jouw duizend stappen worden winterstil
verdwijnen maanloos in grote ogen
door het treurlied, in mijn ziel bewogen
omdat je dode wereld niet rusten wil
die avond breekt het licht aan de ramen
alsof het allerlaatste weten sterft
wanneer je aardse naam de leegte kerft
in de zwaarte van een tergend amen
zelfs de rozen in het gebleekte veld
worden haastig en vreemd, als traan op traan,
zei ik zacht, uren nooit vooruit geteld
je schoof de schaduwen tegen je aan
toen herfst het nachtzingen had vergezeld
en ik, zo traag, heuvelopwaarts moest gaan
kerima ellouise ©
|
