling Monnik te straffen. Ik weet hoe simpel de slaapkamers van de monniken er uitzien, echte luxe en verwarming is er niet. Stromend water ontbreekt en de WC is een gezamenlijk gat in de grond. Mama Shio strafte de leerling monnik als volgt. Hij moest per direct zijn kamer verlaten en moest gedurende 10 dagen bij de koeien slapen in de wei.
Ik sprak later deze leerling monnik en hij vertelde mij, dat hij het goed begrepen had, dat hij zijn straf op die manier moest uitdienen. Hij had er van geleerd.
Het Shavnabada klooster is mede een plek waar oude- en zieke mensen, mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, andere hulpbehoeftigen, kunnen aankloppen. Er is altijd een plek voor hen.
Het klooster zorgt voor werkgelegenheid, zekerheid, hulp en een plek om weer mens te zijn. Mama Shio wordt door deze mensen aanbeden, alhoewel Mama Shio zelf een heel wijs, maar zeker heel bescheiden mens is en blijft.
Enige tijd geleden is de vader van Mama Shio overleden. Hij verbleef al een tijdje in het klooster.
Mama Shio zijn vader is onder een alleenstaande boom, op het terrein van het klooster begraven.
Het toerisme is mede opgestart in Georgië naar aanleiding van mijn bezoek aan het Shavnabada Klooster. Dus, wanneer U eens naar Georgië gaat, doe dan de groeten aan Mama Shio.
Ik hoop binnenkort weer naar Georgië te gaan.
Ik kan zoveel vertellen over mijn verblijf in het klooster. Zoals hoe de kloosterlingen de wijnen, die de kleine boeren moeilijk zelf kunnen verkopen, wel door het klooster (ook in het buitenland) worden verkocht en dus ook voor werkgelegenheid wordt gezorgd.
Toch nog iets over de wijnen. De Monniken, belast met wijnen, gaan regelmatig op bezoek bij de kleine wijnboertjes. Zorgen er voor dat de wijnen in de (heilige) grond van het Shavnabada Klooster, in aardewerk ronde vaten, voor een bepaalde tijd worden opgeslagen. Velen van deze vaten zijn in de grond ingegraven. Heel speciale wijnen, worden in hele grote kruiken in de kelders van Shavnabada opgeslagen, alwaar een en dezelfde temperatuur, het hele jaar door, heerst. In gewijde grond.
Wanneer de wijnen gereed zijn om gebotteld te worden, gaat dat op een hele speciale manier. De wijnen worden eerst ceremonieel geproefd, om vast te stellen of de wijnen op de juiste afdronk zijn, gereed om gebotteld te worden. Uit de enorme stenen kruiken worden door middel van een soort kleine emmer vormige schep, wijnen uit de kruiken omhoog gehaald. Stuk voor stuk worden de wijnflessen met de hand gevuld. Vervolgens worden de kurken er met de hand en de hamer ingeslagen. Daarna worden aan beide zijden van de flessen de etiketten er handmatig opgeplakt. De ene monnik zorgt er voor dat de lijmlaag aan de etiketten komt, de andere monnik zorgt er voor dat de etiketten er recht opgeplakt worden.
Hoezo, monnikenwerk?
Een bezoek aan het Shavnabada Klooster is een must wanneer u in Georgië bent.
En ziet u een indrukwekkende persoon, dan moet dat dan wel Mama Shio zijn.
Doe hem dan vooral de groeten van mij. Alvast bedankt hier voor.
FRED VORSTENBOSCH een Georgisch verhaal over Mtskheta.
Opgetekend 01.12.2008
Gedurende mijn reizen, als vrijwilliger toerisme specialist, kom ik in diverse, zogenaamde ontwikkelingslanden. Naar aanleiding van deze reizen maak ik reisverslagen. Omdat het onmogelijk is om alles zelf te ontdekken, is het fijn om lokaal vrienden in het desbetreffende land te hebben, die je kunnen helpen om meer informatie te verkrijgen over het te bezoeken land. Natuurlijk kan je ook gebruik maken van internetsites. Maar om echt interessante - en speciale verhalen over streken, gebruiken, of andere speciale zaken over het land te horen, is het voor mij heel prettig om gebruik te maken van de kennis van mijn vrienden. Deze maal een verhaal geschreven door de Georgische mevrouw Manana.
