Ik ben Ria en Guido, en gebruik soms ook wel de schuilnaam wama4040.
Ik ben een en woon in () en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 10/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen,fietsen,fotografie,video en reizen.
19-06-2011
18 Juni Florence
Vandaag gaan we eerst uitgebreid ontbijten in een Amerikaans ontbijthuis.
Na het ontbijt gaan we even wandelen tussen de cactussen die hier in de streek veel voorkomen.
Coolidge is de thuisbasis van het Casa Grande Ruins National Monument .
Het monument was de eerste historische site om beschermde status te ontvangen door
de Amerikaanse overheid in 1892 .
De oude stad is gebouwd ongeveer 1200 na Chr. door de Hohokam mensen.
Florence heeft ook een grote staatsgevangenis.
In een outlet verkopen ze werkjes gemaakt door de gevangenen.
Hier passen we een T-shirt.
Na de middag gaan Ria en ik naar het Saguaro National Park dankt z'n naam aan de
gigantische veelarmige saguaro-cactus, die voornamelijk in de Sonoran Desert voorkomt.
Het park bestaat uit twee gebieden, die ongeveer 36 mijl van elkaar verwijderd liggen.
Een indrukwekkend uitzicht op een bos volwassen saguaro's, met de mooie Rincon Mountains
als achtergrond, vind je in het Rincon Mountain District ten oosten van de stad Tucson.
Behalve de saguaro komen in het park ook veel andere woestijnplanten en dieren voor.
s'Avond gaan we eten in een Italiaanse Pizzeria.
En lekker dat het was.
Ook hebben we gelezen dat vandaag de Tioga pass opengaat.
Geen dag te vroeg want woensdag moeten wij die pass nemen om naar Yosemeti te gaan.
We vertrekken vanuit de Grand Canyon om 7.10u.
Ontbijten doen we onderweg in een Subway.
Kan ik gelijk mijn blog uploaden want dit ging gisterenavond niet.
Onze rit vandaag is 462 km.
Ons doel is vandaag het hoogteput van onze reis.
Namelijk een bezoek bij ons nicht Marcelline en Jeff.
Zij wonen in Florence, een 70km. onder Phoenix.
Maar onderweg bezoeken we Sedona.
Midden in het spectaculair mooie rotslandschap dat bekend staat onder de naam Red Rock Country
ligt de stad Sedona.
Sedona bevindt zich in een vallei die, qua hoogte, ongeveer halverwege het noordelijke
gelegen Colorado Plateau en de zuidwestelijk gelegen Sonoran Desert ligt.
De fameuze rode rotsen zijn gevormd in een rotslaag die bekend staat als de Schnebly Hill
Formation.
Deze rotssoort, die bestaat uit oranje- en roodgekleurd zandsteen,
komt alleen maar in deze omgeving voor. Dankzij de vruchtbare bodem en
de aanwezigheid van voldoende water groeien hier veel bomen, cactussen en
andere planten. Het vele groen vormt een erg mooi contrast met de rode rotsen
en de vaak helder blauwe hemel.
The Chapel of the Holy Cross. Deze moderne kapel, die qua bouwstijl in een van
de rotsen is geïntegreerd, is open voor het publiek.
Je kan hier door een grote glaswand achter het altaar naar de prachtige rotsomgeving
kijken. Een veel bezocht uitkijkpunt in de stad zelf ligt aan de Airport Road; vanaf
een zeer druk bezochte parkeerplaats (er is vaak geen plaats!) kan je naar een heuveltje
lopen vanwaar je een panoramisch zicht hebt over het noordwestelijke deel van de stad.
We komen stilaan bij Phoenix.
Gaat er plots een lichtje branden op het dashboard.
Een vermelding geeft aan dat de olie moet gewisseld worden.
Hebben we de highway verlaten en op TomTom naar een Avis kantoor gezocht.
Hadden wij geluk op 2 km. bevond zich een Avis kantoor.
Daar kregen wij dan een andere auto en reden door naar Florence.
Om 18.40 komen we aan bij Marcelline en Jeff.
De ontvangst was weer zeer hartelijk.
En eindelijk konden we de fles cognac aan Jeff overhandigen.
De dagschotel gaan we niet verklappen maar het was zeer lekker.
Blijft onder familie hé.
Vandaag weer prachtig weer.
s'Morgens wat fris maar daar komt snel wijziging in.
Eerst naar de bank,daarna wou Ria proberen of het wel echte dollars waren
en gingen we shoppen.
Na het shoppen gingen we naar de kamer en men was juist aan het poetsen.
Vertelde de poetsvrouw dat ze 73 was en nog 5 jaar moest werken voor ze met pensioen ging.
Er was een werkneemster in de keuken die 90 jaar was.
En wij maar klagen in België.
Om 11 uur vertrokken we dan met de bus naar Hermits Rest.
Vandaar gingen we een trail lopen tot aan het hotel.
In totaal 8 mijl (13 km.)
Onder tussen was het 32°C (89°F) en heel veel wind.
De eekhoorntjes zijn nog steeds talrijk aanwezig.
Vol goede moed vertrekken we aan Hermits rest.
Een Yuca van wel 4 meter hoog.
Pima Point is ook een goede plek bij zonsopgang en zonsondergang.
We zien Hermit Camp op het Tonto Platform, en de stroomversnelling Hermits Rapids
in de Colorado River.
Pas vertrokken en schuif ik toch wel niet uit zeker.
Onder mij ligt 1000 meter vrije val.
Zou iets voor jullie zijn hé zusjes.
Mohave Point
Vanaf Hopi Point kan je veel verschillende rotsformaties zien, zoals The Battleship
en Zoroaster Temple.
Vanaf Maricopa Point heb je een goed uitzicht op Bright Angel Canyon,
het grootste zijravijn van de Grand Canyon. Dit ravijn is ruim 17 kilometer lang,
en loopt van de North Rim tot aan de Colorado River. Het ravijn is uitgeslepen door
de Bright Angel Creek.
Ook zien we ons hotel reeds terug in de achtergrond opdagen.
Van hieruit vertrekt ook de trail naar de Colorado River.
De totale afstand (enkel) tot aan de Colorado River bedraagt ruim 12 kilometer.
De dagschotel gebruiken we in het hotel.We zijn te moe om nog ver achter iets eetbaar te zoeken.
En eerlijk gezegd de prijzen in de Bright Angel lodge vallen goed mee.
Omdat de soep zo decoratief was krijgt ze vandaag ook een plaatje.
Ria gaat voor vis, filet van forel en groene asperges met fritten.
