Het regeerakkoord van de vijf formaties van Verhofstadt III
(CD&V, Open Vld, MR, PS en cdH)
1. De interim-regering moet de begroting 2008 uitwerken.
2. De koopkracht van de burgers beschermen, uitkeringen optrekken en de lasten te verlagen.
3. Ondernemingen krijgen meer lastenverlagingen.
4. Arbeidsmarkt verbeteren door o.a. activering van de werkzoekenden.
5. Kwaliteit van de gezondheidszorg waarborgen.
6. Meer concurrentie op de energiemarkt en het naleven van het Kyoto-akkoord.
7. Mobiliteit verhogen met een nieuw beheersovereenkomst met de NMBS.
8. Modernisering overheidsdiensten en bijzondere aandacht voor een permanente dienstverlening.
9. Uitwerken van een nationaal veiligheidsplan.
10. Snelle ratificatie van het Verdrag van Lissabon
De vijanden van gisteren zijn de bondgenoten van vandaag, en de vijanden van morgen, en de bondgenoten van overmorgen, en vijand, bongenoot, vijand, bondgenoot, enz. Enz. Enz.
Alleen in de politiek is dit mogelijk.
De dames en heren politici, 95 procent universitaire nerds, die onnozele, belachelijke, kinderachtige, infantiele spelletjes spelen.
Geld, geld en politieke macht.
Daar verloochenen ze alles voor.
VB en LDD kunnen zich geen betere verkiezingscampagne wensen in aanloop naar 2009.
190 Dagen boycot van leterme door oranje/rode barones Jolle Milquet, met dank aan de PS.
En dan nog verklaart Yves Leterme, de man van 800.000 stemmen, zijn steun aan het cdH in functie van een twee/derde meerderheid, die ze nu gewoon niet nodig hebben.
Na Pasen, als de regering er ten minste komt, en als zij erin slaagt een communautair akkoord te bereiken, is een twee/derde meerderheid van belang..
Nu ging het niet over de staatshervorming, niet over sociaal-economische programma's, niet over discussies rond "de echte problemen van de mensen", de hoge voedsel- en energieprijzen.
Maar wel om de macht, om de postjes, om de centen.
Het valt te vrezen dat er na Pasen geen nieuwe regering aantreedt die de staatshervorming zal doorvoeren, BHV zal splitsen en duidelijk maakt dat België eigenlijk overbodig is.
Drie maanden pesten en op Pasen eieren leggen in de korf van de staatshervorming?
De wonderen zijn de wereld niet uit, maar in dit apenland is zelfs een groot mirakel nodig
In 1830 bewerkten door Frankrijk gesteunde opstandelingen een nieuwe secessie waaruit het Koninkrijk België ontstond, dat zij in handen legden van Leopold van Saksen-Coburg.
Na 177 jaar heeft dit Koninkrijk uitgediend.
Vandaag delen de Vlamingen, leden en sympathisanten van Pro Flandria tegenover de staat België, die wordt verpersoonlijkt door Albert II van Saksen-Coburg, gelijkaardige gevoelens als hun voorouders in 1581 en 1789.
1. België biedt enkel meerwaarde voor een kleine bevoorrechte klasse.
Uit de aanslepende pogingen tot regeringsvorming blijkt dat zelfs diegenen die het meeste heil van België verwachten, nog geen minieme geste willen doen om het land te redden.
Zelfs voor de toepassing van de grondwet en de wetten van het Belgische volk wil men een prijs doen betalen.
De elementaire regels van goed bestuur worden voortdurend met voeten getreden, terwijl enerzijds Vlaanderen het recht wordt ontzegd zijn lot grotendeels in eigen hand te nemen en anderzijds
Wallonië terugschrikt voor het opnemen van zijn verantwoordelijkheid voor eigen lot.
2. Aan de Vlamingen zal het niet gelegen hebben.
Zij werden anderhalve eeuw in het unitaire België misdeeld, misbruikt en steeds weer bedrogen. In 1840 dienden ze een eerste wensenprogramma bij de Kamer in, maar dit Petitionnement werd er niet eens besproken.
Elke latere beschermingsmaatregel moest duur worden bevochten, dikwijls tegen de wil van de Vorst.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog richtten de Vlaamse frontsoldaten tot Koning Albert I tevergeefs hun smeekbede: hier ons bloed, wanneer ons recht?