Hieronder haar verhaal over Georgië / Europa.
Als je Azië in Europa wilt vinden bezoek dan Georgië, welke gelegen is als een verbinding tussen de culturen en de godsdiensten van de wereld. Georgië is het land met een rijke cultuur met veel Christelijke monumenten stammend uit de 6de eeuw, met oude archeologische opgravingen van oude beschavingen en de sporen van de eerste Europeanen. Georgië is één van de oudste landen van de wereld. Het ging over een moeilijke weg van historische ontwikkelingen.
De Georgiërs noemen zich Kartvelebi en hun land Sakartvelo. Deze namen zijn afgeleid uit Kartlos, de legendarische vestiger en de titelvader van Georgië, te weten Kartli.
De Georgische taal behoort tot de Kartvelische groep van Iberisch Caucasische talen. Het is een van de oudste levende talen van de wereld. Het alfabet is een van de 14 alfabetten in de wereld en stamt uit de 4 e eeuw voor Christus.
Voorbeelden van het eigenlijke Georgische geschreven taal zijn ontdekt niet alleen in Georgië, maar ook in 13 kerken en kloosters van Jeruzalem, Palestina en Egypte.
De eerste voorbeelden bevatten inscripties in het Georgische Klooster van het heilige Kruis in Palestina, in de woestijn van Bethlehem (Bit - ell Katt ), maar tevens in de Sioni Kerk van Bolnisi, gelegen ten zuiden van Tbilisi in Georgië.
De bron van het Georgische schrift is een controversioneel probleem.
Sommige geleerden geloven dat het allang, voordat het Christelijke tijdvak verscheen, terwijl anderen zijn verschijning met de totstandbrenging van de Christelijke godsdienst met elkaar in verband brengen, hoewel zij niet de mogelijkheid van het bestaan van het Georgische manuscript in de pre-christelijke tijd erna ontkennen.
De eerste bevindingen van het Georgische schrift dateren van de 5de eeuw na Christus.
De oudste dan vertaalde boeken waren de Evangelies en het Oude Testament. Het Christendom begon zich in Georgië vanaf de 1st eeuw uit te spreiden, en werd dat als staatsgodsdienst van Kartli sinds het jaar 330. Het betekende een richtlijn naar Rome en Byzantium dat een determinant in de evolutie van het nationale bewustzijn en de cultuur was
Vele mensen stierven als martelaar voor hun geloof in Jezus Christus.
De wereldgeschiedenis kent niet zulk een voorbeeld van zelf-opoffering zoals hier , toen 100.000 ongehoorzame jonge - en oude burgers van Tbilisi gelijktijdig de martelaarkroon in 1226 goedkeurden. Tijdens de buitenlandse invasies werden duizenden nonnen en monniken vermoord. De leden van Koningshuis keurden zelfs het martelaarschap goed.
Mtskheta
De voormalige hoofdstad van Georgië, Mtskheta is gelegen op circa 20 kilometer van Tbilisi nabij het samengaan van twee bergrivieren de Aragvi en de Kura en wordt gezien als een heilige plaats voor elke Georgiër. Daarom heeft deze plaats de bijnaam - het tweede Jeruzalem - . Een van de grootste heiligdommen van de Christelijke wereld., het tuniek van God, wordt bewaard hier in Mtskheta . Grote groepen van Christelijke pelgrimmers en toeristen van over de wereld komen hier naar toe.
De hoofdstad Mtskheta diende het koninkrijk van Kartli over meer dan 800 jaren ( van het einde van de 4 e eeuw voor Christus tot het einde van de 5 e eeuw na Christus). Deze periode staat bekend als de meest briljante uit de geschiedenis van de Kartveliaanse stammen en mensen. Daarom wordt Mtskheta vaak genoemd: de bakermat van de Georgische staat.
