Ik ben Ria en Guido, en gebruik soms ook wel de schuilnaam wama4040.
Ik ben een en woon in () en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 10/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen,fietsen,fotografie,video en reizen.
05-06-2011
4 juni Rapid City naar Sheridan
Deze morgen wakker om 6u.Ontbijt in het hotel en om 8u vertrokken.
Het weer was mooi en de temperatuur vandaag was 22°.
De auto volgetankt wat een plezier is in Amerika tegenover bij ons.
Nu moet ik wel zeggen dat de benzineprijs ook is omhoog gegaan tegenover
verleden jaar.
Vandaag rijden we van Rapid City naar Sheridan, een rit van 488 km.
We volgen een scenic byway door de Spearfish Canyon, gelegen in het noordelijke
Black Hills gebergte.
Een woud van sparren, dennen, espen, berken en eiken beslaat een groot deel
van de hellingen. Boven deze hellingen, is de skyline
aangevuld met een uitgebreide nok van verticale ommuurde kalkstenen kliffen.
In 1906 benoemde President Theodore Roosevelt de gigantische monoliet Devils Tower,
gelegen in het noordoosten van de staat Wyoming, tot het eerste National Monument
van de Verenigde Staten. Het woord monoliet is afkomstig van de Griekse woorden 'monos'
(alleen) en 'lithos' (gesteente). De steile wanden zijn 264 meter hoog, de top heeft een
oppervlakte van 0,6 hectare en de omtrek - gemeten aan de voet -
bedraagt ongeveer 1.600 meter. De top bevindt zich op 1.558 meter boven de zeespiegel.
Over het ontstaan van de rots zijn verschillende theorieën in omloop.
De meest waarschijnlijke theorie is dat zich 60 miljoen jaar geleden gesmolten magma
onder het aardoppervlak bevond, dat uiteindelijk is gestold en ineengedrukt door het
gewicht van de bovenliggende lagen. Daarbij zou de rotslaag in kolommen zijn gespleten.
In de loop van miljoenen jaren is de rots, als gevolg van erosie, aan de oppervlakte
gekomen en nadat ook de omliggende lagen zijn weggeërodeerd is de vrijstaande rots
overgebleven. Puin en gebroken kolommen aan de voet van de monoliet laten zien dat
Devils Tower ooit groter moet zijn geweest.
Een leuk detail voor filmliefhebbers: Devils Tower speelde een belangrijke rol in de
film Close Encounters of the Third Kind (1977) van regisseur Steven Spielberg.
Enkele moedigen beklimmen de Devils Tower.
Het landschap rondom de Devils tower.
Op vraag van Marcelline een paar foto's van Prairiehonden die we vandaag konden spotten
aan de Devils Tower.
Prairiehonden zijn een geslacht van op en onder de grond levende knaagdieren
uit de familie eekhoorns.De naam heeft het te danken aan het scherpe geblaf dat het dier
laat horen. Prairiehonden bewonen de prairies van Noord-Amerika.
Ze kunnen ongeveer 40 cm lang worden en wegen tussen de 1 en 2 kilo.
In gevangenschap kunnen ze 8 à 9 jaar oud worden met uitschieters naar 12 jaar.
Prairiehonden zijn sociale dieren, die in meerdere familiegroepen samen in een gebied
wonen: het zogeheten prairiehondendorp.
Deze dorpen bevinden zich onder de grond, waarbij elke familie zijn eigen ingang heeft
met meerdere kamers. Vers gras is hun voornaamste voedsel.
Tijdens onze rit merken we in de verte de besneeuwde bergen van het Grand Teton park
dat we volgende week bezoeken
Het verkeer in Amerika is veel rustiger dan bij ons.Aan onderstaande foto merk je hoe
weinig tegenliggers we hebben.
Om 16.30u komen we aan in Sheridan.We ondervinden problemen door wegeniswerken om
het hotel te bereiken.
Deze keer hebben we naar Amerikaanse normen een kleine kamer.Maar ja, wat wil je voor 42$.
We wandelen door de stad en gaan eten in een aangeprezen restaurant Ribandchophouse.