Zelf ga ik voor varkensgebraad met gekarameliseerde appelen en ook groene asperges.
Oh ja, na het eten wandelen we langs de rim en strijkt daar een Amerikaanse Condor neer.
Blijkbaar een formule 1 want hij had nummer 23 op zijn vleugels.
Daarjuist boven terwijl we de Condor op het plaatje zetten vliegt er een Kolibri.
Dat moest natuurlijk ook op het blog.
De rit van Page naar Grand Canyon is maar 232 km.
Om 7.30u. vertrekken we uit Page.
We dachten nog een boottocht te doen op Lake Powell maar hadden niet gereserveerd en dit ging niet door.
Onderweg stoppen we nog in klein Colorado.
Een kleine canyon uitgebaat door de Indianen met een marktje waar ze eigen gemaakte juwelen en
potaarde schotel en vazen verkopen.
Rond de middag komen we aan de Grand Canyon.
Miljoenen jaren geleden werd hier een deel van de aardkorst omhooggedrukt; daardoor ontstond het Colorado Plateau
waar de Grand Canyon nu een onderdeel van is. De Colorado River heeft zich gedurende de laatste 6 miljoen
jaar een weg gebaand door de rotslagen van het Colorado Plateau, waarbij het gesteente steeds verder werd
(en nog steeds wordt) weggeslepen. Omdat elke rotslaag weer uit een ander soort gesteente bestaat, zijn de
effecten van de kracht van het water overal verschillend. Hierdoor is een gecompliceerd stelsel van diepe,
grillig gevormde ravijnen ontstaan. Behalve het water van de Colorado River hebben ook andere eroderende krachten,
zoals vorst en de wind, veel invloed gehad.
Het eerste uitkijkpunt vertelt de parkwachter bij het binnenrijden van het park is Desert View.
Hier staat de 21 meter hoge Desert View Watchtower, die in 1932 werd ontworpen door Mary Elizabeth Jane Colter.
Zij werd daarbij geïnspireerd door de overblijfselen van de torens die in de Four Corners Area zijn gevonden,
en die vroeger zijn gebouwd door de Anasazi-Indianen.
Vanaf Lipan Point heb je een van de beste uitzichten op de Colorado River.
Je kan zelfs enkele stroomversnellingen waarnemen.
Je ziet ook de Grand Canyon Supergroup, rode, witte en zwarte rotslagen die in een bepaalde hoek zijn geduwd.
Bij de volgende stop, Grandview Point, kijk je uit over Horseshoe Mesa. Er loopt hier een pad
steil naar beneden, dit pad wordt niet onderhouden.
Rond 15.30 komen we aan ons hotel Bright Angel Lodge.
Dit hotel is gopend in 1935, en de bouwstijl is helemaal aangepast aan de omgeving.
Bij het hotel horen ook enkele historische hutten aan de rand van de canyon.
Onze kamer ligt op 25 meter van de rim.
Bright Angel Canyon, het grootste zijravijn van de Grand Canyon.
Dit ravijn is ruim 17 kilometer lang, en loopt van de North Rim tot aan de Colorado River.
Het ravijn is uitgeslepen door de Bright Angel Creek.
Op de rand van de rim geniet ik van een lekker ijsje.
Vandaag eten we van het buffet in het hotel.
Ria neemt aspergesoep en Spaghetti Bolognaise.
Zelf neem ik Chinese kippesoep en ook maar Spaghetti Bolognaise.
Hierna genieten we van een zonsondergang bij de Canyon.
Wowh,Vandaag veel moois gezien.
Om 7.30u. vertrekken we richting Horseshoe bend.
Hier gaan we een trail doen en omdat het weer zeer warm is
vandaag zijn we er vroeg aan begonnen.
De loop van een rivier wordt o.a. bepaald door de hardheid
van de bodem waar het water doorheen stroomt.
Het water zoekt de weg van de minste weerstand,
en omdat dat vaak niet de kortste weg is ontstaan
er bochten in de rivier. Een van de meest spectaculaire
hoefijzervormige bochten in het zuiden van Amerika is Horseshoe Bend,
in de Colorado River.
Vanaf de parkeerplaats lopen we via een breed, zanderig pad omlaag naar het 1200 meter
verder gelegen uitkijkpunt.
Om 9.30u. gaan we naar de Glen Canyon Dam.
De Glen Canyon Dam is een stuwdam van de rivier de Colorado bij Page in Arizona
in de Verenigde Staten. Het doel van de dam is het verstrekken van wateropslag
voor de zuidwestelijke Verenigde Staten en om elektriciteit op te wekken voor de
in de regio's groeiende bevolking.
Daarna nog een stop bij Lake Powell.
Het is de tweede grootste kunstmatige stuwmeer in de Verenigde Staten achter Lake Mead ,
het opslaan van 24.322.000 hectare voet (30 km ³) van het water als hij vol. Lake Powell
is ontstaan door de overstromingen van de Glen Canyon door de omstreden Glen Canyon Dam.
Daarna haasten we ons naar het hotel want we hebben een tour besproken bij chef Tsosie.
We hebben een speciale fototour besproken reeds 3 maanden geleden naar de
upper Antelope canyon.
Dit heeft vandaag op ons een speciale indruk nagelaten.
Waar staan wij als mens als je merkt tot wat voor kunstwerk de natuur in staat is.
Upper Antelope Canyon werd in het jaar 1931 ontdekt door het 12-jarige meisje Sue Tsosie.
Haar volk, de Navajo Indianen, noemden de kloof Tse Bighanilini, dat betekent:
de plaats waar water door rotsen stroomt. De Navajos hebben de vondst van de canyon
jarenlang geheim gehouden. Upper Antelope Canyon ligt binnen in een hoog, rood zandstenen
plateau; de ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders
te zien zal zijn. Maar dat verandert direct nadat je naar binnen loopt,
je bevindt je dan in een magische wereld tussen glooiende zandstenen wanden,
die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht. Vooral rondom het middaguur
is de lichtinval perfect.
Van de 370 foto's van Ria willen we jullie er toch een paar extra laten zien.
We worden in een vrachtwagen 4X4 naar de Canyon gebracht en rijden zeker 1o minuten door
los zand.
de ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders te zien zal zijn.
Maar dat verandert direct nadat je naar binnen loopt, je bevindt je dan in een magische wereld
tussen glooiende zandstenen wanden, die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht.
Upper Antelope Canyon is enorm fotogeniek, maar het is niet eenvoudig om goede fotos te maken.
