Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
25-05-2007
kracht
kracht
moge de kracht mij bereiken om al de pracht te kunnen zien maar ook bevragen
de hele dag in ernst te blijven de lach bewaren zonder grijns blijheid van binnen
zachtjes talmen in de open lucht tot rust komen tussen al dat groen
blauwe hemelen bloemen in alle tinten samen hand in hand bij al die stille pracht.
Bij een gedicht over het geheugen past deze wolk vergeetmenietjes, genesteld tussen kruiden.
vergeten
geheugen van mij je vergeet steeds meer en meer verward de dagen de kinderen hun naam hun geboortedagdatum mag ik je nog vragen daar vergis ik me niet maar vraag het jaartal niet daar is de zekerheid zoek en moet ik mij bevragen
bloemen en planten de namen vervagen verwarring alom kleur en geur bewaren hun helderheid verder zal ik niet meer vragen je bent aangetast over heel de lijn kortom geheugen ik raak je stilaan kwijt.
Lege stoelen wachten tot wij even tijd maken om te rusten maar die tijd is er niet.
tot rust komen
de tijd vliegt voorbij niet bij te houden hoe meer je werkt hoe meer er bij komt dit is niet lang te houden maar het verlof is geprogrameerd er uit zijn weg van drukte weg van moeten weg van alles uitblazen ook dan blijven de stoelen leeg maar eens terug nog even doorduwen en dan genieten elk twee stoelen en een frisse drank.
Het mysterie van leven en dood. Wij kunnen er niet bij met ons eenzijdig verstand. Met ons voelen komen we reeds nader. Enkel in geloof kunnen we er binnen geraken.
als vaag geruis in je oren zo komt het ver geraas van de autosnelweg van een klokvaste trein een overvliegend tuig geluidsarm naar men zegt maar alles is toch reletief.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
