foto: kerima ellouise ©

 

 

 

 

in het licht van stilte

 

 

 

 

 

 

 

ik geef jou

een steen, aarzelend warm

van mijn handschrift op zijn huid

 

misschien dat het lot

mij dit vraagt; een paar ronde,

onmeetbare woorden

 

nog vóór mijn ziel 

het ontbinden verkiest en alle straten

zwart schrijft

 

met droeve verzen

waarin vogels zonder stem

zich wikkelen

 

of misschien

willen mijn handen weten

waar we zijn, hoe schaamteloze stilte

kan zijn

 

het liefste

en oprecht tussen ons





kerima ellouise ©

alles houdt zich stil

 

 

 

 

 

 

 

 

hier aan de rand

ligt de tijd, dit is haar wereld

 

nog veel vaker

dan dat ze de woorden kan verdoven

 

ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!

 

luistert ze

naar zijn eindigheid, naar zijn kleine

witte stem

 

en wanneer ze zwijgt, haar hoofd te rusten legt

van boom tot boom, in wind

gebogen

 

in alle stappen terug

op het vensterglas, over stenen en kruisen

langs het gemis

 

en kringen op de vijver

licht

 

als engelenveertjes

 

wikkelt ze zich, nachtverloren

in de zwaarste uren

 

en in haar schreeuw

 

 

ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!

 

 

 

 

 

voor L.

                              kerima ellouise ©

het verzenkind

 

  (drieluik)

 

 

 

I.

 

 

 

het lijkt nog nacht

wanneer mijn woorden zich gaan

vertragen

om in het bekende te gaan slapen

 

want zij weten het, de woorden weten het

van elkaar, zij weten

 

dat binnen in dit gedicht

een kind smeekt om de dood

om god, om de dood, om god

om

 

nacht na nacht te mogen

sterven

 

in de stilte

van een stomme hoek  

 

uitgebraakt zonder landschap

loodlucht

 

en leegbloedende

spiegels

 

 

 

II.

 

 

 

 

 

het lijkt nog nacht

en het kind weet: ze gaan weer

komen

 

de woorden

en de schaduwwachters

die door de deur naar binnen sluipen

 

een onherstelbare droom vullen

met vermommingen en beeld na

beeld

 

leugen na eeuwigheid

na leugen

luid

 

eeuwig

 

in een te klein kasteel

van witte lakens, wollen beesten

 

en onderaardse, dichtgestopte

monden

 

III

 

 

 

het is nog nacht onder het slot

van onaantastbaarheid

 

en het kind

ongehoord, nimmer gehoord

en uit het verleden

 

bidt

 

alsof aan het eind van dit gewankel

stilte wacht, sterren

 

als  woonst voor de dood

waarin alles luistert, niets

luistert

 

de angst voor hem, de angst om haar

voor hem, om haar

om het kind

 

dat telkens weer aan mijn stem

moet wennen

 

schuw in verzen

en in het weten van de nacht, eindeloos

 

in omgekeerde

hoogte



 

 kerima ellouise ©

 

 

 

 

 

 

satijnwit

 

 

 

 

 

 

 

 

is het de spanning

op het mooi makend

papier

 

van woorden

in een lentekrul

 

die geen regen

of sneeuw kunnen verdragen

op kletsnatte voeten

 

zit de winter dan niet vol poëzie

in een ochtend van

glazen lelies

 

bewogen door de zeldzaamheid

van stilte

 

ik zie bomen, vogels, vorsten

in wit en maanverblindend licht

 

en ik zie dromen

zelfs  in mijn slaap

 

luikendicht, maandenlang




kerima ellouise ©

 

hoe stilte zichzelf schrijft

 

 

 

 

in dat laatste woord

past alles

 

de stilte en het tegenlicht

de verwarring van poëten door

het telkens nieuw geluid

 

van rivieren en rotsen

 

onder het gedichtendak

van een kathedraal

 

waarin vrijheid duizelt

om de duizend kreten, de tweestrijd

in hem of  haar

 

om het zwijgen van de stenen

en de eindeloze ogen

 

van de minnaar en zijn anonieme

monologen

 

de lezer, op zoek

naar waarheid

 

en woorden die geen woorden zijn

maar bootjes op papier

van zand



kerima ellouise ©

muzes

 

 

 

de mooiste zon ooit
zag ik in de roodrimpels
van het vijvervlak



****

schemerromantiek
stroomt de menigte voorbij
en mondt uit in één



****

zelfs de lucht is grauw
wanneer de zee geen vorm krijgt
in mijn gestalte



****


een lentegevoel
ankert zich vast in ogen
alsof licht nooit sterft





vloei over in mij
of strijk neer als een vlinder
jij bent mijn zomer



****

een perk wordt een park
wanneer vier blaadjes geluk
samen opgroeien


****


alsof zijn vleugel
de horizon omhoog tilt
tot een meesterwerk


****


streel de nacht omhoog
in de blanke maanspiegel
van onze ogen


****

onder sterrenlicht
luisteren we sprakeloos
naar onze blijdschap


****

mijn handen willen
de handen van de stilte
natuurgroen kleuren



****

winterwit de meeuw
die op mijn tintelwangen
een ijsbloempje traant



****


het sneeuwt vlokken licht
tegen het gebloemde raam
van het oude jaar



****

ik kijk in je ziel
en plots ruikt het naar bloemen
zelfs de ontroering





kerima ellouise ©