Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 8
De twee computers worden uit de laadbak gehaald en op het gras gelegd. Karel Schatteman roept zijn zoon er bij:Zeg Stef ken jij die pecees? Stef:Neen,maar dat zijn er zeker geen die ze op de school gebruiken.Die worden volgens mij in de kleine supermarkt van het dorpje Sint Lucia gebruikt. Karel Schatteman:Hoe weet jij dat Stef? Stef:Omdat de vader van een onzer klasgenoten daar magazijnier is. Vader Karel:Ja,vraag maar aan Fien. Fien wordt er bij geroepen en voordat ze haar iets vragen zegt ze:Ho,maar dat is dezelfde ^pecee dat Stein gebruikt.Zijn vader verkoopt die in het zwart. De commisaris:Waar wonen die mensen? De tweeling legt het uit en kort daarop besluit de politie er naar toe te rijden.Daar aangekomen stellen ze een openstaande garage met heel veel computers.Stein de klasgenoot komt het huis uit en loopt snel de tuin in en roept:Pa de politie,snel weg gaan. Daarop raast een grijze Opel het erf af richting sint Lucia De politie erachter aan. De jongen wordt vastgenomen voor verhoor en begint te wenen:Het spijt me,maar vader is onschuldig.Hij wordt zo gedwongen om dit te doen.Gevaarlijke gangsters hebben moeder ontvoerd.Ze zullen haar iets doen als vader binnen vijf dagen geen zestig pecees kan leveren. Fien ontfermt zich over haar vriend,terwijl de politie alles onderzoekt. Kort daarop komt de adjunkt-commisaris van Zomergem met de vader van Stein terug bij de woning. Deze legt uit dat het gaat om een internationale bende die overal computers en dergelijke bij een zoekt op onfaire manier en in een grote hangar alles ombouwen om in het verre Oosten de materialen heel duur verkoopt de man en de zoon worden meegenomen naar het kantoor terwijl fien en Stef naar huis wandelen.
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 7
De eigenaar van de vrachtwagen had de aangifte van diefstal al een week eerder gadaan.Hij moest zich aanmelden op het politiekantoor bij commisaris Karel Schatteman.
De commisaris vraagt:Bent U Karel Weeters van het Elektrobedrijf Weeters.En bent U de broer van Elisabeth Weeters,directrice van de school alhier.
De man zegt:Ja dat ben ik.
De commisaris.Uw vrachtwagen werd als gestolen aangegeven in Zomergem en uw zus werd gekwetst aangetroffen in haar wagen aan het oud boswachtershuisje.Wat heeft U meer te zeggen.
De man:Wat mijn zus? is het erg en wat is er gebeurd?
De telefoon gaat en de commisaris neemt op:Ja Schatteman hier.
Stem aan de andere kant:Karel wij hebben zojuist de varchtwagen zien rijden richting zuiden naar de grote stad.
Karel Schatteman:Ja?Dan is de heer Weeters onschuldig en spreekt de waarheid want hij zit hier bij mij op kantoor.Moet ik afkomen?Goed dan morgen om acht uur ben ik daar.
Tegen de man zegt hij:Uw verhaal klopt.Uw wagen is zojuist opgemerkt richting de stad.De politie van Zomergem zit hem op de hielen.
De telefoon gaat opnieuw:Ja?Oh wat ik kom onmiddelijk.
Hij zegt:Uw vrachtwagen is in de grote vijver gereden en de bestuurder is gevlucht.Ga maar mee.
Hij belt ook zijn kinderen die thuis zijn om hen te vragen om met de fiets naar de grote viver te komen.Aangekomen aan de vijver is de vrachtwagen reeds uit da vijver gehaald door de brandweer.In de kabine vindt men een vreemd,maar vervalst paspoort.De lading is nog in de laadruimte achtein:Twee computers.
Het plezanste wat ik meegemaakt heb op een trein???? Ik had met een colega samen eens dienst op de internationaal nachttrein Paris-Amsterdam. De nacht namen wij de trein over komende van Paris in Quevy.Deze vertrok om 03.50 richting Amsterdam.De lok werd gewisseld en als alles klaar was vertrokken wij van Quevy tot Berchem,waar wij afgelost werden om 06.29. Wij begonnen direct met de controle.Wat ik als eerste zag dat was op een balkon dat alles vol stond.Een reiziger kwam ons melden dat die met alles naar Amsterdam ging.-Een matras-een halve kleerkast,bijna een verhuiswagen zou men zeggen. In Brussel is die gemoeten met de politie. Op een andere trein maar komende van Amsterdam richting Paris een hele gang vol koffers.Ik ging vragen van wie die waren.Dat was van een man die naar Paris ging om bij een vriendin te gaan wonen.Ik telde maar 37 stuks. Heel spijtig maar hij heeft mogen betalen van de politie voor die koffers als bagage en ze werden in Brussel overgeplaatst naar de bagagewagen. big ietie tjenneke
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 6
Die avond komt de commisaris thuis.Hij zegt tegen zijn vrouw:Er is weer een computer gestolen,maa nu in het naburig dorp en wel op het gemeentehuis.Ik krijg de opdracht deze zaak te klaren.
De tweeling heeft het gesprek gehoord.Stef vraagt aan zijn vader of hij kan helpen met het oplossen van de zaak.
de volgende morgen gaan broer en zus vroeg naar de school.Nu gaan ze per fiets en rijden om via her boswachtershuisje.Daar zien ze de auto van de directrice staan.Zij er op af.De deur van de wagen staat open en de jongen kijt even erin en roept naar zijn zus.Die komt ook even kijken en zien een bebloed lichaam.
Stef:Dat is de directrice.En snel belt hij de hulpdiensten die snel ter plaatse Zijn.Ook hun vader is er snel.
Later bleek die dame aangerand te zijn de dag ervoor.Daarom was ze niet op de school.Maar wie heeft er gebeld dat ze ziek is.
de twee snel naar de school waar ze vernemen dat de directrice op gezondsheidskuur is naar het buitenland.,maar de tweeling weet beter.ze vertellen het aan de schoolmeester Pieter De Preuter.
