Dit is Viviane die op haar gezellige blogje, de mooiste powerpoints heeft gezet Ga maar eens gauw kijken!
Dit is het blogje van Katrien,haar hobby,s zijn o.a. pps en psp.Ze is altijd bereid om te helpen, of iets voor een ander te maken,en zet ook andere bloggers in het zonnetje. Klik maar op het plaatje.
Dit is Leonie de Haan. klik maar boven op de bonbons, dan kun je genieten van haar smakelijke presentatie. En dit is haar weblog: http://www.tanteloe.com/weblog/
Ik mis een klein meisje,met kuiltjes in haar kin met dikke, blote beentjes en knuistjes met koek erin. Bolle,rode wangen,moe van " al dat buiten" met pleisters op haar knie,en schrammen op haar kuiten. Dat babbelen en giegelen,dat "samen op de koffie" dat slepen met arme poes,en zeuren om een toffee. DAT meisje is er nu niet meer,schrik maar niet,ze is niet weg. Dat meisje is nu groot,op school...heb ik even pech! OMA.
We zijn vandaag met onze teckel naar Delftsehout geweest.Het was er gezellig druk,en de bezoekers waren met van alles bezig.Roeien,fietsen,wandelen,luieren en met de hond wandelen,net als wij.Het is een prachtig natuurgebied nabij Delft,en ligt een beetje verscholen naast een snelweg.Ik had er al vaak van gehoord,maar tot een paar jaar geleden nog nooit bezocht.En nu ben ik vaste bezoeker geworden,en regelmatig wandelen we"de paden op de lanen in".Het begin van de lente is duidelijk aanwezig,met veel bomen in bloesemtooi,en niet te vergeten de eenden die luidkwakend elkaar achterna zitten.En als je maar goed kijkt zie je zo af en toe al een moedereend met wat klein grut voorbijzwemmen.Maar dan zijn dan wel de optimisten in de vogelwereld,want met de koude nachten die er nog zijn,zullen er niet zo veel overleven.Maar het blijft een aandoenlijk gezicht die piepende donsjes.Ik kan er geen genoeg van krijgen!Sjefke de hond had het duidelijk naar zijn zin,en liep al snuffelend langs de struiken.Wat heeft dat beest toch een uithoudingsvermogen,zo klein als hij is.Nou is een teckel wel gefokt om het spoor van vossen te volgen,maar dat wordt nu niet meer gedaan.Het baasje liep in flinke pas met hem mee,want loslaten kunnen we hem niet,omdat hij dan zo verdwenen zou zijn.Daar is zijn jachtinstinct te sterk voor.Ik kon ze maar met moeite bijhouden,wat een stel!Nadat we het park doorgelopen waren, hebben we even een heerlijk glas ijsthee op een terrasje gedronken, en de hond kreeg een bak met water.Nou dat ging er wel in hoor!Toen moesten we ook nog terug,en al sjouwend met een veel te grote tak in zijn bek,liep onze lieve Sjefke voor ons uit te dribbelen om weer naar de parkeerplaats te gaan.Hij genoot zichtbaar,en wij waren weer wat vitamientjes rijker,of niet soms?
Er zijn plekken waar ik zonder glimlach niet meer langs kan.
Ooit is daar een grap verteld,een kus geroofd,iets voor het eerst gedacht.
Ter hoogte van mijn oor,bijvoorbeeld,heb jij me op een nacht beloofd dat eeuwigheid een leugen is,maar dat het daarom tussen ons niet minder lang gaat duren.
Meer woorden waren er niet nodig-een mond spreekt van zichzelf al mooi en huid heeft een geheugen.
Jij blijft mijn hals,mijn navel,mijn holte van mijn knie voor altijd bij.
Zonder glimlach kan ik aan geen plek voorbij.
Bart Moeyaert)
Ze heeft alles om te zoenen,twee armen voor rond mijn hals
en aan het uiteinde daarvan zichzelf om te draaien en te keren.
Ze heeft twintig vragen en slechts twee ogen.
Die doen wat een vraagteken doet met een zin,
haar moeder met nieuwe kleren.Koketteren,dan zal het wel mogen.
Of ze bij me slapen mag?Ze probeert te knipogen.
(Onder vier ogen mag het niet,misschien onder drie.)
Als ik later,tegen haar aan,zeg:"het is hier lekker warm,"
antwoordt ze in haar slaap:
"dat heb ik speciaal voor jou gedaan."
