Dank om de Aarde Ooit was de Aarde een kaal ‘maanlandschap’ met brokkelige keien. En bewonder wat we ervan gemaakt hebben! Allen samen, elke vanuit zijn eigen identiteit. Dat uit dit maanlandschap kunsten en filosofie opbloeiden! Dat liefde daar kan opwellen! Dat we kunnen denken, onze gedachten en emoties in taal vastleggen en mededelen! Het groeide allemaal uit dat woeste, brokkelige maanlandschap. Omdat alles, vanuit zijn eigen unieke eigenheid uitreikte naar anderen en bereid was tot samenwerking met al de rest. En in dat samenwerken kon elke individualiteit zich versterken, wat dan weer de samenhorigheid intensifieerde. Het evolueerde moeizaam, maar het blijft zich ontwikkelen. De sterrenstof ontwikkelde zich tot mensen.