Mtskheta staat bekend als het imago van het onsterfelijke verleden, de ster van de natie.
Zijn eeuwige monumenten, één van de oudste en geachte tempels - de Kathedraal Svetitskhoveli en het oude unieke Klooster Dzhvari, een voorbeeld van godsdienstige architectuur, zingend over de onsterfelijkheid van het leven.
Djvari Klooster
Djvari Klooster(Kruis Klooster) is het hoogtepunt in de ontwikkeling van Georgische architectuur, een invulling van een droom en een symbool van Georgië, zijn eeuwigheid en onsterfelijkheid. Een meesterstuk van Georgische architectuur , het Djvari klooster, met uitzicht op Mtkvari is de heiligste plaats voor de Georgiërs.
De legende gaat als volgt.
Er was een ijzeren ketting tussen het Djvari Klooster en de Svetitskhoveli Kathedraal. De monniken gebruikten het om naar beneden te komen, naar Svetitskhoveli om te bidden en gingen hiermee ook naar boven. Een van de monniken was de heiligste persoon in het klooster. Op een dag, toen hij terugging naar het Klooster, keek hij bij de ketting naar beneden en zag een vrouw die zich aan het baden was in de rivier de Aragvi. Ze lag er als een sprookjesnimf bij, op het water oppervlakte. De monnik kon zijn ogen niet van haar prachtige lichaam afhouden.. Iets warms, iets heel ongewoons overviel hem. Plotseling een hevige storm stak op. De ketting brak en de golven van de Aragvi slokten de monnik op die gezondigd had.
Het Djvari Klooster is op een of andere manier blijven bestaan ondanks meerdere aanvallen op het klooster. Ondanks deze aanvallen bleef dit klooster bestaan en het Klooster bestaat nog immer, staat als een symbool van de Georgische nationale trots.
Georgiers zien toeristen als een geschenk van God. Ik heb datzelf ervaren. Ik ben er inmiddels 6 maal g eweest en hoop dat ik nog meer naar georgie zal gaan.
Fred Vorstenbosch: Oud en Nieuwjaar gebruiken in Georgië / Europa.
November 2008.
Toen God het land van de wereld verdeelde, feestten de Georgiërs ; daarom waren zij laat voor de verdeling
Toen zij hoorden dat God het land aan het verdelen was, besloten zij hem om hun aandeel te gaan vragen.
Tegen de tijd dat zij aankwamen, vertelde God hen, dat al het land reeds was verdeeld. God vroeg hen toen waarom zij zo laat waren. De Georgiërs beantwoordden, dat zij feesten en een toost op God brachten. God was zeer geraakt door dit en was zeer droevig. Hij besloot om hen het kostbare kleine stukje grond te geven dat hij voor zich had gehouden.
Een Nieuwjaars sprookje, welke overigens verschilt van streek tot streek, gaat als volgt:
In Georgië geloven de kinderen in Tovlis Babua (de Grootvader van de Sneeuw). Hij is een oud mens met een witte baard en een snor. Hij draagt witte Chokha Akhalukhi en Kabalakhi (nationaal kleding en een hoofddeksel ).
Als Kerstman, rijdt Tovlis Babua in een slee met herten voorop en geeft cadeautjes aan de kinderen in een khurjini (een speciale zak). Volgens een legende leeft hij in de Caucasus en brengt cadeautjes naar de kinderen in de nacht wanneer zij slapen.
De Georgiërs doen hun uiterste best en doen grote voorbereiding om het Nieuwjaar te gaan vieren. Zij maken gewoonlijk hun huizen schoon en alle leden in de familie worden gekleed in nieuwe kleren. Een traditionele Oudejaarsavond begint bij middernacht in hun eigen huis.
In de verschillende gebieden in Georgië zijn er verschillende Nieuwjaars gebruiken. Vele oude gewoontes zijn verdwenen maar de traditie van eerste-voet wordt nog bewaard en de Georgische mensen genieten van deze gewoonte.
