Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Dinsdag had ik een afspraak met mijn nichtje.Ze zou meegaan met haar twee pagadders naar de supermarkt. de jongste moest zoals altijd vanvoor zitten in het speciaal kinderzitje.Het was geleden van voor de grote congee dat ze nog meegegaan zijn.Ja twee maanden op de camping. Ik kwam voorbij het broodsnij machine en de kleine wees me op een stukje korst dat nog juist voor de messen lag.Hij moest dat hebben. Zijn oudere broertje moest met een kinder boodschappenkarretje rijden om alles van zijn moeder in te doen. Hij kwam aan een stand waar alles 1 was en hij riep op mijn moeder:Bomma kijk,is van mij. Mocht het niet hebben van zijn moeder.Mijn nichtje zei:Nonkel Etienne neen.Maar mijn moeder kennende pakte het toch maar in duplo voor de kleinste ook. De jongste zei:Dange bomma.En tegen zijn broer zei die:Lalo ook bomma. Hij bedoelde dat de ouder ook de bomma moest bedanken. Wij kwamen bekende tegen en bekeken mijn nichtje.De oudste jongen zei:In buik mama is boeleke.Hij is drie. Dan naar boven in de shopping ene drinken.De meisjes zeiden:Zoals gewoonlijk.Twee thee,broodje platte kaas en een pint? de kleine zei daarop:Pintje mama en Ietie thee en ik fristi. de jongste 20 maanden oud:Ikke fjisti. Zo daarna nog even naar ons thuis en dan nog even een ritje met de twee belhamels om iets te halen voor hun speelkamer.Die avond viel ik doodmoe snel in slaap om 23.30.Ik moest nog een kleine 250 mails lezen. dat was het voor vandaag. tjenneke
een van mijn vakties in Schliersee maakte ik een uitstap met de trein.toen ik nog werkte had ik een biljet voor een gratis vervoer.Daar het dinsdag vrijedag was in het gasthof moest ik ergens anders eten zoeken.Ik maakte een trip naar Tegernsee.Het was een mooie reis daar ik gebruik maakte van mijn vrije reis die twee dagen na een geldig was.Ik ging terug met de trein om via Holzkirchen naar Fischhausen te rijden.Tussen Miesbach en Hausham kreeg de conducteur een bericht dat de tegenkomende trein deffect was en ergens stond tussen Bayerischzell en Schliersee.Al de reizigers moesten mondelings verwittigd worden omdat de omroep juist deffect was.Ik vroeg uit beroepsmisvorming of ik mijn colega kon helpen.Zo ging de mensen mee helpen verwittigen.Ik in de rijrichting terwijl de Duitse colega naar achteren ging. de reizigers waren verbaasd omdat ik in burger meehielp. Maar ik deed dat omdat wij allen de aansluiting zouden halen met de RVO bus,waarop de reizigers gratis meemochten met een geldig treinkaartje,niettegenstaande twee maatschappijen. Ik bleef in dat station om bij vrienden in hun zaak te kunnen avondeten. Een geluk deze panne heeft maar twee uur geduurd zodat ik met de trein nog kon meerijden tot in volgende station. De volgende namiddag kwam ik mijn hotelbaas tegen en vroeg wat ik gedaan had die dinsdag omdat er een paar mensen het hem verteld hadden. Hoe zou je zelf zijn indien je colega in moeilijkheden zit. tjenneke
Mijn hobby:Ja hoe kun je het raden-ik heb van mijn werk mijn hobby gemaakt-spoorwegen maar in het klein. Ik eigenlijk wij mijn club is nu voorbreiding aan het maken voor de nakende tentoonstelling op onze grote 1200 meter lange baan.Ik weet niet of ik hier op mijn blog de datums mag zetten.Maar het is de moeite waard om alles te komen bekijken. Gisteren was het voor ons rijavond-dit is eenmaal op de maand om de sporen niet te laten roesten en om het mechanisme te onderhouden.Het grootste gedeelte van de baan is volautomatisch en de treinen rijden volgens een blok systeem.Er zijn wel drie stations waar de treinen kunnen binnengahaald worden om tijdens een tentoonstelling snel slecht werkende treinen eruit te halen.Deze worden vervangen en eventueel indien mogelijk gerepareerd. Als je de naam van de club wil weten kan gewoon via een privemail naar mij en ik mail de website. Dinsdag avond is de clubdag-dan wordt er van alles gedaan-gewerkt-boeken gelezen over treinen en gepraat over de spoorwegen.De vrouwen zitten dan appart om die avond hun handwerk te doen. tjenneke