Allereerst is het belangrijk, vanwege de lichtinval, op het juiste tijdstip naar de canyon te gaan.
De mooiste fotos worden gemaakt rond het middaguur, en dan vooral van april tot oktober.
Onze plat du jour nemen we dit keer bij "Dennis" een keten vergelijkbaar met Lunch Garden.
Ria neemt Gepaneerde beef met gebakken aardappelen en een slaatje.
Zelf kies ik voor een vaste vis met pepersaus en rijst.
Daar we teveel fotos van de canyon wilden laten zien is er geen plaats meer
voor de foto van de plat du jour.Maar weest gerust het heeft gesmaakt.
Weer prachtig weer als we opstaan om 6u.
Vandaag wacht ons een rit van 577Km.
Van Moab naar Page pikken we onderweg nog een stuk van Canyonlands namelijk The Needles
Dit gebied wordt gedomineerd door de kleurrijke rotspilaren van Cedar Mesa zandsteen,
die The Needles worden genoemd.
Vooral het uitzicht op het punt waar de Big Spring Canyon en de Little Spring Canyon
samenkomen, is de moeite waard.
En natuurlijk loopt er weer een Elk over de weg juist voor de auto.
Kon Ria niet tegenhouden om het op foto te nemen.
Voor we de droge vlakte van Monument Valley inrijden komen we nog langs een meer.
Aan mijlpaal 13 op de weg van Mexican Hat hebben we een schitterend zicht op Monument Valley.
Monument Valley is misschien wel het meest aansprekende voorbeeld van de overweldigende schoonheid
van het woestijnlandschap in het zuidwesten van Amerika. Het silhouet van de eenzame
rode rotsen, omgeven door een lege, weidse vlakte, heeft als decor gediend bij tientallen
films en vele commercials. Het grootste deel van het park ligt in Arizona,
de meest noordelijke punt hoort bij de staat Utah.
Om 17.15u. komen we aan ons hotel in Page.
Ria weet nog een foto te maken van 3 kraaien in volle vlucht.
Vond de foto zo mooi dat ik ze jullie niet wilde onthouden
Voor de afwisseling eten we vandaag hetzelfde.
Namelijk een T-bone steak van 12 OZ (340 gram).
Vergezeld van een aardappel in de schil en wortels en selder.
En ja,Marcelline en Jeff we komen kortbij.
We zijn al in Arizona en klimatiseren nu in Page.
De temperatuur is hier 35°.
We are in Arizona and what we see...The moon.
Even verduidelijken.
Verleden jaar gingen wij met Marcelline en Jeff brunchen in het casino van Arizona.
Na het eten besteld Ria koffie en zegt tegen de dienster: two coffees on the table
with the picture of the moon.
Ze brengen 2 tassen koffie en nog 2 en nog 2...Bleek dat er 8 tafels waren with a picture of the moon.
Deze morgen was ik om 6.15u. wakker.
Ben ik even gaan wandelen in Moab om uit te kijken waar we gingen ontbijten.
7.15 was ik terug op de kamer en was Ria juist wakker.
We gingen ontbijten in een pancakehouse.
Voor Ria 4 pannekoeken met aardbijenconfituur en slagroom.
Zelf koos ik voor Eggs with bacon en toast.
Toen we terugkwamen zijn we de auto gaan wassen.
Daarna gingen we naar het Arches N.P.
Nergens ter wereld komen zoveel natuurlijke rotsbogen voor, als binnen de grenzen
van Arches National Park. Naast de vele bogen komen in het park ook allerlei andere
grillig gevormde rotsformaties voor.
We gaan direct naar Devils garden om een trail te doen naar Landscape Arch.
We komen dan uit bij een van de grootste bogen ter wereld, Landscape Arch genaamd.
Landscape Arch is ruim 93 meter breed en ruim 32 meter hoog.
Het weer is vandaag buitengewoon prachtig.De thermometer wijst 32° Celsius aan.
Het doet dan ook deugd als je even in de schaduw kan uitrusten
Sand Dune Arch is een kleine boog die omsloten wordt door hogere rotsen, en die
daardoor gedurende een groot deel van de dag in de schaduw ligt. Er ligt hier veel los zand.
De kleurschakering in het landschap trekt onze aandacht.
Delicate Arch, bijna 14 meter hoog en ruim 10 meter breed, is de bekendste boog in het park.
Wij gaan naar het Delicate Arch Viewpoint. En zien de boog op vrij grote afstand staan.
Deze korte wandeling is bij hoge temperaturen overigens ook nog vrij pittig.
De Garden of Eden met op de achtergrond de besneeuwde bergen.
Double Arch bestaat uit twee aan elkaar vastzittende bogen.
De grootste is 44 meter breed en 34 meter hoog, de kleinste is 26 meter breed en 19 meter hoog.
Dit is op een na de grootste rotsopening van het park.
Drie grote bogen, die North Window, South Window en Turret Arch heten.
North Window is 15,5 meter hoog en 28 meter breed.
Park Avenue
De rotsformaties die in dit gebied liggen dragen namen zoals The Organ, Three Gossips,
Sheep Rock en Tower of Babel.
Toeval:In Yellowstone ontmoeten we een Belgisch koppel uit Aalst.
Deze avond gaan we eten in een Italiaans restaurant.
Onze tafel wordt door een ober aangewezen en wie zit eraan de tafel naast ons?
Juist, het koppel uit Aalst.
We nemen deze avond beide een pasta met gambas.
Ria met een pikant sausje en voor mij een mozzarella.
Vandaag kan de dag niet meer stuk.Deze morgen na het ontbijt gebeld met ons Kristel.
In België ging alles goed.Toen kregen we ons kleindochter Lise aan telefoon.Ze is nog net geen 2 jaar.
Ze vertelde dat ze bompa zijn vissen ging eten geven en meter haar bloemen water geven.
Och wat missen we ze toch.
Om 8u vertrokken uit Salt Lake City naar Moab.Een rit van 513 km.
De rit voerde ons eerst door een berglandschap.
In de buurt van Moab gekomen gingen we direct naar Canyonlands.
Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich
een weg gebaand door het rotslandschap in Utah. Hierdoor is een van de meest ruige
gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar labyrinth van kloven
met talloze natuurlijke bogen, bruggen en de meest grillige rotsformaties.
Door de rivieren wordt het park in drie stukken verdeeld, die elk een eigen karakter
hebben.
wij gaan eerst naar de Green River canyon.
