welkom...fijn dat je een bezoekje bracht ...Dank je wel !
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten
ISBN 978-3-86703-895-9 Engelsdorfer Verlag
wil je één van mijn schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten. woorden zijn er, soms onverwacht, ze geven en nemen iets van mij, ik laat ze gaan als een zielenvlinder, zwerf even mee want nooit ben ik, alleen, volledig
Hieronder vindt u de laatste tweehonderd schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief (onder deze titels), per maand geordend.
Inhoud blog
VERHUIS voorstelling geschorst minnen en muzen slechts toegankelijk open tuinen tuinrijmpje toevlucht cover van mijn zopas verschenen bundel in de helderheid van wind er is altijd een overkant gebroken wit ritme Anloo muziek en voordrachten omlijsting paraplu het jaartal slaapt nooit naast raven en stenen maanzand tussen zee en land ververst er zaten meeuwen op dit papier lentefeest, kasteel Heeswijk benen en vinnen het geluid van tijd (3/3) het geluid van tijd(2) het geluid van tijd (1) deprioëzie 2e PAASDAG 12.00 – 17.00 uur met oa voorlezen gedichten kasteel Heeswijk, 1 april, lentesprongetjes houden of houwen lenteluik laven geen rozen aan het hek dierbaar de laatste Mono Lisa onvolkomen weerwerk zwarte wolken klimop huiskamerwandelingen te Mechelen er zijn zachte muren strandbericht vlindergroet de schors van de nacht schuchtere voelsprieten uit een ander seizoen een doodstille schelp levensgroot de komst van het verdwijnen Franse greep ik hoor het graven van de winter zonder titel de klaagzang van het noorderraam jaaroverzicht elkander en zo de draad haiku's quote uit de toekomst geplukt geheel het leven kringloop van schaduwen het zien van jou compilatie en schuld ik was een kind verborgen Gastgedicht van Herman Buys: als dichter zelfs collecte van de nacht zwart of zoet schemerrook achter de bocht van vloed raamvers lege stoelen herfst is niet de reden de incisie van oktober wanneer bloemen geuren in de nacht in het huis immer aanwezig het onvermogen van het hart de volheid van een cirkel vele nachten, dagenlang regen en ruïne gastgedicht van Ron Vonk: "kussengedicht" 'n dialoogje met de liefde alleen 's nachts aangetast overbodige annonce ruïne van een scène ik werp een steen in het heelal de taal die we zochten een golf en een gedachte de laatste kleuren tot het daglicht meestal op donderdag het afscheid is sterker zoals zij in de ochtend onmacht en verder niets over de bloem in mijn hoofd meer dan een gezicht al meer dan een leven geleden uit het nest van de cirkel splinters van tijd rondom 't volmaakte opvallend rond waarheen wij ook gaan zoek het antwoord een handvol vleugels zo aanraakbaar voor mij luister naar het geluid ivoor kortademig in ogen gestreept van as tot aarde gas-licht waar de dood schreeuwt veraste kreten in het duister geklemd links, rechts, links, rechts, links, die dag te sterven koud, zo koud geen klank meer onvatbaar hoog ik draag geen zichtbaar schild voorbode (1) kolkenklank daarna zweeg zij 'n broodje puur Cabaret en poëzie te Zaandam goocheltruc bestemming met liefde impressie van het onzichtbare verzwegen panorama je geeft me stilzwijgen blue landscape licht gedicht voor een onbekende de maan in een fles blauwe periode bij het breken van de bast feestgroei vleugels (haiku) jaren worden dieper elf wachten het woord met de gordijnen dicht Dicsmare Uniek Dát zij was haar naam door alle ruimte heen de dag verlaten wiegen er is een wens alle stappen een heerlijk recht chaos in de woonwijk slinger nooit heeft de kamer nog naar vanille geroken afrodisiacum horen zij zijn de tijd ontilbaar prooi gevoed door de blaren Later verandering het spoor van de meeuw het oog wandeling sluit de stenen familie op ooghoogte de kus clair-obscur nood breekt elke leeftijd het ijzeren paard er wonen spotvogels is het zand de lucht was blauw 't zachtblije dromen komen terug ¨Gedichtennamiddag'' 15 mei kringsgewijs geen andere zee dan deze wintertelg drenkplaats in your hands Zij duogedicht met Julius Dreyfsandt zu Schlamm 'lijken uit de kast levensvragen laat me je lezen zo jij acrazedoenimacrabra! het eindigt niet ontmoeting met een dichter dichters in Branoul waarin rozenbottels geuren lieve landvrouw hij zei
