8.1. „Wie steht es mit der Nähe?”

‘Hoe staat het met de nabijheid?’

Weet niet iedereen uit zijn dagdagelijkse ervaring wat nabijheid, wat ‘Nähe’ is? Kun je je daar redelijker wijze druk om maken? Wie stelt zich daarover vragen? Heidegger maakt zich over vanzelfsprekendheden wel druk! Let op! Er staat: ‘wie steht es mit’. Er staat niet: ‘wie ist es …’. Waarom vertrekt Heidegger van ‘Nähe’? Keert hij hier terug naar 7.3. : ‘Das Entsetzende’? Wat is dat? ( In 44.4. vertrekt Heidegger van het ‚DINGEN‘ van de kruik! Van een ‚Seiendes‘!)

Het ‘zeigt sich’, het ‘verbirgt sich, in der Weise … die Nähe … ausbleibt.’ Het toont zich in de afwezigheid van enige betrokkenheid tussen eindige, individuele zijnden. Maar het ‘Entsetzende’ zelf (7.2.) verbergt zich daar ook in. Al zich tonend zich verbergen; al zich verbergend zich tonen. We vergapen ons aan valse schijn. We menen dat we ‘Nähe’, dat we verbondenheid, betrokkenheid kunnen missen. Betrokkenheid speelt zich af tussen wiel en as. In de speling van de vrije ruimte. Open ruimte die we zelf voor ons zelf vrij moeten wrikken.

Kun je in alle ernst die vraag wel stellen? Toch! Hoeveel appels vielen voordat Newton de zwaartekracht zàg? Zàg! De vallende appel, die zag iedereen. Maar Newton door-zag het vallen, doorzag in het concrete gebeuren de samenhang in het hele gebeuren: hij zag in dat gebeuren, in dat singuliere gebeuren het overkoepelende verband, de alles verbindende kracht van de zwaartekracht: hoe de appel en de aarde op elkaar betrokken zijn. Het omvattend universele. Hij kreeg via het singuliere inzicht in het universele. Het nabije belette hem niet het ‘Ferne’ te zien. Hij zag méér dan het singuliere, gesitueerde, fysische, causale gebeuren van de vallende appel. Ook Heidegger ziet in het individuele het universele. Maar zo probeert hij een nieuwe visie op universaliteit te krijgen. Of is hij op zoek naar een nieuwsoortige universaliteit? Een universaliteit waarin het individuele niet spoorloos ondergedompeld wordt.

Het blijft opmerkelijk dat Heidegger de echte lezing ‘Das Ding’ aanvat met beschouwingen over ‘Nähe’, met bedenkingen over relaties tussen dingen, en niet spreekt over de dingen zelf, in hun beslotenheid. Over ‘das Zwischen’. Met een vragen over de zin van ‘Nähe’ en van ‘Ferne’. Het gaat hem duidelijk om ons ervaren van ‘Nähe’: ‘wir’ ( vijf maal op deze pagina), en ‘Mensch’. Via ons ervaren van ‘Nähe’ en ‘Ferne’ probeert hij het ‘Ding als Ding’ te benaderen. Via betrokkenheid wil hij de individualiteit en ook een nieuwe universaliteit benaderen.

Impliceren ‘Nähe’ en ‘Ferne’ niet veelheid, diversiteit en identiteit? Vanzelfsprekendheden, daarop wil Heidegger geen filosofie bouwen. Wel op vragen. En vragen vliegen het publiek om de oren. ‘Was ist?’ Tien maal in vijf alinea’s. (4.1. & 2. & 3.; 5.2.; 7.2.; 8.1. & 2. & 6. & 7. & 8.)

‚Nähe ?‘(8.1.) =>‚Ding ?‘ (8.4.) => ‚Was ist das Ding?‘ (8.6.)De vraag verspringt steeds en blijft stuiteren.

8.2. „Wie können wir ihr Wesen erfahren?”

‘Hoe kunnen wij haar wezen ervaren?’

