Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Heimwee-ik heb geen verhaal,maar ik heb het gebracht in een gedichtje,nu bedacht.
Titel:Heimwee naar mijn geboortestad.
Heimwee naar vroegere tijden, heimwee naar wat is gebeurd. Het zou me ten zeerste spijten, als die heimwee is weggesleurd.
Ik heb steeds heimwee naar mijn jeugd, ik was dan bij grootmoeder in de stad. Ik wandelde vrij rond en vond dat deugd, maar die huisjes moesten ooit allen plat.
We speelden dan in dat kleine straatje, wij jongelingen van een jaar of zeven. Wij speelden chauffeurke of soldaatje, maar waar is die tijd toch gebleven?
Velen van deze toen jonge vrienden, zijn weggegaan om fortuin te zoeken. Maar wat hebben ze dan kunnen vinden? weinig,ze zoeken nog in alle hoeken.
Een grassprietje wiemelde heen en weer, een kleine vogel streek er lieflijk op neer. Hij plukte het en nam het op met zijn bek, en vloog er vlug mee weg,naar zijne stek.
Het vogeltje legde het sprietje in zijn nest, en vloog nog enkele malen voor de rest. Na een tijdje vliegen van hier naar daar, was het vogeltje zijn nieuwe nestje klaar.
Het vogeltje stelde zijn nieuwe nestje voor, ja zijn liefje was daar heel blij mee,hoor. Na enige tijd was het bimbam beieren, en het nestje lag vol met kleine eieren.
Een roosje verklaarde de liefde aan een tulp, ze had het lief en vroeg het steeds om zijn hulp. De twee stonden naast elkaar in de grote hof, ze waren vrienden en ze vonden het daar tof.
Een jongen en een meisje zagen het bloemenperk, de beide bloemen plukken was hun eerste werk. Het roosje kwam in het grote huis in een vaas, het traande even en zocht haar lieve tulp,helaas.
Het tulpje keek verdrietig in het huis om zich heen, het hoorde in de verte het roosje en haar geween. Na een tijdje zetten moeder de bloemen te samen, ze waren weer vereinigd en dankte de Heer,ja amen.
Ik schaam me zo als ik niemand helpen kan, Ik wil zo graag helpen,dat is mijn enigste plan. Het is mijn morele plicht dit zeker te doen, iedereen helpen,maar dan in alle fatsoen.
Hulp krijgen van iemand die je graag ziet, al is het met de tranen in de ogen.Is dat niet? Ik ben zo blij,als ik iemand hulp kan geven, ik glimlach dan.Zo kan ik nu in vrede leven.
Laat je toch helpen ook al schrik je daarvan, die hulp is misschien de laatste die je krijgen kan. Hulp,een geschenk uit de hemel.Dat pakt, groetjes vrienden.Zorg dat je moed niet zakt.
Een spin spon aan haar nieuw spinnewieltje, een nieuwsgierige vlieg kwam aangevlogen. Het spinnetje toonde een heel lief zieltje, de vlieg vloog binnen en het was bedrogen.
Het spinnetje klapte met haar acht armen, en ja het vliegje was korte tijd morsdood. Het spinnetje lachte luid:Vliegje och arme, en ze legde het vliegje op haar sneetje brood.
En het spinnetje spon gezellig voort, en wachte spinnend op een nieuwe gast. Ze spon zo snel verder,zoals het hoort, dit is de dierenwereld zoals het past.
Soms leef ik in twee werelden tegelijk, soms ben ik hier,dan ben ik weer daar. Soms bij vrienden,dan in dichtersrijk, dan ben ik er iedere weer dag mee klaar.
Dan ga ik wandelen in de mooie natuur, dan zoek ik overal naar nieuwe woorden. Dan dicht en rijm ik weer een heel vol uur, en dan ben ik een uur in nieuwe oorden.
Wat zou het geven als ik stop met dromen, zou ik dan ik nog weten van dat ene verschil. Zou er dan aan mijn gedichtjes een einde komen, geloof me echt vrienden,dit is niet wat ik wil.
Het mooiste geschenk in mijn hele leven, is het mooie leven door moeder gegeven. daarom geniet ik opnieuw met haar elke dag, dat ik hier op deze aarde wonen en zijn mag.
Het leven is mooi,maak samen met mij er iets van, laat het zien,je bent een heel vrolijke vrouw of man. Laat het kleine kind dat je ooit was,in je voortleven, dan zul je later vrolijk naar de hemel doorzweven.
Ik ben hier met een lieve glimlach geboren, mijn eeuwige glimlach moet blijven scoren. Neem ook mijn glimlach op in je harten, big ietie die met glimlach wil blijven starten.