Voor het vak beeldende vorming met onderwerp 'surrealisme kregen vijf leerlingen van het Calvijn College in Goes de opdracht van hun docent om wat met m'n gedicht te doen. Ze kwamen met de idee om er een filmpje bij te maken. Dit is het voortreffelijke en bijzondere resultaat, waarvoor ik hen heel erg bedank!http://nl.youtube.com/watch?v=pxAOk3rmHpY#GU5U2spHI_4
kerima ellouise : woorden in wind
schrijfsels ©
22-05-2005
zondvloed keert getij
langzaam schept de herfst doorzichtige velden met bruinrode schaduwen lijken op slagvelden van verslagen ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud graaien kreunende takken naar de laatste zonnebeelden,langs wolkende winden en gekromde vingers, verstijfd door dreigende doodsbloemen na de eerste sneeuwval zalft de monnik flarden herfst en winterse nevels met wierooklucht parce que la neige a purifé le sang en de rode aarde bedekt met guldenroede en een rozenkrans
après le déluge kerima ellouise ©
12-05-2005
Zwerfkei
boven op een duin wil ik mezelf achterlaten in levende letters op steen mijn ogen gesloten onder de wijde nacht, gedachten waaierend naar zee nederig op het zand toon ik de wereld mijn ziel, in vogelvlucht, jij en ik één heel in de verte hoort men het deinend gefluister strooi mijn assen in de wind, nooit ben ik nog meer kerima ellouise ©
01-05-2005
Op afstand
haar donkere ogen onverstaanbaar wanneer ze nauwelijks zichtbaar, niets meer wetend, zich neerlegt naast het water haar koude schouders rillen wanneer haar adem de nacht instroomt, niets meer voelend van het vuur dat binnenin haar smeult op een afstand lijkt ze op een klamme vlek, niet beseffend dat het sterven aan haar enkels hurkt nooit meer zal het zwarte water nog stilstaan als toen die nacht de dood aan haar voeten lag kerima ellouise ©
22-04-2005
De laatste sterren
raak niet aan mijn tranen, loop zachtjes om me heen, nog even naar de sterren kijken en het boogje van de maan het ontwaken van de pijn, vluchtig langs mijn wang, draagt de stilte in jouw ogen als wij de woorden overslaan vraag maar aan de nacht, slapend op mijn huid ' mag ik even bij jou schuilen voor het leven mij verlaat ' het doven van gedachten om wat de hemel zei druppelt in jouw handen als jij de laatste sterren raapt voor mij kerima ellouise ©
03-04-2005
Verzand
de lucht verft verbeelding, verdraait de wereld op mijn gezicht, doet het einde vragen waar alle twijfels ooit begonnen het blauw glijdt volmaakt doorheen de wering van het sterven, doet elke seconde vertragen waar de tranen ooit ontsprongen ketens drijven zwaar aan mijn gestrande voeten, doen lucht en licht verzanden, een wereld nooit verzonnen schuimend draaien rimpels zichtbaar in mijn maag, doen het spreken van de zee in dit perfecte beeld verstommen kerima ellouise ©
22-03-2005
Haar offer
naakt voor de spiegel buigt ze zich over donkere kamers, haar hoofd valt diep in de kelders van razernij ze schuifelt offers tegen de rand van dronken walging, haar keel krijst stil in vers, ontvleesde aders pijn trekt een rode streep over de koude, hijgende grond, haar schuld wordt zwart en zwicht voor duizend tongen de dood wacht op het vonnis ze vult het bad met bloedrode wijn kerima ellouise ©
