Deshumanisatie: het nieuwste proces

Aflevering 8

Sinds Modern Times van Charlie Chaplin weten wij allen dat met de komst van de Industriële Revolutie de ontmenselijking zich met rasse schreden heeft doorgezet ingevolge de specifieke middeldoelomkering waarbij de menselijke instrumenten over de mens zijn gaan heersen of hem op hun beurt tot hun instrument hebben gemaakt. Dat is vooral het geval met de economie maar vandaag wellicht in een nog grotere mate met de volksgezondheid.

Waar de mens herleid wordt tot een onderdeel van de machine is de middeldoelomkering duidelijk, al mag men hier niet uit het oog verliezen dat zij enkel voor de arbeider geldt, terwijl de werkgever het heft in handen houdt met zijn machines waarvan zijn arbeiders onderdelen zijn. Maar op zijn beurt wordt uiteraard ook de werkgever herleid tot een onderdeel van de omvattender machinerie die de economie is en die is nog onpersoonlijker en abstracter is dan pakweg een locomotief. (De uiteindelijke niet-persoon achter alle kwaad is een 'zucht' - in dit geval de hebzucht).

De onzichtbaarheid van de middeldoelomkering neemt toe in de mate dat de afstand tussen de mens en zijn instrumenten groter wordt en op die manier kunnen realiteiten zoals 'de economie', 'de maatschappij' en vandaag bij uitstek 'de volksgezondheid' voor verwarring zorgen en wel in die mate dat zekere middeldoelomkeringen aan het oog onttrokken blijven en ten gevolge daarvan des te rampzaliger toeslaan.

De verwisseling van een optimale volksgezondheid met een gering aantal zieken maakt geheel abstractie van de methodes waarmee het terugschroeven van het aantal zieken kan worden bereikt, alsook sluit men aldus de ogen voor de onontkoombare paradox dat meer medische zorgen sowieso resulteren in een maatschappij met relatief minder gezonde mensen omdat de geneeskunde de zieken in leven wenst te houden. In de kaduke overtuiging dat hij de natuur maar best een handje kon helpen, verkreeg Hitler een maatschappij met minder zieken, gewoon door alle zieken om te brengen maar dat aldus de weg open ligt voor de praktijk van het recht van de sterkste, dat een eufemisme is voor de volstrekte rechteloosheid maar tevens de volstrekte cultuurloosheid waarbij bijvoorbeeld de geneeskunde maar beter vervangen kan worden door de massamoord, wordt onder de mat geveegd.

Om de een of andere reden blijkt het verstand van een massa mensen gewoon ontoereikend om te kunnen of te willen inzien dat in de gegeven, verkeerde definitie, waarbij de graad van de volksgezondheid bepaald wordt door het percentage aan gezonde individuen, de volksgezondheid helemaal losgekoppeld werd van de gezondheid van de mensen als zodanig. Hetzelfde probleem doet zich voor in een wat minder onduidelijke vorm waar men de economie loskoppelt van de welstand van de individuen.

Deze op het eerste gezicht raadselachtige paradoxen zijn in feite terug te brengen naar het probleem van de verwarring van het geheel met zijn onderdelen - een probleem dat gevoed wordt door het feit van de depersonalisering die de waarschijnlijkheidsrekening de eerste viool laat spelen ten koste van de realiteitszin waarbij de eindwaarde die de menselijke persoon is, geheel veronachtzaamd wordt. Wij weten allen dat het gemiddelde inkomen van de Belg helemaal geen betrouwbaar beeld kan geven van de welstand van de burgers, net zomin als onze kennis omtrent de gemiddelde schoenmaat van een groep mensen ons in staat zou stellen om voor al die mensen passende schoenen te gaan fabrikeren. Als in een groep van honderd mensen er vijftig zijn met schoenmaat 35 en vijftig met maat 45, dan zou de productie van honderd paar schoenen met maat 40 weggegooid geld zijn. En als van een groep van honderd mensen er één miljardair is terwijl de rest helemaal niets bezitten of misschien alleen maar schulden, dan resulteert de kaduke denkvorm die vandaag de wereld overheerst in de misleidende conclusie dat het gemiddelde bezit van die honderd mensen tien miljoen bedraagt.

Om dezelfde reden houdt het percentage aan gezonde mensen in een volk geen enkel verband met de volksgezondheid en kan het zonder meer terugschroeven van het aantal zieken niets te maken hebben met wat het ministerie van de volksgezondheid hoort na streven. Waar abstracte realiteiten zoals maatschappelijkheid, economie en volksgezondheid de voorrang krijgen op de werkelijkheid, dreigt de mens herleid te worden tot een getal terwijl kwaliteiten niet tot kwantiteiten kunnen worden herleid zonder dat hun inhoud en derhalve hun eigen zijn miskend wordt. En wellicht schuilt hierin de grootste dreiging voor een ongeremde toename van de voortschrijdende ontmenselijking.

(J.B., 1 januari 2024)

Deshumanisatie: het nieuwste proces

Aflevering 7

Met de uitspraak dat godsdienst opium is voor het volk bedoelt Karl Marx heel eenvoudig te zeggen dat religie net als opium een middel is, zij het een wat meer betaalbaar middel, waarmee mensen zich kunnen verdoven voor de al te pijnlijke facetten van de werkelijkheid zoals bij uitstek het lijden en de dood.

In feite is religie het resultaat van een maatschappelijk aanvaarde, geïntegreerde en geïnstitutionaliseerde vorm van dissociatie. Dissociatie is de geestestoestand waarin mensen zichzelf kunnen brengen wanneer zij de realiteit niet (langer) verdragen en waarin zij de dingen die gebeuren gaan beschouwen als onecht, gespeeld, voorgelogen of resulterend uit een complot.

De Noord-Afrikaanse bisschop, kerkleraar en filosoof Sint-Augustinus Van Hippo beschouwde de waarneembare werkelijkheid als onecht en als slechts een façade voor een andere, pas onrechtstreeks waarneembare en diepere werkelijkheid. In de religie krijgt de absurde werkelijkheid van geluk en toeval een zin van zodra wordt aangenomen dat wat op het eerste zicht volstrekt zinloos lijkt, een verborgen betekenis heeft die men moet leren te ontdekken. De verschrikkingen van het lijden en de dood krijgen in het licht van bijvoorbeeld de katholieke theologie een zin, wat maakt dat men zich er beter kan mee verzoenen. Tenminste als men aanleg heeft voor wat in de psychiatrie als dissociatie wordt bestempeld en dissociatie kan beschouwd worden als een vorm van zelfbedrog.

De kern van het onderhavige probleem situeert zich vanzelfsprekend in de kwestie of zingeving een vorm van dissociatie moet worden genoemd ofwel of dissociatie een vorm van zingeving moet heten. Dissociatie is een gedrag waarbij men zichzelf ontkoppelt van de werkelijkheid en in die zin lijkt het ook een problematisch gedrag maar tevens is het een functioneel gedrag, alleen al omdat dit het leven draaglijker maakt. Ook hier gaat de vergelijking met opium op omdat pijnstillers weliswaar de realiteit - van in dit geval de pijn - verhullen maar voor het gebruik van pijnstillers is er wat te zeggen als men de overtuiging is toegedaan dat het lijden helemaal geen zin heeft.

Anderzijds blijft er uiteraard een wezenlijk onderscheid bestaan tussen enerzijds pijnstillers en anderzijds bijvoorbeeld voedsel dat ons immers bevrijdt van het leed ingevolge de honger maar dat tevens noodzakelijk is voor de instandhouding van het leven. Men kan met andere woorden bezwaarlijk volhouden dat het zin heeft om te vasten tot de dood terwijl wellicht weinigen er graten zullen in zien wanneer mensen aan het leed dat zij niet zelf gezocht hebben en waarvan zij zich niet kunnen ontdoen, een zin wensen toe te kennen. Het laatste lijkt onschuldig, het eerste vanzelfsprekend allerminst.

De kwestie of religie ontmenselijkt ofwel of veeleer geheel andersom het verbod op religie dat doet, lijkt onbeslist te moeten blijven. In sterk materialistisch georiënteerde maatschappijen neigt men ertoe om religie eerder als waanzin te beschouwen terwijl daarentegen in religieus gekleurde culturen het atheïsme geldt als een opvatting die de menselijkheid fnuikt en derhalve als een wezenlijk tekort of zelfs als een geestesziekte.

De zaken worden er helemaal niet eenvoudiger op van zodra men de visie gaat delen dat de wetenschap een hedendaagse vorm is van religie want voor die opvatting valt zeker en vast een en ander te zeggen, alras vanuit de vaststelling dat ook in het wetenschappelijke wereldbeeld de heilige huisjes van de partij zijn en wel in die mate dat zij aan wie er ook maar durven toe uit te nodigen om over zekere zaken in debat te gaan, desnoods manu militari het zwijgen opleggen.

(J.B., 30 december 2023)

Deshumanisatie: het nieuwste proces

Aflevering 6

Via een sluikse omwisseling van rechten in gunsten sluipt in de wereld de slavernij naar binnen. Mensen worden ertoe verleid om gunsten te aanvaarden van lieden die het middels deze tactiek gemunt hebben op hun rechten. En mensen zonder rechten zijn slaven: hun bestaan is totaal afhankelijk van de willekeur van wie hen in bezit houden.

Het bezitten van mensen slaat in de eerste plaats op het voeden (of veeleer nog het voederen omdat wie geen (mensen)rechten genieten ook niet als mensen worden beschouwd): wie honger hebben, bieden gehoor aan wie beslag hebben gelegd op de middelen om deze nood te lenigen. De afhankelijkheid van de willekeur van derden maakt dat mensen hun gedrag afstemmen op wat anderen van hen verwachten en derhalve voltrekken zij ook de wil van anderen, wat inhoudt dat zij de eigen wil prijsgeven en zij doen dat vanuit de overtuiging dat dit de enige manier is om te kunnen overleven.

Mensen worden met andere woorden niet zomaar willoos maar datgene wat zij willen, wordt alleen nog bepaald door het overlevingsinstinct dat hen ertoe brengt om de wil uit te voeren van wie hen overheersen en zij doen dat teneinde zelf niet overheerst te worden door de dood. Chantage is wat aan de basis ligt van de slavernij en zo ziet men in de geschiedenis ook dat slaven door de band buitgemaakte soldaten zijn wiens leven wordt gespaard in ruil voor de dwangarbeid die hen toelaat om te overleven.

Van hun rechten en van hun wil beroofde mensen hebben geen andere keuze dan zich te gedragen zoals huisdieren dat doen, wat wil zeggen dat zij ernaar streven om in de gunst te staan van hun eigenaars. De loonslavernij is op dat vlak zo mogelijk nog doortastender dan de slavernij van weleer omdat middels die tactiek mensen met schulden worden opgezadeld terwijl schuldenaren ertoe neigen om in de gunst te komen van hun schuldeisers aan wie zij hun wil dan 'spontaan' onderwerpen. Van zodra de aanname van kracht is dat het geld ongeacht welk goed vertegenwoordigt, zal het door zijn eigenaars gebruikt worden als universeel chantagemiddel dat ervoor zorgen kan dat ook mensen tot het eigendom van mensen gaan behoren.

Het proces van deshumanisatie gaat hand in hand met dat van onderwerping dat op zijn beurt door minachting wordt voorafgegaan. In een cultuur waar minachting en achting of kortom eer van tel is, handhaaft zich het recht van de sterkste op grond van krachtmeting of oorlog waarvan de uitgestelde vorm de (economische) concurrentie is welke pas kan gedijen in een kapitalistisch bestel. Dit draait uit op monopolievorming, dictatuur en tenslotte genocide, zoals de geschiedenis leert en om die reden ligt in de concurrentiële economie reeds op een fatale manier de massamoord besloten.

Het alternatief van een samenwerking die resulteert uit redelijk overleg in plaats van uit fysieke strijd, vergt een overstijging van het louter dierlijke bestaansniveau. De mogelijkheid tot zo'n overstijging wordt natuurlijkerwijze gegeven door het feit van het mens-zijn zelf maar zij wordt gefnuikt door zekere praktijken. Immers, cultuur, vrijheid, welzijn, humaniteit, veiligheid, beschaving, maatschappelijkheid en nog vele andere goederen zijn geen toestanden doch praktijken, wat wil zeggen dat zij helemaal geen bestaan hebben waar zij niet worden uitgeoefend. Wij zijn geen mensen maar wij oefenen het mens-zijn uit en op dezelfde manier is ook de ontmenselijking een praktijk. Vernederingen, fascisme, oorlog en concurrentie danken hun bestaan uitsluitend aan de manifestatie van specifieke misdaden en deze laatsten kenmerken zich door hun voor mensen nefaste resultaten. De hieraan tegengestelde goederen zoals vrijheid, gelijkheid, menselijkheid en noem maar op, zijn nooit verworvenheden maar zij worden in stand gehouden door handelwijzen aan het gezag waarvan men zich dient te onderwerpen op grond van de voor iedereen onmiskenbare vruchten die zij afwerpen.

(J.B., 29 december 2023)

Deshumanisatie: het nieuwste proces

Aflevering 5

Vanaf 2025, aldus heeft een minister beslist, zullen werkenden de voorrang krijgen boven werkzoekenden inzake het recht op woonsubsidies of sociale huisvesting. Met allerlei drogredenen wordt de stelling verdedigd dat noodlijdenden minder rechten hebben dan welstellende burgers, wat neerkomt op de visie dat nood niet langer het criterium hoort te zijn inzake het recht op hulp: dat recht kan voortaan alleen nog worden gekocht.

Edoch, waar rechten koopwaar geworden zijn, zullen zij alleen nog worden toegekend aan de rijken en waar dit recht van de sterkste heerst, wordt het concept 'recht' uiteraard helemaal uitgehold omdat het principe van Montesqieu of de scheiding der machten vereist dat rechten wars van de politiek en derhalve ook wars van de economie dienen te worden gehandhaafd.

De trend is niet nieuw want sinds jaar en dag laat het Belgische gerecht zich betalen voor de vrijkoping van schulden: fraudeurs en criminelen van alle pluimage kunnen op initiatief van het gerecht zelf aan torenhoge boetes en gevangenisstraffen ontkomen door zich spontaan aan te geven. Deze 'minnelijke schikkingen' worden voorgesteld als een win-winsituatie door een staat die op zwart zaad zit. Dat belastingontduikers hier garen bij spinnen, is lang geen geheim: zij bestelen de staat en blijven ongestraft wanneer zij een deeltje van de buit teruggeven aan de eigenaar - het scheelt warempel niet veel of zij werden erom geëerd.

De staat gedraagt zich in dezer zoals de voetganger op de zebra's aan wie voorrang wordt verleend: hij wuift de automobilist dankbaar na. De chauffeur kon hem namelijk ook aangereden hebben en dan weggekomen zijn met een smoes. Het immorele aan deze zaak is dat de dreiging van het recht van de sterkste datgene wat een recht hoort te zijn, prompt veranderd heeft in een gunst. De dreiging is even reëel als het verschil tussen leven en dood omdat men uiteraard goed gek moet zijn om niet opzij te springen voor een nozem. De wrange situatie is verwant aan die welke volgt uit het Stockholmsyndroom.

Het omtoveren van rechten in gunsten is een eerste fase in het proces waarbij aan mensen met geweld en misbruik van macht hun rechten worden ontnomen en waarbij het solidariteitsprincipe dat het maatschappelijke leven draagt, wordt uitgehold en uiteindelijk ook definitief vernietigd. Solidariteit betekent in wezen immers dat men elkanders lasten draagt, meestal vanuit het redelijke inzicht dat tegenslag iedereen kan overkomen en dat dit meestal ook zal gebeuren omdat de meeste mensen oud worden of anderszins hulpbehoevend, als zij het al niet van bij de geboorte zijn. Wie in een voor hen vijandige omgeving moeten leven, kunnen niet rekenen op het normale bestaan dat voor anderen vanzelfsprekend is en zij dreigen derhalve in de problemen te komen als de maatschappij hier niet op anticipeert met wetten die principieel de bescherming verzekeren van ongeacht welke burger tegen vijandelijkheden waar hij niet heeft om gevraagd en die meestal te wijten zijn aan onbegrip maar vandaag nog veel vaker aan haat.

Het woord is gevallen: blinde haat is wat er uiteindelijk schuilgaat achter politieke beslissingen die de solidariteit ondermijnen omdat de betrokken politici verkozen worden door een menigte die door haat wordt gedreven. Populisten hebben hun politiek succes nu eenmaal te danken aan meestal extreemrechts georiënteerde lui die elke vorm van solidariteit verwerpen omdat zij nu eenmaal egoïstisch zijn en asociaal. In een democratie is dit euvel uiteraard heel moeilijk te bestrijden omdat het gevaar van de tirannie van de meerderheid er structureel in verweven zit.

De weigering van de massa om de solidariteit nog langer in het vaandel te voeren, steekt meestal de kop op wanneer een periode van maatschappelijke welstand aan haar einde komt en ontevredenheid de kop opsteekt en aangewakkerd wordt. Hierbij worden dan zondebokken aangeduid die met de recessie helemaal niets te maken hebben maar deze beproefde tactiek weet de echte daders - de verantwoordelijke politici - wel buiten schot te zetten, zoals ook geschiedt waar gevangenen onschuldig vastzitten en er op die manier geheel ongewild voor zorgen dat de echte daders met rust worden gelaten.

Jawel, de benadeelden van de asociale wetten die aan de willekeur van extreemrechts ontspruiten, zijn wezenlijk gevangenen die de straffen uitzitten welke toekomen aan de populisten.

(J.B., 27 december 2023)

Deshumanisatie: het nieuwste proces

Aflevering 4

Leopold II, onder wiens schrikbewind in een paar decennia tijd de helft van de Congolezen in zijn kolonie werden afgeslacht in de roof van ivoor en rubber die de megalomane vorst een gigantisch persoonlijk fortuin opleverde, kreeg het voor mekaar om zich te laten doorgaan voor een van de grootste filantropen op aarde - toentertijd maar ook vandaag nog, nu in het zog van geschiedenisadaptor Daniël Van Reybrouck¹ de dynastie voorbereidselen treft om het jubelpark dat met het bloed van de zwarten werd gebouwd wat op te fleuren tegen de tijd dat België zijn tweehonderdste verjaardag vieren moet.

Met die pr-stunts als voorbeeld weten grootverdieners voortaan hoe zij het aan boord moeten leggen om zich te beveiligen tegen de onvermijdelijke plaag van jaloezie en rancune die sowieso alvast een deel van hun talloze slachtoffers tegen hen in het harnas jaagt. Gandhi werd afgeschilderd als een filantroop daar hij zijn volk kalmeren moest met de politiek van de 'ahimsa', voor de gelegenheid gepromoot in opdracht van de wrede Britse kolonisator. Naast het portret van Mahatma Gandhi staat overigens prompt ook dat van multimiljardair Bill Gates te prijken op dezelfde bladzij over 'mensenvrienden' in de schoolboeken van onze kinderen. En waarom zouden de ministers achterblijven en de burgemeesters met de Kerst die toch de unieke gelegenheid biedt voor een toneel waarop zij de kerstman (Christus) zelf kunnen vertolken die zijn lekkers uitdeelt aan de feesttafels der armen?

Op de leeftijd van 103 jaar overleed in 1995 in New York Edward Bernays, een neef van de beroemde psychiater Sigmund Freud, die zijn theorie over de beïnvloeding van het onderbewuste van de massa in de praktijk bracht als tactiek voor propaganda en 'public relations'. Met de fabricatie van allerlei stunts en van verborgen associaties met beroemdheden en lusten, stellen potentaten voortaan de wetenschap in dienst van hun imago en van hun persoonlijke belangen.

Ook Adolf Hitler wist het: de massa heeft de leeftijd van een kind van vier en kan via hypnose worden bespeeld met angsten en verlangens. De volstrekte afwezigheid van mensen in de massa is een publiek geheim waarvan iedereen getuigen kan sinds 2000 jaar geleden een uitzinnige menigte de vrijheid van de moordenaar Barabbas verkoos boven die van de Messias - die prompt tot de kruisdood werd veroordeeld. De furie van dezelfde massa ook weet te verhinderen dat vluchtelingen in barensnood een plek vinden om te bevallen omdat het onderbewuste wordt bespeeld met associaties van armlastigen met demonen. Het afschilderen van mensen in nood als lastpakken, ratten, nestbevuilers en bloedvergiftigers zoals in het zog van Hitler de huidige presidentskandidaat van de V.S., Donald Trump doet, betekent: wetenschap in dienst van misdaad en ontmenselijking.

Dat de wetenschap zich steeds vaker lijkt te ontwikkelen tot dienstmaagd van het nefaste proces van deshumanisatie, toont aan dat zij een moreel volstrekt neutraal instrument is waarmee eenieder die er beslag weet op te leggen, willekeurig welke kant op kan. Het is alarmerend dat het volk zich kennelijk niet bewust is van dat feit en dat het in een soort van naïviteit de wetenschap net als de religie van destijds blijft beschouwen als heilig en als onaantastbaar en dit zeer in tegenstelling tot de mens.

(J.B., Kerstmis 2023)

Deshumanisatie: het nieuwste proces

Aflevering 3

In juni 2020, zowat een half jaar na de intrede van de pandemie, stelde de toenmalige prins Charles van Wales, de huidige koning van Engeland, samen met de directeur van het Wereld Economisch Forum, Klaus Schwab, voor om de pandemie aan te grijpen voor wat zij betitelden als een Grote (dit is: wereldwijde) Herstart: een heropstart van het kapitalistisch systeem dat bezig is de wereld regelrecht naar de ondergang te leiden, en dit met het oog op het behoud en het verstevigen ervan!

Uiteraard geschiedde dit in de schoot van een conferentie van economen ofte geldspecialisten aangezien de oppergod, verantwoordelijk voor het onheil dat de planeet naar de afgrond voert, niemand minder is dan de mammon, de verpersoonlijking van de ongeremde hebzucht. Pas met de wereld op de rand van de afgrond staat ook het daarvoor verantwoordelijk kapitalistisch systeem op instorten maar met dit opzet werd en wordt gepoogd om dit systeem dat de vrekken in het zadel houdt, in allerijl alsnog te redden door het zogezegd milieubewust te maken en gericht op meer sociale gelijkheid: het gedrocht “verantwoord kapitalisme” ziet het levenslicht. Zoals wij allen weten, heeft nooit voorheen een meer belachelijke contradictio in terminis bestaan.

Edoch, the Great Reset was zeker geen primeur en zijn beroemdste voorganger kennen wij als de Franse Revolutie van 1789, nu 235 jaar geleden, toen de Verklaring van de Rechten van de Mens en van de Burger werd afgekondigd met, hypocriet genoeg, het eigendomsrecht als belangrijkste principe, incluis het lijfeigenschap. In Parijs ontketende zich een volksopstand waarna de edellieden en de clerus in serie werden onthoofd met de daartoe ontworpen guillotine zodat daar alleen in één jaar tijd veertigduizend koppen rolden. De heropstart geschiedde danig drastisch dat in 1793 zelfs de Gregoriaanse kalender, die de jaartelling laat beginnen bij de geboorte van Christus, het moest ontgelden: hij werd vervangen door de kalender van de republiek en 1793 werd prompt uitgeroepen tot het jaar 1. De heiligen op de kalender werden vervangen door wereldse figuren en nog een ganse resem andere aanpassingen moesten een volledige secularisering van de maatschappij helpen realiseren. In feite werd de ene religie door de andere vervangen en die kalenderkermis werd dertien jaar lang volgehouden, tot in het jaar 1806 - de Revolutie zelf duurde tot 1799.

Sinds geruime tijd verschijnen boekwerken die de wetenschap ontmaskeren als een nieuwe vorm van religie en zo herhalen de geleerden dat er uiteindelijk niets nieuws is onder de zon en dat door alle heisa heen de ene dictatuur alleen maar wordt vervangen door de andere. Verkapt als vooruitgang, strijd om mensenrechten en gelijkheid, broederschap en welvaart, vestigen zich steeds dieper in alle wereldse structuren nieuwe vormen van slavernij en privileges, oorlogen en ten hemel schreiend onrecht. Sinds de opstand van Lucifer blijkt ontmenselijking doorheen alle gebeurtenissen een nimmer uit te roeien rizoom.

(J.B., Kerstavond 2023)

Deshumanisatie: het nieuwste proces

Aflevering 2

Elf jaar geleden gaf de straffeloosheid waarmee macht misbruikende politieagenten in de USA blijken weg te komen met hun moordpartijen op (minderjarige) zwarten aanleiding tot de beweging "#BlackLivesMatter" en vandaag hebben videobeelden van gelijkaardig onrecht vanwege de politie hier te lande zich een weg gebaand naar het Tv-journaal: macht wordt bijna sowieso misbruikt wanneer dat misbruik uit het licht gehouden wordt, hetzij letterlijk uit het licht van de dag, hetzij uit het licht van het woord.

In dat laatste geval wordt verwezen, enerzijds naar alle vormen van de omerta met navenante afpersingsmethoden, gaande van regelrechte doodsbedreigingen tot de goed gecamoufleerde sociale druk waarmee politici in verkiezingstijd de oudjes in hun zorggevangenissen een bezoek gaan brengen en, anderzijds, naar het tribunaal, de rechtspraak, de openbaarmaking van het gebeurde middels getuigen die publiekelijk en onder ede spreken.

Maar niet alleen gerechtsdienaren komen in de verleiding om zich schuldig te maken aan machtsmisbruik, waarbij zij hun absolute hoogdagen kennen van zodra het fascisme tot wet wordt zoals dat 'kortstondig' wereldwijd het geval was ten tijde van de pandemie: naast het politiekorps was daar bijvoorbeeld ook het medisch korps van de partij en wel in die mate dat zowat de helft van alle dokters in de genees-, heel- en verloskunde er ernstig gingen aan denken om onder het juk van een bijzonder eenzijdig gepolitiseerde Wereldgezondheidsorganisatie hun beroep niet langer uit te oefenen omdat zij dit niet meer in overeenstemming konden brengen met de door hen bij de aanvang van hun ambt gezworen eed van Hippocrates.

Ten tijde van het naziregime in het Duitsland onder Adolf Hitler verklaarde het medisch korps zich quasi unaniem akkoord met de toen opgang makende, volstrekt onwetenschappelijke, misdadige en racistische opvattingen over volksgezondheid en misdaadpreventie en wel in die mate dat de gezondheidssector nauw ging samenwerken met de doodseskaders van het moorddadige regime om onder meer de zieken, die zij voor de gelegenheid als 'rotte appelen' bestempelden, niet langer medisch te behandelen met het oog op genezing maar voortaan medisch om te brengen en wel met het oog op wat zij beschouwden als de genezing van het ras.

Uiteraard worden de geneeskundige studies en disciplines die het kruin van het maatschappelijke kunnen verzamelen in één klap overbodig van zodra de massa de opvatting van een gek door de strot werd geramd dat gezondmaking van het volk bereikt kan worden met de veel simpelere methode van de massale afslachting van alle zieken. En dit is allemaal mogelijk bij de gratie van het feit dat een massa helemaal geen intellectueel of ethisch peil heeft: gekoppeld aan het principe dat niet wie zorg dragen en nadenken het voor het zeggen moeten hebben maar wel een onverschillige meerderheid, volstaat plat populisme om in de oprichting van concentratiekampen het wondermiddel te gaan zien om de mensheid op te tillen naar de ongeziene niveaus van welstand en beschaving waarvan het ganse mensdom ter gelegenheid van de Tweede Wereldoorlog getuige is geweest.

Dat zekere opvattingen via slinkse politici vandaag andermaal de medische zorgverlening besmetten met volstrekt immorele praktijken mag blijken uit het gemak waarmee hospitalen erin slagen om patiënten in het ongewisse te laten omtrent de gezondheidsrisico's die zij lopen van zodra zij deze anderszins streng gereglementeerde terreinen betreden: er gelden geen verplichtingen om bezoekers in te lichten over de kans die zij lopen op besmettingen met de fatale ziekenhuisbacterie of met andere contagieuze aandoeningen en qua zorg lijkt de voorrang te worden gegeven aan de indekking van de eigen belangen van de zorgverstrekkers die, wars van alle wetgeving ter zake, niet zelden het initiatief nemen om de patiënten te wijzen op uitgerekend die rechten waarmee zij hun artsen van de plicht tot zorg kunnen ontslaan.

De laatst genoemde aberraties treden vanzelfsprekend op in het zog van de hegemonie van een kapitalistische economie die zichzelf hoger acht dan de mens die zij zou moeten dienen; het werktuig heeft zich verheven boven wie het hanteren; de mens is verworden tot middel van de machinerie die hijzelf zo moeizaam heeft opgebouwd om hem van dienst te zijn; het menselijke werd door de megarobot die het uiteraard als redundant beschouwt, gewoon geëlimineerd. Wat overschiet zijn op den duur alleen nog kille statistieken en op helemaal niets meer slaande getallen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 22 december 2023)

Deshumanisatie: het nieuwste proces

Terwijl het ijdele westen gelooft dat het op het wereldtoneel het voortouw neemt inzake mensenrechten, antidiscriminatiewetten, respect voor diversiteit en inclusie, tonen de politieke wendingen van dit ogenblik onomstotelijk aan dat het tegenovergestelde het geval is, met name een gestaag voortschrijdende deshumanisatie of ontmenselijking.

Een actueel voorbeeld is de ter tafel liggende pensioenhervorming die rechtstreeks resulteert uit het populisme dat ervoor zorgt dat politieke beslissingen voortaan genomen worden door een steeds egoïstischer en botter wordende dictatuur van de meerderheid, geleid door een massa bij welke de naar pure machtswellust afgegleden politici willen scoren. Er schiet gewis geen enkele partij meer over die het niet van de daken schreeuwt dat aan wie geen twintig jaar effectief gewerkt hebben, het recht op een minimumpensioen moet worden onthouden omdat alle partijen in het zog van het succesrijke extreemrechts zijn gaan vrezen voor de definitieve afstraffing door de nieuwe kiezer die nog louter een product is van een door het kapitalisme totaal geperverteerde maatschappij.

Een humane samenleving zal mensen die op de arbeidsmarkt niet aan de bak komen omdat zij om de een of andere reden verstoten worden, bijspringen met alle mogelijke compensaties. Edoch, de maatschappij waarin wij vandaag leven, doet exact het tegenovergestelde: wie geen betaalde job kunnen vinden, zullen met de aan de gang zijnde hervormingen niet worden gecompenseerd maar op de koop toe een tweede keer worden verstoten waar hen ook nog eens het recht op een pensioen wordt ontzegd.

De achterliggende 'filosofie' verkapt een volstrekt perverse visie op arbeid: arbeid wordt daar immers niet gezien als een mensenrecht, als het recht op zin in de vorm van het recht op creatieve deelname aan het maatschappelijke gebeuren maar wel als een loutere plicht welhaast in de betekenis van een straf, welke dan gecompenseerd dient te worden met een beloning, alsof men al werkende een stuk van zijn tijd en van zijn vrijheid verkocht in ruil voor een som geld, waaronder een bijdrage aan de verzekering op een inkomen bij werkonbekwaamheid ingevolge ziekte of ouderdom.

Achter de benadering van arbeid als een straf die gecompenseerd wordt met een loon schuilt echter de frustrerende ervaring dat de hedendaagse job allerminst de voldoening van een zelfrealisatie verschaft en zij heeft die zelfs niet op het oog: steeds vaker komt de uitoefening van een job neer op de blinde onderwerping van de eigen wil aan die van een ander in ruil voor geld. Met andere woorden betekent werk vandaag steeds duidelijker de verkoop van zichzelf waarbij de mens zichzelf onder dwang reduceert tot een loutere robot die bediend wordt door een baas.

Omdat de verkoop van zichzelf, waar het in de uitoefening van een job om gaat, de eigen vrijheid betreft, terwijl de vrijheid de essentie is van de menselijkheid en omdat een mens, beroofd van zijn vrijheid, een slaaf is, functioneert de huidige maatschappij bij de gratie van een slavernij die dermate dwingend is dat zij degenen die er geen deel van uitmaken, hetzij omdat zij dat niet kunnen, hetzij omdat zij het niet willen, genadeloos liquideert. Het proces van liquidatie bestaat in het onthouden van levensmiddelen aan wie hun vrijheid of hun menselijkheid niet verkocht krijgen.

De eliminatie van economisch onrendabele elementen brengt eer aan een samenleving die er niet langer een is en zij voert allen die zij met de moordende logica van haar systeem als ballast moet beschouwen, af naar een front waar zij geconfronteerd worden met zichzelf als de ultieme vijand. Aan het oorlogsfront immers ontnemen degenen elkaars leven die uit hun perverse maatschappijen verstoten werden met als enige resterende economisch zinvolle bestemming de reciproque bestaansbeëindiging.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 20 december 2023)

Eigen zak eerst: niets nieuws onder de zon!

Met de recente omkoopschandalen rond VB-politici Frank Creyelman en Filip De Winter zijn rechtsextremisten allerminst aan hun proefstuk toe. “Ten tijde van het Derde Rijk maar ook reeds in de daaraan voorafgaande jaren sinds 1933 bestond in Vlaanderen het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) onder de leiding van Staf De Clercq, dat in 1936 zestien zetels behaalde in de Kamer en dat aanleunde bij de Duitsers met het blad Volk en Staat dat vanwege het Duits Propagandaministerie (Promi) van de NSDAP een toelage ontving van 800 Reichsmark - toentertijd een bom geld dat door o.m. De Clercq werd opgehaald. In 1939 werd de subsidie zelfs vervijfvoudigd naar 4000 RM per maand. Dat bedrag liep op tot tenminste 40.800 RM. In totaal zou Volk en Staat tussen 1937 en 1939 meer dan 1.200.000 F Nazigeld ontvangen hebben.¹ Het VNV-jeugdblad Deltakamp kreeg sinds april 1937 maandelijks 100 RM van het Promi.² Extreem Duitsgezinde nationaal-socialisten verenigden zich in de NSVAP onder de toen 18-jarige August Segers, geruggensteund door de Nederlandse nazi Van Rappard. De geschiedenis is complex maar vast staat dat de hier genoemde en nog andere Hitlergezinden onder het eigen volk gingen spioneren voor de Duitsers die hen financierden. Een van de meest schrijnende vormen van een dergelijk 'burenverraad' voltrok zich in het Roemenië van Ceaușescu maar de best bestudeerde geschiedenis van moordende achterdocht betreft de Rwandese volkerenmoord zoals ontleed door Abram de Swaan.³”⁴

Daarom is de waarheid een zaak van leven of dood

Bij de productie van geneesmiddelen maakt men zich sterk dat men zich er middels dubbelblind onderzoek kan van verzekeren of de bewuste middelen al dan niet werkzaam zijn, in dit geval door uit te sluiten dat tijdens het onderzoek niet alleen de patiënt maar ook de onderzoeker op de hoogte zou zijn van hun werkzaamheid. Dubbelblind betekent immers dat zowel de patiënten als de onderzoekers in het ongewisse verkeren over het feit of zij behandeld worden met het medicijn of met een placebo. Edoch, de voor de hand liggende mogelijkheid van vervalsing van de uitkomst van het onderzoek onder de invloed van het winstbejag wordt met het grootste gemak over het hoofd gezien.