Ik had woorden met moeder over de gedichtjes, maar ze begrijpt wellicht niets van hartelichtjes, Ze zegt dat ik gek ben maar ik voel me juist goed, ik schrijf verder,al raakt het dikwijls jullie gemoed.
Ik kan niet meer stoppen met gedichtjes schrijven, ik meen dat ze op deze groep moeten blijven. Ik hou van het geschrijf met heel mijn kleine hart, het is een deel van me geworden,mijn enige part.
Lees ze verder en geef zoveel mogelijk kritiek, kritiek,heel slechte of goede,het maakt me niet ziek. Leve mijn gedichtjes hier op dit mooie seniorennet, groetjes van big ietie,die het met glimlach verderzet.
Een zonnestraal om je lichaam, een zonnestraal in je kleine hart. Het is niet dat ik me nu schaam, om te vertellen over mijn smart.
De pijn en smart blijft soms knagen, ik glimlach alles weg,iedere dag. Maar ja,ik mag er niet over klagen, deze glimlach is alles wat nog mag.
We kunnen de pijn en smart niet vergeten, we kunnen het enkel verlichten met een lach. Het is ja zo diep in ons gemoed gezeten, glimlach het weg bij het begin van ieder dag.
Zit er ook leven in jullie hart, of zit er ook pijn en smart. Af en toe heb ik ook hartepijn, om dingen die gebeuren,niet fijn.
Het licht in mijn hart,niet gedoofd, ik wil er wat van doorgeven,beloofd. Hoe feller dat lichtje daar binnen is, voel ik daar binnen,nooit een gemis.
Zalig dat gevoel van leven daar binnen, elke nieuwe dag die ik ga beginnen. Doch dat lichtje brandend houden,is het nie, de lichtende groetjes van big ietie.
Een roosje blinkt in het licht van de maan, het tulpje er naast fleurt als haar kameraad. Vrolijk lachen ze,omdat ze bij mekaar staan, het roosje is blij,het tulpje glimlacht kordaat.
Binnenkort worden ze samen geplukt, in een boeketje op een grafzerk gelegd. Ze laten hun bloem hangen en gebukt, ze zijn bang en er wordt weinig gezegd.
Dan liggen ze weer te samen op het graf, ze denken aan hen die hier liggen onder de aarde. Ze dachten eerst dat ze er liggen als straf, maar ze weten nu,ze hebben voor die doden waarde.
Een doorgeefknuffel hier op het net, voor ieder een knuffel die ik hier zet. Gekregen van een van mijn vrienden, die ik op internet heb kunnen vinden.
Een handdruk geven aan alle mannen, een knuffel voor de vrouwtjes plannen. Een hoerageroep voor de webmaster, om hem te steunen bij die grote laster.
Ik wil dat seniorennet dit net zal blijven, zodat ik verder voor jullie kan schrijven. Geef die knuffels en handdrukken door, dit net mag niet kapot,we gaan ermee door.
Soms verlang ik naar die ene plek, om eens alleen te zijn met mijn gedachten. Soms ben ik op zoek naar die ene stek, waar mensen altijd op mij gaan wachten.
Soms eens roept mijn ziel om rust, dan moet ik ergens even alleen zijn. Soms wil ik dat er iemand is die me kust, dan ben ik blij en dan zijn we een.
Maar door seniorennet ben ik nooit alleen, ik lees over jullie vriendschap en geween. Het is hier zo zalig te zijn,wie zegt van nie? de groetjes van mailvriend big ietie.
Ik ben geboren onders moeders vleugels, ik ben opgegroeid onder vaders teugels. Daarom ben ik blij met wat ik werd door hen, ik heb mogen studeren tot wat ik nu ken.
Dit noem nu ik heel gelukkig zijn, die ouders te hebben gehad,heel fijn. Ze zullen blijven wonen in mijn hart, hen altijd meedragen ook bij smart.
Nu er een van hen niet meer hier is, zeg ik soms dat ik deze heel veel mis. Toch wil ik hun grote jongen blijven, door over hen te mogen blijven schrijven.
Een lief vogeltje op zoek naar wat eten, een hond die in een kluif heeft gebeten. Een paar koeien grazen in de wei, de boer en zijn boerin staan er bij.
de knecht melkt een koe in de stal, de boerenjonges spelen met hun bal. Er is bijna niet veel meer te doen, het is bijna gedaan met herfstseizoen.
De winter komt stillekes aan dichterbij, dan zal het weer sneeuwen in de wei. Ik blijf dan bij de pece zitten,wie nie? de groetjes van mailvriend big ietie
Ochtendschemering van grijs naar blauw, komt op met een beetje ochtendauw. De eerste vogels zingen hun ochtendlied, ze zingen om af te bakenen hun broedgebied.
Een haan kraait de morgend uit volle borst, een musje is op zoek naar een kleine korst. Een oude man gaat wandelen met zijn hond, en loopt met hem een eindje het blokje rond.
