"Eerlijkheid en vlijt bouwen huizen als kastelen. Niet liegen en eerlijk zijn, dan hoef je geen leugens te onthouden, je leeft zonder zorgen." Ik hoor het mijn vader nog zeggen. Nou ja...zonder geld heb je best wel zorgen, dacht ik eigenwijs bij mijzelf. Maar toen ik een portemonee op straat vond kwam er toch een verleidelijk stemmetje in mijn hoofd op. Naar mijn idee zat er veel geld in. Niks zeggen en het geld in eigen zak steken? Niemand heeft toch gezien dat ik die portemonee heb gevonden. "Niet liegen en bedriegen, dan leef je zonder zorg." Het verleidelijk stemmetje kon het niet winnen van mijn gevoel voor eerlijkheid. "Wat je op straat vind moet je aangeven op het Politiebureau." Mijn vader was daar duidelijk in. Ieder het zijne, je weet nooit hoe erg het is voor degene die het heeft verloren. Dus liep ik linea recta naar het Politiebureau in de Lange Giststraat. De constibleswinkel van Jongepier met zonnekap aan de Rottardamsekaai
De agent aan het bureau keek op van zijn werk; "Zo jongeman, wat heb jij daar? Laat eens zien." "Een portemonee, meneer," zei ik een beetje bedremmeld, en tegelijk ook beduusd van het officiële karakter dat een politiebureau nu eenmaal uitstraalt, want ik was nog nooit bij de Politie binnengelopen. "Zo, zo, en waar heb jij die gevonden?" De forse agent keek me onderzoekend aan. "Bij Jongepier op de Dam, meneer, of eigenlijk op de Rotterdamse kaai, meneer." Hij keek me aan alsof hij dat niet geloofde. "En lag die daar zomaar op straat? Trouwens Jongepier is niet op de Dam, als politieagent weet ik dat." De agent wilde het wil heel percies weten, vond ik. "Ja, meneer," antwoordde ik verlegen. Mijn antwoorden begonnen wat korter te worden. Gaat het altijd zo, wordt er zoveel van je gevraagd, dat ik bijna moet denken dat ze me niet vertrouwen? Ik liet het vragen stellen verder aan de agent over. Je weet het maar nooit als je uit jezelf van alles gaat vertellen. Je kunt er verdacht van worden. Dan ben ik hier nog lang niet weg. Zomaar een portemonee op straat
"En,.. heb je er niets uitgehaald?" De agent begon nu wel erg indringende vragen te stellen. Zie je wel, dat je moet oppassen wat je aan een agent vertelt, dacht ik bij mezelf. "Nee meneer, dat zou ik niet durven, mijn vader zegt dat ik eerlijk moet zijn." Ik kreeg het er warm van. "Zo, zo, dan heb jij een wijze vader. Laten we eens kijken wat er in zit." De agent begon in voorname meervoudtaal te spreken. Het zal wel bij zijn funktie horen, bedacht ik. "Kijk, kijk, daar zit nog geld in ook, dat gaan we eens tellen. Wel, wel, dat is twaalf guldens en twee en veertig centen. Geen naam en geen adres, dat is nou vervelend. Nu kunnen we de portemonee niet aan de rechtmatige eigenaar terug bezorgen. De eigenaar in kwestie zal zelf dienen te verschijnen op het bureau." Voormalig Politiebureau aan de Lange Giststraat
De politieman sprak officiële taal, opnieuw keek hij mij onderzoekend aan. Hij was niet van plan mij zomaar te laten gaan, dat had ik wel in de smiezen. Eerst moest de zaak formeel worden afgehandeld, waarop hij mij uitnodigde; "Zo, jongeman, ga er maar eens bij zitten. Nu kreeg ik de volle aandacht van de man. Al die tijd stond ik braaf tegen het hekje voor zijn bureau geleund.
"Wat is jouw naam en adres, dan gaan we dat eens noteren." De agent haalde een ontvangstformulier uit de bureaulade. "Moet dat meneer?" Ik had het al warm gekregen van al die vragen, maar nu begon ik m'n toch een beetje te knijpen. Ondertussen had de agent het vel papier in de typemachine gedraaid. Met één vinger typte hij zorgvuldig mijn naam en adres in de voorgelijnde kaders. "Verdomme," hoorde ik hem zeggen, nadat hij een verkeerde toets had ingedrukt. Uit zijn lade haalde hij een klein flesje met witte vloeistof, waarmee hij zijn fout corrigeerde. Het schoot niet erg op met zijn werk.