Teneinde te kunnen uitsluiten dat winstbejag de geneesmiddelenproductie zou kunnen beïnvloeden, zou deze moeten verlopen in volstrekte onafhankelijkheid van de belangen van de producent maar in onze kapitalistische economie is dat uiteraard een onmogelijkheid aangezien de producent helemaal niet kan produceren zonder dat de medicijnen naast hun eigenlijk doel, dat erin bestaat het belang van de patiënt te dienen, ook nog een ander, expliciet bedoeld gevolg hebben, met name het maken van winst. Het is evident dat de geneesmiddelenproducent alle belang heeft bij een maximale afzet en die realiseert zich pas waar een maximaal aantal mensen het product kopen en dus waar zoveel mogelijk mensen lijden aan die kwalen welke daadwerkelijk de nood scheppen om zich het bewuste product aan te schaffen. Geneesmiddelenproducenten zullen er derhalve alles aan doen om ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen gaan geloven dat het product in kwestie - en bovendien geen ander middel dan dat - voor hen onmisbaar is.

De concurrentie onder geneesmiddelenproducenten kan zich vertalen in de bestrijding van elkaars winsten door de werkzaamheid van de eigen producten te gaan verdedigen en die van andermans producten te gaan ontkennen. Inzake de jongste pandemie geldt nu het volgende. Omdat zij de gigantische winsten in het zog van vaccinaties over de ganse aardbol niet aan hun neus willen zien voorbijgaan, hebben de farmareuzen van bij de aanvang van de pandemie uiteraard werk gemaakt van de ontkrachting van de bewering dat stoffen zoals hydrochloroxine werkzaam zouden zijn tegen het betrokken virus. Maar dit negationisme kan vanzelfsprekend pas vruchten afwerpen als het pad dat zij bewandelt, irrationeel en derhalve onwetenschappelijk is.

Nu heeft iedereen kunnen bevroeden en uiteindelijk ook kunnen ondervinden dat in de hele pandemie-discussie helemaal geen sprake is geweest van rationaliteit of van redelijk overleg: de hele retoriek was er een van drogredenen en zij hadden hun oorsprong bij de ongeremde hebzucht van een beperkte groep die hier van bij de aanvang van de 'ramp' onmiskenbaar in het spel is geweest.

De rede is gebaseerd op de openbaarheid, die de basis vormt van de universaliteit. Dat is zo omdat het bepalen van wat waar is en wat niet, in wezen altijd een rechtszaak hoort te zijn: principieel mogen of moeten allen met hun argumenten naar voren komen en op grond daarvan wordt in alle openbaarheid beslist wie gelijk hebben en wie niet. Dit gebeurt noodzakelijk in de openbaarheid, zodat iedereen kan getuigen dat er geen bedrog gepleegd werd, wat onder meer inhoudt dat men niemand heeft doen zwijgen, zo simpel als dat. Die werkwijze vormt overigens ook de basis van de open debatcultuur.

In de corona-affaire echter is vooral sprake van macht en van het recht van de sterkste. Bijzonder om gade te slaan, is hoe men niet alleen de waarheid verzwijgt maar hoe men die ook nog eens ten koste van alles op zijn kop weet te zetten. In dat verband schrijft Hannah Arendt over totalitarisme als over een systeem dat gekenmerkt wordt door een verwisseling van de feiten met de ficties van de potentaten.

Die verwisseling van de waarheid met zekere leugens gebeurt ook en vooral in de tijdspanne die op de misdaad als zodanig volgt: men doet nu niet alleen mensen zwijgen maar men zet de zaken ook op hun kop, zoals de Belgische koning Leopold II het betrachtte waar hij, zichzelf persoonlijk verrijkend met het bloed van de Congolezen, deze misdaden met alle macht trachtte voor te stellen als de heldendaden van een groot staatsman en filantroop.

Het is geen sinecure om aan te tonen hoe het concreet in zijn werk gaat waar daders met slachtoffers worden verwisseld en bovendien vergt het ook heel wat uitleg om zo'n gang van zaken aan het licht te brengen want hier is het lastige probleem van de kennis-extractie aan de orde: X doet iets, efficiënt en snel, maar Y begrijpt niet hoe X dat doet en hij kan derhalve X niet aanklagen wanneer het om een misdaad gaat omdat die hem kennelijk altijd een stap voor is. Laten we dit mechanisme hier eens trachten te schetsen aan de hand van een eenvoudig voorbeeld, een voorbeeld van hoe X het klaarspeelt om Y de genoemde peer te stoven: de dader weet zichzelf als slachtoffer te verkopen en het slachtoffer als dader af te schilderen.

X ontmoet Y zonder bijzijn van ook maar enig publiek en bij die gelegenheid vertikt X het om Y te groeten. Bij elke volgende ontmoeting in gelijkaardige omstandigheden en dus zonder de aanwezigheid van derden, creëert X eenzelfde scenario. Edoch, wanneer bij een andere gelegenheid, dit keer in het bijzijn van een publiek, X en Y elkaar ontmoeten, presteert X het prompt om Y wél te gaan groeten en hij doet dat met voorbedachten rade en bovendien op een zeer expliciete manier zodat zijn vertoon het getuigenis geniet van alle aanwezigen. Uiteraard ontgaat deze hypocrisie van X niet aan Y en dientengevolge weigert Y uiteraard om op zijn beurt X te groeten. Ongelukkig genoeg is van dit laatste feit nu wel iedereen getuige.

X is er met andere woorden in geslaagd om zijn gelijk binnen te halen door Y aan het publiek te tonen als degene die weigert om een groet uit te brengen terwijl hij zich daarvan heeft verzekerd dat hijzelf zeker niet zal beschouwd worden al degene die een ander negeert. En niemand zal er nu aan denken om X in het ongelijk te stellen: iedereen zal Y veroordelen. De dader heeft zich weten te verkopen als slachtoffer en hij is erin geslaagd om van het slachtoffer een dader te maken. Dit heeft hij gepresteerd door een spel te spelen met het publiek.

Het voorbeeld is met opzet simpel gehouden omdat het helemaal niet simpel is. Mathematisch gezien is het inderdaad heel simpel maar omdat het gaat over zaken van leven en dood - zaken van waarheid en leugen zijn uiteindelijk ook altijd zaken van leven en dood - krijgt het een lading die alleen ervaren en gekend wordt door wie echt in de zaak betrokken zijn. Het empathisch vermogen van het merendeel van de mensen blijkt uit onderzoek immers zo goed als onbestaande en in dat perspectief stelt Primo Levi dan ook dat onverschilligheid nog erger is dan genocide. Als er geen eigen belangen mee gemoeid zijn, is de interesse ver te zoeken. Maar nog meer dan eigen belangen speelt de factor van de gezagsgetrouwheid omdat die uiteraard op de eerste plaats komt bij wie eigenbelang nastreven: men wil op een goed blaadje staan bij wie het voor het zeggen hebben.

Zo'n dertig jaar geleden betrapte een lokale arts een non erop dat zij in een hospitaal in Wetteren verschillende roofmoorden pleegde op bedlegerige oudjes. Toen hij deze feiten aan het licht had gebracht, riep op een gemeentelijke vergadering de voorzitter uit: "Welk kieken heeft dat aan de grote klok gehangen!" In dit geval wist de klokkenluider (zij het met veel moeite) de journalisten uiteindelijk voor zich te winnen maar waar klokkenluiders er niet (kunnen) in slagen om de media aan hun kant te krijgen, triomferen de samenzweerders en voltrekt zich een ramp. En dat is het geval waar het vrije woord niet langer vanzelf spreekt.

Dat was het geval in de coronatijd. En dat is nu de reden waarom de enorme leugen die zich over het mensdom verheft, voor eeuwig en drie dagen zal blijven heersen: de leugenaars gaan door voor de geloofwaardigen en wie de waarheid verdedigen, worden nu voor leugenaars bekeken. Die afschrikwekkende omkering wordt gerealiseerd door te gaan spelen met het publiek en met de voeten van wie de waarheid willen verdedigen. In de pandemie toont zich het bizarre huwelijk van twee perverse machtsvormen: enerzijds die van de samenzwering en anderzijds die van een door de samenzwering gecorrumpeerde media. Het is dan ook geen geringe uitdaging om het gedrocht te lijf te gaan dat hier onherroepelijk verrijst.

Maar niemand kan verhinderen dat het allemaal alsnog onder woorden wordt gebracht. Het enige wat samenzweerders uiteindelijk nog kunnen doen om hun leugens te verdedigen, is tot moorden overgaan. Het is nu in het zich voltrekken van dat jammerlijke gebeuren dat men dan ook de betekenis kan ontdekken van de beroemde verzen van Heinrich Heine: "Wo man Bücher verbrennt, verbrennt man auch am ende Menschen."

(J.B., 7 december 2023)

Gevaren van extreemrechts (8)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Zesde fragment: pp. 481-484:

Oorlog, het verlengstuk van de economie

De Nederlandse socioloog Abram De Swaan heeft het grondig onderzocht en beschreven in zijn Compartimenten van vernietiging; over genocidale regimes en hun daders (2014) aan de hand van de goed bewaarde gegevens uit onder meer de volkerenmoord in Rwanda waar de strijd tussen vermeend andere rassen in 1994 leidde tot een genocide met een miljoen Tutsi-slachtoffers: stelt men zich de vraag naar hoe het allemaal is kunnen gebeuren, dan kan het antwoord kort en krachtig luiden dat, eenmaal de waanzin van het moorden aan de gang is, er twee kampen ontstaan en daar waar de misdaadgolf passeert, sluiten de mensen zich dan aan bij het moordende en dus het 'winnende' kamp om niet te gaan behoren tot de verliezende groep op wie jacht wordt gemaakt.¹

De cultuur van geheimhouding vindt in dezelfde realiteit zijn reden van bestaan: niet de slachtoffers jagen angst aan maar wel het slachtofferschap en dus de daders en derhalve kiest men de kant van deze laatsten, hetzij op een actieve manier - door te participeren aan de misdaden - hetzij passief - door de andere kant op te kijken, door te zwijgen. Het zwijgen van de getuigen is de schijnbare onverschilligheid en over de onverschilligheid als zodanig schrijft Primo Levi in Se questo è un uomo uit 1947² dat zij erger nog is dan de misdaden zelf welke zij verzwijgen. Het zwijgen uit angst is ook verwant met het negationisme dat - nog lang na de gebeurtenissen - doorwerkt als een gesettelde angst of een trauma. Achter een façade van totaal misplaatste stoerdoenerij (zoals bij uitstek bij neonazi's het geval is) schuilen vrees en lafheid: houdingen welke regelrecht in strijd zijn met de stelling van Plato dat het verkieslijker is kwaad te ondergaan dan het te doen.³

De oorlog is het verlengstuk van de economie en derhalve zijn de twee kampen met enerzijds de misdadigers en anderzijds de slachtoffers ook reeds in het strijdperk van de economie een realiteit welke vaak heel anders wordt voorgesteld dan deze in feite is. Men spreekt gemeenzaam over de werkenden en de werklozen en men beschouwt de eersten als de 'gevers' en de laatsten als de 'krijgers' maar in de huidige socio-economische constellatie is de identificatie van werken met geld verdienen of een job hebben geheel onterecht en ware het rechtvaardiger om het te hebben over enerzijds degenen die het geld naar zich toetrekken en anderzijds zij die het moeten derven. Per slot van rekening werkt sowieso iedereen naar best vermogen vanuit de fundamenteel menselijke drang om een bijdrage te kunnen leveren aan de gemeenschap, terwijl het bovendien helemaal niet waar is dat de werkelijke verdiensten overeenkomen met de financiële: hardwerkende mensen met lage lonen sterven gemiddeld tien jaar eerder dan goed betaalde burgers met een comfortabele, vaste en stressvrije job. Slaven die helemaal niets overhouden, werken het hardste en sterven reeds jong. Gemiddeld moeten in de derde en de vierde wereld vijfenveertig slaven - en dat zijn per definitie mensen zonder job - werken om de hoge levensstandaard van één doorsnee westerling - mét job - te garanderen.

Gaswagens in de Oekraïne

Alle sporen van de massagraven werden uitgewist door speciale eenheden van arbeiders die dan op hun beurt werden vergast. De konvooien met gaswagens verplaatsten zich doorheen de veroverde gebieden en vele duizenden mensen werden aldus omgebracht. “We vervoerden mannen, vrouwen, ouderlingen en kinderen”, aldus een getuigenis: “Ze mochten niets bij zich hebben. Er gingen telkens 50 mensen in een gaswagen. Die dag werden zowat duizend mensen vervoerd.”⁴ Tijdens een bezoek van Italiaanse fascisten werden hen gaskamers getoond en in zijn dagboek schrijft een getuige dat de bezoekers hevig geschokt waren.

Ook in de Oekraïne opereerden tenminste vijf gaswagens. Ziehier een getuigenis van een commandolid over een operatie in november 1941 in Poltava (in het zuiden van Oekraïne): “Ik zag zelf hoe het in zijn werk ging met twee gaswagens. Ze reden de gevangenis binnen en de joden - mannen, vrouwen en kinderen - moesten vanuit hun cel direct de gaswagens naar binnen gaan. Ik weet ook hoe het er vanbinnen in de gaswagens uitzag. De ruimte was bedekt met metalen platen en had een houten vloer. De uitlaat kwam terecht in de binnenruimte van de wagens. Ik kan nog steeds het geklop en het geschreeuw van de joden horen - 'Beste Duitsers, laat ons eruit!' De joden liepen zonder aarzelen de gaswagens in. Van zodra de deuren dicht waren, startte de chauffeur de motor, dichte rook werd erin geblazen, dan was er een wirwar van verfrommelde lichamen. Het was een angstaanjagend spektakel.”^{5 6}

Gevaren van extreemrechts (7)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Vijfde fragment: pp. 460-481:

(...)

Duivelse listen

In de historische documentaire over het gebruik van gifgas, getiteld Nazi Mass Murder, worden de moordprocedures in detail beschreven. Het krankzinnige karakter van de extreme rationaliteit of de zogenaamde wetenschappelijkheid waarover professor Mattias Desmet het heeft, blijkt uit de afstandelijkheid en uit de volstrekte gevoelloosheid aan de dag gelegd door alle medewerkers aan de moordpartijen onder de invloed van de hypnotiserende machtsgreep waarin zij in feite gevangen zaten en die wellicht vergelijkbaar is met de greep die werkgevers op hun werknemers hebben van wie zij immers een loon moeten ontvangen en van wiens grillen zij derhalve afhankelijk zijn voor de kwaliteit van hun leven, zo niet voor het feit of zij al dan niet een menswaardig bestaan zullen kunnen leiden. Niemand zal loochenen dat ook vandaag misbruik vanwege werkgevers algemeen verspreid is precies vanwege de macht die zij met een zekere willekeur over de job en derhalve over het leven van hun ondergeschikten hebben. Blinde gehoorzaamheid aan de autoriteit en blind respect voor de pikorde blijkt maar al te vaak het enig mogelijke verweer tegen jobverlies met in zijn zog vaak oeverloze ellende gegarandeerd door de economische onzekerheid welke dit tijdsgewricht kenmerkt: werkloosheid betekent inkomensverlies en sociale achterstelling of uitsluiting voor het kroost dat aan deze wantoestanden tenslotte helemaal geen schuld heeft. Voor wie het nog niet wisten: steeds meer kinderen arriveren 's morgens met een lege maag op school en op steeds meer plaatsen moeten kleuterjuffen broden meebrengen en begint de les met een ontbijt.

Zorginstellingen werden door de nazi's omgevormd tot gaskamers en ovens, medici overlegden over de meest doeltreffende massamoordmethodes, zij lieten douchekoppen, valse leidingen en andere camouflage in de gaskamers installeren, maakten gebruik van kalmeringsmiddelen en leugens om hun slachtoffers om de tuin te leiden en daarna ook de families van de slachtoffers. Het kort medisch onderzoek vooraleer de gaskamers te betreden diende ter identificatie van de ongelukkigen en om hun medische toestand in te kunnen schatten met het oog op een te verzinnen doodsoorzaak welke aan de familie kenbaar zou gemaakt worden na de moord. De te vergassen mensen waren naakt en werden eerst ook nog gefotografeerd, hun doodstrijd werd door vensterglas gadegeslagen en duurde twintig minuten., sommigen schreeuwden luid en beukten met hun vuisten op de muren. Daarna werden de lijken naar de ovens gebracht om te verbranden, asse werd op vraag naar de familie gestuurd, zoals gezegd met vermelding van een verzonnen doodsoorzaak, de kamer werd gedurende een uur verlucht om onmiddellijk weer in gebruik te worden genomen voor de volgende groep. De hersenen werden uit de lijken gehaald en voor onderzoek door geleerden naar de universiteiten gestuurd. ^{1 2}

Voorgewende doodsoorzaken

De euthanasie-centra van de nazi's hadden elk een secretariaat voor de registratie van het aantal doden, het opstellen van overlijdensaktes en het verzinnen van doodsoorzaken. Wat betreft dit laatste werd er middels een specifieke verzameling van informatie over de herkomst van de vermoorde patiënten, de woonplaatsen van hun familieleden en de data van overlijden op gelet dat de families geen argwaan konden krijgen omtrent de doodsoorzaken en zo bijvoorbeeld voorkwam men door vervalsing van de data dat over teveel patiënten ineens op dezelfde plek gerapporteerd zou worden dat zij aan dezelfde ziekte zouden overleden zijn. Aan de familie van de ongelukkigen werden rouwbetuigingen gestuurd, standaardbrieven waarin de voorgewende doodsoorzaak vermeld werd en daarin werd tevens gezegd dat het omwille van het vermijden van besmettingsgevaar noodzakelijk was geweest om onverwijld het lichaam te cremeren wie dat wensten, konden op aanvraag een urn met asse bekomen. De brieven werden ondertekend door de betrokken artsen maar dan wel pseudoniemen. Ze werden bijgehouden in dossiers in Berlijn maar op het einde van de oorlog werden ze naar Hartheim gebracht om daar vernietigd te worden.^{3 4}

Koolstofmonoxide voor allerlei categorieën

De stalen tanks van 40 liter met elk zes kubieke meter CO zagen eruit zoals tanks met CO.2 of met O.2 en werden geleverd door BASF per honderd stuks met vrachtwagens onder valse firmanamen.⁵

Onder de joodse geesteszieken werd niemand van 'euthanasie' gespaard, zij werden opgehaald met bussen door lui in witte uniformen om de indruk te wekken dat het ging om medisch personeel. Aanvankelijk ging het transport naar Brandenburg maar vanaf 1941 werden zij naar bezet Polen vervoerd om daar hetzij gefusilleerd te worden, hetzij vergast. Een speciaal registratiebureau telde de doden en verzamelde ook de achterblijvende waardevolle zaken zoals gouden tanden; ook de toegekende uitkeringen werden nog maanden na de vergassing van de slachtoffers verder geïnd. ^{6 7}

Geblindeerde busjes en immer rokende crematoria, stapels standaardrouwbrieven, versprekingen en vergissingen, op den duur zei men over elkaar: “Gij zult nog eindigen in de ovens van Hadamar!” Men vreesde dat men naast geesteszieken nu ook nog andere categorieën begon te vergassen zoals dissidenten, bejaarden, alcoholici, bedlegerigen, bedelaars, zwervers, prostituees en zogenaamde asocialen en antisocialen. De onrust leidde reeds in 1940 tot protestbrieven vanwege onder meer kerkelijke gezagsdragers, sommige politici en ook burgers. Het sermoen door de bisschop van Münster op 28 juli 1941 waarin deze de massamoord aankaartte, noopte Hitler op 24 augustus 1941 tot een oponthoud in de activiteiten van T4. Maar dit was alleen maar schijn want de activiteiten gingen gewoon door terwijl de geheimhouding strenger werd. De locaties voor euthanasie werden verplaatst en de moordpartijen gebeurden met vergif (morfine en scopolamine) en uithongering. Kinderen met zowel joods als arisch bloed werden omgebracht alsook tuberculosepatiënten. Aan de universiteiten was er grote vraag naar hersenen voor onderzoek. Vervolgens werden ook de zwakzinnigen en de epileptici vergast.^{8 9}

Moorden om te besparen!

De voorzieningen voor euthanasie rapporteerden wekelijks aan het centrum in Berlijn hoeveel patiënten gedood werden maar die gegevens werden vernietigd voor het einde van de oorlog. Toch kwam men er later achter dat in Grafeneck in 1940 meer dan 10.000 patiënten gedood werden. Eenzelfde aantal in Hadamar. In totaal waren dat van januari 1940 tot augustus 1941, 70.273 [in feite uiteindelijk: 71.088] patiënten. Een werkgever aldaar beschrijft een viering onder werknemers als volgt: “Onder de lunch (…) verklaarde dr. Berner dat er die dag 10.000 lijken zouden verbrand worden, een gebeuren dat zou bijgewoond worden door het voltallige personeel. 's Avond in de hall kreeg iedereen een fles bier en daarna zakten we af naar de kelder. Op een brancard lag het naakte lichaam van een man met een waterhoofd. (…) De 'cremators' legden het lichaam in een soort trog en duwden het in de oven. De heer M., verkleed als pastoor, sprak een lijkrede uit. (...)” Dan volgt een macabere berekening: “In de veronderstelling dat de [71.088] patiënten nog gemiddeld tien jaar te leven hadden en wetende dat zij 3,5 Reichsmark per dag kostten, berekende men dat in de genoemde periode de massamoorden een besparing hadden opgeleverd van 885.439.800 Reichsmark. De besparing aan voedsel bedroeg 141.775.573,8 Reichsmark.”^{10 11}

'Kaiser's Kaffee'

Na de bezetting van het westen van Polen in de herfst van 1939 ging men daar op gelijkaardige manier te werk. De SS evacueerde de asielcentra. Mannen, vrouwen en kinderen (telkens een zeventigtal) werden in een groot stalen voertuig gedreven dat geen vensters had, alleen een grote metalen deur achteraan, en waarop de misleidende tekst: Kaiser's Kaffee Geschäft en zij werden onmiddellijk vergast met koolstofmonoxide uit een tank onder het voertuig. Nadien werden nieuwe voertuigen gebouwd waarvan de uitlaatgassen via buizen direct in de passagiersruimte werd geloosd. De patiënten kregen vooraf kalmeermiddelen ingespoten (morfine en scopolamine), sommigen trachtten alsnog te ontkomen en werden dan in dwangbuizen verpakt, anderen smeekten het personeel om hun familie op de hoogte te brengen. De voertuigen brachten de lijken naar een bos waar zij werden verbrand. Gelijkaardige moorden vonden plaats in Pommeren en in Oost-Pruisen.^{12 13}

Dissidenten

Kampgevangenen die geëlimineerd moesten worden kregen specifieke codes: '14f1' voor natuurlijke dood, '14f2' voor zelfmoord, '14f3' voor neergeschotenen die trachtten te vluchten, '14fI' voor geëxecuteerden. Door de zeer slechte leefomstandigheden werden heel wat gevangenen in de kampen ziek en inspecteur Himmler besloot ook deze categorie te elimineren, hun code was '14f13'. In de bewaarde brieven van medewerker dr. Friedrich Mennecke aan zijn vrouw omschrijft deze zijn werk als 'zeer interessant'. Hij schrijft: "Dankzij dit werk doe ik heel wat nieuwe ervaringen op." Hij beschrijft wat hij eet in het kamp, hoe hij zeer veel patiënten af te handelen heeft en ook dat eigenlijk niemand op de hoogte is van wie de bevelhebbers zijn in Berlijn. Hij schrijft ook hoe hij het onderzoek van een collega moest overdoen omdat die zijn formulieren invulde zonder de patiënten gezien te hebben. Op 12 januari 1942 brieft dr. Mennecke aan zijn vrouw dat hij die dag 634 patiënten afgehandeld heeft.

Aan sommige brieven voegde Mennecke ook foto's van gevangenen toe met op de keerzijde zijn commentaren, onder meer de volgende:

"Schneidhuber Dorothea Sara, geboren op 3 april 1881 te Lach. Schreef alsmaar ophitsende anti-Duitse artikels over het beleid m.b.t. de kerken in Duitsland, en dit op basis van de info die zij kreeg vanwege de Episcopale Curie in München. 541 Ravensbrück 1819."

"Stross Otto Israel, geboren 22 september 1900 in Praag, advocaat, 22730 Dachau. Hevig anti-Duits. Agitator."^{14 15}

Aan de kampgevangenen werd verteld dat zij het konden rapporteren als zij zich ziek voelden en dan zouden zij enige tijd in een zogenaamd 'revalidatiekamp' kunnen verblijven om te herstellen. Echter, uit brieven, getuigenissen en grondig onderzoek blijkt dat allen die zich daarvoor inschreven ter dood werden gebracht door vergassing.¹⁶

Corona en ons DNA

De reden waarom Vladimir Poetin zijn langste tafel bovenhaalde voor de conversatie met Emmanuel Macron, zo staat heden eindelijk in alle kranten te lezen, bestaat erin dat Macron in Moskou weigerde om van hem een coronatest te laten afnemen. En de reden waarom hij dat weigerde, aldus de Franse president zelf, is zijn vrees dat men op die manier zijn DNA had kunnen bemachtigen.

Elke bioloog zal ons namelijk daarvan verzekeren dat wij als het ware samenvallen met ons DNA en dat wil zeggen dat wie ons DNA bezitten, ook alles bezitten wat er over ons te weten valt. Incluis datgene wat nog niet geweten is: dat vindt men hoe dan ook binnen zeer afzienbare tijd en DNA kan héél lang worden bewaard.

DNA bekomt men makkelijk door bijvoorbeeld met een wattenstaafje enkele slijmvliescellen los te wrijven aan de binnenkant van de wang. Hetzelfde DNA zit namelijk in alle cellen van hetzelfde lichaam. Er bestaan databanken waarin het DNA van misdadigers wordt bewaard die dikwijls uitsluitsel geven bij sporenonderzoek in misdaadzaken. Een databank met daarin het DNA van àlle wereldburgers zou het in principe mogelijk maken om iedereen altijd en overal te kunnen volgen, beter nog dan de reeds ontelbare camera's in de bewoonde wereld dat doen.

Wie niks doet wat niet mag, heeft ook niks te vrezen, zo zou men kunnen argumenteren, maar de psychologie van mensen die op de hielen worden gezeten door controlefreaks, leert ons heel andere dingen: het onophoudelijk in de gaten worden gehouden door op de koop toe onbekenden die echter uiteraard beschikken over heel veel macht, is even rampzalig voor de geestelijke gezondheid als het verkeren in een toestand waarin men zich beroofd weet van alle privacy.

Aanvankelijk worden slachtoffers van controlefreaks of stalkers, die soms ook 'onderzoekers' heten, hetzij medische, hetzij commerciële, hetzij politici, hetzij maffiosi, alleen maar heel erg gefrustreerd. Maar als die toestand van frustratie die danig energierovend is, te lang aanhoudt, begeeft de psychische weerstand het en gaat men zich gedragen zoals dat van de gecontroleerde ook verwacht wordt.

Niet alleen gaat men zich dan naar andermans wensen gedragen, men gaat ook denken zoals die ander dat wil, en 'willen' zoals die ander dat wil, tenminste als dat dan nog 'willen' mag heten.

Alleen al de idee dat heden wereldwijd ieders DNA verzameld of gestolen wordt en verdwijnt in databanken waartoe alleen de machthebbers toegang hebben, volstaat om het mensdom te herleiden tot een uiterst gewillige kudde.¹⁷

Verwijzingen:

https://www.standaard.be/cnt/dmf20220211_93404790

Luc Montagnier, enkele dagen voor zijn dood: “They are not vaccines, they are poisons” – Speech to the Luxembourg Parliament.

https://www.soulask.com/luc-montagnier-they-are-not-vaccines-they-are-poisons-speech-to-the-luxembourg-parliament/

Oorlog

Oorlog wordt gevoerd met wapens en dat zijn allang geen knuppels en geen katapulten meer: hightech heeft gesofisticeerde instrumenten mogelijk gemaakt waarmee men met precisie alsook massaal kan vernietigen en doden. Maar de meest intelligente wapens zijn instrumenten die helemaal niet als wapen zijn bedoeld maar die door sluw gebruik zodanig geperverteerd worden dat zij in feite bijna zonder moeite en met zeer beperkte kosten enorme vernielingen kunnen aanrichten. En bovenaan die lijst van instrumenten staat uiteraard de mens maar dan wel de van zijn menselijkheid ontdane mens. Mensen zijn geen wapens maar zij kunnen wel tot wapens worden omgeschoold.

De omscholing van mens tot wapen gebeurt via indoctrinatie en conditionering. Bij indoctrinatie worden vooral de hersenen bewerkt; bij conditionering middels prikkels van pijn en lust spelen andere organen en ook de zintuigen een grotere rol. In de twee gevallen heersen derden over mensen die door hen gedegradeerd worden tot hun quasi willoze of gehoorzame instrumenten. Als gehoorzaamheid hier een deugd is, dan is het dat voor wie ze opeisen: voor wie gehoorzaamheid bieden, is het een zwakheid want een teken van onderdanigheid, ondergeschiktheid, geïndoctrineerd zijn of slavernij.

Indoctrinatie gebeurt met ideologieën en een ideologie is een ideeëngoed of een geheel van overtuigingen naar welke geïndoctrineerden gaan handelen, desnoods - maar in feite in de regel - tegen de eigen belangen in. Zij handelen volgens een doctrine, een leer, en zij zijn aldus 'geleerden'. Deze geleerden zijn mensen die handelen volgens een leer en dat wil in feite zeggen: volgens een leer die per definitie niet de hunne is maar die zij zich wel eigen gemaakt hebben, veelal onder druk, en dat is dan eigenlijk de betekenis van indoctrinatie.

Zij die de doctrine uitvinden, zijn uiteraard helemaal niet geïndoctrineerd omdat niemand zichzelf indoctrineert: hun uitvindsels zijn bedoeld om anderen in hun greep te krijgen, het zijn retorische stelsels van argumentaties die sowieso helemaal niet stroken met de eigenlijke drijfveren van wie indoctrineren want hun uiteindelijk motief is het verwerven van macht over derden.

Een leermeester wil leerlingen werven en zijn middel daartoe is zijn leer. Maar voor de leerlingen is de leer iets heel anders omdat zij leerlingen zijn en geen meesters: voor hen is de leer de rechtvaardiging van hun onderwerping aan de meester want zich onderwerpen is wat zij uiteindelijk doen: zij geven de macht over zichzelf uit handen aan de leermeester door zijn leer te gaan belijden; zij onderwerpen zich aan hem en laten zich tot instrument maken; zij geven hun persoonlijke vrijheid op en vinden hierin het gemak van wie de last der verantwoordelijkheid van de schouders valt.

Oorlog is onmogelijk zonder soldaten. Soldaten behoren tot de genoemde categorie van 'geleerden': zij die zich hebben laten indoctrineren, zij die hun vrijheid uit handen gaven om van hun verantwoordelijkheid verlost te worden. In de koop die gesloten wordt tussen de bevelhebber en zijn onderdanen, wordt voor de lust van de onverantwoordelijkheid met de vrijheid betaald. Maar hoe zit het dan aan de kant van de machthebber?

Men zou mogen verwachten dat wie anderen aan zich onderwerpen, hen bevelen en gehoorzaamheid van hen opeisen, in ruil daarvoor ook zorg voor hen dragen, precies zoals verantwoordelijke ouders dat voor hun kinderen doen. Maar niets blijkt minder waar: machthebbers stelen andermans vrijheid, omdat zij hen in ruil de zorg over hen weliswaar beloven maar in de praktijk stelt die zorg niet veel meer voor dan in het beste geval een gedenkteken – een gedenkteken waar de gesneuvelden zelf niets aan hebben omdat zij er dan uiteraard niet meer zijn.

Oorlog is onmogelijk als er naast indoctrinatie niet ook conditionering is. De druk om bevelen op te volgen is in dat geval zo groot dat verzet quasi uitgesloten is. En meestal volstaat sociale druk om te bereiken dat mensen zich tot wapens laten omscholen. Als iedereen het doet, eist het beginsel van de gelijkheid, hier toegepast in zijn volle negativiteit, dat wie zich eraan onttrekken, zullen doorgaan voor lafaards en uit de groep worden gebannen. En voor kuddedieren is dat de hoogst denkbare straf.

