‘… het is een Turk Sjaak, geloof me nou maar.’
‘ Dat kan best wezen Mop, maar daarom hoef je toch nog niet zo luid te praten. Trouwens, er zijn een boel Turkse Nederlanders en die begrijpen heus wel wat je zegt.’
Deze Turk nipte nog een keer aan zijn Bintang en las, hoogst geïnteresseerd, verder zijn krantje.
‘… en toen ze dan zei dat Moppie helemaal scheef liep en de hele tijd voor de keukendeur lag te miauwen kreeg ik een krop in mijn keel Sjakie…’
‘Die kat is ook al oud meid. Hoe lang hebben we haar al wel niet? Jaartje of 10? Nou, doe dat maar maal zeven hoor.’
‘Dat is voor honden Sjaak, maal zeven. Afijn, ik zei dus tegen haar, ik zei: ‘Ga jij nou met haar naar de dokter meissie. Straks gaat ze nog in haar uppie dood terwijl wij hier gezellig op Bali in het zonnetje zitten.’ Ik mag er niet aan denken Sjaak, dat Moppie zo ellendig in haar eentje zou liggen te creperen. Dat is toch het ergste wat er is, alleen doodgaan?’
‘Dat is zo meid. Zal ik nog een Bintankje doen?’
‘Doe mij maar een zoet wit wijntje dan.’
Sjaak sommeerde een Balinees geklede kelner.
‘Have you also a sweet white wine Jan?’ vroeg hij.
Dat bleek niet zo te zijn dus werden het, na enig overleg, toch maar twee kleine Bintangs, het lokale Heineken. ‘Now, doewa bintangs kecil then Jan’ bestelde Sjaak.
‘Waarom noem je hem nou de hele tijd Jan. Ken je hem misschien van thuis in de kroeg?’ vroeg Mop, met een vleugje ironie in haar stem.
‘Nee, zo heet ie gewoon. Vond ik ook al een rare naam voor een Balinees maar iedereen noemt hem zo, hierzo.’
Ik moest toch even glimlachen achter mijn krantje. Sjaak had dat heel goed gehoord. Zijn collega’s noemen Wayan inderdaad Yan.
Ze nam een slokje bier en keek Sjaak een tijdje zwijgend aan.
‘Ik hoop maar dat ik als eerste ga Sjaak’, zei ze.
‘Waar naartoe meid?’ antwoordde Sjaak terwijl hij, zo onopvallend mogelijk, een schaars geklede toeriste nastaarde.
‘Dood, Sjakie, dood. dat ik als eerste doodga. ik wil niet alleen doodgaan. Dat jij als eerste zou komen te gaan. En ik zou alleen achterblijven en dan wegkwijnen in zo’n rusthuis, op zo’n klein kamertje… Ik mag er niet aan denken of ik ga janken Sjaak.’
Sjaak was weer heel snel bij de les.
‘Schei nou toch uit Mop! We zijn met vakantie, het zonnetje schijnt. Hou nou toch eens op met die rare praatjes.’
‘En als ik dan als eerste zou gaan, wat zou jij dan doen Sjakie?’
Sjaak besefte, ondanks zijn rijtje Bintangs, dat dit een gevaarlijke vraag was.
Na een bedachtzame slok antwoordde hij:
‘Ik zou hier op Bali een huisje kopen denk ik, en vaak terugdenken aan de mooie momenten die we hier hebben gehad’.
‘Ach Sjakie..’, fluisterde ze, en keek mijmerend uit over de rijstvelden.
Sjaak glimlachte en keek over haar schouder heen naar wiegende heupen in een wel erg klein uitgevallen bikinibroekje.

Dirk
Villa Sabandari - Ubud, Bali