Honger is niet ver meer af Uit: “Panopticum Corona”, deel V, paragraaf 9. ( Tekst d.d. 30 december 2020)
Honger is niet ver meer af
Uit: “Panopticum Corona”, deel V, paragraaf 9.( Tekst d.d. 30 december 2020)
Of beter: honger voor iedereen is niet ver meer af, want velen lijden al honger, ook al maken zij daarrond niet veel reclame.
Ongeveer een derde van het voedsel of zelfs iets meer wordt weggegooid, dat werd nog niet zo heel lang geleden berekend.1 Er was toen nog geen sprake van corona, geen mens zou het in zijn hoofd hebben gehaald dat amper enkele maanden later de wereld zou getroffen worden door de plaag en nog steeds zijn er mensen tot wie dit niet is doorgedrongen. De negationisten wringen zich alsnog in de meest onmogelijke bochten om de visie te verdedigen dat het alleen in onze hoofden zit en dat het gaat om een 'reset' geënsceneerd door de machtigen der aarde. Daar zal natuurlijk ongetwijfeld iets van aan zijn in een wereld waarin het opportunisme bloeit als nooit voorheen: opportunisten zijn een soort van veredelde gauwdieven die zowat overal hun voordeel weten mee te doen en dus ook met de plaag die nu door de wereld trekt en die, gelijk de grote tsunami van intussen exact zestien jaar geleden, een spoor van vernieling achter zich aan sleept. Maar deze plaag die alle straten ter wereld leeg doet lopen, doet ons de tsunami vergeten alsook het bombardement op de Twin Towers van straks twintig jaar geleden en alle andere terreuraanslagen die alle straten wereldwijd met protesterende mensen vulden. Vandaag protesteren de microben tegen de mensen en de fantastische gruwel uit La Peste van de Nobelprijswinnaar Literatuur uit 1957, Albert Camus, is uit de droomwereld uitgebroken en zwerft nu rond over dezelfde aarde die wij met onze lichamen bewonen: zowel de fysieke plaag als de verrechtsing waar het de schrijver toentertijd eigenlijk om doen was. Geen van de twee plagen kan nog met muren of met prikkeldraad bedwongen worden.
Zoals gezegd wordt meer dan een derde van het geproduceerde voedsel weggegooid of dan toch tot voor kort want de kentering heeft tot gevolg dat de verkoop van voedsel nu met een derde terugloopt. Een derde van de voedselproducenten verliezen hun baan, samen met een derde van de voedseltransporteurs, de magazijnbedienden, de afvalverwerkers en ga zo maar door langsheen de hele voedselketen. Omdat zowat alles om voedsel draait terwijl dat draaien heden danig in de war raakt dat het een vierkant draaien wordt, ligt de honger al een tijdje op de loer en slaat hij reeds toe bij de minst beschermden onder de mensen: de bewoners van de derde en de vierde wereld, de illegalen, de zieken, de ouderen en de kinderen, kortom de zwaksten, want als puntje bij paaltje komt, moeten zij het bekopen in een wereld waarin alles om het recht van de sterkste draait.
Voedsel is een groot mysterie. Toen bij het laatste avondmaal de Nazoreeër het brood brak en zegende, sprak hij tot zijn aanhangers: “Neemt en eet want dit zijn mijn lichaam” en toen hij de beker nam, sprak hij: “Neemt en drinkt want dit is mijn bloed. En blijft dit doen om mij te gedenken.”2 Zijn volgelingen die deze woorden al te letterlijk namen, geloofden hieruit te mogen afleiden dat hun meester had bedoeld dat hij het brood had veranderd in zijn lichaam en de wijn in zijn bloed en zij hadden het over het wonder van de transsubstantiatie waarover doorheen heel de geschiedenis zoveel te doen is geweest en dat nog steeds de kern uitmaakt van de consecratie, die het wezen is van de heilige mis: precies zoals de kannibalen die ook hun overleden voorouders als voedsel tot zich namen, wilden de apostelen hun verloren meester vanbinnen in zich hebben. En uiteraard ook vanbuiten, in de kerk die dan zijn verrezen lichaam wezen moet waaraan de afzonderlijke cellen hun bloed offeren: de martelaren uit de eerste eeuwen die het voorbeeld geven met de ganse geloofsgemeenschap in hun spoor. Of dan toch in theorie.
Maar zeer waarschijnlijk hoeft men helemaal niet aan een wonderlijke transsubstantiatie te denken omdat wellicht niets anders bedoeld werd dan wat ook feitelijk werd gezegd, met andere woorden: “Dit brood, deze wijn, kortom: het voedsel dat gij dagelijks tot u neemt, dat ben ik, uw godheid, die het leven zelf is en aan wie gij het leven dankt. Ik immers ben de weg, de waarheid en het leven.” Het wonder van het voedsel is aldus al groot genoeg, men moet er niet een tweede wonder bij verzinnen, dat overigens alleen maar de aandacht van het echte, oorspronkelijke en natuurlijke wonder afleiden kan. Het wonder van het voedsel ligt hierin dat dit klaar en duidelijk laat zien hoe niets van al wat leeft, het leven aan zichzelf te danken heeft. In het wonder van het voedsel openbaart zich de schenker van het leven zelf en hij wil dat wij, terwijl wij eten, aan dit wonder denken.
Maar dat gebeurt helaas niet altijd meer: de mensen eten dat het een lieve lust is en hun gedachten blijven hangen bij het eten zelf: bij de aard van het voedsel, de kwaliteit, de prijs, de prijs-kwaliteitverhouding, de bereiding, de koks van op Tv, de kookboeken en de vele gidsen over kruiden en allerlei specerijen, lekkernijen, snoepgoed, chocolade, digestieven, aperitieven en noem maar op. Naar de bron van het voedsel die het leven geeft, gaan zelden nog gedachten uit. De dankbaarheid immers verdwijnt uit een wereld waarin men alles – ook en vooral het voedsel – koopt: kopen betekent betalen, een tol vereffenen, een ruilhandel voeren, een goed tegen een goed, een oog voor een oog, een tand voor een tand en het principe van de wraak is van een andere orde dan dat van de dank en van het gulle geven. Want uitgerekend dat, het gulle groeien van het voedsel op de akkers, het aanzwellen van het wildbestand in de wereldwouden en van de kudden en het vee in onze stallen – uitgerekend dat geschiedde altijd al helemaal gratis.
Vandaar de honger, zo spreekt de logica zelf, want de gulle schenker moet herinnerd worden opdat men hem niet per ongeluk voor een prooi zou aanzien en doden. De gulle schenker werd vergeten en onzichtbaar, alleen de honger kan – weliswaar in het allerbeste geval – het mysterie opnieuw aan het licht brengen. Het gaat om la présence de l' absent, zoals de filosofen het noemen: wat vergeten werd komt pas weer aan het licht wanneer wij het moeten missen want dan voelen wij het tegen heug en meug. En daartoe dient de honger. Althans, zo zeggen sommigen. En misschien hebben zij gelijk.3
Uit: “Panopticum Corona”, deel II,paragraaf 43:(Tekst d.d. 4 mei 2020)
In tijden van coronagekte leest men in de kranten over de uit de States overgewaaide drive-ins: drive-in cinema's, drive-in super- markten en nu ook drive-in biechtstoelen. In verre landen weliswaar maar in feite is het echt niet om mee te lachen want als die social distancing of eender wat de biecht onmogelijk maakt, verliest de katholieke kerk haar reden van bestaan en kan om het even welke belastingbetaler van een land dat aan die kerk subsidies toekent, eisen dat die financiële aderlating ophoudt.
Velen van de jongste generaties zullen bij het vernemen van die aankondiging de wenkbrauwen fronsen omdat de kennis ook op dat vlak achterwege blijft maar de bestaansreden van de kerk ligt in het feit dat zij als staatsgodsdienst of dan toch als door de staat erkende godsdienst een soort van verzekeringsmaatschappij vormt voor het postpensioen van de burger. Het postpensioen is de termijn die na ('post') het pensioen komt, de tijdspanne die volgt op die van het pensioen en omdat het pen-sioen loopt tot de dood van de gepensioneerde, betreft het hier de eeuwigheid en dat is gewis niet niks.