Er bestaat kortom slechts één middel tegen oorlog en dat is de persoonlijke ontwikkeling voor iedereen: het verwerven en het kunnen waarderen van authentieke vrijheid en het aanleren van de waarde van het verantwoordelijke handelen. Het leren omgaan met de verleiding om zich te schikken naar de kudde of het opbouwen van een weerstand tegen de kuddegeest. Dat gaat weliswaar in tegen de natuur van de mens die hoe dan ook naar de kudde neigt maar dat is ook met de vrede het geval omdat niet de vrede maar de oorlog natuurlijk is. De tragiek van de mogelijkheid van een distopie zoals deze van bijvoorbeeld het Derde Rijk ligt in wezen in het schrikwekkende onverstand dat de mens 'de natuur' - die immers alleen maar wreed is - als voorbeeld moest nemen en dat hij aldus de natuur maar beter een handje kon helpen.¹⁸

'Vaccinatiedossiers'

De Canadese politie heeft twee mensen gearresteerd die erin geslaagd zijn de vaccinatie-databank te kraken. Het gaat om regeringsmedewerkers die hun nek uitsteken in een poging om aan het volk diets te maken hoe er met de privacy van de mensen gespeeld wordt door diegenen die nu per se iedereen willen inspuiten met 'vaccins'. Men kan zich afvragen wat de informatie in de vaccinatiedossiers nog te maken heeft met gezondheid en of hier de wetten op geheimhouding van persoonsgegevens niet flagrant geschonden worden. Er wordt onder meer bijgehouden hoeveel iemand verdient, of hij (of zij) leningen heeft aangegaan en voor welk bedrag, wat zijn seksuele oriëntatie is, of hij de booster al dan niet heeft geweigerd, of hij een strafblad heeft enzoverder enzovoort. Complottheorie of internazi's? Oordeel zelf:

https://twitter.com/Steve_R_Austin/status/1463264721830825988

Ook worden de bankrekeningen van de betogers geblokkeerd:

https://www.standaard.be/cnt/dmf20220215_92611929

De Chinese kunstenaar Ai Weiwei spreekt over de verborgen dictatuur van het schijndemocratische westen:

https://www.mo.be/interview/ai-weiwei-ik-denk-dat-het-westen-veel-opzichten-onder-heimelijk-autoritarisme-staat?utm_campaign=emo&utm_medium=newsletter&utm_source=email

Gas voor alle 'onproductieven'

Alle gevangenen in de kampen die in staat waren om te werken, werden in leven gehouden, alleen de zieken en de geesteszieken werden in het kamp zelf omgebracht ofwel naar de gaskamers gebracht. Er waren er ook die omgebracht werden omwille van hun religieuze overtuigingen. Het gaat om vele duizenden mensen. Op de rug of de borst van sommigen werd een kruis geschilderd, wat er op duidde dat zij gouden tanden hadden.^{19 20}

Na Hitlers inval in Rusland groeide het aantal om te brengen vijanden maar de massa-executies ondermijnden de moraal zodat men besloot over te gaan op vergassing, meer bepaald middels de uitlaatgassen van de transportvoertuigen. De gevangenen werden van de barakken in de voertuigen geloodst. Tegen de tijd dat zij bij de ovens arriveerden, waren ze dood. Ze werden door gevangenen uit de voertuigen gedragen en hadden de roze kleur die typisch is voor slachtoffers van koolstofmonoxidevergiftiging.²¹

Het Rijk bestelde op een keer dertig gaswagens van twee types: de kleinere konden 25 à 30 personen bevatten, de grote 50 à 60. Ze werden verder geperfectioneerd, wat wilde zeggen: kleinere ruimtes met meer mensen zodat het gas sneller zijn werk deed. Zo waren in 1942 gaswagens als mobiele eenheden in gebruik van Belarus (Wit-Rusland) tot aan de Krim en het noorden van de Kaukasus. Ze werden bemand door functionarissen behorende tot verschillende groepen maar met slechts één taak: de fysieke uitroeiing van joden, zigeuners en politieke tegenstanders. Het staat allemaal beschreven in de documenten (correspondentie, bestellingen...) van de betrokken technici, die ook achteraf verklaarden dat zij op de hoogte waren van wat er gebeurde en dat zij, zoals bevolen, alles geheim hielden. De gaswagens werden in december 1941 vanuit Berlijn naar Riga gebracht en deden hun werk in de Baltische staten, Wit-Rusland, Smolensk. Er zijn meerdere getuigenissen waaronder deze van 9 december 1944 van de joodse Mendel Vulfovich uit Riga: "In februari 1942 zag ik met mijn eigen ogen hoe tweeduizend oudere joden uit Duitsland, mannen en vrouwen, in speciale gaswagens geladen werden. Die wagens waren geschilderd in grijsgroene kleur en hadden een grote vracht, gesloten met hermetische deuren. Iedereen binnenin werd door het gas gedood."²²

Gevaren van extreemrechts (6)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Vierde fragment: pp. 449-460:

Totalitarisme

De euthanasiemoorden van de nazi's voltrokken zich op zes plekken. Het slot Grafeneck in Münsingen dat dienst deed als instelling voor gehandicapten voor de Samaritaanse Stichting werd in 1939 ingepalmd door T4 en heette 'Faciliteit A', het werd ontoegankelijk gemaakt met barricades en de waarschuwing 'besmettingsgevaar'. Er werd samengewerkt met het Italië van Mussolini dat er geesteszieken van Duitse origine verblijvend in Italië heen bracht om ze te vergassen. Andere plaatsen voor massamoord waren de 'zorginstellingen' Brandenburg-Havel ('Faciliteit B'), Bernburg-an-der-Saale, waar net zoals in Hadamar kinderen werden vergast, het slot van Hartheim ('Faciliteit C'), de instelling onder professor Nitsche in Sonnenstein-bei- Pirna ('Faciliteit D') waarover ene verpleeghulp Hermann Felfe schrijft dat gedurende diens verblijf van drie weken in juli 1940 zowat duizend mensen werden vergast onder wie heel wat vijftien- en zestienjarigen en het gesticht in Hadamar ('Faciliteit E'). Van het leidinggevend personeel van deze instellingen werd geen psychiatrische of neurologische bevoegdheid gevraagd.¹

Wat betreft het ondergekwalificeerd personeel waar auteur Willi Dressen naar verwijst, blijkt bereidheid tot medewerking of dus betrouwbaarheid belangrijker dan deskundigheid, ongetwijfeld wegens het geheim karakter van de hele operatie. Opvallend genoeg gelden ook vandaag gelijkaardige preferenties bij de bemanning van hedendaagse zorginstellingen in het kader van de pandemie: paramedisch geschoolden die de vaccinatie niet vertrouwen, verliezen hun job en worden vervangen door ongeschoolde voorstanders van de vaccinatie. Medici die zich uit verantwoordelijkheidszin voor de gezondheid van hun patiënten of omwille van de volksgezondheid vragen stellen bij de aanpak van de huidige crisis, worden in de media als 'ondeskundig' afgeschilderd, als al niet wordt gepoogd hen bij het grote publiek belachelijk te maken, of zij krijgen beroepsverbod als waren zij een gevaar voor de volksgezondheid en het debat wordt uit de weg gegaan terwijl op de koop toe en niet alleen in weerwil van de vrijheid van mening maar tevens strijdig met het beginsel van het open debat waarop de geldigheid van de wetenschappelijke besluitvorming berust, filosofieprofessoren gaan pleiten voor een feitelijk spreekverbod voor critici van de coronapolitiek.

De vaccinatieverplichting wordt niet opgelegd vanwege de verzekeringsrisico's aan de kant van de staat (in de USA oordelen rechters dat sterfgevallen te wijten aan coronavaccinatie niet vergoed kunnen worden omdat ze ingevolge de vrijheid om zich al dan niet te laten vaccineren, gelden als zelfmoord) maar ministers en presidenten, onder wie de Franse president Macron, verkondigen schaamteloos op Tv dat wie van deze vrijheid gebruik maken door het vaccin te weigeren, zo hard als maar kan moeten gepest worden.

Het doet allemaal weer denken aan Hannah Arendts werk over de totalitaire staat die eveneens gedijt dankzij de beruchte dubbele agenda die naast de wet ook inzet op een in feite strafbare vorm van sociale druk gelijk aan psychosociale dwang.

Leugens, vroeger en nu

In het onderhavige historisch document "Nazi Mass Murder", in de paragraaf, getiteld: "Procedures van kennisgeving en registratie", in het derde hoofdstuk over euthanasie van de hand van officier van justitie Willi Dressen, worden vooreerst de categorieën van geïnterneerden opgesomd die in aanmerking komen voor 'euthanasie': de geestes- en zenuwzieken, zij die reeds langdurig geïnterneerd waren en de misdadigers. De werkonbekwamen werden overgeplaatst en 'stierven'. Na verloop van tijd begonnen familieleden van de geïnterneerden na te gaan wat er in de instellingen gebeurde en zij kwamen er achter dat de overgeplaatsten systematisch ter dood werden gebracht. Om dat te voorkomen, verklaarden sommige artsen mensen onterecht 'werkbekwaam' om hen van een gewisse dood te redden en zij adviseerden hun families op discrete wijze om hun zieken zo spoedig mogelijk naar huis mee te nemen.²

Toen bij het uitbreken van de pandemie in januari 2021 het bezoekrecht aan ouderlingen in zorginstellingen werd opgeschort, zogezegd om besmettingen te voorkomen en de ouderlingen te beschermen, moest men met lede ogen vaststellen dat aan de families niet alleen niet werd toegestaan om bij hun oudjes aanwezig te zijn in het stervensuur, maar ook werd het de familieleden strikt verboden om het stoffelijk overschot van de aan corona bezweken patiënten nog te zien of te groeten: over hen werd door daartoe bevoegd personeel zonder meer gerapporteerd dat zij ingevolge een besmetting met het virus gestorven waren en vervolgens verast. Jammer genoeg moet zelfs de verslaggever van deze feiten zich ervan onthouden namen en data vrij te geven van Belgische artsen die heden in een gelijkaardige situatie moesten opereren als hun Duitse collegae van tweeëntachtig jaar geleden: ooit zullen zij ervan getuigen hoe gewetensnood en beroepsethiek hen ertoe bracht om hun patiënten nog snel uit de zorginstellingen weg te halen teneinde hen het lot te besparen van anderen die daar in de grootste verlatenheid in grote getale omkwamen omdat zij, al dan niet door het virus besmet, de zorg die zij verdienden moesten ontberen en zij in hun bedden werden achtergelaten, hetzij vanwege verbod, besmettingsangst of nog andere redenen.³

Sadisme

In 1135 werd in het koninkrijk Napels Gioacchino da Fiore geboren, mysticus en symbolist die een groot stuk van zijn leven besteedde aan het ontcijferen van de Apocalyps van Joannes en die tot de slotsom kwam dat zich in de geschiedenis drie stadia voordoen (die elk duizend jaar duren), namelijk dat van de Vader (Oude Testament), dat van de Zoon (Nieuwe Testament) en het huidige, dat van de Heilige Geest, gekenmerkt door de onbemiddelde kennis in elk individu van de Waarheid (van Gods Woord) - uiteindelijk uitlopend op het armageddon en het Laatste Oordeel. 'Onbemiddeld' wil hier zeggen zonder tussenkomst van kerk en clerus, wat aldus aanleiding gaf tot het ontstaan van sekten van 'vrijgeesten' en 'verlichte geesten' (o.m. Luciferianen, anabaptisten en homines intelligentiae) en tot vervolging door de inquisitie.

Een der bekendste vrijgeesten of libertijnen is de atheïst Markies de Sade (1740-1814) voor wie de natuurlijke instincten alles domineren, wars van goed en kwaad. Sade verwerpt het christendom en de naastenliefde en erkent alleen de natuurwetten en het maximaliseren van de eigen lusten. Naar hem noemde de psychiater Richard Krafft-Ebing het aversief subklinisch persoonlijkheidskenmerk 'sadisme', dat de zogenaamde 'duistere driehoek' van machiavellisme, narcisme en psychopathie aanvult⁴ en dat zich laat omschrijven als het ervaren van genot bij andermans leed, dat daarom gezocht wordt middels wreedheid, agressie, manipulatie en geweld, m.a.w.: het domineren en vernietigen van anderen.

Het gaat hier niet om het sadomasochistisch spel dat beoefend wordt door mensen die zich vervelen bij 'gewone' seks maar wel om de perverse vernietigingsdrang eigen aan de lustmaximalisatie. Lieden die blasé zijn, wat wil zeggen: door overmatig genieten ongevoelig geworden voor verder genot, vervelen zich stierlijk en kunnen alleen nog soelaas vinden in de boost welke voelbaar wordt van zodra zij anderen doen lijden, bijvoorbeeld door hen het leven zuur te maken, door hen te overheersen, door zich met hun leven te gaan bemoeien, door hun vrijheid te beknotten, door hen angst aan te jagen, door zich tegenover hen paternalistisch op te stellen, door hen te betuttelen, door hen te verplichten handelingen te stellen die zij niet willen stellen of door hen te verhinderen om te doen wat zij willen doen, met andere woorden: door de neurotische aanleg van hun slachtoffers tot de gruwelijkste kwellingen op te stoken.

Mensen die niet meer weten van welk hout pijlen te maken, niet omdat zij aan de grond zouden zitten maar, integendeel, omdat zij alles hebben en zijn wat een mens zich maar kan wensen, zouden zich letterlijk dood vervelen indien zij niet die zo bevrijdende uitlaatklep hadden welke erin bestaat anderen te koeioneren door hen van hun vrijheid te beroven. Onder allerlei voorwendsels doen ze dit met dieren (zij houden hen als proefkonijnen maar ook als wetenschappelijk te observeren studie-objecten en zelfs als te beschermen soorten - denk maar aan de dierentuinen) maar als ook dat geen bevrediging meer biedt, beginnen ze aan hun soortgenoten - de zwaksten eerst. De (gewetenloze/blasé) psychopaat (verzot op macht) maakt van zijn 'ondergeschikte' een neuroticus door hem te martelen en te pesten met als kers op de taart de psychische, zo niet de fysieke dood van het slachtoffer.

Door de eeuwen heen of, om preciezer te zijn, tweeduizend jaar lang, heeft de kerk het haar roeping geacht om alle mensen aldus levenslang te kwellen, te beginnen met het opdringen van een kannibalistisch wereldbeeld dat kant noch wal raakt, het opleggen van absurd, neurotisch makend gedrag en het propageren van de zelfkastijding bij het volk, want pas eerst als het volk ertoe komt zichzelf te straffen, triomferen de elites. Macht over derden manifesteert zich immers waar men mensen kan doen liegen of doen strijden tot de dood en waar men hen kan beladen met een schuld die niet de hunne is.

Maar de theologie wordt stilaan stokoud en sadisten kunnen derhalve pas aan hun trekken blijven komen als zij de achterhaalde theologie nu snel vervangen door de moderne technologie: voortaan kan het mensdom worden gekweld middels allerlei methoden en technieken ingebouwd in apparaten die men de getroffene zelf doet begeren en doet kopen voor handenvol geld waarvoor hij dan levenslang slavenarbeid verricht.

Als het geweten ontstaat door de interiorisering van wetten - wat immers blijkt waar cultuurrelativisten laten zien hoe andere (met sancties bekrachtigde) wetten telkens een ander geweten produceren en wat zelfs wordt beleden in het Paulinische christendom dat de grondslag van het katholicisme vormt (met name waar Paulus belijdt dat pas de wet hem het onderscheidingsvermogen tussen goed en kwaad heeft bijgebracht) - dan zal systematische beloning en bestraffing volgens een vastgesteld programma feilloos het gewenste gedrag voortbrengen en garanderen.

Als bovendien met het martelende programma gespeeld wordt door om de haverklap de regels te veranderen, dan maakt de sadist zijn slachtoffer dermate murw dat zijn ziel zelf zal worden vernietigd, zoals dat gebeurde middels de gesofisticeerde folteringsmethoden in de concentratiekampen van de nazi's, waar mensen er bijvoorbeeld toe verplicht werden om te kiezen welke van hun kinderen zij zouden ombrengen. De verplichting om te handelen gekoppeld aan de onmogelijkheid om goed te doen, ontstaat immers niet alleen daar waar men tot het kwaad veroordeeld wordt maar evenzeer daar waar men van zijn ethisch kompas beroofd wordt ingevolge het sadistische spel van de onophoudelijke verandering van de regels dat, geruggensteund door harde sancties, tenslotte het menselijk aanpassingsvermogen volledig uitput, wat resulteert in de complete willoosheid eigen aan robots en computers. Want waar lastdieren nog koppig verzet kunnen bieden aan de wil van hun meesters, drijven sadisten hun spel zo ver door dat hun slachtoffers ook die laatste weerstand opgeven. Op dat punt werden mensen dan ook werkelijk herleid tot dingen.

Medelijden kennen de sadisten niet, in hun hoogheidswaanzin eigenen zij zich de bezwerende verzen toe welke ontspringen aan de duivelse wijsheid van de profeet Zarathustra die scandeert: "Wer auf den höchsten Bergen steigt, der lacht über alle Trauer-Spiele un Trauer-Ernst."^{5 6}

Complottheorieën?

Alle patiënten die heimelijk waren veroordeeld tot de gaskamers werden aan hun verblijfplaatsen met speciale bussen opgehaald. Passanten getuigen hoe zij soms tegenspartelden en geweld moest worden gebruikt. Om de bestemming geheim te houden werden tussenstations ingelast en de families van de patiënten werden per brief leugens op de mouw gespeld. De brieven aan de families luidden als volgt: “Wij informeren u hierbij dat overeenkomstig de ministeriële richtlijnen X overgeplaatst werd en veilig aangekomen is op de bestemming. Om veiligheidsoverwegingen is bezoek verboden alsook telefonisch contact. Door de oorlog kampen wij met personeelstekort, neem dus zelf geen contact op: bij eventuele wijzigingen wordt u onmiddellijk op de hoogte gebracht.” T4 klaagde erover dat sommige van de eveneens onwetende medewerkers patiënten inschreven als “goede werkers” om aldus hun levens te redden, daar zij het onheil vermoedden. Later werd aan de families medegedeeld dat hun in een gaskamer omgebracht geliefde overleed ingevolge bijvoorbeeld een longinfectie.⁷

Opnieuw zal de lezer van deze historische documenten in het volstrekte onvermogen verkeren om te ontkennen dat ook deze paragraaf onwillekeurig doet denken aan de reglementeringen rond corona en aan de gelijkenissen welke spontaan opduiken waar sprake is van de opheffing van het bezoekrecht aan de verpleegden en aan het absolute contactverbod. Andermaal opvallend gelijkend zijn de verklaringen ter verantwoording van die ongewone reglementeringen want zowel ten tijde van de nazi- moorden als in de huidige pandemie werd door de autoriteiten medegedeeld dat deze maatregelen genomen werden in het teken van de algemene veiligheid.

Stanley Milgram kon maar moeilijk geloven dat de nazi-wreedheden zich hadden voltrokken maar zijn gehoorzaamheidsexperiment bewees in 1963, aan dezelfde Universiteit waar het hier besproken document werd uitgegeven, dat jan met de pet daartoe inderdaad in staat is en wel in vaak meer dan de helft van de gevallen. Of de mensen van deze tijd beschikken over een hoger moreel bewustzijn dan deze van pakweg tachtig jaar geleden valt heel sterk te betwijfelen als men dezer dagen in de krant moet lezen dat het welgeteld negen uur duurde vooraleer een vierentachtigjarige fotograaf die in het centrum van Parijs op straat neerviel, door een van de vele duizenden voorbijgangers geseind werd - toen de hulpdiensten arriveerden was de ongelukkige helaas al overleden.

Dat de nazi's in staat waren om te liegen alsof het gedrukt stond, zoals blijkt uit de hoger geciteerde en nog andere brieven die zij aan de families van de vermoorde geesteszieken stuurden, is een bijzonder schokkend gegeven maar wie de actualiteit omtrent corona een heel klein beetje heeft gevolgd, weet dat de huidige Nederlandse minister-president tijdens een ondervraging door een oppositielid in zijn parlement op grove leugens werd betrapt waarna hij zich gedroeg zoals psychopaten dat doen, dat wil zeggen: alsof er geen vuiltje aan de lucht was en eveneens zonder schroom toonde zich in dezelfde periode de Britse premier nadat die was betrapt op het overtreden van de door hem zelf verordende wetten door zijn herhaalde aanwezigheid op allerlei coronafuiven.

Wie vandaag de vrees koesteren dat de genomen veiligheidsmaatregelen die zogezegd in het teken staan van de bestrijding van de pandemie, in feite dienen om praktijken toe te dekken die het daglicht schuwen, worden er derhalve helemaal onterecht van verdacht complotdenkers te zijn.⁸

De verdwaalde mens

Als al onze vrijheid zal opgeofferd zijn aan onze veiligheid, zal de mens niet langer bestaan.

Vaker wordt in het nieuws melding gemaakt van vermiste 'bejaarden' die aan de staat bakken geld kosten, zoals men wel kan vermoeden, omdat onder meer politiehelikopters dienen te worden ingezet om de verdwaalden op te sporen. Hetzelfde geldt voor kinderen, zekere categorieën van gehandicapten alsook criminelen en nog andere mensen.

Verdwaalden zijn er sowieso altijd al geweest omdat dementie helemaal geen nieuwe ziekte is, maar dat zij nu allemaal het nieuws moeten halen, is vast geen toeval, het lijkt wel een werkwijze met voorbedachte rade. Uiteraard met het oog op de 'oplossing', de 'Endlösung'. Want middeldoelomkering is weer in het spel.

De oplossing laat zich al raden omdat zij volgt uit een logica die al volop wordt toegepast inzake de eugenetica: als wij onze groenten mogen veredelen middels eugenetica, waarom dan niet de mensen, zo luidde het argument bij het begin van de eugenetische revolutie in de landbouw. Vandaag eten we allemaal in fabrieken geteelde tomaten, aardbeien en noem maar op; ze smaken weliswaar allemaal eender maar het gaat erom dat wij beschikken over een nieuwe technologie en die zal en moet worden toegepast omdat er een ongeschreven wet bestaat, welke luidt: “Nodig of niet: wat men kan doen, zal ook gedaan worden.”

En gelijkluidend gaan nu reeds stemmen op: als wij onze huisdieren (katten, honden, vogels, ratten en noem maar op) een chip mogen of zelfs moeten steken omwille van hun welzijn, waarom dan niet de mensen, of geven wij misschien minder om mensen dan om honden?

Edoch, deze maatregel die potentaten allerhande reeds doet watertanden, zal zich uiteraard uitbreiden naar meer categorieën van mensen om tenslotte wettelijk verplicht te worden voor iedereen, of dan toch voor bijna iedereen.

Met een gevolg dat reeds gekend is en betreurd wordt sinds het invoeren van de camera's alom: depressies en allerlei andere geestesziekten en zelfmoorden bij de vleet. De chip zal immers de camera's overbodig maken en de mens zal nu totaal worden beroofd van alle privacy en derhalve van zijn eigenheid, van zijn identiteit, van zijn ziel. Met het voorspelbare en zich reeds volop voltrekkende gevolg dat ook zijn lichaam niet meer zal wensen te bestaan.

(J.B., 3 december 2023)

Gevaren van extreemrechts (5)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Derde fragment: pp. 443-449:

'De natuur een handje helpen'

In het slothoofdstuk van het historisch document over massamoord door de nazi's wordt de vraag gesteld hoe de onvoorstelbare barbarij dan is kunnen gebeuren.¹ Fascisme en totalitarisme zullen wellicht meespelen, alsook de verleiding om beslag te leggen op het enorme kapitaal van de joden, het winstbejag van meewerkende firma's, het fanatisme waarmee de SS de 'Nieuwe Orde' wilde doorvoeren, de autoriteit van Hitler, de cultus van de leider. Maar die verklaringen blijven onvolledig: nooit en nergens had de barbarij een omvang zoals in het Derde Rijk. Eugen Kogon die het tiende hoofdstuk schreef, verklaart: “Het was de manier waarop het Nationaal Socialisme de wereld opvatte, en die door Hitler werd gepropageerd als zijnde onbetwistbaar, welke dit monster mogelijk maakte van het meest radicale antihumanisme dat de wereld ooit te zien kreeg.”²

Hitler was overtuigd dat het mensdom net zoals de rest van de natuur het proces van natuurlijke selectie moest doorlopen: hij las dit in zijn jeugd bij H.S. Chamberlain, een Brit die dweepte met het Germaanse ras en zijn cultuur. Ook las hij E. Dühring die hevig antisemiet was omdat hij de joden toeschreef te streven naar wereldheerschappij ten koste van alle andere volkeren. Hitler wilde de natuur met zijn recht van de sterkste een handje helpen: “(...) alleen de zwakkelingen zullen dit wreed noemen”, zo argumenteert hij sluw in Mein Kampf.³

Opnieuw valt het op dat de gewilligheid van Hitlers trawanten ongetwijfeld te maken zal hebben met gehoorzaamheid aan autoriteit of gezag, maar dan niet alleen of niet zozeer het gezag dat komt van de persoon van Hitler maar ook en vooral de autoriteit welke uitstraalt van de zogenaamde 'wetenschappen' en meer in het bijzonder van de als wetenschap erkende onzin die verwijst naar enerzijds de leer van Darwin en anderzijds naar de toen opgang makende rassentheorie en aanverwante leerstellingen. Bovendien blijken ook volstrekt ongegronde verdachtmakingen van de joden een hoofdrol te spelen, waarbij gedacht moet worden aan de vanuit Rusland verspreide zogenaamde 'protocollen van de wijzen van Sion', waarvan nadien overtuigend werd aangetoond dat het om vervalsingen ging, ter verontschuldiging van de jodenvervolging, al moet hier nog worden aan toegevoegd dat naast de joden nog andere subklassen uit de eigen bevolking werden opgepakt voor eliminatie. Ook moet ons inziens worden opgemerkt dat inzake de waan dat men het recht van de sterkste maar best een handje kan helpen, de ook vandaag nog verkondigde maar volstrekt irrelevante interpretaties van de leer van Spinoza (ofschoon hij een Jood was) een rol kunnen hebben gespeeld, meer bepaald waar men deze filosoof onterecht in de schoenen schuift dat hij God met de Natuur identificeerde.⁴ Dan immers wordt God de auteur van het recht van de sterkste...⁵

'Endlösung'

Om de joden af te schilderen gebruikte Hitler de terminologie uit de parasitologie naar het voorbeeld van de conservatieve raciale orientalist, darwinist en nazi-ideoloog Paul de Lagarde die in 1887 schreef: “Men onderhandelt niet met draadwormen en bacillen, men voedt ook geen draadwormen en bacillen op, men roeit ze alleen maar uit, zo snel en zo radikaal als maar mogelijk is.”⁶

Reeds in 1921 had Hitler zijn partijprogramma opgesteld waarin stond dat alleen Germanen Duitse burgers konden zijn, de joden waren ervan uitgesloten en moesten dus verdreven worden. In 1933 werden de joden geboycot, alleen een oorlog zou het mogelijk maken om nog verder te gaan.

“Als de joden weer een oorlog gaan financieren”, zo schreef Hitler in 1939, “dan zullen niet de Duitsers maar de joden uitgeroeid worden.”⁷ Zeven maanden later begon de oorlog. De plannen om de zogenaamd 'levensonwaardigen' uit te roeien middels vergassing waren toen al klaar. In 1940 werden vele dorpen in de Sovjet Unie platgebrand en hun bewoners uitgemoord. Omdat de beulen fysieke en psychologische problemen kregen, werd overgeschakeld op vergassing, eerst met koolstofmonoxide uit de uitlaat van vrachtauto's, later met gaskamers in uitroeiingskampen.

Hitler volgde deze activiteiten op de voet en bij de uitroeiing van de joden werden ook de kinderen niet gespaard omdat, zo luidde zijn argumentatie, hij wilde vermijden dat zij hun ouders of grootouders zouden wreken door Duitsers om te brengen. Zelfs toen hij zijn testament dicteerde op 2 april 1945, hamerde Hitler het de Duitsers in dat zij de rassenleer moesten blijven volgen en dat ze dan uiteindelijk zouden overwinnen: “Het volk zal mij dankbaar zijn dat ik Duitsland en Europa gezuiverd heb van de joden.” Reeds in Mein Kampf klonk het aldus: “Daarom geloof ik nu dat ik handel zoals de Almachtige Schepper als ik de joden afstraf, ik ijver voor de zaak van de Heer.”⁸

Twee elementen maakten de gruwel mogelijk, aldus besluit Eugen Kogon: de eerste is het nationaalsocialistische wereldbeeld en de tweede is de gehoorzaamheid aan bevelen. Hitlers beulen vormden slechts een kleine minderheid; de grote massa bleef onverschillig en dat volstond opdat zij de andere kant zouden opkijken bij de uitvoering van de wreedheden. Ook die mensen die het eigenlijk oneens waren met wat gebeurde, ondernamen niets omdat zij verlamd werden door de angst om beschouwd te worden als jood-vriendelijk.^{9 10}

Het verbergen van de misdaad

Om de aan de gang zijnde eliminatie van ongewenste bevolkingsgroepen verborgen te houden, gebruikten de nazi's zoals hoger vermeld codenamen zoals 'euthanasie' (stervensbegeleiding) dat de betekenis kreeg van het ombrengen van geesteszieken en andere 'levensonwaardigen', 'Sonderbehandlung' ('Speciale behandeling', in de correspondentie vaak afgekort als 'SB') betekende onder meer executie, en 'Endlösung der Jugendfrage' ('de uiteindelijke oplossing voor het jodenprobleem'), wat wilde zeggen: massale elimimatie van de joden door bijvoorbeeld vergassing.

Andere bijzonder misleidende schuilnamen waren de 'Reichsarbeitsgemeinschaft Heil- und Pflegeanstalten' of 'RAG' ('Rijks Werkgroep van Sanatoria en Zorginstellingen') en de 'Gemeinnützige Stiftung für Anstaltspflege' ('Liefdadigheidsinstelling voor Institutionele Zorg') wat in feite afdelingen waren van de beruchte 'Aktion T4' voor de uitvoering van massamoorden. Er waren ook nog het 'Gemeinnützige Krankentransport GmbH' of: 'Gekrat' ('Liefdadigheidsinstelling voor ziekentransport') waarmee in feite mensen naar hun plek van executie werden gebracht en de 'Zentralverrechnungsstelle Heil- und Pflegeanstalten' ('Centraal Compensatiebureau voor Sanatoria en Zorginstellingen'), allemaal in feite behorend tot 'Aktion T4'. Er werd gesteld dat alles geschiedde in het belang van de landsverdediging en dat het daarom geheim moest worden gehouden.¹¹

Codes en schuilnamen, dubbele agenda's, façades, maskers, camouflage, mimicry: ook vandaag kennen wij de dubbele staat, de organisatie met de buiten- en de binnenkant, de in- en de outsiders, de wel en niet ingewijden, de mooie verpakkingen, de verkooptechnieken en de bonte leugens. Immers: wat stellen onze hedendaagse zorginstellingen in vele gevallen anders voor dan transitplekken voor het overhevelen van enorme kapitalen van de ziekenkassen naar de pharmacie en naar de rest van de grootverdienende medische sector?

Een niet kapitaalkrachtige en bovendien onverzekerde ouderling kan zich in noodgevallen alleen nog wenden tot liefdadigheidsinstellingen maar hij wordt tenminste met rust gelaten en zo is hij misschien nog veel beter af dan zijn eveneens arme maar goed verzekerde buur die officieel zorg ontvangt maar in wezen dienst doet als immer paraat doorsluisluik voor ziekteverzekeringsgelden. Zelfs perfect gezonde ouderlingen worden met preventieve peperdure en vaak risicovolle onderzoeken overstelpt zonder de reële mogelijkheid om zich hiertegen te verzetten, zeker in het geval zij 'dement' werden verklaard. De etalage en het etiket is 'zorg' maar de praktijk houdt dikwijls niets anders in dan gemene beroving van gemeenschapsgelden middels de 'vrijwillige' medewerking van weerloze ouderlingen, gehandicapten en zieken, zeker in het geval die vereenzaamd zijn en derhalve niet meer moeten rekenen op verwanten of vrienden die een oogje in het zeil houden. Hoe dan ook tonen de cijfers dat in onze bijzonder georganiseerde samenleving de overconsumptie van geneesmiddelen en medische diensten een nimmer tegen te spreken feit is. Weliswaar leven wij niet onder een nazi-regime maar misschien komt dat alleen hierdoor dat dit etiket het vandaag allang niet meer doet...¹²

Gevaren van extreemrechts (4)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Tweede fragment: pp. 435-442:

Verdoken massamoord

Het begrip 'euthanasie' dat normaliter te maken heeft met stervensbegeleiding krijgt een heel andere betekenis wanneer het in verband gebracht wordt met eugenetica en erfelijke ziekten, aldus begint het derde hoofdstuk van het document Nazi Mass Murder. De darwinistische 'struggle for life' indachtig, geloofden de nazi's met Adolf Hitler dat zij de natuur een handje moesten helpen in het elimineren van de zwaksten, bijvoorbeeld door hen te steriliseren. Er werd daarbij gedacht aan alcoholici, epileptici, psychopaten, zwervers, criminelen, prostituees, invaliden, geesteszieken, kreupelen en ongeneeslijk zieken. Gerenommeerde wetenschappers hadden het in de media dan over 'menselijk ballast', 'schijnmensen', 'defecte mensen', 'mentaal doden', 'lege hulzen van wat ooit mensen waren' en zij bespraken ook wettelijke regelingen over de manier waarop mensen behorend tot deze categorieën moesten worden omgebracht.¹ De waarde van een mensenleven werd schaamteloos uitgedrukt middels een kosten-batenanalyse, precies zoals dat vandaag opnieuw het geval is waar sommigen via de media de stelling verdedigen dat men inzake de strijd tegen corona niet moet streven naar het redden van zoveel mogelijk mensenlevens maar wel levensjaren. De moordpropaganda beperkte zich niet tot de media maar drong zelfs door tot in de schoolboeken en zo leest men in een wiskundeboek met vraagstukjes: “De bouw van een psychiatrisch ziekenhuis kost zes miljoen Mark. Hoeveel nieuwe huizen van 15.000 Mark kan men voor dat bedrag bouwen?” De nazi's vreesden echter dat de concrete moordplannen die reeds in 1938 klaar waren, het grote publiek niet langer zouden afschrikken eenmaal de oorlog begon omdat dan de waarde van een mensenleven sowieso fors gerelativeerd wordt.²

Reeds in 1939 maakte Hitler duidelijk dat het 'levensonwaardig leven' van geesteszieken moest beëindigd worden. In datzelfde jaar werd aan de bevolking gevraagd om misvormde kinderen te rapporteren bij de overheid: zij werden afgezonderd en gedood met injecties met morfine, scopolamine en luminal ofwel liet men hen gewoon verhongeren. Ook verordende Hitler deskundige artsen om volwassenen met mentale achterstand in het geheim om te brengen, de ziekenhuisbedden moesten immers vrijgemaakt worden met het oog op de komende oorlog.^{3 4}

Millgram

In 1939 liet Hitler een lijst samenstellen met vooraanstaande medici, onder wie professoren aan de universiteiten van Halle, Heidelberg en Würzburg, die uitgenodigd werden op samenkomsten in Berlijn waar de massamoordmethodes besproken werden. Alles gebeurde in het strikte geheim en aan alle medewerkers werd verzekerd dat zij niet vervolgd zouden worden. Desalniettemin eisten dezen een schriftelijke bevestiging hiervan van Hitler die instemde. Hitler gebruikte de term 'genadedood' in plaats van 'moord'. Later wensten verschillende van deze medewerkers de genadedood of euthanasie te legaliseren maar Hitler verhinderde dat uit angst voor vijandige reacties.⁵

Omdat de gruwel danig ongelooflijk was, trachtte Stanley Milgram in 1963 die onvoorstelbare feiten te weerleggen maar zij werden daarentegen bevestigd door zijn zogenaamd 'gehoorzaamheidsexperiment'. De oververtegenwoordiging van sociopaten onder politici en leidinggevende figuren in het algemeen alsook het gemak waarmee hoogwaardigheidsbekleders het volk misleiden onder het mom van hogere doelen zijn allang geen geheim meer. In het licht van de openbaringen in het zog van de Tweede Wereldoorlog en van de onophoudelijke stroom aan onthullingen van machtsmisbruik door politici, lijkt ook en vooral de algemene secularisering niet zozeer een gevolg van een toenemende immoraliteit dan wel een consequentie van het inzicht in de banale feitelijkheid dat alle goden en godmensen door hun zelfverklaarde vertegenwoordigers gewoon werden verzonnen met het oog op macht en heerschappij over alles en iedereen. Een van de machtigste politieke groepen ooit is de katholieke kerk en er gaan gewis enkele generaties overheen om te wennen aan de idee dat er nooit ofte nimmer een andere Messias heeft bestaan dan het sluwe verzinsel van de machtige beheerders van de kerk. Maar de ene bende is nog niet opgedoekt of een andere, nog driester dan de eerste, is reeds aan de macht.⁶

Malthus

“In oktober 1939, nadat Hitler de schriftelijke toelating had gegeven voor de massamoordpartijen, ging de operatie van start waarbij de bewoners van Duitse sanatoria en zorgcentra werden geëlimineerd.”⁷ De codenaam hiervoor was 'Aktion T4', verwijzend naar het adres 'Tiergartenstrasse nr. 4'. Alle medewerkers waren gehoorzame vrijwilligers die de partij-ideologie genegen waren en zij beloofden het geheim te bewaren. Er werd hen ook verteld dat er sowieso een euthanasiewet in de maak was. Niemand werd gedwongen maar bijna niemand weigerde de job.⁸

Vandaag bestaat bij velen nog steeds het misverstand dat Hitlers medewerkers - zeg maar beulen - criminelen waren, mentaal zieken of sadisten maar dat blijkt na grondig onderzoek helemaal niet het geval en Stanley Milgrams onderzoek bevestigde dit ook. Hitlers moordenaars waren doodnormale mensen, zeer vaak hoger opgeleiden, artsen en vermaarde professoren, gezagsgetrouw en gehoorzaam, vlijtig en betrouwbaar: zij vertrouwden hun oversten ofschoon zij schriftelijke garanties eisten van de beloftes dat zij niet zouden vervolgd worden en zij voerden de bevelen uit zoals goede werknemers dat doen. De slagzin 'Befehl ist Befehl' heeft sindsdien overigens ook een bijzondere connotatie.