Bij Grand View point daalt het landschap trapsgewijs af naar Green River en de Colorado River,
die in de verte samenvloeien. Veel bezoekers ervaren het panoramische uitzicht
op dit grillige landschap als het hoogtepunt van hun bezoek aan Canyonlands.
Ondertussen is het al 17.30u. geworden maar we besluiten om toch nog een bezoek te brengen aan
Dead Horse Point State Park.Dead Horse Point is een klein, hoog gelegen park, dat vooral bekend
is dankzij het schitterende uitzicht over de 600 meter lager gelegen Colorado River die daar met
een grote bocht om een rotsplateau heendraait.
het uitzicht is spectaculair mooi.
We laten hier een paar fotos van dit park zien.
Moet er wel bijzeggen dat het fototoestel en de videocamera vandaag overuren hebben gedraaid.
Om 19.30u. komen we aan in het hotel Red stone inn te Moab.
Hier kon Priceline ons geen hotel bieden en hebben we dan maar zelf dit hotel geboekt.
Moe en hongerig gingen we schuin tegenover het hotel naar het restaurant Moab Brewery.
Dit is echt een aanrader maar wel reserveren op voorhand.
Wij hadden niet gereserveerd en kregen een pieper mee die ons verwittigde als er een tafel vrijkwam.
Zo hebben we dan een half uur moeten wachten.
Ria koos voor Mahimahi vis.Dit was een vaste vis gepaneerd met Sesamzaadjes en frietjes.
Zelf koos ik voor de Texas combo.
Dit waren 5 stukjes varkenshaasje een vierde kip en een halve schrank ribbetjes met Frietjes, sla en een
sunshine sausje.Onmogelijk om alles op te eten.Maar in Amerika is het de gewoonte dat wat je niet opkrijgt
wordt ingepakt en mee naar huis genomen.Waar wij wel voor bedankt hebben.
Wowh, deze morgen scheen de zon.
Onmiddelijk koffers gepakt en vertrokken.
Oh ja, eerst het ijs van de ruiten van de auto krabben.
Ontbijten doen we straks wel.
De klok gaf 7.10U.
Wie er wel aan het ontbijt zat waren de Elken.
Wat hebben wij toch geluk dit jaar, iedere morgen dieren te zien.
Om toch nog een paar foto's van de Teton te hebben keren we terug naar het park.
Dit bracht onze kilometerstand voor vandaag op 463 Km.
Wat we regelmatig tegenkomen in Amerika zijn wegenwerken.
Maar rode lichten zoals bij ons worden niet gebruikt.
Men plaatst op het begin en einde der werken 2 mannetjes met een plaat.
Op de ene kant staat STOP en wanneer men door mag draaien ze die naar SLOW.
Ook opvallend is dat de lente hier pas begint.
Dit merk je vooral aan de bladeren op de bomen die nog lentegroen zijn.
Ook de fruitbomen staan nog in de bloesem.
Bear Lake is een natuurlijk zoetwatermeer op de Utah - Idaho grens in het westen van de Verenigde Staten .
Het is het tweede grootste natuurlijk zoetwatermeer in Utah en is de " Caribbean van de Rockies 'om zijn unieke
turquoise-blauwe kleur, het resultaat van geschorst kalksteen afzettingen in het water.
De rit vandaag voert ons door een prachtig natuurgebied met heel veel groen.
Om 17.15u. komen we aan ons hotel in Salt Lake City.
Dit is weer echt een aanbieding van Priceline.
Het is een zeer modern hotel met een alles erop en eraan.
De prijs die we hiervoor betaalden was 36 ontbijt inbegrepen.
En natuurlijk onze dagschotel.
Voor Ria een sirloin steak met natuurlijk frietjes,erwtjes en gepaneerde gambas.
Mijn keuze viel op een Rib Eye ook met frietjes en bonen.
Nadien nog een toetje.Lekkere vers gebakken kriekentaart.
En Ria nam een fotootje van als ik aan mijn blog sleutelde.
Ja, dit vraagt toch iedere avond een uurtje werk.
Foto's op de computer overplaatsen, uitzoeken en verkleinen.
Nadien je teksten schrijven en als laatste uploaden.
Maar we vinden het zo fijn om dit te kunnen delen met familie en vrienden.
Ook de reacties die we krijgen geeft ons een goed gevoel.
Vandaag vertrokken voor een rit van 162 km.Tomtom vertoont kuren en vermeld ineens dat we nog 255
km. moeten rijden.Ja, dat zijn de kuren van de electronica.
Het weer is grijs en het sneeuwt de temperatuur is 7°.
We moesten nog ontbijten en draaien een zijweg in naar een lodge, bemerkt Ria plots een elk met zijn jong.
Natuurlijk moest dat op de foto.
We proberen jullie toch een paar landschappen te tonen maar door het grijze weer zijn ze minder aantrekkelijk.
Weer veel wagens langs de kant.Mogen we niet missen.Een moose ook met baby.
Wat een geluk hebben we vandaag toch.
Eindelijk bereiken we het Grand Teton park.Maar wat een pech de anders zo mooie postkaart is nu een grijze bedoening.
De Moulton Barn is het enige dat overblijft van de hofstede gebouwd door Thomas Alma Moulton
en zijn zonen tussen ongeveer 1912 en 1945. Wat maakt de schuur bijzonder fotogeniek
is de Teton Range op de achtergrond.
Na enkele mijlen ligt links van de weg het plaatsje Teton Village, waar de Jackson Hole Ski Area gevestigd is.
Hier hebben wij voor vannacht een hotel geboekt.
We gaan hier met een kabelbaan (de Aerial Tram) naar de 1260 meter hoger gelegen top van
Rendezvous Mountain.
Boven aangekomen is het berekoud.De thermometer wijst 32 graden Fahrenheit wat in onze taal betekent
0° Celsius.Daar sta je dan met je zomerkleren.Gelukkig hebben ze warme chocomelk en wafels
wat dan weer veel goed maakt.
Bij het terug naar beneden dalen genieten we nog van het prachtige landschap.
Wat brengt de Amerikaanse spijskaart ons vandaag.
Voor Ria vegetarische pasta.
En ik lust wel een forel met wilde rijst zongedroogde tomaten en olijven.
Moet (h)eerlijk toegeven, het liet zich eten.
Zo dat was weer wat nieuws uit Amerika.Het weerbericht geeft ons voor morgen beterschap.
Joepie, het regende niet meer.Het was wel maar 6° in de loop van de dag klom
het kwik naar 10°.Om 8.30u. vertrokken we richting het Yellowstone meer.