Een schoolbusje komt even later daar aan, kinderen gaan er mee naar school op de baan. De nieuwe dag is begonnen en alles gaat voort, de ochtendgroetjes van big ietie,zoals het hoort.
Je plukt mij en je doet me even pijn, maar bij je in de vaas staan vind ik fijn. In deze vaas ben niet alleen gelaten, daar vind ik een tulp om mee te praten.
Je vaas is groot genoeg voor ons twee, en daar nemen wij graag genoegen mee. Je geeft ons alle dagen weer vers water, daarvoor zijn we je dankbaar,ook later.
Als dan we naar de bloemenhemel gaan, blijven wij eeuwig naast elkaar staan. Wij denken aan jou en de goede zorgen, die je ons beide gaf elke nieuwe morgen.
Wat maakt U ZIEK als ge de eerste letter weg neemt?
Ik word ziek als ik geen muziek mag horen, laat toch alles zoals het was van te voren. Muziek is de emotionele klank in het leven, daardoor kan de mens het beste van zich geven.
Muziek is al even oud als de mensen, het mooiste geschenk dat ge kunt wensen. Zingen uit volle borst kost nu veel geld, muziek kan ook,maar dan zonder geweld.
Laat ons allen aan de mooie muziek denken, zonder muziek kan ik geen vrede schenken. Muziek is de innerlijke kracht uit ons hart, maak veel muziek,doe het voor mijn part.
Laat je eigen ik maar eens graag zien, sluit je niet op in je verdriet van binnen. Het leven is mooi,geef het een tien, laat ons met de vriendschap maar beginnen.
Kijk naar de kinderen die buiten spelen, hoe vrolijk,zij zullen zich nooi vervelen. Neem die vrolijkheid nooit van hen af, dat voelen ze aan als een grote straf.
Glimlach alle verdriet maar eens weg, je zult je zeker beter voelen,ja zeg. Je bent een iemand,vergeet dat nie, de groetjes met glimlach van big ietie.
De herfstzon schijnt laag aan de horizon, wandelen met de zon doet heel goed,bon. Mijn hondje huppelt door de groene wei, ze blaft naar voorbijgangers want ze is blij.
Hier en daar wat kinderen die buiten spelen, ze zullen zich met dit weer nooit meer vervelen. De koeien grazen het laatste groen weg, een paar schapen blaten naast de heg.
Laats ons van dit mooie weer profiteren, de winter komt stilaan weer eens regeren. De heerlijke herfstgeuren zullen verdwijnen, daarna zal hier de eerste sneeuw verschijnen.
Sterren fonkelen aan de hemel, kijk maar naar hun gewemel. Zijn er geen wolken,zie je ze staan, af en toe met een volle maan.
Sterren vormen soms een geheel, sterrenbeelden,ze zijn met veel. De vormen verschillen van mekaar, ze komen terug bepaalde tijd van het jaar.
Geniet van deze natuur bij maanlicht, het vormt als het ware een mooi gedicht. Een gedicht en een zekere mysterie, de groetjes van mailvriend big ietie.
Ik ben morgen de hele dag weg vanaf halfzes wakker,dus zal ik niet op de pece komen voor maandag.Maar zijt niet boos-Het gedicht voor morgen zondag zet ik nu hierop voor ik ga slapen.
De eerste zoen heel lang geleden, je waart nog jong en heel schoon. Had ik het toen toch maar geweten, maar je waart het nog niet zo gewoon.
Die kus is me altijd bijgebleven, toen waart ge nog in alle staten. Verlegen heb je die kus gegeven, maar ik voelt me toch nu verlaten.
Soms denk ik terug aan die tijd van toen, die twee jaar met ons twee tesamen. Wat kon je zo lief tegen me doen, het is al jaren tussen ons uit,ja-amen.
Als je een roos geeft met een glimlach, zal deze bloem zeker nooit vergaan. Ze zal bloeien van dag tot dag, tot het einde van je levensbaan.
De roos blijft in de harten van je vrienden, ze laat het mooie lichtje branden, Je zult dan de eeuwige rust vinden, met roosjes die komen van alle kanten.
Hou deze roos vast,het is je geluk, maar geef dan ook een roosje door. dan gaat deze bloem nooit stuk, en je glimlach is je gaat er voor.
Ik zie je daar nog staan, voor het groene open raam. Je had een rood kleedje aan, met voor op je eigen naam.
In je armen een klein kind, lachend,met blond haar. Je spruit was goed gezind, je was juist met hem klaar.
Je ging wandelen in het bos, de kleine in zijn loopwagen Jullie liepen er maar op los, hij was bij je voor enkele dagen.