In het licht van deze feiten moet dan ook met dwingende kracht worden geconcludeerd dat een herhaling van de gruwel niet alleen mogelijk is maar zich ook zal voordoen telkenmale machthebbers oordelen dat er gegronde redenen bestaan om massa's mensen uit te roeien. En het verschrikkelijke aan de hele historie is nu wel dat die machthebbers bestaan en dat zij heden mee de wereld regeren.

Het Mathusianisme is vandaag immers een door heel wat vooraanstaande wetenschapslui, politici en in hun zog ook influencers aangehangen stroming: de zogenaamd 'wetenschappelijke' theorie welke twee zaken propageert, waarvan de eerste luidt dat overbevolking rampzalig is voor het voortbestaan van de planeet en de tweede dat de planeet momenteel overbevolkt is. Wie deze twee stellingen slikt (bijvoorbeeld omdat zij als wetenschap worden verkocht), zal ook bereid zijn om op grond van deze ideologie mee te werken aan programma's die de acht miljard mensen tot een half miljard pogen terug te brengen.

Wij noemen die stellingen allerminst wetenschap maar wel een ideologie, vooreerst omdat het niet zo is dat overbevolking als zodanig rampzalig is voor de planeet aangezien het begrip afhankelijk is van de zogenaamde ecologische voetafdruk. Want met een zuinig verbruik (door onder meer energiebesparende maatregelen en minder vleesconsumptie) en een beperking van de afvalproductie (door onder meer recyclage) kunnen heel wat meer mensen op aarde leven zonder dat van overbevolking sprake hoeft te zijn. Zo kan een wereldbevolking van één miljoen mensen de aarde in een mum van tijd om zeep helpen als zij maar genoeg verspillen en vervuilen, terwijl een leven met respect voor de planeet geheel probleemloos een vertienvoudiging van de huidige wereldbevolking aankan. Dit feit volgt uit het gegeven dat één westerling, wiens levensstandaard mogelijk gemaakt wordt door veertig tot vijftig slaven in de derde en de vierde wereld, door de band tot het honderd- of duizendvoudige of meer verbruikt én vervuilt van een paria in Indië. Wat ook de tweede stelling van de Malthusianisten naar de prullenbak verwijst. Maar grote namen zoals 'natuurliefhebber' Sir David Attenborough, laten uitspraken als deze blokletteren in vooraanstaande kranten: 'Let them starve!' ('Laat ze verhongeren' - de armen welteverstaan, anders verdubbelt hun aantal telkenjare).

Het toverwoord 'wetenschap' maakt de gruwel mee mogelijk, zoals dat ook het geval was in het Derde Rijk met zijn als wetenschap verkochte ideologie van het Arische superras en zijn als wetenschap voorgestelde eugenetica welke het uitzicht gaf van een groots opgezet plan ten bate van de volksgezondheid. Ja, ook toentertijd draaide het zogezegd allemaal om volksgezondheid... ⁹

Gevaren van extreemrechts (3)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Eerste fragment: pp. 427-434:

Onder de dictatuur van Adolf Hitler gold de 'wetenschappelijke' theorie van het superras der Ariërs waarvoor ruimte - Lebensraum - moest worden vrijgemaakt door zogenaamde zuiveringsoperaties die in feite massamoorden waren op de bewoners van door de Duitsers in te palmen gebieden en zo zal de geschiedenis er nooit in slagen om voor de gruwel gepleegd door de nazi's in onder meer Wit-Rusland enige verantwoording te vinden.¹

Ook het eigen land diende gezuiverd te worden van zekere categorieën van mensen die men eerst 'profiteurs' en 'ballast' en vervolgens 'rotte appels' en 'ratten' is gaan noemen om de misdaad als een weldaad aan de man te kunnen brengen en met dat doel voor ogen werden kampen gebouwd waarheen het zogenaamde 'levensonwaardige' volk diende versluisd te worden om daar op industriële wijze te kunnen worden omgebracht, meer bepaald met het gifgas Zyklon-B, een pesticide massaal geproduceerd door grote Duitse chemische bedrijven.

Aanvankelijk werd het gifgas in concentratiekampen aangewend voor ontluizing van kleren en tegen tyfus maar alras kwam men op het idee om er ook mensen mee te doden. De eerste experimenten vonden in Auschwitz plaats in september 1941 met gifgas zonder waarschuwende geurstof en deze manier om massaal niets vermoedende en weerloze mensen te 'vernietigen' werd meteen ook in andere kampen aangewend.

De massamoord met Zyklon-B door de Nationaal Socialisten werd gecamoufleerd door het code-woord 'euthanasie'. Pas na de bevrijding verschenen vele verschillende rapporten, fragmenten, over de concentratiekampen en het duurde heel lang vooraleer het tot de mensen doordrong wat er in feite gebeurd was en dat er gaskamers waren. In 1983 werd een speciaal historisch document gemaakt waarin de gruwelijke feiten eens en voorgoed werden vastgelegd, precies omdat herhaaldelijk gebleken is dat mensen vaak niet in staat zijn om zich in te denken dat deze wandaden daarwerkelijk hebben plaatsgevonden, zodat zij de historische verslagen overdrijvingen noemen ofwel gaan zij de feiten zelfs helemaal ontkennen, wat uiteraard het gevaar dat zo'n tragedie opnieuw gebeurt alleen maar kan doen toenemen.²

"Wie zou ooit in staat zijn om zich in te denken", zo leest men in het bewuste document, "dat zo'n verschrikkelijke daden konden worden uitgebroed in het Centraal Europa van de twintigste eeuw? Of dat een goed georganiseerde moderne staat daarvoor verantwoordelijk had kunnen zijn?"³ Gaan wij er niet al te makkelijk vanuit dat Europa de beschaafde wereld is en dat ordentelijke staten in de twintigste en eenentwintigste eeuw onmogelijk van dergelijke beestachtigheden beschuldigd kunnen worden?

De moordenaars communiceerden over de moorden in onschuldig klinkende code-woorden, zodat verborgen bleef wat er eigenlijk gebeurde. "Sonderbehandlung" ("Speciale behandeling", in de correspondentie vaak afgekort als "SB" betekende bijvoorbeeld: executie) of "Endlösung der Jugendfrage" ("de uiteindelijke oplossing voor het jodenprobleem") stond voor (massa)moord. Het systeem was zo georganiseerd dat de werkelijke bedoelingen verborgen bleven.

Maar de goedgeorganiseerde moderne staat weet dus heel goed wat hij doet en dat wat hij doet, moord is en heel fout. Vandaar dat bij de bevrijding Hitler nog rap alle lijken wilde vernietigen door ze weer op te graven uit de massagraven en ze in ovens te verbranden.

Maar er is meer: Nazi-Duitsland is geen uniek geval inzake wandaden en de verdoezeling ervan door de staat. Neem bijvoorbeeld België. In 1955 werd in België een wet ingevoerd, de zogenaamde 'archiefwet', en die zegt dat de burger de archieven pas mag raadplegen na verloop van 100 jaar.⁴ Toen de Vlaamse historicus Maurice De Wilde onderzoek deed naar de collaboratie in WOII, werden hij en zijn medewerkers door de Staatsveiligheid prompt aan de deur gezet.⁵ Ze kregen de gezochte info wél van Duitsland.⁶ Het onderzoek betrof onder meer het Duitsvriendelijke fascistische Verdinaso (Verbond van Dietsche Nationaal-Solidaristen) van van Severen waarin bekende namen zoals Léon Bekaert (industrieel), Pierre d'Ydewalle (West-Vlaams gouverneur), Hendrik De Man, Philip Van Isacker... Na 1934 kwam het VNV (Vlaams Nationaal Verbond) onder Staf De Clercq (en ook Rex van Léon Degrelle) en die werden financieel gesteund door de Duitsers. De zogenaamde Vlaamse idealisten gingen alras op Duitse financiële steun azen en laten we dit nu wat concreter maken.

Walther Reusch van het Verdinaso vroeg in april 1933 zo'n 20.000 Reichsmark per jaar, geld dat via Nederland gestord moest worden. Het VNV kreeg, zogezegd 'voor de kas van het blad Volk en Staat', in 1937 per maand 9600 BF, wat volgens de auteurs overkomt met 120.000 BF in 1982 en in 1939 werd dat bedrag vervijfvoudigd tot 4000 RM of 45.000 BF, wat overeenstemt met een bedrag van 580.000 BF in 1982. In juni 1939 ging het over een bedrag overeenkomend met 6 miljoen BF in 1982.

Dit om maar een idee te geven van de enorme geldbedragen die werden toegestopt aan collaborateurs met de nazi's hier ten lande: zij gaven zich uit voor helden maar zij bleken opportunistische politici zonder meer.⁷ In zijn onderzoek noemt Maurice De Wilde ook de namen van de betrokkenen die, zoals de feiten getuigen, voor hun activiteiten allerminst werden gestraft: sommigen van hen werden verheven in de adelstand, bekleedden hoge functies, kregen standbeelden en straten en pleinen naar hen genoemd.

Overigens ontkwamen ook de nazibeulen zelf na WOII aan hun straf en wel met de hulp van het Vaticaan via de zogenaamde Rattenlijn die voor hen de vlucht mogelijk maakte naar vooral Zuid-Amerika waar sommigen in de dictaturen aldaar nog jaren doorgingen met folteren. Moet men zich er nog over verwonderen dat, zoals in de nieuwsberichten bleek, paus Franciscus onlangs een CD ging kopen in een Romeinse platenzaak waarvan de zaakvoerster voor de camera verklapte dat de heilige vader een fan is van de muziek van Richard Wagner?⁸

Maar wat mogelijk was onder Hitler, is ook niet onmogelijk in ongeacht welke andere dictatuur. Daarenboven zegt een dictatuur ook niet over zichzelf dat hij een dictatuur is. Dictaturen kenmerken zich door zekere verordeningen en gebeurtenissen die burgers zelf dienen te ontdekken en zij moeten die ook durven te ontdekken. Macht werkt nu eenmaal verlammend en de grote meerderheid bezwijkt ervoor en kan zeer moeilijk tot andere gedachten worden gebracht. Wie daarentegen weerstand bieden, dragen daarvan ook de gevolgen; zij moeten roeien tegen de stroom in, wat betekent dat zij geen 'loon' ontvangen omdat dit de betekenis heeft van omkoopgeld, aanzien, jobs, relaties... als zij al niet gestraft worden. De zin van het verzet toont zich pas eerst als geschiedenis, als een voorbeeld dat men zich zal herinneren na de kentering, na het aan het licht komen van de misdaden. Want zo is macht, dat zij de meest verschrikkelijke misdaden het aanzien kan geven van weldaden en ook andersom.

Er zijn stoute tongen die beweren dat corona en de vaccinaties een hedendaagse versie zijn van Zyklon-B: met immer nieuwe varianten zou men dan proberen om stelselmatig de maatschappij te bevrijden van ouderlingen en zieken of kortom van alle mogelijke lastpakken. Zij beweren immers dat WOIII op til is, wat men ook kan opmaken uit de inflatie: het geld wordt aan het volk onttrokken voor bewapeningsdoeleinden, zoals dat telkenmale moet gebeuren voor de strijd aanvangt. Stoute tongen moeten echter worden genegeerd; zoals wij weten brengt alleen de officiële versie ons de waarheid.⁹

Niets nieuws onder de zon

Gisteren vertelde Omsk Van Togenbirger mij dat hij op straat werd aangesproken door een onbekende die kennelijk zijn jongste blogtekst had gelezen. Meneer, zo zei de lezer: waarom houdt u zich bezig met de nazi's, met de concentratiekampen en met die dingen? Dat is toch allemaal verleden tijd? Bovendien: de mensen zijn nu heel depressief geworden door de pandemie: waarom schrijf je niet wat dingen die een beetje kunnen opvrolijken? Dat behept zijn met die onfrisse praktijken uit het verleden waar geen mens nu nog aan denkt, heeft toch geen enkele zin? De vrede eist overigens amnestie, wij moeten immers vooruit!

Ik trachtte de man duidelijk te maken, zo vervolgde de heer Van Togenbirger zijn verhaal, dat het mij helemaal niet om die nazi's te doen was maar om wat er vandaag allemaal op tafel ligt in de naziwereld, of moet ik zeggen: in de internaziwereld, want het gaat niet om nationaal maar om internationaal socialisme, is het niet? En ik vertelde mijn lezer dus dat alles erop wijst wij vandaag te maken hebben met een wereldwijd totalitair systeem terwijl van zodra iemand ons met de neus op de feiten drukt, quasi iedereen het nog steeds over complotdenken heeft. De brave Europeanen van straks een eeuw geleden zullen wellicht ook gedacht hebben dat klokkenluiders die het over uitroeiingskampen hadden, aan paranoïa leden. Pas na de bevrijding en na de ontdekking van de massagraven, de gaskamers en de geheime staatsdocumenten vielen hen de schellen van de ogen. Er zijn overigens nog steeds mensen die er met hun verstand niet bij kunnen dat die gruwel echt heeft plaatsgevonden en zij blijven dat ook allemaal betwijfelen. Ik vertel mijn lezer dus dat het wél mogelijk is en zelfs heel waarschijnlijk dat wij opnieuw gebukt gaan onder een totalitair regime dat massaal mensen aan het uitmoorden is: het is mogelijk want het is al een keer gebeurd. Eén keer? In de afgelopen honderd jaar al talloze keren!

Omsk Van Togenbirger toonde mij daarop het boek in kwestie uit 1983 dat als een historisch document voor eens en voor altijd de welomschreven feiten samenvat om alle twijfels weg te nemen.

Gevaren van extreemrechts (2)

Extreemrechts maar ook andere vormen van vlucht uit de werkelijkheid zoals het religieus fundamentalisme en de overgave aan verslavingen steken de kop op van zodra het leven tegenvalt, zoals bijvoorbeeld in tijden van economische achteruitgang. Als tekorten dreigen, wordt het territoriaal instinct gewekt omdat overleven ook een zaak is van fysiek territorium, jachtgebied, landbouwgebied. Voedselschaarste wakkert territorialiteitsgevoelens aan en het gemeenschappelijk bezit moet inboeten ten koste van het privaatbezit, de concurrentie wordt op de spits gedreven met de bedoeling dat er meer 'afvallers' zijn, wat uiteraard uiteindelijk ook aanleiding geeft tot fysieke strijd, incluis de fysieke uitschakeling van de zwakkeren.

Principieel lijkt er geen enkel bezwaar denkbaar tegen de wil van mensen om sterker te worden, in het bijzonder wanneer schaarste en verzwakking dreigen maar waar deze wil zich omzet in daden, zoals dat bijvoorbeeld het geval is met de aanwending van de geneeskunde en nu bij uitstek de eugenetica, verschuift zich het probleem in de richting van de vraag naar het al dan niet geoorloofd zijn van de middelen waarmee dat resultaat wordt beoogd. De zorg voor de zwakkeren is een bijzonder lastige en tijdrovende activiteit die haar kracht haalt bij de sterkeren: het zich beijveren in de studie van de geneeskunde en de inzet voor de zieken, lijken ten koste te gaan van de sterkte van de maatschappij omdat die zorg veel tijd en energie vergt vanwege de sterken die zichzelf aldus lijken te verzwakken omdat zij er hun beste krachten aan wijden. Edoch, dat te geloven, leidt tot catastrofen zoals deze die ons allen bekend zijn van het nazi-regime in Duitsland, waar men geloofde dat men de gezondheid van het volk als zodanig ten koste kon laten gaan van die van de enkelingen.

Het verwijderen van alle rotte appelen uit de mand lijkt de mand weliswaar gezonder te maken in die zin dat men dan minder rotte appelen overhoudt maar wie deze logica doortrekken, zullen op den duur helemaal géén appelen meer overhouden omdat aldus de appelen in de mand zichzelf helemaal kapot concurreren zoals ook bedrijven doen in de wedren naar monopolievorming. Evenals geluk is gezondheid uiteindelijk een kwestie van (sociale) vergelijking en na de veldslag tussen de gezonde mensen en de zieken, met als 'Endlösung' de 'Gnadentod' voor de zieken, zal zich de concurrentie verplaatsen en onder de sterkeren zal een andere veldslag ontstaan, namelijk die tussen de allersterksten en de minder sterken en op die manier wordt een trend in gang gezet die principieel niet zal eindigen totdat één finale 'winnaar' overschiet die alle anderen zal verslagen hebben. De maatschappij zal dan uiteraard niet langer een samenleving zijn welke zich in stand houdt dankzij samenwerking doch een dictatuur waarin alle elementen geslachtofferd werden aan één grote slokop - tenminste indien dan nog sprake kon zijn van een maatschappij.

Zo verkondigde ten tijde van de catastrofale aardverschuiving in Haïti alhier een “ethicus” dat men nu maar eens werk moest maken van de sterilisatie van de armen, wat er meteen zou voor zorgen, zo meende de geleerde, dat er aldus alleen nog rijken zouden overschieten. Het gegeven dat mensen hun hoge levensstandaard vooral te danken hebben aan de slavernij in allerlei vormen waarbij, concreet berekend, voor elke westerling zowat veertig werkenden in de derde en de vierde wereld moeten opdraaien, leek de uitvinder van de reddende maatregel helemaal te ontgaan. De welvaart is een eindige koek en vandaar eten wie te veel hebben, het stuk op van degenen die honger lijden, toch?

Maar vooral is het pertinent onjuist dat de inzet voor de zwakkeren de sterken minder sterk zou maken: het tegendeel is het geval. Een samenleving die zich niet verkijkt op de sterkte van de groep doch die zich het lot behartigt van de zwakkeren, versterkt zichzelf zodoende middels de inspanningen die haar sterkeren leveren en waardoor zij nog sterker worden dan voorheen. In de genezing van haar zieken, ontwikkelt zij de wetenschap van de geneeskunde en in het onderrichten van haar onwetenden, ontwikkelt zij een krachtige pedagogie; in het van voedsel voorzien van haar hongerigen, leert zij de vruchtbaarheid van de akkers en van de veestapel te maximaliseren, kortom: middels de hulp aan anderen helpt zij op de best mogelijke manier zichzelf.

Maar als het koesteren van de zwakkeren, de vreemdelingen en alle andere groepen die nood hebben aan vormen van bijstand een maatschappij niet verzwakt maar daarentegen sterker maakt, dan vormt inclusie de sleutel tot succes. En deze leefregel wordt dan ook sinds oudsher toegepast door de opperste elite, zeg maar de vorsten: zij rekruteren het gezamenlijke volk, aan de verstandigen en de helden kennen zij eretekens toe, de werkenden voorzien zij van spijs, onderdak en kledij en op ogenblikken dat zijzelf aan het feesten gaan, vergeten zij zelfs de criminelen niet en schenken zij aan de gevangenen gratie. Indien het volk al was het slechts een heel klein stukje van de sluwheid van zijn vorsten bezat, dan was inclusie even vanzelfsprekend als respect, mensenrechten en gastvrijheid, alleen gaat het vandaag met de genoemde waarden niet opperbest omdat economische stagnatie het populisme wind in de zeilen geeft en het kortetermijndenken en het kortzichtige egoïsme aanmoedigt.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 30 november 2023)

Gevaren van extreemrechts (1)

Onmiddellijk na het beëindigen van de Eerste Wereldoorlog stichtte de avonturier Adam Glauer die zich verrijkt had in de Balkanoorlogen van 1912-1913 en die zich naar zijn adoptievader Rudolf Freiherr von Sebottendorf liet noemen, in München een occult genootschap rond het geloof dat de Duitsers behoren tot een superieur ras, de Ariërs, afkomstig uit de Himalaya, meer bepaald uit Tibet, dat geassocieerd werd met Xanadu, een dertiende-eeuws zomerverblijf van een kleinkind van Dzjengis Khan, de in Karakorum residerende Mongoolse krijger en Chinese keizer Kublai Khan. In de schoot van het Thule-Gesellschaft, zoals zij zich noemden naar de Ultima Thule, wat wil zeggen het Uiterste Noorden (van de hyperboreaanse volkeren), werd de Deutsche Arbeiterpartei (DAP) gesticht waaruit Hitlers NSDAP (Nationalsozialistische DAP) ontsproot met als inspirerende krant de Völkische Beobachter.

De voorgeschiedenis van de genoemde loge die stamt uit de Germanenorden Walvater van de Heilige Graal, en met als embleem het hakenkruis of de swastika, (het 'geluksteken' dat zowel voorkomt in de Indusbeschaving als bij de Amerikaanse Indianen, de Vikingen, de Romeinen en de Grieken maar dat onder de nazi's een van de oorspronkelijke betekenis afwijkende en aan racisme en fascisme gelieerde betekenis kreeg), is ingewikkeld maar wat hen samenhield, was de volstrekt onwetenschappelijke overtuiging dat er mensenrassen bestaan (een waangedachte die mede aan de basis ligt van discriminatie, slavernij, apartheid, kolonialisme en meer van dat fraais) en dat het eigen ras, zeg maar de Germanen of de Duitsers, superieur is en derhalve het recht en zelfs de plicht heeft om de andere rassen te onderwerpen. De rassentheorie is afkomstig van figuren zoals de Franse politicus en diplomaat Arthur de Gobineau met zijn Essai sur l'inégalité des races humaines uit 1853-1855 waarin hij drie rassen onderscheidt: het superieure blanke ras (de Ariërs met hun Indo-Europese cultuur) en de inferieure negroïde en Mongoolse rassen (maar ook de Arabieren en de Joden) die bij vermenging de menselijke soort zouden doen degenereren. Raszuiverheid was de boodschap en men vond die zijns inziens ten Noorden van de rivier de Seine.

Het boek van Gobineau werd naar het Duits vertaald op verzoek van Cosima Wagner, dochter van Franz Lizst en echtgenote van de antisemiet Richard Wagner, de componist van onder meer Der Ring des Nibelungen, een muzikaal theaterwerk over de machtsstrijd van oppergod Wotan, verwijzend naar de Germaanse en Noordse oppergoden Wodan en Odin. Misschien het vermelden waard is dat Wagner aanving met zijn aan de Germaanse mythologie geïnspireerde opera nadat hij zijn plannen voor composities over de christelijke mythologie (namelijk over Barbarossa, keizer van het Heilig Roomse Rijk en over Jezus van Nazareth) had geschrapt: hij zal hierbij wellicht geïnspireerd zijn door een pleitbezorger van het genoemde occulte genootschap, Guido von List (1848-1919), die immers het Germaanse heidendom ging aanhangen nadat hij het Christendom vaarwel zegde. von List stichtte met onder meer de vader van de Orde van de Nieuwe Tempelieren, de Oostenrijkse racist Jörg Lanz von Liebenfels (1874-1954), de Völkische Bewegung en de ariosofie, een pseudowetenschappelijk allegaartje van esoterie, theosofie, antropologie, archeologie, poleontologie en eugenetica waarrond in 1926 de Ariosophische Sociëteit ontstond, in 1931 de Ariosophische Kulturzentrale genoemd.

Volgens de geschriften van von List waren enerzijds de godenmensen of de Germanen afstammelingen van Theozoa of interstellaire goden die zich zouden voortplanten middels elektriciteit (sic!) en anderzijds de lagere rassen, Anthropozoa, nakomelingen van Eva nadat zij door een demon was bezwangerd alsook kruisingen tussen mensen en aapmensen. Dit onderscheid gaat terug op de Geheime Leer uit 1888 van spiritiste Helena Blavatsky die (zoals aangetoond bedrieglijke) seances hield die toentertijd modieus waren en waarop ook figuren zoals de antroposoof Rudolf Steiner en Nobelprijswinnares voor de Natuurkunde Marie Curie aanwezig waren.

In het occultisme van de ariosofie is ook het runengeloof van de partij: runen zijn Germaanse tekens die een alfabet vormen dat in de Noordse mythologie ook in verband staat met waarzeggerij of met het oproepen van magische krachten. De nazi's gebruikten onder meer de sig-rune of dubbele bliksemschicht als teken voor de SS en ook neonazi's en skinheads gebruiken runetekens die daarom vaak bij wet verboden worden en de linguïst en fictie-auteur J.R.R. Tolkien speelt in zijn “In de ban van de ring” met naar hem genoemde 'Tolkienrunen'.

En daarmee is het woord 'spel' gevallen, wat hier van belang is omdat het geloof in magie terecht doet denken aan het kinderlijke spel waarbij de spelers zodanig opgaan in hun eigen werkelijkheid dat zij extatisch worden. Edoch, terwijl kinderen bijvoorbeeld bij etenstijd uit hun spel kunnen gewekt worden door volwassenen, kunnen volwassenen die in gelijkaardige spelvormen opgaan, dikwijls zelfs niet door rechters worden gewekt nadat hun 'spel' in moord of in genocide ontaardde.

Het gevaar dat principieel schuilt in elke denkbare religie die ruimte wil verschaffen aan zekere verzuchtingen binnen de primitieve mens die wij voor een groot stuk misschien wel altijd zullen blijven, bestaat in het al te ernstig nemen van aannamen gemaakt wars van het verlichte verstand alsook in het gevaar dat die 'overgave' (want dat is de betekenis van 'religie') ontaardt in het verlies van de controle over een realiteit die zich niet door wensen laat dicteren.

Godsdienstbeoefening kan verzanden in dat gevaar waar fundamentalisme de kop opsteekt maar evenzeer is dat het geval met allerlei geheimdoenerijen waartoe vooral die mensen hun toevlucht blijken te zoeken die in het moderne openbare leven niet aan hun trekken komen. Hoe harder het leven, bijvoorbeeld in gevolge economische recessie, hoe groter het gevaar voor depressie en des te groter ook de neiging om zich voor de realiteit af te schermen, wat dan kan gebeuren middels drankzucht of verslaving aan medicatie, middels godsdienstbeoefening (omdat godsdienst 'opium voor het volk' is) maar ook middels het zich ingraven in fantasiewerelden en clubs waarin de harde wetten van de (sociale) realiteit met veel aantrekkelijkere spelregels worden verdoezeld. Als het oorlog wordt, lopen de kerken weer vol maar dan gaan tevens occulte genootschappen floreren en ook de achterdocht neemt toe, samen met het zoeken naar zondebokken.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 29 november 2023)

Volksgezondheidszorg versus gezondheidszorg - een bedenking

Het kan paradoxaal klinken maar er bestaat zoiets als gezondheid omdat niemand in staat is om de realiteit van ziekten te loochenen en dat men ziek is, weet men dikwijls omdat men pijn heeft: het bestaan van de werkelijkheid van de gezondheid treedt pas ons bewustzijn naar binnen na de ervaring van de afwezigheid daarvan en in dat verband spreekt men over “la présence de l' absent”, de voelbare afwezigheid van het pijnvrij zijn of van het gezond zijn. Wie gezond zijn, voelen namelijk helemaal niets en zij neigen er ook van uit het gaan dat deze toestand een natuurlijk gegeven is, als het ware iets neutraals. Hetzelfde kon men veronderstellen over het bestaan als zodanig en niet gering is het aantal filosofen die het 'zijn' als uitgangspunt nemen waarbij zij dan argumenteren dat het hemd nader is dan de rok: de bestaanservaring of het bestaansbewustzijn, zo zeggen zij, staat dichter bij mezelf dan het bestaan als zodanig, of het leven, en is derhalve meer fundamenteel. Bij uitstek in het idealisme van George Berkeley vindt men die neiging en zij zou weliswaar vergeeflijk zijn ware het niet dat zij ons opscheept met het vraagstuk van de pijn. Als wij de realiteit van het lijden en de dood ernstig nemen, dan moeten wij ook erkennen dat gezondheid niet vanzelfsprekend is en dat het leven geen abstract 'zijn' is maar een complexe toestand, samenhangend met een quasi ondoorgrondelijke ontstaansgeschiedenis, waaraan niets mag ontbreken, en waarbij een levend organisme tot op zekere hoogte vergelijkbaar is met een uurwerk of met een andere ingewikkelde machine die het immers begeeft van zodra één onderdeel kapot is. Het is de veelheid aan bestaande ziekten die het onmiddellijke bewijst levert van de complexiteit van het levende organisme. De studie van het levende organisme is dan ook de basis van de gezondheidszorg en omwille van de uiteindelijk ondoorgrondelijke ingewikkeldheid van wat of wie leven, is die studie dan ook principieel onvoltooibaar, onaf en altijd op zoek naar nieuwe en meer omvattende inzichten.

Gezondheid lijkt een term die verwant is aan volksgezondheid en weliswaar hebben de twee een en ander met elkaar gemeen maar wie het inzicht missen dat het hier om twee uiteindelijk totaal verschillende disciplines gaat, dreigen te verzanden in pure waanzin. Gezondheidszorg betreft immers de zorg voor levende organismen terwijl de instellingen die de volksgezondheid in het oog houden zorg moeten dragen voor een volk: een volk bestaat weliswaar uit mensen die vanuit een welbepaald perspectief levende organismen zijn maar een volk zelf is helemaal geen levend organisme doch een sociaal geheel waarvan de cellen levende wezens zijn. Ik schreef bijna dat een levend organisme zich verhoudt tot een volk zoals een cel zich verhoudt tot een levend organisme maar dit is pertinent een trompe l'oeil omdat het cement dat mensen tot een volk maakt niet organisch van aard is maar bestaat uit wetten, overeenkomsten of dus afspraken met een dwingend karakter, tot stand gekomen door verstandelijk overleg. Dat de genoemde verwarring tot foute oordelen kan leiden, mag bijvoorbeeld blijken uit het volgende.

Men zou kunnen geloven dat een gezond volk een volk is dat weinig zieken telt, en dit in analogie met een gezonde mens die men zou kunnen definiëren als iemand die zelden ziek is of die weinig of geen ziekten te verduren heeft. Edoch, mocht die vergelijking terecht zijn, dan volstond het om uit het volk alle 'ongezonde' mensen te verwijderen teneinde een gezonder volk te bekomen en dat was inderdaad wat bijvoorbeeld Adolf Hitler deed toen hij streefde naar de veredeling van zijn geliefkoosd, Germaanse 'ras' dat met geweld ontdaan werd van zieken en van mensen die naar zijn 'inzichten' ongezond waren en die in de terminologie van de nazi's werden bestempeld als “lebensunweres Leben”: gehandicapten, ouderen, joden, Roma-zigeuners, homo's, prostituées, gevangenen, mensen met besmettelijke ziekten en noem maar op. Voor de nazi's bestond de uitnemende remedie voor de optimalisatie van de volksgezondheid in het euthanaseren van alle mensen die de gezondheid van de gemiddelde burger naar beneden halen, waarbij in de eerste plaats dient opgemerkt te worden dat de gemiddelde burger uitsluitend bestaat als een wiskundige grootheid waaraan mogelijkerwijze geen enkele echt bestaande man of vrouw uit het volk beantwoordt. Maar bovendien bestaat er geen enkele echt levende man of vrouw in het volk wiens persoonlijke gezondheidstoestand ook maar enige baat ondervindt vanwege de volksgezondheid als zodanig, precies zoals geen enkele concrete man of vrouw ook maar één cent rijker wordt van een zogenaamd 'gezonde' economie. Het euvel dat hier speelt, is uiteraard dat van de middeldoelomkering waarbij via allerlei bedrieglijke kanalen de zaken zo voorgesteld worden als zou de mens in dienst of in functie staan van de economie in plaats van andersom en deze waanzin gaat dermate ver dat de neiging ontstaat om ermee in te stemmen dat mensen die niet langer economisch nuttig geacht worden, een economische last zijn en derhalve maar beter kunnen ophouden met bestaan. Zijn instrumenten zijn meester geworden over de mens die ze uitvond om zijn heerschappij te maximaliseren. Zijn overmeesteringswerktuigen hebben de mens overmeesterd. De mens is een werktuig van zijn werktuigen geworden, wat een vorm van suïcide is omdat onze werktuigen niets anders zijn dan verlengstukken van onze handen. Zo aanbidt men het werktuig geld, stelt men zichzelf in dienst daarvan en wordt men er uiteindelijk door omgebracht. Op precies dezelfde manier fnuikt de volksgezondheidszorg niet zelden de gezondheid van de mensen.

Economische vooruitgang heeft nooit geresulteerd in een toename van het aantal rijken en in een terugdringen van de armoede maar wel in het groter worden van de kloof tussen arm en rijk, precies zoals de uitvinding van de auto niet geresulteerd heeft in meer snelheid en derhalve in tijdswinst voor iedereen maar wel in het groter worden van de afstanden en in een toename van de opdeling van het mensdom in enerzijds wie baat hebben bij een auto en anderzijds wie er de slaaf van zijn, met andere woorden heeft die uitvinding, andermaal, geresulteerd in het groter worden van de kloof tussen arm en rijk. Het door elkaar haspelen van enerzijds de studie van de mens of van het menselijk organisme en anderzijds de studie van het volk of van een specifiek facet daarvan, resulteert in vormen van waanzin die de waanzinnige als zodanig in de waan laten dat hij goed bezig is, dat zijn redeneringen hout snijden en dat er helemaal niets aan de hand is met zijn theorieën. De bewering dat wat goed is voor de volksgezondheid ook de gezondheid van elke mens afzonderlijk ten goede komt, is een redenering die evenmin steekhoudend is als deze die zegt dat Socrates past in deze koffer omdat hij ook past in zijn pak dat op zijn beurt in deze koffer past.