‘Erfahren‘: dat wijst impliciet naar het concrete, naar het individuele, naar het ‘handtastelijke’ van het gebeuren, naar de verworteling in, naar de verwevenheid van ‘Nähe’ met de concrete, individuele dingen van de wereld.

‘Wesen’: Lligt een universele, onveranderlijke ‘essentia’ wel binnen het bereik van enige ervaring? Bereikt niet elke ervaring uitsluitend concrete, individuele, gesitueerde dingen en gevallen? Of heeft Heidegger een ander begrip van ‘Wesen’ op het oog? Blijkbaar stapt Heidegger af van de klassieke filosofische opvatting van de universele onveranderlijke ‘essentia’.

Hoe kunnen we weten wat we ervaren? Impliceert niet elke ervaring veelheid en diversiteit; impliceert ze niet steeds toevallige, nieuwe, verrassende ontmoetingen met gesitueerde, unieke, individuele zijnden? Hoe kunnen we ‘ervaren’ denken? Wat wordt hier nu gevraagd? Wat ‘Erfahren’ is? Of wat ‘Nähe’ is? (Cf. 15.1.) Of wat het ‘Wesen’ van ‘Nähe’ is? Zou de klemtoon van de vraag liggen op ervaren? Ervaren? Is dat niet een verholen verwijzing naar I. Kant?

‘Nähe’ – ‘Erfahren’: het valt op dat de filosoof spreekt over ‘ervaren’ en niet over ‘denken’, niet over bezinnen of beschouwen. En nog wel over ‘Wesen’ ervaren. Ervaren staat ver van de klassieke abstraherende beschouwingen over de ‘essentia’ van ervaren of over de abstracte relaties tussen zijnden. Opdat zijnden relaties zouden kunnen hebben, moet er tussen de zijnden toch een minimale vorm van nabijheid zijn, een manier van bereikbaarheid, enige wijze van wederkerige, wederzijdse raakbaarheid, een vorm van er met en voor elkaar zijn, met inbegrip en aanvaarding van veelheid, uniciteit en diversiteit. Ervaren heeft te maken met concrete ontmoetingen tussen singuliere, individueel verschillende zijnden. Hoe kun je ervaren wat je niet kent? Is ervaring wel mogelijk zonder enige voorafgaande kennis? M. Merleau-Ponty vroeg zich af: “Wat zou het zien zijn … als het … niet in de beweging reeds vooraf ging?” ( Oog en Geest, (1994) p. 21 )

‘Wesen’: dat is betrokkenheid zoals de zwaartekracht: ‘Nähe’ zit niet in dit of dat ding, maar in de band die beide polen verbindt. ‘Nähe’ overspant de beide dingen. Ze bepaalt deze wederkerig, wederzijds tegenover elkaar; bepaalt elks eigenheid en eindigheid, elks grenzen tegenover de andere; ze bepaalt wat beide elkaar te bieden of te verbieden hebben, te zeggen of te ontzeggen hebben. ‘Wesen’ is de eindige, kenotische, openbarende zijns-zijnseffectiviteit die beide polen omspant en waarin hun individuele identiteit tot voltooiing komt.

Heidegger vraagt naar ervaring, naar effectief ‘Wesen’, en wijst radicaal elke vorm van virtueel voorstellen af.

8.3. „Nähe lässt sich, so scheint es, nicht unmittelbar vorfinden.”

‘Nabijheid kan blijkbaar niet rechtstreeks worden aangetroffen.’

‘Nähe’ is geen object, uit specie gegoten. ‘Nähe’ is een ‘Zwischenfeld’ tussen verschillende objecten. Alleen concrete objecten zijn tegenover elkaar nabij of veraf, vanuit hun identiteit en individualiteit.

‘Nicht unmittelbar’: het is niet puur, niet ‘an sich’, niet zonder verworteling met de dingen van de wereld bereikbaar of voorhanden (8.2.). Toch wel opmerkelijk: luidt Heideggers leuze niet: ‘Zu den Sachen selbst?’ te gaan, zonder tussenkomst, zonder bemiddeling noch hulp, zonder caramboleren over een derde, zonder axioma’s of hogere begrippen?

