Na een lange reis ben je blij dat je koffers allemaal op de lopende band liggen in de luchthaven van bestemming. Je denkt dat je alle hindernissen met verve hebt genomen en dat alleen nog het vinden van een taxi als uitdaging overblijft. Think again!
Je hobbelt met het volgeladen karretje richting 'Exit' en dan denk je 'Shit, ik moet nog voorbij de douane!'. Vaak hangen er dan groen of rood oplichtende bordjes met respectievelijk 'Nothing to declare' en 'Goods to declare' en kies je als brave toerist voor het groene bordje. Heb je niet te veel koffers en zie je er een beetje betrouwbaar uit dan kan je zo richting taxi's.
In Denpasar zijn de rode en groene bordjes nergens te bespeuren. In de plaats daarvan een legertje geüniformeerde en streng kijkende ambtenaren die jou en je karretje bekijken met dollartekens in de hebzuchtige ogen. Of je niets hebt aan te geven: voedingsprodukten, alcohol, sigaretten, ...? 'Neen hoor, alleen personal stuff' zeg je dan, toch een beetje onzeker want je weet maar nooit wat in dit land allemaal mag en niet mag. Toch willen ze dan dat je een koffer openmaakt om er dan naar hartelust en met merkbaar genoegen in te kunnen graaien. Alles wat er schoon uitziet beschouwen ze automatisch als nieuw en dus in aanmerking komend voor gepeperde invoerrechten. Je mag dan weer palaveren en zoeken naar krasjes of tekenen van gebruik om de douanier ervan te overtuigen dat je die haardroger echt al jaren hebt.
Om in Indonesië, en waarschijnlijk in heel wat van de omliggende landen, dit stresserend intermezzo zo snel mogelijk achter de rug te hebben volstaat een eenvoudige strategie. Ten minste als er een vrouwelijke medereiziger aanwezig is.
Primo: Laat haar het woord voeren bij de inspectie van de koffers.
Secundo: Zorg er bij het inpakken van de koffers voor dat er bovenaan steeds een heleboel lingerie ligt. Gooi daarom nooit oude slipjes en bh's weg. Bewaar die, speciaal voor dit soort gelegenheden.
Tertio: Zodra de koffer opengaat zorg je er, als woordvoerster voor niet te dicht in de buurt van de koffer te staan en negeer je straal elke hint om de inhoud van de koffer te beroeren. Je kijkt de beambte ook zo direct mogelijk aan. Je zal merken dat zijn enthousiasme om in de koffer te graaien tot dichtbij het nulpunt daalt op het moment dat hij de bh's en slipjes in het oog krijgt. Die werken als zovele stopborden en gevarendriehoeken op 's mans schaamtegevoel dat hij de koffer nog nauwelijks een blik waardig keurt, zeker niet wanneer de vermoedelijke eigenares van die niemendalletjes hem diep in de ogen blijft kijken.
Je zal merken dat het werkt.
p.s. Reis je als man alleen, vervang dan in de boven beschreven strategie enkele details:- ga juist heel dicht bij de beambte staan. - vervang de niemendalletjes door een laag, schijnbaar ongewassen, want verkreukte, onderbroeken.
We zijn weer 'thuis' of wat daar, tot begin april 2010, voor zal doorgaan.
Het is moeilijk voor te stellen wat er gedurende dat jaar allemaal zal moeten veranderen. Dat die veranderingen er niet vanzelf komen is hier, meer dan waar ook, een zekerheid.
Maar we waren immers op zoek naar nieuwe uitdagingen? Geen gebrek daaraan. Het houdt onze geesten jong en flexibel zullen we maar denken.
Bij het inchecken in op Schiphol bleken we zo'n 30 kg overvracht te hebben. De dame achter de balie stond oogluikend 10 kilo extra toe, waarbij gelukkig Saar's grote tas met handdoeken en haar telescopische bezemstelen. Jammer voor Esther voldeed haar koffer net aan de gewichtseisen om te worden nagestuurd. Expected time of arrival: Vrijdag. Nog drie daagjes geduld dus. De douane liet bij aankomst twee stuks bagage openmaken, waaronder (natuurlijk) de intussen beruchte tas met handdoeken. Die had Saar thuis al voorgewassen. De schuchtere poging van de douanebeamte om invoerrechten op te leggen werd dan ook met vastberaden charme en in onvervalst Ambonees-Maleis gecountered. In de andere koffer lagen de nieuwe kledingstukken helemaal onderaan zodat we ook daar goed wegkwamen. De ambtelijke toon werd vriendelijk en Ibu (mevrouw) moest uitleggen waar ze vandaan kwam, hoeveel kinderen ze had, waar ze naartoe ging en of dat daar haar dochter was.