Onderweg kregen we een elk langs de kant van de weg te zien.
En ja even later moest ik remmen, een wolf liep zomaar over de weg.
Wat hebben we dit jaar toch al veel dieren gezien.
Met een oppervlakte van 341 km² is Yellowstone Lake het grootste hoog gelegen meer
van Noord-Amerika. Het ligt 2.357 meter boven de zeespiegel. Het meer is ongeveer
32 kilometer lang en 23 kilometer breed, en heeft een kustlijn van 177 kilometer.
Het water bevriest in december of januari, en ontdooit pas eind mei of begin juni.
Dit jaar blijkt dat het langer gaat duren voor het meer ontdooid is.
Ook Amerika kende een strenge winter met heel veel sneeuwval.
De bodem van het meer is geologisch gezien hetzelfde als de rest van het park:
er zijn geisers, bronnen en diepe ravijnen. Het diepste punt is, voor zover bekend,
een 125 meter diepe kloof net ten oosten van Stevenson Island. In het noorden is bij
Mary Bay een temperatuur gemeten van 122° C.
En Ann, de polarisatiefilter doet zijn werk hé.
Kan je merken aan tante Ria haar foto's.
We komen aan Mod vulcano.
Dragons Mouth Spring is een turbulente hete bron met een spelonkachtige mond.
De bron is 5,5 bij 11 meter groot, 5 meter diep, en de temperatuur in de bron is ruim 76° C.
Mud Volcano Area
Onderweg passeer je de bijzonder zure Mud Volcano Area. IJzersulfide is verantwoordelijk
voor het hier voorkomende donkergrijze en donkerbruine water, terwijl hydrogen sulfide zorgt
voor een duidelijk aanwezige rotte-eierenlucht.
Upper Falls Viewpoint geeft ons een beeld van de waterval van 33 meter hoog.
Op de achtergrond zie je de oude Canyon Bridge.
Via een aantal switchbacks (bochten) dalen we af naar een platform op een steenworp afstand
van de top van de Lower Falls. Het water lijkt vanaf dit punt groen van kleur.
In totaal dalen we 180 meter naar beneden.
Wanneer je naast de waterval staat voel je de grond onder je voeten trillen door het neerstorten
van het water.
Ook zien we van op dit punt de pracht van de Yellowstone canyon.
We bezochten deze canyon verleden jaar ook maar konden niet weerstaan om hem terug te bezoeken.
De geleverde inspanning om af te dalen leverde weer mooie filmbeelden op.
Ook vanaf dit punt, dat Grandview Point heet, kan je het meest kleurrijke deel van de canyon goed zien.
En we krijgen niet genoeg van watervallen.Daarom doen we nog de Firehole fall Drive.
Door al het smeltwater krijgt ook de Firehole rivier massas water te verwerken.
Langs deze rivier treffen we ook veel bizons.
Het komt regelmatig voor dat automobilisten moeten stoppen om de dieren niet lastig te vallen.
En de afsluiter:onze dagschotel.
Het was weer genieten.
Ria nam een rocky mountains Forel met tartare en limoensaus vergezeld van aardappelpuree.
Zelf koos ik voor kippeborst in een zoete saus waarvan ik de naam niet kan schrijven,
ananas en ook aardappelpuree.
Vandaag werden we wakker van het gekletter van de regen.
In het hotel gaan ontbijten.
Moet men eerst reserveren voor men kan gaan ontbijten.
Gisterenavond mochten we pas om 21.30u. gaan dineren.
Het hotel is zo groot dat men dit systeem toepast.
Om 9u. vertrokken we dan in de gietende regen naar de geisers.
Eerst stopten we bij de firehole rivier.
Hierin loopt veel water dat van de geisers afkomstig is.
Vandaar de kleurrijke rand aan de rivier.
Overal langs de rivier liggen vele geisers.
We rijden richting Mammot en zien door iedere kier in de aardkorst stoom ontsnappen.
Overal vliegen de klodders kokende modder over je heen.
Vanaf een kleine parkeerplaats kan je de 26 meter hoge Gibbon Falls zien.
De Artists Paint Pots vormen samen een groep geïsoleerd liggende modderpoelen,
die hun naam te danken hebben aan het feit dat ze allerlei pastelkleuren hebben.
Vanaf de parkeerplaats loop je eerst over een bospad dat ongeveer 500 meter lang
is naar het basin toe, vervolgens kan je via een circelvormig pad door het basin
heen lopen. In de lente en de herfst is de modder erg dun, en zie je het volop borrelen.
Gedurende de zomer wordt de modder dikker, en de modderspetters vliegen dan 3 tot 4 meter
hoog de lucht in. Er worden daardoor ook modderkegels gevormd, die weer in de
modderpoelen verdwijnen als het weer vochtiger wordt. De Artists Paints Pots
zijn onderdeel van het Gibbon Geyser Basin.
Door de regen zijn de fotos vandaag niet van de beste kwaliteit en zeker
wanneer men landschappen fotografeert.
Als laatste vandaag bezoeken we Mammoth hot springs.
In deze omgeving bevinden zich onder de grond grote hoeveelheden calciumcarbonaat (zout).
Doordat het water onder de grond heet is, kan het, in tegenstelling tot koud water,
gemakkelijk zout oplossen en mee omhoog voeren. Boven de grond koelt het water echter af.
Het zout kristalliseert dan als witte kalksteen uit en vormt allerlei terrassen,
waarover het water uitstroomt.
En geloof het of niet maar bij het naar huis rijden stak er plots een beer de straat over.
Ria direct haar fototoestel genomen en dit is het resultaat:
Omdat we geen zin hebben om in het hotel te dineren hebben we onderweg en pizza gaan eten.
Dit was dan onze dagschotel.
En inderdaad ons hotel heeft geen internet.
Dan maar vlug vanuit MC Donals.
Onbijt buffet genomen in het Irma hotel.
Met spijt in het hart verlaten we Cody.
Het is 8.30u. als we het hotel verlaten en wat gaan winkelen in de Walmart.
In de Subway drinken we nog een koffietje en kopen we wat koekjes voor onderweg.
De rit vandaag is 289 Km. maar neemt 6u. in beslag.
We dachten via de Beartooth Highway te rijden maar aangezien er nog een stuk is afgesloten
nemen we de Chief Joseph Scenic Highway.Prachtige landschappen schuiven ons voorbij.
We komen aan de Sunlight canyon van wel 300 meter diep.
Vanop de brug krijgen we huiveringen van de diepte onder ons.
