Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
10-09-2006
vreemde vrouw
zij zag het niet meer zitten verkrampte helemaal hulp werd bijgeroepen twee dokters hoe is dat mogelijk lachten haar uit
ik luister naar omwoelde pijn bovenborrelend in gebroken taal
luisteren en zwijgen er gewoon zijn handen vast houden proberen haar angst mee te nemen in mijn rustig zijn
tegen die mannen kan je niet op met medische taal kan je alle kanten op.
ik ben niet zwartgallig meer zo nu en dan een triestige bui als overblijfsel uit een angstig verleden dan ga ik eventjes maar in een dipje wonen de eerste de beste lach met oogcontact fleurt mij op en ik herneem de positieve koers die mij hier bracht om het verleden van mij af te schrijven in soms triestige bewoording maar laat je niet misleiden voortaan ga ik door het leven als opgewekt en blij maar zo nu en dan je weet wel wat!
raken mijn voeten nog de grond of is het zweven van de ene taak naar de andere deels routine maar ook op vraag het gewone leven gaat verder maar die speciale dag waar alles anders is komt er aan nog even duwen en komt er daarna rust als een illusie op me af de tijd wijst het wel uit.
Onze oudste dochter trouwt voor de kerk. Twee universitairen die elkaar het jawoord geven.
eventjes is er geen verleden vandaag drukke voorbereiding morgen eeuwige trouwbelofte voor de gemeenschap van twijfelende gelovigen getuigen van jong geloof of overmoed
in al dat gewoel een rustmoment de plechtigheid wie ben ik waar sta ik waar wil ik heen klaar en duidelijk.
de zon jouw lach lieve woorden vol begrip niets dat helpt het komt niet los blijft maar woelen diep in mij of zal het verteren tot er eindelijk niets meer over blijft dan rust.
geen feest als een ander totaal alternatief in een jeugdkamphuis een opgekallefaterd kasteel waar de gasten hun roes konden uitslapen in stapelbedden
een donkere trap versiert met hop uit onze tuin rechtstreeks leidend naar de bruidskamer symbolisch voorzien van kaarsjes die nooit zouden oplichten wegens brandgevaar enkel voor de stemming aangebracht door twee vlijtige lieve moeders
de jongeren ïmproviseerden een slaapstede voor het paar matrassen op de grond grondig omkaderd door de lege stapelbedden en allerhande versieringen het geheel lijkend op een rommelig magazijn
moraal van het verhaal als je moe bent slaap je overal heel dicht bij elkaar.
en maar vertellen allemaal zelf beleefd over moeilijke maar ook gemakkelijke mensen
en hoe ze ontevredenheid steeds moet tegengaan wegwerken als het kan over slecht eten dat helemaal niet slecht is over gebrek aan keuze uit steeds een twintigtal gerechten kom zeg onredelijkheid verwende verwaande kwasten en steeds maar hetzelfde gezaag maar kalm en rustig moet al kook je over vanbinnen
en dan de mooie verhalen van dankbaarheid meestal met kinderen die de hoofdrol beleven maar zelf vecht je in een boeiende vermoeiende job
einde van de maand opnieuw vooruit egypte nu de kidsclub drie maanden weer intens genieten.
van maart tot mei giet een merel van op de nok van buurman's schuur vanaf het vroege ochtendgloren maar ook bij tij en ontij zijn heldere klanken uit over onze tuin
zijn lied klinkt niet altijd even vrolijk de blijde toon wil wel eens wegvloeien in een droevig bitter bijrefrein zo bekomt hij eb en vloed van vreugde en heel regelmatig van diepe treurnis
nu hoor ik reeds een tijdje lang in mijn woordentuin van blogs een merel van andere pluimage zijn gevoelens uithalmen in klaterheldere poëzietaal
ook hier luister ik elke morgen naar zowel bijtende pijntonen als naar deugdoende vreugdeklank zo is het leven lieve merel dat weet jij maar al te goed.
uit mijn vlot en stevig ritme gevallen op de dool op zoek naar wat evenwicht het ligt niet zo maar voor het grijpen een steun wijkt terug zet mij in eenzaamheid
wegvluchten in tuinarbeid lukt niet meer een vriend komt dichterbij wonen als een hemelgeschenk valt het over me heen welkom zijn en ook welkom mogen heten
weggevlucht uit een steriele traditie liep ik wat verloren in nieuwe vormen dreigde er in tenonder te gaan vriendschap geeft weer hoop door steun.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