Gescheiden van je man leven, je had het zo niet al te fijn, Je wil altijd veel liefde geven, je mist je zoon ,dat doet je pijn.
met dit gedichtje wil ik niemand kwetsen.Dit gedichtje kwam er zo uit tijdens een treinreis naar Izegem vandaag.Ik ben zelf niet gehuwd,maar heb een gescheiden zus en die heb ik toen mee opgevangen.Ik had gehuwd kunnen zijn,maar drie maal afgewezen........ Als dit gedicht goed is voor pps of psp,geen probleem het te gebruiken. big ietie
Wil je op het pad der liefde gaan, moet je weten of het moeilijk is te begaan. De weg is bestrooid met hindernissen, oppassen of je zult het einde missen.
Ga op het pad maar met zijn twee, misschien valt alles heel goed mee. Je kunt steeds op mekaar passen, door soms een knuffelpauze in te lassen.
De weg van de liefde is soms heel gewoon, maar door mekaar te kennen heel schoon. Recht door gaan en niet omkijken, of je zult voor het ongeluk bezwijken.
Wij senioren zijn als een waar gedicht, voor de allerkleinste het ware licht. De jongeren kunnen van ons leren, zo kunnen ze zich voor gevaren verweren.
Geef hen steeds alles wat je kent, zo blijf je steeds de mens die je bent. Leer hen de lessen gekregen van je vader, die ze dan kunnen gebruiken veel later.
We zijn senior,maar goed bij geest, het is dat wat elk kind graag leest. Laat ons een zijn hier in deze groep, laat ons samen blijven met hoerageroep.
Die Donderdag nam ik een rustdag om in de buurt te blijven.Dus even met de trein naar het stadje.Wat rondwandelen aan de binnenzee die de zelfde naam draagt. Ik keek even naar het eilandeje in die zee:Insel Woerth die ge enkel kunt bereiken met de motorboot die om de 35 minuten met mooi weer rondvaart.In de zomermaanden bij zonnig weer zit die motorboot alle dagen overvol. Ik terug met treintje voor mijn voorlaatste middagmaal. Ik was nog wat moe van die wandeling in en rond de Vallep. Die namiddag ging ik voor de eerste keer een siesta houden na die twee grote wandelingen. De volgende morgen was ik al vroeg op om mijn krant te halen. Een laatste maal naar Schliersee om een laatste groet ter afscheid. Na het middageten naar mijn kamer om al mijn koffer te pakken.Ikzou de Zaterdag al om 9uur vertrekken richting thuis. Rond drie uur na de middag was ik terug beneden toen alles al gepakt was. De eigenaar vroeg me appart:Etienne je bent een goede jongen,moest je geld hebben,koop je dan mijn Gaestehaus-het is maar drie miljoen Euro. Dan ging ik bij de vrienden op het terras genieten van de laatste dag.Jutta de bediening met het grote aambeeld kwam naar me toe met een vraag:Etienne,Richaard(dat is de chef)vraagt of je een OKTOBERFESTBIER wil. Ik wist niet welk bier het was zei ja. Ze kwam dan af met een groot glaasje bijna zwart zoet bier(1 liter).Ik proefde ervan en vond het lekker. Ik babbelde wat met de vrienden van de Stammtisch en kreeg later nog een MASKRUG. Na een uurtje kwam nummer drie tevoorschijn. De uitleg die ik deed aan de mensen over hoe het bij ons was kwam er vlot uit. Toen kwam MAS nr 4.Toen die half was moest ik even naar het toilet-hoe komt dat. Toen ik terug kwam stond nummer vijf er al te wachten. Ik dronk de vierde eerst uit en dan begon ik aan die nummer vijf. Toen werd ik wakker tegen 22.00 in mijn bed,met een beetje hoofdpijn. Ik draaide me snel om en werd later terug wakker rond zes uur. Volgens de kok heb ik twaalf uur geslapen.Ik ben vroeg(18.30) gaan slapen omdat ik wat zatjes was . Zaterdag ben ik goed uitgeslapen aan de terugrit naar huis begonnen.Normaal zou ik al om 18.30 hier aankomen,maar door de werken en de verkeersopstropping van 200 km ben ik hier geraakt om 20.00. als toeteje het hele verslag in dichtvorm.
Zondag goed aangekomen om van een verlof te dromen. Maandag naar Schliersse, met de trein in klasse twee. Dinsdag naar Bad Toelz met trein, regenen dat het deed,niet fijn. Woensdag naar de Firstalmen, wandelen zonder talmen. Donderdag gewoon om de zee, die avond gevierd oh wee. Vrijdag dan maar vis eten, Forel Muelerin goed geweten. Zaterdag willen gaan wandelen helaas, moest even helpen met hotelbaas. Zondag dan maar weer in de bergen, dat was even om me te tergen. Maandag met stammgasten drinken, zonder een traantje weg te pinken. Dinsdag naar Holzirchen was de toer, in de regen liep ik als een grote boer. Woensdag naar de Vallep heel hoog, zonnetje was er,warm en heel droog. De laatste dage kalm met plezier, zou dat komen door dat duitse bier. big ietie
Droevig kijkt hij door het raam naar buiten, de regen stroomt in bakken van de ruiten. Hij is verlaten door zijn vrouw,voor een ander man, hij vraagt zich steeds af,waarom zoiets nu toch kan.