Een halve eeuw geleden mochten de Vlamingen de monarchie en dus het Koninkrijk redden; maar de Koning liet hen systematisch in de steek en koos steevast de kant van de tegenpartij, tot op de dag van vandaag.
3. Het sinds 1970 ingevoerde federalisme draaide uit op oogverblinding.
Toen de vlijt van generaties Vlamingen zich eindelijk ging vertalen in politieke macht, werd het Belgische roer geleidelijk in federalistische richting omgegooid.
Maar zij die in het unitaire België hun zin konden doen, bleven het federale België naar hun hand zetten.
De Vlamingen brachten steeds opnieuw de nodige federale loyauteit op en eerbiedigden gewetensvol de bevoegdheidsverdeling tussen de diverse bestuurslagen alsook het grondgebied van de anderen.
De andere kant was en is daar nooit toe bereid.
Zelfs de vele miljarden EURO die de Vlamingen elk jaar opnieuw voor hun landgenoten veil hebben, volstaan niet om dezen tot loyaal gedrag te bewegen, laat staan tot enig respect voor de donoren.
BESLUIT
Verdere pogingen tot vorming van een federale regering kunnen de doodstrijd van België alleen maar rekken, onnodige tegenstellingen aanwakkeren, grote schade toebrengen aan de inwoners en ondernemingen van het land en de toekomst hypothekeren.
Vlaanderen en Wallonië kunnen best als zelfstandige staten verder door het leven gaan, zoals Tsjechië, Slowakije, de landen van het vroegere Joegoslavië en vroeger Oostenrijk en Hongarije, Noorwegen en Zweden. Ze moeten de boedelscheiding rationeel, in vriendschap en binnen een redelijke tijdspanne, waar nodig met internationale arbitrage kunnen regelen. Vlamingen en Walen moeten beseffen dat ze altijd elkaars buren zullen blijven met een gemeenschappelijk verleden en gedeelde belangen, waardoor ze elkaar binnen de Europese Unie als bevoorrechte partners zullen behandelen.
Voor Brussel, dat integraal in Vlaanderen ligt, is een gedurfd statuut aangewezen van Europese, nationale en internationale hoofdstad met ruim zelfbestuur, met medebeheer van en co-financiering door de instellingen die er zijn gevestigd.
Op 26 juli 1581 zwoeren onze moegetergde voorouders
in de Staten-Generaal van de Verenigde Nederlanden
in Den Haag Koning Philips II af.
Zij riepen meteen hun onafhankelijkheid uit.
Ze waren ten einde raad door de politiek van uitbuiting en vervolging, bedreven in naam van de Koning van Spanje.
Ze wilden het de zoon van de in Gent geboren Keizer Karel niet vergeven dat hij hen in de steek liet en onderdrukte, terwijl het toch de plicht van een Vorst moet zijn, zijn onderdanen te behoeden voor ongeluk, overlast en geweld.
Hij die zijn onderdanen verdrukt en als slaven behandelt, hun eeuwenoude rechten en vrijheden ontneemt en hun bezittingen in vreemde handen doet overgaan, noemden zij een tiran.
De Koning heeft door zijn wanbeleid voldoende wettige redenen gegeven om hem te verlaten en het recht te ontzeggen nog als legitieme heerser op te treden.
Om gelijkaardige redenen hebben onze voorouders Keizer Jozef II als wettige vorst afgezet.
Op 22 november 1789 riepen de Staten van Vlaanderen in het Stadhuis van Gent de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit.
Zij onderbouwden die met een Manifest dat op 4 januari 1790 door de griffier van de Staten van Vlaanderen op de Vrijdagmarkt werd voorgelezen.
Op 11 januari 1790 sloten de overige Zuidelijke Nederlanden zich bij deze afscheiding aan in het Tractaet van Vereeniging of van de Vereenigde Nederlandsche Staeten.
Deze afscheidingsbeslissing was geen lang leven beschoren want onze gewesten werden door het revolutionaire Frankrijk geannexeerd, tot ze in 1814 na het Congres van Wenen met de Noordelijke Nederlanden werden herenigd.
In 1830 bewerkten door Frankrijk gesteunde opstandelingen een nieuwe secessie waaruit het Koninkrijk België ontstond, dat zij in handen legden van Leopold van Saksen-Coburg.
Na 177 jaar heeft dit Koninkrijk uitgediend.