Hoezo? - zouden de niet langer ingewijden vragen. Welnu, het katholieke geloof leert, in het kort, dat de mens geschapen is als een onsterfelijk wezen dat door eigen zonde sterfelijk werd en dat derhalve de tussenkomst van een redder nodig heeft om alsnog de eeuwigheid terug te kunnen winnen. Die redder kwam 2020 jaar geleden op aarde als Jezus van Nazareth die zich de zoon van God liet noemen, om die zonde van de mens die veel te groot was voor vergeving, uit te boeten in zijn plaats en zo zijn onsterfelijkheid te herstellen. Dit goddelijke offer ligt overigens aan de basis van de grootste kunstwerken aller tijden zoals de passies van Johann Sebastian Bach.
Een voorwaarde is wel dat wie aldus gered willen worden van de eeuwige dood, ook echt geloven, wat inhoudt dat zij gehoorzaam zijn aan zekere geboden zoals door de kerk geopenbaard. Een onmogelijke opgave weliswaar omdat geen mens zonder zonde is en precies daarom heeft Christus zijn macht om zonden kwijt te schelden overgedragen aan zijn apostelen en in de eerste plaats aan zijn plaatsvervanger Petrus, de eerste paus, die deze macht, die nota bene de sleutel is tot het koninkrijk der hemelen, delegeerde aan de bisschoppen en aan de hele clerus. Wie zondigen, verliezen het recht op eeuwig leven maar door hun zonde te belijden in het sacrament van de biecht, kunnen zij absolutie krijgen en dat recht terugwinnen en dit zo dikwijls als zij dat nodig achten. En zo zijn er voorbeelden bij de vleet van historische figuren die een leven lang hebben gemoord en gebrand om dan op hun sterfbed na het opbiechten van al die gruwel, van een priester absolutie te ontvangen en 'zo recht als een sikkel' ten hemel te varen. Of dat is alvast wat de katholieke kerk voorhoudt te geloven - een verzekeringspolis die kan tellen.
Omdat onwetendheid omtrent de zaken des geloof zich heeft verspreid zoals een ware pandemie, dient hierbij ook nog verduidelijkt te worden dat het sacrament van de biecht traditioneel plaatsheeft in een biechtstoel: een vaak met fraai beeldhouwwerk in hout omkaderd meubel waarin men kan gaan zitten of knielen en waarin zich de biechteling en de priester elk in een andere ruimte bevinden, half verduisterd omwille van de onherkenbaarheid, en gescheiden door een houten plaat met kleine gaatjes om de overdracht van de stemgeluiden maar helaas ook die van het coronavirus mogelijk te maken.
Het kon weliswaar veel eenvoudiger dan met een drive-in, als men maar gedacht had aan de nieuwe technologie van de telefonie en de elektronische spraakoverdracht, zo zullen mensen van deze tijd opmerken. Edoch, dan hebben zij helemaal geen rekening gehouden met de voorwaarde van de geheimhouding die essentieel is voor de biecht omdat het daar in wezen een gesprek betreft tussen de zondaar en zijn redder - Christus zelf, wiens plaats door het bestaan van dit heilig sacrament kan ingenomen worden door de priester. In de dialoog tussen het schepsel en zijn Schepper is luistervinken uitgesloten en de zaak is nu dat de hoogtechnologische spullen waarvan sprake zeer vatbaar zijn voor corruptie zodat geheimhouding niet langer kan verzekerd worden of gezien de toestand van de wereld zelfs helemaal uitgesloten is, waardoor de biecht zijn geldigheid verliest. En, eens te meer, de kerk haar reden van bestaan.
Dat hete hangijzer hangt de machtigste religie aller tijden overigens al langer boven het hoofd want sinds het schandaal van het kindermisbruik is de staat van de kerk gaan eisen dat zij dergelijke aan haar opgebiechte misdaden voortaan op haar beurt moet gaan 'opbiechten' en wel bij het gerecht. Maar als zij dat doet, erkent zij uiteraard meteen dat de wereld niet bestuurd wordt door de Schepper van hemel en aarde (of althans door zijn délégués) maar door de wereldheerser die het in het evangelie op een hoge berg zonder enige tegenspraak van zijn broer Christus had over zijn rijk dat hij Hem in ruil voor een simpele kniebuiging schenken zou. Nog ter verduidelijking: iedereen weet dat in het Oudtestamentische boek Job, Satan wordt genoemd als een van de zonen van God.
Ingevolge de zaak Vangheluwe willen een groot aantal mensen zich laten schrappen uit het doopregister maar volgens de kerk is dat krachtens de geloofsleer onmogelijk omdat een toegediend sacrament niet ongedaan gemaakt kan worden. Tevens zou het schrappen van de namen van de gedoopten gelijkstaan aan het vernietigen van historische documenten, wat verboden is.
Voor gelovigen is een sacrament een geloofsgeheim, een gewijde handeling, een handeling gesteld in de naam van Christus, het is een toenadering van God tot de mens en aldus een tegenbeweging van het gebed en het offer die een toenadering zijn van de mens tot God. Voor ongelovigen is een sacrament uiteraard een zinledig gebaar maar dat de kerk een erkende staatsgodsdienst is, houdt in dat zij erkent dat de kerk haar sacramenten heeft, haar eigen regels als het ware, welke echter vanzelfsprekend niet in tegenspraak mogen zijn met de wet.
Het doopsel is een sacrament en kan derhalve niet ongedaan gemaakt worden. Ook het priesterschap is een sacrament maar het is tevens een ambt. De eerste paragraaf van artikel 181 van de Belgische grondwet bepaalt: “De wedden en pensioenen van de bedienaren der erediensten komen ten laste van de Staat; de daartoe vereiste bedragen worden jaarlijks op de begroting uitgetrokken.” (Volgens de tweede paragraaf van hetzelfde artikel geldt overigens hetzelfde voor de door de wet erkende organisaties die morele diensten verlenen op basis van een niet-confessionele levensbeschouwing.) En als gedoopten zich niet kunnen laten 'ont-dopen', dan kunnen ook alle andere gewijde handelingen niet ongedaan gemaakt worden en derhalve is men ook priester tot in de eeuwen der eeuwen.
Edoch, zoals het priesterschap naast een gewijde status ingevolge de toediening van een sacrament tevens een ambt is - en dat wil hier zeggen: het beroep van een kerkelijk bediende in een door de staat erkende godsdienst en derhalve een door de staat betaald beroep - zo ook is het doopsel naast een sacrament tevens een handeling welke van invloed is op de som van alle dopelingen en derhalve ook op de geldsom die wordt toegekend aan de godsdienst of aan de kerk in kwestie. In België gaat het om een vast bedrag waarop schommelingen van het aantal namen op het doopregister geen invloed kunnen uitoefenen maar in bepaalde andere landen kunnen burgers ter gelegenheid van de verkiezingen zelf bepalen of hun aandeel van een voor erediensten of humanitaire hulp bestemde som al dan niet naar de kerk zal gaan en waarschijnlijk zullen door de recente perikelen in de nabije toekomst pogingen gedaan worden om ook hier te lande dat systeem te gaan toepassen.