Hij zit daar alleen in dat grote huis, alleen gelaten met hond,kat en muis. Hij moet nu zijn eigen eten gaan maken, hoe moet hij van die eenzaamheid geraken.
Hij zorgde heel goed voor zijn vrouw, is dat wat hij krijgt,voor zijn trouw. Droevig gaat hij terug naar binnen, hoe moet hij in hemelsnaam herbeginnen.
vrouw-man
Droevig zit ze voor de spiegel te wenen, haar eeuwige glimlach is nu verdwenen. Haar man is heen met een andere vrouw, hij heeft voor haar niet meer dat berouw.
Daar zit ze alleen voor haar pecee, vroeger was het gezellig met zijn twee. Met tranen in de ogen hoopt ze op geluk, want haar huwelijk is nu toch stuk.
Ze denkt op troost van vrienden, maar wie gaat haar vrolijk vinden. In de spiegel kijkt ze naar haar ik, en veegt van haar gezicht haar laatste snik.
big ietie twee gedichtjes om geen onderscheid te maken
Die dinsdag nam ik de trein naar Holzkirchen om er rond te wandelen. Volgens een bericht dat ergens las was er iemand die heel vroeger op die plaats als hevig gelovige een kerkje bouwde uit alleen maar hout en dat zou later de naam worden van het plaatsje. Ik ging bij een bevriende beenhouwer(Metzger) een broodje Leberkaese kopen om later op te eten. Maar toen begon het te regenen.Ik snel terug naar het station.Daar zag ik juist een hulpwagen van de BOB-bahn weg rijden onder sirene.Ik wetende als gepensioneerd treinbediende dat er iets gebeurd was. In het station zeiden ze niks toen ik zei dat ik maar tot Schliersee reed. De trein was eens punktueel. Onderweg de mededeling dat de trein maar tot Schliersee reed,daar er aanrijding was in Fischbachau aan de overweg.Ja een zonder slagbomen,een weg in het woud maar daar rijden de mensen met hun auto toch door het rode licht of er nu een trein is ja of neen-de trein mag daar toch maar dertig rijden dnken ze. Ik in Schliersee wat rondlopen-begint dat daar te regenen en ik snel naar Neuhaus.maar te vroeg om in de kamer te gaan zitten. Dan maar naar Osterhofen en de drie vier kilometer wandelen naar Bayerischzell. Tijdens de wandelijng kon ik de statige Wendelstein zien met daarboven de Wendelsteinbahn naar Brannenburg en de kabinebaan naar beneden.Boven op deze berg staat het hoogst gelegen zonnen/sterrenobservatorium van gans Duitsland.Vandaar komen de weersvoorspellingen voor het zuiden. De kabines doen zeven minuten om boven of onder te zijn.Er staat maar een grote pijler in het midden.Als de kabine die naar beneden komt en de pijler overgaat zakt die tien meter de diepte in-dit om de kabine naar boven af te remmen.De mensen die in de kabine staan krijgen een aardig gevoel in hun buik en dit om dat er geen zitplaatsen in zijn. Bij aankomst in Bayerischzell iets drinken en dan naar het hotel,waar ik mijn broodje opat. De woensdag vroeg uit de veren.Ik zou naar de Vallep gaan met de bus.Tot Spitzingsee en dan overstappen op de bus die langs de mautstrasse hoog gaat. Ik wou bij aankomst te voet naar de Monialm,maar er waren een paar Duitsers die vroegen of ik meeging naar Herzog Johan Krausehaus. Ik direct ja,maar ik had niet de goeie schoenen aan en ik was weg. Een van die mannen vroeg me vanwaar ik kwam en ik zein van belgie. Ik kon met mijn gewone schoenen die mensen niet volgen door het steeds uitschuiven,maar na tweeen een half uur was ik er. Het eerste wat ik vroeg was een Schorle en een Schnaps.Die mensen waren er al aan het eten.Ze zeiden me dat ik best een Marille drinken moest. Zo bleven we daar een uur zitten.Ik kwam te weten door een toeval dat zij gepensioneerden waren van de Duiste Spoorwegen en in het Willy Merklhei(mein stamlokal in Spitzingsee) hun pension hadden. De gansse terugweg duurde maar twee uur en ik was blij dat we terug de Duitse grens over waren-ik zat in de Oostenrijkse Hintere Sonnwendjoch. De ganse toer heen en terug 14 kilometer met twee maal rust duurde 6 uur. Boven op de Vallep in het Forsthous Vallep heb ik voor de eerste keer sinds twintig jaar een bier gedronken. Die nacht droomde ik adt ik over de Mount Everest wandelde. vervolg morgen big ietie
Kijk met je hart eens omhoog, en je ziet soms een regenboog. Probeer deze maar aan te raken, om wat liefde van aan te maken.