(Herman De Coninck)
Ze is nu bijna 5 jaar jong,Bora mijn Turkse lapjes poes.Ze is nu een plaatje,dat was wel anders toen ik haar vond op mijn vakantie in Alanya.We gingen steeds naar hetzelfde plekje op het strand,omdat het heel gezellig was met elke dag meer leuke mensen waar we kontakt mee hadden.Er was ook een jong stel bij die op huwelijksreis waren,en in een appartement naast ons logeerden.Ze woonden in Rotterdam,en werkten in de artiestenwereld en waren vaak lang van huis.Toen ze op een goede dag zich bij ons clubje aansloten hoorde ik hoe ze een zwerfpoesje van de verdrinkingsdood hadden gered.Er waren in de tuin van hun appartement wat Turkse kinderen aan het voetballen met dat poesje en hadden haar net van de glijbaan in het zwembad laten gaan(voor de lol).Net op dat moment kwamen zij naar buiten en hebben gelijk dat beest eruit gehaald.Het was net op tijd,en het arme dier was meer dood dan levend.Omdat ze elk jaar daar logeerden mochten ze van de baas van het appartement voor het diertje zorgen.Maar alleen op het balkon mocht het beestje zolang verblijven.Maar ja,hun vakantie liep al in de laatste week en hoe moest het nu verder?Intussen was het poesje al helemaal zindelijk en sliep in een doosje naast een kattebakje.Telkens als ze de deur van hun kamer opendeden dan kwam ze met haar wankele pootjes naar ze toe.Ze was al wat aangesterkt door het goede voer wat ze nu kreeg .Het stel was bezorgd over hoe het nou verder met dat beestje moest gaan,en hadden er slapeloze nachten van.Want er zijn zoveel zwerfkatten en honden,en wie garandeerde hun dat er nog iemand voor het poesje zou zorgen?Die kans was heel klein.Ik vroeg of ik hem even mocht zien,en ben gelijk met hun mee gegaan,want dat hoef je maar 1 keer aan mij te vertellen.En daar zat ze op het balkon op een terrasstoel naar me te kijken.Wat was ze klein en wat een dun nekje had ze.Ze was helemaal vuil van de straat,maar wat was ze allert!!!Hele pientere oogjes keken mij aan,alsof ze zeggen wou:Met jou wil ik mee!Intussen was mijn vriend ook naar ons toegekomen en toen hij haar optilde paste ze helemaal in de palm van zijn hand.Die smolt gelijk helemaal weg van haar.We zijn even in beraad gegaan over de situatie,want ik wilde haar wel meenemen naar Nederland.Dat stel zou 5 dagen later terugvliegen,en wij pas 12 dagen later,dus wat nu?Om te beginnen zijn we naar een dierenarts gegaan en hebben haar laten onderzoeken,en laten enten.Dat was allemaal goed gelukkig,en de arts gaf alle papieren mee.Nou is het geval dat Turkije er niet zo,n probleem van maakt als een zwerfdier het land gaat verlaten,na alle inentingen.Maar van Nederland was ik niet zo zeker.Toch wilde ik de gok wagen voor de ukkepuk.We noemde haar naar het appartement waar ze gevonden was ;BORA BORA".Elke dag gingen we kijken naar haar,totdat ze meeging met dat lieve stel uit Rotterdam,want zo hadden we het afgesproken.Wij vierden gewoon verder onze heerlijke vakantie,en zij gingen met hun drietjes terug naar Nederland.En via de tellefoon belden we elkaar over de gang van zaken.Toen ze thuis waren gekomen vertelden ze dat alles goed was gekomen bij de douane.Nadat de papieren waren bekeken konden ze gelukkig doorlopen met Bora.En in het vliegtuig had ze zoveel bekijks van kinderen die helemaal verteder waren,want ze mocht als handbagage mee op schoot.Wat een avonturen heeft ze meegemaakt!!!En later toen wij zongebrand en uitgerust ook weer thuis waren hebben we nog een leuke dag gehad met dat lieve stel uit Rotterdam.Want ze zijn haar komen brengen naar haar nieuwe huis in het Haagje.En nu is ze de allerslimste poes die ik heb,en ziet mij als haar moeder.Ze is zo gezond als een vis en is heel ondeugend,ook naar mijn andere poezenkinderen toe.En zeg nou zelf...welke Turkse poes heeft zoveel avonturen beleefd in zo,n korte tijd en is er zo goed vanaf gekomen?Ik denk helaas maar heeeel weinig.....