Een ander sacrament is de biecht, de voor de gelovigen verplichte belijdenis van de zonden aan een biechtvader, wat doorheen de eeuwen de clerus wereldwijd een macht heeft verschaft die zo mogelijk nog doortastender is dan die van de beheerders van de ontelbare camera's en de BuurtInformatieNetwerken welke onder het voorwendsel van de veiligheid, de vrijheid van principieel alle wereldburgers fnuiken, zodat wij inderdaad afstevenen op de toestand van “non posse peccare”: het “niet meer kunnen zondigen” of dus het van alle vrijheid beroofd zijn en meteen het beroofd zijn van zijn mens-zijn als zodanig. Men herinnere zich met Aureloius Augustinus dat de paradijslijke toestand van de mens er een was van “posse peccare” of “kunnen zondigen”, wat betekent: vrijheid, terwijl na de zondeval die toestand overging in het “non posse non peccare”, “niet kunnen niet zondigen” of het zich niet kunnen onttrekken aan zijn zondigheid. Met de eindtijd in het verschiet verdwijnt de vrijheid daar de tijd ten einde is en de mens zichzelf dan helemaal bepaald zal hebben zodat hij niet meer kan zondigen omdat hij ook niet langer de vrijheid bezit om dat te doen. Het sacrament van de biecht zal dan geen relevantie meer hebben en voor gelovigen betekent die toestand dan uiteraard ook echt het einde der tijden.1
“Schuldig verzuim of schuldig hulpverzuim is een misdrijf in het Belgisch recht waarvan sprake is wanneer iemand het nalaat een ander te helpen die in groot gevaar verkeert, terwijl men kon helpen zonder zichzelf in gevaar te brengen.”1
Inzake schuldig verzuim wordt meestal de misdaad van een particulier bedoeld maar wanneer een collectief de misdaad begaat of wanneer er autoriteiten en wetten mee gemoeid zijn, wordt de (massa)moord uiteraard veel beter verkapt en dan ook veel vlotter verkocht. En wie er het wetboek op naslaan, zullen er overigens versteld van staan hoe goedkoop men ervan af komt met een misdaad die per slot van rekening de dood van een ander tot gevolg heeft. In het merendeel van de gevallen wordt er over misdadigheid zelfs helemaal niet gerept.
“Terwijl alle verkeersveiligheidsindicatoren al jaren dalen, blijft het aantal fietsers dat betrokken is bij verkeersongevallen stijgen,”2 zo deelt de Belgische overheid ons op 15 juni laatstleden mee en kennelijk komt het bij die overheid niet op dat zijzelf de verantwoordelijkheid draagt over dat alsmaar stijgende aantal fietsers wiens leven aan haar nalatigheid moet opgeofferd worden omdat zij het verzuimt om bijvoorbeeld de moordstrookjes door veilige fietspaden te vervangen: in 2023 steeg het aantal op de weg gedode fietsers vergeleken bij de cijfers van drie jaar voordien met maar liefst 7,5 percent naar 102 per jaar.
Een ander voorbeeld is de wereldwijde massamoord op jaarlijks 44 miljoen ongeboren baby's en wel bijzonder cynisch is daarbij de gigantische menselijke onverschilligheid blijkens het feit dat de helft van die abortussen 'veilig' worden genoemd, alsof het een vergissing zou zijn om in dat jammerlijke gebeuren ook de eerste slachtoffers, de kinderen zelf dus, mee te tellen. En in het zog van die massamoord wordt alras een tweede voorbereid die zo mogelijk de eerste qua omvang en qua cynisme nog overschrijdt: onlangs verkondigde in de Vlaamse media een voorzitster van de zorginstellingen voor senioren alhier dat men eens ernstig moet gaan nadenken over euthanasie voor demente bejaarden - wel te verstaan eveneens zonder de toestemming van de betrokken slachtoffers.
Tevens merkt men alras dat de kloof tussen enerzijds de nalatigheid of het verzuim om hulp te bieden aan noodlijdenden en anderzijds het actief 'opruimen' van mensen wel bijzonder smal lijkt maar in wezen is die kloof uiteraard geheel onbestaande en - om nog een vierde voorbeeld aan te halen - rust de verantwoordelijkheid voor de transformatie van de Middellandse Zee in het massagraf van de Afrikaanse vluchtelingen en slachtoffers van mensenhandel nergens anders dan bij de leiders van de Europese Unie.
En dan hebben we het nog niet gehad over de honger in de wereld die geen tegenslag is maar een aanslag en over de oorlog, altijd zo lafhartig gevoerd door schurken die zich leiders wanen terwijl zij altijd uiterst bezorgd om het eigen hachje, het volk geheel ongestraft blijven behandelen als louter kanonnenvlees. En het feit dat wie teveel hebben - getuige de navenante verspilling - verantwoordelijk zijn voor andermans tekorten, omdat de rijkdommen der aarde nu eenmaal eindig zijn en derhalve verdeeld dienen te worden.
In al deze gevallen is sprake van slachtoffers - doden dus - door toedoen van derden maar het moordwapen lijkt onzichtbaar omdat het nu eenmaal geen hakbijl is of geen kalasjnikov en om die geheel absurde reden kunnen deze moorden, vaak massamoorden, gewoon ongestoord blijven doorgaan.
Wie de dingen met eerlijke ogen bekijken en ze ook bij naam durven te noemen, weten echter dat de sterfgevallen in de hoger genoemde tragedies in wezen neerkomen op doodslag en (massa)moord en dat de moordwapens als instituties verankerd liggen in de staatkundige instellingen van onze eigen beschaving ingevolge de aanbidding van niemand minder dan de geldgod.
Massaal komen zekere categorieën van mensen op straat om te protesteren tegen seksuele opvoeding op school: seksuele opvoeding is niets voor kinderen, zo menen zij en zij insinueren zelfs dat de opvoeders helemaal geen goede bedoelingen kunnen hebben met die lessen; het lijkt erop dat zij die seksuele opvoeding van hun kinderen in eigen handen willen kunnen blijven houden. Het is alleen de vraag wat die selfmade seksuele opvoeding dan wel mag inhouden, in acht genomen de onnoemelijke feiten die vrijwel dagelijks te kijk zetten hoe het gesteld is bij een flink deel van de betrokkenen met de kennis over de onderhavige materie en met de morele kwaliteit van de gangbare oordelen daar omtrent.
Seksuele opvoeding is een deel van de opvoeding als zodanig en over opvoeding valt veel te zeggen maar dan vooreerst wel dit, dat wie geloven dat zij gemist zou kunnen worden, aan de (democratisch geregeerde) staat onttrokken, geprivatiseerd of in handen gegeven van 'het internet', helemaal niet op de hoogte zijn van de geschiedenis. Precies zoals het beginsel van Montesquieu de scheiding der machten grondvest als een onontbeerlijk principe dat moet helpen voorkomen dat wij belanden in een dictatuur (waarin immers de wetgevende en de uitvoerende machten zichzelf berechten), zo ook moet worden voorkomen dat de vorming van de mensen die onze toekomst zijn, wordt scheefgetrokken door wie dan bij die misvormingen garen willen kunnen spinnen.
Wil men dan de seksuele opvoeding, of waarom niet de opvoeding als zodanig, overlaten aan de godsdienst of aan de godsdiensten? Want ofschoon zij allemaal spreken over de ene god, blijken er in de wereld dan toch heel wat godsdiensten te bestaan en de meest wreedaardige daarvan zijn ook de meest succesvolle geworden, wat op zich al een en ander zegt over hun ware aard.
Op kop van de instituten voor tovenarij staat de katholieke kerk die bestuurd wordt vanuit het Vaticaan in Rome waarover luttele jaren geleden de Franse socioloog Frédéric Martel zijn Sodoma schreef, een bijzonder grondig gedocumenteerd boek dat niets aan de verbeelding overlaat. Eveneens van relatief recente datum is het boek van Dirk Verhofstadt dat de avonturen van de kerk ten tijde van de nazi's doorlicht. De samenwerking van de Rooms Katholieke kerk met extreemrechts doorheen de geschiedenis is al lange tijd een publiek geheim en het zou ons hier al te ver brengen om de rol van de kerk in de genocides ten tijde van het kolonialisme en in het huidige neokolonialisme te belichten. Edoch, dat de kerk met het oog op eigen profijt gedurende eeuwen het onderwijs beheerst heeft met haar onzin, staat als een paal boven water.