De dag gaat vlot voorbij.Thuis vernemen ze dat ook de eigenaar van de vrachtwagen is aangehouden.Zijn wagen is volgens hem gestolen.De directrice ligt in het ziekenhuis met een dubbele been-en armbreuk en een hersenschudding.
Stef vraagt zich af wat er is gebeurd.Eerst de bandensporen en het huisje dat uitbrande en nu dit.
Een kort gedichtje dat ik enige jaren geleden scheerf toen ik ziek was. Janneke en Mieke
Janneke en Mieke zaten opa's knieke kalm en bedaard voor de open haard weet je wat opa vroeg hebben jullie niet genoeg toen stonden ze op hij nam zijn auto,zij haar pop en na een half uurtje gapen lagen rustig onder de dekens te slapen
dit heb ik toen gechreven als wiegelied en ken het nog van buiten. big ietie
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 5
Thuis aangekomen,steekt Karel Schatteman de schijf die gevonden werd bij de computer in de pece in de woonkamer. De computer begint te lopen en de inhoud van de schijf komt te voorschijn:Ha wat dachten jullie ons te kunnen vinden.Wij blijven verder doen tot alle peces van de hele gemeenten uitgeschakeld zijn.Wij deinzen voor niks terug.Wie we zijn?Dat zullen jullie later wel te weten komen.Wij hebbe, van niemand schrik.Zij die niet luisteren moeten maar voelen.Een verwittigd man is er twee waard. De commisaris:Mannen dit neem ik ernst.Wij hebben te doen met wat je kunt noemen een gevaarlijke bende.Dus wees voorzichtig.Morgen ga ik op het kantoor alles met de amnschappen bespreken. Na het avondeten gaat de tweeling naar boven om alles te bespreken in de kamer van Stef.Vlug neemt de jongen en copij van de schijf. De volgende morgend zijn ze al vroeg op de school.Daar heerst een beetje tumult op de speelplaats tot meester Pieter de Preuter tussenbeide komt om iedereen te bedaren. De directrice is niet aanwezig,ze heeft zich ziek gemeld.Stef denkt even na en zegt tegen zijn zus:Is dat niet raar?Op de vrachtwagen stand bijna haar familienaam.De ganse dag blijft alles verder rustig. Als de tweeling thuiskomlt is vader thuis,maar moet snel weg naar het politiekantoor van de naburige gemeente en wil niet zeggen waarom.
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 5
Thuis aangelomen steekt Karel Schatteman de schijf die gevonden werd bij de computer in de pece in de voorkamer. De computer begint te lopen en de inhoud van de schijf komt op het scherm:Ha wat dachten jullie ons te kunnen vinden.Wij zullen blijven verder doen tot alle peces van de hele gemeente uitgeschakeld zijn.We deinzen voor niemand terug.Wie we zijn?Dat zullen jullie later wel te weten komen en denk er aan jullie moeten niemand achter ons sturen om te spioneren.Wij hebben van niemand schrik.Zij die niet luisteren moeten maar voelenEen verwittigd man is er twee waard. De comisaris:Mannen dit neem ik ernst.Wij hebben hier te doen met wat je kunt noemen een gevaarlijk bende die voor niks en niemand uit de weg gaat.Dus wees voorzichtig.Morgen ga ik op het kantoor met de manschappen bespreken. Na het avondeten gaat de tweeling naar boven om alles te bespreken in de kamer van Stef.Vlug neemt de jongen een copij van de schijf. De volgende morgend zijn ze vroeg in de school.Daar heerst een beetje tumult op de speelplein tot de meeste Pieter De Preuter tussenbeide komt om iedereen te bedaren. De directrice is niet aanwezig,ze heeft zich ziek gemeld.Stef denkt na en zegt tegen zijn zus:Nou is dat niet raar?Op die vrachtwagen stond ongeveer haar familienaam. De ganse dag blijft alles verder rustig. Als de tweeling thuiskomt is vader al thuis.Deze moet snel terug weg naar het politiebureel van da naburige gemeente en wil niet zeggen waarom.
De zaterdag loopt stilaan naar zijn slot ik voel me heel even alleen heb ik de mot vandaag eens niemand die zei ik vind je tof ik heb geen geluk vandaag en dat is grof Als ik ga slapen doe ik het met een gevoel ik begrijp niets meer van die gekke boel zo is het gevoel dat niemand om me geeft zulk een aardig gevoel is het dat in me leeft ik ben wel geen superman zoals ze denken maar ik help iedereen op al hun wenken. Zalig zij die ook om andere mensen geven hun is het koninkrijk van het eeuwig leven big ietie
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 4
De tweeling wandelt met Max aan een nieuwe leiband tot aan de plaats waar ze de bandensporen hebben opgemerkt.Zouden ze het wegje ingaan of niet.Ze besluiten om rond het bos te gaan om langs de achetrkant alles te kunnen in het oog te houden. Langs de achterkant bemerken ze ander spoor,maar niet van een auto maar van een vrachtwagen.De sporen zijn heel diep,wat doet vermoeden op een heel zware vrachtwagen. Het wordt laat in de namiddag daarom gaan ze vlug terug naar huis.Ze blijven het pad volgen langs de achterkant.Dit pad loopt tot aan de grote baan.Die steken ze over en nemen de straat die uitkomt op het politiebureel.Nog voor ze de baan overtseken komt er een vrachtwagen het pad ingereden.De naam die op de zijwand staat is practisch onleesbaar.Stef schrijft op een vel papier het geen hij kan lezen:El....ro...dri...M.We...ers..Fien bemerkt rode plekken op de buffer. Ze komen juist aan het politiebureel waneer hun vader buitenkomt.Deze vraagt:Hé mannen wat doen jullie hier? Stef:Even een wandeling met de hond. Ze rijden mee met de auto naar huis en twee minuten later zijn ze daar. Ze zijn nog maar net binnen of de telefoon gaat.Moeder neemt op:Karel voor jou,Jan. De commisaris neemt over:Ja Jan wat is er? Dan volgt een gesprek van zeker drie minuten. De commisaris zegt:Mannen ik moet terug naar het bureel.Er is een jong meisje aangereden in Zomerdorp door een rode vrachtwagen en is via onze gemeente weggereden. Fien:Pa,wij kunnen misschien helpen. Stef geeft het vel papier met de gegevens van de vrachtwagen die ze gezien hebben. Vader daarop: Waar hebben jullie die wagen gezien. Fien:In het pad tegenover de dorpstraat richting boswachtershuisje. Hij belt onmiddelijk alles door naar zijn assistent Jan De Schrijver. Hij vertrekt onmiddelijk met de kinderen en Max naar de aangegeven plaats.Daar aangekomen bemerken ze een brand. Even verder zien ze het boswachtershuisje in brand staan.De brandweer wordt opgeroepen die heel snel ter plaatse is. Als de brand geblust is bemerkt de brandweercomandant in de uitgebrande garage iets zwaar.Stef kent het en roept zijn vader:De schoolcomputer. Die wordt vrijgemaakt en er is nog een schijf in de lader. de comissaris:Kom laten we naar huis gaan en ik zal moreg terugkomen om hier alles te inspecteren.Van de vrachtwagen geen spoor.
