schemerrook

-het zal nooit meer hetzelfde zijn-

ik probeerde
de stem te ontvreemden,
dichter bij mijn hart

maar alles was al gezegd

voor mijn raam
dekten schemer en rook
de avond toe

alsof het een simpel gebeuren was

van één, alleen

kerima ellouise ©

achter de bocht van vloed

wij zochten regels
die we ademen konden
een waanzinnige liefde om

afstand te dragen, ons staande
te houden in elkaars lichaam, en uit

zoals de slaap van vogels naar zee
die nooit afscheid nemen van poëzie
van zon en uur, almaar meer

hoe verzonnen wij de echtheid
het ruiken van de duinen, de vele manieren
van gemis en hoe je het litteken op mijn wang
uit verlangen liet bestaan

wij zochten woorden die wij niet vonden
het laatste van elkaar

kerima ellouise ©

raamvers

en de pijn
wat doen we met de pijn
generfd tot in de muren van dit huis

het lijkt alsof wij nooit bestonden
en misschien moeten wij het maar zo laten

of zal ik langs de ramen gaan
en dichters vragen

maar vragen zijn
vervelend en dichters houden niet

antwoorden
waarin dromen zinloos ijlen omdat moeder of vader
enkel in steen sprak

en nooit een bloem beschreef
op het ontvederd zaad

dus wat doen we met de pijn
deze pijn, deze dood

kerima ellouise ©

lege stoelen

het licht heeft zich bevrijd
en heeft mij een volle schaduw nagelaten
ik zou je kunnen vragen
hoe het is
om op papier in duisternis
te verblijven

jouw tegenspraak is zwak
ook van het lot dat dwarrelt
rond woorden van eindeloze eenzaamheid

die dode vlinders begraven
achter het roestig hek dat niemand aanraken wil

behalve de nacht
immer de nacht

hij beroert met zijn lippen
de vleugels

het sterven in schaduw
is hem onbekend

hoe zou het zijn

kerima ellouise ©

herfst is niet de reden

zij vertelde over de zwaarte van het huishouden
over het 's nachts wakker schrikken
van zonderlinge vragen
sommige gevuld met dood;
zelfgedachten
bovenop het andere
dat bedekt werd met het zwijgen

zij vertelde over nachten vol regen
en dat ze het niet erg zou vinden
om uit te vloeien over tafel
in een inktvlek ofzo, gelijkend
op de nacht

zij vertelde, de woorden schoongeblazen,
maar verzweeg dat het huis het houden niet meer hield
en het houden in het huis gestold was

de incisie van oktober

ik weet nog hoe zij daar stond
met beton in haar handen

hoogzwanger

het snauwen van hem
was geen vergissing

zij staarde voorbij gebalde vuisten
’n gescheurde jurk, stevig
vastgebonden

aan de brokstukken van ’t onmenselijke
tussen modderpoelen en het gehavend huis

gekromd bouwde zij een muur, het gewicht
vol gesis onder geweld
van woorden

zij deelde een kind
op de grond van haar bestaan

ik zag het grauwe licht
om vier uur

kerima ellouise ©

Illustratie: Beelden in Gees 2012, kunstenaar Maria Stams

wanneer bloemen geuren in de nacht

wanneer ik aan jou denk
dan wordt langzaam alles zachter

de muren
de stoel waarop ik zit
de houten tafel

het lijkt alsof ze mee wiegt
met mijn gedachten

de vaas met een enkele bloem
glimlacht naar me
alsof ze weet
dat ik de blaadjes zou willen
afplukken

één voor één

ze hoort het me zeggen
hij houdt van me
hij houdt niet van me
hij houdt van me

net zolang
tot de tafel vol ligt
met rozerood

bladeren die ik in mijn handpalm leg
en die ik zachtjes zoen
één voor één

hij houdt van me

ik neem het boek
leg het open
en plak de bladeren
naast jouw gedicht


Zie ook: http://www.youtube.com/wa...v=IGP4MuwwPuo&feature=youtu.be

kerima ellouise ©