Wat immers hebben wij hier in België te maken met een millennia oude religie uit het Midden-Oosten, met name met het jodendom uit Israël, dat extreem nationalistisch is gezien het zich “het uitverkoren volk” acht en waarop de Nazoreeër al dan niet gewild een variant gemaakt heeft met het Christendom dat zich inmiddels heeft versnipperd in talloze sekten waarvan de meest agressieve, de Rooms-katholieke, het voortouw heeft genomen met haar dogma's die kant noch wal raken maar die wel beleden moeten worden door haar onderdanen zoals ook de stelling dat één opgeteld bij één gelijk is aan drie in de dystopische roman van George Orwell? Het christendom werd de erkende staatsgodsdienst in het Romeinse Rijk en geraakte via de veroveringstochten van onder andere Julius Caesar tot hier verspreid en dan verder over de gehele wereld en dat gebeurde meer bepaald dankzij de opvoeding van kinderen op een leeftijd waarop zij zelfs hun moedertaal nog niet beheersen en wel met die ene bedoeling om die klinkklare onzin er zo diep in te stampen dat zij die nog altijd vanzelfsprekend blijven vinden als hun haren grijs geworden zijn en hun laatste tanden uitgevallen. Al tweeduizend jaar lang is men aldus die fabels blijven herhalen en willen nu bezorgde ouders, zoals zij zichzelf bestempelen, de onaantastbaarheid van het bedrog waaronder zij al die tijd zozeer te lijden hadden, nu ook nog eigenhandig gaan beschermen?
Alleen een bijzonder diep gewortelde angst kan het voor mekaar krijgen dat zij geen afstand willen doen van deze allergrootste slavernij op aarde. Tot op een gegeven ogenblik verbood de kerk zelfs de lectuur van de heilige schrift waarop zij haar leer zegde te baseren en toen protestanten de Bijbel naar de volkstaal gingen omzetten, moesten alle exemplaren worden opgespoord en ook verbrand, overigens samen met de stoutmoedige vertalers. Fjodor Dostojevski schreef over die tijd van libricide en ook genocide die de Inquisitie heet een mooi verhaal waarin hij argumenteert dat niemand minder dan de duivel op het woord Gods beslag gelegd heeft en dat sindsdien de halve wereld wordt misleid met grove leugens in functie van dictatoriale grootmachten en totalitaire systemen die ons onder de dekmantel van opvoeding dom houden en op de koop toe arm.
Men herinnere zich toch wel dat de jaloerse joodse God van elke vader eist dat die zijn oudste zoon aan hem slachtoffert, heel letterlijk, een bevel dat staat te lezen in het heilige boek Genesis, samen met nog veel andere onzin? Eva zou gemaakt zijn uit een rib van Adam, terwijl zelfs een kind weet dat het andersom is en dat Adam zoals alle andere mensen voortkomt voort uit een vrouw, toch? Maar ook de mannelijke jaloezie heeft blijkbaar haar rechten.
Dat geloof in kwestie is bovendien danig corrupt dat de paus die nog niet zo lang geleden de homo's handlangers van de duivel noemde, ook over deze kwestie nu een draai van honderdtachtig graden heeft gemaakt, al praat hij in andere streken de mensen die daar anders over denken tijdens zijn reisjes ook telkenmale en zonder aarzelen naar de mond om dan bij zijn terugkeer naar het westen alweer een draai van 180 graden te maken: hij draait omzeggens met de aardrotatie mee en gelijkt daarom op een draaiende derwisj.
En daarmee zijn we bij de tweede grootste religie beland, waar de leidinggevende mystici zich zonder behoefte aan de katholieke alcohol bezatten door gewoon te draaien om hun eigen as. Maar om nu terug te keren naar de onnoemelijke feiten die vrijwel dagelijks te kijk zetten hoe het gesteld is bij een flink deel van de betrokkenen met de kennis over de onderhavige materie en met de morele kwaliteit van de gangbare oordelen daar omtrent, bekijken wij de vraag wat men nu eigenlijk bedoelt met die lessen seksuele opvoeding op school.
Met die lessen immers wordt geprobeerd om aan kinderen zaken bij te brengen waarover ze thuis kennelijk niets leren of waarover ze thuis verkeerde dingen leren, omdat het thuis bijvoorbeeld extreemrechtse katholieken zijn of jihadisten. En om het bij dit ene voorbeeld maar te houden, valt dat af te leiden aan het feit dat het minderjarigen zijn, kinderen dus, die op straat mensen aanvallen en aftuigen van zodra zij denken dat het gaat om homo's. Van één op de vier homo's wordt het leven op straat bedreigd door snotneuzen en wel op de meest lafhartige manier daar zij tot met messen toe gewapend, in bendes hun aanvallen op weerloze enkelingen richten. Vergeten wij vooral niet dat die kinderen worden opgejut door extreemrechtse populisten die zich zelf rijk en veilig mogen achten en die daarom ook zeker zijn van hun stemmenaantal bij de menigte aan zich in straffeloosheid vermeiende misdadigers die zij vertegenwoordigen. Gewis, men moet bezorgd zijn en bevreesd dat men nu onder druk van malafide stemmingmakerij ook nog die enkele uurtjes seksuele opvoeding dreigt af te zullen schaffen.
Edoch, wat daarentegen afgeschaft moet worden, ja, verboden, is het 'onderricht' van leugens aan kinderen. Eerst en vooral moeten opruiers zoals de extreemrechtse praatjesmakers die misbruik maken van de wet op de vrije meningsuiting gestraft kunnen worden omdat het geen vrije mening is die ze uiten maar aanzetting tot moord en dat is niet hetzelfde, of wie denkt daar dan anders over?
Moed is wat kinderen ontberen en wat zij moeten leren: moed om zichzelf vrij te kunnen maken van alle soorten van onzin, psychologische betovering, moordende sociale druk en bemoeienissen allerhande. Vrijheid immers komt niet vanzelf maar moet veroverd worden en bovendien verdedigd om ze dan ook nog te kunnen behouden.
Het 'natuurlijke' bestaat niet, dat is alleen de jungle, het recht van de sterkste. De concentratiekampen zijn er gekomen omdat Hitler van plan was om de natuur een handje te gaan helpen: dat heerschap was niet van de slimsten maar de massa miste nu eenmaal de moed om hem tegen te spreken. Hitler keert terug, zijn populisme dat de achterlijke massa bespeelt is alomtegenwoordig. Alleen met opvoeding kan men een dam opwerpen tegen zaken zoals analfabetisme, armoede en zinloos geweld welke onze vrijheid fnuiken en die de wereld dreigen terug te katapulteren naar de meest duistere krochten van de waanzinnige middeleeuwen.
Misdadigers maken slachtoffers en dat is één zaak maar een andere zaak is dat slachtoffers inzake de misdaden die hen treffen, er altijd en overal het zwijgen toe doen. Waarom spreken zij niet? Het lijkt er op dat zij bang zijn voor hun belagers en misschien is dat voor een stuk wel zo maar wat zij veeleer vrezen is een heel andere zaak en dat weten criminelen opperbest.
Het slachtoffer van een misdaad staat voor de keuze tussen zwijgen en spreken maar komt er niet toe om tot spreken over te gaan uit angst voor een nog veel groter kwaad dan de revanche van de betrokken misdadigers. Want het kwaad dat zij vrezen, kent zijn gelijke niet in deze wereld, het is immers van precies hetzelfde kaliber als het kwaad dat treft wie in de hel belanden - de hel die in de moderne theologie immers gedefinieerd wordt als het afgesneden zijn van alle menselijke contacten. Het kwaad dat slachtoffers vrezen als zij overgaan tot spreken, is dat van de wanhoop.
Zolang slachtoffers van misdaden zwijgen, houden zij de actualisatie tegen van de onomkeerbare afwijzing van hun klacht, die immers de afwijzing van hun eigen bestaan inhoudt. Zolang zij zwijgen en zich ervan weerhouden om bij anderen aan te kloppen voor hulp, bewaren zij met andere woorden de hoop dat zij die wel zouden ontvangen indien zij daarom ook effectief zouden verzoeken. Echter, van zodra zij spreken en derhalve effectief om hulp vragen, hebben zij al de reële mogelijkheid aanvaard van de genoemde afwijzing die veelal een fataal karakter heeft. Als zij spreken, nemen zij het risico dat zij niet zullen worden geloofd en indien zij daadwerkelijk niet worden geloofd, verliezen zij meteen ook de hoop die zij kunnen blijven koesteren zolang zij er het zwijgen toe doen. Wie spreken en niet geloofd worden, blijven in de kou staan, voelen zich verraden en worden geconfronteerd met de noodlottigheid van het onrecht. Om zichzelf voor die confrontatie te behoeden, kiezen de slachtoffers van misdaden ervoor om te zwijgen.
