Nu toch al weer zo’n maand of twee ga ik elke zaterdag trouw naar de quiz in het Han Snel Restaurant in Ubud. Naast algemene kennisvragen zijn er ook audio-, video- en fotovragen. Ons team, mijn twee buurmannen en ik, heet ‘Cempaka’ wat frangipani(boom) betekent in het Indonesisch of in het Balinees, dat ben ik even kwijt. De laatste sessie deden we het erg slecht. De audioronde ging over opera, de fotovragen waren vlaggen en de videoronde draaide rond Amerikaanse talkshow hosts.  Allemaal dingen waar  geen enkel lid van het Cempakateam kaas van had gegeten. We werden dan ook laatste. De zaterdag daarvoor was het wel ons dagje. In de audioronde kregen we tien fragmenten uit Beatlesnummers te horen en moesten we de titels opschrijven. We konden alle drie zowat alle nummers haast letterlijk meezingen. De titels waren dan ook geen probleem en we scoorden 9/10. Toen de quizmaster bekendmaakte dat het Cempakateam “… an amazing 9 out of 10!” had gescoord kreeg ik een flashback.

Het was 1960 en ik zat in het eerste leerjaar bij mevrouw Verpooten. Ergens op het einde van het schooljaar moeten we voor het eerst een dictee hebben gehad. De volgende dag had mevrouw Verpooten de verbeterde dictees weer bij en had die op een stapeltje voor zich op het bureau liggen. Ze zei: ‘Er is één jongetje dat geen enkele fout heeft gemaakt in het dictee,’ en haalde toen een rond koekblik uit een lade van haar bureau. Ze liet ons het deksel zien. Er stond een blond jongetje op. ‘…  en hij lijkt precies op dit jongetje’ ging ze verder. Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Wat een gelukzak, geen fouten en dan lijkt hij ook nog op dat jongetje, what are the odds?’ Dat dacht ik natuurlijk niet letterlijk, ik kende toen trouwens nog geen Engels, maar dat was de strekking van mijn gedachten. ‘En wie weet er wie dat jongetje is?’ vroeg mevrouw Verpooten toen. Iedereen keek een beetje om zich heen, afwegend wie het zou kunnen zijn. ‘Het is Dirkske Weemaes’, zei ze toen.

In een eerste opwelling wilde ik kijken waar die nou weer zat maar dat duurde maar een fractie van een seconde. Dan: ‘Ik zal het wel verkeerd gehoord hebben’. Maar neen, alle blikken, die van de lerares incluis, waren op mij gericht. Ze begon toen iets te zeggen dat ik niet eens meer hoorde, zittend op mijn wolk en met een gevoel van ongeloof, blijdschap en trots. De blikken van mijn vriendjes: verrassing, bewondering, wat afgunst misschien.

Ik moet een beetje dromerig voor me uit hebben zitten kijken want mijn teamgenoten riepen me tot de orde. De volgende vragenronde kwam eraan.

Zo helder waren de beelden, zo authentiek de gevoelens, na 50 jaar.

Onvoorstelbaar. 

10-03-2011 om 08:07 geschreven door koetjing  

L'armée belge vient de s'apercevoir que son stock de munitions a dangereusement baissé. A la suite d'une erreur dans la procédure d'achat, aucune commande n'a été faite pour regarnir les bandoulières.

Un général fit le calcul : d'ici 2012, chaque soldat n'a plus droit qu'à quatre cartouches. Ce n'est pas trop grave pour les piou-pious stationnés en Belgique : on n'en est pas encore à tirer sur la foule (quoique ça ne saurait tarder vu le climat délétère, mais avec un peu de bonne volonté on peut attendre 2012).

Mais pour ceux qui combattent en Afghanistan, c'est un peu plus ennuyeux.

On nomma donc une commission qui trouva la parade suivante : au lieu de tirer, nos héroïques soldats crieraient 'pan-pan', ce qui terroriserait les Talibans et les mettrait en débandade.

Oui mais... Crieraient-ils 'pan-pan' en français ou en flamand ? Grave question.

Les Flamands de la commission firent une proposition : on crierait en néerlandais les jours impairs et en français les jours pairs. Chacun se félicita de cette solution équilibrée jusqu'à ce qu'un Wallon futé décèle le piège horrible : dans une année normale, il y a deux jours impairs de plus que de jours pairs.