Uiteindelijk komen we dan uit op de Bearthoot Highway en krijgen de berg met de naam Bearthoot
toch te zien.
Even later rijden we Yellowstone national park binnen.
Overal ligt nog sneeuw in de bergen.
Voor ons is Yellowstone nog altijd het mooiste park dat we in Amerika al gezien hebben.
Een stop bij watervallen waarvan het aantal niet is te tellen.
Door de overvloedige sneeuwval deze winter en de late dooi zijn de watervallen dit jaar
supermooi.
En BINGO!!!! een Grizzly.
Nog geen 20 minuten in het park en al prijs.
Verleden jaar zagen wij hier geen enkele beer.
Ook de Bizons zijn weer goed vertegenwoordigd.
Een massa volk langs de weg.Autos die kris kras over de weg staan.
Een parkwachter die het verkeer probeert te regelen.
Hier is weer wat te zien.
En ja,Terug een beer.
Ditmaal een zwarte beer die zonder zich al de chaos die hij aanricht op de weg,
rustig zijn wandeling maakt door het gras.
Een beetje later weer Bingo.
Ditmaal een jonge Grizzly en een zwarte beer op dezelfde plaats.
Door al die stops komen we pas om 7u. in het hotel Old Faithful Inn aan.
Dit hotel is benoemd tot National Historic Landmark.
Er zijn luxe suites aanwezig, maar ook eenvoudige hotelkamers zonder bad.
Wij hadden dit hotel 9 maand op voorhand geboekt en konden nog enkel
een kamer zonder bad krijgen.
Maar ja, wat wil je.We slapen hier praktisch op de Old Faithful geiser.
Het avondeten gebruiken we in het hotel.
Kan ook niet anders want de eerste 50 km. is hier niks in de buurt.
En dat merk je dan aan de prijzen ook.
Hopelijk hebben wij vanavond internetverbinding.Wij verblijven in de Old Faithful Inn.Volgens sommige bronnen is er wel internetverbinding en volgens andere weer niet.
We gokken dus.Anders kunnen jullie 3 dagen geen verslag lezen.
Groetjes Ria en Guido
Vandaag vertrokken om 7.40u.Het weer was weer schitterend in Cody hadden we 28°.
De highway 14 voert door de Big Horn Mountains die boven op de top nog vol sneeuw liggen.
Een prachtige weg die langzaam de bergen inslingert tot op een hoogte van 2638 m.
We pauzeren bij Shell Falls Overlook.Een prachtige canyon met een waterval.
De 742 kilometer lange Bighorn River, een zijrivier van Yellowstone River,
stroomt door de staten Wyoming en Montana.
Daarna gaan we naar de Big Horn Canyon.Hier lopen nog mustangs(paarden) rond in het wild.
Duizenden jaren geleden heeft de rivier de diepe Bighorn Canyon in het landschap
uitgesleten. Na de aanleg van de Yellowtail Dam in de jaren 60 van de vorige eeuw
is die canyon volgelopen met water; hierdoor ontstond het langgerekte reservoir
Bighorn Lake. Als je door dit gebied rijdt is er eigenlijk niets dat wijst op deze
spectaculaire kloof. Je ziet het pas als je op de parkeerplaats staat aan de rand van
de kloof.
Om 16u. komen we aan in Cody.De culturele activiteiten in Cody draaien voornamelijk rond de cowboy- en western-cultuur.
Ons hotel is het Irma hotel.
De Irma , gebouwd in 1902, is een levend museum van het Oude Westen.Vader, Buffalo Bill
bouwde het hotel voor zijn dochter Irma .Bij het binnenkomen doe je gelijk een stap terug in
de tijd en het lijkt alsof Buffalo Bill hier nog steeds aanwezig is.
De receptie van het hotel heeft ons verkeerdelijk een week later geboekt.
Daarom krijgen we als vergoeding en ook omdat er geen andere kamer vrij was een kamer
gemeubeld uit de tijd van toen.
Eten doen we ook in het hotel.Hun specialiteit is ribbekes.Daarom neem ik baby ribbetjes.
En Ria neemt een Sirlion Steack.Natuurlijk met frietjes en we mogen ook gebruik maken van
de salabar.
Deze morgen wakker om 6u.Ontbijt in het hotel en om 8u vertrokken.
Het weer was mooi en de temperatuur vandaag was 22°.
De auto volgetankt wat een plezier is in Amerika tegenover bij ons.
Nu moet ik wel zeggen dat de benzineprijs ook is omhoog gegaan tegenover
verleden jaar.
Vandaag rijden we van Rapid City naar Sheridan, een rit van 488 km.
We volgen een scenic byway door de Spearfish Canyon, gelegen in het noordelijke
Black Hills gebergte.
Een woud van sparren, dennen, espen, berken en eiken beslaat een groot deel
van de hellingen. Boven deze hellingen, is de skyline
aangevuld met een uitgebreide nok van verticale ommuurde kalkstenen kliffen.
In 1906 benoemde President Theodore Roosevelt de gigantische monoliet Devils Tower,
gelegen in het noordoosten van de staat Wyoming, tot het eerste National Monument
van de Verenigde Staten. Het woord monoliet is afkomstig van de Griekse woorden 'monos'
(alleen) en 'lithos' (gesteente). De steile wanden zijn 264 meter hoog, de top heeft een
oppervlakte van 0,6 hectare en de omtrek - gemeten aan de voet -
bedraagt ongeveer 1.600 meter. De top bevindt zich op 1.558 meter boven de zeespiegel.
Over het ontstaan van de rots zijn verschillende theorieën in omloop.
De meest waarschijnlijke theorie is dat zich 60 miljoen jaar geleden gesmolten magma
onder het aardoppervlak bevond, dat uiteindelijk is gestold en ineengedrukt door het
gewicht van de bovenliggende lagen. Daarbij zou de rotslaag in kolommen zijn gespleten.
In de loop van miljoenen jaren is de rots, als gevolg van erosie, aan de oppervlakte
gekomen en nadat ook de omliggende lagen zijn weggeërodeerd is de vrijstaande rots
overgebleven. Puin en gebroken kolommen aan de voet van de monoliet laten zien dat
Devils Tower ooit groter moet zijn geweest.
Een leuk detail voor filmliefhebbers: Devils Tower speelde een belangrijke rol in de
film Close Encounters of the Third Kind (1977) van regisseur Steven Spielberg.
Enkele moedigen beklimmen de Devils Tower.
Het landschap rondom de Devils tower.
Op vraag van Marcelline een paar foto's van Prairiehonden die we vandaag konden spotten
aan de Devils Tower.