Vandaag delen de Vlamingen, leden en sympathisanten van Pro Flandria tegenover de staat België, die wordt verpersoonlijkt door Albert II van Saksen-Coburg, gelijkaardige gevoelens als hun voorouders in 1581 en 1789.
De Zwitserse overheid probeert met choquerende spots de Afrikaanse emigratie tegen te gaan.
Aan de hand van schrijnende scenarios wordt aan de Afrikanen duidelijk gemaakt dat hen in Europa een allesbehalve rooskleurige toekomst te wachten staat.
Het Zwitserse federale bureau voor immigratie produceerde in samenwerking met de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) een aantal tv-spots met als doel Afrikanen te ontmoedigen naar Europa te emigreren.
Tijdens de onderbreking van de voetbalinterland Zwitserland-Nigeria werd tussen het reclameblok door een dergelijke spot uitgezonden.
Het filmpje toont een Afrikaanse migrant in Zwitserland, die naar zijn vader belt.
Hoewel hij tegen zijn vader zegt dat hij het goed stelt, is hij in werkelijkheid veroordeeld tot een leven op straat, steeds opgejaagd door de politie en verplicht tot bedelen om eten.
Volgens IOM-woordvoerder Jean-Philippe Chauzy is het doel van de campagne een meer genuanceerde visie van illegale immigratie te bieden.
Christophe Blocher, de ultrarechtse Zwitserse minister van Justitie, steunt de campagne.
Zijn populistische rechtse partij won vorige maand de federale verkiezingen na een campagne die vooral van immigratie een strijdpunt maakte. Volgens Blocher moeten we de Afrikanen tonen dat Zwitserland het paradijs niet is.
Wantrouwen
Het IOM blijft echter nuchter als het gaat om de werkelijke impact van de spots.
De meeste mensen zullen nooit luisteren.
Het wantrouwen ten opzichte van de overheid en ngos is te groot, stelt Laurent de Boeck van het IOM, ze blijven er hoe dan ook van overtuigd dat emigreren hun enige redding is.
De Zwitserse spots volgen op eerdere soortgelijke projecten gefinancierd door de Europese Unie en Spanje.
De Spaanse campagne was er vooral op gericht Senegalezen af te raden de boot te nemen naar Spanje.
Met tragische en schrikwekkende beelden werd getoond in welke mensonwaardige situaties bootvluchtelingen verzeild geraken, voor en na de aankomst in het beloofde land.
Spanje schat dat vorig jaar ongeveer zesduizend vluchtelingen gestorven zijn op zee.
Probleem is, dat de mens zo niet ineen zit.
Het zijn altijd de anderen die een ongeval krijgen, en daardoor blijft het dweilen met de kraan open.
De corruptie, gevechten en tengevolge daarvan, grote armoede in de Afrikaanse landen veroorzaken de uittocht naar het beloofde land, of beter gezegd, eender welk westers land.
Ofwel stopt men de criminele machthebbers in Afrika, ofwel sluit men hermetisch de grenzen af.
Afrika is waarschijnlijk het rijkste werelddeel als het gaat om de grondstoffen.
Als de Afrikanen dat zelf niet kunnen of willen ontginnen, blijven ze maar in hun hut zitten, enmoeten ze hun geluk niet elders zoeken.
Voorstel:
Versas alle Afrikanen naar Europa, en alle Europeanen naar Afrika, en binnen 25 jaar zal er opnieuw een migratiestroom op gang komen, maar ditmaal van Afrikanen naar Afrika.
Reden? Alles in Europa is vernield, niets werkt nog, en iedereen lijdt honger.
Men beweerd dat de mens is ontstaan in Afrika,
waarom?
Omdat Afrika de ideale plaats op aarde is om te leven.
Alleen weten de Afrikanen het blijkbaar niet meer.
20.000 Manifestanten betogen voor meer koopkracht
Brussel 15/12/07
ACV, ABVV en ACLVB
Hadden opgeroepen om een manifestatie te houden in Brussel.
Een manifestatie voor het behoud van de solidariteit, en het behoud van de koopkracht.
De politieke onderhandelaars moeten zich bezig houden met de problemen van de mensen.
Ze overhandigden aan Guy Verhofstadt 100.000 handtekeningen onder de Red de solidariteit petitie.
Een betoging om alleen de petitie af te geven was iets te weinig, dus moesten de prijsstijgingen soelaas brengen.