Een echte aanrader.Wij hadden geluk want 10 minuten na onze aankomst stond er buiten
een rij wachtende van 30 man.
Ria besteld als aperitief een Mojito.
Daarna krijgen we vissoep en als hoofdgerecht neemt Ria Gambas in een tequila saus,
zongedroogde tomaten en look.
Zelf neem ik een Ribeye van 14oz (396 gram)
De ober heeft wel vergeten om fritjes en sla te bestellen en die komt eraan als mijn ribeye half gesoupeerd is.
Klein schoonheidsfoutje.
Allereerst willen wij iedereen bedanken voor jullie leuke reacties op ons blog.
Het is echter voor ons onmogelijk om iedereen persoonlijk te mailen wegens tijdsgebrek.
Maar het doet deugd te weten dat ons blog goed wordt opgevolgd.
Voor Rieneke ook een fijne verjaardag toegewenst.
We zullen er hier ene op drinken.
Whow, wat een pracht dag.Heel veel moois gezien.
Om 5.45u. opgestaan en de koffers klaar gemaakt.
In het hotel gaan onbijten (was inbegrepen).
Verse Brusselse wafels en muffins voor allebei.
Om 7.30u.vertrokken richting Wind Cave National Park.
Het weer was prachtig,een schitterende zon en zo'n 15 graden.
Het landschap bestaat uit voor een groot deel prairie,
en voor de rest bosgebied. De heuvelachtige prairie wordt ook wel the sea of grass
genoemd, omdat het gras door de invloed van de wind in golven over het land lijkt
te bewegen. Omdat dit een overgangszone is tussen de bergen en de grote vlakten,
kent het park een grote verscheidenheid aan planten en dieren.
Enkele diersoorten die je hier aantreft zijn herten, prairiehonden, antilopen,
ratelslangen en vooral ook erg veel vogels. In 1913 en 1914 heeft de American Bison Society
14 bizons in het park uitgezet; de kudde bestaat nu uit ongeveer 350 dieren.
We vervolgen onze weg naar het Crazy Horse Memorial.
Het Crazy Horse Memorial is de grootste sculptuur ooit door mensen gemaakt.
Het beeld stelt de belangrijke indianenleider Crazy Horse voor, zittend op een paard.
Op dit moment is alleen nog het gezicht van Crazy Horse helemaal klaar, aan zijn torso,
zijn armen en het paard wordt nog volop gewerkt.
Custer State Park ligt in het heuvelachtige landschap van de Black Hills in South Dakota;
met een oppervlakte van 287 km² is het een van de grootste staatsparken van Amerika.
We volgen de Needles Highway.Dit is een prachtige, 14 mijl (23 km) lange route die van het midden van het
park tot aan de noordwestelijke ingang loopt.
Het is een erg smalle weg door een prachtig bosgebied met veel ruige granieten rotsen,
die als naalden de lucht in lijken te steken.
We rijden hier door drie hele smalle granieten tunnels waar maar net 1 auto doorheen kan.
Vlak in de buurt ligt de Mount Rushmore.
Het idee om sculpturen te maken in de rotsen van South Dakota is afkomstig van de
historicus Jonah LeRoy Doane Robinson. Hij wilde de gezichten van bekende mensen
uithouwen in de granieten rotspilaren die bekend staan als The Needles,
met als doel het toerisme in deze streek te bevorderen.
De werkzaamheden startten op 4 oktober 1927. Borglum heeft ruim dertien jaar aan het
project gewerkt, tot aan zijn dood in maart 1941. De hoofden van de presidenten waren toen
bijna gereed. Het ambitieuze project werd daarna voortgezet door zijn zoon Lincoln,
die echter wegens geldgebrek het beeldhouwwerk niet heeft kunnen realiseren op
de manier die zijn vader voor ogen had.
Het beeldhouwwerk bestaat, van links naar rechts, uit de gezichten van George Washington,
Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Deze vier presidenten stonden,
in de visie van Gutzon Borglum, symbool voor de eerste 150 jaar van de Amerikaanse
geschiedenis.
Als laatste bezoeken we de Badlands deze liggen op 150 km. van de Mount Rushmore.
