geen dag zonder leugens
gekleurd in de was
gestreken, gevouwen
in de plooien van je jas

woorden wisselen sokken
blauw, zwart of bruin
dan ben je wel, dan ben je niet
gestreept of geruit

handen worden gewassen
met doorschijnende zeep
met onschuld en lucht
onvergeeflijk dit keer

op je tong druppelen
tranen, tandpasta en schuim
en terwijl jij gorgelt en spuwt
schrob ik je leugens van mijn huid


kerima ellouise ©

langzaam schept de herfst
doorzichtige velden met
bruinrode schaduwen

lijken op slagvelden van
verslagen ridders, verminkt
onder verloren licht

waar stormachtige bladeren
knielen naast naakte
winterbomen, huiverend
zonder zomergewaden

bidt de priester tussen
stervenskoude en beroofde
lichamen, ontdaan van al
het bladergoud

graaien kreunende
takken naar de laatste
zonnebeelden,langs
wolkende winden

en gekromde vingers,
verstijfd door dreigende
doodsbloemen na de
eerste sneeuwval

zalft de monnik flarden
herfst en winterse nevels
met wierooklucht

parce que la neige a purifé le sang


en de rode aarde bedekt
met guldenroede en een rozenkrans


… après le déluge


kerima ellouise ©

boven op een duin
wil ik mezelf achterlaten
in levende letters op steen

mijn ogen gesloten
onder de wijde nacht,
gedachten waaierend naar zee

nederig op het zand
toon ik de wereld mijn ziel,
in vogelvlucht, jij en ik één

heel in de verte hoort
men het deinend gefluister
‘strooi mijn assen in de wind,
nooit ben ik nog meer’


kerima ellouise ©

haar donkere ogen
onverstaanbaar
wanneer ze
nauwelijks zichtbaar,
niets meer wetend,
zich neerlegt
naast het water

haar koude schouders
rillen wanneer haar adem
de nacht instroomt,
niets meer voelend
van het vuur dat
binnenin haar smeult

op een afstand lijkt ze
op een klamme vlek,
niet beseffend dat
het sterven aan
haar enkels hurkt

nooit meer zal
het zwarte water
nog stilstaan
als toen die nacht
de dood
aan haar voeten lag


kerima ellouise ©