Correcties 2013.01.17

DAS DING

Martin Heidegger

Apologie van de leegte

Aanzetten voor een nieuwe kosmogonie?

Vertaling: Prof. Dr. H. Berghs, Over denken, bouwen, wonen, Sun, (1999) p. 66-90

Commentaar Paul Tack

„Derselbe aufständige Mensch ist ausserstande, einfach zu sagen, was ist, zu sagen, was dies ist, dass ein Ding ist.“

M. Heidegger, Der Spruch des Anaximander, HW: p. 372(1946)

“Het zou voor de aanbiddenden niet vleiend zijn,

als een sprinkhaan sjirpend in het hete gras

de eigenschap kon roemen die zijn genoemd wordt

- in het algemeen, niet slechts met betrekking tot zichzelf.”

            Cz. Milosz, Gedichten, 2003, p. 156

“Wat in de ogen van de wereld onbeduidend is en wordt veracht, wat niets is, heeft god uitverkozen om wat wél iets is te niet te doen.”

            (Paulus, 1 Kor. 1.28)

«Il doit donner au vide ses couleurs.»

            (A. Camus, Le mythe de Sisyphe, Pléiade, (1965) p.190)

Inleiding

In 1949 staan de ‘captains of industry' van Bremen in een verwoest land voor de wederopbouw van hun natie en maatschappij. Plato beweerde reeds dat goed bestuur het ergste onheil pas kan voorkomen als de beslissingen stoelen op fundamentele filosofische inzichten. ( GA 53, p. 105, Plato 473 c). Een betrouwbaar fundament, een startpunt met toekomst vooronderstelt in het reine komen met en zin kunnen geven aan o.a. eindigheid en vergankelijkheid. Nadenken over vergankelijkheid en wederopbouw impliceert immers dat je waarde hecht aan de individuele identiteit van al wat gegeven was. Het impliceert ook inzien dat al wat is mogelijkheden bevat en een belofte van toekomst in zich draagt. Vragen de leidende kringen van Bremen Heidegger hun die fundamentele inzichten te helpen vinden? En stoomt hij niet op naar Bremen met een badinerend tekstje voor een aangename avond, maar met een gecapitonneerde revolutionaire visie op de realiteit?

Waarom dan nadenken over zo’n bescheiden thema als een ding? Camoufleert Heidegger met zijn beschouwingen over een ‘ding’ een aanzet tot een echte nieuwe kosmogonie? Een totaal nieuwe visie op de werkelijkheid? Is zijn lezing een impliciete kritiek op de Verlichting, op de klassieke filosofie, op de heersende natuurwetenschappen? Geldt voor de filosofie en voor de natuurwetenschappen niet het dode object als kanon voor al ons denken? Is de vlucht van de natuurwetenschappen niet gebouwd op de bestudering van dode, onverschillige, eeuwige materie? Op de Noodzakelijke, Universele wetten van de lineaire Contactcausaliteit? Is in die natuurwetenschappelijke visie op de werkelijkheid nog plaats voor de mens? Blijft de mens niet als een zigeuner achter in deze doodse NUC-kosmos? (J. Monod, Le hasard et la nécessité, (1970), p.187 & 216 : «Tziganes aux marges de l’Univers.’ Il. Prigogine, ‘Nouvelle Alliance, (1979), p. 10) Schilderden de natuurwetenschappen ons niet een wereld voor waarin plaats is voor alles, behalve voor de mens? Had Newton in zijn ‘Principia’ de mens niet in quarantaine gezet, want te onvoorspelbaar en te besmettelijk voor de zuivere formules? In Orde uit chaos schrijft Prigogine: “We kunnen zonder overdrijving stellen dat 28 april 1686, de datum waarop Newton zijn Principia aan de Koninklijke Academie te London presenteerde, een van de belangrijkste dagen uit de geschiedenis van de mensheid is geweest. ‘ (Orde uit chaos, (1988), p. 30) Belangrijk? In welke zin? Omdat Newton van dan af als buitenwipper aan de deuren van de natuurwetenschappen waakte? Omdat hij het leven voor lange tijd onder de korenmaat verstopt had? Omdat hij de mens verbannen had uit de natuurwetenschappen? Omdat hij het concrete, het individuele, het unieke verbannen had uit de aandacht van de wetenschappers? Omdat hij de dode materie en haar eeuwige, universele wetten als exclusief kanon voor de natuurwetenschappen stelde? Leve het dode! Dood aan het levende!

Wil Heidegger heel bescheiden, via ‘Das Ding’, de basis van die gloriërende natuurwetenschappen ondergraven? Net zoals hij heel braafjes, reeds in 1946, het zegevierende humanisme ondergroef in zijn Brief über das Humanismus?