We kwamen ongeschonden door de douane en werden opgewacht door de chauffeur van onze vrienden Gerty en Raymond die in Sanur wonen. Hij had een bordje met onze, correct geschreven, namen en het logo van Villa Sabandari. Waarom heb ik het sterke vermoeden dat Gerty hier iets mee te maken heeft?
Niet veel later zaten we in de taxi, op weg naar Ubud.
Na een minuut of tien een paniekerige kreet van Saar: 'We hebben de telescopische bezemstelen niet bij! We moeten terug!!'
Opnieuw door he drukke verkeer naar de luchthaven. Ik had duistere gedachten waarin die verdomde stelen een prominente rol speelden en het had heus niets met dweilen te maken.
In mijn keurigste Bahasa Indonesia legde ik uit dat we een pakje vergeten waren en toonde het bagageticketje.
Onder begeleiding van een politieman mocht ik, via een dienstingang opnieuw naar de aankomsthal. In het kantoortje van de verloren voorwerpen stonden de stelen me al op te wachten. De verantwoordelijke was zichtbaar opgelucht dat die rare dingen zo snel de deur uit waren.
We konden opnieuw richting Ubud.
Tijdens onze eerste avond, is de electriciteit twee maal uitgevallen. De eerste keer waren Esther en ik aan het genieten van een verfrissende duik in het zwembad, alle lichten in huis en tuin aan. Van het ene op het andere moment moesten we, in het pikkedonker, op zoek naar een zaklantaarn en waxinelichtjes.
Het had wel iets avontuurlijks en gezelligs. Toen het de tweede keer gebeurde was het alleen maar balen.
Alvast een agendapunt voor de bespreking met de architect, volgende week maandag.
Er wordt intussen met man en macht doorgewerkt aan de bouw.
Persoonlijk hoor ik liever het geluid van ruisende rijsthalmen en het repeterend geroep van de gecko's dan het geschreeuw van bouwvakkers, het draaien van een betonmolen en het knerpend verwijderen van spijkers uit bekisting.
De dag na aankomst hebben we tot 's middags geslapen om te bekomen van de lange reis.
Esther heeft onmiddellijk de toon gezet door om kwart voor twaalf de bouwvakkers opgewekt 'Selamat pagi!' ('Goede morgen') te wensen. Dat werd op veel gepraat en gelach onthaald waarbij de woorden 'pagi' en 'siang' (middag) niet van de lucht waren.
Het internet werkt niet, vermoedelijk omdat Rudy de telefoonlijn heeft laten afsluiten tijdens onze afwezigheid. Ik ga zo even met Esther de stad in om een basisvoorraad in te slaan bij de Bintang supermarkt en dan gelijk even naar de internet provider; de taxi is besteld en is tot vanavond 21:30 ter beschikking.
'Upacara' betekent 'Ceremonie'. Elk half jaar zijn er grote feestelijkheden in de tempels over heel Bali. De voorbereidingen worden volop getroffen en je ziet veel mooi geklede dames met allerhande interessants op het hoofd in het straatbeeld. Ik vermoed dat je hier geen status ontleent aan de cilinderinhoud van je auto, maar aan de hoogte van de toren met offergaven die je vrouw, op het hoofd, naar de tempel draagt.
Made kwam vragen of een man een kokosnoot uit één van onze bomen mocht halen. Het was voor Upacara.
Saar en Willy, zakenvrouwen als ze zijn, roken een business opportunity. Ze waren akkoord om een kokosnoot te geven op voorwaarde dat Bapak (Mijnheer) er nog vier extra uit de boom haalde. Bapak bleek uit het dorp vlakbij te komen. Hij zei dat ze vroeger, voor de grond geleased was, altijd hier hun kokosnoten kwamen halen voor de ceremonies. Ik voelde een onprettige gedachte in me opkomen waarin bananen een hoofdrol speelden maar schudde die snel van me af. De man zag er eerlijk en betrouwbaar uit.