We kunnen meteen op de vraag antwoorden. ‘Nähe’ puur, ‘an sich’ bestaat niet. Nabijheid is geen object, is geen losstaand voorwerp dat op zichzelf staat en ergens los voorradig is, als een voorhanden zijnde, als een ‘ens’. ‘Vorfinden’ is niet punctueel aan te wijzen. Om ‘Nähe’ te kunnen ervaren moet je minstens met twee zijn, en op enige afstand van elkaar. ‘Nähe’ is een relatie, is iets tussen uit elkaar liggende individuele zijnden. ‘Nähe’ bloot, in se, bestaat niet. Ze komt maar tot bestaan als je over de band speelt, als twee dingen tegenover elkaar hun identiteit poneren en ook de andere (h)erkennen als de andere en zo elkaars verschillen en identiteit erkennen en aanvaarden. Maar dan niet afstotend, uit-sluitend, exclusief, wel medebetrekkend in het eigen bestaan. Als beide polen elkaars bestaan (h)erkennen en als elke pool via die omweg over de andere zichzelf bevestigd krijgt. Als beide zich op elkaar betrokken voelen, bemiddeld en bemiddelend betrokken voelen, en zo, tijdens toevallige ontmoetingen, telkens meer vanuit een veranderde, verrijkte beginsituatie steeds weer een nieuwe betrokkenheid aangaan. Waar geen breuk is, maar ook geen naadloos in elkaar overvloeien, geen fusie. Betrokkenheid speelt in de vrije, open ruimte tussen individuen, tussen wiel en as.

Opvallend dat Heidegger elk ‘Vorhandenes’ afwijst. Voor hem geldt enkel het actueel gebeuren, het ‘Geschehen’, het ‘Wesen’, met ingebouwde toekomst.

8.4. “Dies gelingt eher so, dass wir dem nachgehen, was in der Nähe ist.”

‘Dit lukt eerder als we afgaan op wat in de nabijheid is.’

Nu verbindt Heidegger ‘Nähe’ expliciet met de concrete entia, en wil ‘Nähe’ daarom ook daar opzoeken, daar ervaren, in hun verwevenheid met de dingen van de wereld.

‘Was in der Nähe ist‘: is ‘Nähe’ dan toch voorhanden, uit voorraad leverbaar.

Dat ‘Vorfinden’, dat aantreffen van het ‘Wesen’ van nabijheid is pas mogelijk via bemiddeling, door onze aandacht te richten, ‘Nachgehen’, op iemand of iets dat reeds ‘in der Nähe ist’, betrokken is. Zo kunnen we nabijheid ervaren en tot inzicht erover komen. We kunnen nabijheid enkel afleiden van dingen die op een bepaalde wijze in onze of elkaars aanwezigheid verkeren.

Moeten we niet enkel gewoon naar de dingen om ons heen kijken? Moeten we meer doen dan gewoon in onze nabijheid rondneuzen, of moeten we het verder dan in onze onmiddellijke omgeving zoeken? Volstaat lichamelijke nabijheid? Neen! We moeten goed uitkijken: ‘Nachgehen’: achteraf! We komen steeds te laat om het begin, om het ontstaan van de betrokkenheid mee te maken. Elke ontmoeting valt ons toe!

‘Was in der Nähe ist’: ‘Was’: wat is ons (‘wir’) nabij? Wat toont en verbergt ons ‘Nähe’ en ‘Ferne’? (7.3.) Wat toont ze? Tonen de voorwerpen die onderworpen zijn aan de NUC-wetten ons ‘Nähe’? Want ze moeten elkaar (h)erkennen als identiteit en individu, elk in zijn anders zijn aanvaarden (compensatoir?), elk in zijn afstandelijke nabijheid respecteren. Elkaars eigenheid, elkaars betrokkenheid, elkaars grenzen eerbiedigen.

