| 30-04-2004 |
 vlucht voor de dag |
alleen de nacht brengt donkere ramen
neemt de leugens in bezit
verfraait de kamers met lege tafels
de waarheid blijft onuitgewist
alleen de nacht verzamelt de schaduwen
vult de hoeken met gelogen woorden
verbergt de tijd tussen woedende tanden
verraden hebben jouw ontrouwe handen
alleen de nacht vlucht voor de dag
kropt alles op wat niet is gezegd
schreeuwt de stoelen om door stikkende monden
de nacht heeft het dunne touw in de schemer gevonden
kerima ellouise ©
|
|
|
 |
| 26-04-2004 |
| Zonder onderwerp |
ik woon
in speekselloze woorden,
in licht dat net niet uitdooft,
in een huis dat niet wil horen
ik loop wat zachtjes door
maar vind geen onderwerp
dat me zoekt,
geen enkele voetafdruk
op een zachtwollen doek
mijn lichaam zakt
maar vindt alleen
een afdruk van uitgeleefde tranen,
een onderworpen ziel
in de tijd achtergelaten
de dood staat
handenwringend
voor mijn deur te dralen
maar kan haar slag niet halen
ik woon immers
zonder onderwerp
in een dakloze hoek
misschien dat
ik geruisloos
verhuizen moet
kerima ellouise ©
|
|
|
| 25-04-2004 |
| Als twee ogen |
Haar ogen dromen,
staren langs de bomen,
verwonderd om de leegte
Als twee blaadjes,
hoog in de lucht,
trillen ze ,
vermijden een zucht
Haar ogen strelen,
sluiten zonder te bewegen,
luisterend naar de stilte
Als twee veertjes,
geruisloos in haar handen,
zweven ze,
breken het verlangen
Haar ogen sterven,
zwijgen om het zwerven,
fluisterend in een waterplas
Als twee druppels regen,
zacht op haar wang,
begraven ze
de liefde, een eeuwigheid lang
|
|
|
|
| 21-04-2004 |
| Een gevoel van eeuwigheid |
Ooit beminde ik de lucht
en kleurde ze hemelsblauw.
Ik dook dan in de glimlach
van een zachte schilderskwast
en droomde dat dit stilleven
de lente was.
Ooit zat ik op een bank
en zong met zwaluwen mee.
Ik danste dan op de vleugels
van de zomer, wang tegen wang,
en dacht, dit innere lied duurt
een leven lang.
Ooit sierde ik de tuin
en vlocht herfsttinten in mijn haar.
Ik legde me dan neer
op gouden neveldraden
en hoorde de lieflijke klanken
van de elfensnaren.
Ooit omarmde ik de winter
en betoverde ze met ijskristallen.
Maar ik gleed tussen de stilte
van eeuwige, koude nachten
en wist dat mijn laatste glimlach
niet op de breekbare lente zou wachten.
kerima ellouise ©
|
|
|
|
| 18-04-2004 |
| De zachtheid van je naam |
ik word zo graag
wakker in mijn dromen
en nestel mij in de
zachte schaduw
van de schemering,
hopende dat de duisternis
mijn verlangen kan horen
gewoon wakker worden
in mijn dromen,
om te stoeien met
lichte woorden,
zodat ik aan een vreemde,
koude wereld
kan ontkomen
wakker worden met
de letters van je naam,
glimlachen naar
de stilte van onze taal,
het ontdekken van
een diepe, onbekende tint,
verwonderd zijn
om het onuitgesprokene
dat ons zo verbindt
laat me daarom
zoeken naar de nacht,
voor de eerste stralen
van het ochtendgloren,
want ik weet dat jij
op me wacht
in de zachtheid van
mijn dromen
kerima ellouise ©
|
|
|
| 14-04-2004 |
| Sad song |
ik ween lange dagen,
grijs en koud,
breken mijn ogen,
in wat ik liefhad,
sterven mijn tranen,
zinloos en leeg,
drijven woorden,
in gebroken vertrouwen,
vluchten de schaduwen,
onrustig en bang,
huil ik doodse nachten,
in wat ik verlangde,
breekt mijn hart,
stil en wit,
streel ik jou,
in lange uren,
op een afstand
van ons laatste lied
kerima ellouise ©
|
|
|
| 10-04-2004 |
| In tranen gevangen |
toen het verdriet
onder jouw huid kroop,
zag ik je wenen
langs de rand van je hand
eenzaam gevangen
zuchtte je mee,
tot jouw wereld onmachtig
in het duister vergleed
toen de nacht
achter je aan sloop,
zag ik je huilen
langs de rand van je angst
schuilend in verlangen
klonk er een schreeuw,
tot een traan stervend
jouw wangen vermeed
kerima ellouise ©
|
|
|
|