On se crêpa le chignon toute la nuit et enfin au petit jour, on convint qu'un coefficient correcteur serait appliqué en début août afin de balancer les jours manquants : on crierait en français un jour impair le nombre de minutes suffisantes pour corriger l'injustice.

Mais la proposition de la commission fut rejetée par le ministre des Armées.

Car si les Talibans n'attaquaient que les jours pairs, et ils en seraient bien capables, ces affreux, alors on crierait plus en français qu'en néerlandais, car enfin, on ne peut demander à nos soldats de crier en l'absence de l'ennemi. Et tout l'équilibre linguistique serait compromis.

Une autre commission proposa de compter le temps réel des escarmouches.

Le coefficient correcteur serait alors appliqué semaine après semaine en fonction des cris réellement poussés. Bien sûr, il faudrait adjoindre à chaque unité un contrôleur linguistique qui, légèrement en arrière de l'action, chronométrerait les événements.

Cette fois-ci, c'est le ministre des Finances (un abominable francophone) qui refusa : le coût de ces contrôleurs linguistiques serait trop élevé et en tout cas n'est pas budgété. La presse fustigea le ministre qui refusait une dépense pourtant tout à fait justifiée pour faire régner la paix linguistique.

Ce fut un fonctionnaire sous-payé qui trouva l'oeuf de Colomb.

Le premier 'pan' serait en néerlandais, le second en français. Ainsi la parité serait tout à fait respectée.

Et il en fut ainsi.

La tactique se révéla payante car il paraît que tous les Talibans de la zone belge sont morts de rire.

08-03-2011 om 02:46 geschreven door koetjing  

Het oorspronkelijke plan was om naar een optreden te gaan van de Balinese gitarist Balawan in het Bunuté restaurant in Ubud. Vaak speelt die daar op vrijdagavond, deze week jammer genoeg niet. We kozen dan maar voor Cinta Grill. Er vlak naast is de ‘Laughing Buddha Bar’ waar er ook vaak live muziek is.

We arriveerden in Cinta Grill om kwart na zeven. Een poging om de 2 mojito’s voor de prijs van één te krijgen mislukte jammerlijk. Happy Hour was tot 19:00 en daar hielp geen lievemoederen aan. Thomas ging voor de Nasi Goreng die daar erg lekker is, Liesje nam een eerder mager uitgevallen Caesar Salad (zonder kip!) en ik bestelde een Cobb Salad (blue cheese, avocado, spekjes, ei, kip en sla natuurlijk: lekker). Thomas en Liesje hadden zich, na onze fles saké bij Minami de vorige dag, voorgenomen om er een alcoholvrije avond van te maken. Ik bestelde toch maar een Bintang kecil om het af te leren. 

Tijdens het eten viel me de hele tijd een man op, alleen aan een tafeltje een eindje verder, een sprekende reïncarnatie van Pim Fortuyn. Als zoete wraak voor de ons geweigerde mojito’s besloten we bij de buren ons dessert te bestellen.

Zal ze leren.

We vonden een plaatsje op de verdieping met een goed zicht op de artiest die zou gaan spelen. Een echt sixties sfeertje met mensen op lage sofa’s en  poefs. Liesje en Thomas bestelden een chocoladegebakje met vanille ijs en bijzonder gezond uitziende drankjes waarvan ik de ingrediënten vergeten ben. Ik hield het op een Classic Margarita. We raakten in gesprek met Australische mensen in afwachting van het optreden. 

Met drie kwartier vertraging begon Adrian Adioetomo aan zijn soloset. Een hoogst ongewone ervaring. Een ietwat ielig mannetje in jeans en een mouwloos T-shirt, flinke tattoo op de arm. Alleen zijn hoofd was niet rock ‘n roll.  Trek de man pak & das aan en hij kan doorgaan voor een boekhouder of een bankbediende. Hij speelde Delta Slide Blues met een flinke scheut Jimi Hendrix en af en toe een vleugje Clapton.

Toen ik na m’n derde Margarita beneden een vermomde Julian Assange meende te zien zitten met aan zijn zijde een jonge Sophia Loren besloot ik onze chauffeur Dewa te bellen. We waren ruim voor middernacht thuis.

Morgen ga ik quizzen bij Han Snel en de jongeren gaan de Kecak Dance bekijken in Uluwatu en geroosterde vis eten op het strand in Jimbaran.

Het kan niet elke dag Woodstock zijn.

Dat gaat ook gauw vervelen.

01-03-2011 om 10:13 geschreven door koetjing