We noemden hem Kees,de cyperse kater die al jaar en dag door de straten zwierf.Altijd meehuppelend met mij en mijn ruighaar-teckel als ik hem uitliet.Het waren dikke maatjes en Sjefke mijn hond vond het allemaal best als hij dikke kopjes kreeg van hem.Ze waren immers ongeveer even oud.Zo,n 5 jaar terug zag ik dat hij kwam wonen bij het probleemgezin bij ons in de straat.Het was nog maar een kitten van 7 weken oud.En zo jong als hij was werd hij al naar buiten gekieperd om overdag maar eens (lekker) buiten te zijn.En wanneer de kinderen weer eens zin hadden om met het beest te spelen(tot vervelens toe) dan werd hij van de straat geplukt.Daardoor werd het een zenuwachtig dier,ook omdat het huis al vol zat met dieren van allerlei pluimage.Als het gezin in de zomervakantie ging kamperen dan gingen de katten naar buiten,en moesten maar zien hoe ze aan eten kwamen.Ik heb samen met een buurvrouw heel wat keren eten neergezet.De dierenbescherming deed er ook niks aan,want het was al zo,n drukke tijd met gedumpte dieren overal.Kees werd groter en heel snel zelfstandig,en was zo slim om uit de buurt van auto,s te blijven .Naar mij toe was hij een schat van een beest,en ik zag dat de kinderen en de ouders geen zier meer om hem gaven.Ook de andere poezen liepen 1 voor 1 weg.Maar Kees bleef toch in de buurt rondhangen en sliep in de tuintjes van de straat,of op de portieken.De buurvrouw en ik zorgden zo,n beetje steeds voor hem.Maar ik vond het steeds zieliger worden,juist omdat het zo,n lief dier was.Hij bleef toch een verschoppeling.Ik kon hem ook niet nemen want hij was gewend om steeds weg te gaan,en bovendien zouden mijn 5 binnenkatten dat niet accepteren.Maar omdat hij ook niet gecastreerd was zorgde hij ook weer voor nieuwe nestjes.Een paar weken terug heb ik contakt opgenomen met dierenopvang DUMPIE,die achterin de straat bij mij heel veel goeds voor dieren doet.Want vandaag of morgen raakt hij toch een keer gewond,en dan kan niemand voor het dier zorgen.Ze heeft een kattenopvang gevonden bij Woerden,die geheel belangeloos,en met behulp van donaties een pracht van een opvang heeft voor katten die moeilijk te plaatsen zijn,of die zoals Kees altijd weer weglopen.Hij wordt gelijk gecastreerd als hij daar komt wonen,dan is de drang om op pad te gaan er niet meer.En het is midden in de natuur,dus mooier kan het niet.Ze hebben hele grote uitlooprennen,zijn verzorgd en nooit meer alleen.Daar zou Kees dus naartoe gaan.Maar verleden week heeft hij het voor elkaar gekregen om te ontsnappen bij DUMPIE.We waren allemaal in de stress,en hebben als gekken lopen zoeken,want nu zou het misschien toch nog vervelend aflopen met hem.Maar gelukkig kwam de buurvrouw met het heugelijke bericht dat Kees weer bij haar was komen bedelen om eten.Hij was gewond aan zijn poot en liep mank.Maar nadat hij weer in de kattenbox was gezet(wat hij niet erg vond),werd hij naar de dierenarts gebracht voor onderzoek.Nu heb ik nog niks gehoord,maar ik vertrouw er op dat alles nu toch nog zal rechtkomen voor onze lieve cyperse KEES.
Wij ouderen zijn een fortuin waard We hebben zilver in onze haren Goud in de tanden Gas in de darmen Lood in de schoenen Kalk in de nagels Staal in de heupen Plastic in de knieën
Vol met dure medicijnen Een mens met zoveel mineralen Is met geen miljoen te betalen Daarom: ga fier door het leven Neem kritiek op als een spons Want door bovengenoemde rijkdom Drijft de economie nog steeds op ons.
Ik was ze al de hele winter kwijt.Elke avond als ik met mijn herdershond het laatste rondje maakte zag ik ze lopen.Altijd samen.Door niets of niemand van hun stuk te brengen.Soms probeerde mijn niets-ontziende viervoeter ze uit elkaar te jagen.Glimlachend zag ik ze zich dan enkele meters verderop weer verenigen.Lekker verder kwekkend.Liefde zoals het zou moeten zijn.Waarschijnlijk hadden ze weinig luxe nodig in het leven.Slechts de warmte van elkaar als ik ze weer eens heerlijk tegen elkaar aan zag schurken.Daarom was ik ook zo verbaasd ze niet meer samen tegen te komen.Er zou toch niets gebeurd zijn?Soms had ik het idee 1 van hen te treffen.Maar aangezien ik de individuen slechts als duo kende,wist ik het niet zeker.Het gebeurt me wel vaker.Dat ik me ga hechten aan duo,s.En dat die wreed uit elkaar getrokken worden.Door scheiding,levensgroei of,erger nog,dodelijke ziektes.Het leven zou eigenlijk niet zo mogen zijn.Samen uit,samen thuis.Zoiets als"tot de dood ons samen scheidt".Als ik al die ellende om me heen verneem,schiet het schrikbeeld regelmatig door mijn hoofd.Doodgeschoten worden door een extbs-er,door financiele problemen totaal gedeprimeerd je gezin uitroeien of een dodelijk ongeluk in het verkeer.Afgelopen weken was het weer een en al droefenis.Daarom was ik ook zo blij mijn gelukzalige duo gisteren weer te treffen.Al sjokkend naast mijn hond zag ik ze vanuit mijn ooghoeken weer schuifelen.Twee eendjes die als vanouds door het leven waggelen.Waar waren ze toch gebleven?Om te kunnen genieten van hun geluksbeeld bleef ik even staan.Mevrouw eend had iets in haar bekje.Liefdevol gaf ze het aan meneer eend.Verbeelde ik het me nou,of keken ze me aan?Ik voelde dat mijn verharde aangezichtsspieren een glimlach niet konden onderdrukken.Dit was liefde pur sang.Zoals iedereen ter wereld het eigenlijk zou moeten kunnen beleven.
