Kussengedicht

Wat kunnen,
we zeggen,
van een vlinder?

Het begint,
met een rups,
de cocon ontworsteld.

De vleugels,
worden ontvouwd,
in de zon, als het even kan.

Dan begint,
een onzeker bestaan,
in weer en wind.

Wellicht,
komt het tot
een nieuwe generatie.

Een ding,
is zeker.
Een vlinder is een ouwe rups.
 


Ron Vonk ©


Hartelijk dank Ron voor dit mooie gedicht!

’n dialoogje met de liefde

jouw ogen
wanneer ze mijn wereld
raken

zachter in verbazing, jij mens;
man van duizend dromen

je kleurt me
in het klaverveld, het verlangen
welwillend bevrijd

ik fluit naar herfst
en hoe hij ruist en reikt
naar stille rust

naar de vogel en zijn maatje
die samen het antwoord
voltooien

in de warme ruimte
van hun nest

jij, man
jij gelooft me wanneer ik zeg
dat ik midden in jou
vlieg


kerima ellouise ©



Illustratie: Beelden in Gees 2012, kunstenaar Christien Dutoit

alleen 's nachts

ik nodig olifanten uit
dikbuikig
in cirkels rond mijn lichaam

hoor alles dreunen
op het linoleum van de leegte

wijsvingers breken maanlicht
meedogenloos
in het spoor dat ze achterlaten

slapende kamers
en striemen worden geklemd
tussen slagtanden en een bloedend hart

ik begraaf mezelf
onder aarde en bladeren
en blijf nog even bij de eerste schreeuw
stil


kerima ellouise ©



Illustratie: Beelden in Gees 2012,
kunstenaar Rob van der Ven

aangetast

het huis geraakt langzaam
leeg

op zolder
zoek ik naar woonst

ik luister naar heimwee
en gooi mijn hart overhoop


nog even
en dan word ik een zwerfkei
tussen struikelende schuldvragen
en de tijd



kerima ellouise ©


                             Illustratie: Beelden in Gees 2012, 
                             kunstenaar Marina van der Kooi

overbodige annonce

vrouwelijke stem gezocht
om voor te dragen
tijdens de theatervoorstelling
van het leven

zij moet allerlei vormen
kunnen aannemen;
zoals een glimlach
of het stilliggend licht
op een heuvel

zwijgen als een blad
dat tijdens de herfst ademloos
ten onder is gegaan

koorddansen op de rug van een rivier
en een enkele keer overleven
tussen vlam en vuur

zomaar, zonder reden uitbarsten
in onberekenbare bronnen, scherp zijn
als een mes van fluwelen kwaad

maar vooral, in het samenzijn,
moet ze kunnen liggen in het gras
en haar bruidegom vlinderborstelend verleiden



kerima ellouise ©

ruïne van een scène

maar dit alles
en alle reden
zijn in de werkelijkheid
verzonnen

de luchtkastelen
staan met lege handen
in de kast

een zandsculptuur
geeft antwoord

wanneer een scherf
uit de toren valt



kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

ik werp een steen in het heelal

de sterren zijn moe
ze vallen een voor een
mijn dromen uit

ik ga niet meer naar binnen
en verberg het heelal
in mijn lichaam

daar kan ik in het zwijgen
alleen zijn, de dood laten sterven
tegen muren van steen

woorden verbranden, het rouwbeklag
en de verzen die jij met grenzen
overschreven hebt

om de liefde te verliezen
en uiteindelijk

de sterren te doden




kerima ellouise ©

 tekening kerima ellouise
 



©

de taal die we zochten

is er nog een zin, een samengesteld woord,
dat groter is dan de schaduw
van een verloren liefde

waarin kraaien zichzelf kwijt willen
rondom hun eigen gekrijs vallen, altijd maar verder
wanneer de bangste dromen beginnen

is er nog iets, evenveel als een vroeger vertrouwen,
dat in ons hart past, nooit hoeft achter te blijven
met een vermomming, bespeeld door oogleden van de tijd

en als de woorden zich dan strekken
bovenop het puin van zwartverblinde vleugels
zijn wij dan bestand tegen de tijdloosheid



kerima ellouise ©

 foto: beeldentuin Dehullu

een golf en een gedachte

alles laten wij achter
het spreken, het luisteren, het lichaam
ongenezen

een vleugelslag, losgelaten
in het zonlicht

dubbel zo lief

nu jij nog een keer
langs onze wangen streelde

zonder bezit

*

'bidden is onderdak zoeken'
vertelt een stem

wij wonen voortaan
in jouw schaterlach
.


kerima ellouise ©


voor C.

de laatste kleuren

mijn opa's heb ik nooit gekend
en het doodsgezicht van mijn oma in de grauwe bedstee
is nooit heengegaan

wanneer lopen we langs het afscheid;
de slaap die blijft als een roos
op een steen gebeiteld

het noodlot al in kinderhanden
die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht
dat in alle eenvoud een schaduw tekent

de dood wordt een dialoog met loerende ogen
kruipt omhoog langs wind en werkelijke dagen

dagen die jou schoonheid leenden
immer met de glimlach van jouw blijspel

ik hoor je nog 'the end' schateren


kerima ellouise©
*

RIP J.C.

tot het daglicht

er is geruis
in de vervaging van het leven

ik wacht nog wat, wil
het ongrijpbare eruit tillen
om het in glas te blazen

even breekbaar
hoe wij spreken


kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

meestal op donderdag

Ik heb hem Harry genoemd.
Al een hele tijd geleden. Harry is een boom.
Geregeld ga ik hem bezoeken.
Zijn schaduwen laten zich vaak gaan
in wisselend zwart. Soms duiken ze diep
in de tijd. Dan ga ik op een steen liggen en wacht.
Volgens Goethe kan je in en met iemand leven.
Maar vaak gaat dat niet samen en baart ieder
zijn eigen lijden, zijn eigen bast.
Zo drijven Harry en ik heen en weer, soms onbereikbaar,
te ver om elkaar te herkennen.
Het is niet makkelijk om het ontbrekende
uit andere seizoenen te vinden, al zal het misschien
net dat stukje zijn dat verbindt.
Morgen ga ik weer naar Harry. Midden in het bos.
Of ga ik naar mezelf ?



kerima ellouise ©


Illustratie: kunstenaar Andreas Kuhnlein
                 beeldentuin Dehullu

het afscheid is sterker

ik lever me niet meer over
aan woorden
ze blijven onbekend, onafgerond
ook al noem ik je liefste

en als je me vraagt waarom
in gebarentaal of in steen
zal ik zeggen dat alles zich
naar binnen wenst

het geluid
van morgen dat, bovenop een heuvel
de vergankelijkheid balsemt

het hart wikkelt in een vochtige schelp van linnen
wanneer jouw echo wordt verwekt
door de wind

door de wind, mijn liefste
door de roze, roze avondwind


kerima ellouise ©


Illustratie: schilderij Heide Renier

zoals zij in de ochtend

ik waai en waai
verblijf tussen spiegels van hoop
en horizon; het veld waarop
wolken verder drijven

traag vliezend in het bestaan

mijn lot vloeit uit
in zeebelopen vloed, kartelt
randen waar mensen staren
naar diepe zin

aangekruist door hongerigen

hoe zou mijn stem zijn
in tegenwoordige tijd

spraakverwarrend door de jaren
die nog doodgeboren gedichten dragen

ik waai en waai
rondom roerloosheid



foto - gedicht: 
 kerima ellouise©