Heeft al iemand eens kou gehad in zijn bed. Wij hadden vroeger geen centrale verwarming en wij gingen vroege altijd met een warmwaterkruik in het bed.Ik kan namelijk beter slapen in een koud als warm bed. Ik had eens de late dienst in de winter en kwam omstreeks 22.30 thuis.Mijn ouders waren nog op wat heel bijzonder was daar die altijd omstreeks 22.00 in het bed gingen.Ik kleedde me om en ging om 23.15 naar mijn bed.Daar gekomen was er geen deken meer op mijn bed.Nu had iemand van broers of zussen hadden de mijne gepakt om bij hen te leggen.Het vroos namelijk.Ik snel naar onder om een nieuwe voor mij gaan halen.Ik wat dikker slaapgoed aantrekken,het was maar +vijf in de kamer.Die nacht werd ik wakker van de kou en stelde vast dat alles weer weg was van mijn bed.Ik naar beneden om toch iets te zoeken. Zo duurde dat wel een week lang dat bij mij altijd alles weg was.Ik proberen te slapen zo met alleen een laken.Zo kan ik beter slapen in een koud bed. Een centrale verwarming is dan gekomen en in mijn kamer van vijf op negen meter was dat snel warm,dus zette ik bij mij alles lager. In de winter slaap ik dan beter,maar is het extreem koud buiten,dan zet ik de kraan niet meer open maar doe iets meer aan bv een oude trui. In de zomer slaap ik volledig met voor als achtervenster open als het niet regent natuurlijk. De achtervenster kan volledig open schuiven zodat er een gat ontstaat van wel 2 op 1 meter. Als het helder weer is en de maan vol is heb ik geen verlichting in de kamer nodig. tjenneke
Dat vrouwen veel in hun handtas meenemen is bekend zeker. zo heb iets heel plezant meegemaakt tijdens mijn dienstjaren aan het spoor. Op een avond had ik plantondienst en ik was juist op het perron van Antwerpen Centraal om reizigers te helpen met info te geven.De omroepinstallatie kwam aan en er werd omgeroepen:Dienstmededeling.Planton-Hoofdwachter gevraagd bij onderstationschef voorperon. Ik begaf me onmiddellijk naar de chef.Deze zei me:Tjenneke,de omnibus komt binnen op spoor 2.De treinchef heeft assistentie gevraagd voor een lastige reizigster. Ik daarop:Chef ik ga onmiddellijk er naar toe. De toenmalige spoorwegpolitie was ook ter plaatse. De trein kwam binnen en de treinchef stapte uit met een dame.Deze reizigster wenend tot mij richtend:Chef uw colega wil mij op den boek zetten omdat ik mijn kaartje niet kan vinden.Ik had deze in mijn handtas gedaan en is blijkbaar verloren.Ik stelde de dame voor om naar het bureel betwiste zaken te gaan op het voorperron.Wij gesamen ernaar toe onder begeleiding van mijn colega en de agenten van de spoorwegpolitie. De dame deed haar uitleg over haar kaartje.De bediende zei dat de treinchef het bij het rechte eind had.Ik stelde daarom iets voor wat misschien op dat moment onbeleefd was.Ik vroeg de dame om haar handtas gans te ledigen op de grote toog.Eerst wou ze niet,maar op aandringen deed ze het toch met blozende kaken en hoe meer er uit de tas kwam hoe roder de kaken werden. Het biljet kwam te voorschijn.De treinchef verscheurde het briefje met al de gegevens van de dame zodat ze later geen boete moest krijgen. Maar mensen wat daar uit die tas kwam kun je maar alleen denken.Ik dacht bij mij zelf:Zat dat allemaal in die tas-ongelooflijk.Buiten haar identiteitskaart en sleutels vele dingen die ge niet zou nodig hebben om met de trein te rijden.Ze bleef maar blozen.Ze deed alles terug in haar handtas en zo snel ze kon was het station uit na ons te bedanken. Later op de avond was die dame er terug om de trein te nemen naar huis.Ze heeft bij mij staan babbelen en ik probeerde haar uit te leggen dat haar trein op spoor drie was om te vertrekken.Maar ze bleef maar haar geschiedenis uit te leggen waardoor ze haar trein miste.Ze heeft een half uur moeten wachten en is dan toch ingestapt en vertrokken. Als ik nu met mijn moeder naar de winkel ga en ik zie haar tas denk ik altijd:Wat hebben die vrouwen toch altijd bij.Ja schmink en geld,maar de rest ik weet het nog niet en het schoonste ik wil het niet weten.Eenmaal heb ik een tas laten uitkieperen en geen tweede keer meer.Wij hebben daar op het station wel een week over gelachen. Tjenneke
