Een cappuccino op een terrasje
aan de via Garibaldi.
En nog steeds schitterend weer !
Het is zaterdag.
Gisteren zag ik een pak volk aankomen
voor ' a weekend a Venice '
dus te mijden !
Dan maar naar de eilanden
Torcello, Burano, Murano.

Het systeem van de busboten werkt vlot.
Tickets kopen hoeft niet omdat ik een
Venicecard heb voor 7 dagen.
Welke boot je ook neemt,
het uitzicht is altijd schitterend.
Palazzo's...kerken...bootverkeer...
elke tocht is een belevenis.

Het geeft ook de gelegenheid om
de Venetianen ongegeneerd te bekijken.
De busboot nemen is voor hen dagelijkse kost.
Het zijn verzorgde, rustige mensen,
heel anders dan mijn vroegere ervaringen
met luidruchtige Italianen.
Er is ook opvallend weinig jeugd te zien.
En dan bedoel ik de groep 15-25jarigen.

De Scuola Grande di San Rocco.
Wat kan ik daarover zeggen ?
Wat de Sixtijnse kapel is voor Michelangelo
Is de San Rocco
voor Tintoretto.
Niet te beschrijven.

Tijd voor een pauze en een bad.
Heerlijk
om zelf mijn eigen tijd en programma
te kunnen bepalen.

Een prachtig museum gelegen in een
onafgebouwd palazzo aan het
Canal Grande.
De meeste tentoongestelde kunstenaars
zijn mij niet vreemd.
Hun werk zag ik reeds in andere musea.

Chagall, Dalí, Klee, Braque, Giacometti,
Picasso enz...
De meeste belangrijke stromingen zijn wel
vertegenwoordigd.

Maar toch overtreft dit niet mijn kerkbezoek
in de voormiddag.
De mystiek, die blijkbaar samenhangt met religie,
ontbreekt voor mij hier in dit museum
voor moderne kunst.

De werken worden wel prachtig gebracht in
een intiem en luchtig kader.
Een koele binnentuin met sculpturen van de
meest bekende beeldhouwers (Giacometti, Brancusi,
Moore...enz)
Een bezoek is zeker de moeite waard ook
omwille van het totaalconcept van het museum.

Op het heerlijke rustterras aan het Canal Grande
staat het provocerende ruiterstandbeeld
" De Stadsengel " van Marino Marini.
Om een einde te maken aan de discussie over
het geslacht van de engelen bezit de ruiter een
afneembare penis.
Het mannelijk attribuut werd verwijderd bij bezoek
aan de stad door belangrijke geestelijken.

Een cappuccino op een terrasje aan de Zattere.
Een prachtig uitzicht
op het water tussen Venetië en
het eiland La Giudecca.
Ook hier veel aktiviteit op het water,
maar niet die nerveuze drukte van het Canal Grande.

Ik begin van Venetië te houden.
Na enkele dagen weet ik de weg en lukt
het me om de mooiste plekjes te vinden
die niet bezoedeld worden door het toerisme.

Zal het mij lukken om na deze eerste uren
in die intieme sfeer van de kerken, de muziek en
de oude meesters Tiepolo en Tintoretto
in de sfeer te komen van de collectie
in het Peggy Guggenheimmuseum ?
Zal ik mij weer kunnen instellen op
Kandinsky, Picasso, Bacon...enz ?
Ik ben benieuwd.

Wat een verademing in vergelijking
met de kade van Schavioni.
Prachtige kerken met meesterwerken en
1 uur heel alleen verbleven in
een kleine onopvallende kerk.
De Santa Maria della Visitazione-kerk.
Niemand gezien
prachtige muziek uit de luidsprekers
een expressieve kruisweg in aquarel
(alleen grijstinten)
Zelfs als atheïst werd ik geraakt door
de religieuze sfeer en uitstraling van
deze sobere en evenwichtige kerk.

De leeuwenbek-brievenbus aan de gevel was bedoeld
als klikbus.
In zo'n "bocca di leona-brievenbus" kon men
anderen anoniem aanklagen.

