Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
21-01-2008
verlangen
Een leuk samenzijn met vrienden, echte vrienden waarop je rekenen kan. Je zit binnen, buiten raast de wind, striemt de regen. De zachte wijn doet denken aan, vooral zon.
Als kunstenaar heb ik geleerd dat het vrouw zijn veel rijker is van inhoud dan het man zijn. Van machogedrag daar baal ik van. In mijn wereld kom is steeds opnieuw thuis.
Bij het maken van mijn eerste beeld zat mijn hart vol ontgoocheling en pijn. Toen verlangde ik naar liefde en geluk. Het beeld bracht mij geluk. Nu zijn mijn vingers zo verzwakt, of is het mijn motivatie, dat ik reeds een tijdje geen beelden meer creëer.
In de week na 'Drie Koningen' sluiten wij de periode met de boom en de stal af, traditiegetrouw.
de kerststal
boven op de meidenkast een beeldengroep eerst eenzaam alleen dan komt het bezoek kaartje na kaartje zoals toen die eerste nacht de herders kwamen overbevolkt werd die stal in de boom zijn lichtjes als engelen toen in de lucht boven het gebeuren morgen komt er aan dan gaat de boom op rust in de tuin de lichtjes geborgen de kaartjes gestapeld ook ergens in een doos vanaf nu leven we naar de lente toe.
jouw ogen zijn er niet druk in de weer stop ik zo nu en dan sluit de mijne om jou te zien alsof je heel dicht bij me bent ik enkel mijn armen hoef te openen maar als ik ze sluit voel ik hoe ver je bent dan rest mij alleen geduld tot ik in jouw ogen kan peilen hoe jij je voelt.
boulevard van rust in wintertijd frisse lucht ruimte het strand de zee onze voorkeur altijd anders deugddoend telkens weer wij stil genietend hand in hand de zee zingt steeds een ander eentonig lied.
zo nu en dan jou dicht mogen nemen zacht jouw hoofd tussen mijn handen jouw droefheid jouw vreugde even peilen geen woord enkel een blik in de diepte van jouw ogen zodanig dat ik weet hoe veraf ik beter blijf hoe dicht ik kan komen hoe ik jou helpen kan.
Nu de kinderen hun eigen weg zijn gegaan worden tradities herwerkt om nog eens ruimer samen te zijn. Maar het evenwicht blijft bestaan door een omwisseling.
nieuw
een tijdperk afgesloten verandering
de rustige kerst van vroeger heel druk gemaakt in grote groep oo ontmoeting gericht
het veel te drukke oud en nieuw gevier nu met ons twee als een oase van rust toch gevierd genoten en herhaling gewenst.
De inzet vierden wij met ons twee maar op nieuwjaar zelf naar de avond toe ontvangen we familie. Van traditie kan je niet spreken. Het is een zoeken naar nieuwe vormen.
verwacht
de tafel gedekt wachtend op de gasten
ondertussen zelf op bezoek de twee moeders gewoontegetrouw
twee rusthuizen niet ver uit mekaar rustig weg we hebben tijd
daarna terug in huis de grote feesten zijn voorbij enkel familie op bezoek wat napraten over het vieren van de inzet een ander jaar.
Als ik dan zo spontaan ga schilderen weet ik nooit waar het naartoe gaat. Elk schilderij is als een vreemde voor mij. Het gaat gewoon zijn eigen weg. Ik hoef nooit na te denken, enkel te volgen.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