Agent van de wacht en het verhoorhoekje er vlakbij gelegen
Daar zat ik dan in een half verlicht somber en ook sober ingericht politielokaal. Ik wilde alleen maar het gevonden voorwerp afgeven. Niets meer en niets minder. Kwam voor mijn eerlijkheid daar nu zoveel bij kijken. De sfeer begon me steeds minder te bevallen. In een apart kamertje stond een stijve stoel met een schijnwerper ernaast. Dat moest vast het ondervragingshoekje zijn, en als ik in de gang keek zag ik de bewaarcellen voor opgepakte boeven. Als ik dat allemaal had geweten!
Gang met bewaarcellen en het rommelhok met gevonden of gestolen fietsen
De politieman werkte vlijtig verder, tot ik weer een paar keer "Verdomme" hoorde. Oei, dacht ik, dat hoef ik thuis niet te zeggen, daar krijg ik op z'n minst een standje voor, of een draai om mijn oren als mijn vader kwaaie zin heeft. Opeens hoorde ik met veel nadruk hardgrondig; "Wel... Godverdomme....!!" De agent schoot nu flink uit zijn slof. Nou dacht ik, die kan er ook wat van. Hij trok het formulier woest uit de typemachnie, verfrommelde het tot een prop, met een boog belandde het in de prullebak.
"We beginnen opnieuw, jongeman. Wat is jouw adres en jouw naam..... Ik bedoel wat is je naam en adres." De agent was duidelijk van zijn a propos geraakt, en van de spanning had hij nog een rode kleur gekregen ook. Snel zei ik achter elkaar; "Appie Prins, Havendijkstraat 16, Middelburg." "Ho, ho, niet zo snel, laat ik dat eerst even opschrijven." De overhitte agent verwerkte nu foutloos de gegevens. Van de agent moest ik het formulier ondertekenen. Voor het eerst in mijn leven zette ik mijn handtekening. Zul je dat nooit meer doen ???
Ik zat al een tijdje met de vraag, zal ik het hem wel, of zal ik het hem niet vragen? Voorzichtig probeerde ik; "Menéér..??" De politieman keek me aan; "Ja jongeman, wat is er?" "Krijg ik nu een beloning?" Ik wilde wel eerlijk zijn, maar een kleine vergoeding voor mijn goeie daad, daar rekende ik eigenlijk wel op.
"Tja...., de agent krabde aan zijn kin, "Dat is moeilijk te zeggen. Jij wilt een beloning ontvangen? Wij geven die namelijk niet. Dat is aan de rechtmatige eigenaar, en dan hangt het er ook nog vanaf of veel of weinig geld is gevonden. In de regel mag de eigenaar 10% beloning verstrekken. Maar dat is niet verplicht." Vulde hij direct aan zijn verklaring toe. De agent zag teleurstelling in mijn ogen. Wat is nu 10% van twaalf gulden twee en veertig ? Als ik het nog krijg ook. De agent bergde het geld op in een blikken doosje, de portemonee werd in een grote doos, bij de rest van gevonden voorwerpen, gegooid. Ik vond het wel een beetje raar, dat hij het geld apart bewaarde. Illustratie van Norman Rockwell
Ik heb er nooit meer iets van vernomen. Toen ik thuis kwam stond mijn vader me bij de voordeur op de wachten. "Waar kom jij zo laat vandaan? We hebben al die tijd op je zitten wachten met het eten." Ik heb hem uitgelegd wat was gebeurd, maar hij geloofde me niet. Ik moest direct naar bed. Bij mijn avondgebedje stelde ik tevreden vast dat ik die dag een goede daad had verricht. Onbezorgd viel ik in slaap.
Ik ben Prins, Albert
Ik ben een man en woon in Geleen (Nederland) en mijn beroep is Retired Designer.
Ik ben geboren op 06/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Prins, Albert