Hij klom razendsnel de boom in en leverde de gevraagde 4 kelapa muda's. Komang en Made krijgen er straks elk één mee naar huis. Dit is onze versie van maaltijdcheques. We hadden die dag weer een auto gecharterd voor 8 uur om naar de bank te gaan en wat boodschappen te doen. Daarna zouden we gaan sightseeën. Joost ontmoette ons in het bankkantoor zoals afgesproken. Volgens hem kunnen buitenlanders zonder werkvergunning geen rekening openen in Indonesië dus zouden we de rekeningen op Willy's naam openen en volmacht geven aan onszelf en Joost. Op die manier kon hij de betalingen doen die nodig zijn voor de bouw tijdens onze afwezigheid. We kregen een VIP ontvangst en mochten naar een kantoortje op de eerste verdieping waar we werden ontvangen door iemand die zich voorstelde met "Happy". Voor ik kon antwoorden "Yes, you too?" zei ze zelf "...and what is your name Bapak?". Ze bleek dus Happy te heten en we legden haar uit wat de bedoeling was. Willy bleek niet te beschikken over de juiste papieren om een rekening te openen. Het goede nieuws was dat buitenlanders onder bepaalde voorwaarden wel een rekening konden openen. Hoewel we niet aan die voorwaarden voldeden bleek, na enig aandringen van onze kant, één telefoontje voldoende om de regels, voor ons specifieke geval, wat ruimer te interpreteren. En, neen, er kwam geen geld onder tafel aan te pas. Mijn gekende vriendelijke uitstraling was voldoende. Twee uur later beschikten we over een Euro en een Rupiah rekening, een pasje om geld uit de ATM te halen en instructies voor online bankieren. Na een bezoek aan de Bintang supermarkt en Bali Buddha voor lekker brood, vroegen we de chauffeur de resterende tijd te besteden aan sightseeing in de buurt van Ubud. Hij bracht ons naar het dorpje Tegenungan om een waterval te bekijken.
Zoals blijkt uit de foto van het toegangsticket moet je bereid zijn creatief met taal om te springen, wil je alles begrijpen. Je moet ook weten dat de Indonesiërs de 'v' en de 'f' vaak als 'p' uitspreken.
Voor wie hier niet vertrouwd mee is, een kleine toelichting bij de tekst op het ticket (klik de foto voor een grotere versie) :
- avaible = available
- joged = ik heb geen flauw idee
- prog = frog
- impormationt = information
- office ticket = ticket office
We kregen ook nog een herhaling van de 'bambi ogen routine'. Ditmaal kwam het schattige meisje waaiertjes aanbieden. Ik was trots op mezelf omdat ik de prijs van 15.000 naar 7.000 rupiah had getaward (tawar = afbieden). Later, toen we aan het instappen waren, werd hetzelfde waaiertje aan Willy aangeboden voor 1000 rupiah. Weg was mijn pas verworven reputatie als keihard onderhandelaar. Ik hoorde Willy achter mij in de auto iets mompelen in het Maleis en onderdrukt lachen.
De dag na Willy's aankomst in Bali zijn we begonnen met Engelse les.
Ik gebruik een 'Lonely Planet' gidsje dat eigenlijk bedoeld is voor Engelstalige reizigers in Indonesië. Het bevat eenvoudige basiszinnetjes, handig gegroepeerd per thema. We nemen elke dag een aantal bladzijden door die Willy dan moet instuderen. Hierbij een foto van Willy, druk aan de studie.
Vaak heeft ze één of andere smoes om het begin van de les uit te stellen. Ze moet dan nodig afwassen of strijken of ze wilde net douchen.
Het is zeker niet mijn bedoeling streng te zijn. Toch hoorde ik Willy gisteren iets mompelen in het Bahasa Indonesia waarin ik het woord 'militair' meende te herkennen.
Ik heb het vast verkeerd gehoord.
Nou ja, ze doet erg haar best en dat is het voornaamste.
Als ze iets niet weet roept ze Saar's hulp in, alsof ik lucht ben en dat niet kan horen.
De uitspraak kost haar het meeste moeite.
En daar moet je mee oppassen.
Ze slaagde er maar niet in het woordje 'seat' correct uit te spreken.
Het klonk steeds opnieuw als 'sheet' of soms zelfs als 'shit'.
Ze zal later maar tegen een klant zeggen "Please take a shit Madam."
Ik liet haar de Maleise woordjes 'sibuk' (druk) en 'silakan' (a.u.b.) uitspreken.
Die begin -s klonk perfect.
Zodra ze ervan overtuigd was dat ze het kon is ze blijven oefenen: "sibuk, sibuk, sibuk, SEAT.", "silakan, sibuk, silakan, SEAT."
Nu lukt het al aardig.
Andere probleemgevallen zijn :
- 'change' wat ze onveranderlijk als 'chains' uitspreekt.
Saar's grote tas met handdoeken en haar telescopische bezemstelen. Jammer voor Esther voldeed haar koffer net aan de gewichtseisen om te worden nagestuurd. Expected time of arrival: Vrijdag. Nog drie daagjes geduld dus. De douane liet bij aankomst twee stuks bagage openmaken, waaronder (natuurlijk) de intussen beruchte tas met handdoeken. Die had Saar thuis al voorgewassen. De schuchtere poging van de douanebeamte om invoerrechten op te leggen werd dan ook met vastberaden charme en in onvervalst Ambonees-Maleis gecountered. In de andere koffer lagen de nieuwe kledingstukken helemaal onderaan zodat we ook daar goed wegkwamen. De ambtelijke toon werd vriendelijk en Ibu (mevrouw) moest uitleggen waar ze vandaan kwam, hoeveel kinderen ze had, waar ze naartoe ging en of dat daar haar dochter was.