Als mijn 9 jarige poes Katja zo,n manie heeft,nou berg je dan maar!!!Dan sjeest ze naar alle hoeken van het huis met galopperende draf,en laat duidelijk merken dat ze aanwezig is.De andere 4 poezenkinderen in volledige ontreddering achterlatend.Met dikke staarten als vossen kijken ze haar na,omdat ze dat helemaal niet gewend zijn van een poes die normaal gezien bijna onzichtbaar is.Het is dan een echte tuttebel die snel beledigd is en zo haar eigen leventje leid.Ze heeft zo af en toe de behoefte om bij me te komen voor wat kopjes,die ze me lief mauwend komt geven en sabbelt dan gelijk even aan mijn mouw.Ik denk dat dit toch een overblijfsel is van de tijd dat ze nog een kitten was.Toen ik haar 9 jaar geleden ging halen deed de eigenaar open,en naast hem stond een prachtig witte poes met vijandige ogen naar me te kijken.Ja,wat wil je ook he,als al je kinderen maar weggehaald worden?Het nestje bestond uit 5 cyperse poezen en katers,perfect getekend en prachtig van kleur.De man vertelde mij dat de vader precies zo van kleur was.Hij was echter 2 dagen eerder van het balkon van de flat gevallen en heeft dat niet overleefd.Toen ik hoorde welke van de 5 het eerste geboren was,maakte ik mijn keus.Het werd dus Katja :mijn REN-MANIE-POES!!!
Ik ben Sonja, en gebruik soms ook wel de schuilnaam sonnepon.
Ik ben een vrouw en woon in s,Gravenhage (Nederland) en mijn beroep is Moeder van een zoon en een dochter,en Oma van 4 heerlijke kleinkinderen. .
Ik ben geboren op 17/04/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bloggen en kontakt maken met medebloggers,natuurfilms,naar theater gaan in brede zin,en mijn vrijwilligerswerk in een verzorgingshuis..
Wist u dat...
de jongste moeder ter wereld slechts 5 jaar oud was toen ze haar kind kreeg?
Lina Medina was 5 jaar, 7 maanden en 21 dagen oud toen ze haar eerste kind baarde.
Lina Medina was geboren op 27 september 1933 in Paurange in Peru.
Haar ouders brachten haar naar het ziekenhuis, omdat ze dachten dat Lina een tumor had. In het ziekenhuis bleek dat Lina zwanger was. Een maand later, op 14 Mei 1939, werd haar zoon geboren door middel van een keizersnee. Dr. Gerardo Lozada en Dr. Busalleu waren de chirurgen die haar geholpen hebben.
Voor de operatie bracht Dr. Lozada haar nog naar het ziekenhuis in Lima om te onderzoeken of Lina echt wel zwanger was. Dit geval is in detail gerapporteerd door Dr. Edmundo Escomel in La Presse Medicale.
Het kind was helemaal gezond en woog 2700 gram bij de geboorte. Lina noemde haar zoon Gerardo, die opgroeide in de veronderstelling dat Lina zijn zus was. Op 10-jarige leeftijd ontdekte Gerardo dat Lina zijn moeder was.
Gerardo overleed in 1979 op 40-jarige leeftijd aan een ziekte aan het beenmerg. Het is onbekend of er een connectie bestaat tussen deze ziekte en het feit dat zijn moeder zo jong was toen hij geboren werd
Bron: http://www.telegraphindia.com/1020827/asp/foreign/story_1140311.asp
http://youngest_mother.tripod.com/
http://en.wikipedia.org/wiki/Lina_Medina
http://www.snopes.com/pregnant/medina.asp
Sluit dit venster
Mail dit 'wist-u-datje' naar een vriend(in)
<< Vorige weetje Volgend weetje >>
© Copyright 2003 - 2006 Metis Online
All Rights Reserved.
Ik ben Sonja, en gebruik soms ook wel de schuilnaam sonnepon.