Prairiehonden zijn een geslacht van op en onder de grond levende knaagdieren
uit de familie eekhoorns.De naam heeft het te danken aan het scherpe geblaf dat het dier
laat horen. Prairiehonden bewonen de prairies van Noord-Amerika.
Ze kunnen ongeveer 40 cm lang worden en wegen tussen de 1 en 2 kilo.
In gevangenschap kunnen ze 8 à 9 jaar oud worden met uitschieters naar 12 jaar.
Prairiehonden zijn sociale dieren, die in meerdere familiegroepen samen in een gebied
wonen: het zogeheten prairiehondendorp.
Deze dorpen bevinden zich onder de grond, waarbij elke familie zijn eigen ingang heeft
met meerdere kamers. Vers gras is hun voornaamste voedsel.
Tijdens onze rit merken we in de verte de besneeuwde bergen van het Grand Teton park
dat we volgende week bezoeken
Het verkeer in Amerika is veel rustiger dan bij ons.Aan onderstaande foto merk je hoe
weinig tegenliggers we hebben.
Om 16.30u komen we aan in Sheridan.We ondervinden problemen door wegeniswerken om
het hotel te bereiken.
Deze keer hebben we naar Amerikaanse normen een kleine kamer.Maar ja, wat wil je voor 42$.
We wandelen door de stad en gaan eten in een aangeprezen restaurant Ribandchophouse.
Een echte aanrader.Wij hadden geluk want 10 minuten na onze aankomst stond er buiten
een rij wachtende van 30 man.
Ria besteld als aperitief een Mojito.
Daarna krijgen we vissoep en als hoofdgerecht neemt Ria Gambas in een tequila saus,
zongedroogde tomaten en look.
Zelf neem ik een Ribeye van 14oz (396 gram)
De ober heeft wel vergeten om fritjes en sla te bestellen en die komt eraan als mijn ribeye half gesoupeerd is.
Klein schoonheidsfoutje.
Allereerst willen wij iedereen bedanken voor jullie leuke reacties op ons blog.
Het is echter voor ons onmogelijk om iedereen persoonlijk te mailen wegens tijdsgebrek.
Maar het doet deugd te weten dat ons blog goed wordt opgevolgd.
Voor Rieneke ook een fijne verjaardag toegewenst.
We zullen er hier ene op drinken.
Whow, wat een pracht dag.Heel veel moois gezien.
Om 5.45u. opgestaan en de koffers klaar gemaakt.
In het hotel gaan onbijten (was inbegrepen).
Verse Brusselse wafels en muffins voor allebei.
Om 7.30u.vertrokken richting Wind Cave National Park.
Het weer was prachtig,een schitterende zon en zo'n 15 graden.
Het landschap bestaat uit voor een groot deel prairie,
en voor de rest bosgebied. De heuvelachtige prairie wordt ook wel the sea of grass
genoemd, omdat het gras door de invloed van de wind in golven over het land lijkt
te bewegen. Omdat dit een overgangszone is tussen de bergen en de grote vlakten,
kent het park een grote verscheidenheid aan planten en dieren.
Enkele diersoorten die je hier aantreft zijn herten, prairiehonden, antilopen,
ratelslangen en vooral ook erg veel vogels. In 1913 en 1914 heeft de American Bison Society
14 bizons in het park uitgezet; de kudde bestaat nu uit ongeveer 350 dieren.
We vervolgen onze weg naar het Crazy Horse Memorial.
Het Crazy Horse Memorial is de grootste sculptuur ooit door mensen gemaakt.
Het beeld stelt de belangrijke indianenleider Crazy Horse voor, zittend op een paard.
Op dit moment is alleen nog het gezicht van Crazy Horse helemaal klaar, aan zijn torso,
zijn armen en het paard wordt nog volop gewerkt.
Custer State Park ligt in het heuvelachtige landschap van de Black Hills in South Dakota;
met een oppervlakte van 287 km² is het een van de grootste staatsparken van Amerika.
We volgen de Needles Highway.Dit is een prachtige, 14 mijl (23 km) lange route die van het midden van het
park tot aan de noordwestelijke ingang loopt.
Het is een erg smalle weg door een prachtig bosgebied met veel ruige granieten rotsen,
die als naalden de lucht in lijken te steken.
We rijden hier door drie hele smalle granieten tunnels waar maar net 1 auto doorheen kan.
Vlak in de buurt ligt de Mount Rushmore.
Het idee om sculpturen te maken in de rotsen van South Dakota is afkomstig van de
historicus Jonah LeRoy Doane Robinson. Hij wilde de gezichten van bekende mensen
uithouwen in de granieten rotspilaren die bekend staan als The Needles,
met als doel het toerisme in deze streek te bevorderen.
De werkzaamheden startten op 4 oktober 1927. Borglum heeft ruim dertien jaar aan het
project gewerkt, tot aan zijn dood in maart 1941. De hoofden van de presidenten waren toen
bijna gereed. Het ambitieuze project werd daarna voortgezet door zijn zoon Lincoln,
die echter wegens geldgebrek het beeldhouwwerk niet heeft kunnen realiseren op
de manier die zijn vader voor ogen had.
Het beeldhouwwerk bestaat, van links naar rechts, uit de gezichten van George Washington,
Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Deze vier presidenten stonden,
in de visie van Gutzon Borglum, symbool voor de eerste 150 jaar van de Amerikaanse
geschiedenis.
Als laatste bezoeken we de Badlands deze liggen op 150 km. van de Mount Rushmore.
Badlands National Park ligt in het zuidwesten van de staat South Dakota.
Het drukst bezochte gedeelte ligt in het oosten van het park.
De Lakota Indianen noemden dit gebied mako sica, en de vroege Franse pioniers gaven
het de naam les mauvaises terres à traverser; beide benamingen betekenen bad lands
(slecht land).
De rotsen zijn opgebouwd uit verschillend gekleurde, horizontale lagen;
de onderste lagen zijn ongeveer 70 miljoen jaar oud, de bovenste lagen zijn ongeveer
30 miljoen jaar geleden ontstaan. De bizarre vormen van de rotsen zijn voornamelijk
veroorzaakt door watererosie. Dit proces duurt nog steeds voort; geologen verwachten
dat de Badlands over zon 500.000 jaar volledig zullen zijn weggesleten.
Om 18.15 U komen we aan ons hotel.Ook weer geboekt met Priceline.
Ja, het is zowat een verslaving.Dit komt omdat je uw prijs zelf moogt plaatsen en op
voorhand niet weet wat je krijgt.Maar tot nu toe zijn we erg tevreden.