Die regenboog in je hart laten schijnen, zodat al je zorgen eens verdwijnen. Laat dan de liefde aan je vrienden zien, zo krijgt de vrede een tien op tien.
Het is moeilijk om de vrede te bewaren, maar door je glimlach te verklaren, gaat de oorlog eens stoppen,ist nie de vredige groetjes van big ietie.
De volgende Zondag na het ontbijt te voet naar het station om in de kiosk mijnBamS te halen.Bild am Sonntag. Ik met de krant naar de Baeckerei om op het terrasje met een Schorle,mijn krant lezen.De bediening,Bianca wist al wat ik moest hebben.Bianc een vrolijke meid van rond de twintig ken ik al een tijd,ze was voordien de bediening in ons hotel.Ze doet niet graag late diensten en daarom bediend ze nu in het cafe van de bakker. Ik tegen twaalf naar het hotel om het middagmaal te benuttigen. Tegen twee vertrok ik naar het station.Daar stak ik de straat en de overweg over en wandelde naast het spoor tot aan de plakaatjes die me de weg wezen naar de wandelwegen.Ik nam de de W15 om ronde berg te wandelen naar Schliersee.Ne een tijdje zag ik een schild Ruin.De ruine Hohenwaldeck had ik al vele malen gemaakt en dus volgde ik de weg naar Zielmoos en Taflermoos.Maar zo ver zou ik niet gaan,want dan kwam ik op de Schlierberg en die had ik een paar jaar eender gemaakt. Dus nam ik de gulden binnenweg van d driesprongde W3 en zo kwam ik uit aan de beginweg naar de stadskern.Ik nam de W4 richting See.Onderweg de groet aan de passanten(daar een gewoonte ook door vreemden)Gruss Got-Deze groet was oorspronkelijk Gruss Dich Good en verbasterd naa Gruss Gott. Halverwege nam ik een klein zijstraatje en zo kwam ik uit aan de winkel Zienzehnrubl. Vijftien minuten later was ik aan de Bierbrunnen waar ik van de Wirt een Enzian gratis kreeguit vriendschap.Je ziet ook buitenlanders kunnen daar bij die Bayern vrienden maken als je zelf vriendelijk bent. Die avond ging vrolijk en moe vroeg in mijn bed om 21.45-normaal om 23.45 door de gemoedelijk mat de stamgaesten.Ik mag sinds tien jaar ook aan de Stammtisch zitten wat een hele eer is. De Maandag was een gewone dag.Moeder opbellen voor een boodschap naar de bank. De twee volgende dagen is een vervolgverhaal appart en dat is voor morgen-het belooft spannend te worden. big ietie de fotos die volgen zijn de planten die ik tijdens de wandeling van Zondag deed rond de Auracherkoepfel.
De roos is de bloem van het leven, de rode roos om liefde te geven. de gele roos voor je beste vrienden, de witte roos om het geluk te vinden.
De tulp is de bloem van de vriendschap, de gele tulp die vergeet je niet rap de rode tulp om je tranen te vergeten het ganse boeket is in je hart gezeten.