Het feit niet geloofd te worden met zijn klacht, is een bijkomende veroordeling voor het slachtoffer en tegelijk houdt de verklaring van ongeloof jegens het slachtoffer, het vrijpleiten in van de misdadiger: niet het slachtoffer van de misdaad vreest voor de crimineel maar wel degenen tot wie het slachtoffer dat niet langer wenst te zwijgen, zich wendt met zijn verklaring en met zijn hulpvraag. Immers, wie hulp bieden aan slachtoffers van misdadigers plaatsen zich zodoende in het kamp van die slachtoffers en jagen de misdadigers die het slachtoffer hebben mishandeld nu ook tegen zichzelf in het harnas. Slachtoffers zwijgen omdat zij kunnen vermoeden dat het degenen tot wie zij zich moeten wenden voor hulp, zal ontbreken aan de moed om de strijd met de misdadigers aan te gaan. Want dat is tenslotte hetgeen niemand kan vermijden als het er op aan komt de vrijheid en de rechten van zijn medemensen te verdedigen. Het ten allen prijze willen vermijden van een conflict, verankert het betreffende kwaad tot een instelling, het wordt geïnstitutionaliseerd kwaad, een vorm van kwaad dat nog moeilijk te bestrijden valt omdat het danig onzichtbaar wordt.
(J.B., 20 september 2023)
19-09-2023
Kuddegeest
Kuddegeest
Hij treedt de leefruimte naar binnen en declameert: “Dag allemaal!” en alle aanwezigen antwoorden, gedwee en in koor: “Dag Sjarel!” Zij beseffen het nauwelijks, maar ze worden gesjareld. Sjarel heeft het woord genomen, hij leidt en zij antwoorden - zij volgen. Sjarel is iémand, zij zijn slechts een menigte, een massa. Sjarel heeft een naam die uniek is en zij heten allen in één adem: “allemaal”. Want stel eens dat in een menigte iemand roept: “Dag allemaal!” en dat hij dan wacht op antwoord. Zouden alle anderen dan niet opkijken en zeggen: “Wie denkt dat heerschap wel dat hij zijn mag!?” Maar zo gaat het nu eenmaal in de kudde. Alleen de leider is een persoon, alle anderen zijn 'volgers' en de omvang van de persoon is, democratisch genoeg, recht evenredig met de omvang van het aantal van zijn volgers, die alleen maar goed genoeg zijn om een getal te helpen vormen dat het getal is van de leider, de vooraanstaande, de priester, de minister, de vedette, de televisiester.
Deze laatste lanceert een nieuwe broek en daags nadien holt de massa naar de klerenwinkel om die broek te halen die voortaan het straatbeeld kleurt; een broek met brede pijpen, een jeansbroek of wat dacht u van een broek vol gaten? Het is eender, apen apen apen na, de kudde volgt de leider, als die in de afgrond stapt, doen ze het allemaal, gedwee en zonder morren na. Zij worden tot de laatste man gesjareld. Dag Sjarel, dag mijnheer pastoor, dag dokter. En aan wie daar in de pikorde nog boven staan - zijne excellentie, zijne koninklijke hoogheid en zijne heiligheid - kan niemand uit de kudde nog een goedendag toewensen, zij krijgen daar gewoon niet de gelegenheid toe. Luttele tijd geleden reisde een al wat oudere vrouw vanuit den vreemde naar het verre Rome om daar na een nachtje kamperen post te gaan vatten op het Sint-Pietersplein om onze paus te kunnen groeten. Zij had het geluk dat hij passeerde bij de dranghekken waar zij stond te hunkeren naar eindelijk de vervulling van haar allergrootste wens waarvoor zij ook een leven lang gewerkt had en gespaard, zij kon toen hij passeerde nog net zijn mouw aanraken. Maar prompt veranderde de tronie van de Heilige Vader in het norse masker dat haar achtervolgen zal tot in de hel: warempel, hij bracht het besje een nijdige slag toe op de van het schuren van de vele paternosterbolletjes met eelt bedekte knokkels! Helaas voor de reputatie van de plaatsvervanger Gods op aarde, werd dat vastgelegd op video door een mensje met een iPhone die tot het einde der tijden alle acht miljard stervelingen op het internet kunnen bekijken. Maar de reputatie van de dictator blijkt er allerminst door geschaad, alleen de nederige vrouw die kwam van o zo verre krijgt het te verduren, zij heet nu 'die opdringerige'. Om niet te zeggen dat haar knokkels blijven bloeden zoals de stigmata der heiligen.
Massamensen, kuddedieren, apen, volgelingen. En daar tegenover staan hun leiders, de dictators of de pausen, de ministers, koningen en keizers, de kardinalen die nu naar het schijnt nood hebben aan nieuwe zijde voor de fabricatie van voldoende rode baretten van uitgerekend deze kleur ter herinnering aan het feit dat zij werden gecreëerd om in navolging van Christus te betalen met hun bloed in tijden van nood voor 't welzijn van de kudde waarvan zij de herders zijn. Over de opalen die hun mijters sieren en met de opbrengst waarvan alle hongerigen ter wereld een geruime tijd konden gevoederd worden, moet men zwijgen. Maar wat gezegd moet worden, is: de kudde volgt haar leider, ook als die haar minacht, haar ontrouw is en beliegt, wat hij prompt doet en zonder blozen. De kudde zegt de leugens van haar leider na met dezelfde onverschilligheid waarmee de koren in de hel het refrein van Lucifer herhalen dat door de ijskoude, zwarte kosmos galmt: “Mijn naam is legioen, want wij zijn met velen.”1 De kudde zelf, misleid, beseft niet meer dat zij van mensen is gemaakt.
Antidepressiva en pijnstillers bespoedigen de ontwikkeling van dementie. Bij de pijnstillers zijn dat vooral opium en opioïden. Geheugenproblemen alsook problemen met nog andere cognitieve functies treden vooral op bij het gebruik van (de overigens bijzonder verslavende) benzodiazepines die voorgeschreven worden tegen gevoelens van onrust en angst en tegen slapeloosheid. Deze en nog andere medicijnen zijn bijzonder verslavend en zo is het ook niet te verwonderen dat intussen welhaast het merendeel van de bevolking er met de regelmaat van de klok zijn toevlucht toe zoekt. Of beter: steeds meer mensen krijgen die middelen voorgeschreven.
Die voorschriften worden uiteraard opgesteld door artsen en artsen worden gevormd door universiteitsprofessoren wiens onderzoek steeds vaker gefinancierd wordt door farmaceutische firma's. Dat die firma's beschikken over bijzonder veel macht, mag niemand verwonderen: met de handel in medicijnen zijn grote geldsommen gemoeid, er is steeds meer belangenvermenging in het spel en tenslotte gaat het zeker en vast wat betreft de pijnbestrijders en de psychofarmaca over wat wij in de volksmond zoal verstaan onder 'drugs'. Het gaat dus om drugshandel, weliswaar legale en door geneesheren gecontroleerde drugshandel maar niettemin handel in 'drugs'.
Brengt men zich nu voor de geest dat ook de verboden hormonenhandel door artsen - in dit geval veeartsen - 'gecontroleerd' wordt, terwijl het apert gecontinueerde hormonengebruik na de moord op veearts Karel Van Noppen er niet de minste twijfel laat over bestaan dat die controle in werkelijkheid helemaal niets meer kan voorstellen. Maar als de controle door veeartsen kennelijk niets vermag, wat vermag dan een controle door artsen, in acht genomen dat de kapitalen waar het om draait in de mensengeneeskunde nog veel groter zijn dan die inzake de handel in producten voor de veefokkerij?