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 4
De tweeling wandelt met Max aan een nieuwe leiband tot aan de plaats waar ze de bandensporen hebben opgemerkt.Zouden ze het wegje ingaan of niet.Ze besloten om rond het bos te gaan om langs de achterkant alles in het oog te houden. Langs de achterzijde memerken ze een ander spoor,maar niet van een auto maar van een vrachtwagen.De sporen zij heel diep,wat doet vermoeden dat het om een heel zware vrachtwagen gaat. Het wordt laat in de namiddag en daarom besluiten ze vlug naar huis te gaan.Ze blijven het pad volgen langs de achterkant.Dit pad komt uit op de grote baan.Die steken ze over en nemen de straat die uitkomt op het politiebureel.Nog voor ze da grote baan overgestoken hebben komt er van de ander kant een vrachtwagen het pad ingereden.De naam op de zijwand is practisch onleesbaar.Stef schrijft op een vel papier het geen hij kan lezen:El...ro...edri...M.We...rs.Fien bemerkt rode vlekken op de bumpers. Ze komen aan het politiebureel en zien hun vader buitenkomen om huiswaarts te keren.Hij vraagt:Wel mannen wat doen jullie hier? Stef:Even een wandeling gemaakt met de hond. Ze rijden mee met vader naar huis en twee minuten later staat de auto op de oprit. Ze zijn nog maar net binnen of de telefoon gaat.Moeder neemt op en roept:Karel,voor jou het is Jan. De commisaris neemt over:Ja Jan wat is er. En dan volgt een gesprek van 3 minuten. Vader zegt:Ik moet terug naar kantoor.Er is een jong meisje aangereden door een rode vrachtwagen in Zomerdorp en die wagen heeft vluchtmisdrijf gepleegd. Fien zegt daarop:Pa,misschien kunnen wij helpen.Stef haalt het papiertje uit zijn zak met de gegevens van de vrachtwagen. De commisaris:Waar heb je die vrachtwagen gezien? Fien:In het pad tegenover de Dorpsstraat richting van het boswachtershuisje. De commisaris belt de gegevens door naar het bureel.Hij vertrekt onmiddelijk met de kinderen en Max naar de plaats waar ze alles gezien hebben.Daar aangekomen bemerken ze een vuurhaard en weer bandensporen. Even verder zien zijn een brand aan het boswachtershuisje.De brandweer wordt opgeroepen die snel terplaatse is. Als ze de brand geblust is bemerkt de brandweercomandant iets groot in de uitgebrande garage. Stef verbaasd roep:Hé dat is de schoolcomputer. Die wordt vrijgemaakt en er wordt een CD in de lade vastgesteld. Vader zegt tegen zijn kinderen dat ze naar huis gaan en de politie da vogende dag zal komen om alles te inspecteren.Van de vrachtwagen geen spoor.
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 3
Nadat alles geregeld is met de hond en met hun spuitje gaan Fien en Stef overleggen hoe ze het klusje zouden klaren. De volgende dag heel vroeg is hun vader al weg naar het politiekantoor.De tweeling neemt een snelle lunch en gaat vroeger naar de school dan normaal. Max mag natuurlijk niet mee,maar zal de twee vlug zien,want het is woensdag en is de school al om 12.15 uit. Fien en Stef wandelen met hun boekentas naar huis als een oude bestelwagen voorbij rijdt.Verder door slaat die af in een verlaten wegje.Dit zint de twee niet daar dat wegje nooit gebruikt wordt door een wagen.Thuis gekomen vertellen ze het voorval aan hun vader die overhuis is gekomen om te eten.Die zal het even onderzoeken en belt naar zijn kantoor waar juist zijn assistent binnenkomt.Die wist te vertellen dat het om mensen ging die het oude boswachtershuisje haddan gehuurd voor vier maanden. De tweeling krijgt de raad om voorzichtig te zijn,wat zoals altijd is voor dovemansoren. Vader gaat terug naar het kantoor en de kinderen besluiten even een wandeling te gaan maken naar het boswachtershuisje.Max mag tot vreugde mee met zijn nieuwe vriendjes.
De avonturen van Fien en Stef Schatteman hoofdstuk 2
De vader komt thuis en verneemt wat er is gebeurd in de school.Hij belt onmiddelijk naar de directrice om juist te weten wat er gaande is.Die vertelt hem dat de computer op mysterieuze wijze is verdweben. De tweeling gaat een poosje wandelen in het bos.Tijdens deze uur durende trip merken ze een hondje dat verderop kermt.Fien loopt er op af.De hond begint te grollen.Ook stef is snel terplaatse.De beide stellen vast dat het hondje met een koordje vasthangt aan een boom.Ze maken het het dier voorzichtig los.De hond gromt en gaat lopen. De tweeling wandelt verder.Maar plots horen ze geritsel.Ze stopen en draaien zich om en zien niets. Misschien verbeelding.Goed een vijftien passen verder het zelfde.Stef vindt het eigenaardig en gaat vijf passen terug.En ja hij ziet het en roept zijn zus:Fien,kom eens kijken. Samen zien ze het hondje dat ze bevrijd hebben.Fie neem het dier voorzichtig in de armen.De hond blaft even en dat ziet het meisje dat de hond gekwetst is. Onmiddelijk gaan ze naar huis.Vader ziet hen aankomen.De jongen vertelt hem wat ze meemaakten en hij vraagt of ze het die mogen behouden. Het mocht maar ze ze moesten eerst naar de dierenarts voor verzorging en een spuitje,je weet maar nooit. De hond werd verzorgd en de kinderen moeten voor de zekerheid naar de arts om ook een spuitje te halen.Ze dopen het hondje Max. Thuis krijgt hij-want is een reu-een warm plaatsje.Het dier zal zoals later blijkt de twee op hun speurtocht vergezellen.