De roos en de tulp te samen in de vaas, geen van deze beiden is hier de baas, samen zorgen ze voor ons allemaal en dit is het begin van het levensverhaal
Die vrijdag liep na het ontbijt naar het station om de trein te nemen tot aan de overkant van het meer. De rit duurde voor de drie kilometer zoalsaltid 6à7 minuten.Dit komt omdat het spoor naast een stuk naast de wandelweg ligt. De gemakkelijke wandelwegen worden aangeduid met een K=Kurweg De wegen naar de bergen en er omheen worden aangeduid met een W=Wanderweg Nu bestaan er ook,la is het heel hoog wegen met de letters SB. De trein rijdt dus naast de K1 weg.Soms gaat die weg onder de spoorbrug of soms over het spoor,maar zonder slagbomen. Daarom rijdt de trein heel traag tot bijna 6 km/uur en laat elke passage een paar totnen.In het station kan men dan de trein horen aankomen. We kwamen aan op spoor twee.Een minuut later komt de trein uit Munchen aan op spoor 1.Daar het een enkelsporig baanvak is wordt er gekruist in Schliersee.Als een van de treinen te laat is is wachten geblazen. Ik moest me tegen halftien aanmelden op het Kuramt,om mijn geschenk-de Schliersee-hoed te laten zien of die wel past.Ik heb normaal 56 van maat en had maat 58 gekregen.Maar ik heb gewoon niet gewisseld. Die middag kon ik weer kiezen uit de menukaart,maar ik zei de WIRT:Neen Papi-en ik nam Regenboogforel-Muelerinart. Oh wat heb ik heerlijk gegeten-het jasje van de forel en het lekkere vlees met aardappeltjes en bearnaisesaus.Toen het geraamt er lag,keek de chefkok me aan,maar hij was te laat.Ik begon aan de kop van de forel om de twee bakken te verwijderen en die heb ik met de laatste aardappel opgegeten. Een grote pot fruitsla werd het dessert. Die avond was een gewone avond met gelach en mopjes. De Zaterdag werd uitgekozen om de Aurachkoepfel te doen,na de middag. Ik was snel terug van mijn ochtendwandeling om goed te eten om versterkt te kunnen beginnen aan die wandeling. De kok was om 13.15 naar huis-er waren geen klanten meer. Toen ik om 14.30 wou gaan wandelen kwamen er nog wandlaars aan om te komen middageten De hotelbaas kon hen niet weigeren en vroeg me:Etienne,kannst du mir helfen. Ik heb de mensen dan bediend. Een uurtje later was het de moeite niet meer om te vertrekken. Plots hoorden we geroep en koeienbellen.Snel iedereen door het kurparkje naar de straat.Ik heb enkele fotos kunnen nemen van iets dat ik nog nooit meemaakte-De Almabtrieb.De koeien wandelden van hun aml boven naar hunstal-die ze een halfjaar niet gezien hadden.Ze waren versierd-heel mooi.Herders voorop gevolgd door de koeien met er naast de toekomst.Een paar jonge knapen met stok en meisjes in klederdracht.De autos moesten natuurlijk alles voorgaan.Enkele koeiestaarten wipten naar boven en er volgde een vloed van groen-bruine fonoplaten. Toen die kleurrije stoet voorbijwas,konden de autos vertrekken al schuivend over de laatste singels die de koeien achterlieten op de straat. Ik laat het hierbij,zodat er morgen nog een vervolg komt. big ietie
In de kern van je verdriet ontstaat een gedicht, het komt naar voor uit de schaduw van het licht. Het brengt een roosje mee voor zij die het lezen, zodat iedereen een gelukkig mens kan wezen.
Liefde die uit deze diepe kern ontstaat, bloeit heel mooi open als het naar je gaat. Hou deze liefde vast met je beide handen, het opent de deur naar vrede in alle landen.
Deze woorden komen diep uit het hart, het verenigt het geluk met pijn en smart. Ik wil ieder mens heel veel vrede wensen, de groetjes van big ietie aan alle mensen.
De woensdag is het hotel gesloten tot 17.00 Na het ontbijt stapte ik mijn wagen en reed naar het 300 meter hoger gelegen bergdorpje Spitzingsee een deelgemeente van Schliersee.Ik reed tot aan de Spitzinsattel waar ik mijn auto parkeerde bij mijn vriend Toni.Ik moest als vriend maar drie betalen voor de ganse dag,maar kreeg geen bon-anders was het een euro meer. Ik dronk eerst een Apfelschorle-een Apfelschorle is een drank de helft spuitwater,de helft appelsap. Men heeft verschillende Schorles voorbeeld Wijnschorle half wijn,half water. Dit glas van een halve liter was leeg in een half uur.De moeder van Toni ontving de 2.50 voor de drank en ik ging de berg op richting Firstalmen-Rundweg.De weg was goed bewandelbaar tot boven.De twee en halve kilometer naar de Obere Firstalm op een 1300m hoogte.Daar rustte ik binnen in de grote hut uit met een Schorle,gevolgd door een Enzian en distilaat uit de wortels van de blauwe Enzian. Er was beneden een hele bus ouderlingen aangekomen en die mensen waren binnengekomen na een wandeling van 90 minuten voor de twee en halve kilometer. Ik ging een hondert meter