Als u een vooringenomen persoon bent, zult u van de traditie Mekvle houden:
De meeste Georgiërs geloven er in, dat wanneer er een persoon hun huis na Nieuwjaar binnenkomt, dat hij of zij grote geluk zal brengen en dit positieve aura zal voor het gehele jaar gelden.
Gewoonlijk komt mekvle aan de deur na 00:00 in de Nieuwjaarsnacht en slaat hij op de deur, waarna de gastheer de mekvleontmoet met een speciale korte toespraak en de deur voor hem opent. Mekvle gaat het huis in en brengt hen geluk. Het belangrijkste deel van de traditie zal de mekle dwingen om wijn te drinken vanuit een kom in de vorm van een schip. Dus als iemand u om zijn mekvle vraagt te worden, bent U van te voren gewaarschuwd: u zou wel eens dronken kunnen worden.
Eerste voeter is de eerste persoon die bij u thuis aan de deur klopt.. Hij zal het geluk van de familie tot het einde van het jaar bepalen. Daarom wordt de - eerste voeter- zorgvuldig door vele families gekozen.
In het plaatsje Khevsureti maakt een gastgever gewoonlijk één grote cake met een kruis, een mens, een stier, een koe, een paard enz. erop bovenop, bestemd voor -eerste voeter-.
Wanneer de cake wordt gebakken, wordt er zorgvuldig op gelet, dat die van de beelden zal puffen.
In het plaatsje Khevsuruans gelooft men, dat het gepufte beeld in overvloed in het Nieuwjaar zal zijn. De -eerste voeter- gaat het huis binnen en blijft gedurende de gehele nacht bij de familie. Bij dageraad gaat het hoofd van de familie naar buiten en brengt wat sneeuw in het huis om op alle familieleden te bespuiten. Bij de zonsopgang verlaat het hoofd van de familie opnieuw het huis om de klok te luiden. De -eerste voeter- moet nu naar buiten gaan en het huis opnieuw betreden. Na de ceremonie is de deur open en de familieleden mogen naar buiten gaan, maar zij mogen niet eerder hun buren bezoeken tot na de derde dag van het Nieuwjaar.
In het plaatsje Pshavi ontmoet de uitnodiger de -eerste voeter- met een tafeltje, zodra hij de drempel overgaat. De -eerste voeter- brengt een toost uit op het begin van het Nieuwjaar. Traditioneel staan er 3 tafeltjes gereed: voor de overleden voorvaderen, een andere voor de doden die door hun verwanten worden vergeten, en een derde voor de doden die geen verwanten hebben.
In het plaatsje Racha geloven de mensen dat in het Nieuwe Jaar hun dromen zullen worden vervuld. Een dag voor Nieuwjaar brengen de families wat hout, chichilaka (hoogste tak van notenboom) en wat hooi op een slee. Op de Oudejaarsavond slachten zij gewoonlijk een varken. Gedurende de nacht bakken zij brood Basilaakindo met een beeltenis van een man zijn gezicht en een groot gewoon brood. Zodra de haan voor de eerste maal kraait in de ochtend maakt de -eerste voeter- een groot vuur. Dan verlaat hij het huis met suikergoed, neemt chichilaki (lekkernij) van de slee, gaat in de graanschuur, neemt een zeef en gaat in het huis terug.
Met het grote brood in zijn handen, zegt de -eerste voeter- luid ik heb de drempel van het huis gekruist, mag God u zegenen.
Ik wens u welvaart, overvloed van wijn en tarwe, geluk en voorspoed. Mag God u duizenden Nieuwjaren geven.
Na de ceremonie gaat de -eerste voeter- naar de stallen en wenst het vee veel geluk en voedt hen met wat hooi.
De benodigdheden voor het Nieuwjaar zijn de boom en Chichilaki van het Nieuwjaar.
In tegenstelling tot de boom van het Nieuwjaar, die onlangs Georgië vrij (een paar eeuwen geleden) inging, is Chichilaki het echte antieke attribuut van de Georgische tradities voor het Nieuwjaar. Het wordt gewoonlijk gemaakt van een notenboom: het in orde maken van hout leidt tot haar spaanders die het belangrijkste bezit van Cichilaki zijn. Soms is het verfraaid met snoepjes. Het wordt verbrand traditioneel na 14 Januari.