Onder het regime van de nazi's werden onnutte burgers massaal opgeruimd, eerst middels allerlei spitsvondige tactieken en in het zog daarvan ook steeds meer op uiteindelijk de meest brutale manieren. Het volk werd in de waan gelaten van de aan de gang zijnde massamoorden en die waan werd versterkt door de algemene angst om ook echt te kunnen zien wat zich in feite onder ieders ogen afspeelde. Mensen voelen immers aan dat het veiliger is om bij het ontdekken van samenzweringen over massamoordpartijen de andere kant op te kijken of, om het wat scherper te stellen, dat ook zij zullen geviseerd (i.e.: geliquideerd) worden van zodra zij het wagen om ook te zeggen wat zij daadwerkelijk zien. Men denke aan 1984 van George Orwell: macht manifesteert zich daar waar men mensen kan doen zeggen dat één opgeteld bij één gelijk is aan drie. En uiteraard liegen bijna alle mensen met de moordenaars mee omdat zij weten dat zij in het andere geval voor hun leven moeten vrezen. De daders (van in dit geval de genocide) worden met andere woorden het best geholpen door hun slachtoffers zelf die op die manier immers aan de massamoord hopen te ontkomen. Getuigen zijn gevaarlijk voor de moordenaars maar als zij de andere kant op kijken, zijn ze eigenlijk onschadelijk, wat wil zeggen zo goed als dood, zodat ze dan niet meer vermoord hoeven te worden. De moordenaars zorgen ervoor dat eventuele getuigen de andere kant op kijken, met name door hen bang te maken en wel doodsbang. Maar een gelijkaardige tactiek speelt zich vandaag af voor de ogen van in principe zowat iedereen.
Het plan dat wordt bedisseld in de hogere kringen is momenteel niet langer dat van de grote kweek maar volgens stoute tongen wel dat van de grote zuiveringen, precies zoals dat ten tijde van Hitler het geval was, die voor zijn Ariërs, zijn 'Herrenvolk', 'Lebensraum' zocht. Om massaal mensen op te kunnen ruimen zonder iemand door heeft wat er gebeurt, moet er uiteraard flink gelogen worden en wel op een geloofwaardige manier en bovendien moet het plan van de samenzweerders zelf verborgen blijven. Dat laatste gebeurt zoals de ervaring leert het beste middels een voorwendsel of dus door een vals plan in de plaats te stellen. En de ervaring leert ons tevens dat leugens wonderwel een hoge geloofwaardigheid verkrijgen van zodra zij worden beleden door zogenaamde autoriteiten. Concreet kan het plaatje er dan als volgt uitzien.
Om mensen massaal te kunnen 'opruimen' of 'opkuisen' - werkwoorden die niet alleen gebruikt worden door extreemrechtse politici maar nu ook door katholieke bisschoppen wanneer zij in paniek hun mond voorbijpraten - moeten zij eerst gedemoniseerd worden of tenminste afgeschilderd als 'minderwaardig', als 'lebensunwertes Leben', om eens in de taal van het nazisme te spreken. Omdat wij vandaag leven onder de heerschappij van de mammon en derhalve het geld beschouwd wordt als het meest waardevolle van alle dingen, worden mensen beschouwd als minderwaardig van zodra zij minder gaan renderen ofwel wanneer zij alsnog niet rendabel zijn.
Tot die laatste categorie behoren uiteraard de ongeborenen die dankzij onze democratische systemen heden zonder tegenspraak met gemak legaal massaal geaborteerd kunnen worden. En de categorie van de niet langer rendabele mensen of, in grote trekken, de gehandicapten en de ouderen, krijgen het extra duwtje dat nodig is om hun euthanasering te legaliseren middels enerzijds de wetenschappelijke oordelen van professoren in de ethica (denk aan de uitspraak: “Niemand zal betwisten dat een wereld zonder mongooltjes een betere wereld is”) en anderzijds het (psychisch) gehandicapt maken van bejaarden middels (wat dacht u van) de zogenaamde 'pijnstillers' en 'antidepressiva' die in feite alleen maar pijnstilling als bijwerking hebben terwijl hun hoofdwerking bestaat uit het veroorzaken van dementie - u voelt het al komen: dementie die dan aanleiding geeft tot uitspraken als van voorzitters of voorzitsters van zorgcentra in de zin van: “Wij moeten eens ernstig gaan nadenken over het legaal maken van euthanasie voor demente bejaarden” - waaronder uiteraard valt te verstaan: zonder hun eigen toestemming).
Alles op een rijtje, hebben we het hier over massamoord, over opruiming van de menigte aan mensen die niet (langer) economisch rendabel zijn en die in feite nog slechts een negatieve reden van bestaan hebben, bijvoorbeeld omdat zij “er beter niet waren”, nota bene “zoals geen redelijk mens zal betwijfelen”.
Maar het snode plan zit beter in elkaar dan men op het eerste zicht kon vermoeden want de ouderen en de andere onnutte elementen van wie men zich wil ontdoen, kunnen uiteraard niet zomaar worden ge-euthanaseerd: zij dienen eerst in een toestand gebracht te worden waarin zij zich nog nauwelijks bewust zijn van het eigen bestaan, zodat men dan over hen kan zeggen dat het quasi geen verschil meer uitmaakt of zij nu nog in leven zijn of niet.
Nu staat het als een paaltje boven water: in die toestand tussen zijn en niet-zijn, welke nodig is om te kunnen beweren dat het geen verschil meer uitmaakt of men al dan niet leeft, kan men massa's mensen brengen door hen massaal opium te laten slikken alsook benzodiazepines en nog andere dergelijke troep. En men dient op te merken dat de werking van die medicijnen erin bestaat dat zij mensen dement maken, terwijl (fysieke en psychische) pijnstilling niet meer is dan een bijwerking die overigens ook eigen is aan de consumptie van vele andere drugs zoals alcohol, tabak en cannabis.
(J.B., 16 september 2023)
15-09-2023
Thomas a Kempis, De navolging van Christus
Thomas a Kempis, De navolging van Christus <<<Deze link opent bij Boek II, de hoofdstukken 11 en 12.
Thomas a Kempis, De navolging van Christus - facsimile
Thomas a Kempis, De navolging van Christus - facsimile
Nederlandse vertaling door Willem Cloos
14-09-2023
“Wij staan aan de kant van hem”
“Wij staan aan de kant van hem”
Op 11 september 2023 citeert het VRT-nieuws de Antwerpse bisschop1 Bonny over de Tv-serie "Godvergeten" met de uitspraak dat hij "geen priester geworden is om dit te moeten opkuisen"2, waarbij hij ontegenzeggelijk verwijst naar de schande voortspruitend uit de misdaad en de zonde van het kindermisbruik in de kerk en naar de praktijk van het verborgen houden van die misdaad welke zich uitstrekt over vele decennia - zo niet over vele eeuwen - en die wellicht nog altijd gangbaar was indien hij niet aan het licht werd gebracht door enkelingen aan wie de kerk dit allerminst in dank heeft afgenomen.
Wat in deze uitspraak menigeen tegen de borst stoot, is het aperte contrast van de bisschoppelijke woorden met de kern van de christelijke geloofsbelijdenis waarvoor 'priesters' (wat betekent: 'vooraanstaanden' of 'voorbeelden'3) verondersteld worden het prototype te zijn voor alle anderen, meer bepaald inzake de navolging van Christus wiens reden van bestaan het is om de zonden van anderen uit te boeten teneinde voor hen de toegang tot het geluk mogelijk te maken. En krachtens het bestaan van de kerk van Christus die volgens het Katholieke geloof Zijn verrezen lichaam is, ligt aldus voor de kerk nog steeds diezelfde reden van bestaan in die navolging van haar stichter. Over die navolging schreef de in de zogenaamde 'waanzinnige veertiende eeuw'4 geboren Thomas Haemerken, alias de mysticus Thomas a Kempis, het ook naar het Nederlands vertaalde boekje 'De imitatione Christi' ('Over de navolging van Christus'). De navolging van Christus betekent het opnemen van het kruis dat ingevolge de erfzonde (en voor Christus zelf ingevolge de vereenzelviging van Zijn wil met die van de Vader) op de menselijke schouders rust.