Red de koopkracht en de solidariteit was de centrale slogan.
De manifestanten waren voornamelijk vakbondsmilitanten en personeel.
Zo ongeveer 5 procent van het aantal leden. Echt overtuigend kun je de boodschap dus niet noemen.
Vakbonden die pleiten voor de eenheid van het land en zich verzetten tegen de splitsing van de sociale zekerheid.
De onafhankelijke spoorvakbond OVS betoogde niet mee, want zij hielden een treinstaking op dezelfde dag.
Je moet maar durven. De treinreizigers gijzelen tot daar toe, maar de vakbonden gijzelen? Dat is ongehoord.
De echte problemen van de mensen zijn belangrijk volgens de vakbonden.
Welke problemen het zijn doet er niet toe, als het maar dezelfde problemen zijn waarvoor de vakbonden zich sterk maken.
Als wij het vandaag moeilijk hebben, ligt de schuld bij paars (MR/VLD-PS/SP.a en de blauw/rode vakbonden) dat de voorbije 20 jaar regeringen vormde, en vergat om de koopkracht van de Belgen veilig te stellen.
Mijn voorstel is; om de zogenaamde derdebetalersregeling de vakbonden als uitbetalingsinstelling onmiddellijk af te schaffen, en aan de RVA bijvoorbeeld over te laten, dan wel de eigen overheidsdienst uitbetalingen te versterken.
De vakbonden hebben in België een oneigenlijk hoog aantal leden, mensen die alleen lid zijn omdat de vakbond hun uitkering doorstort op hun rekening.
Meer doen ze niet voor deze mensen.
Politici, heb 5 minuten politieke moed en schaf dit onrecht onmiddellijk af.
Verplicht de vakbonden terug te keren naar hun eigenlijke taak, de belangen van het lid en van het vak te behartigen.
Dan pas zullen de niet-actieven een stem verwerven bij de vakbonden.
Nu zijn de werklozen voor de vakbonden gewoon een bron van inkomsten.
Hoe meer werklozen, hoe rijker de vakbonden worden.
"Waarom willen de Franstaligen toch samenblijven?"
12/12/2007 08:00 Patrick Martens
Nu Guy Verhofstadt informateur is voor een interim-regering,
willen de Franstaligen graag de Vlaamse eindtermen van een nieuwe staatshervorming kennen.
'Dan moeten ze ook duidelijk maken waarom ze zo graag willen samenblijven', vindt professor Hendrik Vuye van de Universiteit Hasselt.
Professor staats- en publiekrecht Hendrik Vuye wordt op 1 januari programmadirecteur van de nieuwe rechtenopleiding aan de Universiteit Hasselt. Hij voegt zich bij de rij van Vlaamse academici met een mening over de slepende regeringsvorming.
Houden Vlaamse en Franstalige academici er andere staatsrechtelijke opvattingen op na?
HENDRIK VUYE: Ja.
Aan Franstalige zijde hanteren ze het principe du personalisme en wordt de Vlamingen verweten dat ze het territorialiteitsbeginsel of le droit du sol huldigen. Maar het discours van de Franstaligen is ambigu.
Wanneer ze in de meerderheid zijn, zoals in de faciliteitengemeenten, betekent dit dat de helft plus één kan beslissen.
Anders grijpen ze terug naar de regels voor de bescherming van de minderheden.
Dezelfde ambiguïteit zit in het Pactedes Belges, dat in de Franstalige media werd gelanceerd na de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde.
Een pact moet wederkerig zijn, maar voor de Franstaligen betekent het vooral dat hun 62 Kamerzetels evenveel gewicht in de schaal zouden werpen als de 88 Kamerzetels van de Nederlandstaligen.
De herziening van de kieswetgeving in 2002 is, na de uitspraak van het Grondwettelijk Hof, onder de vorm van B-H-V als een boemerang naar de politiek teruggekeerd.
VUYE: Misschien biedt de vraag een uitweg of er bereidheid is om alle minderheden in België dezelfde bescherming te geven.
Nu hebben de Franstaligen in B-H-V de bescherming van een tweetalige kieskring.
Dat is er niet voor de minderheid - Nederlandstalig of Franstalig - in de meeste taalgrensgemeenten, terwijl voor Voeren en Komen een regeling bestaat om bij bovenlokale verkiezingen over de taalgrens te gaan stemmen.