‘Dies gelingt‘: het ligt niet voorhanden, niet zomaar voor het grijpen, het loopt niet automatisch, blind procesmatig. ‘Gelangen’ impliceert een afstand, een verplaatsing, een te overbruggen afstand, ‘Ferne’. ‘Nähe’ moet bevochten worden. ‚Nähe‘ is een opgave. Een gemeenschappelijk te vervullen taak. Een ‘Leistung’. Later zullen we zien dat alleen ‘Dingen’ (wkw!) nabijheid bemiddelt. Het gaat om ervaren, om ‘Wesen’, om ’Gehen’, om queeste. Om een taak die volbracht moet worden. Om een andere verovering.

8.5. „In der Nähe ist uns solches, was wir Dinge zu nennen pflegen.”

‘Nabij is ons wat we dingen plegen te noemen.’

Is dit niet een wat omslachtig, afstandelijk antwoord?

‘In der Nähe’: ‘Dinge’ zijn in de concrete situatie als concrete, individuele zijnden meegegeven en bereikbaar voor interacties. Voor wederzijdse, wederkerige, voor ogivale interacties tussen individuen. Voor toevallige ontmoetingen.

‘In der Nähe ist uns’: het heeft met ons te maken! Wij zijn betrokken bij de ‘Dinge’, bij hun nabijheid of hun afstand, bij hun interacties. Het heeft te maken met onze relatie tot, met onze betrokkenheid bij de dingen.

Heb je de subtiele verschuiving van het perspectief gemerkt? We kijken nu vanuit een ander zoekproject, vanuit ‘Nähe” naar de ‘Dinge’. Wij zelf worden mee opgezogen in die toevallige ontmoeting van de dingen met elkaar, in die ogivale betrokkenheid. En blijkbaar speelt het benoemen van de dingen door ons daarin een rol. We nestelen ons in de nabijheid die heerst tussen de dingen. Ingeweven in de verwoording.

Waarom formuleert Heidegger iets dat voor iedereen toch zo duidelijk voor de hand blijkt te liggen op zo’n omslachtige wijze, en met verspringing van de focus? Zoekt Heidegger tussen ‘Nähe’ en ‘Ding’ een verwijdering, een afstand, een tussenruimte te scheppen? Een soort van vervreemding? En waarom haalt hij de traditie, ‘Pflegen’, de geschiedenis nu binnen in dit perspectief? Of wil hij de lezer vervreemden van zijn dagelijks gebruik van de term ‘Dinge’? ‘Befremdung’ heeft een speciale Heidegger-betekenis! In de diepte gaat het altijd om een verborgen betrokkenheid op het Zijn. Op het mysterie van het Zijn. Op Heideggers visie op Zijn.

‘Nennen’: onschuldige term, maar Heidegger bedoelt te zeggen: we geven dan wel een naam, maar weten we wel waaraan we die naam toekennen? Sommige zijnden noemen we ‘Dinge’; naar andere verwijzen we via ‘ondingen’, zoals we ‘dieren’ en ‘ongedierte’, en ‘kruiden’ en ‘onkruid’ onderscheiden. (Let op het enkelvoud van de on-termen!) Weten we wel wat achter het feit van dat ‘benoemen’ schuil gaat? Ze heten wel, uit traditie, ‘dingen’, maar zijn ze het ook? Zonder echte kennis van de inhoud plakken we het label ‘ding’ op het flesje en zetten het binnen handbereik op het schap. We zouden het bv. ook ‘kwaratsky’ kunnen noemen. Is de naam louter een handvat om greep te krijgen op de dingen? ‘Nähe’ is een probleem, maar is de benaming ‘Ding’ ook geen probleem? En bieden die dingen dan een antwoord op de vraag wat ‘Nähe’ is? Blijkt Heidegger hier afstand te nemen van de term ‘Ding’, of van ‘Nennen’? Van de traditie?