lager naar de Untere Firstalm.Ik moest gebruik maken van het steile paadje dat ook gebruikt wordt door de grazende koeien daar boven. Ik moest oppassen dat ik niet uitschoof op de gladde stenen nat van de regen van Dinsdag. Een paar groenbruine koeien-fonoplaten zorgden er voor dat ik bijna viel. Daar beneden op 1250 meter was het warm.Ik moest mijn pul uitdoen.Je gelooft het niet.Op twintig September 28°. Na een uur rust ging ik verder tot ik aan de oever kwam van de Spitzingsee. In het spoorwegheim Willy Merklheim kon ik niet anders dan iets te drinken. Ik wandelde dan terug naar de auto langs de steile verkeersweg van 1 kilometer. Bij Toni een laatste drank.Zijn dochtertje was onlangs jarig en kreeg van mij een drakenvlieger om in elkaar te steken.Maar de jonge meid van 5 wou hebben dat ik hielp. Zo was de dag rap om. De donderdag nam ik een gewone rustdag zonder enige wandelingen,gewoon genieten van het terras en het buitengewoon weer. De avond moest ik me aanmelden bij het Bauerntheater op de Tag des Gaestes. Ik werd daar met nog mensen geeerd voor de malen die we daar waren. Eerst werden die er vij maal waren gevierd,dan 10-15-20 en tenslotte ik als enigst met 40 maal Schliersee.Ik kreeg de tranen in de ogen dat ik een staande ovatie kreeg. Van de Kuramstleiter kreeg ik de SCHLIERSEEHUT met de gouden kransmedaille en van de burgemeester het diploma.De burgemeester zei:Heer,Du bist fast Unseren Ehrenburger. Dan brachten musikanten een hele avond Bayernmusic. Het was heel mooi.Ik moest snel naar de trein om die te halen om rond het meer te rijden,zoniet kon ik twee uur wachten of de zes kilometer te voet gaan. big ietie
Woede is een slechte daad van een mens, een glimlach helpt steeds bij elke wens. Angst komt steeds uit de spiegel van je ziel, het komt er steeds als je iets nooit beviel
Glimlach steeds overal in je hele leven, het zal je altijd een beetje moed geven. Leven met een glimlach is als een geschenk, een glimlach is naar ieder een mooie wenk.
Menig mensen zijn jaloers op je glimlach, ze benijden je steeds en dit elke dag. Mijn glimlach is dan ook steeds echt, groetjes,big ietie die aan de glimlach is gehecht.
Eerste deel. Op Zondag 1709 was ik al om 02.45 wakker.De hond nog even uitlaten.De koffers in de auto en weg. Via de E313 oprit Wommelgem naar Schliersee.Er was niemand op de snelweg. Ik was dan ook snel via een stukje Nederland in Aachen. Het was donker omdat in Duitslend geen verlichting is. Muziek hield me wakker. Ik rekende al op voorhnd uit dat ik al tegen half twee zou aankomen bij onze vrienden van het hotel. Het enigste waar ik mij altijd erger op de autobaan de werken-niet de werken zelf,maar de vrachtwagens die daar met twee naast elkaar reden. Onderweg het beruchte toetje in de auto.:big ietie tank. Ik ben dan gaan tanken en rustte even uit.Ik reed daarna verder met het gedacht de ring rond Munchen.Toen begon ik weer te rekenen en kwam op de som,dat ik aan zou komen rond 12.30. Opstropping op de ring,maar in tegenovergestelde richting. Tenslotte kwam ik aan ter plaatse om 12.05 met tijdsverschil van bijna twee uur.Ik reed niet sneller dan 120 per uur. Ik ging onmiddellijk naar de mensen om te zeggen dat ik er al was.Ze schrokken.Maar geen nood-de kamer was juist klaargemaakt. Ik alles snel naar de kamer brengen. Om 13.00 had ik mijn eerste Apfelschorle. Om 14.24 al mijn eerste treinrit naar de hoofdplaats Schliersee. Om 18.00 zat ik al lekker te eten.Daar ik op voll-pension zit mag ik eten à la carte. Bij de vrienden die in hotel zaten heb ik nog een pazar glaasjes gedronken en toen de eigenaar binnenkwam na een uitvlucht naar de voetbal ben ik gaan slapen rond 22.30 De Maandag was een gewone dag trein naar Schliersee om naar het Kuramt te gaan. Dinsdag morgend mijn gegevens invullen en het kaartje afscheuren dat dient als verminderingskaart bij verschillende evenementen. Ik vertrok daarna met de trein naar Holzkirchen om over te stappen naar het stadje Bad Tolz aan de Isar.Lang bleef ik er niet-het goot van regenen. Daarna met trein naar Schliersee om daar bij een bevriend hoteleigenaar te gaan eten-ons hotel is Dinsdag toe. Om 22.30 was ik terug binnen en heb nog een half uur teve gezien op de kamer. morgen het vervolg hierop
Gebroken liefde mag niet stuk, gebroken liefde heeft geen geluk. Zij die dit zeker willen lezen, zijn zij die bij je wil wezen.
Een neen is soms nog niet klaar, ik hou nog steeds van haar. Maar wie ben ik om dat te zeggen, aan wie kan ik dit zeker uitleggen.
Er zijn mensen die verstaan met woorden die leven steeds in heel goede oorden. Ik wil niemand kwetsen zeker nie, de groetjes van jullie vriend big ietie.