(J.B., 27 november 2023)

Vulkanengeroffel IJsland hoorbaar op 24 november 2023 om 22 uur

Wie gisterenavond rond 22 uur 's avonds buiten was, kon het gehoord hebben: IJslands vulkanengeroffel dat amper enkele seconden of minuten aanhield. Een zeer onregelmatig geroffel dat misschien deed denken aan een kermis in de buurt of aan vrachtwagens maar de onregelmatige cadans hoort men op Tv in natuur-uitzendingen en de gelijkenis met het vulkanengebrul was uiteraard treffend. En de wind diende: Noord, Noord-West. Op de actuele IJslandse meteorologische seismografische dienst op het internet (zie het screenshot in de bijlage) ziet men een piek van de bevingen rond 21 uur Ijslandse tijd, dat is hier exact één uur later. Er zit dan nog een verschil op van enkele minuten maar dat is te wijten aan het feit dat het geluid zich verplaatst met een snelheid van 300 meter per seconde. Is dit dan zo ver hoorbaar? Wel, in 1883 is de Krakatau uitgebarsten, op Indonesië was dat, en toen bleek het lawaai hoorbaar tot in Australië, dus 5000 km verder. Welnu, Reykjavik ligt op ongeveer 2100 km van hier... Zie de screenshot van die IJslandse seismografische dienst hierbij: een piek gisteren rond 21 uur IJslandse tijd. Zie ook ons artikel over de uitbarsting van de Krakatau in 1886 op Tisallemaiet:

http://blogimages.bloggen.be/tisallemaiet/attach/226579.pdf

(J.B., 25 november 2023)

https://en.vedur.is/earthquakes-and-volcanism/earthquakes

Een zesde bedenking bij de 'zaak' Conner Rousseau: De sublieme chantage en de mythe van Sisyphus

Althans volgens de joods-christelijke mythologie die samen met de Griekse mede aan de basis ligt van onze westerse cultuur was de mens oorspronkelijk een goddelijk want “naar Gods beeld en gelijkenis geschapen”¹ wezen dat echter verleid werd door de duivel om tegen de Schepper in opstand te komen, waarna het viel, zijn goddelijkheid verloor en sterfelijk werd. Sinds dat ogenblik regeert de duivel over de mens en zijn wereld en een parabel uit het Nieuwe Testament verhaalt hoe naast de mens ook nog de Godmens door de duivel werd verleid: na een vastenperiode van veertig dagen en nachten bracht Lucifer Christus naar de woestijn: “Als u de Zoon van God bent, beveel dan die stenen in broden te veranderen.”, zo gebood hij Hem maar Jezus weigerde: “‘Er staat geschreven: “De mens leeft niet van brood alleen, maar van ieder woord dat klinkt uit de mond van God.”” Vervolgens nam de duivel Hem mee naar het hoogste punt van de tempel: “Als u de Zoon van God bent, spring dan naar beneden. Want er staat geschreven: “Zijn engelen zal hij opdracht geven om u op hun handen te dragen, zodat u uw voet niet zult stoten aan een steen.”’ Maar Hij weerstond ook deze tweede verzoeking: “Er staat ook geschreven: “Stel de Heer, uw God, niet op de proef.”’ Dan nam de duivel hem mee naar een hoge berg en toonde hem alle koninkrijken van de wereld in al hun pracht: “Dit alles zal ik u geven als u voor mij neervalt en mij aanbidt.” Daarop zei Jezus tegen hem: “Ga weg, Satan! Want er staat geschreven: “Aanbid de Heer, uw God, vereer alleen hem.””²

Later geeft Christus aan de apostel Petrus, samen met de macht om zonden te vergeven, de macht over de toegang tot het paradijs: “Gij zijt Petrus; en op deze steenrots zal Ik mijn Kerk bouwen (…) Ik zal u de sleutels geven van het Rijk der hemelen (...).” (Mt. 16, 13-19)

Wanneer Fjodor Dostojevski in 1879-'80 in zijn parabel, “De grootinquisiteur van Sevilla”, een raamvertelling in zijn “De Gebroeders Karamazov”, Christus andermaal ten tonele laat verschijnen, herinnert hij aan deze teksten en voert aan dat de katholieke kerk het werk van Christus gelooft te hebben verbeterd vanuit de wetenschap dat misschien wel een kleine groep van uitverkorenen maar niet de hele mensheid waartoe zij zich richt, in staat is om in de voetsporen van de Heiland te treden: de kerk plooit voor de wil van Lucifer, geeft aan de mens zijn dagelijks brood, zegt wat hij moet doen en laten en regeert de wereld. En Christus heeft zich daarmee niet meer te bemoeien daar Hij aan de kerk zijn macht uit handen gegeven heeft; niemand kan derhalve wereldse macht verwerven zonder de knieval voor het kwaad. Het kwaad chanteert het mensdom.

Mythen zijn verhalen maar zoals de levenservaring ons diets maakt, overklast hun fictie vaker alle feiten omdat zij de genen van de geschiedenis zelf blijken te zijn: de kern, gevat in een schijnbaar sprookje, dat alleen maar ontplooien kan op de wijze zoals het werd geprogrammeerd, zoals ook elk levend wezen zijn genetisch programma uitvoert tegen wil en dank - “Ge kunt van een ezel geen koerspeerd maken”, aldus verantwoordt zich de vertegenwoordiger van de paus van Rome jegens de teruggekeerde Heiland die Hij vervolgens verjaagt onder de bedreiging Hem anders andermaal te zullen kruisigen.

“Het geluk van de bozen” is een realiteit, de wereld is aan de durvers, wie geen bloed aan de handen willen, zullen het aardse rijk niet beërven, de pikorde is een piramide met aan de top de massamoordenaars, aan de basis vindt men alleen maar de 'onnozelen' in de betekenis van 'onschuldigen', zij die niet (willen) weten of beamen dat het kwaad regeert in de 'civitas terenna'.

De katholieke theologen maken zich sterk met de woorden die Jezus richt tot Nicodemus: “Zozeer heeft God de wereld liefgehad dat hij zijn Eniggeboren Zoon gegeven heeft om ons te verlossen”³ maar zij lijken de verzen te vergeten die daar op volgen en die herinneren aan de proloog⁴ van het Johannesevangelie: “Het licht is in de wereld gekomen, maar de mensen beminden de duisternis meer dan het licht, omdat hun daden slecht waren (…) uit vrees dat (hun) werken openbaar gemaakt worden. (...)”⁵ En valt uit deze woorden dan niet af te leiden dat het kerkelijke devies tot het nastreven van aards geluk de mens opsluit in een grote duisternis en dat derhalve een leer van blind geloof en devotie een dwaalleer is?

Wat mensen missen is de moed van Sysiphus, in het oorlogsjaar 1942 zo treffend beschreven door Albert Camus⁶ - de moed om de steen telkens weer naar boven te rollen: het absurde of grondeloze karakter van het bestaan moet ons niet tot wanhoop drijven maar tot verzet.⁷ “Ce qui compte n'est pas de vivre le mieux, mais de vivre le plus”, aldus Camus. Sysiphus “(...) (n'a pas d'espoir mais) “il n'est pas de destin qui ne se surmonte par le mépris.” Sisyphus' overwinning schuilt in de aanvaarding van de absurditeit die hem niet langer verhindert nog iets te ondernemen. “La lutte elle-même vers les sommets suffit à remplir un cœur d'homme. Il faut imaginer Sisyphe heureux.” Het is waar dat alle menselijke ondernemingen tot mislukken zijn gedoemd maar als men de moed opbrengt om zich daarbij neer te leggen, kan men het geluk ervaren dat Sisyphus alsnog te beurt valt. Die grote wijsheid van een atheïst lijkt te raken aan de boodschap tot volharding en tot vertrouwensvolle berusting in het lot uit menige religieuze cultuur die roemt wie in staat zijn om te leven zonder ook maar enig tastbaar houvast, zoals bij uitstek Job.

(J.B., 23 november 2023)

Een vijfde bedenking bij de 'zaak' Conner Rousseau: De moordende eenzaamheid van de vogelvrij verklaarden

Op 14 november l.l. kon men in het VRT-nieuws lezen: “In Mexico is Jesús Ociel Baena, de eerste openlijk non-binaire magistraat in Latijns-Amerika, thuis dood teruggevonden. Baena was een belangrijke voorvechter van LGBTQ-rechten op het hele continent. De doodsoorzaak wordt nog onderzocht.”¹ Het gebeurt steeds vaker, mensen die vermoord worden omdat zij opkomen voor hun rechten en de oorzaak is haat - in dit geval: homohaat en homofobie.

Het is een feit maar het wordt vaak uitsluitend door de slachtoffers ervaren: LGBTQ-mensen worden gepest en vervolgd. Al te vaak is homohaat een consequentie van fanatiek geloof: heel wat moreel in de steek gelaten burgers hebben nood aan een houvast en eenmaal zij die denken te hebben, is dat hun heilige zaak die derhalve tot elke prijs zal worden verdedigd. Godsdienstwaanzin biedt een zeker comfort aan de waanzinnigen zelf maar is tegelijk een gevaar voor alle 'ketters'.

“Er is een tijd van vrede en er is een tijd van oorlog”, aldus citeerde onlangs de Israëlische president Benjamin Netanyahu de Bijbel om het geweld jegens de Palestijnen te verantwoorden. En met Genesis 1:27 - “Man en vrouw schiep Hij hen” - worden homo's wereldwijd gedemoniseerd, wat dan homofobie en ook homohaat niet alleen mogelijk maar tevens noodzakelijk maakt want waar ruimte gegeven wordt aan homoseksuelen, zo gelooft men althans, geven zij een voorbeeld dat vloekt met het woord Gods, zouden deze 'handlangers van de duivel' wel eens navolging kunnen krijgen en worden derhalve de zielen van anderen in gevaar gebracht.

Dat een van de belangrijkste bronnen van homohaat de katholieke kerk is, leidt geen twijfel en al haar recente en zeer plaatselijke gebarenmakerij in het ijle om haar vel te redden ten spijt, blijkt haar genadeloosheid tegenover holebi's bijvoorbeeld al van zeven eeuwen geleden uit de verzen 24 tot en met 42 van de Veertiende Zang van de “Hel” (“Inferno”) van het allegorische epos van Dante Alleghieri (1265-1321): “De Goddelijke Komedie”²:

“Weer andren liepen zonder ooit te rusten. (…) En traagzaam dwarrelde over heel de vlakte/ een zee van vuur, in grote en dichte vlokken,/ (...) dat op de grond nog gloeide,/ (...) zo daalde hier deze eeuwge vlammenregen,/waardoor het zand als tonder onder vuurslag/ ontvlamde, om dus het lijden te verdubblen./ En nimmer was er rust voor 't razend dansen/ der arme handen, die nu hier, dan ginder/ het vuur dat nimmer uitdooft van zich sloegen.”³

De Florentijn Dante hield zich overigens ook in met de politiek in het Italië van zijn tijd, onder meer maakte hij daar deel uit van het bestuur van een volkspartij, de Capitano del Popolo. In 1302 werd hij door zijn politieke tegenstanders veroordeeld, “De Goddelijke Komedie” schreef hij in ballingschap (1307-1321). De weldoener werd verraden en verguisd omdat hij met kop en schouders boven de massa uit stak en zo deelde hij het lot van vele groten voor en na hem, van Socrates, die tot de gifbeker veroordeeld werd op beschuldiging van heiligschennis en jeugdbederf, tot de Gekruisigde van Nazareth, door zijn apostelen verraden, Nelson Mandela, Aleksej Navalny en noem maar op: “Nihil novi sub sole”...

Zoals Dante's werk getuigt, is de katholieke kerk hier sinds oudsher de motor achter de demonisering en de vervolging van homo's maar religies zijn niet de enige bron van homohaat: naast het geloof is er ook nog het bijgeloof en behalve de religies zijn er ook nog de niet te tellen ideologieën met hun belachelijke stereotypen die de complexe realiteit simplificeren met niet alleen lachwekkende maar vaak ook dramatische gevolgen voor zowel aanhangers als verwerpers van de theorieën in kwestie. Mensen neigen ertoe zich te wapenen tegen de realiteit door pogingen te ondernemen om die naar hun hand te zetten. Soms lukt dat wel tot op zekere hoogte en dan spreekt men over wetenschap en techniek maar waar men onwetenschappelijk te werk gaat, komt het magische denken ten tonele en gaat men vlotjes over tot het excommuniceren van zekere sociale categorieën, bij voorkeur minderheden, zondebokken voor zowat alles wat niet naar wens verloopt. Op die manier ontstond de nu exemplarische geschiedenis van de 'heksen van Salem' waarbij onschuldigen werden veroordeeld en gedood omdat een wat achterlijke, bijgelovige dorpsgemeenschap hen omwille van uiterlijke, fysieke kenmerken voor 'heksen' hield.

Wij leven weliswaar niet meer in de middeleeuwen maar (onder meer) op het internet bieden allerlei vormen van bijgeloof alsook velerlei ideologieën een houvast aan vooral jongeren wiens hunker daarnaar vaak door sociaal miserabele omstandigheden maar even vaak door een overmaat aan welvaart onbevredigd blijft. En in feite bestaan hier geen onschuldige vormen van bijgeloof en van magie omdat leugens sowieso altijd gevaarlijk zijn: toentertijd gingen armelui met hun zieke kinderen bij de eerwaarde om die door hem te laten 'belezen' en vandaag vraagt een vrouw met kanker raad aan een handlezer die haar vertelt dat zij in uitstekende gezondheid verkeert, waardoor zij een tijdig bezoek aan de dokter mist.

Nu de laatste getuigen van de holocaust dood zijn, verhindert de door de opsluiting van de ouderen in de hand gewerkte, vaak volstrekte afwezigheid van het langetermijngeheugen dat de alarmbel gaat rinkelen wanneer steeds grotere groepen mensen zich gaan vermeien in een mentaliteit die polarisering bevordert en het huldigen van stereotypen. Nog erger wordt het waar zij overgaat tot het opnieuw aanbidden van uitgerekend die demonen die luttele generaties geleden van de wereld een hel maakten door “de natuur een handje te helpen”, wat neerkwam op brute genocide op basis van pseudowetenschap en verkapt als 'zuivering'. De opmars van het neonazisme en het identitair denken is een vaak totaal onderschat kwaad met een doortastend werkelijkheidsgehalte waarvan in een wereld van vereenzaming en egoïsme behalve de daders, vaak enkel de slachtoffers weet hebben en daar ook moeten voor vrezen, vooral dan als zij tot zekere 'risicogroepen' behoren.

Het is een bekend gegeven uit de psychopathologie dat pesters er voor zorgen dat zij niet worden betrapt en dat hun slachtoffers worden beroofd van elke mogelijkheid om het geweld tegen hen (op een geloofwaardige manier) kenbaar te maken, waardoor zij tot een quasi volkomen hulpeloosheid veroordeeld zijn. Vaak weten de slachtoffers door wie ze gepest worden maar zij beschikken niet de mogelijkheid om daar bewijzen van te leveren; ze vertellen niet wat er aan de hand is uit angst niet geloofd te worden en hun angst is terecht omdat de pesters sowieso meer zelfzekerheid hebben dan hun slachtoffers en derhalve als geloofwaardiger overkomen in geval de zaak ter sprake zou komen.

Het behoort niet tot de leefwereld van buitenstaanders en daarom ook begrijpen zij niet wat het betekent om te moeten leven in de voortdurende angst voor pesterijen. Dat geldt echter in een nog veel grotere mate voor wie doodsbedreigingen ontvangen omdat de lafhartige daders zich daar sowieso verborgen houden: wie met de dood worden bedreigd moeten ongeacht wie beschouwen als hun mogelijke moordenaars en de uiteraard prioritaire bezigheid van de eigen beveiliging (vaak zonder hoop op hulp van derden) slorpt alle energie en aandacht op zodat het leven tot een louter overleven wordt herleid met als enige zekerheid het uitzicht op een gewisse totale uitputting, ogenschijnlijk al te dikwijls uitmondend in zware ziekte of zelfmoord.

(Jan Bauwens, 22 november 2023)

Een vierde bedenking bij de 'zaak' Conner Rousseau: “Non posse peccare”

Het effect van het alziend oog op het gedrag van wie er door in de gaten worden gehouden is ons niet alleen welbekend uit George Orwells 1984 maar ook vanuit wetenschappelijk oogpunt: mensen neigen ertoe om hun gedrag aan te passen aan de wensen van degenen door wie zij gecontroleerd worden omdat controle en manipulatie een en hetzelfde zijn. Manipulatie is er niet zozeer in de verordening of in het opleggen van regels, wat in dat spel uiteraard een onmisbare factor is, maar veeleer in de controle uitgeoefend met het oog op de naleving van die regels alsook in het bestaan van afdoende sancties. Dit is zo omdat machthebbers helemaal niet geïnteresseerd zijn in wat mensen geloven maar wél in wat zij belijden. De geloofsbelijdenis maakt een katholiek tot wie hij is en uiteraard doet hij nooit wat hij zegt maar daartoe dient dan ook de biecht die hem uiteindelijk binnen de kerk houdt en die ervoor zorgt dat zij haar leden niet verliest. Machtig zijn degenen die in staat zijn om anderen ertoe te dwingen te belijden dat de leugens die zij hen vertellen, de waarheid zijn. Controleren is gebieden en zij die werkelijk gecontroleerd worden, gehoorzamen dan ook aan hun bevelhebbers. Tenzij zij revolteren.

Nu miskijkt menigeen zich alras op het plaatje want de controle die op Rousseau wordt uitgeoefend is niet zozeer die van de bodycams der flikken maar deze van wie de man met de dood bedreigen. Het is immers een heet hangijzer en een publiek geheim dat de straffen van de maffia deze van de wetten van het land waar die zich heeft genesteld, in hun schaduw stellen. Het slachtoffer gehoorzaamt met andere woorden aan de allerstrengste controleur, hierbij in de eerste plaats gehoor verlenend aan een wat andere vorm van de aloude spreuk dat men het woord spreekt van hem wiens brood men eet: iemand spreekt het woord van degene die zijn leven in de hand houdt want bedreigt. Aan deze waarheid geeft Rousseau al dan niet bewust uiting door de bodycams waarmee de wetsbewaarders hem te lijf gaan, te negeren. Er zijn nog een meute controleurs van een heel ander kaliber aan de slag, zo zou zijn gedrag hen duidelijk moeten maken maar zij hebben er geen oren naar, zij negeren het kwaad en zij beschuldigen veel liever het slachtoffer, wat in dit soort zaken altijd de tactiek is omdat dit de weg is van de geringste weerstand.

De controleurs van het andere kaliber werken niet met waarschuwingen en boetes, vraag dat maar eens aan Karel Van Noppen, of is die doodeerlijke man dan voor helemaal niets gesneuveld? Zo moeilijk is het om in het voetspoor van helden te treden, dat ook vandaag nog alle koeien in alle weiden van dit land aan bodybuilding lijken te doen. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen, zo zeggen sommigen maar waar haalt men dan het recht om een man te stenigen die er niet direct in slaagt om het summum van het heldendom te evenaren en die zich daar bovendien ook nog eens uitgebreid en herhaaldelijk voor excuseert? Want het gaat hier meer bepaald en ontegensprekelijk over een dreiging die ook in de jaren dertig van de voorbije eeuw aan de orde was en die nu weer gans Europa in de tang heeft en misschien wel de hele wereld, kijk maar naar de koers die Rusland vaart en Indië, weldra het meest bevolkte land op aarde.

Met de hete adem in de nek van neonazi's en kortstondig maar zeer zeker levensreddend vluchtend in een roes en zich de angst negerend alsnog begevend in de open wereld waar men door het allergrootste gevaar van heden vogelvrij verklaard werd en derhalve in de kijker loopt van een geweer dat onafwendbaar aan het lot van de genoemde, gewetensvolle vee-artskeurder herinnert, doet men allicht een kleine toegeving aan het adres van de belagers en zegt men, misschien alleen maar om zijn vel te redden, dronken in het duister van een nachtelijke kroeg: inderdaad, die en gene lieden zijn hier vreemd, zij moeten worden beteugeld want zij zien er schrikbarend bedreigend uit - en nog enkele van die uitlatingen die aan elkeen zullen duidelijk maken dat men het helemaal niet menen kan. Alleen zij hebben er geen oren naar: zij die allang zaten te azen op de kop van de man die hen op één been voorbij spurt in de wedloop die alras van wal zal steken om de strijd te beslechten die nu voor de deur staat: de strijd tussen de toekomst en de middeleeuwen.

(Jan Bauwens, 20 november 2023)

Een derde bedenking bij de 'zaak' Conner Rousseau: “Alles van waarde is weerloos”

Achtenzestig jaar geleden overtrad in een toen nog onvrij werelddeel een zwarte vrouw de wet en met deze 'misdaad' veranderde zij de wereld: in 1955 pleegde Rosa Parks verzet door de weigering haar zitplaats op de bus aan een blanke af te staan en aldus herschiep zij mede een apartheidsstaat tot het Amerika van de gelijke rechten. Toentertijd schreven velen de authentieke politica een criminele inborst toe maar binnen de kortste keren werd zij geroemd om het revolterende karakter dat voor staatslui onontbeerlijk is. Vandaag is daarvan nog heel weinig te zien: het gros van de politiekers blijken ordinaire windhanen die zoals Pilatus de voor onze toekomst broodnodige uitzonderingen op de regel geheel onterecht doch prompt en gewetenloos veroordelen.

Wie een tekst schrijft, maakt eerst een kladwerk met potlood en gom en het papier wordt quasi onleesbaar van de vele doorhalingen en verbeteringen van taal- en andere fouten. En dat voorbereidend werk is een privézaak: een schilder verdraagt geen publiek totdat zijn doek helemaal af is, een auteur laakt lieden die azen op zijn recept en een chef-kok laat niet in zijn potten kijken. Hoe omvangrijker en belangrijker de te leveren prestatie, des te groter de ruimte vereist voor prospecties, probeersels en proeven. Vaklui schuwen pottenkijkers als de pest maar in hun blinde na-ijver vallen bemoeials vandaag de laboratoria van de meest creatieve mensen binnen, gewapend met domme camera's: veiligheid eerst, zo schreeuwen zij het als helden uit en de meest elementaire vrijheid, onontbeerlijk voor de scheppende geest, moet het bekopen; het genie wordt opgeofferd aan de middelmaat, “alles van waarde is weerloos”.

Dit eeuwig kersverse vers van Lucebert betekent vandaag dat de mens wordt omgebracht op het altaar van het gouden kalf. Straks herstart in het mondaine Parijs het megacircus van de Olympische Spelen waarbij alle kinderrechten ten spijt, een onschuldige jeugd andermaal massaal wordt geofferd aan de vlaggen van de naties: enkelingen schitteren op het schavot in de muziek der sferen waartoe hun volkslied door de gelegenheid wordt verheven maar een meerderheid belandt in diepe depressies, gegraven door een veeleisende doch inerte massa. Kind-atleten moeten de eerzucht van hun presidenten bevredigen en de economische belangen van hun natie - brood en spelen - zoals kindsoldaten, naar het front gedreven onder een bangelijk getrompetter en het vervloekte nationalisme van een slappe vlag. Een moedige doch veel te vroeg uit de zandbak weggerukte en tot krijgers herleide jeugd betekent dwangarbeid voor kinderen en doet denken de slachtoffers van pooiers, het hoofd op hol gebracht met drugs om te kunnen renderen. De oude krokodillen, belust op jong bloed, dat hun als masker moet dienen om stemmen te trekken en fortuin te maken: goudhaantjes, zo heten zij hun 'beschermelingen' met wiens leven zij spelen - hun geluk zal hen worst wezen.

Het weze herhaald: als Conner Rousseau een racist is, dan kunnen wij met zijn allen aanspraak maken op de titel van paus van Rome.

(Jan Bauwens, 20 november 2023)

Een tweede bedenking bij de 'zaak' Conner Rousseau: grove nalatigheden vanwege de rechtsstaat

In Antisemitism (1948), het eerste deel van haar 'trilogie', getiteld: The Origins of Totalitarianism uit 1951¹, besteedt Hannah Arendt uitgebreid aandacht aan de zaak Dreyfus. Alfred Dreyfus was een Frans-joodse legerofficier die in 1894 valselijk beschuldigd werd van spionage voor de Duitsers en gestraft met degradatie en deportatie naar het Duivelseiland. Twee jaar later toonde luitenant-kolonel Picquart aan dat de bewijzen tegen Dreyfus vervalsingen waren en dat de echte spion een legercommandant was. Edoch, een antisemitische militaire overheid verwierp Dreyfus zijn onschuld. Mede onder invloed van “J'accuse” van Emile Zola die Dreyfus verdedigde, brak een schandaal uit dat de Fransen polariseerde. In een nieuw proces werd Dreyfus tot tien jaar gevangenisstraf veroordeeld en pas in 1906 werd de zaak als een gerechtelijke dwaling erkend. In 1908 werd nog een aanslag gepleegd op hem door een antisemiet die door de jury prompt werd vrijgesproken. Later noemde president Chirac het proces een poging tot het aanwakkeren van de Jodenhaat.

Joden, Roma en homoseksuelen zijn de meest in het oog springende voorbeelden van gehate en derhalve vervolgde en benadeelde minderheidsgroepen. Minderheden worden sowieso gediscrimineerd maar vanaf het ogenblik dat een hatende massa haar gelijkgestemde politici in het zadel heeft gehesen, verschijnt daar ineens ook nog het mandaat om het leven van de meest kwetsbaren ook met wettelijke middelen onmogelijk te maken: de massa hijst haar Führer in het zadel en de reeds middels demonisering ontmenselijkte mensen worden voortaan door de politie opgepakt en nu ook fysiek massaal omgebracht in zogenaamde concentratiekampen.

Het antisemitisme, de vreemdelingenhaat en de intolerantie tegenover holebi's is nu terug van 'weggeweest', wat hier uiteraard betekent “weg uit de wet” want met semi-legale en legale middelen worden heden opnieuw campagnes opgestart tegen de aloude zondebokken. Ook in de 'zaak' Conner Rousseau glipt de wapenstok het toneel naar binnen, hier in de gedaante van de verborgen camera, de bodycam van een gemeentelijk politiekorps dat een door het 'gewone volk' op handen gedragen politicus, uiteraard gevreesd door de gesettelde potentaten, op de hielen volgt zoals inderdaad gebeurt met opgejaagd wild: zij volgen hem tot net niet in de slaapkamer om dan te doen waarop het strengste verbod geldt: in de openbaarheid gooien wat privé is.

Toegegeven, het is niet helemaal privé wat men in zijn vrije tijd op café vertelt maar mocht men alle mensen in de nog resterende volkse communicatiegelegenheden die de kroegen tenslotte zijn, met camera's op de hielen zitten, dan kon de complete bevolking van dit land in gedwongen therapie en moesten alle openbare gebouwen herschapen worden tot Dossin-kazernes. Bovendien kan men niet gaan keuvelen in de kroeg zonder te consumeren; men kan daar ook water drinken, dat is waar, op smaak gebracht met chocoladerepen.

Tenslotte is alcohol een harddrug en dat het goedje alsnog door de wet kan worden toegelaten op café, is te danken aan een bijkomende wet die mensen alsnog tegen de drankduivel beschermt door de cafébazen te verplichten om er op toe te zien dat de klanten niet dronken worden, of tenminste: dat zij zich niet in die mate bezatten dat zij niet meer weten wat zij doen want dan vormen zij een gevaar voor zichzelf en ook voor anderen. Waar de waard zich kennelijk niet kwijt van deze plicht, zijn er gebeurlijk alsnog agenten van de politie aanwezig om dit vast te stellen en in het geval van de 'zaak' Conner Rousseau bewijzen zij middels de opnamen van hun eigen bodycam niet zozeer dat de politicus zatteklap vertelt maar in de eerste plaats dat zij het in weerwil van hun plicht hebben nagelaten om een dronken man in bescherming te nemen tegen het gevaar dat hij voor zichzelf is en mogelijkerwijze ook voor anderen.

De situatie herinnert aan de Dreyfus-affaire omdat zij exemplarisch is voor de hardnekkigheid waarmee een aan de macht zijnde overheid, hiertoe aangezet door haat, haar ongelijk verdedigt tegen beter weten in. Niet alleen de gemeentelijke politie is betrokken maar ook het gerecht, de politici, de media en de ganse bevolking, zelfs bijna in de mate waarin de hele wereld betrokken werd in de pandemie-affaire (ironisch genoeg zozeer verdedigd door de mentor van de hier besproken politicus) welke een hypocriete miljardenfraude verkapt waarvan het bedrieglijke karakter uiteraard pas binnen vele jaren het licht zal mogen zien.

(Wordt vervolgd)

(Jan Bauwens, 19 november 2023)

Wie brandmerkt wie en waarom?

Een bedenking bij de 'zaak' Conner Rousseau

Het brandmerken van een dier of een mens is het aanbrengen met een gloeiende staaf van een merkteken op de huid van het dier of de mens met de bedoeling dat het blijvend is en voor iedereen zichtbaar. Zo kan men een paard brandmerken om het dier te kunnen identificeren als eigendom van een zekere persoon. Slaven krijgen vaak een brandmerk en auto's krijgen voor hun registratie een onuitwisbaar nummer in het staal van het chassis. De identiteitskaart is in feite een brandmerk dat evenwel niet op iemands huid of aangezicht geplakt wordt maar dan toch op een afbeelding (een foto) van het aangezicht, waardoor de persoon geïdentificeerd wordt met een naam, een geboortedatum en -plaats, een adres, een geslacht, een rijksregisternummer en het burgerschap van een zeker land. Het doopsel in het katholicisme, dat volgens de kerkelijke leer een exorcisme is en dat, zoals de catechismus het zegt, “een onuitwisbaar merkteken nalaat in de ziel van de dopeling”, heeft de bedoeling iemand (en dan meestal nog buiten diens medeweten en wil) te brandmerken als lid van de katholieke kerk. De schandpaal identificeert publiekelijk en derhalve eveneens op een onuitwisbare manier een misdadiger met zijn misdaad.

Vaak mag het volk zijn woede kwijt op de geschandaliseerde die bijvoorbeeld in het geval van het vergrijp van homoseksualiteit de aanvallen dikwijls niet overleeft, wat per definitie gebeurt bij steniging of kruisiging waarbij men aldus voor eeuwig tot zijn misdaad wordt herleid en vandaag kent men de zogenaamde digitale schandpaal die kan leiden tot moord of zelfmoord van de gebrandmerkte.

In de bovenstaande gevallen is sprake van het brandmerken van individuen of personen en uiteraard is de impact daarvan onvergelijkbaar veel groter dan in het geval waar eerder grote groepen of volkeren een naam opgeplakt krijgen door een enkeling. Correcter uitgedrukt: een enkeling is helemaal niet in staat om een volk te brandmerken en zo hij dit ogenschijnlijk alsnog doet, is zijn opzet tot mislukken gedoemd, beseft hij dat ook heel goed en kan zijn uithaal alleen maar gelabeld worden als een vorm van gekscheren. Zo kunnen de Hollanders er glimlachend hun schouders bij ophalen wanneer zij er door bijvoorbeeld een cursiefjesschrijver spottend aan herinnerd worden dat zij gierigaards zijn, al zal men het voorzichtigheidshalve wel hebben over zuinigheid. Daarentegen: waar een welbepaald persoon, een enkeling, wordt opgezadeld met het stigma van vrek en aldus te kijk gezet wordt ten aanschouwe van de hele wereld, is uiteraard sprake van een misdaad van een heel andere orde.

In het eerste geval gaat het om een 'aanval' van een enkeling op een (grote) groep waartegen hij sowieso niet opgewassen is en waarbij die enkeling eerder als dapper dan als misdadig zal bestempeld worden terwijl in het laatste geval een hele groep de aanval richt op één persoon, die daardoor even weerloos wordt als de man aan de schandpaal. De massa die een enkeling aan de schandpaal ketent, straalt geen dapperheid uit maar veeleer lafheid.

De aanval van een enkeling op een groep krijgt echter een wat ander karakter wanneer die enkeling een politicus is die zich tot een grote menigte richt, zoals in het geval waar Adolf Hitler het Duitse volk toespreekt. In huiselijk verband hoeft de politicus dan weer niet meer zo voorzichtig te zijn als bij de uitoefening van zijn job omdat hij zich daar helemaal niet richt tot een menigte van burgers maar eerder tot familieleden, vrienden of collega's van wie overigens bekend is dat zij om zich te 'ontspannen' al eens grappen over zaken waar eigenlijk helemaal niet mee te lachen valt, zoals leraren, zorgverleners of toppolitici doen wanneer zij geconfronteerd worden met quasi hopeloze gevallen die alsnog remediëring vereisen: uitspraken in dat verband zijn uiteraard niet gemeend maar vrienden zullen elkaar nooit pakken op hun woorden en die gevallen zijn veeleer verwant met zelfspot dan met spot of stigmatisering.

Conner Rousseau verklapte eerder in een interview dat hij zich “opgejaagd wild” voelde en te oordelen naar de situatie waarin hij gemanoeuvreerd werd en geblokkeerd geraakte, is hij dat ontegensprekelijk: hij zit in een hoek gejaagd en moet de voor een politicus bijzonder pijnlijke vernederingen slikken van zowat iedereen, gaande van zijn 'slachtoffers' (de Roma), wat weliswaar begrijpelijk is (zolang geen sprake is van 'ziektegewin'), over zijn collega's (die hem veroordelen, maar dan vooral, zoals destijds Pilatus die zijn handen in onschuld waste, om zelf buiten schot te blijven), tot zijn rechters die hem andermaal vernederen met enerzijds de therapie die zij hem zelf opleggen - de confrontatie met de genocide van de Roma - en die een beetje doet denken aan de bestrijding van een mug met een canonbal en anderzijds de verplichting om in therapie te gaan bij misschien wel een psychiater waardoor zij hem nillens willens brandmerken als ziek of gestoord. De associatie van gestoordheid met een van de norm afwijkende seksualiteit is gauw gemaakt door een publiek dat het nog minder nauw neemt met de feiten dan de rechters doen.

Waarmee helemaal niet gezegd is dat het publiekelijk stigmatiseren van mensen geen misdaad zou zijn maar er is een verschil tussen het bewust en gepland toespreken van een publiek en het gekscheren onder vrienden dat publiek gemaakt wordt door met een verborgen camera gewapende lieden die iemands woorden uit de context rukken en die ze bovendien tegen diens wil op straat gaan uitbazuinen. Is het dan niet wettelijk verboden om in een publieke ruimte een mens herkenbaar te fotograferen en zijn foto dan publiek te maken? En geldt hetzelfde dan niet met betrekking tot wat iemand in eigen kring en niet voor het publiek bedoeld, zegt? Een kroeg is uiteraard geen slaapkamer maar het is nog veel minder een Tv-studio en wat men er ook van zegt: uitgerekend dat hebben zekere lieden daarvan gemaakt. Het is overigens duidelijk wie de daders zijn van deze wel bijzonder gemene en moordende list waarmee ze er alvast in geslaagd blijken om hun slachtoffer helemaal van streek te maken en het is ook duidelijk wat hun motivatie zijn mag, in acht genomen het feit dat sinds de opkomst van de politicus in kwestie bij het volk de overtuiging is gaan leven dat Conner Rousseau binnen de kortste keren wel eens onze jongste premier ooit zou kunnen zijn.