Het verre land waar ik woonde of nog woon,komt enkel voor in mijn dromen. Ik geef dit land in mijn dromen ter gelegenheid van dit thema de naam Big Ietonie.Ik droom daar niet altijd van. In dit land is iedereen de baas zonder baas te zijn over anderen.Ik mag doen wat ik wil,maar ook ik kan niks doen zonder hulp van anderen.De anderen hebben het zelfde probleem. Een koning of een president bestaat niet,zelf geen regering.Er zijn zelf geen diviesen,want alles is er gratis.Er is zelfs geen elektriciteit omdat de zon altijd schijnt,zelf in de harten.Rassenhaat is daar niet,er is maar een ras ongeacht de lichaamskleur.Er zijn maar drie kleuren.De kleur van de liefde,die van het zonnelicht en de kleur goud van je hart. Er is zelf geen vervoermiddel om je te verplaatsen.Alles te voet. Er zijn geen ziekenhuizen omdat er geen zieken zijn. Daar is het altijd een hemel op aarde. Er is daar nooit oorlog,nooit honger. Werk wordt gezamelijk gedaan. Dit land bestaat al eeuwig. Dit land komt niet alleen voor in mijn dromen.Ik hoop dat het ook in jullie dromen voorkomt. Dan zullen jullie het andere naam geven. Ooit zullen wij er voorgoed komen wonen.Daar is eindelijk het leven na de dood. tjenneke
In Februari 1990 was in nog eens in Bayern.Deze vakantie was met resterende dagen van 1989. Ik was er maar al een dag of de mensen daar vroegen om mee te gaan naar het vijf kilometer hoger gelegen bergdorpje Spitzingsee.Waarom niet-ik hab daar al vele malen geweest. Ik me omkleden,want het kon er die tijd van het jaar koud zijn op 1100 meter. We namen de bus tot aan de Spitzingzattel-het hoogste punt van de straat.Vandaar kom je in het dal met de binnenzee.Maar in plaats van af te dalen,moesten we juist de berg naar boven de Firstalm. De meeste mensen waren geschminkt-het was carnaval en dat wordt daar gevierd heel hoog in de Bayerische Alpen. Ja ik was gewoon gekleed in mijn skipak met een pruik-een plastieken neus en een gekke muts. Boven eerst een pint van die 8 km durende klim.Fotos nemen van al de gekke geklede figuren. Een in Mexikaan geklede man kwam naar me toe en begroette me:Ha die Etienne is er ook bij en ook verkleed.Het was de man het aanmeldingsbureel van het stadje. Een Pipi Langkaus nam me vast en kuste me.Het was de secretaresse van dat bureel. Die ganse dag boven in de sneeuw werd gedanst,gezongen,gegeten(zeg maar gefret) en gezopen. Zo rond half drie in de namiddag moest ik snel naar onder terug om op tijd in het hotel zijn voor het avondeten.Ik kreeg een prijs uitgereikt om als mooist verklede Belg daar boven te zijn geweest-kon niet anders ik was de ook de enigste. Ik was terug beneden in handerhalfuur het was zo glad.Ik voelde geen kou al was het -21°. In het Willy Merkl-heim heb ik nog een grote pot gepakt.Ik moest op de bus wachten. De bus deed er een half uur over van boven tot aan het station.Dat was tegen 12 km/uur. Die avond heb ik zee goed geslapen.
In Februari 1990 was in nog eens in Bayern.Deze vakantie was met resterende dagen van 1989. Ik was er maar al een dag of de mensen daar vroegen om mee te gaan naar het vijf kilometer hoger gelegen bergdorpje Spitzingsee.Waarom niet-ik hab daar al vele malen geweest. Ik me omkleden,want het kon er die tijd van het jaar koud zijn op 1100 meter. We namen de bus tot aan de Spitzingzattel-het hoogste punt van de straat.Vandaar kom je in het dal met de binnenzee.Maar in plaats van af te dalen,moesten we juist de berg naar boven de Firstalm. De meeste mensen waren geschminkt-het was carnaval en dat wordt daar gevierd heel hoog in de Bayerische Alpen. Ja ik was gewoon gekleed in mijn skipak met een pruik-een plastieken neus en een gekke muts. Boven eerst een pint van die 8 km durende klim.Fotos nemen van al de gekke geklede figuren. Een in Mexikaan geklede man kwam naar me toe en begroette me:Ha die Etienne is er ook bij en ook verkleed.Het was de man het aanmeldingsbureel van het stadje. Een Pipi Langkaus nam me vast en kuste me.Het was de secretaresse van dat bureel. Die ganse dag boven in de sneeuw werd gedanst,gezongen,gegeten(zeg maar gefret) en gezopen. Zo rond half drie in de namiddag moest ik snel naar onder terug om op tijd in het hotel zijn voor het avondeten.Ik kreeg een prijs uitgereikt om als mooist verklede Belg daar boven te zijn geweest-kon niet anders ik was de ook de enigste. Ik was terug beneden in handerhalfuur het was zo glad.Ik voelde geen kou al was het -21°. In het Willy Merkl-heim heb ik nog een grote pot gepakt.Ik moest op de bus wachten. De bus deed er een half uur over van boven tot aan het station.Dat was tegen 12 km/uur. Die avond heb ik zee goed geslapen.