"Ik probeer naar kunst te kijken
als een kind,
dat geen besef heeft van
waarde"


Axel Vervoordt

In Venetië worden dagelijks
gecommercialiseerde Vivaldi-concerten
gegeven.
Een volledig gecostumeerd orkest,
met pruiken en al, speelt dan
de Quatro Stagioni.
Vooral Amerikanen en Japanners
' vallen ' voor deze ' culturele '
belevenis en betalen er graag 25€ voor.

Ik kies echter voor een gratis
concert door een Amerikaans vrouwenkoor
  in de La Pietà-kerk, inderdaad
Vivaldi's kerk.

Het was een 30-jarige droom van de dirigent
om werk van Vivaldi op deze locatie
te kunnen uit voeren.

Eerder op de dag hadden zij het graf
van Vivaldi bezocht.

Het concert begon met een prachtig
Ave Maria van Claudio Monteverdi
en daarna brachten zij
het uit negen delen bestaande
Magnificat van Vivaldi.

Het publiek, waarvan het grootste deel waarschijnlijk
niet gewend was klassieke concerten bij te wonen,
applaudiseerde steeds na elk deel,
wat wel storend was.

De uitvoering was prachtig,
de dames van het koor stonden te genieten.
Een droom werd waar...tot ?

Bij het Gloria Patri (heel op het einde dus)
het oudste koorlid, een 80-jarige vrouw,
in elkaar zakte.
Consternatie,
paniek en ontreddering
verscheen op de gezichten van de zangeressen,
sommigen weenden.
De vrouw werd afgeschermd en
twee in het publiek aanwezige artsen
bekeken de situatie.

Het bleek om een flauwte
te gaan, en toen de vrouw weer bij
haar positieven kwam werd ze
op een stoel gezet en ging het concert verder.

De sfeer
was echter gebroken
en de concentratie van het koor was weg.
Wat jammer voor die vrouwen
voor wie dit optreden het orgelpunt moest
worden van hun reis naar Venetië,
waar ze zolang naar hadden uitgekeken.

Per ongeluk
en heel toevallig
kwam ik terecht in de toeristenkermis
rond de Rialtobrug.
Ik
vroeg mij af 'wat doe ik hier '
Venetië werd ineens zo banaal !
Als faraomieren wurmen de toeristen
zich tussen de kitscherige souvenierskramen.
Bij getreuzel of oponthoud van de 'stroom'
wordt men door de commercanten
uitgekafferd.

Neen, terug naar mijn stekje in Castello
voor een bad en een eenvoudige
maaltijd.

Zeer moeilijk om de vele ijskraampjes
te weerstaan.
Moet mij echt inhouden en mij beperken
tot 2 x 2 bollen per dag.
Nog nooit zo lekker ijs gegeten als
hier in Venetië.

Ik bezocht de tentoonstelling
Artempo
in palazzo Fortuny.
Een samenwerking tussen de stad Venetië
en de belgische collectioneur
Axel Vervoordt.
Een prachtige tentoonstelling in
een karaktervol palazzo
waarbij soms eenvoudige voorwerpen
gecombineerd werden met
moderne of oude kunst.

Na deze
tweede dag in Venetië
begin ik mijn draai te vinden.
Regelmatig
rusten is de boodschap.
Daarom is een appartementje goed
omdat je er tussendoor
steeds even kan uitblazen.
Schoenen uit
een bad, hapje en drankje
en vervolgens weer op stap in
deze bijzondere stad.
Ik
begin te beseffen dat
ik niet alles kan zien wat
ik gepland had deze
8 dagen.
Er is teveel te zien.

Om de twee jaar,
de oneven jaren,
is er de grote kunsthappening
de Biennale van Venetië.

In een groot park( Giardini )
heeft elk land zijn eigen paviljoen
met één of meerdere afgevaardigde
kunstenaars.

Ik bracht er een paar uur door
en vond de exposities soms
bizar, verrassend of shockerend.

Geef mij maar ' de oude ' kunst.