(Jan Bauwens, 16 november 2023)

Over het jodendom

Aflevering 6: Der Judenstaat

De oorspronkelijk titel van Herzls “Der Judenstaat” luidt: “Gericht aan de familie Rothschild” maar de Rothschilds verwierpen Herzls plan. Het pamflet is een basistekst van het Zionisme en betreft de stichting van een onafhankelijke joodse staat in de twintigste eeuw in Palestina waar de joden vandaan komen. Dit vanuit de noodzaak om aan de joden die dat wensen een thuisland te geven waar zij in vrijheid en vrede kunnen leven op hun eigen grond in plaats van in Europese ghetto's, wat niet anders kan in gevolge het antisemitisme. Maar Herzl voorzag dat het inplanten van een joodse kolonie weerstand zou oproepen bij de autochtone bevolking van Palestina en achtte het daarom noodzakelijk om deze onderneming te laten plaatsgrijpen onder Europees protectoraat teneinde de soevereiniteit van het joodse volk te kunnen verzekeren. De Engelsen wilden zich inzetten om de stichting van Israël te steunen, wat vastgelegd werd in de “Balfour Declaration” van 1926, waarin staatssecretaris Arthur Balfour zijn steun betuigt aan Lord Rothschild van de Brits-Joodse Gemeenschap. Nadat zich in de jaren dertig al joden waren gaan vestigen in Palestina met inderdaad de voorziene Arabische revolte van 1936-'39 tot gevolg, moesten de Britten de verdere instroom van joden afremmen. Na de Tweede Wereldoorlog, in 1948 volgde de daadwerkelijke stichting van de staat Israël.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 15 november 2023)

Over het jodendom

Aflevering 5: Theodor Herzls zionisme, het Russische antisemitisme en de geschiedenis van de “Protocollen van de wijzen van Sion”¹

In West-Europa werden de joden vervolgd en zij vluchtten naar Rusland waar zij (geregelde vervolgingen ten spijt) thuis waren van in de vroege middeleeuwen en wel in die mate dat in de elfde en twaalfde eeuw een wijk van Kiev de “joodse stad” werd genoemd. Edoch in 1881 werden zij valselijk beschuldigd van de moord op tsaar Alexander II waarna zij vervolgd werden: hun huizen werden platgebrand, zij werden vermoord, niet toegelaten tot scholen en hogere beroepen, in 1886 uit Kiev verbannen, in 1891 uit Moskou verbannen en in 1892 kregen zij ook nog verbod op verkiezingsdeelname. Toen de communistische revolutie broedde, gebruikte de geheime politie van de tsaren, de ochrana, met de bijstand van de Russisch-Orthodoxe kerk, het antisemitisme als wapen tegen de revolutionairen die zij ervan beschuldigden een complot te smeden tegen de christenen en dat trachtten ze te bewijzen middels een geschrift, de zogenaamde “Protocollen van de wijzen van Sion”.

Het gaat om een fictief verslag van een vergadering in Bazel in 1897 van complotterende zionisten die het christendom zouden willen vervangen door de joodse wereldheerschappij.

Het jaar voordien, in 1896 publiceerde de zionist Herzl inderdaad zijn essay “Der Judenstaat” en daar omtrent plande hij ook vergaderingen met gelijkgezinden maar dat handelde helemaal niet over een joodse wereldheerschappij doch over de zoektocht naar een joods thuisland teneinde eindelijk komaf te kunnen maken met de (in de voorgaande aflevering van deze reeks vermelde) lange geschiedenis van wereldwijde vervolging.

Dat de Protocollen een vervalsing waren, bleek vrijwel onmiddellijk: iedereen kan nagaan dat zij een quasi letterlijk plagiaat zijn van een oudere tekst gericht tegen Napoleon III waarin deze keizer werd vervangen door 'de joden' en Frankrijk door 'de wereld'. De vervalsing gebeurde door de ochrana, de geheime politie van de tsaren.

De hocus pocus of hoax zat, meer in detail, als volgt in elkaar. De oudere tekst waarvan zij geplagieerd werden, dateert van 1864 en is van de hand van Maurice Joly (1829-1878). Volgens Umberto Eco is die tekst op zijn beurt een afschrijfsel van een werk van Eugène Sue (1804-1857) dat tevens andermaal geplagieerd en aangepast werd, namelijk in 1868 door Herman Goedsche. Over de authenticiteit van deze ontmaskerende bronnen kan men overigens alle info vinden op het internet.

Niettemin ging deze tekst een eigen leven leiden en werd hij wijd en zijd vertaald en uitgegeven door antisemieten, vooral Islamieten en zo bijvoorbeeld wordt ernaar verwezen als naar een 'historisch document' in het handvest van de Palestijnse terreurbeweging Hamas. De Duitse uitgave van 1922 kwam Hitler en zijn NSDAP goed van pas en vanaf 1967 verspreidden onder meer antisemitische islamitische fundamentalisten zoals Faëz Ajjaz in Libanon, Syrië en Saoedi-Arabië de tekst om de Jodenhaat aan te wakkeren. Faëz Ajjaz zou ook banden hebben met extreemrechts in Vlaanderen, waar in 1941 Lannoo in Tielt de Protocollen uitgaf.

De vervalsing wordt tevens benut in de New Age-beweging door de fantast-evangelist Robin De Ruiter met onder meer zijn in 2017 verschenen trilogie “De 13 satanische bloedlijnen: de oorzaak van veel ellende en kwaad op aarde”, een fantasie over de Illuminati of de op wereldmacht beluste, complotterende joden en vrijmetselaars, veelvuldig vertaald in het Engels, Duits, Frans, Spaans, Turks en Russisch. Zij worden vaker geïdentificeerd met de bankiersfamilie Rotschild die Hitler nog zou hebben geholpen met zijn Holocaust. Naar deze potentaten werd ook verwezen in de zogenaamde complottheorieën naar aanleiding van de politieke perikelen omtrent de coronapandemie.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 14 november 2023)

Over het jodendom

Aflevering 4: “Der Judenstaat” (1896) van Theodor Herzl¹

De ondertitel van Herzls opstel luidt: “Versuch einer modernen Lösung der Judenfrage” - in vertaling: “Poging tot een moderne oplossing voor het jodenprobleem.” Het was ongetwijfeld deze verzuchting die Hitler spottend parafraseerde met het gebruik van de term 'Endlösung' of 'Finale oplossing' waarmee hij niets minder bedoelde dan de 'Vernichtung' of de 'uitroeiing' van de joden.

Toen Herzl zijn essay schreef, was de Holocaust nog ver af maar de joden die toentertijd vooral in tsaristisch Rusland verbleven, waren (tussen 1881 en 1905) slachtoffer van de zogenaamde pogroms of een soort van vervolgingen of razzia waarbij bijvoorbeeld de huizen platgebrand werden, zoals ook gebeurde met de woningen van de zwarten, meer bepaald om hen te onderwerpen, ten tijde van het ivoor- en rubberschandaal in de Congo onder Leopold II.

In Rusland (vooral in Oekraïne) stierven duizenden joden en ook na de Oktoberrevolutie van 1917 werden in de Russische burgeroorlog honderdduizend joden vermoord door de anticommunisten - de 'Witten', namelijk de grootgrondbezitters en de adel die hun privileges niet wilden afstaan, precies zoals dat gebeurde in het verzet tegen de abolitionisten in de Amerikaanse burgeroorlog van 1861 tot 1865. Berucht is de pogrom van 1905 in Jekaterinoslav waarbij vele joodse kinderen werden omgebracht. Honderdduizenden joden emigreerden daarop naar de V.S.

De geschiedenis staat echter bol van de massamoorden op de joden: tijdens de Babylonische ballingschap vanaf 597 voor Christus werden de joden uitgemoord, in 1011 moorden de Moren hen uit in Córdoba, in 1033 en ook in 1276 in Fez in Marokko, in 1066 in Granada alsook tijdens de Kruistochten, in 1291 in Bagdad, in 1309 in het Nederlandse Born, tijdens de pestepidemie van 1348-'49 werden zij vals beschuldigd de pest te verspreiden met navenante vervolgingen in heel Europa (ook in Brussel), in 1465 werden àlle joden in Fez vermoord, in 1506 was er in Lissabon een pogrom tegen joden op bevel van Dominicanen met duizenden doden, in 1679 maakte een pogrom in Jemen tienduizend doden (de joden werden daar in de woestijn gedreven), in 1790 in Tétouan in Marokko, in 1819 in Duitsland, daarna in Odessa door Grieken en Russen, in 1834 in Safed in Palestina, in 1881-'84 in Rusland, in 1888 in Iran, in 1903 tot 1906 opnieuw in Rusland, onder meer in Odessa waarvan de latere Israëlische premier Golda Meïr als klein meisje een trauma opliep, in 1907 in Casablanca in Marokko, in 1910 in Iran, in 1912 in Fez, in 1919 in Catalonië en verder in Oekraïne (1919-1920), Palestina (1929), Turkije (1934), Duitsland (de Reichskristallnacht van 1938), de beruchte moordpartij op joden die met metalen staven de schedel werden ingeslagen in Litouwen (1941), Bagdad (1941), Polen (1946), talloze pogroms in de Arabische wereld na het uitroepen van de joodse staat van 1948 tot 1954. De verzuchting van Herzl, het verlangen naar een thuisland en een veilige haven, is meer dan begrijpelijk.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 13 november 2023)

Over het jodendom

Aflevering 3: Op weg naar het 'beloofde' land: utopie en werkelijkheid

(Jeroen Bosch, De hooiwagen (middenpaneel), 1515, kopie: J.B.)

Men zou het joodse volk doorheen de geschiedenis kunnen vergelijken met een thuisloos kind dat gedoemd is om op straat te leven, rond te zwerven en te leven van allerlei klusjes her en der waardoor het weliswaar behendig en zelfredzaam werd en heel wat kennis verzamelde over de vele plekken waar het geweest is maar tegelijk bleef kampen met een diepe heimwee. Het werd uiteindelijk door een rechter toegewezen aan een pleeggezin dat het stiefmoederlijk behandelde, of eerder nog: een placebo-thuis waarmee het in de clinch ging toen de jaren van volwassenheid het naar onafhankelijkheid en vrijheid deed verlangen.

Er zijn volkeren die van nature nomaden zijn en die ook niet liever willen dan rond te trekken, zoals bijvoorbeeld de Roma, de 'bohemiens' (i.e.: van Bohemen) die eertijds 'zigeuners' werden genoemd, trekkers van dorp naar dorp, begaafde muzikanten met huizen op wielen die tot voor kort als foorkramers onze kermissen opluisterden - nu stilaan overgenomen door grote bedrijven. Interessant is hier dat het woord 'zigeuner' verwant blijkt met het Engelse 'gipsy' en het Spaanse 'gitano', verwijzend naar het woord 'Egyptisch', waaruit etymologen afleiden dat de Roma wellicht verwant zijn met de (zeshonderdduizend of volgens de Bijbel twee miljoen) joden die in 1313 voor Christus na hun Exodus of uittocht uit Egypte (waar ze gedurende vier eeuwen gevangen waren) veertig jaar lang ronddoolden in de woestijn, op zoek naar het hun door Jahweh 'beloofde land'. De twee vrouwen met de witte hoofddoek ('bern' genoemd) links onderaan op het middenpaneel van 'De hooiwagen' van Jeroen Bosch uit 1515 (die daarmee Jesaja 40:6-7 illustreert) zijn Roma-vrouwen. Links naast de hooiwagen, achter de hoogmoed symboliserende paus en de keizer te paard, zijn overigens ook joden afgebeeld met in hun midden de Antichrist: ofschoon hij vereenzelvigd werd met de Romeinse keizer Nero, die 'zwanger was van een worm', geloofde men dat hij een jood moest zijn. Samen met de joden werden de Roma die het transport naar Polen misten waar zij als slaven werden ingezet, door Hitler in concentratiekampen in Bełżec, Sobibór en Treblinka uitgemoord. Dat lot deelden allen die niet beantwoordden aan het racistische ideaalbeeld van een waanzinnige utopie die aan zes miljoen onschuldige mensen het leven kostte.

De daadwerkelijke verwezenlijking van een (politieke, religieuze of nog andersoortige) utopie blijkt overigens doorheen de hele geschiedenis het recept bij uitstek voor het welslagen van gigantische catastrofen met in hun zog onnoemelijk menselijk leed, oorlogen en genocides maar kennelijk kan de mens het in zijn hoogmoed niet laten om aan de werkelijkheid zoals zij is, zijn waanzin op te dringen. De katholieke kerk met haar 'heilige' missies die het kolonialisme moesten verkappen en de door megalomanie gedreven rooftochten in alle continenten, sinds haar bestaan doorheen de ganse geschiedenis met als voorbeeld uit de eigen historie de droom van de door grootheidswaan gedreven vorst Leopold II met een Afrikaans land waarvan hij de bevolking decimeerde om zich eerst met ivoor en vervolgens met rubber persoonlijk onnoemelijk te verrijken; de moordenaars van de autochtone bevolking van het Amerikaanse continent in het zog van Christoffel Columbus; de fundamentalistische islam met haar zending die de onderwerping wil van alle mensen...

Plato's Republiek of ideale staat was een aristocratie - de ganse werkelijkheid was in zijn opvatting een schaduw van volmaakte (na te volgen) ideaalbeelden, een onderneming die uiteraard tot mislukking is gedoemd. Bij Plato gaat het om de verwezenlijking van een verstandelijk gepland ideaal zoals onder meer het communistische. In de vierde eeuw beschreef Augustinus' de ideale aardse staat (civitas terrena) naar het model van de godsstaat (Civitas Dei). Thomas Morus' Utopia uit 1516 is een fantasie van een collectivistisch ideaal land in de verwezenlijking waarvan hij uiteindelijk zelf niet geloofde. De utopieën die de revue passeren zijn niet te tellen, de dystopieën daarentegen verwezenlijken zich kennelijk met een verbluffende voorspelbaarheid - het best gekende voorbeeld is uiteraard George Orwells 1984. Maar we moeten bij het onderwerp blijven: ook Israël is een poging tot verwezenlijking van een utopie, zoals geformuleerd door Theodor Herzl, eerst in zijn essay Der Jodenstaat van 1896 en vervolgens in zijn roman Altneuland van 1902, geschriften die in het licht van de huidige opflakkering van de Israëlische kwestie enige aandacht verdienen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 13 november 2023)

De gemeenschappelijke drijfveer van jodenhaters en IS-strijders — een speculatie

Geen volk werd in de loop van de geschiedenis zozeer gehaat als de joden. De joden werden beschouwd als een probleem — het jodenprobleem, de Judenfrage — en de eindoplossing, de Endlösung, bestond in geweld tegen de joden of in genocide, zoals in de pogroms en in de Holocaust.

Pogroms zijn belagingen door het volk van etnische groepen, in casu van joden, gepaard gaande met fysiek geweld en moord, om hen te dwingen zich aan te passen.

Reeds in de middeleeuwen, in 1096, moordden de boeren in Duitsland verschillende joodse gemeenschappen uit. In Nederland werden de joden uitgesloten uit de gilden en konden zij slechts 'lagere' beroepen uitoefenen zoals de diamantslijperij, de lenzenslijperij — lenzenslijper was overigens het beroep van de grote Nederlandse filosoof Spinoza (1632-'77) — en geldzaken die nu door het bankwezen worden verricht, waardoor men onterecht zegde dat joden belust zijn op geld.

Europa beschouwde de joden als vreemdelingen en zij werden achtergesteld. Op grond van de geschiedenis van de veroordeling van Jezus werden zij bovendien afgeschilderd als godsmoordenaars. In 1492 werden in Spanje alle joden die weigerden zich tot het christendom te bekeren, verbannen, vaak naar Portugal, en toen aldaar in 1536 de inquisitie van start ging, weken velen van hen uit naar Amsterdam dat in 1700 zo'n 10.000 joden telde. Luther in Duitsland spoorde er in zijn geschrift Von den Juden und ihren Lügen (1543) onder meer toe aan de synagogen in brand te steken teneinde de joden tot het christendom te bekeren.

Aan het eind van de 19de eeuw ontstond in Oostenrijk-Hongarije tesamen met het geloof in de Germaanse Übermensch, de zogenaamde ariosofie (gesticht door nazimysticus Guido von List) van de Oostenrijkse Jörg Lanz von Liebenfels (1874-1954) een xenofobie voor zogenaamde beestmensen of aapmensen, waartoe de joden werden gerekend, samen met de zwarten, de zigeuners en de Mongolen en von Liebenfels stichtte in 1900 in slot Werfenstein de Orde der Nieuwe Tempelieren.

In de Russische burgeroorlog (1917-'22) die aan 15 miljoen Russen het leven kostte, werden 100.000 joden vermoord. Reeds twee jaar na het aantreden van Hitler werden door de wetten van Neurenberg in 1935 aan de Duitse joden de burgerrechten ontnomen en dit antisemitisme breidde zich over Europa uit met de shoah tot gevolg: de uit het anti-joodse nationaalsocialisme van Hitler voortgekomen Holocaust tijdens de Tweede Wereldoorlog kostte het leven aan 6 miljoen joden.

Nog voor de aanvang van W.O.II zocht de grootmoefti bij Hitler steun voor zijn jodenhaat. Er waren pogroms in Safed (onder meer in 1834), Hebron (1929), Shiraz (Iran), Fez (Marokko) en Irak (1941). Tijdens het Eichmann-proces in 1961 prees een Palestijnse krant deze crimineel. De Iraanse president Ahmadinejat ontkende de Holocaust herhaaldelijk.

In de jongste jaren neemt de jodenhaat in het Westen weer toe en heeft één burger op vier antisemitische opvattingen. Ter vergelijking: in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika is dat drie op vier.

Op de vraag naar het waarom van de jodenhaat bestaat geen eenduidig antwoord. Naast de fantasierijke horror zoals in de zogenaamde bloedsprookjes — geruchten waarin joden als kannibalen en meer bepaald als kindereters werden afgeschilderd — blijkt een vaak opduikende reden voor jodenhaat de angst dat dit 'uitverkoren volk' plannen zou hebben om de wereld te overheersen.

Zo wordt vaak verwezen naar de zogenaamde Protocollen van de wijzen van Sion, een geschrift dat zou dateren van omstreeks 1900, dat wordt toegeschreven aan een groep joden en waarin uitgelegd wordt hoe de joden de wereldheerschappij zullen verwerven. Ondanks het feit dat werd aangetoond dat het geschrift een vervalsing is, wordt het jammer genoeg nog steeds door velen als authentiek voorgesteld en vormt het aldus een uitvlucht voor jodenhaat.

Maar er bestaat ook een heel andere opvatting over de oorsprong van de jodenhaat, een opvatting die in het licht van de huidige ongelukkige ontwikkelingen in onder meer Syrië, aan waarschijnlijkheid lijkt te winnen, en dat is de overtuiging dat de grondslag voor jodenhaat ligt in de wens om terug te keren naar een onbeteugeld driftleven.

Zo bijvoorbeeld is er de Nederlands-joodse schrijver Abel Herzberg (1893-1989) die onder meer Bergen-Belsen overleefde waarover zijn Amor fati (1946) en wiens kampdagboek verscheen onder de titel Tweestromenland (1950) naast zijn Kroniek der jodenvervolging (1950). Herzberg schrijft dat het jodendom, dat Christus voortbracht en het christendom met zijn tien geboden, ons opzadelt met een lastige opdracht, vaker ervaren als een juk, waarvan sommigen zich willen bevrijden omdat zij wensen terug te keren naar het hedonisme.

In het verschijnsel van de Islamitische Staat lijkt het er hoe dan ook sterk op dat de aantrekkingskracht daarvan uitgaat van een in hoofde van de daders door god zelf toegestane en zelfs aangeprezen of bevolen barbarij. In de waanzin van systematische veroordelingen, verkrachtingen en moord op talloze mensen die als 'ongelovigen' worden bestempeld, proberen de daders het te doen uitschijnen alsof hun slachtoffers een door hen, 'gelovigen', uitgevoerde goddelijke straf ondergaan. Met andere woorden moet hier een dekmantel van religieuze plichtsvervulling een handelwijze legitimeren die de facto bestaat in het bewust crimineel botvieren van animale instincten.

Als die interpretatie hout snijdt, gaat het in het geval van IS niet alleen om misdadigers maar bovendien gaat het om criminelen die bovendien te laf zijn om de verantwoordelijkheid voor hun daden op te nemen. Die verantwoordelijkheid schuiven ze immer 'handig' van zich af door bloeddorst en moorddadige wellust voor te stellen als een (religieuze) plicht.

De perversie in kwestie blijkt danig onvoorstelbaar voor wie zich er niet schuldig aan maken: zij wordt niet doorgrond tot het ogenblik waarop men er deelachtig aan wordt, terwijl wie eraan participeren, ze uiteraard niet langer bevechten.

(Jan Bauwens, 16 november 2015)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Abel_Herzberg

http://www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=herz001

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ariosofie

https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Houellebecq

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ernest_Renan

http://www.lexilogos.com/document/renan/vie_jesus.htm

https://de.wikipedia.org/wiki/Martin_Luther_und_die_Juden

https://nl.wikipedia.org/wiki/Pogrom_van_Safed_(1834)

https://nl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B6rg_Lanz_von_Liebenfels

https://nl.wikipedia.org/wiki/Antisemitisme

https://nl.wikipedia.org/wiki/Holocaust

https://nl.wikipedia.org/wiki/Russische_Burgeroorlog

https://nl.wikipedia.org/wiki/Baruch_Spinoza

https://nl.wikipedia.org/wiki/Pogrom

http://www.vecip.com/default.asp?onderwerp=1

https://nl.wikipedia.org/wiki/Protocollen_van_de_wijzen_van_Sion

Over het jodendom

Aflevering 2: De atoombom, de nieuwe Ark des Verbonds

De Ark van het Verbond slaat op het verbond dat Jahweh via Mozes sloot met zijn volk dat onder de goddelijke gratie zou vallen mits het de wet van Mozes zou naleven - nadat het ten tijde van Noach gestraft werd met een zondvloed die, als wij de klimatologen mogen geloven, heel binnenkort aan een heruitgave toe is. Edoch, een herhaling van die ramp zou in tegenspraak zijn met de belofte dat dit nooit meer zou gebeuren in het zog van de goddelijke vergeving ten teken waarvan toentertijd aan de hemel voor het eerst een regenboog verscheen, vandaag symbool van de verdraagzaamheid jegens de verscheidenheid onder de mensen.

Dat dit alles beslist louter bijgeloof is, kan blijken uit het feit dat dergelijke verzinsels in geen geval kunnen stroken met de werkelijkheid maar het geloof is hardleers en om bijvoorbeeld te kunnen verklaren waar Adams zonen hun vrouwen vandaan haalden, (men kan het niet gekker bedenken), ontwikkelde men de theorie van de preadamieten, de mensen die geleefd moeten hebben voor Adam - hun bestaan moet immers verklaren hoe de zonen van de eerste mensen aan hun vrouwen kwamen.¹ Zo ook waren de hemelvaart van de Heer en die van zijn (immers onbevlekt ontvangen) moeder verklaringen waarom niemand op aarde deze onsterfelijke mensen ooit nog tegen het lijf is gelopen.²

Zoals oorlogende primitieve stammen hun totem met zich mee droegen om hun veiligheidsgevoel te garanderen, zo werd met de Ark des Verbonds gezeuld van strijdperk naar strijdperk omdat men geloofde dat Jahweh zelf er op zetelde, dat Hij aldus zijn dappere soldaten vergezelde en bijstond: de Ark garandeerde de zege over de meest gevreesde vijanden en zij was aldus het geheime en het meest krachtige wapen van het uitverkoren volk. Vandaag wil men nog altijd de tempelberg innemen en de verloren geraakte Ark onder het graniet van de rots vandaan halen maar in feite koestert men een heel ander wapen, diep onder de grond, in de kelders waar geen mens mag komen - het wapen mede verzonnen door een man van joodse komaf die luistert naar de naam van Albert Einstein.

Zoals men de naam van God niet ijdel mag gebruiken, zo ook zwijgt men in alle talen over de bom die, eenmaal gelanceerd, er zal voor zorgen dat de Vierde Wereldoorlog met stenen zal worden uitgevochten, zoals Einstein zelf het stelde. De geleerde was overigens pacifist, socialist en antizionist en hij bedankte voor de eer toen hem het presidentschap van Israël werd aangeboden na de dood van Chaim Weizmann.

Weizmann, de eerste Israëlische president, was wel een zionist. Het zionisme is als ideologie en nationale beweging ontstaan op het einde van de negentiende eeuw vanuit een heimwee van de Joden naar een thuisland sinds zij ballingen waren reeds ten tijde van de Babylonische overheersing: zij wilden zich gaan vestigen waar ooit de stammen van Juda en Israël leefden, namelijk bij Jahweh zelf, waar koning David zijn graf heeft, waar het Laatste Avondmaal plaatshad en waar Maria stierf, namelijk in Jeruzalem op de Tempelberg, ook de berg Sion of Zion genaamd.

De Zionistische Wereldorganisatie, gesticht door Theodor Herzl en Max Nordau, reageerde op het antisemitisme maar werkte het ook in de hand. Zij wilden een joodse staat oprichten en wat betreft de locatie dachten zij vooral aan “ons onvergetelijk historisch thuisland” Palestina en aan (het dun bevolkte) Argentinië. Herzl wilde de joodse huisvesting als een soort kolonie in een vreemd land omzichtig doen verlopen “want het komt regelmatig voor dat de regering, daartoe geprest door de zich bedreigd voelende bevolking, een verdere toevloed van joden verhindert.” Hij wilde het doen onder Europees protectoraat. "De Joden (…) zullen hun eigen staat krijgen (en) leven als vrije mensen op onze eigen grond, en vredig sterven in onze eigen woningen. De wereld zal bevrijd worden door onze vrijheid, verrijkt worden door onze rijkdom en versterkt worden door grootheid..."³

Met de 'utopische' roman Altneuland (1902) maakte Herzl het zionisme aannemelijk ("Wij zullen er voor Europa een bruggehoofd naar Azië vormen, een bolwerk van de Beschaving tegen de Barbarij"⁴) maar hij zag de autochtone Arabieren over het hoofd: "Men moet de plaatselijke bevolking geen werk geven" (tenzij:) "het droogleggen van moerassen en het uitroeien van slangen". (Daarna moet men ze) "ongemerkt over de grens zetten".⁵

Herzl kon Chamberlain winnen voor de idee om de joodse staat in Oeganda te vestigen maar hij overleed in 1904 en op zijn graf in Jeruzalem leest men: "Wenn ihr wollt, ist es kein Märchen". Het jaar daarop viel de keuze op het grondgebied Palestina dat in twee verdeeld werd. Maar sommige Joden veroordelen Herzl's droom als een dwarsbomen van Gods plannen met zijn uitverkoren volk.

Na het einde van W.O.II met de moord op zes miljoen Joden in de concentratiekampen en de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki op 6 en 9 augustus 1945 met een kwart miljoen doden en nog eens zoveel slachtoffers ingevolge de stralingsziekte, werd in 1948 Israël gesticht dat reeds in 1966 beschikte over atoombommen - vandaag zo'n negentig stuks. momenteel positioneren zich naar aanleiding van de oorlog een aantal Amerikaanse vaartuigen in het oostelijk deel van de Middellandse Zee en dat zijn geen vissersboten.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 8 november 2023)

Over het jodendom

Aflevering 1: beknopte historiek

Van oudsher hebben mensen zich gevestigd in vruchtbare gebieden, in streken waar water is en zon en zo ligt in de Oudheid, zo'n vier duizend jaar voor Christus, de wieg der beschavingen in drie stroomgebieden in het Midden-Oosten, de Levant of “het land van de opgaande zon”. Op de plek waar de delta van de Nijl gelegen is, situeert zich het oude Egypte. De Harappa of de Indusbeschaving ontwikkelde zich rond de Indus met zijn vele bijrivieren. En in het zogenaamde “land van melk en honing”, het tweestromenland of Mesopatamië waar de Tigris en de Eufraat lopen, was er de beschaving van Sumer of de Sumerische beschaving, de plek vanwaar de Joden stammen.

Volgens de Bijbelse ontstaansgeschiedenis van het jodendom schiep God Adam en Eva en zij hadden naast Kaïn en Abel nog een derde zoon, Set genaamd, die de vader werd van Methusalem, wiens zoon Lamech was en diens zoon was Noach. Naast Cham en Jafet was ook Sem een zoon van Noach - Sem zou zijn naam gegeven hebben aan de Semieten, zoals de Joden ook worden genoemd (ofschoon een andere uitleg aangeeft dat het Semitisch alleen maar naar een taalgroep verwijst). Sem was een voorvader van Abraham, de gemeenschappelijke stamvader van Arabieren en Joden.

De Joden kennen een lange, bloedige voorgeschiedenis van machtsstrijd om de troonsopvolging, te beginnen bij het Verenigd Koninkrijk Israël of het Twaalfstammenrijk dat gesticht werd door Saul in Kanaän in 1030 voor Christus. De zoon van Saul, Isboset, verloor de troon aan een hofdienaar uit de stam Juda, die koning David werd. Diens zoon werd koning Salomo die het Tienstammenrijk regeerde. Uit de overige twee stammen, die van Juda en Benjamin, ontstond het koninkrijk Juda.

Tussen 79 en 94 na Christus schreef Flavius Josephus in het Grieks de volgens hemzelf complete Joodse Geschiedenis (Ioudaïkè Arkhailogia of Antiquitates Judaicae). De oorlogszuchtige Joden zouden rond Palestina geleefd hebben tussen tussen 536 voor en 73 na Christus en in Judaea (toentertijd een Romeinse provincie) vanaf 44 na Christus. Over de jaren daarna (van 66 tot 73) vertelt Flavius Josephus in een ander werk, getiteld: De Joodse oorlog tegen de Romeinen.¹ Dat werk handelt over de verwoesting van Jeruzalem en van de tempel.

Vooraleer zij tempels bouwden, kwamen de Joden onder Gods hoede samen in een verplaatsbare ontmoetingstent, de tabernakel, gebouwd rond een heilige kist, de Ark van het Verbond, waarin de twee stenen platen met daarop de tien geboden, door Mozes van Jahweh zelf ontvangen op de Sinaï tijdens de uittocht der Joden uit Egypte, bewaard werden. Op die uittocht en gedurende hun oorlogen droegen de Joden Jahweh met zich mee (als een licht dat boven de ark zweefde) om die desnoods naar het front te sturen in de hoop aldus te zullen overwinnen. Edoch, de Filistijnen maakten de ark buit en ofschoon aangenomen werd dat de ark nadien in de tempel werd bewaard, is het onduidelijk wat er verder mee gebeurde.

De eerste tempel werd gebouwd door koning Salomo tussen 1000 en 900 voor Christus en hij werd verwoest door de Babylonische koning Nebucadonozor II in 586 voor Christus. De tweede tempel, de tempel van Herodes, werd gebouwd in 515 voor Christus door de stadhouder van Jehud, Zerubbabel; hij werd pas in 64 na Christus voltooid en amper zes jaar later, in 70 na Christus, verwoest door de Romeinse keizer Titus - een overblijfsel daarvan is de Westmuur of de Klaagmuur.

De eredienst werd voortaan in de synagogen gehouden en men gelooft dat de resten van de tempel zich bevinden onder het tempelplein op de tempelberg waarop nu twee moskeeën staan: de zevende-eeuwse Rotskoepel (waar Mohammeds hemelvaart plaatsvond) en de achtste-eeuwse Al-Aqsamoskee. De tempelberg werd in de oudheid bovenaan vlak gemaakt om gebruikt te worden als dorsvloer en dorsen betekent dat het kaf van het koren wordt gescheiden, wat op deze plek ook zou gebeurden met betrekking tot het mensdom, na het armageddon, op het einde der tijden.

De Joden en de Mohammedanen vechten om Jeruzalem, op de dorsvloer die de tempelberg is, waar aan het begin der tijden het kaf gescheiden werd van het koren en waar dat aan het einde der tijden opnieuw gebeuren zou met betrekking tot het mensdom. En dat verschrikkelijke bijgeloof heeft ervoor gezorgd dat die bloedige strijd ook vandaag in alle hevigheid blijft doorgaan en zelfs nog uitbreiding neemt met slechts het uitzicht op een nieuwe wereldoorlog.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 8 november 2023)

Wat met osteopathie?

Aflevering 4

Als methodist verwierp de grondlegger van de osteopathie, dr. Andrew Taylor Still, het materialisme, waarover wij hoger een en ander hebben gezegd. Benadrukken wij vervolgens dat iemands kijk op de wetenschap niet los staat van zijn wereldbeeld: wie vanuit een materialistisch wereldbeeld geloven dat de geest een bijwerking is van de hersenen, zullen geestesziekten behandelen door aan de hersenen te gaan sleutelen; wie daarentegen een spiritualistisch wereldbeeld aanhangen en derhalve geloven dat het lichaam een emanatie is van de geest, zullen de oorzaak van lichamelijke ziekten uiteraard gaan zoeken in de staat waarin de geest verkeert. Immers, zouden ze anders handelen, dan ware hun geloof ijdel. Maar deze laatste opvatting, die ook de methodist dokter Still deelde en die mede aan het fundament ligt van zijn eigen geneeswijze die de osteopathie genoemd wordt, is een overtuiging die in feite berust op de wens of de waan van de mens om zijn lot in eigen handen houden.

Immers, het geloof dat de geest heerst over de materie, voedt de overtuiging dat men in staat is om met de eigen geest en meer bepaald met de eigen wil het lichaam te beheersen zoals een ruiter een paard beheerst. Dat is weliswaar tot op zekere hoogte het geval wat betreft bijvoorbeeld het bewegingsapparaat en wat betreft alle zogenaamd willekeurige zaken maar dat dit ook zou gelden met betrekking tot de onwillekeurige lichaamsfuncties wordt alleen al door de nomenclatuur zelf tegengesproken. Een gezond persoon is in staat om binnen de door de natuur bepaalde grenzen een armbeweging te maken zoals hij dat maar wenst, edoch, reeds over de kniereflex heeft hij geen rechtstreeks meesterschap via zijn wil, laat staan over wat zijn hartspier doet of over de werking van zijn maag, zijn schildklier en zo verder. Trouwens, indien alle orgaanwerkingen zouden gehoorzamen aan de bevelen van de vrije wil, dan zou het bewustzijn daardoor zozeer in beslag worden genomen dat er geen tijd meer zou overblijven voor nog andere gedachten en de mens zou dan herleid worden tot een geestloos autonoom functionerend organisme, een automaat.

Een wetenschap en in dit geval een geneeskunde die zich ent op de overtuiging dat de stof een emanatie is van de geest en dat de geest het lichaam beheerst, zal tegen haar eigen grenzen aanbotsen van zodra de proef op de som uitwijst dat het lichaam helemaal niet bereid is om gehoorzaamheid te bieden aan de geest of aan de wil en alvast is het lichaam daartoe niet bereid waar het de autonome fysieke functies betreft. Andermaal: het is weliswaar mogelijk om te gaan en te staan waar men wil en ook kan men voor een beperkte tijd zijn adem inhouden maar om het hart te doen ophouden met kloppen of, eerder nog, om na een hartstilstand het hart weer op gang te brengen, is veel meer nodig dan alleen maar de onmiddellijke wil (of eerder de wens): om het hart te doen stoppen, is geweld nodig en om het na een stilstand weer op gang te brengen, is wetenschap nodig. In dat laatste geval dienen de wetten achterhaald te worden waaraan de stof beantwoordt en vanuit de gehoorzaamheid aan die wetten kunnen dan gebeurlijk technieken bedacht worden waarmee men die wetten tot op zekere hoogte naar zijn hand kan zetten. En dat gebeurt in de klassieke geneeskunde die immers steunt op een wereldbeeld dat werkelijkheidsbeheersing toelaat en ze ook promoot.

Nu zullen voorstanders van de tegenpartij antwoorden dat ook andere geneeswijzen zoals de osteopathie dat vermag en uiteindelijk zullen de resultaten van de geneeswijze in kwestie beslissend zijn voor de beoordeling van haar effectiviteit. Vanuit deze praktijk waarbij de specifieke geneeskunde een toetssteen is voor haar waarde, zal ook het wereldbeeld dat aan die vorm van geneeskunde ten grondslag ligt, afhankelijk van de bekomen resultaten, overeind blijven of sneuvelen. Maar er is nog een probleem en zeker niet het geringste.