In Februari 1990 was in nog eens in Bayern.Deze vakantie was met resterende dagen van 1989. Ik was er maar al een dag of de mensen daar vroegen om mee te gaan naar het vijf kilometer hoger gelegen bergdorpje Spitzingsee.Waarom niet-ik hab daar al vele malen geweest. Ik me omkleden,want het kon er die tijd van het jaar koud zijn op 1100 meter. We namen de bus tot aan de Spitzingzattel-het hoogste punt van de straat.Vandaar kom je in het dal met de binnenzee.Maar in plaats van af te dalen,moesten we juist de berg naar boven de Firstalm. De meeste mensen waren geschminkt-het was carnaval en dat wordt daar gevierd heel hoog in de Bayerische Alpen. Ja ik was gewoon gekleed in mijn skipak met een pruik-een plastieken neus en een gekke muts. Boven eerst een pint van die 8 km durende klim.Fotos nemen van al de gekke geklede figuren. Een in Mexikaan geklede man kwam naar me toe en begroette me:Ha die Etienne is er ook bij en ook verkleed.Het was de man het aanmeldingsbureel van het stadje. Een Pipi Langkaus nam me vast en kuste me.Het was de secretaresse van dat bureel. Die ganse dag boven in de sneeuw werd gedanst,gezongen,gegeten(zeg maar gefret) en gezopen. Zo rond half drie in de namiddag moest ik snel naar onder terug om op tijd in het hotel zijn voor het avondeten.Ik kreeg een prijs uitgereikt om als mooist verklede Belg daar boven te zijn geweest-kon niet anders ik was de ook de enigste. Ik was terug beneden in handerhalfuur het was zo glad.Ik voelde geen kou al was het -21°. In het Willy Merkl-heim heb ik nog een grote pot gepakt.Ik moest op de bus wachten. De bus deed er een half uur over van boven tot aan het station.Dat was tegen 12 km/uur. Die avond heb ik zee goed geslapen.
In Februari 1990 was in nog eens in Bayern.Deze vakantie was met resterende dagen van 1989. Ik was er maar al een dag of de mensen daar vroegen om mee te gaan naar het vijf kilometer hoger gelegen bergdorpje Spitzingsee.Waarom niet-ik hab daar al vele malen geweest. Ik me omkleden,want het kon er die tijd van het jaar koud zijn op 1100 meter. We namen de bus tot aan de Spitzingzattel-het hoogste punt van de straat.Vandaar kom je in het dal met de binnenzee.Maar in plaats van af te dalen,moesten we juist de berg naar boven de Firstalm. De meeste mensen waren geschminkt-het was carnaval en dat wordt daar gevierd heel hoog in de Bayerische Alpen. Ja ik was gewoon gekleed in mijn skipak met een pruik-een plastieken neus en een gekke muts. Boven eerst een pint van die 8 km durende klim.Fotos nemen van al de gekke geklede figuren. Een in Mexikaan geklede man kwam naar me toe en begroette me:Ha die Etienne is er ook bij en ook verkleed.Het was de man het aanmeldingsbureel van het stadje. Een Pipi Langkaus nam me vast en kuste me.Het was de secretaresse van dat bureel. Die ganse dag boven in de sneeuw werd gedanst,gezongen,gegeten(zeg maar gefret) en gezopen. Zo rond half drie in de namiddag moest ik snel naar onder terug om op tijd in het hotel zijn voor het avondeten.Ik kreeg een prijs uitgereikt om als mooist verklede Belg daar boven te zijn geweest-kon niet anders ik was de ook de enigste. Ik was terug beneden in handerhalfuur het was zo glad.Ik voelde geen kou al was het -21°. In het Willy Merkl-heim heb ik nog een grote pot gepakt.Ik moest op de bus wachten. De bus deed er een half uur over van boven tot aan het station.Dat was tegen 12 km/uur. Die avond heb ik zee goed geslapen.
Ik was weer eens in dat plaatsje in Bayern.Het was Mei 1979 en ik schrok een beetje.We werden er op attent gemaakt dat we midden in de feesten van dat stadje terechtkwamen.Het 1200 jarig bestaan.Ik werd door die mensen van dat kleine winkeltje aan het station uitgenodigd om mee te gaan naar de grote feesttent.Eerst de morgend festiviteiten waar ook de heer Franz-Jozef Strauss ministerpresidant van Bayern aanwezig was.Ik werd aan hem voorgesteld als een nieuwe buitenlandse vriend van dat stadje.Hij zei tegen mij:Nein,du bist nun ein Bayer. Hij beval een ober mij een pint te geven. Die namiddag was iedereen in de grote tent. Ik zat bij de mensen van het winkeltje.Er kwam een man bij die me begroette en zich voorstelde als Sepp:Maler Sepp.De vrienden van mijn vrienden,zijn mijn vrienden. Ik bekwam een Mass bier(een glaasje van 1 liter).Mijn zus moest ook een pint drinken,maar dat doet die niet.Mijn glas geraakte niet leeg.Toen zag ik het.Die Duitsers goten het glas van mijn zus stuk per stuk uit in mijn glas. Maar dat duurde tot ik er genoeg van had en ik naar buiten keek.Oh al zo donker. snel naar het station.Maar de trein was weg en ik moest wachten op de volgende.Ik wou te voet het meer helemaal rond,maar hoogwater en ik dacht aan het cafee van het station. Eerst het toilet en een pint en ik stak maar eens 5 DM in de speelautomaat.Wat een geluk ik won 90 DM. de trein en snel naar het hotel voor het avondeten en nog een pint en dan eens vroeg in mijn bed.