‘In’: tussen de ‘Dinge’ bevindt zich in een onbepaalde, onbegrensde ruimte, die we voor de handigheid ‘Nähe’ noemen. ‘Nähe’ is meer een relatie tussen ons, ‘wir’ en een ‘etwas’, een ‘solches’. Een iets dat door de ‘Nähe’ bepaald wordt, en dat we voor de gemakkelijkheid ‘Dinge zu nennen pflegen’. Let op hoe omzichtig Heidegger dat formuleert! Hij benoemt niets, wijst niets rechtstreeks aan. Hij vraagt zich enkel af: “Wie steht es mit der Nähe?” (Cf. 8.1.) Van ‚Nähe‘ gaat het naar ‘Wesen’, dat wordt ‘dem’, ‘was’ en via die omwegen naar wat we ’Ding’ plegen te noemen! ‘Nicht unmittelbar’! Hij demonstreert de omweg. Demonstreert Heidegger zo het leeglopen van een identiteit, van een individualiteit?

‘Ist’ ??? ‘Solches’, ‘Dinge’ : onbepaald.

‘Zu nennen pflegen’: ‘Pflegen’ houdt afstand! Engageert zich niet, beroept zich op traditie, op gewoonte, op gebruik, op onverschillig omgaan met… Een neutraal ‘Nennen’: het is maar een etiket, een opgeplakt label, als een signaal, zoals nummers die we nieuwe ontdekte hemellichamen opplakken, om er handig naar te kunnen verwijzen, zonder enige pretentie van kennis over de inhoud te melden. Zonder betrokkenheid.

Vandaar de volgende vraag.

8.6. „Doch was ist ein Ding?”

‘Maar wat is een ding?’

Pas via de omweg langs ‘Nähe’ en langs vele relaties komt die directe vraag: ‘Doch was ist ein Ding?’ Weer zo’n ogenschijnlijk overtollige vraag. Zinloze vraag? Maar, waarom in het enkelvoud? Verrassende vraag! Is dit toch niet vragen naar de bekende weg? Iedereen weet toch uit zijn dagelijkse ervaring wat een ding is! Dat ligt toch voor de hand. Welke filosoof, die zichzelf au sérieux neemt, maakt daar papier aan vuil, en durft die vraag hardop te stellen? Zou je het lemma ‘Ding’ in een register vinden? Dingen?

De ‘Dinge’ liggen je toch overal en altijd bij bosjes,in grote hoeveelheden en met een ver uiteen liggende verscheidenheid voor de voeten! En toch stelt Heidegger die vraag. Misschien wel opzettelijk, juist omdat de vraag niet zo voor de hand ligt. Het alledaagse, het voor de hand liggende wekt steeds Heideggers argwaan. Er bleef volgens hem te veel voor de hand liggends ongedacht, onbevraagd, onverwoord. Hij vraagt niet naar de betekenis van de term. Toch is de vraag expliciet algemeen gesteld: ‘ein Ding’. We moeten de term ‘ist’ zeer pregnant lezen: Heidegger vraagt welke zijnsdensiteit ‘Ding’ heeft. Hij hengelt echter niet naar een abstracte definitie.

Blijkt hier dat een ding gewoon zien niet volstaat? Dat kijken geen antwoord biedt op onze vraag? Wordt het visuele contact afgeschreven? Wat blijft er over van de leuze: “Zu den Sachen selbst!”? Blijkbaar volstaat zien toch niet. Er moet ook nagedacht worden.Het ‘Ding’ toont zich niet (Cf. 7.3.). We moeten op zoektocht gaan naar het ‘Ding’. (Wat doet denken?) Een denkende zoektocht naar iets zo opdringerigs en alledaags als een ding! Toch? Merk op: we hebben vijf vragen in twaalf zinnen.

Volstaat de visuele verschijning om ‘das Ding’ te kennen? (M. de Kesel, in Goden breken, (2010) p. 133 sq. beweert, in het spoor van Freuds ontdekking dat zijn patiënten hem gefingeerde ‘ware’ verhalen opbiechtten, dat fantasie steeds een component is van onze verhouding tot de realiteit. (Cf. ook WhD, p. 5 – 6.: ‘Wirklichkeit’)) Zegt R. Kopland niet ergens: ‘Misschien is dichten woorden vinden voor wat er niet was, voordat die woorden er waren.’?

