voor Herman, verloren maan

ik sluit de nacht

en proost op duisternis

hij stilt mijn dorst, slaapt in mijn armen

zoals de dwaze bladeren in de wilg die zwijgen van geluk

onder de huid van een volle maan

zachter proevend

en nog verder

ik luister of ik iets hoor maar niets beweegt

zelfs niet naar de mooiste gedichten van jou

gestoffeerd op het eerste gezicht, voor mij

kom binnen, blijf niet staan

ik lig klein en leer geen schaarse woorden meer

uit mijn hoofd

ik hou van Gorter en vin je zoo lief en zoo licht

nu, in dit vreselijke deel van de eenzaamheid

kerima ellouise ©

kamerstilte

 

 

 

 

 

vraag me niet

opnieuw

 

waarom mijn raam

de weg doorsnijdt nog voor

het avond wordt

 

het licht lag open

op zachte wind en ik bond

mijn ziel aan woorden

 

verder reikend dan begeerte

of de dingen die ik niet verstond

 

vraag me niet

in het uur van sneeuw

met vlindervingers, ingetogen

 

waarom ik  me mijn naam

niet kan herinneren wanneer

nachten huilen in het brandend huis

 

de dag deed duizelen

 

stil

zo stil

 

(het antwoord

van een dichter)



kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

zie je me graag

‘wat jij me toe dichtte’
weet je nog

we renden de heuvel af
langs lieflijk zwaaiende halmen
en in jou zong de zomer, ter hoogte van mijn hals

ik liet me ruggelings vallen in je armen
en in de bunker waar poëzie
het verleden verschoof

vol vertrouwen, om dromen waar te maken
met die immer voortdurende vraag

je was meer dan hartstocht, meer dan herkenning
in het bed vol zachtgesponnen licht

nu waden
duizend witte vogels in de stilte die wij schreven naar elkaar

woorden
die in ons hoorden

zo mooi, van zichzelf




kerima ellouise ©

de blik van het huis

 

 

 

spreek met mij

in deze defecte dimensie, ik ben nog niet

heengegaan

 

geef me poëzie

die dromen bouwt, volle manen, vredig

in slaap

 

veilig

 

wanneer de torenklok
zijn wijzers terugdraagt naar het kind
in het ongelijke lijfje, abrupt wakker

 

met vingertoppen

die de ruwe huid herhalen, als tekens van toen

en hetzelfde gebed

geloof in mij
 

ik heb de wind

onder donkere daken

verborgen





kerima ellouise ©

de eerste zondag

 

 

 

 

 

mijn lief, de stilte wordt jouw lichaam

nog groter dan de neerwaartse gloed tussen leven 

en onbegrepen graven

 

waar kraaien om zich heen kijken

naderbij

tot in mijn aardse spiegel

 

een rij mensen met bewaarde ogen

geloven even in zichzelf, lijfelijk

en laatst

tot plicht, vredig in zicht

 

het huis is rommelig en huivert bloemen

tot oude kransen

 

de aarde is koud

een onverdraaglijk woud

 

ik mijd verbeelding en verraad

proef het bloed van mijn nietig zijn terwijl ik jou

in dit vlakke land bemin

 

de tijd verstrijkt

 

er is geen ultimatum, slechts het einde

mijn lief

 

 

 

kerima ellouise ©

zwijg mij de dagen

 

 

 

 

 

het is kwart over

niet alles is daglicht

of het beleven van huid in de nacht

 

met een glimlach

tussen

 

niet alles schrijft een gedicht

of de winter weg

 

is het dan geweest

wat ik met morgen bedoelde; een wenk van jou

in een vreemde stilte, hier en daar rond hals

en hart

 

ontluister mij maar en mijn gelaat

 

het meisje is weg, haar lijf verlaten

en dat wat liefde dacht

 

in de ochtend

is er niets

 

handen zonder droom

droom zonder handen

 

lees maar




kerima ellouise  ©

in eigen diepte




het antwoord

balt vuisten, ongelijk en nog vroeger

dan je had gedacht

 

misschien zal je mij vertellen

waar gemis faalt

 

of in dit geval liefde

maar ik ben niet sterk; nog vaker

ben ik bang

 

spreek mij moed in;

in dat wat leeft

in dat wat buigzaam overleeft

 

langer dan een dag

en de leugen van begeren

 

jij draait je om

er is  geen dwalen meer, goed of slecht

 

een vlucht in naamloos verweren

 

het antwoord gilt

de noodklok wacht





kerima ellouise ©

tot de morgen

 