De Duitstalige Gemeenschap wordt bij federale verkiezingen verzopen in de kieskring Luik.
Waarom hebben sommige minderheden meer recht op bescherming dan andere?
Omdat de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel toevallig kapitaalkrachtiger zijn?
Ook de initiatieven van de koning om een doorbraak in de formatie te forceren, hebben veel inkt doen vloeien.
VUYE: Voor mij is dé vraag of de koning nog een rol bij de federale regeringsvorming moet hebben.
Zijn optreden is een grondwettelijke gewoonte, maar in de grondwet zelf is die niet beschreven.
De regeringen in de deelstaten worden zonder zijn tussenkomst gevormd.
Waarom zou dat niet kunnen voor een federale regering? Uiteindelijk zijn het toch de politieke partijen die het moeten doen.
Een idee van onder meer oud-premier Wilfried Martens (CD&V) om uit de communautaire impasse te raken, is: voer artikel 35 van de grondwet uit en leg de federale bevoegdheden vast.
VUYE: Dat is een Vlaamse benadering.
Voor de Franstaligen is het concretiseren van artikel 35 de sleutel tot een confederaal model en het separatisme.
Mijn collega Hugues Dumont van de Facultés Universitaires Saint-Louis vindt dat de Vlamingen bij een nieuwe staatshervorming moeten zeggen wat hun objectifsfinaux of eindtermen zijn.
Mijn tegenvraag aan Dumont is: wat zijn de objectifsinitiaux of begintermen van de Franstaligen?
In hun publieke opinie wordt er zo'n negatief beeld van Vlaanderen en de Vlamingen opgehangen dat men zich afvraagt waarom de Franstaligen in godsnaam willen samenblijven.
Of is het hen werkelijk alleen nog maar te doen om de financiële solidariteit van Vlaanderen?
Noël Vaessen, voormalig adviseur van prins Laurent,
werd begin dit jaar op het geruchtmakende marineproces tot 2,5 jaar cel en een geldboete van een kleine tweehonderdduizend euro veroordeeld.
In de media en in de bestseller 'Een Prinselijk Proces' schreeuwde hij zijn onschuld uit én deed hij een boekje open over de ware aard van onze royals en hun hofhouding. «Ik ken die bende.»
Wij hadden geen schijn van een kans.
«Mijn advocaat en ik wisten dat de hele gerechtelijke keten - tot cassatie - geblokkeerd was door pionnen van het paleis.
Het paleis oefent totale macht uit via de procureur des Konings.
Dat is nog ancien régime.»
Vaesen moet 7,5 miljoen oude franken boete betalen.
De Belgische staat eist en krijgt twee miljoen euro zogenaamd schadevergoeding, plus de interesten.
Dat is een fractie van de 18 miljard die minister Flahaut niet meer terugvindt op Defensie, en waarvoor de PSer tot vandaag niet veroordeelt wordt.
Ik heb geen geld.
Dus kunnen ze het me ook niet afpakken.
Mocht ik die twee miljoen wél hebben, dan ging ik tot Straatsburg.
Ik heb ze niet.
Dus schrijf ik nog een boek.» Nu weet ik pas hoe er achter mijn rug gefoefeld is.
Laurent en Luypaerts (de ex-marineonderofficier die de bedrijfjes LKT Light Solution en LFE Tapijten oprichtte op naam van zijn ex Lut Kleutghen, red.) speelden onder één hoedje.
De procureur des Konings wist dat.
Hij heeft het dossier gecensureerd zodat er van de prins geen kwaad woord kon gezegd worden.
Maar de sporen blijven.
De medewerkers van Laurent bij het KINT zeiden eerst dat ik een bandiet was.
Maar sinds ze deze zomer zelf hun C4 gekregen hebben, praten ze wel: 'Het was allemaal nog erger dan wat Vaessen zei'.
Laurent heeft een poging gedaan om hen te doen zwijgen.
Dat is gedeeltelijk gelukt.
Maar ik heb nog iemand gevonden die me goed geïnformeerd heeft.
Dat zal allemaal in mijn volgende boek staan.
Zes maanden geleden heb ik exact voorspeld hoe het zou gaan met mijnheer Leterme.
Luister.
Mevrouw Non (Milquet) wordt betaald door het paleis om 'non' te zeggen.
Ze doet dat in opdracht van Van Ypersele en Fabiola.