Heeft het zin te herinneren wat Heidegger zegt over ‘Ding’ in UzS: “Erst wo das Wort gefunden ist für das Ding, ist das Ding ein Ding. So erst ist es …Das Wort verschafft dem Ding erst das Sein.” (UzS: 164)

(Zinnen 8.7. – 9., een historisch overzicht, ontbreken in ‘Vorträge und Aufsätze’, (1994).)

8.7. „Wie lange schon hat der Mensch die Dinge betrachtet und befragt, wie vielfältig hat er sie benutzt und wohl auch vernutzt.”

Meteen zet Heidegger de beuk erin! De klassieke filosofie biedt geen antwoord op deze vraag, want een ‚ding‘ is toch geen filosofische beschouwing waard. Noch ‚Nähe‘ noch ‚Ding‘ bieden stof tot filosoferen! Zelfs niet tot vragen stellen. Heidegger stoot nu op een afstand die hinderlijk is. Een afstand die in ‘Nähe’ ingebouwd zit. We hadden de ’Dinge’ altijd opdringerig nabij, en toch bleven ze ons vreemd, en gebruikten we ze zonder inzicht.

‘Der Mensch’ komt voor in 6.2,, 8.7., 8.9., 9.1.. Opmerkelijk: de afwisseling ‘der Mensch’, ‘wir’ (9.4., 10.1., 10.11., 11.1., 11.15., 12.3.) en ‘man’. (Zie 6.4.)

8.8. „Wie eindringlich hat er aus solchen die Dinge auch erklärt, d. h. auf ihre Ursache

zurückgeführt.”

‘Erklärt’ : Heidegger heeft het niet met ‘Erklären’. Noch met ‘Ursache’. Dan betreed je een wereld waar noodzakelijkheid, universaliteit en causaliteit heersen, NUC. ‘Erklären’ wekt daarom steeds weer de wrevel van Heidegger! Dat alles terugvoeren naar zijn oorzaak!Een kreeftengang! Alsof in oorzakelijkheid de grond en verklaring van alle relaties tussen dingen rust. Heidegger weigert oorzakelijkheid te aanvaarden als verklaring. De werkelijkheid herleiden tot haar verleden. Alsof alleen een onomkoombare oorzakelijke band alle zijnden onlosmakelijk verbindt. Dat is een verarming, en geen verrijking. Dan beweeg je je retrograde in een lege, zinloze werkelijkheid. Dan stuurt het verleden het heden en de toekomst. Dat ‚Erklären‘ bracht tot nu toe geen inzicht in ‚Dinge‘. Het (mis)leidt ons naar het verleden en opent geen toekomst. In 9.1. wil Heidegger ‘Ding als Ding’ bedenken, en zijn mosterd niet van ergens elders halen!

            Vallen ‘Ursache‘ onder ‚Absichte‘, begrepen als ‘weg-kijken-van’ (Ab – sichte)? Wat dan weer vraagt om ‘Zurückführen‘? ‘Zurückführen’ waarheen? Naar het verleden? ( J. Monod: Le hasard et la nécessité (1970) p. 203: «Tout être vivant est aussi un fossile.») Dat ‘zurück’ is een foute aanpak! Dat gaat de verkeerde richting uit: een richting zonder hoop op toekomst. ‘Absichte’ kleineren, minimaliseren net zoals gebeurt wanneer je een kathedraal herleidt tot waterpas en loodlijnen. Of La Divina Commedia vereenvoudigen tot het alfabet.

8.9. „Der Mensch verfährt so mit den Dingen seit langem und verfährt so noch immer, ohne doch hierbei jemals das Ding als Ding zu bedenken.”

Enkelvoud verrast! Ging de alinea niet over ‘Nähe’? Wat een veelvoud impliceert. Hier wordt echter het ding in zijn uniciteit, als eenling, in solo opgevoerd. ‘Nähe’? En met nadruk, cursivering: ‘als Ding’. Het ding in zijn nakie, als eenling, in eigenheid, in apartheid. En ‘Nähe’? Waar bleef die plots?