Immers, de beoordeling van de werkzaamheid van een therapie is allerminst een sinecure en de vraag rijst zelfs of zij wel mogelijk is op objectieve gronden. Dat Coca-Cola u het best van alle bestaande dranken verfrist, is alleen maar waar omdat het aldus aan iedereen van in de wieg dagelijks meermaals, overal en met elk denkbaar middel geproclameerd wordt. In de praktijk worden waarheden allerminst bewezen met logisch-mathematische middelen maar ontspringen zij aan de macht; zij worden gekocht, betaald en, eenmaal verworven, ook juridisch overeind gehouden. En de waarheid van Coca-Cola vertegenwoordigt hier talloze andere waarheden, zo niet élke denkbare waarheid, zodat bijvoorbeeld ook de waarheid dat het coronavaccin u tegen corona beschermt en de waarheid dat de pil u gezond maakt precies zoals de heilig hostie dat doet. Niet een of andere hogere, bewezen waarheid achter de reclame overtuigt, doch haar eigen eindeloze herhaling en haar alomtegenwoordigheid waardoor zij zich in het binnenste van haar prooien nestelt en van hen ook het geweten gaat uitmaken, precies zoals het machtsmiddel dat de religie is, dit van oudsher weet te presteren.

Van wat de reclame dan allemaal voorhoudt, hoeft helemaal niets waar te zijn zolang de door haar voorgewende waarheid maar beleden wordt omdat die belijdenis zich manifesteert in de onderwerping aan de reclamemaker welke in het geval van Coca-Cola bestaat in het kopen van het flesje drank; in het geval van de heilige hostie bestaat zij in een specifiek religieuze geloofsbelijdenis en in het geval van het slikken van een medicijn of het volgen van een therapie bestaat zij in de onderwerping aan de geneeskunde in kwestie.

Het succes van een geneeswijze zou bepaald moeten worden door objectieve resultaten maar de verwachting is dat veeleer zekere machten die daar helemaal buiten staan, het volgelingschap zullen bepalen zoals dat inderdaad ook met Coca-Cola het geval is. Wanneer een nar zoals Desiderius Erasmus, die het Lof der zotheid zong, naar de kroon zou worden gestoken door een hedendaags auteur, dan zou die laatste misschien wel onze geneeskunde afschilderen als één grote commerce; een gigantische zwendel met therapieën die veel gelijkenis vertonen met de ijle gebaren in de lucht van de priesters van weleer in even indrukwekkende kerken, met klinieken volgestouwd met stoeten figuranten die precies hetzelfde doen als de pastoors, onderpastoors, misdienaren, kosters, zangers en gelovigen uit een nu vervlogen tijd waar sommigen zelfs met heimwee naar terugkijken. Zij doen allemaal alsof het inhoud heeft wat zij acteren en zij doen dat met een dermate sterk geloof en met een even waanzinnige overtuigingskracht dat zij hun publiek helemaal weten te hypnotiseren. Niemand betrapt hen er op dat geen van al die artsen, verplegers, therapeuten en nog vele andere specialisten die de ziekenhuizen bevolken, over ook maar enige echte macht beschikt over het leven en de dood en dat zij allen louter figuranten zijn die een toneel opvoeren precies zoals in het destijds door alle gelovigen bijgewoonde theater in de kerk wiens macht zelfs reikte tot in het hiernamaals, ja, tot in de eeuwigheid. Herinner u dat toentertijd geen mens die in de kerk geloofde, in twijfel trok dat het ook zin had wat de clerus wereldwijd presteerde: de kracht van de gebeden en de litanieën, de genezende werking van de hostie, de effectiviteit van de veelsoortige bezweringen in de vorm van aanmaningen en hellepreken, de loutering van de biecht, de rechten en de plichten, de geboden en verboden: louter figuranten en figuraties waren zij, zonder ook maar enige aantoonbare band met de materie en bij uitstek de 'waanzin' van de transsubstantiatie, de verandering tijdens de consecratie van brood en wijn in het lichaam van de godheid, kon model staan voor de macht van een tovenarij die in feite nog altijd onverminderd aan de orde is omdat er nu eenmaal helemaal niets nieuws is onder de zon.

Of hiermee de vraag naar de werkzaamheid van osteopathie en van de vele andere alternatieve geneeswijzen wordt beantwoordt, is een andere kwestie. Maar wie eraan twijfelen dat ook de wetenschappelijke waarheid tot een geldkwestie is verworden, moeten maar eens goed rondkijken in bijvoorbeeld een apotheek: kruiden, theeën en tincturen waarvan allang bewezen werd dat zij niet werken, liggen daar uitgestald onder zalvende namen in de vitrine; men koopt er verdovende en fataal verslavende middelen met ronkende namen die allerminst genezen; men kan er boeken krijgen met daarin diëten en voorschriften van wonderdokters en therapeuten van de meest exotische pluimage. Ook moet men steeds vaker vaststellen dat ziekenbonden reclame maken met een terugbetalingspolitiek inzake geneeswijzen die door de klassieke wetenschap allang corrupt werden verklaard: deze geneeswijzen dringen zich naar het voorplan middels reclame naar het voorbeeld van het bijzonder succesrijke Coca-Colabedrijf en in een mum van tijd weten zij eerst de consumenten te betoveren en daarna ook de apothekers die er immers winst uitslaan, de ziekteverzekeringsbedrijven die aan terugbetaling doen en naar de pijpen van hun klanten moeten dansen, de artsen idem dito en prompt ook de professoren en de vorsers wiens onderzoek immers betaald wordt door Coca-Cola, Coca-Pharma en noem maar op.

Marcuse had het bij het rechte eind: wetenschap en techniek zijn in principe wondere zaken maar besmet met het geld dat symbool staat voor de hebzucht, wordt ook de zorgbehoevende niet langer geholpen doch gepluimd; zijn uitgestoken hand om hulp ontvangt helemaal niets tenzij een brief van de deurwaarder met een dringende aanmaning tot aflossing van zijn schulden, ja, zijn meubelen staan reeds op de stoep, hij kan nu de eindeloze stoet gaan vervoegen van de illegale trekkers die de mist ingaan, zoals alleen nog geschouwd door Kaspar Hauser in de visioenen welke voorafgingen aan zijn uur van waarheid.

(J.B., 28 oktober 2023)

Wat met osteopathie?

Aflevering 3

De denkfout die aan de grondslag ligt van het fysicalistisch wereldbeeld dat hand in hand gaat met het materialisme betreft een specifieke, onterechte veralgemening. Zij situeert zich waar de mens het denken dat uit zijn leefwereld stamt, roekeloos projecteert op de gehele werkelijkheid. In dat geval wordt de metafysische vraag naar de ultieme zijnsgrond van de werkelijkheid verengd tot de technische vraag naar haar ultieme bouwstenen. Ten onrechte, want de werkelijkheid is geen constructie.

Reeds in de vierde eeuw werd deze denkfout aan het licht gebracht door een van de allergrootste filosofen, de Noord-Afrikaan Aurelius Augustinus. In zijn De Fide et Symbolo (II:§2) bekritikeert hij namelijk ongelovigen die "vanuit hun vertrouwdheid met handenarbeiders, huizenbouwers en allerlei andere artisanen die niets kunnen tot stand brengen zonder grondstof", geloven dat ook God (een aan Hem externe) grondstof nodig had om alles te 'maken'. Maar zelfs indien God dingen tot stand bracht uit grondstof, dan werd ook die grondstof door Hem uit het niets geschapen, aldus Augustinus.¹

Immanuel Kant wijst er op dat wij de natuur pas kunnen kennen in de mate dat wij in staat zijn om hem zelf te maken; waarmee hij in feite zegt dat wij de natuur niet kunnen kennen, want niet kunnen maken.² En Spinoza onderscheidt, enerzijds, datgene wat zijn oorzaak in zichzelf heeft, met name God en de natuur, en, anderzijds, de dingen die hun oorzaak buiten zichzelf hebben.³ Ook Gödel wijst op het onderscheid tussen het scheppen van iets (- uit niets) en het construeren van iets uit iets anders (- uit iets dat reeds geschapen is).⁴ Ook Martin Heidegger wijst op het niet-geconstrueerde karakter van de werkelijkheid. Michael Inwood verwoordt het als volgt: "Het ingewikkelde is niet samengesteld: het is niet opgebouwd door eenvoudige elementen te combineren, en het kan niet worden geanalyseerd alsof dat wel zo is". ⁵

Als we even abstractie mogen maken van kunst en ethiek, kunnen we zeggen dat alle door mensenhanden gemaakte dingen werktuigen zijn, verlengstukken van ons lichaam. Onze wereld is een instrument, hij is ons gemeenschappelijk, uitgebreid lichaam. De grondstof voor dat instrument rekruteren wij uit de natuur. Omdat onze wereld een constructie is van onze handen, neigen wij er toe om ook de natuur als een constructie op te vatten. Een bouwwerk dat wij afbreken om er het onze mee op te richten. Maar dat is een vergissing. De natuur is niet op zijn beurt opgebouwd uit grondstof die weer van elders komt. Waar wij dat geloven, achten wij onszelf potentiële natuurmakers of goden.

De betekenis van deze uitspraak mag niet worden onderschat: wij kunnen de natuur niet (na)maken, omdat de natuur geen maaksel is. Omdat al datgene wat wij met onze plannen en handen tot stand brengen, opgebouwd wordt uit elementen (die wij in de natuur aantreffen), hebben wij de neiging om te denken dat ook de natuur zelf het resultaat van zo een bouwproces zou zijn. Geven wij aan deze neiging toe, dan bezondigen we ons aan inductie. Wanneer wij een boom materieel ontleden, vinden wij daarin stoffen zoals water, koolstof, en nog andere elementen. In wezen is die boom helemaal niet het resultaat van zo een ‘samenstelling van elementen’, en een hersamenstelling zou ons dan ook geen boom opleveren. In onze analyse hebben we ons immers beperkt tot de materiële analyse van één specifieke boom. Wat daar boven uitstijgt, kan niet meer worden geanalyseerd, wat ‘namaak’ uitsluit. Maar vooral is ‘namaak’ onmogelijk omdat een boom, en in het algemeen de natuur, geen maakwerk is. Het is bijvoorbeeld mogelijk voor een papegaai om een menselijke uitspraak na te zeggen, maar de essentie van de uitspraak, namelijk zijn betekenis, kan door de papegaai niet worden gevat, wat zijn prestatie irrelevant maakt. In zijn overmoedig geloof inzake het namaken van de schepping, gelijkt de mens nu op zo een sprekende ara, zich niet bewust van zijn potsierlijkheid. De mens met een mechanicistische wereldvisie is vergelijkbaar met de instrumentist die niet in staat is om ook maar het minste greintje gevoel te koesteren bij zijn eigen muzikale uitvoeringen, omdat hij doof is: voor hem is musiceren een harde labeur, iets zoals het sturen van een ingewikkelde machine. Nu geloven fysicalisten dat de natuur zo een absurd orkest is zonder klank, alleen omdat zij niet in staat zijn te horen.

Zo laken bepaalde richtingen, zich beroepend op Carnap, de metafysica omdat haar uitspraken niet experimenteel verifieerbaar zijn.⁶ Maar de eis van toepasbaarheid van dit beginsel op de ganse werkelijkheid, verkapt eigenlijk de overtuiging van de (na-)maakbaarheid van de werkelijkheid. In het Logisch Positivisme, het fysicalisme en het microreductionisme, hebben we aldus te maken met het gevaar van de misvatting waarvoor onder meer Augustinus, Kant, Spinoza en Gödel waarschuwen. Daar acht de mens zichzelf God. Hij is dat niet, zegt Spinoza, want hij is niet 'zijn eigen oorzaak' (- 'causa sui').⁷

(Wordt vervolgd)

(J.B., 26 oktober 2023)

Wat met osteopathie?

Aflevering 2

Het in het westen heersende, positivistische, materialistische wereldbeeld steunt op het fysicalisme en op het microreductionisme: het neemt aan dat alleen materie en energie bestaan, alleen datgene wat (zintuiglijk of logisch-mathematisch uit het zintuiglijke afgeleid) kan worden waargenomen en dat alles opgebouwd is uit telkens kleinere bouwstenen, waarbij de meest elementaire zeer zeker nog niet ontdekt zijn. De opvatting dat deze wezenlijk energetisch-materiële werkelijkheid gehoorzaamt aan wiskundige en natuurkundige wetten die derhalve principieel kenbaar zijn met de menselijke rede, is bijzonder hoopgevend met het oog op het beheersen van deze werkelijkheid omdat men gelooft dat er aldus op solide gronden naar gestreefd kan worden om de fataliteit van de menselijke afhankelijkheid van al het natuurlijke te overstijgen: ziekte en dood hoeven misschien niet ons lot te zijn als wij maar de moed opbrengen om er met onze rede, met zelfvertrouwen en met ijver met het hele mensdom tegenaan te gaan.

Niet alleen atheïsten zijn vaak deze mening toegedaan zoals beroemde versregels uit Müllers Winterreise getuigen: “Will kein Gott auf Erden sein,/Sind wir selber Götter.” Ook gelovigen en meer bepaald christelijke theologen, zijn die overtuiging toegedaan omdat zij de mens steeds vaker gaan beschouwen als deelnemer aan Gods schepping, met op de achtergrond het geloof dat de menswording van God hand in hand gaat met de vergoddelijking van de mens die dan zoals uitgebeeld door kunstenaars zoals de schilder Jean Delville verrijst als “l' Homme Dieu” want, zoals de Bijbel leert, zijn wij geschapen “naar Gods beeld en gelijkenis”.

Anderen echter, noemen deze visie hoogmoedig en zo hangen zij een filosofie aan van de eindigheid die de mens erop wijst dat achter zijn streven naar zuivere kennis de zondige wil schuilt om aan God gelijk te zijn. De Duits-Belgische fenomenoloog Rudolf Boehm heeft het streven naar zuiver theoretische kennis in zijn werk uit 1977, Kritik der Grundlagen des Zeitalters, omschreven als hoogmoedig. De waarde van wetenschap kan pas uitgedrukt worden in termen van haar ultiem nut voor ons, mensen, en bij uitbreiding de ganse noösfeer. Kennis op zich of kennis omwille van de kennis is een louter spel en derhalve een monster omdat de toepasbaarheid van kennis haar ultieme feedback is.

Ook de zogenaamd louter theoretische kennis ontspoort als zij niet uiteindelijk in functie van haar toepasbaarheid beoefend wordt. Zelfs en bij uitstek de wijsbegeerte is er voor ons. Kennis is derhalve noodzakelijk met kunde verbonden en des te meer voor de geneeskunde geldt dat haar waarde moet gemeten worden aan haar vermogen om de (menselijke) gezondheid te herstellen of te handhaven. Zuiver theoretische kennis zoals de wiskundige, kan over de werkelijkheid niets zeggen en dat ervoer reeds René Descartes bij de vaststelling dat zowel in de werkelijkheid als in de droom de som van de hoeken van een rechthoekige driehoek 180 graden is, waaruit te besluiten valt dat de zuiver wiskundige kennis en de zuiver theoretische kennis in het algemeen, zich niets laat gelegen zijn aan het onderscheid tussen werkelijkheid en droom en dat zij derhalve nietszeggend is - zij is een louter spel.

De miskenning van de plicht van het theoretische weten om zich te onderwerpen aan het oordeel van de mensen in wiens dienst dit weten staat, verbergt zich in allerlei uitvluchten (en zo bijvoorbeeld worden bepaalde werkingen van medicijnen heel 'handig' 'bijwerkingen' genoemd) om tenslotte niet te moeten toegeven dat al te vaak uiteindelijk de nadelen van een behandeling de baten opheffen. Het beschreven euvel is eigen aan de fundamenten zelf van onze tijd en het was Rudolf Boehm die daarover zijn Kritik der Grundlagen des Zeitalters publiceerde.

Bij uitstek de geneeskunde is een wetenschap die zich principieel niet bezondigt aan het weten ter wille van het weten zelf maar bij haar toepassingen komt zij (alvast in onze contreien) in het vaarwater van een kapitalistische economie die wél lijdt aan het euvel van de middeldoelomkering: onze economie produceert om te produceren, zij groeit om te groeien en deed zij dat niet, dan zou zij kapseizen, wat zij vandaag ook doet omdat een onvoorziene crisis een rem zet op haar groei. De rode economie - de planeconomie - blijkt hiertegen veel beter bestand. De kapitalistische economie corrumpeert wetenschap en techniek zoals macht waarheid corrumpeert.

Zo ook moet men zich ervoor hoeden de feiten niet ondergeschikt te maken aan de wetenschappelijke wetten zoals men doet waar men in zijn religieuze arrogantie zelfverzekerd en heldhaftig wetenschappelijke bevindingen van tafel veegt met Bijbelse citaten. Zo bijvoorbeeld werkt een vaccin niet omdat de wetenschap voorschrijft dat het moet werken: het werkt als het de afweer stimuleert precies zoals eender welk medicijn werkt als het ons van een ziekte af helpt. De economie wil dat vaccins die massaal worden geproduceerd ook worden verkocht en daartoe moeten ze eerst werken, willen of niet. Hetzelfde geldt voor de beruchte mondmaskers.¹

Derhalve zijn zowel het geloof in de almacht van het zuiver wetenschappelijk weten als het geloof in de waarheid van de heilige geschriften in hetzelfde bedje ziek: telkenmale gaat het om vormen van absolutisme of fanatisme, wat wil zeggen: het onvermogen om de beperkingen te aanvaarden die nu eenmaal horen bij het mens-zijn. Mensen zijn geen goden, er bestaat geen absoluut weten, elke wetenschap die zich beroept op absolute kennis deelt haar dictatoriaal karakter met de religies waaraan mensen zich tegen beter weten in onderwerpen zoals de burgers in de wereld van Georges Orwells dystopische roman 1984 belijden dat 1 opgeteld bij 1 gelijk is aan 3. Zij weten dat dit een onwaarheid is maar zij belijden deze leugen omdat dit van hen wordt afgedwongen en waar zij dat doen, manifesteert zich de triomf van de machthebber.

Op een bijzonder gesofisticeerd verkapte manier sluipt onder de invloed van machtshonger de leugen ook in de wetenschappelijke bedrijvigheid naar binnen die dan niet langer nuttig is voor ons maar schadelijk. En de leugen wordt gekenmerkt door haar neiging zich te verbergen, wat vrij vertaald betekent dat zij het open debat schuwt: zij gelooft dat zij met haar autoriteit de bevindingen en de meningen die haar tegenspreken, de autoriteit van de waarheid kan overtreffen maar dat laatste is uiteraard een gevaarlijke vorm van waanzin.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 26 oktober 2023)

Wat met osteopathie?

Aflevering 1

De arts Andrew Taylor Still (1828-1917), tevens chirurg in de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865) waarin hij overigens ook ijverde voor de afschaffing van de slavernij, stichtte in Kirksville (Missouri) de American School of Osteopathy (de huidige A.T. Still University). In die oorlog stierven zijn vrouw en vier kinderen door hersenvliesontsteking. De idee dat ziekten konden verwekt worden door microben was er pas met Robert Koch die er in 1905 de Nobelprijs voor kreeg en het eerste antibioticum, penicilline, werd pas in 1928 ontdekt (door A. Fleming) terwijl de toenmalige behandelmethode van meningitis met kwik(I)chloride vaak leidde tot vergiftiging. Still spendeerde de rest van zijn leven aan het zoeken naar een minder schadelijke en meer effectieve geneeswijze. Om de anatomische structuur en de functie bloot te leggen van weefsels, werkte Still op lijken. Wellicht vanuit zijn methodistische achtergrond¹ kantte hij zich tegen het (metafysisch) materialisme dat alles ziet als opgebouwd uit materie (en energie) en dat de geest beschouwt als een product van de hersenwerking.² Still liet zich inspireren door de tegenhanger ervan: het (vooral door Berkeley uitgewerkte) spiritualisme dat, geheel andersom, de stof beschouwt als een verschijningsvorm van de geest.

Dat laatste is niet zonder belang voor een eventuele verdediging van alvast zekere facetten van de osteopathie als een legitieme vorm van geneeskunde en wel hierom, dat het materialistisch wereldbeeld niet zo vanzelfsprekend is als vandaag vaak wordt aangenomen: de kritiek op het fysicalisme en het microreductionisme die aan de grondslag ervan liggen, dateert van de vierde eeuw en is even grondig als overtuigend omdat het succes van het bekritiseerde wereldbeeld alles te maken heeft met een jammerlijke doch bijzonder hardnekkige denkfout.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 25 oktober 2023)

Multidisciplinariteit

Iedereen denkt te weten wat vakidiotie is maar kennelijk slagen maar weinigen erin om deze vorm van onverstand ook nog te herkennen als hij zich voordoet, getuige de aperte onfrisse onenigheid onder deskundigen ter gelegenheid van de jongste pandemie waardoor het krediet dat de (medische) wetenschap altijd al had genoten wereldwijd, een historische deuk heeft gekregen waarvan zij nog steeds niet helemaal bekomen is en ten gevolge waarvan sommigen gaan vrezen dat haar een gelijkaardig lot is beschoren als de (katholieke) kerk.

De verregaande specialisatie van vele samenwerkende individuen die zich in de menselijke noösfeer voltrekt, bereikt een grotere vruchtbaarheid of functionaliteit naarmate de verschillende bedrijvigheden erin slagen om naadloos aansluiting te vinden bij elkaar, wat wil zeggen: in de mate dat zij optimaal georganiseerd zijn, en dat laatste betekent dat zij een organisatie moeten vormen en wel naar het voorbeeld van een orgaan of zelfs van een organisme. Functionaliteit of vruchtbaarheid als zodanig bereikt een climax in de biosfeer of de sfeer van de levende organismen, die de dode stoffen verenigen tot cellen, cellen tot weefsels, weefsels tot organen en organen tot levende wezens maar die overtreffen dan ook nog eens zichzelf door zich middels hun bewustzijn onderling te organiseren tot groepen en uiteindelijk tot de wereldgemeenschap.

Dat wil meteen zeggen dat daar waar de onderlinge aansluiting van de verschillende entiteiten niet naadloos is, het systeem als zodanig mank loopt, desintegreert en verdwijnt zoals dat ook het geval is met organen en weefsels waaruit de orde verdwijnt, wat betekent dat er niet langer wordt samengewerkt en in dat geval zullen het organisme, de organen, de weefsels en de cellen gewoon rotten. Jammer genoeg gebeurt dat vandaag bij de helft van de mensen en wel in gevolge de vermeende productie van 'welvaart'.

Dit rottingsproces inzake organisaties betekent de desintegratie van de verschillende onderdelen en dat wil zeggen dat de elementen niet langer onderling communiceren, dat ze terugvallen op zichzelf en zich als het ware in zichzelf opsluiten: zij doen alleen nog wat onwetende cellen doen, namelijk eten, groeien en afval (gif) produceren: zij worden kankercellen. En het equivalent van de kankercellen in het maatschappelijk verband zijn ongetwijfeld de vakidioten: kanker betekent voor een levend wezen wat vakidiotie is voor een organisatie. De vakidioot probeert zijn inzichten op te dringen aan mensen die kijken door een heel andere bril en als ook zij vakidioten zijn, wordt er niet langer samengewerkt maar geconcurreerd. Edoch, er is nog een veel belangrijker aandachtspunt.

Waar specialisatie en samenwerking zijn, is immers nog steeds geen sprake van multidisciplinariteit: die slaat namelijk niet op het samen bestaan van verschillende disciplines en zelfs niet op het onderling interageren ervan. Van multidisciplinariteit kan pas sprake zijn waar verschillende disciplines beheerst worden en die beheersing gebeurt noodzakelijk door mensen. Meer bepaald geldt voor multidisciplinariteit dat de beheersing van verschillende disciplines zich moet verenigen in een persoon, waar ze in feite samenkomen in zijn hersenen of in zijn gedachten, in zijn kennis. De kennis van de ene discipline ontmoet de kennis van een andere discipline pas in iemands hersenen en eerst daar zorgt het samenkomen van verschillende kennisgebieden voor een vermenigvuldiging van die kennis, die dan veel meer wordt dan de som van twee of meer vakgebieden naast elkaar.

Immers, men stelt zich al te gauw tevreden met de idee dat multidisciplinariteit bereikt wordt van zodra men specialisten van de meest uiteenlopende pluimages rond één en dezelfde tafel kan zetten en wat betreft de geneeskunde: als men een team ter beschikking heeft met daarin een massa aan medici die elk een heel klein stukje kennen van de totale mens want samen moeten die er wel alles over weten. Edoch, hier wordt exact dezelfde denkfout gemaakt als onze politici vandaag doen (en overigens altijd al gedaan hebben) en zo bijvoorbeeld zeggen onze onderwijsministers: we hebben nu een nieuwe methode van onderricht uitgevonden; de leerlingen moeten niets meer uit het hoofd leren, ze moeten alleen nog weten waar ze alles kunnen vinden! Alsof het volstond om toegang te hebben tot een database teneinde kennis te hebben. Als dat ook nog eens waar was, dan was de hoofdbibliothecaris van de boekentoren ongetwijfeld de verstandigste mens van Vlaanderen.

(J.B., 20 oktober 2023)

A.I.

Een halve eeuw geleden, in een college ergens te lande, spelde een oude pater Jezuïet in het dagelijkse uurtje godsdienst aan zijn leerlingen de volgende les: “Waar moet gij op letten als ge in nood zijt en ge zoekt hulp? Twee zaken, kindertjes! Niet één maar wel twee zaken! En dat zijn de volgende. Vooreerst moet ge u wenden tot iemand met kennis van zaken. Met buikpijn moet ge niet naar een handlezer gaan! Hoort gij dat goed? We zijn nu in het jaar 1973 maar nog altijd sterven massa's mensen door bijgeloof, mensen die gered hadden kunnen worden. Erg voor mensen die niet naar een dokter toe kunnen omdat er geen dokter is of omdat zij die niet kunnen betalen, maar nog veel erger voor mensen die dat wel kunnen maar die liever naar een astroloog gaan of naar een pendelaar! Dus onthoud het goed: met maagpijn gaat gij naar een dokter toe, iemand die geneeskunde gestudeerd heeft!”

De pater Jezuïet kijkt of zijn leerlingen nog volgen, hij herademt en gaat door: “Raadpleeg iemand met kennis van zaken, dat is dus de eerste regel die gij in acht moet nemen. Maar luister nu goed: er is nog een tweede regel en die is zo mogelijk nog belangrijker dan de eerste. Heeft er iemand een idee? Niemand? Luister nu dus maar heel goed!”

De leerlingen zetten zich schrap, de pater vervolgt: “Degene die gij raadpleegt moet kennis van zaken hebben maar alleen kennis van zaken volstaat niet: een raadgever moet u niet alleen kùnnen helpen, hij moet het ook nog willen doen! Ja, gij hoort mij goed want het is geen vanzelfsprekendheid dat mensen hun kennis gebruiken om het goede te doen! Steeds vaker gebruiken mensen hun kennis... niet om anderen te helpen maar om er zichzelf mee te verrijken en andere mensen te bedriegen! Kennis is een verrukkelijk goed... als die ook nog in goede handen is en vanzelfsprekend is dat niet: wetenschap en techniek worden in één adem genoemd met de vooruitgang maar als de ethiek ontbreekt, dient de kennis om wapentuig te fabriceren!”

De leerlingen zijn nu een en al aandacht. Wat de pater zegt, lijkt eenvoudig maar dat is het allerminst. En hij opent nu zijn doos met voorbeelden: “Er bestaan malafide artsen die u kunnen maar niet willen helpen omdat het hun eerste zorg is om zich middels uw ziekte te verrijken en zij houden u aan het lijntje en dan doen ze uiteraard het tegenovergestelde van datgene waarvoor zij gestudeerd hebben want ze hebben er baat bij dat gij ziek zijt en dat ge ziek blijft omdat ge dan op consultatie blijft komen en pillen blijft nemen. Steeds meer artsen schrijven hun patiënten verslavende middelen voor en het gebeurt wel in die mate dat vandaag een vierde van alle mensen in de geïndustrialiseerde wereld geregeld tranquillizers nemen, pepmiddelen, slaappillen, pijnstillers of antidepressiva en de farmaceutische industrie, die hier een gigantische bedrijvigheid vertegenwoordigt, zou iedereen wel kunnen helpen maar het hoofddoel wordt steeds vaker winst... en dus mensen ziek maken!”

“Knoop het dus goed in uw oren: niet één doch twéé voorwaarden moeten voldaan zijn als gij bij iemand om hulp gaat: de helper moet u kunnen helpen maar hij moet dat ook nog willen doen en die tweede voorwaarde wordt mettertijd belangrijker om in het oog te houden omdat de wereld onmenselijker wordt onder invloed van de nieuwe religie, het bijgeloof aan de mammon. Hebt gij dat allemaal goed begrepen?”

Een halve eeuw later, in het jaar 2023, blokken de kranten: “Artificiële intelligentie belt eenzame ouderen in Madrid” en in het artikel leest men: “Oudere mensen zullen automatisch worden opgebeld. De stem van de AI zal bijzonder realistisch klinken.”¹

Inderdaad, met kennis, met wetenschap, met artificiële intelligentie worden de oudjes in de waan gebracht dat iemand naar hen luistert, ja, dat een medemens medelijden met hen heeft en weldra iets zal doen om hen uit hun benarde situatie te bevrijden. Misschien zal hij of zij de betrokken senior wel een bezoekje brengen? Misschien zal die er wel voor zorgen dat de maaltijden morgen wat steviger worden want van een budget van twee euro daags kan men zich bezwaarlijk gezond voeden? Misschien zal hij of zij, hem of haar wel weghalen uit dat vervloekte tehuis en worden de ouderen dan elders ondergebracht waar zij niet zo betutteld worden alsof zij kleine kleuters waren? Wie zal het zeggen!

Edoch, artificiële intelligentie belt niemand op want artificiële intelligentie is geen mens, artificiële intelligentie denkt niet na en voelt ook niet, maakt geen plannen en zeker geen plannen om bij de 'gesprekspartner' op bezoek te komen, laat staan om die bij te springen en uit zijn benarde toestand te bevrijden. Artificiële intelligentie is een louter instrument, een ding dat doet alsof het spreekt en luistert, meeleeft en belooft. Het doet alsof, het is een stukje hoogtechnologie bedoeld om anderen laag te houden, om hen om de tuin te leiden, rustig te houden, op het verkeerde been te zetten, te manipuleren of in een waan te brengen die alleen profijt bezorgt aan wie het technologisch snufje in kwestie kopen en verkopen.

En is dit niet de te verwachten logische stap na de aan de gang zijnde ontmenselijking van de mens? Want aan de kassa van het warenhuis zit een juffrouw zich zwaarlijvig te drinken in de cola terwijl zij voldoet aan de eis van haar werkgever: zij glimlacht, rekent af en wenst de klant die zij van haar noch pluimen kent, een fijne dag. Het is niet uitgesloten dat die wens vanuit het diepste van haar hart komt maar (en nu volgt een paradox:) veel waarschijnlijker is het dat zij zich gedraagt precies zoals het door haar baas van haar wordt gevraagd, wat wil zeggen: als een robot want zij is tenslotte ook maar een mens. De kassajuf maar ook de gerant, de rekkenvullers, de mensen aan de beenhouwerij, de bakkers in de winkels en de leraren op school, de politiemensen op straat, de dokters en de advocaten, kortom allen die aan de slag zijn in een maatschappij die doet denken aan wat Dostojevski typeerde als het 'kristallen paradijs', waarmee de grote automaat bedoeld wordt waarop de staat is gaan gelijken en waarvan wij allen steeds vaker louter onderdelen zijn, ontmenselijkte mensen en derhalve massamensen, in de economie elkaar beconcurrerende automaten die gestaag evolueren naar in de oorlog elkaar dodende soldaten.

De robot of de niet-mens die onvermijdelijk de onmens is, volgt logischerwijze uit de mens als die ontmenselijkt wordt en zo ziet men na de rage van de modepoppen, zoals vrouwen maar ook mannen steeds vaker worden getypeerd, dat echte poppen nu hun plaats gaan innemen. Bejaarde doch stinkend rijke potentaten pronken op de foto met aan hun zijde een jeugdige filmster; zij geven alle anderen het nakijken maar dat doet de filmster op den duur ook met hen omdat zij nu eenmaal werd betaald om te acteren en omdat zij daar ook mee ophoudt als de input stopt of als een concurrent van haar bestuurder méér biedt.

De eerste fase is dus die waarbij mensen onder druk van het bestuur van geld en macht zichzelf herleiden tot in dit geval een modepop en in de tweede fase die daar logischerwijze op volgt, houden mensen gewoon op met trouwen en schaffen zij zich een pop aan van plastiek die echter échter lijkt dan de onbetaalbare eega van de potentaat. Inderdaad, steeds meer jonge mensen blijven single en getrouwde koppels slapen apart.² In de kranten leest men almaar vaker: “Mannen en vrouwen weten niet meer hoe ze elkaar kunnen verleiden. Maar ook de virtuele en fictieve wereld waarin velen leven is een rem. Jongens worden verliefd op manga-figuren. Fysiek contact in het openbaar is taboe.”³ Prostitutie, telefoonseks en sekspoppen van siliconen nemen de plaats in van de onder druk van de hegemonie van het geld sowieso al geacteerde partners.⁴ Zelfs filosofieprofessor Etienne Vermeersch geloofde in het zogenaamde Turing-criterium: van een machine moet aangenomen worden dat zij kan denken vanaf het ogenblik dat men niet langer in staat is om (in casu: bij contact middels chatten) de machine erop te betrappen dat zij géén mens is. En is dit niet de omgekeerde wereld?

Jawel, op geacteerde partners of ontmenselijkte mensen volgt geheel logischerwijze de “Artificial Intelligence” want met die ronkende titel pakken de sales managers van die perverse producten uit terwijl zij het vervolg van de ontmenselijkte mensen op de markt brengen en dat zijn de niet-mensen, de robots. Gij hoort het goed en het is de klaspater van weleer die ons vanuit het graf herinnert aan de les: “Het lijkt er hoe langer hoe meer op dat de robots die volgen op de ontmenselijkte mensen, waarachtig intelligent zijn en als geen ander kennis van zaken hebben maar het staat als een paal boven water dat al wie dat geloven en het bovendien slikken dat zij ook nog de wil hebben om te helpen, de bal helemaal mis slaan: van een wil kan daar slechts sprake zijn in de zin waarin men ook aan een valstrik een wil kon toeschrijven want in wezen gaat het hier om uiterst bedrieglijke tuigen, koelbloedige moordtuigen zelfs, geprogrammeerd om bij hun cliënten - zeg maar slachtoffers - dezelfde waan te creëren die het lokaas schept voor de vis net vooraleer die toehapt en aan de hengel bengelt!”