18-03-2005
Dromerig
ik laat mijn ziel op een glimlach drijven, zacht bewogen door de avondwind. niemand begrijpt dit dromerig verdwalen, breekbare herinneringen verdwijnen erin ik laat de nacht mijn adem zingen, licht geboren door de schemering, zoals iemand draalt bij t laatste licht en alle jonge stemmen samenbindt ik laat de sterren mijn ogen schilderen, teer verborgen door verwondering. wie zal mijn streling aarzelend kleuren, verder blazen dan de schaduw binnenin kerima ellouise ©
05-03-2005
Nachtmerrie
aan de rand van de nacht bots ik tegen nooit sluitende ogen, het schreien van een kind maakt zich los uit mijn lijf in de diepste schemer liggen kreten verborgen, verdrukt door het zwijgen van een grondloze tijd scherp spuwt de wind naar vreemde geuren, ruw beukt de dood rond een donkere zerk stemmen klinken dof onder dorre bladeren, vluchtende voetjes ontwijken het versteende gekerf het kind zinkt krijsend in mijn armen neer, ik kijk naar haar ziel door haar nooit sluitende ogen in de ochtendnevels zoen ik haar schuldeloze mond, roerloos komt ze weer in mijn lichaam wonen kerima ellouise ©
21-02-2005
Atelier : 'een laatste dialoog'
aan het einde van het pad langs een zijden schaduw van bronzen bomen laat ik samen met jou de herfst ontwaken ik streel over t groenige water en meng grijze tinten doorheen het roestige bruin van verdorde bladeren in zachte bogen laat ik je sierlijk dansen wanneer een koele bries het kleurende lover laat vervagen door elke windvlaag stromen mijn tranen naar de oeverkant, nooit heb ik ze over het land naar jouw graf kunnen dragen zoekgeraakt door een stil leven herschilder ik de jaren, jouw naam rust al zo lang in bestaande schaduwlagen mijn ogen scheppen tranen die ik moeizaam droog na deze laatste maar eerlijke herfstdialoog kerima ellouise ©
22-01-2005
geloofsworsteling
bomen verdwijnen in decemberglorie waar liefde niet groot of groter gedijt in moeders schoot de hemel onthecht zich uit een knellende voet wanneer wortels hol reiken naar uitziende ogen takken treuren, zorgvuldig gekozen; de wind waait immers uit een verkeerde hoek steeds minder in het veld van vreugde deelt het leven de oude openbaring wat daarna valt is slechts een ster of wat er van een wens nog rest kerima ellouise ©
31-07-2004
Wat overblijft in woorden
je geeft me een gedicht en schenkt me de stilte langs ogen, stil bewaard de weemoed van een droom, veilig opgeborgen, in het herkennen van jouw verhaal samen kwetsbaar, zo verloren als woorden worden stilgelegd in tranen zonder samenspraak je geeft me een herinnering en schenkt me lege handen, een omhelzing, stil aangeraakt kerima ellouise ©
30-06-2004
Aan de wegrand
de weg daalt tussen huizen ik zoek langs afwerende muren naar alles wat ik ben gesloten vreemden achter deuren mijn schaduwen jagen me achterna wanneer twijfels de steegjes slopen van een zo grauwe avondrand verscholen mensen achter ramen in mijn hoofd zoekt de stilte een weg en bloed kronkelt over dorpels van de ondergang deuren wankelen, ramen verdwijnen, gebroken glas ik stap achteruit, seconden kreunen in de goot wanneer de nacht de dood belooft ik struikel over stenen mensen kerima ellouise ©
08-06-2004
vleugels te jong gestorven
k was voor jou niet meer dan een manier van ontvluchten en ik, een kind, ik wist niet beter, wist niet dat jij in het diepste donker je vleugels zocht. k gaf mijn glimlach aan de stilte, een stilte waarin leugens zich nestelden en jij, zwaar gewond, jij wist niet beter, wist niet dat ik geen andere ogen had om de waarheid te doorbreken. k was voor jou niet meer dan je kind, je eigen kind, dat sprak over de dood, omdat jij, in je vlucht, mijn vleugels brak