Ik ben eens in aanraking gekomen met de politie van Bad Tolz in Bayern. De redenen=Ik was voor de eerste keer met de wagen in Bayern.Ik wou eens een uitstap maken naar het idylisch plaatsje Bad Tolz aan de Isar. Ik kwam daar aan en parkeerde de auto ergens in dat stadje. Na een verkenning daar ter plaatse moest ik voor een waterlozing.Ik vond een taverne en ging binnen.Ik nam eerst een grote pint en ging naar het toilet. terug aan de tafel zag ik een politie voorbijkomen en bonnetjes uitschrijven.Ik zei tegen mijn zus die bij mij was:Das zeker ene die zijn auto heeft slecht geparkeerd. Ik ging buiten en zag een bon zitten.......op mijn wagen. Tien Duitse Mark boete onmiddelijk komen betalen op het politiebureel. Ik binnen en de agent een dikke Bayer waar mijn zus wel vier keer in kon:Wat een Belg en verkeerd geparkeerd? Ik zei:Ik moest dringend pipi.. De man scheurde de bob door en ik moest van die 10 Mark een goei Bayerische pint van kopen. Ik snel weg en ik heb gedaan wat die man me gezegd had. Tjenneke
Daar ik veelal op reis ga naar het Bayerische plaatsje Schliersee,heb ik daar veel vrienden leren kennen. Als ik ging wandelen,kwam ik aan een klein levenmiddelwinkeltje aan het kleine station.Daar nam ik altijd fles bier en dronk die uit in het bijzijn van de uitbaters. Na een paar jaar vroeg de man:Zeg Etienne,als ge thuis komt in Belgie,stuur dan eens een kaartje naar ons van je geboortestad Antwerpen. Ik zei dat ik het zou doen. Thuis vond ik een mmoi kaartje van de stad en wou het opsturen,maar ik had die mensen hun adres niet. Ik toen als jonge spoorman stuurde het kaartje op met het volgende adres. LEBENSMITTEL DEN BART AM BAHNHOF D-8166 NEUHAUS KREIS MIESBACH BAYERN B R D. Geloof het of niet,dat kaartje is aangekomen.Die mensen hebben het zeker 10 jaar bijgehouden. Intussen is dat winkeltje afgebroken en heb ik die mensen niet meer gezien. Tjenneke
Op 11-12 en 13 November was er weer tentoonstelling van onze treinclub in het fort van Wommelgem. Ik was al met nog anderen al aanwezig om 08.00.Ik zette al het koffiemachine klaar om het bakje troost klaar te hebben voor de leden.een machine is goed voor max.58 tassen.Ik heb voor de drie dagen 10 maal het machine opgezet. Er waren anderen die broodjes en croques maakten om de gasten te voorzien van de nodige spijzen.Er was ook soep gamaakt. Om 10.00 kwamen de eerste toeschouwers.Af en toe moest ik meehelpen de in-en uitgang controleren. De treinbaan werd bediend via drie stations in ploegen van twee of drie mensen en om de twee uur afgelost.Ik voor mij vind het bedienen van het schaduwstation het plezantste.Niemand ziet je bedienen,alleen de man die bij je staat.Die twee uur zijn snel voorbij. Vele mensen bleven ook lang op een plaats staan.Zeker aan het grote rangeerstation. De stoomlocomotief stelplaats was ook deze dagen in werking. Tussendoor reed tussen de treinen een locje met een kuiswagen rond. Er waren goederentreinen,die ook gevolgd werden door reizigerstreinen. Buiten de bedieningstations is de rest van de baan automatisch.de seinen die gebruikt worden zijn deze van het belgisch systeem.Trein rijdt sein voorbij en deze wordt rood.Het wordt pas geel als de sectie vrij is.Zijn er meer secties vrij wordt het een groen sein. Op zeker moment moesten we even een trein van de baan binnen nemen om de baan niet te overlasten. De technicis moesten eens tussenbeiden komen als er een blok uitviel,maar dat was snel opgelost. De volgende tentoonstelling is normaal voorzien voor een weekend van November 2007. Tot dan Tjenneke
Op een morgend in dat zelfde jaar 1978 wist ik niet wat te doen.In dat zelfde hoteletje was er een moeder met de dochter.Ze wilden naar Tegernsee wandelen en ze vroegen of ik meeging.Ik dacht waarom niet.We vroegen een lunchpakket. Zo vertrokken we.We waren de Rauheckstrasse uit en kwamen in de Waldschmidtstrasse tot aan het station.Aan het station sloegen we links af naar een weggetje dat onde de spoorweg loopt.Aan het BAURNHOF sloegen we weer links af.Zo kwamen we aan de rand van het meer Schliersee waarnaartoe ook de hele plaats is genoemd.Nu gingen we het meegebrechte plan even bekijken en we moesten een weg inslaan naar een bergtop.Zo kwamen we weer de spoorweg onder en verdwenen we in het gebergte.Onder ons verdween het kamppark uit de ogen. We moesten boven op een alm aankomen De Gindelalmschneid.Ik keek even naar de natuur om mij en plots merkte ik dat ik alleen was.Ja waar zijn die twee.Ik even een vitesse erbij en ging verder.Onderweg verhoogde ik mijn tempo.En plots was ik boven op da alm.Ik had een mooi uitzicht over de Bayerische alpen. Ik ging op de alm in het groot lokaal een grote pint pakken om eens uit te rusten. Mijn halve liter was bijna op of die twee kwamen boven. Ze namen beide een verse melk en ik een tweede pint.Na een uur pauze en eten zijn werder gegaan. Daar die beide dames veel bleven zien naar de natuur zijn we niet gans tot Tegernsee gewandeld maar we sloegen een bergweg in en kwamen via een andere bergpas KUZAGL en BUMGARTENSCHNEID terug in Neuhaus.Daar ik er bij was hadden we nog even tijd om langs de Josefstaler waterval te gaan. We hadden afgesproken om tegen 18.00 terug te zijn maar we waren een half uur vroeger binnen. De moeder was moe maar de dochter niet.Ik was toen zesentwintig en die die dochter negentien. Ik heb haar adres gevraagd maar kreeg het niet omdat ik aan het spoor werkte. tot volgend verhaal. tjenneke.