Wanneer mensen die zichzelf christelijke voorbeelden achten, verklaren dat zij geen voorbeeld geworden zijn om andermans zonden uit te boeten zoals ook Christus deed, stelt zich de vraag wie dan wel hun voorbeeld mag zijn. Overigens ook hun aperte huiver voor de schande om in de ogen van de anderen voor een misdadiger door te gaan, staat in schril contrast met wat Christus zelf op dat vlak te doorstaan had door als een misdadiger aan de schandpaal te worden genageld. Kennelijk verkiezen die christelijke 'voorbeelden' dan toch de schuld boven de schande, in acht genomen het feit dat de schande resulteert uit het openbaar worden van schuld, wat inhoudt dat deze 'voorbeelden' zich niet zozeer door het geweten laten leiden maar veeleer door wat anderen over hen denken en zeggen.
En wie mag dan wél het voorbeeld van deze bisschoppen zijn? Een verklaring van de genoemde ongeloofwaardigheid voortspruitend uit het verkiezen van de goede reputatie boven het goede geweten, wordt ons gegeven door niemand minder dan de grote Russische schrijver Fjodor Michajlovitsj Dostojevski, meer bepaald in de raamvertelling 'De Grootinquisiteur van Sevilla' in zijn roman 'De Gebroeders Karamazov' uit 1879-1880. Daar immers verklaart de grootinquisiteur die het hoofd van de kerk vertegenwoordigt dat de kerk allerminst door Christus wordt geleid maar wel door de daar niet expliciet genoemde afvallige engel Lucifer.
(J.B., 14 september 2023)
Verwijzingen:
Zie ook: Thomas a Kempis, Over de navolging van Christus, Nederlandstalige tekst:
3'Priester' betekent 'voorganger', zowel in de betekenis van 'hij die anderen voorafgegaan is' (meer bepaald in de tijd) of dus de 'ouderling' (het Griekse 'πρεσβύτερος' ('presbuteros') of het Latijnse 'presbyter') als in de betekenis van vooraanstaande (cfr. het Latijnse werkwoord 'prae-stare', waarvan de letterlijke vertaling 'vooraan staan' is).
4Deze benaming is afkomstig van de Amerikaanse historica Barbara Tuchman naar haar boek uit 1978, getiteld: “A Distant Mirror: The Calamitous 14th Century” waarin zij de verwantschap van de veertiende-eeuwse calamiteiten zoals de pest, de honderdjarige oorlog en de plunderingen met die van haar eigen (twintigste) eeuw (met name de verschrikking van de Eerste Wereldoorlog) wil aan het licht brengen.
12-09-2023
Papaoutai
Papaoutai
Alleen volstrekte onverschilligheid kan het ongeloof voeden in wat in het verlengde van de Oekraïense oorlog in de nabije toekomst in Europa te gebeuren staat. Momenteel zijn daar minstens vijftigduizend Russische soldaten gesneuveld1 en waar onnadenkende westerlingen dit menen te moeten beschouwen als een trofee, ziet de werkelijkheid er heel anders uit: vijftigduizend dode soldaten waarvan het merendeel jonge vaders, zijn vijftigduizend gezinnen, vaak met kleine kinderen, die zich afvragen waar hun vader blijft, die dag in dag uit wenen en onafgebroken aan moeders rokken trekken. Papaoutai.
De auteur van Papaoutai verloor zelf als kind zijn vader in een oorlog - de Rwandese genocide2 en de kreet van het achterblijvende jongetje echoot na vele jaren niet alleen wereldwijd na maar brengt ook de ellende van het heden in het vizier en maakt voelbaar wat ons in de nabije toekomst te wachten staat - alleen criminelen en mensen met dementie hebben daar geen oren naar.
Papaoutai. En de moeders hebben geleerd beleefd te blijven, te zwijgen en te glimlachen - in koor scanderen zij Cheese maar er ligt een vloek op de houdbaarheid van dat liedje en alras zullen de vele wezen volwassen worden en het westen verwensen. En bij alleen maar een wens zal het gewis niet blijven. Alle dingen lijken onderhevig aan een noodlottigheid.
In de Indische kosmogonische mythe gaat alles in een onophoudelijk cirkelgang als van een rad met telkens een opgang en een ondergang en die eindtijd wordt gesymboliseerd door de godin Kali die het prayala inluidt: een duistere tijd die miljarden jaren duurt. Een fragment uit de samenvatting in Wikipedia:
“(Kali) is de grote moederfiguur die beschermt. Zoals een baarmoeder die in duisternis nieuw leven in zich kan doen ontstaan. Ze is naakt en zwart. Ze staat symbool voor zuivere goddelijke duisternis met oneindige macht, pure energie, die in de eindtijd alle onzuivere zwarte demonen vernietigt. (Met haar begint) het zwarte tijdperk (...) wanneer de spiritualiteit verloren gaat en de demonen de overhand krijgen. (…) Kali hakt al de demonen de kop af met een kromzwaard. (…) De harmonie wordt hersteld (wanneer) alles verdwijnt in de grote duisternis: pralaya. (...)”3
Quasi onmiddellijk na de start van de verkoop van de staatsbons hebben de Belgen gezamenlijk voor 22 miljard euro aan staatsbons uitgegeven: de initiatiefnemers noemen het een succes maar de actie heeft haar doel nimmer bereikt want de door de banken toegekende renten bleven onveranderd. We gingen te rade bij Omsk Van Togenbirger.
- Mijnheer Van Togenbirger, mogen wij u wat vragen over de staatsbon.
– OVT: Jazeker maar ik waarschuw u dat ik geen econoom ben en ik raad u aan om te rade te gaan bij een econoom of hebt u dan geen vertrouwen in onze economen?
– Ik heb het gevoel dat ook zij de bomen niet meer zien van het bos.
OVT: Tja, dat is natuurlijk een algemene plaag: wie willen weten hoe laat het is, moeten zeker niet naar de horlogewinkel stappen want daar hangen honderden uurwerken die allemaal een verschillende tijd aangeven; wie problemen hebben met de gezondheid, zullen alras ondervinden dat er zoveel verschillende diagnoses én therapieën zijn als er artsen rondlopen en zelfs de talloze weerberichten spreken elkaar allemaal tegen. En vraag je uitleg aan je bankier als je problemen hebt met het beleggen van je geld, dan zal zijn antwoord gekleurd worden, om niet te zeggen bepaald worden door zijn persoonlijk winstbejag...
– Hij zal je naar zijn vrienden toe zenden?
OVT: Bijvoorbeeld. We leven nu eenmaal in het tijdperk van leugen en bedrog, het tijdperk van de voorwendsels en de geheel verborgen eigenlijke doelen, het tijdperk ook van de meest schaamteloze belijdenissen van de meest onzinnige onwaarheden.
– En precies daarom komen we bij u met onze vraag.
OVT: En dat is?
– Wat is een staatsbon? En moeten we die kopen?
OVT: Kijk naar de vogelen des hemels en de bloemen in het veld: zij zaaien en zij maaien niet en toch is geen van u schoner gekleed dan deze schepselen, ha! Maar ik veronderstel dat ik geacht word om abstractie te maken van die waarheid en om uw vraag even ernstig te nemen als u doet met uw geld?
– Als het u belieft, mijnheer Van Togenbirger...
OVT: Schandalig is het, dat dit wel uw grootste zorg lijkt, maar goed, het is niet anders. Ik zal u een antwoord geven omdat het waar is dat gij overal belogen wordt met deze kwesties. Men mag er niet aan denken wat er vandaag met de waarheid allemaal gebeurt, er staan helemaal geen remmen meer op al die duivelse praktijken... Maar beloof mij eerst dat u mij niet zult verwijten dat ik een betweter ben want herinner u dat het eerste wat ik u geantwoord hebt, is dat ik geen econoom ben en dat ik u de raad geef om bij een econoom aan te kloppen. Hemeltje, wat een perversies! Ik word er echt niet goed van...
– Ik zal u van niets van dit alles betichten, dat beloof ik u. U hebt ons trouwens ook een uitgebreid antwoord gegeven op onze vraag met betrekking tot de historie van de Congo, de geschiedenis van de slavernij, de rol van het katholicisme in het beschavingsproces en nog andere zaken met betrekking tot de volksgezondheid.