2 en 15 Januari zijn andere grote dagen in de vieringen van het Georgische Nieuwjaar. Deze dagen worden genoemd Bedoba (het lot). Georgiërs geloven sterk in de manier waarop zij de tweede dag na Nieuwjaar doorbrengen welke hen tijdens het gehele jaar zal volgen. Geen kwestie van wat u doet of wat met u op dag gebeurt Bedoba dat het lot dat u tot het eind van het jaar zal volgen. Ondanks de hoge populariteit van de Christelijke kerk, bestaan hier nog dergelijke kleine bijgeloven
Het nieuwjaar wordt tweemaal gevierd in Georgië, eerst op 1 Januari het tweede op 14 Januari dat Oud Nieuwjaar wordt genoemd.
Zoals het Nieuwjaar, wordt Kerstmis ook tweemaal gevierd, eerst op 24 December en het tweede, Orthodoxe Kerstmis op 7 Januari. Orthodoxe Kerstmis wordt traditioneel gevierd door de Georgische kerk, die door traditionele Alilooba liefdadigheidsactie wordt gevolgd waarin jonge kinderen, gekleed in kerkkostuums, in de straten van Georgische steden en dorpen rondgaan om er snoepjes, kleding en geld voor daklozen en gehandicapte kinderen verzamelen.
Vele families in Georgiër zijn jagers en zij hebben jachtgeweren. Traditioneel vuurt het hoofd van de familie 2 schoten af op slag van middernacht, wanneer het Nieuwjaar begint.
De Nieuwjaarstafel is vol met verschillende soorten smakelijk voedsel.
Maar Satsivi (gekookt kalkoen in saus van noten en verscheidene culturele installaties), Churchkhela (geschaafde noten op draden en opgehangen in Tatara, gekookte druivensap met tarwe er in), Gozinaki (gekookte honing met noten) en fruit Chiri (zongedroogd fruit in suikerpoeder) zijn uitsluitend de schotels van een Nieuwjaar in Georgië.
Het komt zelden voor in Georgië dat een feest geen toostmeester of Tamada heeft. De Tamada is een persoon die optreedt als een soort van directeur ,die traditionele toosten aankondigt met betrekking tot vrede, geluk, liefde, goed - zijn, kinderen, mooie vrouwen, geboorteland , en nog veel meer redenen kent om daarop te toosten.Georgische toosten zijn talrijk en u kunt zelf er wel een of meer bedenken waarop u een toost zou willen uitbrengen.
Deze toosten zijn van een werkelijke dramatische kunstvorm.
Elke toost duurt minstens vijf of meer minuten voor dat men tot het te drinken toekomt.
In Georgië drinkt u nooit wijn zonder het toosten, dat niet van toepassing op bier is.
Zoals hierboven vermeld, wordt de tafel geleid door de Tamada.
Als u de tafel wilt verlaten zal de meest aangewezen manier de volgende zijn: vraag eerst de Tamada toestemming om een toost te mogen uitbrengen, dan toost u op de gastheerfamilie en alleen met hun permissie mag u de tafel verlaten.
Sinterklaas op de manier zoals wij die in Nederland kennen, maar dan gekleed in een ander kostuum, kent men ook in Georgie, maar wodt op 14 Januari gevierd.
Dit bericht werd mij toegestuurd door 1 van mijn vele Georgische vrienden en ik vertaalde het voor haar, zodat U kennis kunt nemen van enige gebruiken van Georgie, gelegen in de Cauasus, de hoogste bergen van Europa.
Haar naam is Manana en Manana weet heel veel van Georgië en de gebruiken.
Inmiddels ben ik 6 maal in Georgie geweest en heb daar vele vrienden gemaakt, wat overigens niet zo moeilijk is.
Het is veelal in Georgie als bij ons in Nederland wat vriendschappelijkheid betreft, mar dan Nederland 50 jaar geleden.
Ik zou zeggen, ga ook eens naar Georgie en ontdek hun cultuur, natuur en nog veel meer.