Badlands National Park ligt in het zuidwesten van de staat South Dakota.
Het drukst bezochte gedeelte ligt in het oosten van het park.
De Lakota Indianen noemden dit gebied mako sica, en de vroege Franse pioniers gaven
het de naam les mauvaises terres à traverser; beide benamingen betekenen bad lands
(slecht land).
De rotsen zijn opgebouwd uit verschillend gekleurde, horizontale lagen;
de onderste lagen zijn ongeveer 70 miljoen jaar oud, de bovenste lagen zijn ongeveer
30 miljoen jaar geleden ontstaan. De bizarre vormen van de rotsen zijn voornamelijk
veroorzaakt door watererosie. Dit proces duurt nog steeds voort; geologen verwachten
dat de Badlands over zon 500.000 jaar volledig zullen zijn weggesleten.
Om 18.15 U komen we aan ons hotel.Ook weer geboekt met Priceline.
Ja, het is zowat een verslaving.Dit komt omdat je uw prijs zelf moogt plaatsen en op
voorhand niet weet wat je krijgt.Maar tot nu toe zijn we erg tevreden.
Omdat we moe waren van al die prachtige indrukken van vandaag en 450 km.op de teller gaan we naast het hotel eten
in een Friday.Ria neemt steak Sirlion en een halve rack ribbetjes.Zelf neem ik een Steak Sirlion met frietjes.
Hier maken ze tenminste frietjes van geschilde aardappelen.
Omdat we deze middag door ons drukke programma niets hebben gaan eten kies ik nog een toetje:
Een kaastaart met een laag chocomousse van witte chocolade en versierd met een aardbei.
En lekker dat dat was.
Vandaag was een lange reisdag van Estes Park naar Hotsprings (644 km.).
Om 5.30 waren we wakker en om 6.20 zijn we vertrokken.
Onderweg zijn we gaan ontbijten bij de Starbucks (Of wat dacht ge Rieneke).
Het landschap was veelal grasland en heel weinig afwisseling.
Bij Geurnsey bekijken we de sporen die de huifkarren 150 jaar geleden daar trokken,
en nog steeds zichtbaar zijn.Dit is een stuk van de Oregon Trail, landverhuizers namen deze weg
op zoek naar goud en geluk in het verre westen.
Dan verder naar Register Clif.Hier vinden we in de rotsen grotten waar de landverhuizers verbleven.
Achter een omheinig vinden we oude inscripties met namen van de reizigers uit die tijd.
Een laatste stop maken we in fort Laramie.Dit fort had eerst een militaire functie maar later werd het
een handelspost.Pelsjagers en Indianen kwamen hier hun spullen ruilen.
We vervolgen onze weg maar Tomtom stuurt ons 50 km door een dirty road.
De kleur van onze auto is hierdoor van zwart naar grijs omgetoverd.
Om 16.30u. verlaten we de staat Wyoming en rijden South Dakota binnen.
Een kwariertje later zijn we bij ons hotel in Hot Springs.
De plat du jour hebben we eenvoudig gehouden.Een zalmfilet voor Ria met puree en voor mij een gebakken aardappel ook met zalm.
Vol verwachting kijken we uit naar morgen.Dan gaan we eerst naar Custer State park,daarna naar Crazy horse vervolgens
naar de Mount Rushmore (de rots met de 4 presidenten in uitgehakt) en hopelijk als we voldoende tijd hebben naar de Badlands.
Vandaag zouden we de Trial ridge road rijden.
Bij het park aangekomen krijgen we van de parkwachter te horen dat deze road nog gesloten is
wegens 8 meter sneeuw op de weg.Als alternatief stelt hij een route voor zodat we toch nog
tot in de helft van de 43 mijl lange road kunnen komen.De Trial ridge road is een van de
hoogst gelegen parkwegen in heel Amerika.
De weg loopt langs de Fall rivier.
Het smeltwater komt met een donderend geraas naar beneden.
Een eekhoorntje posseert heel lief voor Ria.
Many Parks Curve op 2938 meter hoogte met een zicht op Horseshoe Park.
Een specht aan het werk.
We rijden langs muren van sneeuw 4 meter hoog.