 

 

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar

om de wanhoop van

de dingen

 

ik staar voorbij bomen op de weg

en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos

om de schemering valt

 

zich in schaamte  nestelt

en in nog meer zand in mijn ogen

 

ik zie vreemde witte vogels vliegen

doorheen verlangen en de waarachtigheid

van de nacht

 

ze leggen mijn ziel bloot

langs mijn wangen, tussen jou en de duinen

die ik draag

 

stijgen

onbenaderbaar in mijn stem omdat ze willen

weten van de pijn

 

wind waait, de golf houdt aan

 

ik wil naar zee

kerima ellouise ©

voor wie ik liefheb

 

 

 

sterren doven uit

ik sta in het duister en zie de wereld

voor me

 

er is geen armlengte

of het altijd gedroomde, geen groet of zoen

roert de wind

 

er is volkomen stilte

 

niets bestaat

mompel ik hardop, ook niet de huizen

die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist

 

zelfs geen ramen met groot gemis

 

ik schrik

van mijn eigen stemgeluid, vreemd, alsof het uit de diepte

van een doodse ruimte komt

 

misschien aanschouw ik de waanzin

misschien is mijn ziel de voltooiing van waanzin

 

ik spuug mezelf uit, genadeloos

naakt

 

de oneindigheid schudt met

dertien grenzen





kerima ellouise ©

behalve de chaos

er zijn kamers
dicht bij jou, zoals eilanden
in woorden

gezichten en kalenders
en de ontdekking van schemer, wachters
in een wieg

rondgezonden
omdat het sterven geen witte kant
bedekt

en eeuwige bloemen
niet aan passiebomen groeien

niet op maandag en langs voetstappen
van de aarde

maar in poëtische regenvlagen;
het vruchtwater van aanhoudende pijn

wetend dat straten
zichzelf blijven
ongevoelig voor metaforen

en dat melkwegen enkel druppelen
uit een oogopslag van de nacht

maagdelijk geamputeerd

terwijl je lichaam
zich radeloos vouwt, zo vreemd in de streken
rond het hart



kerima ellouise ©

schuilen

 

 

 

het duurt vast niet

lang meer

de terugkeer naar  mezelf

vaak zo stil

als vogels die naar de nacht vliegen

en daar gaan luisteren

naar de vreemde adem van de dag

 

soms vergeet ik

dat ik er niet ben

en schrijf  muren vol

met schuimende woorden

lees gedichten

op lippen die bewegen

en raak zacht jouw haren

wanneer een strofe onsterfelijk valt

 

het duurt vast niet

lang meer, het afscheid van de ander

van wie ik was, voor jou

vaak zo stil
als vogels die naar zee vliegen

en daar gaan sterven

diep

daarbinnen

in hun eigen lied

 

 

                            “Ne me quitte pas. Il faut oublier. Tout peut
s'oublier”

                                         (Jacques Brel)





kerima ellouise ©

 

ongedateerd

 

 

 

een lange rij mensen.

telkens ik mijn ogen open,

sta ik weer helemaal

achteraan.

 

de grond is ongevoelig,
mijn tas zwaar, op iedere plek.

het komt in golven, ook het vastklampen.

 

misschien vergis ik mij van plaats

en sta ik naast een koorddanser. de vraag verdwijnt;

het touw verandert.

 

de tas staat voor mijn voeten.

 

dode hoeken krijten uit het zijvak,

daartussen vele hoofden, voor wie ik was,

nog zoveel wilde zijn.

 

ik draai me om.

 

een liefdeswoord valt op zijn rug

en breekt.




kerima ellouise ©



undated




a long line of people.
every time I open my eyes, I find myself
at the end. again

the ground is insensitive,
my bag heavy, at any place.
It comes in waves, also the desperate clinging

perhaps I got the place wrong,
perhaps I'm standing next to a tightrope dancer. the question will disappear; the rope changes.

the bag stands in front of my feet.

dead corners chalk out from the sidepocket, in between many heads, for whom I was, so much wanted to be.

I turn myself.

a love word falls on his back
and breaks.