Foute aanpak? ‘Ding als Ding’: ‘Als Ding’, in zijn eigenheid, in zijn ‘Dinglichkeit’, niet als veroorzaakt, niet als een gevolg, niet als een onderdeel van een geheel waarin het zijn eigenheid verloor, maar dan niet een ding volgens onze klassieke, alledaagse opvatting. Kan het ding iets anders zijn dan zichzelf, dan ding? Is ‘als Ding’ niet totaal overbodig? Tautologisch? ‘Ding als Ding’ heeft een rijkere inhoud en die schuilt in het onopvallende, schamele, identiteitsloze ‘als’. ‘Als’ legt elke dwang van een lineaire causaliteit lam. In dit ‘als’ zit de vrijheid en variabiliteit van onvoorstelbaar vele toevalligheden, ontmoetingen en interactiemogelijkheden. ‘Als’ is de hoeder van het ‘Geviert’! Die ‘als’ is een los-vaste band: openheid en verbondenheid; eindigheid die openstaat naar oneindig. (‘Als’ krijgt veel aandacht in GA 29/30, o.a. p. 416 & 416 en passim.) Ding # Ding! Eén term, twee betekenissen! Dus geen tautologie! Geen naar elders vluchten voor een oplossing. Geen vaandelvlucht.

Dingen zijn concreet, gesitueerd, individueel. Elk ding werkt als een schietspoel tussen twee domeinen van de werkelijkheid heen en weer; het pendelt: tussen het domein van het ‘res extensa’ en dat van het ‘res cogitans’. Blijkbaar dekt de term ‘Ding’ twee ladingen: de oude opvatting, die in de klassieke filosofie ondoordacht bleef, en de nieuwe visie die Heidegger nu probeert ter sprake te brengen. Tussen de kosmos van de blinde universele wetten en de wereld van de individuele ogivale betrokkenheden. Binnen elk ‘Ding’ maakt het blinde universele een ‘Umschlag’ naar het onverwacht, toevallige en individuele. Individuele dingen zijn vestingplaatsen, vindplaatsen, verstrengelingplaatsen,bergplaatsen, van vele tegenstellingen en tegenstrijdigheden.

Hier affronteren twee opvattingen elkaar: de oude, klassieke, de Kantiaanse opvatting staat tegenover de nieuwe inzichten die Heidegger tastend probeert te verwoorden en waarin geen ‘Ding’ los kan gepeld worden uit een geheel van intens op elkaar betrokken interacties.

Dat ‘ungedacht’ keert als een motief weer in vele teksten van Heidegger. Merk hoe plots het onbepaalde, algemene, abstracte ‘ein Ding’ hier het statuut van een bepaald, concreet, gesitueerd ding krijgt, en wel met nadruk. Isoleert Heidegger het ding toch uit zijn context?

De inlassing van 8.7.-9. in GA 79 verzet zich tegen de traditionele omgang met en de gangbare beschouwingen over ‘das Ding’. (In het Winter Semester 1935/36 gaf Heidegger colleges over ‘Die Frage nach dem Ding’ (1987) GA 41) Hoe begin je aan zo’n zoektocht naar het ongedachte en naar wat toch zo voor de hand ligt als een ding? Deze inlassing lijkt ook een schot voor de boeg van de klassieke filosofie. Die klassieke filosofie krijgt voor haar huiswerk een onvoldoende, want te veel bleef ongedacht, bleef buiten het vizier van de klassieke filosofen.

‘Verfährt’ >=< Denkt. (Cf. al. 12.3.). ‘Verfahren, Erfahren’ blijven in de sfeer van het concrete, bepaalde, gesitueerde, singuliere, terwijl (be-)denken een voorafgaande transpositie veronderstelt, een veralgemening, een de-situering, een los–komen van het ‘concrete’ ( con-crescere) Hic et Nunc.

Opmerkelijk: 8.9. & 9.1.: ‘Der Mensch’ >=< 9.4. & 9.10. ‘Wir’: waarom die wissel? Zou Heidegger het hier met ‘der Mensch’ op de soort, het genus mens gemunt hebben?

8.8. & 9.: op-zich-staan ~ Herstellen, vervaardigen, Machenschaft, Vorstellen >>=<< Betrokkenheid.