Vanaf Rainbow Curve hebben we een prachtig zicht op alle valleien.
Op dit punt mogen we met de auto niet verder.Doch te voet wandelen we naar het hoogste punt
Ria heeft aangeboden om mee te helpen om sneeuw te ruimen
De hoogtemeter wijst 3354 meter aan.Hier geven we er de brui aan want we trappen op onze adem op deze hoogte.
De zichten spreken voor zich en we genieten van al dit moois.
Een cactus in bloei.
We dalen terug af naar het Moraine park.
Hoeveel Elken we vandaag gezien hebben is niet te tellen.
Doch wilden we graag aan jullie deze foto tonen.
We verlaten de Rocky Mountains en gaan naar Estes Park een beetje shoppen.
Tevens gaan we snoepen in de Starbucks.
Erna maken we nog een wandeling van 6 km. rond het meer van Estes Park.
De plat du jour was vandaag Ribeye met een gebakken aardappel in de schil en naar Amerikaanse gewoonte broccoli.
Vandaag terug wakker om 6 uur.We zijn de jetlag nog niet te boven.
Ontbijt hebben we genomen in het hotel en om 7.30u stonden we klaar om te vertrekken.
Onze eerste stop was bij de Wallmart om ons te voorzien van de nodige drank voor onderweg.
Daarna richting Rocky Mountains.
Onderweg kwamen we een dorpje "Nederland" tegen.Goed voor een koffiepauze en een paar heerlijke muffins.
De panoramas die ons voorbij schoven werden mooier en mooier.
Nog even een stop aan een klein meertje voor we aan het hotel toekwamen in Estes Park.
Het hotel is Rocky Mountain Inn en ook geboekt via Priceline.
Vlug ingecheckt de koffers op de kamer gezwierd en toen, hop naar de Rocky Mountains.
Bij het visitor centrum haalden we een jaar pass voor al de Nationale Parken van Amerika.
Vandaag wilden we het Bear Lake bezoeken.Bear Lake road is een van de meest populaire routes in het park.
Bear Lake ligt op 2880 meter hoogte boven de zeespiegel.
Omdat er nog zoveel sneeuw lag en het meer nog bevroren was kregen we van de parkwachter skistokken.
Dit was echt geen overbodige luxe want de sneeuw had nog een behoorlijke diepte.
Na het Bear Lake repten we ons naar Glacier Gorge junction.
We hadden gedacht om naar de Alberta Falls te wandelen maar door de overvloedige sneeuw die hier nog lag zijn we er
niet geraakt.
Daarna naar Sprague Lake
Dit ondiepe meer heeft een omtrek van 5 hectare.Ria maakte hier prachtige foto's van het meer en de bergen
van de Continental Divide op de achtergrond.
Nog een stop bij het Moraine park leverde weer een paar prachtige foto's op.
We kregen beiden hoofdpijn die denkelijk te wijten was aan de hoogte en keerden om 18 uur terug naar het hotel.
De plat du jour was vandaag Gegrilde Ribbetjes gemarineerd in kruiden olie en honing vergezeld van look aardappeltjes.
Nu al bij al hebben we ze al beter gegeten in Amerika.
Vandaag opgestaan om 4u.De shutle van het hotel bracht ons naar de luchthaven om 5u.
Het inchecken ging weer tergend langzaam.Nadien door de security.Ineens paniek en Ria werd opzij geroepen.Gisteren hadden wij een fles Cognac gekocht op Zaventem en vandaag stak die nog in de rugzak.
Dit mocht in geen geval en de fles zou vernietigd worden.Zo precies of er ene Amerikaan een
fles Cognac zou vernietigen.Veel blabla en toen werd de chef erbij geroepen.Deze was akkoord als we ons
terug inchekten en de fles mee in het ruim gaven mochten wij ze houden.Ja maar zegt Ria als jullie meegaan
naar de incheckbalie.Toen werd ze onder begeleiding van 2 security mensen meegenomen naar de incheckbalie
De fles werd door hen zorgvuldig verpakt en op de band gesmeten.Al bij al kwam de fles in Denver onbeschadigd uit het ruim.