Omdat we moe waren van al die prachtige indrukken van vandaag en 450 km.op de teller gaan we naast het hotel eten
in een Friday.Ria neemt steak Sirlion en een halve rack ribbetjes.Zelf neem ik een Steak Sirlion met frietjes.
Hier maken ze tenminste frietjes van geschilde aardappelen.
Omdat we deze middag door ons drukke programma niets hebben gaan eten kies ik nog een toetje:
Een kaastaart met een laag chocomousse van witte chocolade en versierd met een aardbei.
En lekker dat dat was.
Vandaag was een lange reisdag van Estes Park naar Hotsprings (644 km.).
Om 5.30 waren we wakker en om 6.20 zijn we vertrokken.
Onderweg zijn we gaan ontbijten bij de Starbucks (Of wat dacht ge Rieneke).
Het landschap was veelal grasland en heel weinig afwisseling.
Bij Geurnsey bekijken we de sporen die de huifkarren 150 jaar geleden daar trokken,
en nog steeds zichtbaar zijn.Dit is een stuk van de Oregon Trail, landverhuizers namen deze weg
op zoek naar goud en geluk in het verre westen.
Dan verder naar Register Clif.Hier vinden we in de rotsen grotten waar de landverhuizers verbleven.
Achter een omheinig vinden we oude inscripties met namen van de reizigers uit die tijd.
Een laatste stop maken we in fort Laramie.Dit fort had eerst een militaire functie maar later werd het
een handelspost.Pelsjagers en Indianen kwamen hier hun spullen ruilen.
We vervolgen onze weg maar Tomtom stuurt ons 50 km door een dirty road.
De kleur van onze auto is hierdoor van zwart naar grijs omgetoverd.
Om 16.30u. verlaten we de staat Wyoming en rijden South Dakota binnen.
Een kwariertje later zijn we bij ons hotel in Hot Springs.
De plat du jour hebben we eenvoudig gehouden.Een zalmfilet voor Ria met puree en voor mij een gebakken aardappel ook met zalm.
Vol verwachting kijken we uit naar morgen.Dan gaan we eerst naar Custer State park,daarna naar Crazy horse vervolgens
naar de Mount Rushmore (de rots met de 4 presidenten in uitgehakt) en hopelijk als we voldoende tijd hebben naar de Badlands.
Vandaag zouden we de Trial ridge road rijden.
Bij het park aangekomen krijgen we van de parkwachter te horen dat deze road nog gesloten is
wegens 8 meter sneeuw op de weg.Als alternatief stelt hij een route voor zodat we toch nog
tot in de helft van de 43 mijl lange road kunnen komen.De Trial ridge road is een van de
hoogst gelegen parkwegen in heel Amerika.
De weg loopt langs de Fall rivier.
Het smeltwater komt met een donderend geraas naar beneden.
Een eekhoorntje posseert heel lief voor Ria.
Many Parks Curve op 2938 meter hoogte met een zicht op Horseshoe Park.
Een specht aan het werk.
We rijden langs muren van sneeuw 4 meter hoog.
Vanaf Rainbow Curve hebben we een prachtig zicht op alle valleien.
Op dit punt mogen we met de auto niet verder.Doch te voet wandelen we naar het hoogste punt
Ria heeft aangeboden om mee te helpen om sneeuw te ruimen
De hoogtemeter wijst 3354 meter aan.Hier geven we er de brui aan want we trappen op onze adem op deze hoogte.
De zichten spreken voor zich en we genieten van al dit moois.
Een cactus in bloei.
We dalen terug af naar het Moraine park.
Hoeveel Elken we vandaag gezien hebben is niet te tellen.
Doch wilden we graag aan jullie deze foto tonen.
We verlaten de Rocky Mountains en gaan naar Estes Park een beetje shoppen.
Tevens gaan we snoepen in de Starbucks.
Erna maken we nog een wandeling van 6 km. rond het meer van Estes Park.
De plat du jour was vandaag Ribeye met een gebakken aardappel in de schil en naar Amerikaanse gewoonte broccoli.
Vandaag terug wakker om 6 uur.We zijn de jetlag nog niet te boven.
Ontbijt hebben we genomen in het hotel en om 7.30u stonden we klaar om te vertrekken.
Onze eerste stop was bij de Wallmart om ons te voorzien van de nodige drank voor onderweg.
Daarna richting Rocky Mountains.
Onderweg kwamen we een dorpje "Nederland" tegen.Goed voor een koffiepauze en een paar heerlijke muffins.
De panoramas die ons voorbij schoven werden mooier en mooier.
Nog even een stop aan een klein meertje voor we aan het hotel toekwamen in Estes Park.
Het hotel is Rocky Mountain Inn en ook geboekt via Priceline.
Vlug ingecheckt de koffers op de kamer gezwierd en toen, hop naar de Rocky Mountains.
Bij het visitor centrum haalden we een jaar pass voor al de Nationale Parken van Amerika.
Vandaag wilden we het Bear Lake bezoeken.Bear Lake road is een van de meest populaire routes in het park.
Bear Lake ligt op 2880 meter hoogte boven de zeespiegel.
Omdat er nog zoveel sneeuw lag en het meer nog bevroren was kregen we van de parkwachter skistokken.
Dit was echt geen overbodige luxe want de sneeuw had nog een behoorlijke diepte.
Na het Bear Lake repten we ons naar Glacier Gorge junction.
We hadden gedacht om naar de Alberta Falls te wandelen maar door de overvloedige sneeuw die hier nog lag zijn we er
niet geraakt.
Daarna naar Sprague Lake
Dit ondiepe meer heeft een omtrek van 5 hectare.Ria maakte hier prachtige foto's van het meer en de bergen
van de Continental Divide op de achtergrond.
Nog een stop bij het Moraine park leverde weer een paar prachtige foto's op.
We kregen beiden hoofdpijn die denkelijk te wijten was aan de hoogte en keerden om 18 uur terug naar het hotel.
De plat du jour was vandaag Gegrilde Ribbetjes gemarineerd in kruiden olie en honing vergezeld van look aardappeltjes.
Nu al bij al hebben we ze al beter gegeten in Amerika.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Ons vertrek is op 29 mei 2011 en vanaf die dag wordt het blog dagelijks bijgevuld met onze verslagen.
Willen jullie op de hoogte blijven van ons avontuur:DOEN DUS
Ik ben Ria en Guido, en gebruik soms ook wel de schuilnaam wama4040.