«Deze lente was Fabiola bij vader Wathelet, de baas van Opus Dei in België en oude baas van Milquet.
Daar heeft ze het hem opgedragen: 'U moet het morele testament van mijn man uitvoeren'.
De eerste schepen van Stavelot, een personeelslid van de cdH was getuige van de scène.
'Madame Non' is een marionet van het Paleis.
Van Ypersele trekt aan de touwtjes.
Hij neemt zichzelf voor Richelieu.
Het paleis is geen gesloten systeem, hé.
Langs achter in de Brederodestraat loopt er in één dag evenveel volk binnen als in de H&M.
Zonder dat de koning dat weet.
De jachtpartijen op het domein in Villers-sur-Lesse, vlakbij Ciergnon, daar worden de zaakjes geregeld.
Leterme vindt daar naar 't schijnt de weg niet.»
Leterme is eerlijk maar een naïeveling. Daarom heb ik hem graag.»
Bron: 2007 De Persgroep Publishing Publicatie: Het Laatste Nieuws / De Nieuwe Gazet
Publicatiedatum: 15 december 2007 Auteur: Erwin verhoeven
Er zijn zo van die jaarlijks terugkerende feestelijkheden die n cent mogen kosten.
Tom Boonen kwam uit verre Toscane (Italië) over en weer vliegen om present te tekenen voor het Sportgala.
Tia Hellebaut doorkliefde het luchtruim helemaal uit het warme Zuid-Afrika.
Justine Henin wilde de 167 km (bron: michelin.fr) tussen Charleroi en Oostende niet overbruggen. Zelfs niet met de helikopter die haar was aangeboden.
De helikopter zou pas om twintig voor acht opstijgen met bestemming Oostende.
Tijd genoeg om de sponsors en de VIPs de tijd van hun leven te geven en alsnog naar Oostende te vliegen.
Maar Henin bleef in Charleroi.
Er was gisteren wel wat meer aan de hand.
Henin heeft een probleem met Bob Verbeek
Coduti is niet enkel organisator van de Womens Tennis Trophy, hij is ook de officiële woordvoerder van Justine Henin.
En Bob Verbeeck is niet alleen de organisator van de Diamond Games in Antwerpen, hij is ook een familievriend van de Clijsters.
Dat botst, en het blijft botsen.
Hoopgevend? De pers was eraan voor de moeite, bij Henin was dus geen nieuws te rapen, zelfs geen tennisballennieuws.
Ik ben geen supporter van Henin, maar toch is ze voor mij de grote morele- en milieuwinnaar van de dag.
Terwijl iedereen die zich wat belangrijk voelt in dit apenland naar Oostende koerste, met of zonder chauffeur, en enkelen zelfs de halve aardbol rondvlogen, weigerde Henin de 167 km. te overbruggen, zelfs niet met een helikopter die de organisatoren graag enkele malen over en weer wilde laten vliegen om één persoon te eren.
De kranten en tv-stations die één week eerder de ganse wereldbevolking opriepen om het milieu te sparen, en de opwarming van de aarde tegen te gaan, bleken het milieu helemaal uit het oog verloren te hebben. Van een korte termijn geheugen gesproken.
Voor de goede zaak mogen er vliegtuigkilometers gemaakt worden, dan wordt het milieu blijkbaar niet belast.
Alleen u en ik worden met de vinger gewezen als ons spaarlampje blijft branden.
België toonde zich gisteren inderdaad weer eens op zijn smalst.
O ja, Justine Henin en Tom Boonen wonnen de hoofdprijs.
Vlamingen krijgen tot 8 % minder pensioen dan Walen en Brusselaars
Dat blijkt uit een onderzoek dat onder leiding van de Leuvense professor Jos Berghman is uitgevoerd.
Eén vaststelling blijft alvast overeind.
De verschillende historisch gegroeide pensioenstelsels leveren enorm uiteenlopende bedragen op.
Het gemiddelde rustpensioen bedroeg in 2004 1.170 euro per maand.
Maar een modale ambtenaar kreeg met 2.112 euro bijna het dubbele.
Een werknemer zat met 925 euro net onder het gemiddelde.
De gepensioneerde zelfstandige is met 493 euro de hekkensluiter.
Het onderzoek bevestigt ook dat mannen nog altijd een veel hoger pensioen krijgen dan vrouwen: 1.188 versus 830 euro. Toch blijken er ook regionale verschillen te bestaan. Daarbij valt op dat de laagste pensioenen in Vlaanderen uitbetaald worden.