Onderweg naar Denver zagen we hoe de boeren cirkels maken in hun veld.Waarom??? weten wij ook niet.
Bij aankomst direct naar Avis om de wagen op te halen.Het werd een Chevrolet Impala.Een reuzebak met een koffer waar men makkelijk 5 reiszakken in kwijt kan.
Ons hotel ligt op 1 km van het centrum van Denver.Dit hotel hebben wij geboekt via Priceline en kost 35$ per nacht.
De kamer heeft ook een volledig ingerichte keuken met vaatwasser en microgolf.
Tijd voor een broodje in de Subway.
Uiteindelijk trekken wij de stad in.
Denver is een moderne stad zoals jullie merken aan de foto's.
Ook een capitool waar de volksvertegenwoordigers van de staat Colorado bijeen komen.
Het is een kopie van het capitool in Whashington.
Het avondeten nuttigen wij bij een Rancine restaurant.Voor Ria linguine met kippeborst en
broccoli overgoten met Chedar kaassaus.Voor mij gefrituurde reuzegarnalen met een jasje van kokosschilfers met currysaus en frietjes.
Deze morgen was Patrick mooi op tijd om ons naar het station te brengen.Keurig op tijd was ook de trein en om 7u 24 waren we op de luchthaven. Vlug ingechekt en dan gaan ontbijten in de Starbuck, Mmmm... Lekker.Het vliegtuig richting Chicago was ook mooi op tijd.Het was een zeer kalme vlucht zonder turbelentie en ook op tijd werd de landing ingezet.Toen kreeg de captain de melding dat de luchthaven van Chicago gesloten werd wegens een zwaar onweer en moesten we uitwijken naar Detroit. In Detroit zijn we dan geland en moesten in het vliegtuig blijven zitten.Na 2 uur mochten we terug opstijgen richting Chicago.Daar kwamen we dan met 3 uur vertraging aan. Door de drukte was er geen gate vrij en hebben we nog een uur moeten wachten voor we uit het vliegtuig konden stappen.Op naar de immigration weer een uur moeten aanschuiven. Dan moesten we de koffers ophalen waar we 40 minuten stonden te schilderen voor de koffers te voorschijn kwamen.Ondertussen was onze vlucht naar Denver weg en de volgende vlucht was gecanceld.Moesten we naar de dienst voor gestrande reizigers. Een echte chaos, weer bijna 3 uur aangeschoven voor we te horen kregen dat we geboekt waren voor de vlucht morgenvroeg om 7u 10 minuten. Hebben ze ons naar een hotel gevoerd en ondertussen was het hier 9u s'avond en waren wij bijna 24 uur op pad. Van balen gesproken, nu heb ik nog naar het hotel gebeld in Denver om verwittigen dat we een dagje later aankomen. Sorry voor dit verhaal maar hoop jullie morgen beter nieuws te brengen, wij zijn nu doodop en gaan slapen want mogenvroeg moeten we er om 4 uur uit om terug naar de luchthaven te gaan. Veel groetjes uit Amerika Ria en Guido
In 2011 gaan we terug richting USA.Ditmaal vliegen we op Denver op 29 mei.De hoogtepunten van deze reis zullen zijn: Rocky Mountain NP, Mount Rushmore, Yellowstone, Arches NP, Grand Canyon, Las Vegas, Yosemite. De bedoeling is dat we tijdens onze reis dit blog gaan aanvullen met onze dagelijkse belevingen en indrukken.Voor 29 mei 2011 zal er dus weinig te beleven vallen op dit blog. Verleden jaar deden we dit ook en aangezien dat een succes was.... Ons blog van verleden jaar kan U hier nog altijd bekijken: http://blog.seniorennet.be/1948guido/ Onze reiswebsite waar we na ons verlof een video en foto reportage zullen opplaatsen kunnen jullie hier bekijken:
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Ons vertrek is op 29 mei 2011 en vanaf die dag wordt het blog dagelijks bijgevuld met onze verslagen.
Willen jullie op de hoogte blijven van ons avontuur:DOEN DUS
Ik ben Ria en Guido, en gebruik soms ook wel de schuilnaam wama4040.