vleugels te jong gestorven kerima ellouise © (bron foto : http://www. peterjacquemyn.be/ nl/gallery/images_ sculpture/ vleugels.gif
06-06-2004
Eén voor één
steeds als de stilte mij met woorden vult, rijgen mijn handen de tranen aaneen zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één in de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen met geschramde vingers breekt het touw, mijn koude hand legt de stilte om de kralen heen kerima ellouise ©
04-06-2004
Dag JIJ
Ik draai me om, geef een vlugge kus op je wang - dag jij - Je glimlach blijft maar brengt een stilte in je ogen. Ik ontvlucht je gewilde handen, vermijd zo het naderend afscheid. Even dat moment van onzeker zijn, van pijnlijke, zoete geuren, van neerduiken in een vreemd, warm gevoel. Ik draai me nog een keer om, Zacht streelt je stem mijn naam - dag jij - Ik doe de deur dicht, de stilte barst het huis uit. De wind verweeft zich met mijn tranen. - Niet huilen zeg JIJ - Ik draag je mee in mij - kerima ellouise ©
02-06-2004
Testament
wanneer ik zal gaan, wil ik geen tranen op je gezicht denk aan de lichte dagen die ik heb liefgehad, hou van mijn dromen ook al was ik nog zo zwak wanneer ik heen zal gaan, wil ik geen duisternis in je ogen denk aan de fluisterende nachten die ik heb gedicht, open mijn stille woorden ook al verlang ik naar het witte licht wanneer ik morgen heen zal gaan, wil ik geen kransen in je armen. denk aan een rode roos die ik heb ontmoet, neem afscheid van gisteren, ook al ga ik nu voorgoed kerima ellouise ©
31-05-2004
mijn linkerhand
afgedwaald in deze wereld denk ik aan een ander land, luisterend naar mijn ademhaling strompel ik net tot aan de rand. woorden rekken zich door mijn ribben heen, zinnen buigen zich over mijn romp, bewegend naar de overkant, liggen gedichten reeds te wachten, onbeweeglijk in mijn mond. mijn hoofd wacht enkel nog op mijn linkerhand, beheerst schrijf ik verder
zichtbaar voor mij alleen, adem ik vel over been. kerima ellouise ©
28-05-2004
In mezelf
ik mis je, ga door het licht, er valt een ster uit mijn droom ik ben stil, sluit mijn ogen, er valt een blaadje van de boom ik voel je, zwijg de woorden, er valt een streling uit mijn mond ik ben blij, keer naar de zon, er valt een traan op de grond ik mis je in de stilte van de sterren in het zacht gekleurde licht ik mis je
in mezelf kerima ellouise ©
26-05-2004
Dagdromen
ik sla mijn dag in verlangen open een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij de ochtend opent haar zachte dromen het zwerven verstilt ergens diep in mij ik bevrijd mijn vleugels in gedachten woorden zingen lichtjes in mijn keel dauwdruppels kleuren de koude nachten de wind schildert warm met een penseel ik vind mijn glimlach in de morgen een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij de zon ruikt heerlijk zonder zorgen op zijn vleugels draagt hij de vrijheid voor mij kerima ellouise ©
19-05-2004
tussen de rozen
Tussen de rozen Geboren onder de zon gaf jij mij de mooiste roos, ik bloeide zo uitbundig dat ik mijn twijfels overwon Slapend onder de nacht begreep ik het geurend beminnen, ik verdronk zo in jouw armen dat ik droomde diep van binnen Ontwakend onder de maan kwamen de sterren los van de hemel, jij dronk zo van mijn huid dat ik danste door jouw naam Gestreeld door de zomer werd ik geheeld door een roos, de zon en de maan vlochten onze liefde zo broos Onder een herfstnacht heb ik de zachte sterren verloren, de bloeddruppels op mijn mond konden jou niet meer bekoren Ik was een roos met doornen kerima ellouise ©
vlinder vlieg vlindervrij...verloren vleugels...vergeten vlinder...vandaag voelen vlindervluchtig...vlinder vrij vlindervredig...verhalen van vandaag