Met gemiddeld 1.006 euro krijgt een Vlaamse gepensioneerde 5,2 procent minder dan zijn Waalse en zelfs 8,2 procent minder dan zijn Brusselse collega. Het onderzoek van de Leuvense professor bevat geen analyse van de oorzaken van die verschillen?
Een deel van de verklaring moet mogelijk worden gezocht in het feit dat in het verleden hogere lonen werden uitbetaald in Wallonië en Brussel dan in Vlaanderen.
Kan het niet zijn dat de federale overheden in het algemeen, en de Franstalige overheden in Wallonië en Brussel in het bijzonder, altijd wat royaler met de centen smeet ten voordele van het eigen (Belgische) volk, en de Vlamingen daarvoor laat betalen?
Elke Vlaming arm of rijk, jong of oud, betaalt jaarlijks 2000 euro steun aan zijn zogenaamde noodlijdende Franstalige medelandgenoten.
12 Miljard euro per jaar van Noord naar Zuid, en dan nog worden de Vlaamse weldoeners voor rotte vis uitgemaakt door de Franstalige ontvangers.
De wereld op zn kop, ik weet het, maar in dit apenland is ook alles mogelijk.
De sukkelaar die maandelijks meer pensioen ontvangt dan diegene die ervoor moet betalen.
van een opinie-artikel van Bret Stephens in The Wall Street Journal van 22 augustus.
BRUSSEL - België is de geboorteplaats van René Magritte.
Daarom is het wellicht niet verwonderlijk dat in de politiek zelfs het fascisme er surrealistisch is.
Neem nu de Belgische socialisten, de Vlaamse of de Waalse.
Het kenmerk van bijna elke Europese socialistische partij is al lange tijd de vijandigheid tegen religie. De jongste jaren heeft België's regerende socialistisch-liberale coalitie de katholieken op stang gejaagd door het legaliseren van het homohuwelijk en euthanasie, het bannen van kruisbeelden uit overheidsgebouwen en het afschaffen van het traditionele Te Deum die vroeger door de regering werd gehouden ter nagedachtenis van de kroning van Leopold I, de eerste koning der Belgen.
Maar dan begonnen de socialisten de ongeveer half miljoen moslims op te merken in België. Zoals Joël Rubinfield van de Brusselse denktankt Atlantis Institute opmerkt, bestaat de helft van de 26 leden tellende socialistische fractie in het 75-koppige parlement van de stad uit moslims.
In de gemeente Molenbeek heeft de socialistische burgemeester Philippe Moureaux voor halal-maaltijden gezorgd in alle scholen; politiemensen mogen tijdens de Ramadan niet eten of drinken op straat.
De socialistische partij was ook, onwaarschijnlijk, de belangrijkste tegenstander van een wet die het ontkennen van de Armeense genocide strafbaar zou maken.
Ook dit is een product van de groeiende alliantie tussen moslims en socialisten, net zoals de routinematige afkeuringen van de partij aan het adres van Israël.
Neem nu het Vlaams Belang (Flemish Interest), de secessionistische Vlaamse partij, voorheen bekend als het Vlaams Blok, tot een gerechtelijke uitspraak de partij buiten de wet stelde in 2004.
Het Blok heeft historische banden met nazi-collaborateurs.
Eén van de stichtende leden van de partij is Karel Dillen, die in 1951 een Frans essay in het Nederlands vertaalde dat de Holocaust ontkent (misschien de enige Franse tekst waarvoor een lid van het Vlaams Blok ooit sympathie getoond heeft).
Vele jaren lang was de belangrijkste leuze van de partij haar oproep om immigranten die weigerden om zich aan te passen, onder dwang te deporteren.
De partij maakte ook geen geheim van haar banden met andere extreem-rechtse Europese partijen, zoals het Front National van Jean-Marie Le Pen in Frankrijk.
Maar dat is aan het veranderen.
Jongere partijleiders realiseerden zich dat hun anti-semitische trekjes vergif waren, en begonnen pro-Israëlische standpunten te vertolken. De harde standpunten van de partij over criminaliteit en moslims begonnen een aanzienlijk deel van de Joodse stemmen aan te trekken, in het bijzonder bij de orthodoxe Antwerpse Joden, die zich steeds kwetsbaarder begonnen te voelen tegenover de vijandige moslimgemeenschap in de stad.