In de maand Mei van het jaar 1978 was ik voor de tweede maal in Bayern.Ik was nu alleen omdat ik geen verlofdagen kon krijgen in de zomer. Het was bijna zo of ik kon niet gaan.een paar dagen voor het vertrek had ik een ongeval met de trein.een bovenleiding was gebroken en sloeg door de voorruir van de trein.De enigste gekwetste was ik.Ik had glasstof in de ogen gekregen.Maar alles viel nog goed mee,maar ik moest wel nog twee weken druppels in de ogen doen voor het slapen gaan. Tijdens mijn verblijf daar had ik veel wandelingen gedaan.Ik moest nog veel leren van die plaats.Op een dag ging ik wandelen en nam een lunchpakket mee. Van aan het tehuis waar ik overnachtte vertrok im negen uur richting zuiden in de bergen.Ik wandelde eerst in de Waldschmitstrasse tot de weg overging in een bergpaadje.Ik moest over een bruggetje en daar hoorde ik een geruis.Ik wist nog van het vorig jaar dat het de Josefstaler waterval was.Rode punten verwezen me dat ik op de goede weg was.Ik zag een schildje met erop W14-een wandelweg die op mijn kaartje kon vinden om te volgen naar het bergdorpje.Aan het eind van die bosweg kwam ik weer op de straat.Links van mij zag ik een gebouw.Op mijn kaart kon ik zien dat het een kabinebaan was naar boven.De Taubenstein.Die heb ik genomen naar boven waar ik vaststelde dat ik een droge keel kreeg.In het lokaal dronk ik dan een bier.Terug in het dalstation kon ik buiten de bus nemen tot in het dorpje beneden.Daar de bus zondags niet rond reed maar gewoon de grote weg moest ik een stuk te voet tot aan mijn verblijf. Ik zag een bierhuis waar ik een biertje dronk. Dit lokaal droeg de naam Brunhof.Ik wou al vroeg doorgaan als ik buiten op het terras een paar drinkebroers zag. Een van hen vroeg me of ik een Engelsman was.de andere dan weer Nederlander of Fransman. Toen ze begrepen dat belgier ben zei die:Kom zit bij ons en drink een pint met ons.Ik zei hem dat het een STAMMTISCH was en dat ik daar niet mag zitten. Hij zei:Jij bent mijn vriend en vanaf nu van ons allemaal.Ik heb bij die mensen nog een uur gezeten. De ene heette Jozef maar men zei Sepp-Maler Sepp.De andere was Hans en de derde Georges. Ik zei mijn naam Etienne en dat dat het in Duits Stefan is. Een andere man kwam bij ons zitten en stelde zich voor als Achim. Die Achim is mijn aller beste vriend geworden.Hij was professor in de wetenschappen vroeger.Maar nu liep die rond met een band om de arm als bewijs dat hij practisch blind was. Hij vertelde me dat hij een boek geschreven had over de streek en wat de mensen vroeger deden om iedereen eens te laten lachen.Het boek heb ik gekocht en hij heeft een opdracht er voor mij ingeschreven.Hij moest en zou een weg vinden om ergens snel te komen. Die weg heeft zijn naam gekregen De Achim Holzweg en ergens op die weg staat een wegwijzer met een oude man met een hondje.Dit is ten zijne er er geplaatst na zijn heengaan naar de eeuwige wandeplaatsen. Een volgend verhaal voor een andere maal. veel leesgenot Tjenneke
Een goede morgen seniorennetters allemaal ik ben er weer maar met wat voor verhaal de eerste zinnen vandaag met prut in de ogen ik heb nochthans een goed geslapen gemogen een blauw-zwarte hemel met af en toe een wolk Het is herfst dat zie je zo,je voelt de gouden dolk Het moest toch rijmen hé mijn beste vrienden ik kon even op het moment niets anders vinden Ja dit is een goede daad,doe mij eens na vandaag misschien een beter gedichtje als ik heel graag De spanning is op ons lief snoetje te lezen de treintentoonstelling zal er heel rap wezen Drie dagen aan een stuk het vergt veel werk het is een heerlijke hobby treinen van elk merk Ik zou zeggen toto later en vergeet het nie de schattige groetjes van grappige big ietie big ietie
Ik heb voor mij persoonlijk een boek geschreven over de belevenissen tijdens mijn verlof in Bayern. Het plaatsje waar ik altijd kom sinds 1977 is een Markt-gemeinde.Het bestaat uit da samenvoeging van vier dorpen of zeg wel gemeentes.Schliersee is gevormd door Schliersee,Fischhausen,Neuhaus en het bergdorpje Spitzingsee. Ik heb dit boek geschreven in de Duitse taal om het nog beter te leren om mij verstaanbaar te maken daar.Ik wou het uitgeven,maar ik ben een beetje bang,nerveus op de taalfouten. Daarom ga ik regelmatig een hoofdstukje terug naar het Nederlands vertalen,zodat jullie kunnen mee genieten van die mooie streek. Schliersee ligt op ongeveer 60 km ten zuiden van Munchen in de streek van de vele binnenzeeen. De eerste keer dat ik in Schliersee kwam was in het jaar 1977.Ik was daar met mijn ouders en mijn invalide broer. We kwamen met de DB trein van 10.37 aan in het station Fischhausen-Neuhaus.We moesten een heel end wandelen tot aan ons pension. Dit werd door twee dames gerund.Het was een gesloten huis met een tiental kamers.We moesten allen op het zelfde moment te eten komen zoals elke gast die daar was. Later werd dit lokaal opgedoekt en moesten we een ander verblijf zoeken.We hebben er een gevonden op 10 minuten te voet van het station.Een cafee restaurant met gastenkamers.Waar ik nog altijd kom. de eerste keer zag ik daar een statige berg.De Wendelstein,waarop boven het hoogste zonnenobservatorium van Duitsland staat. In al die jaren heb ik daar veel rondgewandeld.De eerste keer was ik een beetje nerveus omdat ik niet wist hoe die mensen daar zijn. De laatste dag voor vertrek zei ik:Schliersee Ich komme zuruck.De mensen zeggen niet meer mijnheer tegen mij.Ik ben daar zo ingeburgerd dat ze me noemen zoals het daar een gewoonte is met voornaam Etienne.Iemand vroeg me eens wat die naam betekent in het Duits.Ik zei dat het KRANS is van het Lateinse stefanos.Af en toe noemen ze me in het Bayerisch Stefie od Stefan. Zo dat was het eerste deel.Ik ga er nog bijzetten maar dat is voor een andere keer.De meeste zijn anekdates die ik mee gemaakt heb. Tjenneke
Ja toen ik nog conducteur was,moest ik de omroep op de trein doen.Ik maakte zelden fouten. Maar ik heb ooit eenmaal een foutieve omroep gedaan.De reizigers hebben daardoor eens goed gelachen. reden:Ik kreeg een oproep via dienst-gsm dat door een ongeval met voorgaande trein de reizigers in de volgende halte moesten uitstappen en verder moesten met speciale autobussen. Ik deed de omroep. De foute schrijf ik nu maar de echte niet kun je ook eens lachen.