De Verlichting schonk ons natuurwetenschappen die het leven negeerden, die de dode materie tot enige maatstaf verhieven, en die het individu als een onbegrijpelijk en hinderlijk fenomeen, met zijn emoties en persoonlijke gevoelens als ‘une quantité négligable’ ter zijde schoven. De natuurwetenschappen schilderden ons een louter abstracte, mathematische werkelijkheid voor, waar geen plaats meer was voor het leven, voor de mens, voor individuen en individuele gewaarwordingen of emoties. Een werkelijkheid waartoe enkele genadeloos experimenteren toegang krijgt. Descartes beschreef de dieren als automaten en had nog de, inconsequente, welvoeglijkheid de mens buiten de wereld van de automaten te houden. Maar J.O. de La Mettrie gaf de mens in ‘L’Homme-machine’ (1747) de volle laag. Een wereld van abstracte, dode, levenloze materie, van mechanische automaten werd ons tot maatstaf voor ons denken en interpreteren opgedrongen.

Heidegger probeert voor zijn elite-publiek een vaste grond voor hun wederopbouwtaak te vinden in een banaal ding, in een ordinaire kruik. Aan de hand daarvan denkt hij na over de zin van wederopbouw te midden van puinhopen en verwoestingen. Hij neemt daarvoor als thema een kwetsbare kruik van gebakken aarde. De beleidslieden moeten immers in het reine komen met eindigheid en vergankelijkheid, met veelheid en diversiteit, met individualiteiten en in het bijzonder met de moeilijke opgave vruchtbare, constructieve verbanden tussen die vele individuele identiteiten te leggen.

Hoopt hij dat te bereiken door zijn beschouwingen over ‘Das Ding’? Over een fragiele kruik efemeer oplichtend tussen vormloze klei en verspreide scherven? In wat voor nieuwe denkavontuur stort Heidegger zich met dit thema! Vanuit de leegte van een kruik peilt hij de diepste mysteries van het Zijn, klimt hij naar de hoogste toppen van het denken. Hoe bevrijd je je van een 'entzauberte' wereld, zonder inzicht in de zin van eindigheid, van veelheid, van diversiteit, van elke individuele identiteit, van wederzijdse en wederkerige ogivale betrokkenheid tussen die individuen. Hoe geef je de wereld weer glans zonder afscheid te nemen van de drie ontluisterende principes van de Verlichting, (en van heel de filosofie en de natuurwetenschappen!) namelijk afscheid van de blinde, gewelddadige Causaliteit, waarwel aan onverbiddelijke Noodzakelijkheid en aan een alles nivellerende Universaliteit die noch respect betoont voor, noch ruimte biedt aan individuen? Hoe kunnen de dingen van de wereld weer glans en betovering krijgen zonder in te zien dat alles, dat elk individueel zijnde een unieke taak heeft in de omvattende zijnsgeschiedenis, in de queeste naar graduele openbaring van de Exuberante. ELK individueel zijnde, ELKE individuele mens heeft in die ‘Seinsgeschichte’ een unieke, een onvervangbare taak. Dankzij onze eindigheid, dankzij onze uniciteit en individualiteit. Dat is de kern van Heideggers kerugma.

Dat is de kern van de gedurfde filosofische boodschap die Heidegger via beschouwingen over ‘Das Ding’ de entrepreneurs van Bremen in zijn lezing van 1949 wil brengen. Dat zijn de fundamentele filosofische inzichten waarmee hij hen wil uitrusten om hun enorme taak voor het fatale onheil te vrijwaren. ‘Das Ding’ is expliciet een apologie van de leegte en impliciet van het toeval. Het biedt ook schoorvoetend aanzetten voor een nieuwe kosmogonie.

Pas een trage, diepgravende lectuur kan de dieptestructuur van deze geladen tekst laten oplichten. Heidegger schreef niet voor ‘pageturners’, maar voor ‘herkauwers’!

Schiep Heidegger in ‘Das Ding’ een nieuwe kosmogonische allegorie? Er worden alvast eeuwenoud gevestigde begrippen op de helling gezet. Althans, in deze lezing leidt een resem ongewone begrippen de dans: ‘Nähe’, ‘Ferne’, ‘Abstandlose’, ‘Leere’, ‘Spiegel-Spiel’, ‘Dingen’ en ‘Welten’ (werkwoorden), ‘Geviert’, ‘Vierung’, ‘Ereignen’, ‘Reigen’, ‘Ringen’, ‘Schmiegen’, ‘Versammeln’, ’Zugehören’, ‘Schenken‘, ‘Fühlen, en woordcombinaties als ‘weltende Welt‘ (63.1.), ‘Dingen des Dinges‘ (61.7.), etc..

Het lijkt erop dat Heidegger de monolithisch, compact gevulde kosmos vervangt door een sponsachtige weefsel waarin leegte en toevalligheid een vrijplaats bieden voor verrassende, openbarende ontmoetingen, ruimte voor onvoorspelbare en onberekenbare verbanden en voor innoverende interacties. Ruimte waar vloeien, gieten en schenken belangrijk worden, en waarin attente ‘Wachsamkeit’ brute ‘Machenschaft’ vervangt (66.2-3.). Wil Heidegger de vrijheid, het toeval en het individu weer hun plaats geven?

***

***                                                                 ***