OVT: Dat is waar en u bent daarvan getuige geweest dat het mij allemaal niet in dank is afgenomen. De leugenaars daarentegen hebben allerlei prijzen ontvangen, eretitels en ook heel veel geld maar dat gun ik hen allemaal want wie de waarheid verkopen, verkopen hun eigen ziel en al de hier opgesomde baten kunnen dat hoe dan ook nooit meer goedmaken, helaas! Hebt gij overigens ook gelezen in het nieuws dat onze vorsten tegen binnen een zevental jaren het Jubelpark een beurt willen geven voor de viering van tweehonderd jaar België? Ze zijn in staat, hou het eens in de gaten, om een krans neer te leggen bij een voor de gelegenheid te improviseren gedenkteken van Patrice Lumumba. De hypocrisie kent waarlijk geen grenzen meer. Maar laat ik het nu hebben over de kwestie die u mij hebt voorgelegd: de staatsbon!
– Bij voorbaat dank!
OVT: Ik kan daar eigenlijk heel kort over wezen, weet u? En ik zal dat doen ook, als u geen bezwaar hebt?
– Wij luisteren met aandacht!
OVT: Een staatsbon is een aandeel van het bedrijf dat de staat is. Wie een staatsbon kopen, kopen een aandeel van de staat en worden mede-eigenaar van de staat. Een staatsbon kopen is in feite geld lenen aan de staat. En daar hebben we meteen het antwoord op uw tweede vraag: als de staat wenst dat wij haar geld lenen, kan dat niets anders betekenen dan dat zij blut is. Of vergis ik mij?
– Het lijkt mij logisch dat wie geld van iemand willen lenen, er een tekort aan hebben, ja. Daarom ook betalen zij aan hun leners een flinke interest.
OVT: En dat is dus het lokmiddel, maar u zult meteen begrijpen waarom dit een bedrieglijk lokmiddel is als u zich ook realiseert dat de staat de waarde van het geld kan laten zakken zoals het haar zint.
– Is dat zo?
OVT: De nationale bank - en nu met de euro gaat het uiteraard om een Europese geldstichting - heeft bij mijn beste weten de munt al eerder laten devalueren en de staatslieden zullen er zeker en vast wel voor zorgen dat dit ook nu gebeurt en wel in die mate dat het de rente die zij uitbetaalt, ruimschoots zal overtreffen. Maar u kent nu al het antwoord op uw vraag of het goed is dat u staatsbons koopt: als u dat doet, wordt u immers mede-eigenaar van een schuldenberg.
– Wat u daar zegt...
OVT: En het gaat om een enorme schuldenberg. Hier en elders in Europa, het is immers oorlog. Het vertrouwen van de mensen in de staat is daarom gewoon surrealistisch, mijn beste! En meer heb ik daarover eigenlijk niet te zeggen. Andermaal, ik ben helemaal geen econoom! Maar ik hoop dat ik u tevreden heb kunnen stellen, al kan ik mij indenken dat u liever een heel andere uitleg had gehoord over die zaak omtrent uw beminde centjes. Een fijne dag nog!
(J.B., 9 september 2023)
05-09-2023
Repressie - Aflevering 5: “Moorden om te besparen!”
Repressie
Aflevering 5: “Moorden om te besparen!”
Repressie is het verbergen van moord en massamoord door het verzwijgen van de moordenaars zelf en van hun moorddadige activiteiten en door het voorstellen van de activiteit van de moord als een gebeurtenis (die nu eenmaal had plaats te vinden buiten de wil van ongeacht wie om). Vervolgens worden degenen die geacht worden de feiten te verslaan, onder druk gezet om hun vakkennis zodanig aan te wenden dat het voor de lezer moet lijken alsof er helemaal niets met opzet werd gedaan en alsof het gaat om een gebeurtenis die geheel los staat van wat mensen zoal zouden kunnen denken, willen of doen.
Het is al ruim twintig jaar aan de gang maar nu kon het uiteindelijk niet langer meer uit het nieuws gehouden worden: steeds vaker zijn voor vele mensen levensnoodzakelijke geneesmiddelen niet meer te verkrijgen en noch de dokters noch de apothekers hebben een ander antwoord op de vraag hoe dat dan komt en dat dit dan toch zeker niet te verantwoorden is, dan de volgende verkapte en omfloerste schuldbekentenis welke hier op neerkomt: de staat zou veel meer kunnen doen om te verhinderen dat vaak levensbelangrijke medicijnen niet meer voorradig zijn voor steeds meer mensen.
De staat laat dus toe dat zekere levensbelangrijke medicijnen niet meer verkrijgbaar zijn. De staat gedoogt dat mensen sterven in gevolge het onverkrijgbaar zijn van zekere medicijnen. De staat veroorzaakt de dood van een steeds groter aantal mensen en zij doet dat op een wel zeer verkapte manier, met name door er voor te zorgen dat die mensen de medicijnen die hen in leven moeten houden, niet langer kunnen kopen.
Het gaat hier wel te verstaan om zieke mensen, mensen die vaak helemaal niet meer economisch rendabel zijn maar die daarentegen dikwijls veel geld kosten aan de maatschappij en die des te meer geld gaan kosten naarmate zij ook langer in leven moeten worden gehouden. Met nog andere woorden: door een zekere categorie van mensen te doden, bespaart de staat een grote som geld. Moorden om te besparen?
“Moorden om te besparen” is de titel van een paragraaf in het hoofdstuk, getiteld: “Corona, het nieuwe Zyklon-B” op de pp. 468-469 in het boek d.d. 2022, getiteld: “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”. Voor wie zou denken dat een en ander uit de lucht gegrepen werd, wordt hierna de tekst herhaald. De gevoelige lezer wordt gewaarschuwd want het gaat om feiten. Bovendien werd intussen ook wetenschappelijk aangetoond dat de ambtenaren uit de streek en uit de periode waar deze tekst op slaat, geen mensen waren met een abnormaal laag IQ en ook geen criminelen. Het gaat om ambtenaren die met andere woorden helemaal niet verschillen van bijvoorbeeld de Belgische ambtenaren van vandaag, de dag waarop het Tv-nieuws berichtte over het onverklaarbare onverkrijgbaar zijn van steeds meer levensnoodzakelijke medicijnen. Hier volgt dan de tekst in kwestie. De citaten zijn van de hand van Duitse ambtenaren en dateren van 1941.
“Moorden om te besparen!
De voorzieningen voor euthanasie rapporteerden wekelijks aan het centrum in Berlijn hoeveel patiënten gedood werden maar die gegevens werden vernietigd voor het einde van de oorlog. Toch kwam men er later achter dat in Grafeneck in 1940 meer dan 10.000 patiënten gedood werden. Eenzelfde aantal in Hadamar. In totaal waren dat van januari 1940 tot augustus 1941, 70.273 [in feite uiteindelijk: 71.088] patiënten. Een werkgever aldaar beschrijft een viering onder werknemers als volgt: “Onder de lunch (…) verklaarde dr. Berner dat er die dag 10.000 lijken zouden verbrand worden, een gebeuren dat zou bijgewoond worden door het voltallige personeel. 's Avond in de hall kreeg iedereen een fles bier en daarna zakten we af naar de kelder. Op een brancard lag het naakte lichaam van een man met een waterhoofd. (…) De 'cremators' legden het lichaam in een soort trog en duwden het in de oven. De heer M., verkleed als pastoor, sprak een lijkrede uit. (...)”Dan volgt een macabere berekening: “In de veronderstelling dat de [71.088] patiënten nog gemiddeld tien jaar te leven hadden en wetende dat zij 3,5 Reichsmark per dag kostten, berekende men dat in de genoemde periode de massamoorden een besparing hadden opgeleverd van 885.439.800 Reichsmark. De besparing aan voedsel bedroeg 141.775.573,8 Reichsmark.”1
(Wordt vervolgd)
(J.B., 5 september 2023)
1Nazi Mass Murder. A Documentary History of the Use of Poison Gas, Edited by Eugen Kogon, Hermann Langbein and Adalbert Rückerl, Yale University Press, New Haven and London, English-language edition 1993 by Yale University. (Oorspr.: Nationalsozialistische Massentötungen durch Giftgas: Eine Dokumentation, by S. Fischer Verlag GmbH, Frankfurt a.M. 1983), pp. 36-37. Zie: Jan Bauwens, Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld, Serskamp 2022, pp. 468-469.