Dames en heren hier volgt een mededeling.Door een ongeval aan voorgaande trein,zal onze trein eindigen in station ......De rit zal verder gezet worden tot station......met speciale autobussen. U wordt verzocht vriendelijk uit te stappen en begeven naar de uitgang van het station.
het woord vriendelijk stond op een verkeerde plaats en dit door de snelle reactie van mij
Ik ben wat zenuwachtig.Het komt met de dag dichter.Onze tentoonstelling van nze treinclub. Ik weet natuurlijk niet of ik reclame mag zetten op de blog van mijn treinclub.Tijdens deze tentoonstelling is onze baan constant in werking.Er rijden dan vanaf 10..0 tot 18.00 ononderbroken treintjes Ho 1/87.Men kan ook zien op de website www.amra-modeltreinen.be . Hopelijk zal er veel bezoek zijn op het fort II van Wommelgen.Er zullen borden gezet worden hoe men moet gaan om ons te bereiken.ik mag dan vanaf nu medehelpen bij de bediening van de baan. Het leren bedienen neemt praktisch een half jaar in beslag omdat er drie bedieningspanelen zijn. Technische gegevens van de baan:lengte 1200 meter in twee grote zalen.Drie bedieningspanelen 1)Hoofdstation 2)Rangering 3)Schaduwstation-niet toegankelijk voor publiek is voor het afhalen defect materiaal. Ik hoop veel senioren te mogen ontvangen.De leden zijn te erkennen aan hun badge met naam erop. De bedieng van de stations een regelaar en twee bedieners. de vertrekken kunnen gebeuren in beide richtingen.De treinen rijden volgens het Belgische systeem.Links zoals in het echt en met Belgische seinen.Bediende in de stations en volgens autaomatische op het hoofdspoor. De baan heeft twee rotondes om de trein op een hoger niveau te krijgen. Er zijn speciale spoorverbindingen om de trein van de baan om te leiden naar andere stations langs verschillende wegen. Kom gerust af,het is de moeite waard.We kunnen de draaischijf misschien werking zien en ook de rangeerloods. Tjenneke
Ik ging wandelen en ik sloot de deuren Ik keek, zag mensen met bloemen sleuren Ze gingen stil naar het kerkhof hand in hand ze gingen binnen,een traan uit de oogrand ze bleven staan bij een graf en zette de pot neer het was zo stil,geen geluid bij dit mooie weer een stil gebed van liefde met heel veel hoop ze veegden de traan af die van het gezicht kroop ze spraken in gedachte met hun geliefde vriend het kon hun ouders zijn of hun enigste kind ze gingen hand in hand terug naar buiten deze dag heeft voor ieder veel te beduiden Toen ik deze mensen terug zag buiten gaan stopte ik met wandelen en bleef even stille staan big ietie
Nu met allerheiligen denk ik nog terug aan mijn oudste zus.Mijn ouste broer heb ik nooit gekend,die is gestorven vier maanden voor mijn geboorte.Hij was 21 maanden oud.Deze dag is nu een dag om aan hen te denken.Alhoewel ik hem niet ken enkel van fotos het blijft mijn broer . Het triestigste van dit verhaal is.Ja jullie weten ik was conducteur op de trein. Drie jaar geleden vroeg ik op mijn verjaardag om één dag verlof,geweigerd personeelstekort. Mij konden ze enkel vervangen door colegas uir de elite ploeg-zij die bevoegd waren voor de reeks Brusse-Amsterdam.In onze reeks waren dertien mensen die meemochten met de Beneluxtrein naar Amsterdam,om samen de controle te doen met NS-conducteurs. Op elf november moest ik ook werken,ik wou verlof om mijn toen op sterven liggende zus een laatste groet te kunnen brengen. Ik had de middagdienst-eerst naar-eerst naar Amsterdam en dan van Brussel terugkomen. Ik had gedaan om 20.55 en was thuis om 21.15. Ik was juist binnen toen mijn zus belde:Etienne een gelukkige verjaardag voor vandaag.Ge waart al vroeg weg.Ge moet nu niet komen want ik ga slapen,maar geef moeder nog eens ik wil ze voor de laatste keer spreken. Dit gesprek heeft een half uur geduurd.Ik zette de meeluister toets op,maar werd op vraag van mijn zus afgezet.Wat er gezegd is,mag moeder niet zeggen het is een belofte. De dag daarop moest ik weer naar Amsterdam. Voor ik doorging telefoon van schoonbroer.Hij zei tegen ons na het gesprek is zus in coma gevallen,ze had veel pijn,maar wou uit respect voor mij niet op mijn verjaardag te sterven.Ze is dan heengegaan op 54 jarige leeftijd op twaalf november. Ik kan van mijn zus het enigste zeggen.Zij was een moedertje voor al de jongste van het gezin.Ze was levendig,lachte graag,maakte graag grappen zoals ik.Maar de laatste dagen ja;;;;ik zeg het liever niet. Het is een november ik denk aan haar vandaag.Maar vergeet niet dat ik altijd aan haar denk. Ja ik denk aan de telefoon:Etienne kun je me komen halen om mee naar de shopping te gaan? Kun je me even komen helpen?en dergelijke van die vragen. Een ding we waren twee grappenmakers en nu ben ik nog alleen grappenmaker. Soms zeg ik:Emmy waarom zijt gij weg van ons. Tjenneke