(J.B., 17 oktober 2023)

De zege van Lucifer

In de vierde eeuw beschreef Augustinus van Hippo drie stadia in de menselijk evolutie gezien door de bril van wat de katholieke theologie zou worden. Het eerste stadium dateert van voor de zondeval, waarin de mens nog vrij was om te “kunnen zondigen”, hij kon immers nog steeds kiezen om al dan niet van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten. Dit was het stadium van “posse peccare”. Edoch, eenmaal hij gegeten had van de appel, eenmaal hij ongehoorzaam geweest was, eenmaal hij gezondigd had, was hij eens en voorgoed een zondaar en kon hij er niet meer voor kiezen om niét te zondigen: hij was niet langer totaal vrij. Dit tweede stadium is volgens Augustinus het stadium van het “niet (meer) kunnen niet zondigen” of “non posse non peccare”. Als derde en laatste stadium zag Augustinus het stadium van na de wederkomst van Christus op de nieuwe aarde waar mensen niet meer kunnen (en ook niet meer willen) zondigen, het stadium van het “non posse peccare” dat het paradijs in glorie nog zou overtreffen.

Wij willen Augustinus niet naar de kroon steken maar de werkelijkheid van alledag toont overtuigend en jammer genoeg aan dat het derde stadium van het “niet (meer) kunnen zondigen” of het “non posse peccare” zich nu inderdaad aandient, maar dan helemaal niet in die betekenis die Augustinus eraan gaf. Immers, niet Christus is teruggekomen maar wel Lucifer en de nieuwe aarde overtreft het paradijs van weleer ook niet, zij is daarentegen de hel zelf met al haar attributen, het vuur en de duivels incluis. Het “non posse peccare” is er nu immers in de ooit ondenkbare betekenis van het allergrootste kwaad waarbij alle waarden omgekeerd werden, gehoor gevend naar het gebod: “De duivel ziet u, hier vloekt men niet”. En men moet blind zijn om dit niet te zien.

“Orde der Artsen wil dat u uw dokter verwittigt wanneer u een consultatie opneemt met smartphone”¹, zo blokt HLN van gisteren en dat wil zeggen dat voortaan iedereen gecontroleerd wordt en wel door iedereen en ook nog met betrekking tot alle gestelde en niet gestelde handelingen en gesproken én niet gesproken woorden. De camera's alom en het BurgerInformatieNetwerk met als het op de planken naar binnen geslopen motto van “iedereen spion van iedereen”, blijkt helemaal niet de uitkomst van de veiligheid die men oorspronkelijk beweerde na te streven maar wel die van het waterdichte wantrouwen: het vertrouwen immers werd definitief onmogelijk gemaakt, iedereen gaat nu principieel altijd en overal bij de duivel te biechten en men kan zich het beste de situatie voorstellen van de biechteling in de biechtstoel waarin de biechtvader werd vervangen door een camera die de bekentenissen opneemt en ook stante pede uitzendt naar de verste uithoeken der aarde (op ieders smartphone en pc).

Hiermee rijft de sluwe Lucifer uit Vondels gelijknamige toneelspel de overwinning binnen met als resultaat het einde van de vrijheid, wat nota bene ook het einde is van de mens. In het jaar 1654 beschrijft Joost van den Vondel hoe Lucifer, aangesteld als stadhouder over de schepping, het afkeurt dat God de engelen, die toch zuivere geesten zijn, de opdracht geeft om de mens die deels van stof is, te dienen. In zijn Lucifer schreeuwt de jaloerse Belzebub het uit nadat de gezant Apollion verslag uitbracht over hoe de mens door de schepper op handen wordt gedragen:

"Men zou ons Paradys om Adams hof verwenschen.

't Geluck der Engelen moet wycken voor de menschen"

(J.B., 15 oktober 2023)

Plato en de opstanding (aflevering 6)

Uiteraard is de bovenstaande gedachtegang oneigenlijk: de eigenschap van sterfelijkheid of onsterfelijkheid is irrelevant met betrekking tot de idee 'mens'. Een idee kan niet sterfelijk of onsterfelijk zijn, evenmin als een vorm, een archetype, het DNA van een soort of een getal: al die zaken zijn immaterieel, zij hebben een stoffelijk en derhalve een vergankelijk medium nodig dat bovendien verwisselbaar is maar hun essentie is onstoffelijk van aard. En dat houdt uiteraard in dat zowel de zondeval waarmee Adam de mens als zodanig sterfelijk zou hebben gemaakt als het verlossingswerk waarmee de 'tweede Adam' de onsterfelijkheid van 'de' mens hersteld zou hebben, irrelevant zijn: de eigenschappen van sterfelijkheid of onsterfelijkheid zijn irrelevant met betrekking tot ideeën en de theorieën van zondeval en verlossing zijn in dat licht nog maar moeilijk te begrijpen.

Vandaar moet dan ook een onderscheid gemaakt worden tussen enerzijds de mensheid en anderzijds de mens of de idee 'mens' en de mensheid moet dan noodzakelijkerwijze gezien worden als een nieuw, stoffelijk organisme, bestaande uit al de stoffelijke mensen. Het gaat niet om de soort of om het soortbegrip maar om het tot stand komen of het opnieuw tot stand komen van een organisme, namelijk het lichaam van een nieuw wezen - de mensheid - waartoe alle afzonderlijke menselijke individuen dienst doen als cellen.

Onmiddellijk moet hierbij opgemerkt worden dat het nieuwe wezen dat aldus tot stand komt en dat de hele aarde zou omvatten, zal gekarakteriseerd worden door een specifieke orde waaraan al de afzonderlijke cellen gehoorzamen en die orde wordt tot stand gebracht en in stand gehouden door regels en wetten. Gaat het om puur natuurlijke wetten, meer bepaald om de wetten van de jungle gehoorzamend aan het recht van de sterkste, dan kan er bezwaarlijk sprake zijn van een nieuw lichaam omdat het geheel van alle mensen dan gewoon resulteert in de soort. Gaat het om een totalitair systeem dat gehoorzaamt aan een potentaat, dan worden alle cellen geëgaliseerd tot een massa van volgelingen, robots of soldaten. Is er echter sprake van een gecoördineerd samenwerkingsverband tussen alle cellen die functionele weefsels en organen vormen, dan kan men misschien al spreken over 'een mensheid'.

Nu is er helemaal geen religie nodig en zeker geen christendom om 'een mensheid' in een of andere vorm tot stand te brengen: het communisme streeft met het wereldcommunisme exact hetzelfde na als de Islamitische Staat, het Katholicisme en de liberale wereldhandel die zich vertrouwt op de 'onzichtbare hand' van Adam Smith. Maar allemaal willen zij dat iedereen hùn ideologie aanneemt. In het geval waarbij alle individuen gekerstend zijn, zou het zogenaamde verrezen lichaam van Christus tot stand komen. Waar allen zich tot het communisme bekeren, wordt de wereld één staat zoals beschreven door Orwell in zijn 1984. En ook de theocratieën streven de wereldheerschappij na. Het resultaat is echter nimmer de mensheid onder een of andere ideologie maar wel een strijd van de aanhangers van de vele verschillende ideologieën en dat wil zeggen: oorlog.

(J.B., 14 oktober 2023)

Plato en de opstanding (aflevering 5)

Het geloof in de opstanding van het vlees is eigen aan de Zoroastriërs uit Perzië (het huidige Iran - Zarathustra leefde ca. 1000 voor Christus en vandaag telt het Zoroastrisme nog steeds ca. 300.000 gelovigen) en aan de religies van het Boek, dat wil zeggen: het jodendom, het christendom en de islam maar niet alle joden geloven in de opstanding (de farizeeën deden dat, de sadduceeën echter niet) en ook in het christendom wordt over de opstanding niet veel gezegd, behalve dan bij Paulus in zijn brieven aan de Korintiërs (1 Korintiërs 15:12-58¹) en aan de Romeinen (Romeinen 4:23-25² en Romeinen 10:9³) en het Paulinische christendom is dan ook de kern van het katholicisme. De derde-eeuwse exegeet Origenes (die Mattheüs 19:12⁴ toepaste en zichzelf castreerde) heeft het over de verrijzenis in een vergeestelijkte mens en niet over de verrijzenis van het vlees, de kerkvader Methodius van Olympos (†311) spreekt over de verrijzenis als over het het opnieuw 'gieten' van de mens, die door de dood 'gesmolten' is, in zijn oorspronkelijke 'vorm' en de heilige Gregorius van Nyssa (335-394) ziet, zoals ook Paulus, de verrijzenis als een herstelproces: zoals de zonde van Adam de mens sterfelijke maakte, zo is Christus de tweede Adam die door het uitboeten van de zonde aan de mens zijn staat van onsterfelijkheid teruggeeft.

Echter, men kan zich hierbij de bedenking maken dat hier niet de persoonlijke onsterfelijkheid van elke mens bedoeld kan worden aangezien de voorgestelde vergelijking wat betreft het eerste deel slaat op Adam en derhalve op de mensheid als zodanig die ten val komt, zodat ook met het tweede deel van de vergelijking, namelijk betreffende de verlossing en de opstanding, niet de afzonderlijke mensen bedoeld kunnen worden maar wel opnieuw de mensheid als zodanig die dan immers via het als kerk verrezen lichaam van Christus diens eeuwig leven of diens onsterfelijkheid realiseert.

Dat laatste brengt ons terug bij Plato's vormenleer en bij de gedachte om de individuele mensen te beschouwen als onvolmaakte en vergankelijke emanaties van de volmaakte en onsterfelijke idee 'mens'.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 13 oktober 2023)

Plato en de opstanding (aflevering 4: Augustinus)

Een redelijke benadering van het geloof in een wereld waarin het geloof ten onrechte als onredelijk afgeschilderd wordt, wordt ons reeds in de eerste eeuwen na Christus geboden door kerkvaders die gepoogd hebben om aan de christelijke leer gestalte te geven in een Grieks, filosofisch denkkader, vooral gebaseerd op Plato en de neoplatonici. Wellicht de grootste christelijke filosoof uit die vroegere periode, die de (periode van de) Patristiek genoemd wordt (van het Latijnse woord pater dat betekent: vader, en dat hier betekent: kerkvader), is de in Noord-Afrika geboren Aurelius Augustinus (354-430), bisschop van Hippo (in het huidige Algerije).

Augustinus noemde zijn eigen jeugd losbandig, en hij zocht naar een verklaring voor het kwaad. Eerst vond hij die bij de sekte van Mani (216-276/77), de zogenaamde manicheeërs, in hun uit christelijke en zoroastrische elementen opgebouwde theorie die stelt dat er zowel een goede als een kwade god bestond; het kwaad zou alleen door ascese overwonnen kunnen worden. Op zijn drieëndertigste wordt Augustinus christen. Hij wil het Christendom in een filosofisch (Platoons en neo-Platoons) denkkader plaatsen.

God is het goede, en de bron van alles wat is; de ware werkelijkheid is geestelijk en de ware gids tot geluk en kennis is de Heilige Schrift. De ziel is eeuwig, maar zij wordt al dan niet gered in de tijd. Religie speelt zich af tussen onze ziel, die geschapen is naar Gods beeld, en God zelf: zelfkennis is daarom een weg naar kennis van God - het doel van ons bestaan.

God is de schepper, maar hij grijpt ook in de wereld in. Hij verlicht ons verstand om de waarheid te kennen. God wordt ons geopenbaard in de Schrift, maar ook in de orde en de schoonheid van de natuur. Ons verlangen naar geluk wordt pas bevredigd door onze vereniging met God.

Het kwaad is niet (door God) geschapen: het is slechts een tekort aan het goede, net zoals wanorde een gebrek aan orde is. God bedoelde de mens als medewerker in vrijheid, en de mogelijkheid tot misbruik van die vrijheid is een onvermijdelijk gevolg daarvan. De erfzonde deed de ganse mensheid vallen en maakte haar onderhevig aan verleidingen. Toch hebben verleidingen de zonde niet veroorzaakt: zij zijn alleen een gevolg ervan. Bovendien gaf God de mens de middelen om tot verlossing te komen: hij moet namelijk God aanvaarden.

Het is de overtuiging van Augustinus dat men eerst moet geloven om te kunnen begrijpen. Tevens is de rede de mogelijkheidsvoorwaarde tot het geloof. Naar het beeld van God geschapen, kunnen wij redelijk denken, maar het is pas door oefening dat wij intelligentie verwerven. Eerst is er dus rede, dan intelligentie of begrip, tenslotte geloof. Zoals Plato aantoonde in zijn Meno, is de rede in staat om te herkennen wat men haar toont: de slaaf Meno 'herinnert zich' het bewijs van de stelling van Pythagoras; het bewijs is een waarheid die reeds in zijn ziel aanwezig is, en die hem duidelijk wordt door de gerichte (zelf)ondervraging. De erfzonde heeft de onmacht van de rede veroorzaakt. Augustinus zegt: "Begrijp mijn woorden teneinde te kunnen geloven, maar om te begrijpen, geloof in het woord van God". Anders uitgedrukt: "Crede ut intelligas" ("geloof opdat je zou (kunnen) begrijpen"). Eerst is er het geloof dat als het ware een vermoeden heeft van de waarheid: het geloof zoekt, en dit zoeken is noodzakelijk voor het vinden (van de waarheid): "Fides quaerit, intellectus invenit". Zo is het begrip de beloning voor het geloof ("Intellectus merces est fidei"). Wat is dan geloven? Geloven in God ("croire en Dieu") is leven zoals God het wil. Dit is iets anders dan geloven dat God bestaat ("croire à Dieu"), want dat doet ook de duivel. Om in God te geloven, moet men eerst God beminnen. Alleen de gelukzaligen weten wat wij slechts kunnen geloven. Als ge niet gelooft, zult ge niet vinden; zoekt en gij zult vinden; het zoeken verschilt van het vinden zoals het geloven verschilt van het begrijpen; het geloof zoekt, het verstand vindt; het geloof is een weg naar het kennen of het begrijpen. Want als het zo is dat het geloof zoekt en het verstand vindt, dan is Diegene die gevonden wordt zodanig dat, eenmaal Hij gevonden is, men Hem nog zoekt. Onze kennis van de tijdelijke én van de eeuwige zaken steunt op geloof en hoop: we kennen het verleden door geloof, de toekomst door hoop, het heden door geloof in getuigen; het onzichtbare (zoals de Rechtvaardigheid en de Wijsheid,…) geloven en hopen we ooit te zien, en 'zien' we nu reeds door het licht van de intelligentie, waarbij de rede even zeker is als datgene wat we door de rede kennen. Wat we zien met het verstand is zekerder dan wat we zien met de zintuigen. Altijd wordt het begrijpen, het denken, gedragen door de liefde voor de waarheid of de wijsheid (filo-sofie). Daarom is ware filosofie ook christelijke filosofie. Wat we zintuiglijk kennen is onzeker; wat we kennen met het verstand is zekerder; maar wat we kennen met het geloof (de liefde) is het zekerste, en die kennis overtreft alle argumenten; we ervaren dit in de liefdesverklaring van wie zegt: "Geloof me, dat ik van je hou".

We kunnen ons vergissen inzake zintuiglijke kennis, maar we weten wel zeker dat we 'iets' waarnemen: zelfs als we ons vergissen, mogen we besluiten dat we bestaan: "Si enim fallor, sum". René Descartes zal dit 1200 jaar later herhalen. Onze twijfel leidt tot een zekerheid: wij denken, wij hebben een ziel. Wat is de ziel?

De mens bestaat uit een lichaam en een ziel, zo stelt Augustinus. De ziel is reeds volmaakt en onsterfelijk; zij moet het lichaam leiden. De mens is een redelijke ziel die zich van het lichaam bedient (zoals de werkman een werktuig bedient) en die het lichaam begeestert. Hoe de twee verbonden zijn, is een groot mysterie. De ziel bezielt het lichaam zoals zijzelf bezield wordt door de goddelijke ideeën, en alleen zo blijft het lichaam in leven. Dat de ziel waarneemt, betekent dat zij een bepaald gebruik maakt van het lichaam. We kunnen niet gewaarworden zonder tegelijk te kennen (of waar te nemen): "sentire non est corporis sed animae per corpus". Het hogere veroorzaakt het lagere en niet andersom. Het is de ziel die het lichaam doet leven en doet voelen (ze 'bezielt' het lichaam) teneinde het deelachtig te maken aan het hogere: de ziel wil het lichaam laten leven en doen verrijzen. De pijn illustreert dit: het pijngevoel is een verhoogde aandacht van de (beschermende) ziel voor het lichaam dat in gevaar verkeert.

De analyse van de waarnemingskennis toont het bestaan van de ziel aan, en zo ook toont de analyse van de ziel het bestaan van God aan. Wij maken onze gedachten immers niet zelf. Ze komen tot ons via woorden, maar ze vallen er niet mee samen. Het bewijs: soms kan een toehoorder een woord beter begrijpen dan diegene die het uitspreekt. Men begrijpt een woord pas als men de betekenis ervan reeds kent. Waar komt die kennis dan vandaan? Men moet ze in zichzelf ontdekken, zo zegt Augustinus. Onze woorden en onze leraren kunnen ons slechts uitnodigen tot het raadplegen van de waarheid in onszelf. Die waarheid is niet ons eigen bezit, want zij wordt door allen gedeeld, net zoals het licht, dat geen product is van onze ogen. Dat licht is God, of Christus. Waarheid vinden is daarom God ontmoeten (het licht zien). Zoals de zon de dingen belicht voor het oog, zo belicht God de waarheid voor onze ziel. God is dus het licht van ons verstand. Wij kunnen zien wat verlicht wordt (het denken), maar wij kunnen ook het licht zelf zien (de mystiek). Zintuiglijke kennis dient slechts om ons naar binnen te doen kijken, namelijk naar de ideeën die aan de oorsprong liggen van de zintuiglijk waargenomen dingen. Het ganse universum is doordrongen van de goddelijke waarheid, en verkeert in een perfecte orde, die (afhankelijk van onze graad van volmaaktheid) gekend kan worden.

Omdat we moeten zoeken om te kunnen vinden, is ons vinden een herkennen van wat we al kenden, en van wat we ons herinneren. De ziel zoekt nu haar eigen natuur, die gelukzaligheid is, en die ze (door de erfzonde) vergat, te herkennen. De ziel zoekt spontaan het geluk (God) omdat ze het zich herinnert. Zich God herinneren betekent: aandacht hebben voor zijn voortdurende aanwezigheid (Alomtegenwoordigheid). God doet de ziel leven zoals de ziel het lichaam doet leven. Veeleer dan God te bewijzen, moeten we Hem vinden. Die wijsheid is het einddoel van onze kennis. Ons leven is een voorbereiding op de mystieke contemplatie van God; wijsheid is een overgave aan die contemplatie. Waar wij begeren, doen wij kwaad; het grootste kwaad van de mens is dat hij zichzelf als einddoel van Gods schepping beschouwt.

Wijsheid (geweten) en wetenschap (verstand) openbaren dezelfde waarheid, maar elk op een ander niveau, want eenzelfde licht verlicht het hogere en het lagere. De mens ondergaat de goddelijke orde maar hij kiest vrijwillig voor of tegen de morele orde. Anders gezegd: de morele orde vraagt de vrijwillige medewerking van de mens. Zoals alle lichamen geordend worden door hun zwaarte, zo ook worden de zielen geordend door de liefde, die hen naar hun natuurlijke plaats brengt: de mens wordt door zijn liefde bewogen (ook wanneer hij kwaad doet). De vraag luidt dus wat hij moet beminnen, met andere woorden: wat is de deugd? De deugd is: willen wat we moeten willen, beminnen wat we moeten beminnen. De liefde bepaalt de wil, de wil bepaalt de daad. Wanneer is een daad goed of slecht? Augustinus zegt dat er geen goede of kwade passies of voorwerpen zijn, wel zijn er goede en kwade intenties. Het hoogste goed is de liefde van een persoon voor een andere persoon. Dit is de 'liefdadigheid': de liefde waardoor men bemint wat men moet beminnen, en die is gericht op God. In de liefde tot de dingen, bemint men slechts zichzelf; personen bemint men daarentegen om henzelf (dit is: 'intrinsiek'). De naastenliefde steunt op de menselijke gelijkwaardigheid, en zij maakt daarom één. Deze liefde kent geen maat: "perdre son âme, c'est le sauver". Wie het hoogste goed bezit, bezit alles. Dit is: de liefde tot God, of: het mateloze geven van zichzelf ("Deus charitas est"). "De prijs van het graan is uw geld; de prijs van een stuk land is uw zilver; de prijs van een parel is uw grond; maar de prijs van de naastenliefde zijt gijzelf". Dat betekent: iets is zoveel waard als gij ervoor moet betalen, en het meest waardevolle is dus datgene waarmee ge met uzelf betaalt. "Uw schepper eist alles van u" ("Totum exigit te, qui fecit te"). "Bemin en doe wat je wil" ("Dilige, et quod vis fac"). Alle moraal vloeit vanzelf voort uit alles wat uitdrukking geeft aan de liefde van God.

Verwijzingen:

Bovenstaande tekst komt grotendeels overeen met het zesde hoofdstuk van ons geschrift, getiteld: “Het goede zoeken” (Serskamp, 2003). De integrale tekst daarvan vindt men hier:

https://www.bloggen.be/hetgoedezoeken/

ofwel hier:

http://blogimages.bloggen.be/hetgoedezoeken/attach/552.pdf

Geraadpleegde werken:

Augustinus, Aurelius, A treatise on faith and the creed (De Fidei et Symbolo), Christian Classics Ethereal Library, at Calvin College, upd. 27 May 1999.

Gilson, E., Introduction à l'étude de Saint-Augustin, J. Vrin, Paris 1949.

Plato, Verzameld werk, ingeleid en geannoteerd door X. De Win, DNB, Antwerpen 1980.

Plato en de opstanding (aflevering 3)

Is het geloof als zodanig vergezocht en verraadt het een paranoïde ingesteldheid, ja, een geestesziekte, zoals sommigen het stellen? Een soort van achterdocht, een wantrouwen tegenover al datgene wat voor de hand ligt en het zoeken naar een andere betekenis daarachter, misschien ook omdat men stiekem hoopt op een verrassing van formaat die 'eindelijk' een antwoord kon bieden op de duisternissen van onwetendheid en wanhoop waarin mensen dan toch verstrikt en verstikt zitten sinds het begin der tijden, zoals onder meer de oude tragediespelen het verraden welke de contraproductiviteit van al ons streven etaleren?

Plato is lang niet de enige die de materiële, zintuiglijke en zo vergankelijke wereld wantrouwt om daarachter dan te gaan zoeken naar een andere, hogere en onvergankelijke werkelijkheid. In de vierde eeuw (na Christus) heeft Augustinus van Hippo hem herhaald met zijn symbolisme, zijn leer over de schepping als symbool van een daarachter verborgen goddelijke realiteit die ontdekt wil worden - een leer die model stond voor de grondslag van de katholieke theologie van zeshonderd jaar later, namelijk het Thomisme, het wereldbeeld van Thomas Aquinas, met daarin enerzijds de aardse werkelijkheid (civitas terrena) en anderzijds de Godsstaat (civitas Dei) waarbij de kerk dan als lichaam van Christus met één been in de ene, vergankelijke, en met het andere been in de andere, onvergankelijke realiteit staat zoals ook de mens als evenbeeld van God (imago Dei) een sterfelijk lichaam heeft en een onvergankelijke ziel.

De idee dat de mens naast een lichaam ook nog een ziel zou hebben, alsof dat lichaam alleen niet genoeg was, is waarschijnlijk ontstaan vanuit allerlei ervaringen die te maken hebben met extase, ek-stasis, wat betekent: het buiten zichzelf treden - een toestand die uiteraard vereist dat men zichzelf (of zijn ziel) van zijn lichaam ontkoppelt.¹

In feite heeft ieder mens de ervaring van extase wanneer hij (al dan niet slapend) droomt en zich daarbij met zijn geest als het ware verplaatst zonder daarvoor aanspraak te maken op (de krachten van) zijn lichaam. Maar ook de intermenselijke communicatie brengt een vorm van extase teweeg en wel een hogere vorm omdat zij wezenlijk bestaat in het delen van de eigen ervaringen en gedachten met anderen. Beter uitgedrukt: de communicatie bestaat in het delen van de eigen geest met de geest van anderen waarbij men, terwijl men met anderen converseert, kan ervaren hoe de eigen gedachten niet vastzitten aan het eigen lichaam maar middels de taal overgaan van het eigen lichaam naar dat van de gespreksgenoot en omgekeerd, zodat dezelfde geest, die dan aanwezig lijkt in de inhoud van de woorden die men spreekt en hoort, gedeeld wordt met de ander.

Men gelooft zijn lichaam te verlaten in de droom maar mogelijkerwijze ook in de dans of in de zang en in de vele vormen van communicatie die nota bene een dermate extatisch karakter kunnen hebben dat zij het vermogen om op het eerste gezicht onmogelijke zaken te realiseren en meer bepaald blijken zij onmetelijke afstanden in tijd en ruimte te kunnen overbruggen, zoals dat bijvoorbeeld het geval is waar wij vandaag de Politeia lezen die Plato schreef in de vierde eeuw voor Christus of daar waar Pythagoras de wiskundige stelling neerschrijft die hij op dat eigenste ogenblik bewust deelt met principieel alle mensen in de toekomst van de mensheid en in feite nog meer met degenen die nog niet bestaan dan met zijn Helleense tijdgenoten.

Door te communiceren wordt men zich bewust van het bestaan van zijn ziel maar tevens ervaart men dan dat de eigen ziel in feite geen persoonlijk bezit is doch dat zij met anderen gedeeld kan worden. En wat bij uitstek met anderen gedeeld kan worden, is de rede, die in de filosofie - 'moeder van alle wetenschappen' - ontwikkeld wordt. In de Dialogen van Plato komt nu heel duidelijk tot uiting dat de rede of het redeneren in wezen ontstaat in de conversatie, in het tweegesprek, de dialoog, waarvan het redeneren of kortom het denken een verinnerlijking is. Denken is spreken met zichzelf. Maar denken is ook meer dan dat.

Immers, over dromen zou men eveneens kunnen zeggen dat het spreken is met zichzelf, doch de droom onderscheidt zich van de werkelijkheid omdat men in de droom alleen staat terwijl men de wakkere wereld deelt met iedereen en dat doet men meer bepaald met de rede. Meer nog: zoals Socrates dat in de Dialogen aantoont, kan in principe ieder mens de stelling van Pythagoras in zichzelf terugvinden en de waarheid ervan bewijzen middels eenvoudig, waarachtig redeneren. Op die manier is de redelijke ziel van de mens niet alleen in staat om buiten zichzelf te treden of om haar inhouden met anderen te delen maar bovendien kan zij participeren aan een zaak die haar en ook de ziel van alle anderen overstijgt, namelijk de Waarheid als zodanig, waarvan derhalve de oorsprong goddelijk geacht wordt: de Waarheid bestaat los van het individuele, zij is voor iedereen dezelfde, zij bestaat derhalve onafhankelijk van ons allen, boven ons allen en op zichzelf. De extase middels de rede brengt de mens dichter bij de Waarheid die een identiteit is van God zelf en waar mensen zich als redelijke wezens verenigen, waar zij dialogeren, filosoferen of wetenschap beoefenen, verenigen zij zich - alvast voor de duur van deze bezigheden - met de godheid.

Het verband met de opstanding zal nu meteen al duidelijker worden omdat de sterfelijkheid waarmee het lichaam behept is, in geen geval geldt voor de ziel die zich immers noch door individualiteit, noch door tijd en ruimte laat beperken: wie zich inlaten met de redelijke ziel, treden buiten zichzelf, zij verliezen hun individualiteit omdat zij hun zijn met allen anderen delen en tevens versmelten zij met de Waarheid waar zij deze ook zoeken en derhalve met het goddelijke.

De tactiek die de leraar Socrates in de Dialogen aanwendt om zijn leerlingen tot het niveau van de waarheid te verheffen, is deze van de maieutiek of de vroedkunde, waarbij men zichzelf systematisch vragen stelt en ze beantwoordt met het oog op het laten geboren worden van de waarheid in de ziel van de leerling die zodoende op zijn beurt in de onsterfelijke waarheid herboren wordt waar hij haar vindt.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 9 oktober 2023)

Plato en de opstanding (aflevering 2)

Zoals Plato betoogt is er naast de wereld van de materiële en vergankelijke dingen nog de wereld van de wiskundige objecten - de getallen en de meetkundige figuren - die op zich geheel onstoffelijk zijn terwijl zij toch (ongeacht welke) materiële zaken nodig hebben om die dan te tellen maar daarnaast is er ook nog de geheel immateriële wereld van het goddelijke, waarbij deze drie werelden zich dan onderling verhouden als volgt: de wiskundige wereld is een schaduw van de goddelijke en de materiële wereld is een schaduw van de wiskundige. Met de allegorie van de grot die het eerste stuk beslaat van het zevende boek van Plato's Politeia verduidelijkt hij met Socrates hoe wij slechts de materiële afschaduwing zien van de ware, goddelijke werkelijkheid die zelf aan ons oog onttrokken blijft omdat wij gevangen zitten in ruimte en tijd en gebonden zijn aan onze zintuigen en aan de rest van onze lichamelijkheid. Wij zitten als het ware gevangen in een grot, de echte wereld buiten de grot blijft aan ons oog onttrokken en wij zien slechts op de grotwanden geprojecteerde schaduwen die wij verkeerdelijk voor de echte dingen houden.

Die leer is in feite afkomstig van de wiskundige Pythagoras (570-500 A.X.) die (volgens Jamblicus) geboren was uit de maagd Parthenis als zoon van de zonnegod Apollo om de mensheid te verlossen. De gelijkenis met Jezus is opvallend en zo belanden we bij de leer der archetypen van de Zwitserse dieptepsycholoog Carl Gustav Jung (1875-1961). Want messiasfiguren zijn er doorheen de geschiedenis bij de vleet en hun levensverhalen volgen opvallend genoeg vaak tot in de kleinste details hetzelfde patroon. Messiasfiguren maar ook alle andere archetypen die dan opduiken in sprookjes, tragedies, epossen en zo meer.

Pythagoras kreeg onderricht van Anaximander alsook van de negentigjarige Thales die op zijn beurt zijn kennis opdeed bij Egyptische astronomen terwijl hij voor de getallenleer ook bij de Phoeniciërs en de Chaldeeën in de leer ging en bij de magiërs uit Perzië, de thuis van Zarathustra. Hij richtte een religieus broederschap op om de geest van de mens van zijn ketenen te bevrijden. In zijn mysterieschool onderwees hij in het kader van de astronomie bijvoorbeeld dat het planetenstelsel een toonladder vormde, de zogenaamde 'harmonie der sferen', waarvan gezegd werd dat Pythagoras die kon horen.

In zijn geheime leer verkondigde Pythagoras onder invloed van onder meer de Orfische mysteriecultus de onsterfelijkheid van de ziel en het geloof in de reïncarnatie, de metempsychosis of de zielsverhuizing. 'Re-in-carnatie' betekent letterlijk het 'terug in het vlees (komen)'.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 8 oktober 2023)

Plato en de opstanding (aflevering 1)

Quasi alle grote wijsgeren zijn het erover eens dat de ganse geschiedenis van de filosofie niet meer kan zijn dan een voetnoot bij Plato. De Griekse wijsgeer Plato leefde en werkte in Athene van 427 tot 347 voor Christus en wij kennen hem vooral van zijn zogenaamde ideeënleer, ons bijgebracht door het hoofdpersonage van zijn dialogen, Socrates, en dan in het bijzonder in de allegorie van de grot.¹

Dat alle mensen en dingen uit deze wereld ook nog, en wel eerst en vooral, bestaan als volmaakte vormen in een ideeënwereld is een theorie waaraan ook vandaag nog herinnerd wordt met de regelmaat van de klok en zo bijvoorbeeld kennen wij in de dieptepsychologie (van Carl Gustav Jung) de archetypen of de oervormen waarvan in alle tijden en culturen emanaties opduiken; in de biologie spreken wij over het in elke celkern aanwezige DNA dat in staat is om (als ei) het wezen in kwestie integraal te reproduceren; in de informatica hebben we het over de immateriële vormen die zich volledig boven elk materieel medium verheffen en in de ideologieën kwam nog niet zo lang geleden de term 'meme' in zwang: allemaal geven zij uitdrukking aan een bijzondere waarheid welke verwijst naar een immer en alom ervaarbare werkelijkheid of zelfs naar de essentie van al wat is.

Wanneer vandaag vorsers aan de universiteit kikkerdril mixen om daarop vast te stellen dat de onderdelen van de vernielde cellen elkaar opnieuw gaan opzoeken om zichzelf te herorganiseren volgens een vastgestelde orde die bijna onnaspeurbaar maar even daadwerkelijk in alles wat leeft aanwezig blijkt, lijkt het wel alsof de dood onbestaande is of eerder nog een illusie die plaats moet maken voor de idee van een wel bijzonder hardnekkige levensdrang die van veel dieper komt dan tot nu toe kon worden vermoed. Men zou haast gaan vrezen voor wie zich na hun dood willen laten verassen omdat het er in het licht van die recente proef gaat op gelijken dat men de sporen van het leven nog wat speling of krediet dient te geven na de dood voor het geval dat het geloof in de opstanding van het vlees mettertijd terecht zou blijken. Eerder maakten we de vergelijking met de engerlingen die na een onderaards bestaan van drie of vier jaar, zich een weg graven naar het licht en meikevers worden² en ook denkt men nu aan de verzen van Dante Alighieri over de rups die verpopt en vlinder wordt³ maar wellicht nog veel meer dingen die wij niet denken en die wij helemaal niet denken kunnen, zijn waar en manifesteren zich terwijl wij alsnog niet in staat zijn om dit ook vast te stellen en te beamen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 7 oktober 2023)

Twee maten en twee gewichten

Minister Van Quickenborne speelt luchtgitaar en Theo Francken op stap met Bart De Wever vindt geen muur om tegen te wateren, het voltallige Vlaams Belang adverteert op grote reclameborden op straat ongegeneerd zijn afkeer voor al wie uit den vreemde komen en illustreert die afkeer ook met een bezem, Dries Van Langenhove noemt de regenboogvlaggen 'pedofielenvlaggen', nog andere rechts extremisten brengen de groet aan Adolf Hitler die zes miljoen joden, Roma-zigeuners en homo's vermoordde, de burgemeester van Aalst weigert zebrapaden in regenboogkleuren onder het motto 'ik ben normaal' maar als Conner Rousseau onder vrienden op café het woord Roma in zijn mond durft te nemen in een context van netheid op de openbare weg, lijkt een hedendaagse Gestapo of een of ander BurgerInformatieNetwerk in actie te zijn geschoten en blijken al zijn bewegingen met bodycams gefilmd te worden en zijn woorden opgenomen, ten vierden male met het oog op het klissen van de door jaloerse politieke rivalen gevreesde toekomstige leider van dit land.

(J.B., 6 oktober 2023)

Omsk Van Togenbirger en het vaccin

Uit: “Panopticum Corona”, pp. 1060-1065. ( Tekst d.d. Pasen 2021)

- Omsk Van Togenbirger! Loop niet weg, wij hebben u nodig: heb je twee minuten alsjeblieft?

OVT: Een heel goeie avond ook ja! Wat nu weer?

- Ik wil niet vervelend zijn maar...

OVT: Aber die Weltnisse sind nicht so?

– Je neemt mij de woorden uit de mond!