alleen op papier

 

 

 

 

 

 

 

alles past buiten
de bloemen en het kruidje-roer-me-niet
de uitgeslapen lucht

 

niets wordt daar bedrogen

 

bomen worden woorden
en spreken oevers toe, eenzaam
tot de eeuwigheid

 

een vonk van poëzie

 

alles

of het niet meer verlaten, het teruggaan
naar de uitgeputte dood;

 

het pseudoniem
van een ongepaste leugen




kerima ellouise ©

de boom en de berg

 

 

 

 

 

 

heel even

dacht ik iets te zijn

 

een mens misschien

 

maar ik sloot mijn ogen te vaak

en werd een toevalligheid

 

zoals een woord

dat in het beloofde bergland

naar beneden stort

 

daar de illusie bemerkt;

de mythe van het honinghart

naïef bij elke boom en elke aalmoes

van hoop

 

gewuifd tot vaarwel

tot niets

 

in dat heel klein beetje leven

rondom het water



kerima ellouise ©

liefde is wat ik weet

 

 

 

 

 

 

 

als het leven

mij geen waarheid vertelt

 

leef ik dan in slechts een leugen

of ben ik zelf de allergrootste

illusie

 

zoals de vogel die heel dicht

bij doden rust, in wonderen

gelooft

 

en rond de jongste dag zingt

rond mij

 

steeds zachter

 

verward om de schreeuw

die in mij huist omdat ik niet meer ben

 

verdwaald

 

in de mens die ik bedacht

vreemd  - achter deze onomkeerbare wereld –

zonder omhelzing



kerima ellouise ©

 

 

 

 

draden van licht

 

 

 

 

 

en dat ik jou niet missen kan

heeft niemand in

de gaten

 

het kleine brokje

in mijn keel of het neerleggen

van woorden met deuren toegeschoven

 

doen me afdalen in jou

zoals het late middaguur dat langs

de bladeren likt

 

en poëzie laat ontstaan

in de plek waar ik ben; het ademloze licht

over mijn stille hand

 

telkens zachter

wanneer ik niet meer spreken kan

 

schaduwvol verscholen

 

 

 

kerima ellouise ©
 





                illustratie: beeldentuin Dehullu
                kunstenaar: Eugène Terwindt

 

 

 

 

 

 

 

door de nevels van morgen

 

 

 

 

 

laat me spelen
in de spiegel van werkelijkheid;
verwonderd om de vogels
in de lucht

waar ik niet wil denken, hoef te denken
en het stamelen kan achterlaten

bij elke vraag die je stelt
over liefhebben, dicht tegen mensen
en het verliezen aan

ik zie je graag, zeg ik dan
maar ik hou ook van
een steen

-het is stil
overal waar ik sterf

ook rond de rand
van klaprozen-

 

kerima ellouise ©


                                                         illustratie: beeldentuin Dehullu 2007
                                                         kunstenaar: Lebuïn D'Haese

ontelbaar

         

laat maar
ik wil niets meer bezitten
dan de kiezels die ik uit eenzaamheid
raap

langs een veelvoud van
rivieren, onzichtbaar

voor hen met dode gezichten
niet dichter dan
jij

al weg
voor stilte in mij
vloeit

en dichtklapt tot gevels
met luiken gesloten

zoals mijn woorden die ik tel
en bevochtig

wanneer uit de dakgoot
een lege kamer
drupt

kerima ellouise ©

genagelde handen

en spijkers om Zijn hoofd

een ijzerharde genade



Waltack ©



hartelijk dank Meneer Waltack!

 

 

 

het geheim van de hemel

 

 

 

 

ik droomde dat ik bleef

kom binnen, zei je
en vanuit mijn stille kamer
stapte ik dichterbij

raakte je armen
in een niet te herhalen licht

voor de eerste keer
geloofde ik in jouw stilte

schrijf dit gedicht, zei je
morgen

wanneer een vogel, spiegelklaar,
langs jonge twijgen gaat



kerima ellouise ©




illustratie: beeldentuin Dehullu 2008
kunstenaar: Leo Jongenotter

 

 

stille tijd

 

 

 

 

 

onverwacht

hoorde ik  de nacht

gewillig, boven alles uit

getuigen

 

dat de dag mij drie zonen

zou baren

 

ik was onwetend en keek

omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik

en de donkere vlekken

 

die ik  als zwarte vlinders

verborgen hield achter een dode stem;

ontroostbaar

 

in ieder sussend woord

van onschuld

 

 

kerima ellouise ©