Ik was zestien toen ik aan de spoorwegen ben gaan werken.Daar ik nog minderjarig was heeft de spoorwegen het voogdijschap overgenomen.Mijn vader heeft dat moeten ondertekenen en dat was eerst tegen zijn zin,maar na twee maanden had die er geen spijt meer van.Ik moest weer naar de school-de spoorwegschool en dat was om de twee weken op zondagmorgen in Brussel aan het noordstation. Ik kreeg na een tijdje een uniform met een klak waarop ik fier was.Op die klak had ik een streep een blauwe als teken van mijn graad(de laagste)Berichtenbsteller in de volksmond PORTEUR. Mijn grootvader was fier op mij. Ik moest alle dagen naar het goederenstation van Mechelen-Nekkerspoel.Mijn grootvader was al drie jaar met pensioen als Sales-boss-dekan aan de haven.Hij kwam tot drie maal per weem met zijne Vespa naar ons om de tuin te werken.Hij deed er tot 25 minuten over van aan het Centraal station to bij ons. Hij had woorden met mijn vader gehad-zijn schoonzoon.Ik moest altijd tussenbeide komen als ze mekaar iets te zeggen hadden. Wij,de kinderen konden dat niet meer aanhoren en aanzien. Ik probeerde met mijn oudste zus zaliger het kontakt tussen die twee koppige mannen weer in orde te brengen. Ik nam mijn grootvader voor mijn rekening terwijl mijn zus vader onder haar hoede nam. Het resultaat was een grote nul.Mijnzus gaf de strijd op en ik kon koppiger zij dan die twee samen. Ik had mijn overplaatsing aangevraagd naar het Centraal station.Maar ik kreeg het grote goederenstation Antwerpen D.S.Waar ik later lader zou worden en brigadier ladersbaas om daarna het examen te doen van treinwachter. Alzo kwam ik op een dag van Mechelen thuis en grootvader was er niet.Hij mocht van de dokter het werk in de tuin niet meer doen.Ik vond het spijtig,maar langs de andere kant die oorlog tuusen de Vava en Pa zou eindelijk eens ophouden. Ik ging naar de stad met grootvader babbelen als 17 jarige om zijn schoonzoon de hand te reiken. Thuis deed ik het zelfde met ons vader. De anderen hadden schrik van die twee,maar ik niet. In december van dat jaar,ik was juist een half jaar bij de spoorwegen werd grootvader heel ziek en zou het einde van het jaar niet halen.Ik ging regelmatig met mijn moeder haar vader bezoeken in de kliniek.Ik probeerde mijn vader te overtuigen ook eens mee te gaan om die ruzie bij telegegen. Op een woensdag ik was weer in de kliniek,rechtsreeks van Mechelen naar toegegaan.Mijn grootvader zat rechtop in zijn bed.Zijn vrouw en enige dochter zaten er stil bij zonder een woord te zeggen.Ik moest alleen bij hem komen,de dames moesten uit de kamer.Hij zei:Etienne kom morgen eens met je vader.Ik wil met hem spreken. Ik naar huis en die avond had ik een gesprek met mijn vader dat de Vava hem spreken wou. De dag erop was ik vroeger thuis,een uur vroeger begonnen.Ik had een goed begripvolle bureelchef. Ik thuis mijn vader bewerkt tot die eindelijk meeging naar de kliniek.In de kamer lag mijn grootvader heel verzwakt en vroeg me:Etienne is je vader erbij? Toen is vader binnen gegaan en wij alleen buiten.Die twee hebbenals een klein kind geweend en al die ruzie van 20 jaar bij gelegd op 20 minuten. Daarna moest ik binnenkomen en de Vava zei me een paar woorden:Jongen zorg voor je moeder,het is het enigste wat ik nog heb. Wij zijn naar huis gegaan. Mijn grootvader is een uur later heengegaan in armen van mijn grootmoeder met de tranen in de ogen. Ik heb zelden tranen in de ogen,maar nu heb ik het op papeir gezet en moest zelf een traantje wegpinken.Ik als kind nog heb een oude vete doen begraven.Mag of moet ik hier fier over zijn. Tjenneke