Vandaag is Vlaams Belang de grootste partij van het land.
En dan is er het eigenlijke beleid van het land. In april waren de Belgen geschokt door de moord op een tiener, Joe Van Holsbeeck, die door twee zigeuners neergestoken werd in het Brusselse centraal station tijdens de avondspits, terwijl tientallen voorbijgangers toekeken (blijkbaar wilden de moordenaars zijn MP3-speler).
Te midden van een groeiend besef van wetteloosheid - het aantal moorden per inwoner ligt in België met 9,1 per 100.000 dubbel zo hoog als in de VS - werd de moord een aanleiding tot een nationaal gewetensonderzoek.
Toen Jean-Marie Dedecker, een senator van de liberale partij, in een opiniestuk schreef dat "politiemensen de andere kant opkijken om te vermijden dat men hen van racisme beschuldigt", werd hij teruggefloten door eerste minister Guy Verhofstadt wegens het "aansporen tot vijandigheid".
En dan is er ook het merkwaardige geval van journalist Paul Belien, die hoofdredacteur is van The Brussels Journal, een pro-Amerikaanse, euroskeptische, anti-islamistische weblog. In februari was de blog één van de weinige nieuwsbronnen die de beruchte Deense cartoons van de profeet Mohammed, wat twee miljoen unieke bezoekers opleverde.
Het leidde ook tot een buitengewoon onderzoek van het Vlaamse weekblad Knack. Opmerkend dat de blog van Belien geciteerd was door Midden-Oosten-kenner Daniel Pipes, beschreef Knack die connectie als "geen toeval", maar eerder "een bewuste provocatie door de neocons", waarvan het uiteindelijke doel was om Amerikanen en Europeanen te laten geloven dat "alle moslims gewelddadig en gevaarlijk zijn, waarna het conflict in Palestina, Iran en Syrië echt van start kan gaan".
Maar dat was nog niets vergeleken met de reactie die Belien uitlokte met een artikel na de moord op Van Holsbeeck, waarin hij de moordenaars beschreef als "roofdieren" en België opriep om het bezit van zelfverdedigingswapens uit het strafrecht te halen (hij had vooral pepperspray in gedachten).
Twee weken na de publicatie van het artikel ontving Belien een brief van het Centrum voor Gelijke Kansen en voor Racismebestrijding, een organisatie in dienst van de overheid die als taak heeft om "slachtoffers van discriminatie bij te staan" en "het grote publiek bewust te maken van anti-discriminatie".
(België heeft één van de strengste antidiscriminatieregimes ter wereld).
Het artikel van Belien kwam volgens het CGKR neer op "aanzetten tot geweld", en hij kreeg het bevel om het artikel te verwijderen van zijn blog op straffe van vervolging door de staat. Hij stemde toe.
Intussen kreeg hij naar eigen zeggen emails met beelden van verbrande lichamen en boodschappen met "dit is wat er met u zal gebeuren".
Belien werd sindsdien ondervraagd door de politie wegens het verstrekken van thuisonderwijs aan zijn vijf kinderen, waarvan er intussen vier aan de universiteit studeren of al afgestudeerd zijn. Een deel van Belien's probleem is ongetwijfeld dat zijn vrouw parlementslid is voor Vlaams Belang. Maar wat haar politieke strekking ook is, Belien zelf is geen lid van de partij, en niets in The Brussels Journal suggereert dat het een partijpublicatie is.
Zijn belangrijkste misdaad lijkt te zijn dat hij voor een Engelstalig publiek de minder bekende charmes van de Belgische staat heeft blootgelegd.
Intussen winnen de echte fascisten in België aan kracht, en zij worden grotendeels beschermd door de anti-racismewetgeving van het land.
In de Brusselse Imam Reza-moskee herdacht een geestelijke de zeventiende verjaardag van het overlijden van Ayatollah Khomeini:
"De vijand kan het licht van de Islamitische Revolutie niet doven".
En in Molenbeek publiceerde de krant het Volk een studie over de plaatselijke moslimbevolking.
Redacteur Gunther Vanpraet beschreef de gemeente als "een kweekvijver voor duizenden kandidaten voor de jihad".
De Belgische regering kan ervoor kiezen om er geen aandacht aan te besteden.
Maar zoals Magritte zou gezegd hebben: ceci n'est pas une pipe.
