Zijn jullie al over de Afsluitdijk gereden? Hoe breed is hij? Is dat 'n dijk zoals de Brouwersdam of staat hij op pijlers? Het is maar 'n kleine greep van vragen die mijn vrouw afvuurde telkens ze fervente fietsers tegenkwam. Zij heeft het immers niet zo begrepen op grote hoogtes. Vooral als ze onder haar voeten de gapende afgrond ziet, durft ze geen stap meer verderzetten laat staan fietsen. Vandaag was het dan zo ver. We moesten de gevreesde Afsluitdijk over. We dachten dat er geen alternatief was, maar volgens Johanna uit Alkmaar is er wel een via Flevoland.
Enigszins gerustgesteld door onze gastvrouw in Callantsoog trokken we op pad. De zon deed verwoede pogingen om door het zware wolkendek te priemen. Na ongeveer 25 kilometer voelde ik mijn achterband langzaam maar zeker leeglopen. Na een tweetal keren bijgepompt te hebben, juist voldoende tot het volgende dorp, gaf mijn band met een diepe zucht de geest. We hadden heel wat geluk die dag. De fietsenmaker was juist bezig aan zijn laatste uren voor zijn jaarlijks verlof. Mijn vrouw lachte hem vriendelijk toe en aan zoveel charme kon hij niet weerstaan. 'n Halfuurtje later en 15 euro armer konden we opnieuw op pad. 
'n Tiental kilometer verder doemde de ,,gevreesde'' Afsluitdijk op. Wat vooraf een ,,monstertocht'' leek, viel heel goed mee. De wind stuwde ons over de 75-jarige Afsluitdijk die de Waddenzee van het IJsselmeer (voormalige Zuiderzee) scheidt. Aan de voeten van de bedenker van het hele project, ir. Cornelis Lely, kwamen we een Zeeuws echtpaar uit Axel tegen. Na een gezellige babbel kropen we opnieuw op de fiets. Op weg naar de Lorentz-sluizen reden we nog voorbij een kasseilegger. De strijd tegen het water is een strijd voor en door de mens stond te lezen op de sokkel.
Even later stonden we met onze beide voeten in Friesland en reden we door het mooie Harlingen 
Onze teller stond op 88,5 km toen we aanklopten bij ons gastgezin in Oosterbierum. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. Onze gastvrouw weet hoe ze iemand moet ontvangen. Mevrouw van der Zee bleek een BABS te zijn of in het Nederlands een Beëdigd Ambtenaar Burgerlijke Stand. Ze moest de jonge of minder jonge paartjes in de echt verbinden. Omdat de gemeenten zo ver uit elkaar liggen, worden dergelijke mensen aangesteld. 
In het dorpje zelf is niets te beleven. Geen café, geen restaurant, geen winkel. Wat bij mij de bedenking ontlokte: Wat doen jullie, b.v. tijdens de koude wintermaanden? Vergis u niet, zei de gastvrouw. Ons dorpje telt maar 600 zielen, maar er zijn meer dan twintig verenigingen. De gastvrouw des huizes leidt u met heel veel plezier door haar open tuin.
Overnachtingsadres (aanrader): F. v.d. Zee, Konkelswei 1, Oosterbierum, tel. 0518-48.14.56. (Vrienden op de Fiets).

Onder een druilerige regen vertrokken we dinsdagmorgen richting station. Daar namen we de trein naar Berchem waar we overstapten op de internationale trein naar Amsterdam. Na een klein incidentje met vermoedelijk een geesteszieke kwamen we met enige vertraging aan in Amsterdam Centraal.  We zetten onmiddellijk ,,koers'' naar het veer over het IJ. Onze Ronde van Nederland kon onder een zwaar bewolkte hemel beginnen. Nauwelijks hadden we de eerste kilometers afgehaspeld of er viel wat motregen. Gelukkig was dat maar van korte duur. In het natuurgebied 't Twiske kregen we een eerste tegenslag te verwerken. Een fikse zijwind blies mijn bescherming van mijn fietsketting weg. Een dergelijke bagatel tastte geenszins ons humeur aan.
Een tiental kilometer verder komen we in Koog-aan-de-Zaan (zie foto's). Hollandser kan het niet. Verscheidene windmolens staan er ons op te wachten. Geflankeerd door houten huizen.
Beukend tegen een wind die soms stormkracht aannam reden we naar Alkmaar waar Johanna ons opwachtte. Treinvertraging, stormwind en een slechte inschatting van de afstand zorgde ervoor dat we elkaar misliepen. Sorry Johanna. Onder de schaduw van een Alkmaarse kerk werd onze pick-nick naar binnengewerkt en ging het naar het prachtige dorpje Schoorl waar de klimduin voor de kinderen een attractiepool van jewelste is.
Ongeveer twaalf kilometer voor Callantsoog rijden we via de Hondbossche Zeewering bijna het water in. Later dan gepland belanden we in Callantsoog waar onze gastvrouw alle hoop had opgegeven ons te zien. Ze vertelde dat enkele gasten die met de veerboot van Vlieland zouden komen, hadden afgebeld omdat de veerboot niet uitvaarde.